Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 maja 2016r.

Sąd Okręgowy w Warszawie IX Wydział Karny - Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Agnieszka Komorowicz

SSO Danuta Grunwald

SSO Piotr Kluz (spr.)

Protokolant: st. sekretarz sądowy Katarzyna Gładkowska

przy udziale Prokuratora Bogumiły Knap

po rozpoznaniu w dniu 19 maja 2016r. sprawy:

A. W. s. H. i L. z d. Ł.

urodzonego w dniu (...) w W.

oskarżonego o czyny z art. 278 §1 kk

na skutek apelacji wniesionych przez prokuratora i oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Żoliborza w Warszawie

z dnia 8 lutego 2016 r., sygnatura akt III K 25/10

orzeka

1.  uchyla zaskarżony wyrok w pkt 1 i w tej części sprawę przekazuje do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu dla Warszawy Żoliborza w Warszawie;

2.  w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

3.  zwalnia oskarżonego od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze w części, w której wyrok jest prawomocny, a wydatki w tej części przejmuje na rachunek Skarbu Państwa;

Sygnatura akt IX Ka 476/16

UZASADNIENIE

sporządzone na podstawie art. 457 §1 i 2 kpk z urzędu, w zakresie dotyczącym uchylenia zaskarżonego wyroku w pkt I

A. W. został oskarżony o to, że:

1.  w dniu 30 września 2008 roku w miejscowości D. gmina Ł. przy ulicy (...) będąc kurierem firmy (...) dokonał zaboru w celu przywłaszczenia zawartości paczki nadanej za listem przewozowym nr (...) zawierającej 20 sztuk nawigatorów o łącznej wartości 3880 zł netto, tj. 4733,60 zł brutto, czym działał na szkodę firmy (...) Sp. z o.o., tj. o czyn z art. 278 §1 kk.

Sąd Rejonowy dla Warszawy-Żoliborza w Warszawie w III Wydziale Karnym wyrokiem z dnia 8 lutego 2016r., sygnatura akt III K 25/10, orzekł:

I.  oskarżonego A. W. uniewinnił od czynu zarzucanego mu w pkt 1 aktu oskarżenia;

IV.  na podstawie art. 230 §2 kpk zwrócił dowody rzeczowe opisane w wykazie dowodów rzeczowych nr 1/2/09 pod poz. 3 (Drz/Sip 101/09).

Od powyższego wyroku apelację wniósł prokurator, na podstawie art. 425 §1 i 2 kpk, 427 §1 kpk i 444 kpk zaskarżając go na niekorzyść w części dotyczącej pkt I sentencji wyroku i na podstawie art. 427 §2 kpk, 438 pkt 3 kpk wyrokowi temu zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść poprzez błędne przyjęcie, iż brak jest danych dostatecznie uzasadniających popełnienie przez A. W. czynu zabronionego z art. 278 §1 kk zarzucanego mu w pkt I aktu oskarżenia, co w konsekwencji doprowadziło do uniewinnienia w/w oskarżonego, podczas gdy całość zgromadzonego i ujawnionego w toku rozprawy materiału dowodowego prowadzi do wniosków przeciwnych.

Na podstawie art. 437 §1 kpk prokurator wniósł o uchylenie wyroku w zakresie pkt I sentencji i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania, a w pozostałym zakresie o utrzymanie wyroku w mocy.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Nie przesądzając ostatecznego rozstrzygnięcia w sprawie podnieść należy, że apelacja oskarżyciela publicznego jest zasadna i musiała skutkować uchyleniem zaskarżonego wyroku w pkt I i przekazaniem sprawy w tej części do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu dla Warszawy-Żoliborza w Warszawie.

Według oceny wyrażonej przez sąd orzekający, w toku postępowania nie zostały ujawnione okoliczności, które pozwoliłyby na przypisanie oskarżonemu winy i sprawstwa w zakresie zarzucanego mu w pkt 1 aktu oskarżenia przestępstwa, gdyż materiał dowodowy stanowią jedynie poszlaki, które nie wykazały w sposób kategoryczny, że to A. W. był sprawcą kradzieży jednej z podpaczek nadanych za listem przewozowym nr (...).

Z pisemnych motywów rozstrzygnięcia wprost wynika, że sąd pierwszej instancji powziął nie dające się w jego ocenie usunąć wątpliwości, dotyczące: 1) ilości podpaczek zdanych na magazyn przez oskarżonego w dniu 30 września 2008r. w godzinach wieczornych, 2) możliwości zabrania jednej z podpaczek na magazynie przez osobę trzecią (k. 813).

O zaistnieniu wątpliwości, których dotyczy art. 5 §2 kpk, można mówić wtedy, gdy mimo prawidłowo przeprowadzonego postępowania dowodowego (wyczerpującego w tym zakresie wszystkie możliwości), nie da się odtworzyć w sposób jednoznaczny rzeczywistego przebiegu zdarzenia.

Przypomnieć w tym miejscu należy, że zasadniczymi dowodami przedstawionymi przez oskarżyciela publicznego na poparcie postawionego w pkt 1 aktu oskarżenia czynu, były zeznania K. Ł. (1) oraz nagrania z monitoringu znajdujące się na płycie z k. 40a. Na podstawie tych dowodów Sąd Rejonowy ustalił, że w dniu 30 września 2008r. oskarżony nie zeskanował jednej z podpaczki z przesyłki (...), gdyż przesyłkę zeskanował poprzez sczytanie kodu kreskowego z listu przewozowego, przez co na deliverze kurierskim nie została umieszczona informacja o ilości pobranych podpaczek – takie zachowanie było niezgodne z procedurą obowiązującą w firmie (...) Sp. z o.o. Z ustaleń Sądu Rejonowego wynika także, że „prawdopodobnie” A. W. celem ominięcia kontroli jednej podpaczki, przeniósł ją za plecami kontrolera i ułożył na palecie z paczkami już sprawdzonymi. Pomimo tak ustalonego zachowania oskarżonego i prawdopodobnego jego powodu, sąd meriti powziął wątpliwości odnoszące się w zasadzie co do czasu skradzenia podpaczki, gdyż z dokumentacji wynika, że A. W. w godzinach wieczornych 30 września 2008r. zwrócił niedoręczone przesyłki, w tym 3 podpaczki do przesyłki o numerze (...). Natomiast brak jednej z nich został dopiero zauważony rano następnego dnia (k. 807). Tym samym w ocenie sądu orzekającego nie można wykluczyć i takiej wersji, że ta podpaczka została skradziona przez nieustaloną osobę po jej zdeponowaniu przez oskarżonego, kiedy to znajdowała się w awizowni, do którego to pomieszczenia dostęp mieli wszyscy pracownicy magazynu.

Znamienne jest, że oceniając zeznania świadka K. Ł. (1), które nie budziły wątpliwości sądu orzekającego w zakresie ich wiarygodności, przyjęto jedynie iż świadek opierał się głównie na domysłach, przypuszczeniach i wzajemnych konsultacjach z innymi osobami, choć jak dostrzegł sąd pierwszej instancji, były one wsparte dowodami nieosobowymi w postaci nagrań z monitoringu i dokumentacji przewozowej (k. 812). Skoro wiadomym było, że świadek konsultował się z innymi osobami i na tej podstawie przedstawił ustalony przez siebie przebieg i sposób kradzieży, tłumacząc także fakt wystawienia dokumentu świadczącego o zwrocie wszystkich 3 podpaczek do przesyłki nr (...), to trudno uznać za wystarczające przyjęcie wyników prowadzonych przez funkcjonariuszy rozpytań, z których wynikać ma, iż żadna z rozpytywanych osób nie posiada żadnej wiedzy w zakresie omawianego zdarzenia. Wszak jak to zostało ustalone, świadek K. Ł. (1) konsultował się z innymi osobami, które nawet jeżeli nie były naocznymi świadkami, to jednak pewne informacje istotne dla sprawy posiadały – w innym bowiem przypadku takie „konsultacje” nie byłyby możliwe i ich prowadzenie byłoby rażąco nielogicznym działaniem K. Ł.. Sąd Rejonowy skupił się na zeznaniach D. M. tj. osoby która w godzinach rannych 30 września 2008r. wydawała paczki oskarżonemu. Tymczasem istotniejsze – z punktu widzenia powziętych wątpliwości – były zeznania osoby odbierającej wieczorem tego samego dnia paczki od A. W., bowiem to ona posiadała wiedzę co do faktycznej ilości podpaczek. Nie bez znaczenia dla sprawy jest i to, czy oskarżony faktycznie dwukrotnie pojawił się w sklepie (...) przy ul. (...) w W. próbując dostarczyć w/w przesyłkę, co może być ustalone w oparciu o zeznania osób mających od niego odebrać paczki (mogły to być to osoby wskazane na k. 68 w polu „uwagi”). Jakkolwiek biegły nie był w stanie odzyskać dwóch plików zawierających nagranie, to bezsprzecznie co najmniej jedna osoba je przeglądała, a nawet zapoznała się z materiałem który następnie nie został zgrany na płytę z uwagi na „ograniczoną pojemność nośnika” – była to osoba sporządzająca „opis” z k. 40 do płyty.

Wywód Sądu Rejonowego co do innej możliwości zdarzeń niż przedstawiony przez oskarżyciela publicznego, oparty na poczynionych ustaleniach, zdaje się stać w sprzeczności z zasadami logiki i doświadczenia życiowego. Sąd meriti ustalił, że oskarżony nie tylko dopuścił się naruszenia obowiązujących go zasad, ale wręcz powziął działania ukierunkowane wyłącznie na pominięcie skanowania jednej z podpaczek, która następnie „zaginęła”. Jednakże przyjęto, że za tę kradzież może być odpowiedzialna inna, niezwiązana z oskarżonym osoba, co stanowi pewną logiczną sprzeczność. Nie została przy tym wykorzystana w pełni inicjatywa dowodowa ze strony sądu orzekającego, bowiem nie ustalono, jakie konkretnie osoby w okresie 30 września 2008r.-1 października 2008r. przebywały w firmie, które z nich miały dostęp do awizowni, oraz czy istniała możliwość wyniesienia przez którąś z nich, w sposób przez nikogo niezauważony (i nie zarejestrowany przez kamery), paczki.

W świetle powyższego zarzuty apelacji ocenić należało jako w pełni zasadne.

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd Rejonowy przeprowadzi postępowanie uwzględniając przedstawione uwagi sądu odwoławczego dotyczące ustalenia istotnych dla sprawy okoliczności, które mogą posłużyć do rozwiania podniesionych wątpliwości, korzystając jednakże z uregulowań art. 442 §2 kpk. Następnie poczynione ustalenia, oceny dokonane zgodnie z zasadami wymienionymi w art. 5 §2 kpk, art. 7 kpk i art. 410 kpk, zawrze w uzasadnieniu spełniającym wymogi z at. 424 kpk, o ile zostanie złożony wniosek o uzasadnienie zapadłego wyroku.

W tym stanie rzeczy, uznając apelację oskarżyciela publicznego za zasadną, orzeczono jak w pkt 1. wyroku.