Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 marca 2016 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie w XVIII Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSO Tomasz Kobus

Ławnicy: Grażyna Pudłowska,

E. R.,

Protokolanci: Agata Bandura, Magda Derlacińska,

przy udziale prokuratora : Małgorzaty Gołębiowskiej, Pawła Zielińskiego,

po rozpoznaniu w dniach: 03.11.15 r., 12.11.15 r., 04.12.15 r., 01.02.16 r., 10.03.16 r., 24.03.16 r.

sprawy : R. H. , syna Z. i I. z domu (...), urodz. (...) w W.;

oskarżonego o to, że:

w dniu 15 kwietnia 2014 r. w W. przy ul. (...) dokonał rozboju na osobie G. B. posługując się nożem w ten sposób, że przez okazanie noża pokrzywdzonemu w celu wzbudzenia w nim obawy jego użycia, a następnie po uprzednim przecięciu tym nożem sznurka od saszetki zawieszonej na szyi ww. pokrzywdzonego, zabrał w celu przywłaszczenia tę saszetkę z zawartością pieniędzy w kwocie 110 zł i karty miejskiej na szkodę G. B., przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu ponad 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne,

tj. o czyn z art. 280 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

orzeka:

I.oskarżonego R. H. w ramach zarzucanego mu czynu uznaje za winnego tego, że w dniu 15 kwietnia 2014 r. w W. przy ul. (...) dokonał rozboju na osobie G. B. w ten sposób, że okazując mu nóż wzbudził w nim obawę jego użycia, a następnie po uprzednim przecięciu nim sznurka od zawieszonej na szyi pokrzywdzonego saszetki, zabrał ją w celu przywłaszczenia z zawartością pieniędzy w kwocie 110 zł i karty miejskiej na szkodę G. B., przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu w okresie od 23.10.2008 r. do 24.06.2010 r. kary pozbawienia wolności orzeczonej na mocy prawomocnego wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy-Mokotowa w Warszawie z dnia 14.09.2005 r. w sprawie o sygn. III K 1147/05 za popełnienie przestępstwa z art. 280§1 k.k., to jest czynu z art. 280§2 k.k. w zw. z art. 64§1 k.k. i na podstawie powołanych przepisów skazuje go zaś na podstawie art. 280§2 k.k. wymierza mu karę 4 (czterech) lat pozbawienia wolności;

II.na podstawie art. 63§1 k.k. na poczet wymierzonej kary zalicza tymczasowe aresztowanie oskarżonego od 01.06.2015 r. do 08.06.2015 r.;

III.na podstawie art. 618 § 1 pkt 11 k.p.k. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adw. A. K. wynagrodzenie w wysokości 1 200,00 (tysiąc, dwieście) złotych podwyższone o obowiązujący podatek od towarów i usług tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu;

IV. na podstawie art. 626§1 k.p.k. w zw. z art. 624§1 k.p.k. zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych, którymi obciąża Skarb Państwa.

…………………………………

SSO Tomasz Kobus

…………………………………… …………………………

Grażyna Pudłowska, Elżbieta Rejdak,

XVIII K 126/15

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

G. B. mieszka w W. przy ulicy (...) na dziesiątym piętrze. Jest emerytem, nie ma rodziny, nie przywiązuje wagi do czasu i z tego powodu nie nosi zegarka. Ma problemy ze wzrokiem, bardzo słabo widzi z bliska. W dniu 15 kwietnia 2014 roku poszedł na bazarek przy skrzyżowaniu ulic (...). Na głowie miał czapkę z daszkiem, nie miał okularów, których używa wyłącznie do czytania i pisania. Na szyi miał saszetkę z pieniędzmi w łącznej kwocie około 120 złotych i kartę miejską ze zdjęciem. Robiąc zakupy na bazarku wyjął z saszetki pieniądze w nieustalonej kwocie.

Po wyjściu z bazarku, przy pasach, podszedł do niego R. H.. Był ubrany w ciemną kurtkę, niebieskie dżinsy, ciemne buty, nie miał nic na głowie. G. B. nie zauważył u mężczyzny żadnych znaków szczególnych. R. H. spytał G. B. czy coś wypiją, ten odpowiedział, że od kilku lat nie pije. G. B. nie chciał rozmawiać z R. H., przeszedł przez pasy, wsiadł do tramwaju numer (...). Do tego samego tramwaju wsiadł R. H.. Na przystanku (...) G. B. wysiadł, przesiadł się do tramwaju numer (...). To samo zrobił R. H..

G. B. wysiadł na przystanku (...) celem udania się do sklepu (...) przy ulicy (...). R. H. również wysiadł i szedł za G. B.. W pobliżu sklepu, przy kiosku, G. B. spotkał kolegę W. A. z którym krótko porozmawiał, a następnie udał się do sklepu. Cały czas szedł za nim R. H.. G. B. był w sklepie od co najmniej 13:51:35 do 13:58:33. G. B. niósł reklamówki, wychodząc ze sklepu (...) otworzył mu drzwi. W kieszeni kurtki miał puszkę, którą wyjął i trzymał w prawej ręce. G. B. nie zwracał na niego uwagi jednakże widział jak idzie obok niego i za nim. Przed wejściem do klatki swojego bloku, G. B. otworzył drzwi kartą. W tym momencie wszedł do klatki R. H.. Mężczyźni wraz z kobietą z psem czekali na windę. Kobieta wyszła na trzecim piętrze. G. B. zaczął się bać. Postanowił wysiąść na czwartym piętrze. Tak samo zrobił R. H., który poszedł w stronę schodów na pół piętro. G. B. widząc, że mężczyzna się oddalił postanowił wrócić do windy. Gdy nacisnął przycisk otwierający windę podbiegł do niego R. H. żądając pieniędzy. G. B. zaczął krzyczeć i wołać pomocy. R. H. wyjął wówczas z prawej kieszeni kurtki scyzoryk o długości około 20 cm, złapał za sznurek od saszetki, przeciął go, zabrał saszetkę w której było 110 złotych i karta miejska. R. H. uciekł w kierunku schodów. Wychodząc z bloku został zauważony przez funkcjonariusza Policji D. S., który zwrócił uwagę na jego tatuaż w kształcie nutki na szyi z lewej strony.

G. B. pierwszy raz znalazł się w takiej sytuacji, był przerażony widokiem noża. Zadzwonił do kolegi W. A., któremu opowiedział o zdarzeniu i że jego sprawcą był ten sam mężczyzna, którego widział w pobliżu kiosku.

Około godziny 20.30 D. S. został poinformowany o rozboju na osobie G. B.. Skojarzył miejsce zdarzenia z R. H.. Podczas oglądania zapisu z monitoringu sklepu (...) przy ulicy (...) rozpoznał R. H. jako mężczyznę, który otworzył mu drzwi. D. S. rozpoznał R. H. jako mężczyznę z tatuażem w kształcie nutki.

W dniu 15 kwietnia 2014 r. R. H. nie podpisał książki dozoru.

dowód: zeznania G. B. – k.3-3v tom I, k. 52v-53 tom I, k. 81 tom I, k.453v-454 tom III- ujawnione na k. 843 v tom IV oraz k. 842-845 tom IV,

zeznania W. A. - k. 8-9 tom I, k. 455 tom III – ujawnione na k. 846 tom IV oraz k. 846-846 v tom IV,

zeznania D. S. – k.34-35 tom I, k. 455 tom III – ujawnione na k. 845 v tom IV oraz k. 845v-846 tom IV,

zapisy z płyt z k. 14 i 19 tom I – odtworzone na k. 844v-845 tom IV,

protokoły zatrzymań rzeczy – k. 11-13 tom I i k. 16-18 tom I – ujawnione na k. 847 tom IV,

protokoły oględzin rzeczy – k. 21-25 tom I i k. 26-27 tom I – ujawnione na k. 847 tom IV,

protokoły zatrzymań oskarżonego – k. 32 tom I i k.123 tom I - ujawnione na k. 847 tom IV,

protokół przeszukania – k. 41-42 tom I – ujawniony na k. 847 tom IV,

protokoły oględzin rzeczy – k. 82-83 tom I, k. 84 tom I, k. 85-91 tom I – ujawnione na k. 847 tom IV,

odpowiedź (...) W. II – k. 803 i 809 tom IV – ujawnione na k. 847 tom IV,

odpowiedź (...) Sklepów sp.z.o.o. – k. 826 tom IV – ujawniona na k. 847 tom IV,

fragment książki dozoru – k. 80 tom I – ujawniona na k. 854 v tom IV,

zmiana czasu z zimowego na letni w 2014 r. – fakt notoryjny – k. 931v ( przed zmianą numeracji) tom V,

pisemna opinia biegłego sądowego antropologa B. M. – k. 875-887 tom IV – ujawniona na k. 913 tom V,

pisemna opinia uzupełniająca biegłego sądowego antropologa B. M.- k. 918-921 tom V – ujawniona na k. 931( przed zmianą numeracji) tom V,

ustna opinia biegłego sądowego antropologa B. M.- k. 913-914 tom V.

Oskarżony R. H. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, korzystając z prawa do odmowy składania wyjaśnień i odpowiedzi na pytania wyjaśniając jedynie, że z powodu znacznego stanu nietrzeźwości nie pamięta dnia w którym miało dojść do zdarzenia jednakże gdyby to był rozbój to by o tym pamiętał. Według oskarżonego nie musiał chodzić z nożem tym bardziej, że był to wtorek kiedy musiał stawić się i stawił na dozór. Po okazaniu zdjęć z monitoringu sklepu (...) przy ul. (...) w W. z dnia 15 kwietnia 2014 r. z godz. 15:20-15:50 z k. 22-25 rozpoznał na nich siebie.

dowód: wyjaśnienia oskarżonego R. H. – k. 58-60 tom I, k. 61-62 tom I, k. 202-204 tom II, k. 452v tom III – ujawnione na k. 841v tom IV oraz k. 841v-842 tom IV.

Oskarżony R. H. urodził się w (...) r., jest żonaty, nie ma dzieci, nie ma nikogo na utrzymaniu, posiada podstawowe wykształcenie, z zawodu jest murarzem-betoniarzem. Przed osadzeniem w jednostce penitencjarnej był bezrobotny, utrzymywał się z dorywczych prac budowlanych z dochodem miesięcznym w wysokości ok. 1500 zł. W 2012 r. uzyskał dochód w wysokości 1854,61 zł. Ma negatywną opinię środowiskową. Był dotychczas czterokrotnie karany, w tym:

- na mocy wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy-Mokotowa w Warszawie z dnia 14.09.2005 r. w sprawie o sygn. III K 1147/05 za czyn z art. 280§1 k.k. na karę 2(dwóch) lat pozbawienia wolności, której wykonanie warunkowo zawieszono na okres 5(pięciu) lat próby, a następnie postanowieniem z dnia 30.07.2008 r. zarządzono jej wykonanie, którą wykonał w okresie od 23.10.2008 r. do 24.06.2010 r.,

- na mocy wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy – Mokotowa w Warszawie z dnia 31.10.2007 r. w sprawie o sygn. III K 1267/06 za czyn z art. 197§1 k.k. i z art. 222§1 k.k. na karę łączną 4(czterech) lat pozbawienia wolności, którą wykonał od dnia 24 czerwca 2010 r. do 26 czerwca 2012 r.

- na mocy wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie z dnia 30.10.2012 r. w sprawie o sygn. III K 963/12 za czyn z art. 178a§1 k.k. na karę 10(dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 3(trzech) lat, którą wykonuje od 04.12.2015 r. z oznaczeniem końca kary na dzień 28.09.2016 r.,

- na mocy wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 07.01.2015 r. w sprawie o sygn. XVIII K 194/14 za czyn z art. 279§1 k.k. w zw. z art. 64§1 k.k. na karę roku i 6(sześciu) miesięcy pozbawienia wolności, którą wykonał od 18.06.2015 r. do 04.12.2015 r. z zaliczeniem na poczet kary okresów rzeczywistego pozbawienia wolności w dniu 20.03.2014 r., od 29.04.2014 r. do 09.07.2014 r., od 19.07.2014 r. do 07.10.2014 r. i od 27.10.2014 r. do 01.06.2015 r.

W okresie od 09.07.2014 r. do 19.07.2014 r., od 07.10.2014 r. do 17.10.2014 r. , od 17.10.2014 r. do 27.10.2014 r., od 08.06.2015 r. do 18.06.2015 r. wprowadzono oskarżonemu do wykonania kary po 10(dziesięć) dni aresztu z wyroków Sądu Rejonowego w Wołominie w sprawach o sygn. II W 1171/12, II W 1061/12, II W 1103/12, II W 1149/12.

dowód: dane osobowe oskarżonego – k. 301 tom II i k. 841v tom IV,

dane o karalności oskarżonego – k. 801 tom IV – ujawnione na k. 847 tom IV,

odpis wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Mokotowa w Warszawie z dnia 14.09.2005 r. w sprawie o sygn. III K 1147/05 – k. 189 tom I – ujawniony na k. 847 tom IV,

wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Mokotowa z dnia 31.10.2007 r. w sprawie III K 1267/06 – k. 449 tom III – ujawniony na k. 847 tom IV,

pismo Sądu Rejonowego dla Warszawy Mokotowa w Warszawie w przedmiocie okresu wykonania przez oskarżonego kary pozbawienia wolności orzeczonej w sprawie III K 1267/06 – k. 549 tom III – ujawnione na k. 847 tom IV,

kwestionariusze wywiadów środowiskowych – k. 97-98 tom I, k. 758-759 tom IV, k. 798-799 tom IV – ujawniony na k. 847 tom IV,

informacja o pobytach i orzeczeniach – k. 390-397 tom II – ujawniona na k. 847 tom IV,

informacja w trybie art. 213§1a k.p.k. – k. 815-816 tom IV – ujawniona na k. 847 tom IV,

zawiadomienia o wykonywaniu kar – k. 327 tom II, k. 328 tom II, k. 757 tom IV, k. 892 tom V – ujawnione na k. 847 tom IV i na k. 931v tom V (przed zmianą numeracji),

pismo administracji Aresztu Śledczego Warszawa – Służewiec w Warszawie – k. 928 tom I – ujawnione na k. 931 v tom V ( przed zmianą numeracji),

wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 1 czerwca 2015 r. w sprawie II AKa 122/15- k. 638-639 tom III.

Sąd zważył, co następuje .

Wina i okoliczności popełnienia przez oskarżonego R. H. zarzucanego mu czynu, nie budzą wątpliwości.

Podstawowym dowodem obciążającym oskarżonego stanowią zeznania pokrzywdzonego G. B.. Podczas przesłuchania sąd zwrócił uwagę, że pokrzywdzony pomimo uzewnętrznionych ułomności ( niewyraźna mowa, wykręcone palce, skrzywiona sylwetka – k. 844 tom IV), będących konsekwencją powikłań przy porodzie, rozumiał treść pytań i udzielał rzeczowych odpowiedzi zaś posiadany przez niego zasób słów i sposób wypowiedzi nie wskazywał na potrzebę przesłuchania z udziałem biegłego psychologa.

G. B. konsekwentnie wskazywał na oskarżonego jako sprawcę rozboju i czynił to w sposób jednoznaczny zaś jego spontaniczna reakcja na odtworzenie zapisu z pliku o nazwie 346_10_M_ (...) z płyty z opisem (...) (...) SPRAWCA 1/2” (k. 845 tom IV) uzewnętrzniona stwierdzeniem „to jest ten” ( k. 845 tom IV) wpisuje się w całokształt jego depozycji jako pozbawionych wątpliwości w zakresie rozpoznania oskarżonego. G. B. zareagował podobnie przy odtwarzaniu płyty oznaczonej jako (...) (...), (...) w zakresie pliku (...) (...) nie mając wątpliwości, że był to sprawca rozboju i stan ten obrazowo opisał jako „jestem pewny na 250 procent” ( k. 845 tom IV).

Należy zaznaczyć, że odtwarzając na rozprawie płyty opisane jako „S- (...) (...) (...), (...) w zakresie plików wyszczególnionych w protokołach oględzin rzeczy jak na k. 21-21v i k. 85-85v , świadek różnicował obu mężczyzn koncentrując się na tym, który trzymał drzwi podczas wychodzenia ze sklepu a następnie szedł za nim. Wykluczył udział w zdarzeniu mężczyzny, który był wewnątrz sklepu stwierdzając, że drugi do niego nie wchodził a jedynie przytrzymał drzwi.

Z zabezpieczonych plików ze sklepu (...) wynika, że pokrzywdzony był w tym sklepie o godz. 12:58:16 zaś mężczyzna, który pomógł mu z niego wyjść przytrzymując drzwi, nie wchodził do niego. Z plików z kolei od godziny 15:34:36 do 15:34:53 wynika, że zarejestrowany na monitoringu mężczyzna wszedł do sklepu i nie było w nim, ani też w jego pobliżu pokrzywdzonego.

Mając na uwadze treść zeznań pokrzywdzonego oraz zapis z monitoringu należy przyjąć, że G. B. był w sklepie nie wcześniej niż o godz. 12:51:35 (k. 880 dolne zdjęcie) zaś opuścił go nie wcześniej niż o godz. 12:58:33 (k. 89) z zastrzeżeniem okoliczności podanej w dalszej części uzasadnienia.

W toku postępowania należało w pierwszej kolejności ustalić czy zarejestrowani na monitoringu mężczyźni byli tymi samymi osobami.

Z pisemnej opinii biegłego antropologa sądowego B. M. wynika, że na plikach oznaczonych jako 106_02_M_ (...) i (...) (...) z płyty (...) (...) Sprawca (...) oraz na plikach oznaczonych jako (...) (...), (...) (...) z tej samej płyty oraz na pliku (...) (...) z płyty oznaczonej jako "(...), widnieją dwaj różni mężczyźni. Biegły opiniował, że kategoryczny wniosek wywodzi z zupełnie innych cech morfologicznych to jest linii owłosienia czołowego, w tym innego kształtu i wielkości zakoli łysienia czołowego, innego kształtu i wielkości nosa u obu mężczyzn jak również różnicami w zakresie długości szyi i osadzenia na niej głowy. Biegły dodatkowo opiniował, że mężczyźni byli inaczej ubrani, jeden miał ciemną kurtkę z kraciastym wszyciem wokół kołnierza zaś drugi wprawdzie ciemną lecz bez obramowania kołnierza, spodnie pierwszego były zdecydowanie jasne zaś drugi nosił ciemno niebieskie dżinsy, mieli też inne obuwie.

Opinia biegłego zasługuje na uwzględnienie, albowiem w przedstawionej kwestii jest kategoryczna.

Jeżeli pokrzywdzony konsekwentnie wskazywał na oskarżonego jako sprawcę rozboju zaś z treści opinii biegłego wynika, że monitoring zarejestrował dwóch różnych mężczyzn, to za nieprawdziwe uznać należy wyjaśnienia oskarżonego, że był tym, który przebywał w sklepie od godziny 15:34:36 do 15:34:53. Powyższe oznacza zarazem, że do rozboju doszło nie wcześniej niż o godzinie 12:58:33.

W tym miejscu należy zaznaczyć, że G. B. nie był w stanie dokładnie określić czasu zdarzenia. Powołany brak nie podważa wiarygodności jego zeznań skoro w sposób logiczny wyjaśnił, że w dniu zdarzenia nie miał zegarka, w ogóle go nie nosi, nie zwraca uwagę na czas a jedynie na to kiedy robi się ciemno. Uwzględniając fakt, że pokrzywdzony nie pracuje i nie ma rodziny, a tym samym nie ciążą na nim związane z tym obowiązki jego zeznania o braku potrzeby kontrolowania czasu należy uznać za logiczne.

Pokrzywdzony określił twarz sprawcy jako „gładką” , bez cech charakterystycznych, bez zarostu, z włosami na „jeżyka” (k. 843). W postępowaniu sądowym ustalono, że oskarżony ma na twarzy dwie kropki w tym jedną między brwiami a drugą po lewej stronie lewego oka, dwie blizny – jedną pod ustami po prawej stronie zaś drugą pod lewym okiem (k. 844 v tom IV) zaś na szyi z lewej strony ma tatuaż z kształcie „nutki” wielkości ok.1 cm na 0,5 cm. ( k. 854v).

Sąd nie stwierdził, aby podnoszona przez oskarżonego okoliczność wytatuowania dolnych powiek, była widoczna (k.844v) z dalszym wnioskiem, że kropki i blizny nie zostały przez pokrzywdzonego dostrzeżone zaś „nutka” nie mogła być przez niego zauważona.

Z zapisów z monitoringu wynika ( zdjęcia na k. 80 i 81 tom I), że pokrzywdzony miał w dniu zdarzenia czapkę z daszkiem zaś wzrostem wyraźnie odbiegał od oskarżonego. Zróżnicowanie wzrostu oraz fakt częściowego zakrycia głowy, niewątpliwie utrudniało pokrzywdzonemu zwrócenie uwagi na ewentualne cechy charakterystyczne oskarżonego tym bardziej, że nie widzi z bliska (k. 844v) zaś w dniu zdarzenia nie miał okularów, które zakłada jedynie do czytania i pisania. Świadek konsekwentnie podawał, że nie widział nic szczególnego w twarzy oskarżonego. Zeznania G. B. są wiarygodne, albowiem sąd również początkowo nie zauważył cech szczególnych oskarżonego (k.844v) i dotyczy to również „nutki”, która z uwagi na bluzę i podniesiony kołnierz w ogóle nie była widoczna. Jeżeli w dniu zdarzenia oskarżony miał na sobie kurtkę to jej kołnierz zasłaniał tatuaż na tyle skutecznie, że był niewidoczny dla G. B..

Odnośnie ubioru oskarżonego w dniu zdarzenia pokrzywdzony podał, że miał ciemną, zapiętą pod szyję kurtkę co jest zgodne z zapisami z monitoringu i to samo dotyczy rodzaju i koloru spodni. Z zapisu z monitoringu wynika, że oskarżony trzymał w ręką jakiś przedmiot, prawdopodobnie puszkę, czego nie potwierdził pokrzywdzony. Powołana rozbieżność nie dezawuuje zeznań G. B., albowiem z tego samego zapisu wynika, że wprawdzie szedł obok oskarżonego jednakże nie patrzył na niego lecz przed siebie, co wykluczało możliwość zauważenia czy też zwrócenia uwagi na to czy i co trzyma w ręku. G. B. okazano kurtkę zatrzymaną u matki oskarżonego - I. H., którą rozpoznał jako tą którą sprawca miał na sobie w dniu zdarzenia. Kolor kurtki jako granatowy niewątpliwie należy do palety ciemnych kolorów, a takiego określenia używał pokrzywdzony. Fakt innej struktury okazanej kurtki jako z szarymi nieregularnymi wzorkami zbliżonymi kształtem do prostokątów, odbiega od zarejestrowanej na monitoringu jednakże kurtka została pokrzywdzonemu okazana w dniu 2 czerwca 2014 r., a zatem ponad półtora miesiąca od zdarzenia, co mogło mieć wpływ na prawidłowość rozpoznania. Jeżeli dodatkowo uwzględnić, że pokrzywdzony lepiej widzi z daleka niż z bliska, to faktyczna struktura kurtki mogła być dla niego niezauważalna a zwrócił uwagę na najbardziej charakterystyczną jej cechę to jest ciemny kolor. Potwierdzeniem przywiązywania wagi przez świadka do koloru kurtki, stanowią jego zeznania złożone podczas ponownego rozpoznania sprawy gdzie podał, że oskarżony miał ciemną kurtkę jednakże nie wie czy to była ta, której zdjęcie znajduje się na karcie 83 i którą wcześniej mu okazano ( k. 843 i k. 843v).

Funkcjonariusz Policji D. S. złożył wiarygodne zeznania, które korespondują z zeznaniami pokrzywdzonego. Świadek skojarzył oskarżonego z zauważeniem u niego na szyi tatuażu w kształcie nutki z lewej strony. Oskarżony posiada taki tatuaż a dodatkowo gdy funkcjonariusz wchodził do bloku w którym mieszka G. B. był ubrany identycznie jak opisał to pokrzywdzony to jest miał ciemną kurtkę i spodnie dżinsowe niebieskie, a nadto trzymał w ręku puszkę z piwem. Świadek zeznał, że będąc w (...) W. II, o godzinie 20.30 uzyskał informację o rozboju dokonanym przy ulicy (...) przez mężczyznę, który rysopisem odpowiadał mężczyźnie, którego minął w klatce. Wiarygodność depozycji świadka nie budzi wątpliwości, albowiem po rozpoznaniu przez pokrzywdzonego na zapisach z monitoringu sklepu (...) oskarżonego jako sprawcy rozboju, nie miał wątpliwości, że jest to ten sam mężczyzna, którego wcześniej widział przy ulicy (...). Podkreślenia wymaga, że świadek nie był w stanie sprecyzować o której godzinie widział oskarżonego stwierdzając jedynie, że czynności służbowe przy ulicy (...) wykonywał w godzinach popołudniowych. Pomimo stosownego wystąpienia Komenda Rejonowa Policji Warszawa II nie była w stanie wskazać konkretnego czasu pobytu świadka w dniu 15 kwietnia 2014 r. w bloku w którym doszło do zdarzenia ( k. 803 i 809 tom IV).

Kolega pokrzywdzonego W. A. złożył wiarygodne zeznania opisując spotkanie G. B. w dniu zdarzenia na ulicy (...).(...) przy kiosku obok którego stał mężczyzna w wieku około (...) lat, ubrany w czarną jesionkę do kolan z krótkimi ciemnymi włosami. Sąd nie ma wątpliwości, że mężczyzną tym był oskarżony uwzględniając zbieżność wieku i kolor ubrania jak również fakt, że na tego mężczyznę jako sprawcę rozboju wskazał pokrzywdzony w trakcie przeprowadzonej ze świadkiem rozmowy telefonicznej. Należy zauważyć, że według świadka miał widzieć pokrzywdzonego i oskarżonego około godziny 15.40 natomiast o rozboju dowiedział się od G. B. około godziny 18.00. Jak już podniesiono pokrzywdzony nie był w stanie określić czasu zdarzenia przedstawiając go jako w godzinach popołudniowych co wpisuje się w czas podany przez świadka D. S. jak również W. A..

Z informacji uzyskanej od kierownika sklepu (...) przy Al.(...) w W. wynika brak możliwości ustalenia ewentualnej rozbieżności czasowej w zapisach monitoringu z dnia 15 kwietnia 2014 r. uwzględniając fakt ich przechowywania przez okres około miesiąca z zaznaczeniem, że przypuszczalna rozbieżność mogła wynosić godzinę w związku z niezaktualizowaniem czasu po zmianie z czasu zimowego na letni ( k. 826).

W ocenie sądu uwzględniając czas podany przez świadków G. B., jego kolegi i funkcjonariusza Policji, czas zarejestrowany na zapisie z monitoringu o opuszczeniu sklepu przez pokrzywdzonego o godzinie 12:58:33 oraz treść przywołanej wyżej odpowiedzi w której nie wykluczono godzinnej rozbieżności czasowej i fakt, że w 2014 r. zmiana czasu z zimowego na letni miała miejsce z 29 na 30 marca a zatem na krótko przed zdarzeniem, opuszczenie sklepu przez G. B. nastąpiło o godzinie 13:58:33.

Ponownie odwołując się do opinii biegłego B. M. należy podnieść, że biegły wykluczył możliwość zarejestrowania z powodu niskiej rozdzielczości zapisu monitoringu takich cech jak tatuaż z kształcie „nutki” na szyi oskarżonego czy znaczka na kurtce.

Składając opinię ustną biegły zasygnalizował możliwość sporządzenia uzupełniającej opinii pisemnej po uprzednim wykonaniu zdjęć porównawczych oskarżonego. W opinii uzupełniającej biegły wnioskował, że utrwalone wizerunki głowy i twarzy mężczyzny z monitoringu wnętrza sklepu wykazują znaczące odmienności w zakresie cech morfologicznych możliwych do oceny w stosunku do takich samych cech oskarżonego, co jest równoznaczne z wykluczeniem jego osoby. Analogiczne badania dotyczące mężczyzny z monitoringu z ulicy i takich samych cech oskarżonego wykazują znaczące podobieństwa jednakże niski poziom rozdzielczości zapisu dowodowego oraz ograniczona ilość analizowanych cech pozwalają jedynie na stwierdzenie istnienia prawdopodobieństwa na średnim poziomie, że na zapisie dowodowym może znajdować się oskarżony i powyższe oznacza identyfikację grupową a nie indywidualną.

Wnioski pisemnej opinii uzupełniającej w zakresie mężczyzny zarejestrowanego w sklepie (...) korespondują z pierwszą opinią pisemną biegłego. Odnośnie zaś drugiego mężczyzny treść opinii uzupełniającej nie pozwala wprawdzie na identyfikację indywidualną jednakże umożliwia grupową. Powołana opinia nie jest ani opinią na niskim poziomie prawdopodobieństwa ani też kategorycznie negatywną i nie wyklucza, że to właśnie oskarżony został zarejestrowany zapisem monitoringu. Brak jednoznacznego wykluczenia oskarżonego oraz opatrzenie wiarygodnością zeznań G. B., pozwala na uznanie opinii uzupełniającej jako dowodu pośredniego, który w zestawieniu z dowodem bezpośrednim, czyni sprawstwo oskarżonego niewątpliwym.

Z fragmentu książki dozoru za rok 2014 wynika, że w miesiącu kwietniu oskarżony podpisywał ją w dniach: 7, 11, 21 i 25. Brak podstaw do kwestionowania zapisów co podważa wiarygodność wyjaśnień oskarżonego, że w dniu zdarzenia był w (...) w W. celem wykonania dozoru.

Nie budzą wątpliwości dowody zawnioskowane w akcie oskarżenia do ujawnienia na rozprawie.

Kwalifikacja prawna zarzucanego i przypisanego oskarżonemu czynu.

Zachowanie sprawcy przestępstwa z art. 280§2 k.k. polega na zaborze cudzej rzeczy ruchomej w celu przywłaszczenia przy zastosowaniu jednej z wyliczonych taksatywnie w przepisie sposobów działania przybierających postać : posługiwania się przez sprawcę bronią palną, posługiwania się nożem, posługiwania się innym podobnie niebezpiecznym przedmiotem, posługiwanie się środkiem obezwładniającym albo działaniu sprawcy w inny sposób bezpośrednio zagrażający życiu lub działaniu sprawcy wspólnie z inną osobą, która posługuje się bronią palną , nożem lub innym podobnie niebezpieczny przedmiotem, środkiem obezwładniającym lub działa w sposób bezpośrednio zagrażający życiu .

Użyte w znamionach art. 280§2 k.k. słowo „posługuje się” jest szeroko interpretowane w literaturze i orzecznictwie. Przyjmuje się, że posługiwanie się ma szerszy zakres znaczeniowy od czasownika „używa” i obejmuje wszelkie manipulowanie takimi środkami w tym także ich okazywanie w celu wzbudzenia w ofierze obawy jego użycia. Każda zatem forma demonstrowania noża w celu dokonania zaboru rzeczy , zmierzająca do spotęgowania przemocy względnie groźby jej zastosowania może być uznana za posługiwanie się tym naprzędzeniem lub przedmiotem ( por. min. wyrok Sądu Najwyższego z 03.05.1984 r. , II KR 81/85, OSNPG 1984 r. , nr 11 , poz. 99, „Przestępstwa przeciwko mieniu” – Małgorzata Dąbrowska-Kardas, Piotr Karda , wyd. Zakamycze 1999, str. 108).

Oskarżony wyczerpał znamiona przepisu art. 280§2 k.k. w ten sposób, że w dniu 15 kwietnia 2014 r. w W. przy ul. (...) dokonał rozboju na osobie G. B. okazując mu nóż czym wzbudził w nim obawę jego użycia, a następnie po uprzednim przecięciu nim sznurka od zawieszonej na jego szyi saszetki, zabrał ją w celu przywłaszczenia z zawartością pieniędzy w kwocie 110 zł i karty miejskiej.

Czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu w okresie od 23.10.2008 r. do 24.06.2010 r. kary pozbawienia wolności orzeczonej na mocy prawomocnego wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy-Mokotowa w Warszawie z dnia 14.09.2005 r. w sprawie o sygn. III K 1147/05 za popełnienie przestępstwa z art. 280§1 k.k. i zasadnie jego czyn został zakwalifikowany jako popełniony w ramach recydywy zwykłej ( art. 64§1 k.k.).

Rozstrzygnięcie o karze.

Popełniony przez oskarżonego czyn cechuje się bardzo dużą szkodliwością społeczną.

Art. 1 k.k. określa podstawowe zasady odpowiedzialności karnej, z których można wywieść ogólną definicję przestępstwa jako czynu zabronionego pod groźbą kary przez ustawę obowiązującą w czasie jego popełnienia, bezprawnego, zawinionego, społecznie szkodliwego w stopniu wyższym niż znikomy. Stopień społecznej szkodliwości czynu jest tą immanentną cechą czynu, która pozwala na odróżnienie czynów błahych od poważnych i na uznanie za przestępstwo tylko takich, które faktycznie i realnie szkodzą określonym dobrom jednostki bądź dobru społecznemu. Ta zmienna cecha czynu, który formalnie wyczerpuje wszystkie znamiona danego typu czynu zabronionego, podlega indywidualnemu stopniowaniu i w zależności od konkretnych okoliczności podmiotowych i przedmiotowych może być bądź to znikoma, bądź nieznaczna, bądź w końcu wysoka lub nawet szczególnie wysoka. Przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu sąd bierze pod uwagę rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiary wyrządzonej lub grożącej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, wagę naruszonych przez sprawcę obowiązków, jak również postać zamiaru, motywację sprawcy, rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia (art. 115 § 2 kk).

Wyeksponowanie w art. 53 § 1 k.k. dyrektywy współmierności kary do stopnia winy wiąże się z fundamentalną zasadą prawa karnego odpowiedzialności na zasadzie winy i w granicach zawinienia.

Zasada winy pełni funkcję legitymizującą odpowiedzialność karną i limitującą surowość kary, która jak wynika z art. 53 § 1 k.k. nie może przekraczać stopnia winy. W świetle tej zasady nie można wymierzyć kary ponad winę sprawcy, chociażby za tym przemawiały potrzeby prewencji indywidualnej i ogólnej. Limitująca funkcja winy zabezpiecza przed orzekaniem kar niesprawiedliwych i w tym zakresie pełni rolę priorytetową w hierarchii dyrektyw wymiaru kary (por.wyrok SA w Krakowie z 23 XI 2000 r., II Aka 147/00, KZS 2001, poz. 24).

Opierając się na kompleksowej koncepcji winy, która jest niezbędna w aspekcie praktycznym, przy ustalaniu stopnia winy należy uwzględnić zarówno przesłanki zarzucalności (zdolność do zawinienia, możność rozpoznania bezprawności czynu i normalna sytuacja motywacyjna) jak i treści stosunku sprawcy do popełnienia czynu zabronionego (forma zamiaru, motywy, którymi kierował się sprawca, sposób działania, świadomość co do naruszenia obowiązku ostrożności lub też stopnia niedbalstwa związanego z takim naruszeniem). Bez uwzględnienia powołanych okoliczności nie można ocenić winy sprawcy.

Drugą z dyrektyw "sprawiedliwościowych" jest współmierność kary do stopnia społecznej szkodliwości popełnionego czynu. Zgodnie z regulacją ustawową, należy uwzględnić wskazane w art. 115§2 k.k. przesłanki przedmiotowe i podmiotowe określające ten stopień.

Ocena społecznej szkodliwości czynu jest kompleksowa, co oznacza, że szkodliwość tę współokreślają nie tylko waga naruszonego dobra, rozmiar wyrządzonej lub grożącej szkody, lecz także podmiotowe przesłanki kierujące sprawcą i sposób popełnienia czynu. Przesłanki podmiotowe odgrywają podwójną rolę. Z punktu widzenia "wagi" czynu przestępnego wpływają one na ocenę jego społecznej szkodliwości, natomiast w aspekcie podmiotowej zarzucalności wpływają na ocenę winy sprawcy.

Kolejna dyrektywa - dostosowania kary do zapobiegawczego i wychowawczego oddziaływania na sprawcę (prewencji indywidualnej) - ma na celu takie ukształtowanie kary, aby możliwie najskuteczniej zapobiegać jego powrotowi do przestępstwa. Przyszłe postępowanie człowieka jest uzależnione od wielu okoliczności natury indywidualnej (endogennych) i społecznej (egzogennych), których wystąpienie i siła wpływu nie dadzą się przewidzieć w chwili orzekania kary przez sąd. Można więc mówić jedynie o prognozie kryminologicznej, która powinna opierać się na rozpoznaniu okoliczności, które doprowadziły do popełnienia przestępstwa, właściwości i warunków osobistych sprawcy, ocenie jego dotychczasowego życia i relacji środowiskowych.

W zależności od oceny motywów i sposobu popełnienia przestępstwa, osobowości sprawcy, stopnia jego demoralizacji i zagrożenia, jakie przedstawia dla porządku prawnego, różnie kształtują się wskazania co do zapobiegawczego i wychowawczego oddziaływania kary.

Czwarta z ogólnych dyrektyw wymiaru kary określona została w art. 53 § 1 k.k. jako "kształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa". W tym wypadku chodzi o dyrektywę wymiaru kary, co oznacza, że przy jej określaniu sąd powinien brać pod uwagę społeczny odbiór czy efekt orzeczonej kary i jej uzasadnienia w motywach wyroku.

W świetle regulacji art. 53 § 1 k.k. należy przyjąć niezbędność współmierności kary do stopnia społecznej szkodliwości czynu i winy sprawcy. Ponieważ tak określona współmierność może uzasadniać wymiar kary w pewnych granicach, albo jej wybór, należy w tych granicach dostosowywać orzeczoną karę do potrzeb zapobiegawczego i wychowawczego oddziaływania na sprawcę (prewencja indywidualna), gdyż to indywidualny sprawca podlega ukaraniu (R. Góral, K.K. Komentarz, Wydawnictwo ZPP ,Warszawa 1998 , s. 106; wyrok SN z 4 VII 1974 r., OSNKW 1974, poz. 201). Natomiast dyrektywa społecznego oddziaływania kary ma już znaczenie drugorzędne i nie może uzasadniać orzeczenia kary ponad winę sprawcy.

Art. 53 § 2 k.k. wymienia okoliczności "dopełniające" omówione dyrektywy wymiaru kary. Dotyczą one zarówno przedmiotowej i podmiotowej charakterystyki przestępstwa, jak i osoby sprawcy oraz jego stosunku do pokrzywdzonego.

Ustawodawca nie przesądza obciążającego lub łagodzącego charakteru tych okoliczności, gdyż zależy to od oceny Sądu w konkretnej sprawie.

Motywacja i sposób zachowania się sprawcy, waga naruszonych przez niego obowiązków, jeżeli takowe na sprawcy ciążyły, jak również rodzaj i rozmiar wyrządzonej szkody należą do wcześniej omówionych przesłanek determinujących ocenę społecznej szkodliwości czynu i winy sprawcy. Należy wszakże zauważyć, że w art. 53 § 2 k.k. mowa jest o "następstwach przestępstwa", podczas gdy w kryteriach społecznej szkodliwości uwzględnia się "rodzaj i charakter naruszonego dobra" oraz "rozmiar wyrządzonej lub grożącej szkody".

Przez mające wpływ na wymiar kary właściwości i warunki osobiste sprawcy należy rozumieć jego cechy biologiczne (wiek, płeć, stan zdrowia itp.), cechy charakteru w relacji z otoczeniem (np. konfliktowość, posiadane nałogi), sytuację rodzinną, zatrudnienie, warunki materialne itp. Wymienione okoliczności mogą wpływać łagodząco albo obciążająco na odpowiedzialność sprawcy, przy czym należy podkreślić, że nie mają one wpływu na ocenę szkodliwości popełnionego czynu, gdyż wykraczają poza jego przedmiotowo-podmiotową charakterystykę. To samo dotyczy oceny wskazanej w art. 53 § 2 k.k. okoliczności w postaci sposobu życia sprawcy przed popełnieniem przestępstwa oraz zachowania się po jego popełnieniu.

Zawarty w art. 53 § 2 k.k. katalog okoliczności wpływających na wymiar kary nie jest zamknięty (przesądza to użyty zwrot "w szczególności"), toteż sąd może uwzględniać również inne okoliczności. W orzecznictwie Sądu Najwyższego zasadnie wskazuje się, że przyznanie się sprawcy do winy, złożenie szczerych wyjaśnień oraz okazana skrucha, jeżeli nie wypełnią przesłanek nadzwyczajnego złagodzenia kary , to w każdym bądź razie muszą być uznane za okoliczności łagodzące (wyrok SN z 10 IV 1987 r., Inf. Praw. 1987, nr 10-12, poz. 3, oraz glosa J. Gurgula, Prob. Praw. 1988, nr 4-5). Należy jednak zaznaczyć, że nieprzyznanie się do winy i odmowa złożenia wyjaśnień nie mogą być potraktowane jako okoliczności obciążające przy wymiarze kary, gdyż polegają na korzystaniu z procesowych gwarancji związanych z prawem do obrony ( wyrok SN z 4 XI 1977 r., OSNKW 1978, nr 1, poz. 7). Nie wolno jednak przekraczać etycznych granic w korzystaniu z prawa do obrony, toteż takie postępowanie oskarżonego powinno znaleźć odzwierciedlenie w surowszym wymiarze kary, gdyż ma ona m.in. spełniać cele wychowawcze (wyrok SA w Katowicach z 29 V 2001 r., II Aka 98/01, Orz. Prok. i Pr. 2002, nr 3, poz.18).

Do kodeksowych zasad wymiaru kary należy zasada indywidualizacji kar i innych środków karnych, która ma swą podstawę w zasadzie sprawiedliwości orzekanych kar. Nie można bowiem orzekać identycznych kar, nawet za identyczne przestępstwa pod względem ujemnego ładunku bezprawia zawartego w naruszonych przez kilku sprawców norm, skoro już uwzględnienie charakteru osobowości i psychicznych cech indywidualnych sprawców identycznych lub podobnych przestępstw implikuje konieczność orzekania kar odpowiadających indywidualnym właściwościom sprawców.

W tym indywidualizowaniu kar istotną rolę odgrywa nie tylko intencja oddania w karze całej ujemnej zawartości bezprawia i winy, ale także zapobiegnięcie powrotowi do przestępstwa przez odpowiednio dostosowany rodzaj i wysokość kary do popełnionego przestępstwa.

Powołanie obowiązujących w polskim systemie prawa karnego zasad wymiaru kary jest niezbędne, albowiem odwołanie do nich pozwala wyjaśnić przyczyny dla których oskarżonemu została wymierzona kara 4(czterech) lat pozbawienia wolności.

Oskarżony pomimo młodego wieku jest osobą wysoce zdemoralizowaną. Z wywiadów kuratorskich wynika, że jest negatywnie postrzegany przez sąsiadów jak również przez matkę, która początkowo przyjęła go do domu jednakże po niezrealizowaniu warunków pobytu w tym niepodjęciu pracy i piciu alkoholu, zabroniła mu w nim dalszego przebywania. Można odnieść wrażenie, że dotychczasowe życie oskarżonego sprowadza się do korzystania z niego bez jakichkolwiek obowiązków, a zwłaszcza woli znalezienia i podjęcia stałego zatrudnienia. W tym też należy upatrywać przyczynę zdarzenia z dnia 15 kwietnia 2014 r., albowiem to brak pieniędzy skłonił oskarżonego do dokonania rozboju. Zachowanie oskarżonego było cyniczne, albowiem pod pozorem pomocy pokrzywdzonemu faktycznie chciał dokonać kradzieży na jego szkodę, posługując się przy tym nożem. Należy zaznaczyć, że oskarżony wybrał na ofiarę osobę starszą od siebie, słabszą fizycznie i schorowaną. Zaatakowanie pokrzywdzonego stanowiło wyraz braku u oskarżonego zasad etycznych i moralnych, który zmarginalizował powołane cechy G. B. uwzględniając wyłącznie wolę zdobycia jego kosztem pieniędzy. Pokrzywdzony to słaby i samotny człowiek, który pomimo trudności w poruszaniu i widocznych ułomności, stara się funkcjonować w otaczających go realiach. Zachowanie oskarżonego co najmniej ograniczyło zaufanie G. B. do ludzi, społeczeństwa i wartości.

Powołane wyżej okoliczności, działanie oskarżonego w zamiarze bezpośrednim i w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, dokonanie rozboju w warunkach recydywy oraz jego poprzednia karalność, zadecydowały o wymierzeniu mu kary 4(czterech) lat pozbawienia wolności.

Za okoliczność łagodzącą uznano posłużenie się, a nie zaś użycie przez oskarżonego noża.

Rozstrzygnięcie w trybie art. 63§1 k.k.

Na podstawie art. 63§1 k.k. na poczet wymierzonej kary zaliczono tymczasowe aresztowanie oskarżonego od 1 czerwca 2015 r. do 8 czerwca 2015 r. Z pisma administracji Aresztu Śledczego Warszawa-Służewiec (k. 928 tom V) wynika, że od 8 czerwca 2015 r. do 18 czerwca 2015 r. wprowadzono oskarżonemu do wykonania karę z wyroku Sądu Rejonowego w Wołominie w sprawie o sygn. II W 1149/12. Na mocy z kolei wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 7 stycznia 2015 r. w sprawie o sygn. XVIII K 194/14 na poczet wymierzonej oskarżonemu kary roku i 6(sześciu) miesięcy pozbawienia wolności zaliczono, stosownie do wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 1 czerwca 2015 r. w sprawie II AKa 122/15, okres rzeczywistego pozbawienia wolności w dniu 20.03.2014 r., od 29.04.2014 r. do 09.07.2014 r., od 19.07.2014 r. do 07.10.2014 r. i od 27.10.2014 r. do 01.06.2015 r. Skoro na mocy wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie w sprawie o sygn. II AKa 122/15 zaliczono oskarżonemu rzeczywiste pozbawienie wolności do dnia wyroku to jest do 1 lipca 2015 r. zaś 8 czerwca 2015 r. wprowadzono mu do wykonania karę z wyroku Sądu Rejonowego w Wołominie w sprawie o sygn.. II W 1149/12, to na poczet kary orzeczonej w rozpoznawanej sprawie, powinien zostać mu zaliczony okres rzeczywistego pozbawienia wolności jedynie od 1 czerwca 2015 r. do 8 czerwca 2015 r.

Rozstrzygnięcie o wynagrodzeniu obrońcy z urzędu.

Na podstawie art. 618 § 1 pkt 11 k.p.k. zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adw. A. K. wynagrodzenie w wysokości 1 200,00 (tysiąc, dwieście) złotych podwyższone o obowiązujący podatek od towarów i usług tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu.

Wysokość wynagrodzenia ustalono na podstawie §2 ust 1-3, §14 ust 1 pkt 5 i §16 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu ( Dz.U. Nr.163, poz. 1348 ze zm.) z uwzględnieniem §22 rozp. Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015 r. ( Dz.U. 2015.1800 z dnia 5 listopada 2015 r.) w sprawie opłat za czynności adwokackie zgodnie z którym do spraw wszczętych i niezakończonych przed dniem wejścia w życie rozporządzenia to jest przed 1 stycznia 2016 r. stosuje się przepisy dotychczasowe do czasu zakończenia postępowania w danej instancji.

Rozstrzygnięcie o kosztach sądowych.

Na podstawie art. 626§1 k.p.k. w zw. z art. 624§1 k.p.k. zwolniono oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych, którymi obciążono Skarb Państwa. Oskarżony nie ma majątku i nie osiąga dochodów, albowiem od ponad dwóch lat przebywa w jednostce penitencjarnej. Zasądzenie od niego kosztów sądowych jest w tym stanie rzeczy niecelowe, albowiem nie mógłby ich uiścić zaś przymusowa ich egzekucja byłaby bezskuteczna.