Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 maja 2017 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie IX Wydział Karny - Odwoławczy w składzie:

Przewodnicząca: SSO Dagmara Pusz- Florkiewicz (spr.)

Sędziowie: SO Marek Sobkowicz

WSO Agnieszka Kobylinska

Protokolant: sekretarz sądowy Łukasz Giera

przy udziale Prokuratora Marcina Kalety

po rozpoznaniu w dniu 17 maja 2017 r.

sprawy F. B., syna F. i K., urodzonego (...) w D. (Bułgaria)

skazanego wyrokiem łącznym

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę

od wyroku Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy w Warszawie

z dnia 19 października 2016r., sygnatura akt III K 455/16

orzeka:

I.  zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

II.  zwalnia skazanego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, przejmując je na rachunek Skarbu Państwa.

Sygn. akt IX Ka 1603/16

UZASADNIENIE

F. B. został skazany prawomocnymi wyrokami:

1.  Sądu Rejonowego w Grójcu z dnia 19.02.2009 r., sygn. II K 567/08, za:

⚫

przestępstwo z art. 203 k.k. w zw. z art. 12 k.k. popełnione w dniu 14.06.2008 r. na karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

⚫

przestępstwo z art. 204 § 1 k.k. w zw. z art. 204 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. popełnione w dniu 18.06.2008 r. na karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności i grzywnę w wysokości 200 (dwustu) stawek dziennych pod 25 (dwadzieścia pięć) zł;

-

z orzeczeniem kary łącznej 2 lat pozbawienia wolności.

2.  Sądu Rejonowego w Grójcu z dnia 05.07.2011 r., sygn. II K 394/11 za przestępstwo z art. 178a § 4 k.k. popełnione w dniu 03.07.2011 r. na karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem wykonania kary na okres 2 (dwóch) lat próby i grzywnę 80 (osiemdziesiąt) stawek dziennych po 20 (dwadzieścia) złotych, zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 2 (dwóch) lat;

3.  Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy w Warszawie z dnia 03.11.2015 r., sygn. III K 407/15, za przestępstwo z art. 178a § 4 k.k. popełnione w dniu 29.04.2015 r. na karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności oraz zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 6 (sześciu) lat;

Wyrokiem z dnia 19 października 2016 r., sygn. akt III K 455/16, Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie orzekł:

I.  na podstawie art. 569 § 1 k.p.k., art. 85 § 1 i 2 k.k., art. 86 § 1 k.k. kary pozbawienia wolności opisane wyżej w punktach 1 i 3 połączył w ten sposób, że orzekł wobec skazanego F. B. jedną karę łączną 3 (trzech) lat pozbawienia wolności;

II.  na poczet orzeczonej kary łącznej zaliczył skazanemu okres pozbawienia wolności w sprawie III K 567/08, tj. od 18.06.2008 r. do 19.02.2009 r., od 04.02.2016 r. do 19.10.2016 r. oraz w sprawie III K 407/15, tj. od 29.04.2015 r. do 30.04.2015 r.;

III.  stwierdził, że w pozostałym zakresie wyroki opisane wyżej w punktach 1 i 3 podlegają odrębnemu wykonaniu;

IV.  na podstawie art. 572 k.p.k. umorzył postępowanie o wydanie wyroku łącznego w pozostałym zakresie;

V.  zwolnił skazanego od zapłaty kosztów sądowych na rzecz Skarbu Państwa.

Apelację od powyższego orzeczenia w całości na korzyść skazanego wywiódł jego obrońca i zarzucił mu naruszenie przepisów postępowania, które mgło mieć wpływ na jego treść, a mianowicie art. 410 k.p.k. polegającą na pominięciu wynikającej z opinii penitencjarnej okoliczności, iż skazany jest osobą bezkonfliktową w relacjach ze współosadzonymi, a nadto przez pewien czas pracował nieodpłatnie na terenie jednostki penitencjarnej, co nie zostało zauważone przez sąd meriti, a tym samym pozostało poza składowymi mającymi wpływ na ocenę postawy skazanego, a w konsekwencji pozostało bez żadnego wpływu na wymiar orzeczonej kary łącznej 3 lat pozbawienia wolności.

Podnosząc powyższy zarzut, obrońca skazanego wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie skazanemu kary łącznej z zastosowaniem zasady częściowej absorpcji, ewentualnie, na wypadek uznania tego wniosku za niezasadny – uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie. Skarżący nie przedstawił bowiem żadnych argumentów, które mogłyby skutecznie podważyć trafność zaskarżonego wyroku łącznego, zaś Sąd Okręgowy dokonując kontroli instancyjnej tego orzeczenia nie znalazł podstaw do ingerencji w jego treść z urzędu, niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionych zarzutów.

Z treści złożonej apelacji wynika, że jej autor w istocie kwestionuje tę część rozstrzygnięcia sądu pierwszej instancji, która dotyczy wymiaru orzeczonej wobec skazanego kary łącznej, zarzucając w tym zakresie obrazę art. 410 k.p.k. Przepis ten określa po stronie sądu obowiązek rozważenia wszystkich zebranych w rozpoznawanej sprawie materiałów. Autor apelacji nie wykazał, aby poza sferą analizy dokonanej przez sąd meriti pozostały okoliczności istotne dla wydania orzeczenia, dlatego nie było podstaw do uwzględnienia zarzutu naruszenia art. 410 k.p.k. Wbrew zawartym w środku odwoławczym twierdzeniom, sąd nie „pominął” wskazanych tam okoliczności wynikających z opinii penitencjarnej dotyczącej skazanego. Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynika bowiem, iż przedmiotowa opinia została oceniona całościowo i na tle zebranego w sprawie materiału dowodowego. Natomiast taka, a nie inna, ocena określonego dowodu nigdy nie może stanowić podstawy zarzutu obrazy art. 410 k.p.k., zarzut taki może być zasadny jedynie wówczas, gdy sąd w uzasadnieniu w ogóle nie odniesie się do pewnych dowodów zaprodukowanych w trakcie postępowania (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 20 grudnia 2006r., IV KK 248/06, LEX nr 412705).

Zauważyć trzeba, iż opinia o skazanym, którą dysponował sąd orzekający, zawierająca przedstawienie szczegółowo różnych okoliczności dotyczących zachowania skazanego w Areszcie Śledczym w R., w tym także tych uznanych w apelacji za pozytywne, zawierała konkluzję o negatywnej prognozie penitencjarnej z uwagi na nieodpowiednie zachowanie B. F.. Do takiej treści opinii odniósł się sąd pierwszej instancji. Natomiast na etapie postępowania odwoławczego dopuszczono na wniosek obrońcy dowód z aktualnej opinii penitencjarnej dotyczącej skazanego z Zakładu Karnego w I.. Nadesłane zostały stamtąd dwie opinie z różnych dat (z 19 kwietnia 2017 r. i 5 maja 2017 r.), których treść jest co do zasady tożsama, a jedynie opinia wcześniejsza – z 19 kwietnia 2017 r. – zawiera dodatkowo stwierdzenie o tym, iż prognoza penitencjarna w odniesieniu do skazanego jest umiarkowana. Analiza wskazanych opinii oraz porównanie ich z opinią z 19 lipca 2016 r. (k.27-28) prowadzi do wniosku, że zachowanie skazanego uległo nieznacznej poprawie – został on jednorazowo nagrodzony regulaminowo w celu poprawy zachowania, nie przejawia zachowań agresywnych, przestrzega porządku i dyscypliny. Jednak zachowanie jego utrzymuje się na przeciętnym poziomie, zaś na temat popełnionych przestępstw skazany nadal wypowiada się bezkrytycznie. W ocenie sądu odwoławczego nie są to okoliczności mogące prowadzić do uznania zaskarżonego orzeczenia za nieprawidłowe.

Wskazać należy, iż zgodnie z art. 438 pkt 4 k.p.k., sąd odwoławczy zmienia lub uchyla orzeczenie w zakresie kary tylko w razie stwierdzenia jej rażącej niewspółmierności. Rażąca niewspółmierność, o której mowa w powołanym przepisie zachodzi tylko wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, należy przyjąć, iż zachodzi wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez sąd pierwszej instancji a karą, jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo Sądu Najwyższego. Oceniając całokształt okoliczności niniejszej sprawy nie sposób przyjąć, by sytuacja taka zachodziła w odniesieniu do skazanego B. F.. Nawet bowiem uwzględnienie pozytywnych dla skazanego elementów dotyczących jego zachowania, wskazanych w opiniach penitencjarnych, nie pozwala na zmianę całościowej oceny jego postawy. Podkreślić należy, iż samo subiektywne przekonanie skarżącego o niedostatecznym zakresie uwzględnienia okoliczności łagodzących przy wymiarze kary łącznej w wyroku łącznym nie może podważać trafności tego rozstrzygnięcia, wszak Sąd Rejonowy wydając zaskarżony wyrok w sposób należyty uwzględnił wszystkie okoliczności mające znaczenie dla wymiaru kary, nie marginalizując w swych rozważaniach ani opinii o skazanym z aresztu śledczego, ani kwestii braku związku przedmiotowo – podmiotowego pomiędzy popełnionymi przez niego przestępstwami, ani też celów prewencyjnych kary.

Wobec argumentów apelującego podkreślić trzeba, że jakkolwiek opinia o skazanym z aresztu śledczego stanowi jeden z elementów mających wpływ na kształtowanie kary łącznej w wyroku łącznym, to jednak nie można jej przypisywać w tym zakresie znaczenia dominującego, z całkowitym pominięciem oceny dotychczasowej postawy skazanego wobec obowiązującego porządku prawnego. Ponadto warto zauważyć, iż cel poprawy sytuacji skazanego, nie stanowi dyrektywy orzekania o karze łącznej w wyroku łącznym, więc orzeczenie kary łącznej nie musi zawsze przynosić skazanemu korzyści w postaci oznaczenia kary łącznej w wymiarze niższym od arytmetycznej sumy poszczególnych kar (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 czerwca 2009r., III KK 27/09, Prok.iPr.-wkł. 2009/11-12/4; wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 25 października 2007r., II AKa 301/07, POSAG 2008/1/158).

Przy uwzględnieniu wskazanych okoliczności wymiar orzeczonej wobec skazanego kary łącznej uznać należało za słuszny i sprawiedliwy, nie sposób w konsekwencji przyjąć, by stopień jej surowości czynił ją rażąco niewspółmierną.

Rozstrzygnięcie o kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze znajduje uzasadnienie w treści art. 634 k.p.k. w zw. z art. 624 § 1 k.p.k. Zwalniając skazanego od ich ponoszenia, sąd odwoławczy uznał, iż jego aktualna sytuacja życiowa i materialna uzasadnia pogląd, iż uiszczenie tych kosztów byłoby zbyt uciążliwe.

Z tych względów Sąd Okręgowy orzekł, jak w wyroku.