Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 czerwca 2013 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie Sąd Gospodarczy XX Wydział Gospodarczy

w składzie:

Przewodniczący:	SSO Agnieszka Baran
Protokolant:	sekr. sądowy Hanna Nowicka

po rozpoznaniu w dniu 24 maja 2013 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W.

przeciwko J. P.

o zapłatę

1. zasądza od pozwanego J. P. na rzecz powoda (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W. kwotę 16 735,47 zł (szesnaście tysięcy siedemset trzydzieści pięć 47/100 złotych) wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 19 lipca 2005 roku do dnia zapłaty,

2. w pozostałej części powództwo oddala,

3. zasądza od powoda (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W. na rzecz pozwanego J. P. kwotę 6 125,74 zł (sześć tysięcy sto dwadzieścia pięć 74/100 złotych) tytułem stosunkowego rozdzielenia kosztów procesu.

SSO Agnieszka Baran

Sygn. akt: XX GC 195/12

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 24 sierpnia 2005 r. powód (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. (dalej powódka), wniósł o zasądzenie na jego rzecz od pozwanego J. P. prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą Biuro Turystki Szkolnej A. J. P. (dalej: pozwany) kwoty 168 903,00 zł warz z ustawowymi odsetkami i kosztami procesu. W uzasadnieniu pozwu powód podał, że strony zawarły umowę serwisową o naprawę autobusu O 350 (...), według kosztorysu, który pozwany zaakceptował. Powód wykonał naprawę autobusu zgodnie z umową i wystawił pozwanemu fakturę na kwotę 168.903,18 zł. Pomimo wezwania do zapłaty, pozwany do chwili obecnej nie uregulował zadłużenia (pozew k. 2-4).

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powódki całą żądaną pozwem kwotę (nakaz zapłaty k. 37).

Pismem z dnia 23 stycznia 2006 roku pozwany wniósł sprzeciw od powyższego nakazu zapłaty, wnosząc o oddalenie powództwa i zasądzenie na rzecz pozwanego kosztów procesu. W uzasadnieniu pozwany potwierdził, że zlecił powodowi naprawę wskazanego w pozwie autobusu. Podniósł, że powódka miała uzgodnić koszty naprawy z (...) S.A. Pozwany dalej wyjaśnił, że w toku trwającej naprawy pojazdu, wobec zakwestionowania przez (...) SA kosztorysu naprawy sporządzonego przez powódkę, przygotowała ona kosztorys na niższą kwotę - 138.647,38 zł. Następnie , po tym jak pozwany udał się do powódki po odbiór pojazdu, został mu przedstawiony kolejny kosztorys – na kwotę 168.903,18 zł. Pozwany podniósł również, że przedmiotowy autobus nie został mu dobrowolnie wydany przez powódkę, lecz dopiero w trybie egzekucji sądowej, po zapadnięciu wyroku nakazującemu powódce wydanie pojazdu na rzecz pozwanego. W ocenie pozwanego wykonana przez powoda naprawa zawiera liczne usterki i wady, które potwierdzone zostały w opinii (...) M. w P. i w opinii rzeczoznawcy (...) we W.. W związku z bezprawnym przetrzymywaniem przez powoda powyższego autobusu, pozwany w piśmie z dnia 30 lipca 2005 r. potrącił swoją wierzytelność z tytułu utraconych korzyści z wierzytelnością powoda wynikającą z zapłaty za naprawę (sprzeciw od nakazu zapłaty k. 40-42).

W odpowiedzi na sprzeciw od nakazu zapłaty, w piśmie z dnia 6 marca 2006 roku, powódka podniosła, że naprawa spornego autobusu została wykonana według kosztorysu zatwierdzonego przez pozwanego (pismo powódki k. 86-90).

W piśmie z dnia 26 marca 2007 roku pozwany podniósł, że na skutek niewłaściwego wykonania zobowiązania przez powódkę poniósł wymierną szkodę w postaci utraty wartości autobusu (który została sprzedany za niższą cenę) oraz z tytułu utraconych korzyści wksaznaych w kalkulacji z 26 marca 2007 roku (pismo pozwanego k. 108-109).

W piśmie procesowym z dnia 11 lipca 2007 r. pozwany wskazał, że jakość naprawy przeprowadzona przez powoda jest równoznaczna z niewykonaniem usługi i wyklucza obowiązek jakiejkolwiek płatności za nią (pismo pozwanego k. 141-145) .

Wyrokiem z dnia 22 października 2009 roku Sąd oddalił powództwo i zasądził od powódki na rzecz pozwanego koszty procesu w kwocie 7 707,96 zł (wyrok k. 445). W uzasadnieniu tego wyroku, Sąd wskazał m. in., że przeprowadzona przez powódkę naprawa pojazdu była dotknięta istotnymi wadami, czyniącymi naprawiany autobus niezdatnym do użytku do jakiego taki pojazd jest przeznaczony oraz sprzeciwiającymi się wyraźnie umowie jaką strony zawarły (uzasadnienie wyroku k. 462-466).

Na skutek apelacji powódki od powyższego wyroku Sądu Okręgowego, wyrokiem z dnia 12 października 2011 roku Sąd Apelacyjny w Warszawie uchylił wyrok Sądu Okręgowego z dnia 22 października 2009 roku (wyrok k. 566). W uzasadnieniu wyroku z dnia 12 października 2011 roku Sąd Apelacyjny wskazał m. in., że ocena nieprawidłowej naprawy pojazdu dokonana przez Sąd po raz pierwszy rozpoznający niniejszą sprawę została dokonana z pominięciem tego, co działo się ze spornym autobusem po odebraniu go przez pozwanego; pozwany po odebraniu autobusu użytkował go, autobus był zarejestrowany, a następnie sprzedany w 2007 roku. Sąd Apelacyjny wskazał, że przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd winien ustalić w jakiej części naprawa dokonana przez powódkę miała wpływ zarówno na dalsze użytkowanie autobusu przez pozwanego, a następnie na uzyskaną przez niego cenę ze sprzedaży. Sąd Aplecyjny wskazał również, że przepis art. 637 § 2 k.c. rozróżnia sytuacje, kiedy wady są istotne, a kiedy nie istotne. Sąd Apelacyjny zaznaczył także, że w sytuacji gdy pozwany otrzymał naprawiony (przy uwzględnieniu zastrzeżeń wynikających z opinii biegłego) autobus nic nie płacąc za jego naprawę, korzystał zarobkowo z autobusu po czym sprzedał go za godziwą cenę, brak jest podstaw do przyjęcia, aby powódce za jej usługę nie należało się żadne wynagrodzenie (uzasadnienie wyroku Sądu Apelacyjnego k. 572-576).

W toku procesu, w kolejnych pismach procesowych strony konsekwentnie podtrzymywały dotychczasowe stanowiska zajęte w sprawie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 15 marca 2005 r. pozwany zlecił powódce przeprowadzenie
naprawy powypadkowej autobusu marki M. (...).
W zleceniu pozwany wskazał, że płatnikiem za naprawę będzie ubezpieczyciel
(...) (pismo pozwanego k. 13).

Powódka potwierdziła przyjęcie ww. pojazdu do naprawy. (pismo pozwanej k. 14, kosztorys k. 15-21).

W trakcie rozmów telefonicznych przedstawiciele stron uzgodnili, że naprawa potrwa od około czterech do sześciu tygodni (zeznania świadków: A. A. k. 180, A. S. k. 182).

W dniu 18marca 2005 r. (...) S.A. Oddział Okręgowy w W. sporządził protokół szkody w w/w pojeździe, gdzie zweryfikowano 23 pozycje do wymiany i 4 pozycje do naprawy (protokół k. 45-46).

Po otrzymaniu zlecenia naprawy od pozwanego, powódka przystąpił do
naprawy autobusu, jednocześnie sporządzając kosztorys naprawy powypadkowej opiewający na kwotę 187.000,00 zł netto. W celu dokonania naprawy sporny autobus przyjechał do powódki (nie był przywieziony na lawecie) (okoliczność bezsporna, zeznania świadka P. G. (1) k. 154-155, zeznania świadka A. A. k. 179).

Następnie powód wystąpił do (...) S.A. o zaakceptowanie kosztorysu sporządzonego przez powódkę (zeznania świadka P. G. (2) k. 154).

Pismem z dnia 11 kwietnia 2005 r. (...) S.A. (...) w K. poinformował pozwanego, że nie akceptuje kosztorysu sporządzonego przez powoda bowiem jego wysokość przekraczała rynkową wartość pojazdu (pismo (...) k. 47).

Pomimo powyższego stanowiska (...), powódka kontynuowała naprawę. Pismem z dnia 26 kwietnia 2005 r. powódka poinformował (...) S.A., że po negocjacjach przeprowadzonych z pozwanym zweryfikowała kosztorys naprawy do wysokości 138.000,00 zł. Jednocześnie powódka wskazał, iż strony ustaliły użycie do naprawy części nieoryginalnych oraz naprawę części przeznaczonych do naprawy. Ceny części zamiennych wskazane w kalkulacji naprawy sporządzonej przez powódkę były obowiązującymi cenami części nowych w 2005 roku dla autoryzowanych serwisów autobusów M. (...) (pismo powódki k. 15-21, 55, opinia biegłego J. S. k. 607).

Naprawa pojazdu w przeważającej większości została wykonana w sposób nieprawidłowy. Przede wszystkim w sposób nieprawidłowy została dokonana naprawa drzwi przednich autobusu, które po jej wykonaniu niedomykany się – powstała szczelina, przez którą dostawały się do wnętrza pojazdu opady atmosferyczne, potęgował się hałas w czasie jazdy. Zdarzało się, że podczas jazdy spornym autobusem wadliwie naprawione drzwi nie domykały się. W przeważającej większości naprawa pojazdu została wykonana przy użyciu części nieoryginalnych. Jedyną częścią oryginalną użytą do naprawy była szyba przednia autobusu. W spornym pojeździe w sposób nieprawidłowy została dokonana naprawa blacharsko – lakiernicza. Nieprawidłowa naprawa dotyczy nieprawidłowego ustawienia wytłoczek nadwozia (m. in. ściana przednia, zderzak przedni, nieprawidłowy kształt drzwi prawych, nieprawidłowy kształt otworu drzwi prawych) oraz niedostatecznej estetyki nadwozia (m. in. zaciekanie lakieru, łuszczenie lakieru. Podczas naprawy nie stosowano technologii naprawy zalecanej przez producenta pojazdu (zeznania świadka A. A. k. 181, zeznania świadka A. S. k. 182-183, opinia biegłego S. Ż. k. 195-205, opinia uzupełniająca biegłego S. Ż. k. 328-330, przesłuchanie J. F. w charakterze strony powodowej k. 563-564, przesłuchanie pozwanego J. P. k. 564, opinia biegłego J. S. k. 608).

W dniu 28 kwietnia 2005 r. A. S. pracownik pozwanego udał się do powoda po odbiór naprawianego autobusu (polecenie wyjazdu służbowego k. 57).

Po przybyciu na miejsce pracownika pozwanego okazało się, że naprawa nie została zakończona z uwagi na niepasujące drzwi przednie. Naprawa miała zostać dokończona następnego dnia. Jednak nie udało się dopasować drzwi (zeznania świadków: A. A. k. 180, A. S. k. 182).

W związku z powyższym pozwany nie odebrał pojazdu. Pismem z dnia 12 maja 2005 r. (...) S.A. (...) w K. poinformował pozwanego, że nie akceptuje ponownie sporządzonego przez powódkę kosztorysu, podtrzymując stanowisko, że naprawa pojazdu pozwanego jest ekonomicznie nieuzasadniona. W piśmie zmieniona (podwyższona ) została wysokość ustalonej przez ubezpieczyciela szkody całkowitej – na kwotę 144 000 zł (pismo (...) k. 56).

W dniu 12 maja 2005 r. powódka wystawił pozwanemu fakturę VAT nr (...) na kwotę 168.903,18 zł (faktura k. 58-61).

Pozwany odmówił zapłaty za naprawę w kwocie żądanej przez powoda, argumentując iż powód zażądał innych rozliczeń finansowych niż były uzgodnione. Wobec braku zapłaty przez pozwanego kwoty za naprawę, powód odmówił wydania autobusu (okoliczność bezsporna).

Pismami z dnia 10 maja 2005 r., 24 maja 2005 r. i 14 czerwca 2005 r. pozwany wzywał powódkę do dobrowolnego wydania autobusu (pisma k. 63, 64, 69).

Pismem z dnia 8 czerwca 2005 r. powódka poinformowała pozwanego, iż przekazanie autobusu nastąpi po dokonaniu zapłaty kwoty 114.000,00 zł tj. kwoty uznanej przez ubezpieczyciela oraz po zobowiązaniu się pozwanego do dokonania zapłaty brakującej sumy wynikającej z faktury z dnia 12 maja 2005 r. (pismo powódki k. 62).

Wobec powyższego pozwany wniósł do Sądu Rejonowego w Dzierżoniowie pozew z żądaniem nakazania powodowi wydania przedmiotowego autobusu. Wyrokiem zaocznym z dnia 5 lipca 2005 r. Sąd Rejonowy w Dzierżoniowie nakazał powodowi wydanie autobusu (wyrok k. 15).

Na podstawie w/w wyroku, w dniu 13 lipca 2005 r. pojazd został odebrany od powódki przez komornika sądowego (protokół zwrotu pojazdu k. 71).

Następnie pozwany pismem z dnia 18 lipca 2005 r. wezwał powódkę do wydania wszystkich części, które powód wymienił w w/w pojeździe (pismo k. 78).

Pismem z dnia 30 lipca 2005 r. pozwany potrącił swoją wierzytelność w kwocie 59.303,80 zł z tytułu utraconych korzyści na skutek przetrzymywania pojazdu przez powoda oraz poniesionych przez pozwanego kosztów związanych z naprawą autobusu, w skutek nieprawidłowej naprawy przeprowadzonej przez powoda z wierzytelnością powoda wynikającą z zapłaty za naprawę (pismo pozwanego k. 72-75).

W związku ze szkodą powstałą w spornym autobusie pozwany otrzymał z (...) odszkodowanie w kwocie 114 000 zł (przesłuchanie pozwanego J. P. k. 564).

Sporny autobus został sprzedany przez pozwanego. Wysokość ceny została ustalona na kwotę 187 500 zł netto. Przy ustaleniu ceny zakupu pojazdu jego nabywca i pozwany uwzględnili okoliczność, że w autobusie źle osadzone są drzwi przednie (faktura pro – forma – k. 110).

Wartość spornego pojazdu przed szkodą naprawianą przez powódkę wynosiła 242 500,00 zł (opinia biegłego J. S. k. 609).

Powyższy stan faktyczny sąd ustalił na podstawie powołanych powyżej dokumentów, których prawdziwość nie budzi wątpliwości Sądu. Podstawą ustaleń faktycznych były także zeznania świadków: W. O. (k. 152), K. K. (k. 152-154), P. G. (2) (k. 154-155), A. A. (k. 179-182) oraz A. S. (k. 182-183). Zeznaniom świadków A. A. oraz A. S. Sąd dał wiarę w całości jako logicznym i spójnym oraz znajdującym potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym. Świadkowie potwierdzili przebieg wykonywania przez powoda naprawy przedmiotowego autobusu, termin w jakim ta naprawa miała być dokonana oraz jego stan w dniu odebrania pojazdu przez komornika sądowego. Zeznaniom świadków K. K. oraz P. G. (2) Sąd dał wiarę w części w której świadkowie zeznali, iż pozwany zgodził się na użycie do naprawy części nieoryginalnych oraz naprawę części przeznaczonych do naprawy. Nie zasługują na wiarę zeznania świadka K. K. w tej części, w której stwierdził on, że do naprawy użyto części oryginalnych. Nie znajduje to potwierdzenia w pozostałym materiale dowodowym zgromadzonym w niniejszej sprawie, w tym przede wszystkim przesłuchaniu przedstawiciela powódki. W świetle obu opinii biegłych sporządzonych w toku postępowania w niniejszej sprawie nie można także uznać za wiarygodne zeznań świadków K. K. i P. G. (1) w części, w której ocenili oni naprawę autobusu jako wykonaną w sposób prawidłowy.

W ocenie Sądu w pełni wiarygodny dowód w niniejszej sprawie stanowią opinie obu biegłych sporządzone w toku postępowania w niniejszej sprawie. Wnioski obu biegłych dotyczące nieprawidłowości i zakresu nieprawidłowej naprawy korespondują ze sobą. W ocenie Sądu na wskazaną ocenę dowodu z opinii biegłego J. S. nie ma wpływu wskazana przez samego biegłego okoliczność dokonywania w okresie późniejszym (po naprawie dokonanej przez powódkę) napraw przedmiotowego pojazdu. W ustnych wyjaśnieniach do opinii biegły wskazał bowiem, że późniejsze uszkodzenia autobusu dotyczyły powłoki, a nie elementów nośnych (których dotyczyły uszkodzenia naprawiane przez powódkę).

Cześć zgłoszonych przez strony postępowania wniosków dowodowych została oddalona z uwagi na zgłoszenie ich z opóźnieniem – w świetle art. 479 ¹² § 1 k.p.c. i art. 479 ¹⁴ § 2 k.p.c..

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo jedynie w części zasługuje na uwzględnienie.

Okolicznością sporną w niniejszej sprawie i jednocześnie mającą istotne znaczenie dla jej rozstrzygnięcia było zagadnienie prawidłowości dokonanej przez powódkę naprawy pojazdu pozwanego. Nie ulega wątpliwości, że zawarta przez strony postępowania umowa o naprawę pojazdu jest umową o dzieło. Strony umówiły się zatem do konkretnego rezultatu, jakim jest naprawa pojazdu.

Zdaniem Sądu, w świetle okoliczności niniejszej sprawy w odniesieniu do znacznego zakresu dokonanej przez powódkę naprawy zasadny jest zarzut pozwanego, że została ona dokonana w sposób nieprawidłowy.

Stanowisko strony pozwanej o nieprawidłowości naprawy dokonanej przez powódkę zostało w toku postępowania potwierdzone przeprowadzonymi w sprawie dowodami. W szczególności stanowisko strony pozwanej znajduje potwierdzenie w opiniach biegłych S. Ż. i J. S.. Z opinii biegłego S. Ż. wynika jednoznacznie, że naprawa powypadkowa dokonana przez powódkę została wykonana na niedostatecznym poziomie jakościowym. Biegły w swojej opinii szczegółowo wskazał w odniesieniu do których elementów uszkodzonego pojazdu naprawa została wykonana nieprawidłowo i na czym ta nieprawidłowość polega. Analogiczne stanowisko co do jakości naprawy wynika z opinii biegłego J. S., dostatecznie wyjaśnionej podczas składania przez biegłego ustnych wyjaśnień do opinii. Wskazane przez tego biegłego nieprawidłowości pokrywają się z zakresem wskazanym przez biegłego S. Ż.. W szczególności obaj biegli wskazali na nieprawidłowość montażu drzwi przednich pojazdu.

Okoliczność nieprawidłowej naprawy autobusu potwierdzają również zeznania świadków A. A. oraz A. S..

W ocenie Sądu, w świetle okoliczności niniejszej sprawy, mimo dość rozległego zakresu nieprawidłowej naprawy spornego pojazdu dokonanej przez powódkę, nie można uznać że wady dzieła (naprawy) były istotne. Sąd w tym zakresie nie podziela stanowiska strony pozwanej, jak też stanowiska biegłego J. S.. Skoro bowiem – na co zwrócił uwagę Sąd Apelacyjny w wyroku z dnia 12 października 2012 roku wydanego w niniejszej sprawie – po odebraniu od powódki pozwany korzystał ze spornego pojazdu, a następnie go sprzedał, to nie ma podstaw do uznania, że wykazane w toku postępowania wady naprawy były istotne. Bez wątpienia charakter wad utrudniał korzystanie ze spornego autobusu, jednak korzystanie z niego było ( i jest) możliwe. Podkreślenia wymaga, że pojazd został zbyty przez pozwanego i do chwili obecnej nabywca z niego korzysta zgodnie z jego przeznaczeniem; autobus posiada ważne badania techniczne. Powyższe jednoznacznie wskazuje na to, że naprawa pojazdu doprowadziła do możliwości korzystania z niego zgodnie z jego przeznaczeniem.

Wobec powyższych okoliczności, w ocenie Sądu, zastosowanie ma przepis art. 637 § 2 k.c., zgodnie z którym gdy wady usunąć się nie dadzą albo gdy z okoliczności wynika, że przyjmujący zamówienie nie zdoła ich usunąć w czasie odpowiednim, zamawiający może od umowy odstąpić, jeżeli wady są istotne; jeżeli wady nie są istotne, zamawiający może żądać obniżenia wynagrodzenia w odpowiednim stosunku. To samo dotyczy wypadku, gdy przyjmujący zamówienie nie usunął wad w terminie wyznaczonym przez zamawiającego. Zatem powódce należy się wynagrodzenie za dokonaną naprawę obniżone o ten zakres, który został wykonany nieprawidłowo. W okolicznościach niniejszej sprawy sprowadza się to do wynagrodzenia związanego z naprawą szyby przedniej autobusu. Z materiału dowodowego zgromadzonego w niniejszej sprawie nie wynika aby naprawa w tym zakresie została wykonana w sposób nieprawidłowy. W szczególności na nieprawidłowość naprawy w tym zakresie nie wskazali w swoich opiniach biegli. Przy czym wskazać należy, że z materiału dowodowego, np. zdjęć znajdujących się w opinii biegłego J. S. (k. 601) wynika, że szyba przednia autobusu była całkowicie uszkodzona.

Dodatkowo, z okoliczności niniejszej sprawy (w szczególności przesłuchania stron) wynika, że jedynie w tym zakresie do naprawy użyto części oryginalnych.

Mając na uwadze powyższe, w oparciu o załączony do pozwu kosztorys Sąd zasądził na rzecz powódki kwotę odpowiadającą wynagrodzeniu za wykonanie naprawy szyby przedniej pojazdu. Na zasądzoną z tego tytułu kwotę składa się koszt materiału np. szyba czołowa, czy uszczelka szyby czołowej, koszt robocizny związanej z wymianą szyby np. wymiana szyby czołowej, wyczyszczenie pojazdu z odłamków szkła oraz prace pozostające – w ocenie Sądu – w związku z przeprowadzeniem naprawy w omawianym zakresie, np. wykrój szyby przedniej, zmierzenie. W ocenie Sądu zasługuje na uwzględnienie żądanie pozwu także w zakresie dotyczącym napraw przedniej części autobusu pozostających w związku z wymianą szyby, np. wymiana piór wycieraczek szyby przedniej. Podsumowując należy wskazać, że Sąd zasądził sumę należności wskazanych w następujących pozycjach kosztorysu sporządzonego przez powódkę: 1-6, 15-31, 72-74 oraz następujące pozycje zestawienia materiałów do kosztorysu: 5-6, 95-102, 108.

W pozostałym zakresie żądania pozwu nie można uznać za uzasadnione. W tym miejscu dodatkowo należy wskazać, że nie ma podstaw do zasądzenia na rzecz powódki kwoty stanowiącej równowartość części zamiennych zamontowanych w spornym autobusie (w zakresie dotyczącym naprawy dokonanej w sposób nieprawidłowy). Z okoliczności niniejszej sprawy (w tym z twierdzeń samej powódki zawartych w pozwie ) wynika jednoznacznie, że do naprawy użyto części nieoryginalnych (z powyżej wskazanym zastrzeżeniem dotyczącym szyby przedniej). Wartość tych części nie została wykazana w toku postępowania w niniejszej sprawie. Dla ustalenia ich wartości Sąd nie mógł posłużyć się kosztorysem sporządzonym przez powódkę, gdyż z opinii biegłego J. S. wynika jednoznacznie, że wskazane w kosztorysie ceny części zamiennych odpowiadają wartością cenom części zamiennych stosowanym przez autoryzowane stacje napraw M. (części oryginalnych).

Mając na uwadze powyższe Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 16 735,47 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 19 lipca 2005 roku do dnia zapłaty. Żądanie zasądzenia odsetek znajduje uzasadnienie w treści art. 481 § 1 k.c.. Zgodnie z treścią art. 642. § l k.c. w braku odmiennej umowy przyjmującemu zamówienie należy się wynagrodzenie w chwili oddania dzieła. Z protokołu odbioru pojazdu wynika, że sporny autobus została odebrany przez pozwanego od powódki w dniu 13 lipca 2005 roku. W tej dacie pozwany mógł zatem zapoznać się ze stanem pojazdu i dokonać zapłaty za naprawę.

Mając na uwadze powyższe, na mocy powołanych przepisów należało orzec jak w sentencji wyroku.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 100 k.p.c.. Mając na uwadze, że powództwo zostało uwzględnione w około 10%, taka cześć kosztów procesu poniesionych przez powódkę winna zostać jej zwrócona przez pozwanego, jednocześnie 90 % kosztów procesu poniesionych przez pozwanego winno być zwróconych mu przez powódkę. Łączna kwota kosztów poniesionych przez powódkę w toku postępowania w niniejszej sprawie wynosi 27 303,39 zł i składają się na nią: opłata od pozwu – 2 511,30 zł i 7333, 90 zł, wynagrodzenie pełnomocnika – 3600 zł, wydatek pełnomocnika w postaci opłaty skarbowej od pełnomocnictwa – 15 zł, opłata od zażalenia – 40 zł, opłata od apelacji – 8427 zł, wynagrodzenie pełnomocnika za II instancję – 2700 zł, 2 476,19 – wynagrodzenie biegłego. Przy uwzględnieniu wskazanego wyżej wyniku postępowania powodowi należy się kwota 2 730,40 zł z tytułu poniesionych przez niego kosztów procesu.

Łączna kwota kosztów poniesionych w niniejszej sprawie przez pozwanego wynosi 9840,16 zł i składają się na nią: wynagrodzenie pełnomocnika – 3600 zł, wydatek pełnomocnika w postaci opłaty skarbowej od pełnomocnictwa – 15 zł, wynagrodzenie biegłego – 1801,33 zł, 1433,70 zł i 258,13 zł, wynagrodzenie pełnomocnika za II instancję – 2700 zł oraz opłata od zażalenia – 30 zł. Przy uwzględnieniu wyniku postępowania zasądzeniu na rzecz pozwanego podlega kwota 8 856,14 zł. Mając na uwadze powyższe zasądzeniu na rzecz pozwanego podlega zasądzeniu z tytułu kosztów procesu kwota 6 125,74 zł (po odjęciu należnych powódce 2730,40 zł.

SSO Agnieszka Baran