Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 października 2018 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie XX Wydział Gospodarczy

w składzie:

Przewodniczący:	SSO Magdalena Kurc - Mazurkiewicz
Protokolant:	protokolant sądowy Agnieszka Nowicka

po rozpoznaniu w dniu 18 października 2018 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W. (dawniej: (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W.)

przeciwko (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w W.

o zapłatę

I.  oddala powództwo;

II.  zasądza od (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W. na rzecz (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W. kwotę 7.217 (siedem tysięcy dwieście siedemnaście) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym wlotem 7.200 (siedem tysięcy dwieście) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

SSO Magdalena Kurc-Mazurkiewicz

Sygn. akt XX GC 199/15

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 5 grudnia 2014 r. powódka – (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. wniosła o zasądzenie na jej rzecz od pozwanej – (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W. nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym kwoty 76.386,37 złotych wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 29 lipca 2013 r. do dnia zapłaty oraz kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa procesowego. W uzasadnieniu wskazała, że strony łączyła umowa o współpracy w zakresie optymalizacji kosztów, której celem było zidentyfikowanie możliwości uzyskania przez pozwaną oszczędności w zakresie składki na obowiązkowe ubezpieczenie wypadkowe. Na podstawie dokumentacji przedstawionej przez pozwaną, powódka w okresie od 14 grudnia 2012 r. do 26 kwietnia 2013 r. przeprowadziła analizę w zakresie optymalizacji składki pozwanej, w wyniku której zidentyfikowała możliwe oszczędności w zakresie składki wypadkowej od kwietnia 2013 r. do marca 2014 r. w wysokości (...) złotych oraz od kwietnia 2014 r. do marca 2016 r. Oszczędności zidentyfikowane przez powódkę wynikały w szczególności z błędnego sporządzenia przez pracowników pozwanej informacji ZUS IWA za 2012 rok. Raport z powyższej analizy zawierał wykryte przez powódkę błędy wraz z procedurą umożliwiającą ich skorygowanie oraz odzyskanie nadpłaconych składek na ubezpieczenie powypadkowe i został przedstawiony pozwanej podczas spotkania w dniu 26 kwietnia 2013 r. Pismem z dnia 28 maja 2013 r. pozwana odmówiła w całości akceptacji rozwiązań zaproponowanych w raporcie z analizy. Następnie powódka zwróciła się do pozwanej z prośbą o przedstawienie dokumentów potwierdzających respektowanie klauzuli poufności. Pozwana przekazała powódce wymagane dokumenty z których wynikało, że pozwana dokonała korekty informacji ZUS IWA za 2013 rok, co skutkowało uzyskaniem ponownego zawiadomienia z ZUS o wysokości składki na ubezpieczenie wypadkowe w wysokości 1,08% podstawy jej wymiaru w okresie składkowym od kwietnia 2013 r. do marca 2014 r. Procedura ta została przeprowadzona przez pozwaną na podstawie raportu z analizy kilka tygodni przed złożeniem powódce odmowy akceptacji rozwiązań zaproponowanych w raporcie z analizy. Wobec powyższego powódka w dniu 28 czerwca 2013 r. wystawiła fakturę VAT na kwotę 76.386,37 złotych co stanowiło 36% oszacowanych w raporcie oszczędności, jednak pozwana odesłała fakturę i nie uiściła należności. W dniu 23 października 2014 r. powódka dokonała korekty faktury VAT której zakres obejmował jedynie nazwę usługi. Pozwana nie zapłaciła powódce należnego wynagrodzenia w wysokości 76.386,37 złotych (pozew – k. 2-5).

W dniu 13 stycznia 2015 r. Sąd Okręgowy w Warszawie wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym – pod sygn. akt XX GNc 1083/14, orzekając zgodnie z żądaniem pozwu (k. 91).

W dniu 10 lutego 2015 r. pozwana wniosła sprzeciw od nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym, wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie na jej rzecz kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa procesowego. W uzasadnieniu potwierdziła, że strony łączyła umowa o współpracy, jednak nie ziściły się przesłanki uprawniające powódkę do żądania zapłaty wynagrodzenia w wysokości 76.386,37 złotych. Wskazała, że pomiędzy działaniem powódki a powstaniem po stronie pozwanej oszczędności powinien zachodzić adekwatny związek przyczynowy, to jest powódka powinna uzyskać oszczędność dla pozwanej, nie wystarczy zaś samo powstanie oszczędności w wyniku działań pozwanej lub osób trzecich. Wskazane przez powódkę okoliczności oraz zidentyfikowane możliwe oszczędności były znane pozwanej z innych źródeł, zanim otrzymała raport z analizy w dniu 26 kwietnia 2013 r. Ustalenia powódki miały w ocenie pozwanej charakter wtórny, zaś zalecenia były oczywiste oraz oparte na częściowo błędnej ocenie prawnej zdarzenia opisanego w protokole nr (...) z 10 września 2012 r. Wiedzę o tym, że wypadek wymieniony w protokole numer (...) nie był wypadkiem przy pracy pozwana uzyskała z decyzji ZUS z 8 października 2012 r., zaś o konieczności dokonania korekty deklaracji ZUS UWA za 2012 rok w związku z błędną kwalifikacją wypadku pozwana wiedziała przed doręczeniem raportu z analizy. Dokonanie korekty ww. deklaracji w przypadku ujawnienia nieprawidłowości stanowiło ustawowy obowiązek pozwanej, zatem niezależnie od zlecenia przez powódkę sporządzenia korekty w Raporcie z Analizy, pozwana skorygowała deklarację mając świadomość istnienia tego obowiązku. Korekta wartości składki przez ZUS nastąpiła obligatoryjnie i z urzędu, nie była skutkiem złożenia wniosku ani żadnych innych zabiegów lub czynności pozwanej (sprzeciw – k. 97-101).

Pismem z 15 sierpnia 2016 r. powódka zmieniła żądanie pozwu w ten sposób, że obok żądanej kwoty roszczenia głównego wniosła o zasądzenie na jej rzecz kwoty 152.772,74 złotych wraz z odsetkami ustawowymi od kwoty 38.193,19 złotych od 5 grudnia 2014 r. do dnia zapłaty, od kwoty 82.751,90 złotych od 26 lutego 2016 r. do dnia zapłaty oraz od kwoty 31.827,65 złotych od 23 maja 2016 r. do dnia zapłaty. W uzasadnieniu wskazała, że wobec braku odpowiedzi pozwanej na wezwania do przedłożenia dokumentów, wystawiła faktury VAT na kwoty 38.193,19 złotych, 82.751,90 złotych i 31.827,65 złotych. Pozwana otrzymała i odesłała powódce powyższe faktury. Pozwana naruszyła postanowienia § 3 ust. 3 umowy o współpracy i samodzielnie wdrożyła zalecenia optymalizacyjne z raportu, zatem na podstawie § 3 ust. 5 umowy powinna zapłacić karę umowną w kwocie odpowiadającej wynagrodzeniu należnemu powodowi od pozwanej za uzyskane dla pozwanej oszczędności w rozumieniu umowy (pismo – k. 198-201).

W dalszym toku postępowania - stanowiska stron nie uległy zmianie. Na kolejnych terminach rozprawy Sąd dopuścił i przeprowadził dowód z zawnioskowanych przez strony świadków. Na rozprawie w dniu 18 października 2018 r. Sąd dopuścił dowód z dokumentów dołączonych do pozwu, sprzeciwu i dalszych pism procesowych na okoliczności w nich wskazane (k. 373).

Na podstawie materiału dowodowego zgromadzonego w aktach sprawy, Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 5 czerwca 2012 r. pracownik (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W. (dalej jako (...)) – H. B. (1) przeszedł w miejscu pracy zawał serca. W dniu 10 września 2012 r. zespół powypadkowy sporządził protokół w którym wskazano, że był to wypadek przy pracy (indywidualny). Decyzją z dnia 8 października 2012 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych odmówił H. B. (1) prawa do jednorazowego odszkodowania uznając, że zdarzenie z dnia 5 czerwca 2012 r. nie stanowiło wypadku przy pracy, gdyż nie było wywołane nagłą przyczyną zewnętrzną (zawał) - wpływ do (...) 15 października 2012 r. H. B. (1) zasygnalizował, że złoży odwołanie od powyższej decyzji. Zespół powypadkowy zdecydował, że powstrzyma się do czasu wydania rozstrzygnięcia sądowego z ewentualną korektą deklaracji ZUS IWA (decyzja – k. 111-112, protokół – k. 345-347, wniosek – k. 348-350, orzeczenie – k. 352, zaświadczenie – k. 353, zeznania świadka I. W. – k. 234-236, zeznania świadka W. S. – 305-306, zeznania świadka E. G. – k. 217v-219, zeznania świadka K. L. (1) – k. 219-219v).

Po przeprowadzonych negocjacjach, w dniu 14 grudnia 2012 r. (...) zawarła z (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością w W. (dalej jako (...), (...)) umowę współpracy w zakresie optymalizacji kosztów, której przedmiotem było wykonanie przez (...) analizy kosztów składki na ubezpieczenie wypadkowe, mającej na celu identyfikację oszczędności i optymalizację kosztów. Zastrzeżono, że (...) będzie uprawniona do otrzymania wynagrodzenia jedynie w przypadku uzyskania oszczędności dla przedsiębiorstwa, o równowartości 36% oszczędności uzyskanych w następstwie wdrożenia zaleceń i zaakceptowanych przez przedsiębiorstwo (§ 4 ust. 1 i 2). Oszczędności to uzyskane kwoty nadpłacone i obniżenia w podatkach, składkach, odsetki, ulgi i zwolnienia podatkowe (zwrot lub zaliczenie na poczet zobowiązań przedsiębiorstwa) (§ 1 ust. 2). Wynagrodzenie miało być płatne na podstawie wystawionych przez (...) faktur z terminem płatności 30 dni od daty wystawienia (§ 4 ust. 5). Zastrzeżono, że jeżeli działania (...) dla danego roku spowodują obniżkę składki wypadkowej dla okresów przyszłych, (...) wynagrodzi się od oszczędności wygenerowanych dla ww. okresów (§ 4 ust. 4). Strony ustaliły, że (...) poinformuje (...) w terminie 21 dni od przedstawienia raportu o zakresie akceptacji zaleceń, zaś bezskuteczny upływ tego terminu będzie równoznaczny z odrzuceniem w całości zaleceń. Brak akceptacji ze strony (...) nie będzie rodził dla niego żadnych negatywnych skutków, w szczególności nie będzie mógł stanowić podstawy roszczeń (...) wobec (...). Z chwilą złożenia przez (...) oświadczenia o braku akceptacji zaleceń umowa ulega rozwiązaniu, zaś (...) nie przysługuje wynagrodzenie za dotychczas wykonywane czynności (§ 2 ust. 4). W § 3 (...) zobowiązał się, w przypadku odmowy wdrożenia zaleceń zawartych w raporcie nie będzie wykorzystywać na potrzeby własne analizy lub zaleceń (...) oraz zastrzeżono, że (...) dostarczy na prośbę (...) dokumenty potwierdzające, że analizy i zalecenia nie zostały wykorzystane, niedostarczenie zaś tych dokumentów lub samodzielne wdrożenie zaleceń miało być uznane za wdrożenie całości zaleceń optymalizacyjnych przedstawionych w raporcie. Zobowiązania do zachowania poufności miały pozostać w mocy przez okres 3 lat po wygaśnięciu lub rozwiązaniu umowy, w przypadku naruszenia klauzul poufności, strona naruszająca będzie zobowiązana do zapłaty na rzecz drugiej strony kary umownej w wysokości wynagrodzenia (...) określonego na podstawie kwot oszacowanych w raporcie (§ 3 ust. 4-5). Zastrzeżono, że (...) nie podejmie bez pisemnej zgody (...), samodzielnie lub za pośrednictwem innych osób trzecich, żadnych czynności mających te same cele i zakresy, co działania objęte umową, od daty podpisania umowy aż do czasu upływu okresów referencyjnych, oddzielnie dla każdego kosztu (§ 5 ust. 5) (umowa wraz z załącznikami – k. 24-28v, pismo – k. 30-30v, k. 52, k. 54-54v, k. 56, k. 58, k. 207-209, k. 295-298v, k. 335-342, k. 343-344, zeznania świadka W. S. – 305-306, zeznania świadka P. R. – k. 150-153).

Spółka (...) w druku ZUS IWA z 28 stycznia 2013 r. wskazała, że liczba poszkodowanych w wypadkach przy pracy śmiertelnych i ciężkich wynosiła 1 (ogółem 7). W piśmie z dnia 17 marca 2013 r. ZUS poinformował spółkę (...), że w roku składkowym obejmującym okres rozliczeniowy od 1 kwietnia 2013 r. do 31 marca 2014 r. wysokość stopy procentowej składki na ubezpieczenie wypadkowe wynosi 1,20% podstawy jej wymiaru (zawiadomienie – k. 46, druk – k. 48).

W marcu 2013 r. pracownicy (...) otrzymali informacje, że H. B. (1) zmarł, zaś w kwietniu 2013 r., że rodzina H. B. (1) nie będzie kontynuować procesu sądowego (zeznania świadka I. W. – k. 234-236, zeznania świadka B. J. – k. 302 – 305, zeznania świadka W. S. – 305 – 306, zeznania świadka E. G. – k. 217 verte – 219, zeznania świadka K. L. (1) – k. 219 – 219 verte).

Pracownicy (...) kontaktowali się w dniu 18 kwietnia 2013 r. w sprawie dokonania korekty deklaracji ZUS IWA za 2012 rok w zakresie usunięcia z deklaracji danych dotyczących zawału serca pracownika H. B. (1) (korespondencja – k. 110, zeznania świadka E. G. – k. 217v-219, zeznania świadka K. L. (1) – k. 359-361).

W dniu 18 kwietnia 2013 r. odbyło się spotkanie pracownika (...) – K. L. (1) z pracownikiem (...) – R. A. (1), podczas którego K. L. (1) przekazał R. A. (1) kserokopię protokołu powypadkowego H. B. (1) oraz poinformował go, że pracują od dawna nad sprawą H. B. (1) i protokół powypadkowy może być wkrótce nieaktualny (zeznania świadka K. L. (1) – k. 219-219v, nagranie protokołu rozprawy z 14 czerwca 2018 r. 00:40:27-00:42:48).

Podczas spotkania w dniu 26 kwietnia 2013 r. (...) otrzymała od (...) raport z analizy przeglądowej dotyczącej składek na ubezpieczenie wypadkowe, w treści którego wskazano, że (...) zidentyfikowała oszczędności w okresie składkowym obejmującym okres od kwietnia 2013 r. do marca 2014 r. w łącznej wysokości (...) złotych, które wynikały ze zmniejszenia stawki na ubezpieczenie wypadkowe w ww. okresie z 1,20% na 1,08%. Według przedstawionego harmonogramu działań, aby uzyskać oszczędności z tytułu optymalizacji składki na ubezpieczenia wypadkowe spółka (...) powinna dokonać korekty ZUS IWA za lata 2003-2006, 2009 i 2011-2012, złożyć wniosek do ZUS o przeliczenie stawki na ubezpieczenie wypadkowe za okres od kwietnia 2013 r. do marca 2014 r., wystawić nowe zawiadomienie o wysokości stawki na ubezpieczenie wypadkowe na okresy składkowe od kwietnia 2013 r. do marca 2014 r. oraz dokonać korekty deklaracji ZUS DRA od kwietnia 2013 r. Odbiór raportu został potwierdzony podpisem W. S.. Oświadczenie o zobowiązaniu (...) do złożenia korekty ZUS IWA i pisma w sprawie ponownego ustalenia stawki na ubezpieczenie wypadkowe nie zostało podpisane. Podczas spotkania przedstawiciele (...) nie omówili szczegółów raportu z analizy oraz poinformowali, że podpisanie raportu stanowi jedynie pokwitowanie przyjęcia (okoliczność bezsporna, nadto dowód z dokumentów: raport z analizy – k. 32-44, pismo – k. 46, 48, k. 343-344, zeznania świadka B. J. – k. 302-305, zeznania świadka W. S. – 305-306, zeznania świadka E. G. – k. 217v-219, zeznania świadka P. R. – k. 150-153,

Pismem z dnia 28 maja 2013 r. (...) poinformowała (...), że odrzuca w całości zalecenia optymalizacyjne zawarte w raporcie z analizy (pismo – k. 50, zeznania świadka W. S. – 305-306).

Spółka (...) w druku ZUS IWA z dnia 8 maja 2013 r. wskazała, że liczba poszkodowanych w wypadkach przy pracy śmiertelnych i ciężkich wynosiła 0 (ogółem 6). W piśmie z dnia 12 maja 2013 r. ZUS poinformował spółkę (...), że w roku składkowym obejmującym okres rozliczeniowy od 1 kwietnia 2013 r. do 31 marca 2014 r. wysokość stopy procentowej składki na ubezpieczenie wypadkowe wynosi 1,08% podstawy jej wymiaru (druk – k. 60, zawiadomienie – k. 62, k. 64, zeznania świadka E. G. – k. 217v-219).

W dniu 28 czerwca 2013 r. (...) wystawiła na rzecz (...) fakturę VAT numer (...) na kwotę 76.386,37 złotych tytułem wynagrodzenia za optymalizację kosztów składki na ubezpieczenie wypadkowe zgodnie z umową za okres kwiecień 2013 r. – marzec 2014 r. (faktura – k. 66, korespondencja – k. 68, k. 70-73, k. 75, k. 77, faktura korygująca – k. 79).

W dniu 4 listopada 2014 r. (...) wystawiła na rzecz (...) fakturę VAT nr (...) na kwotę 38.193,19 złotych tytułem wynagrodzenia za optymalizację kosztów składki na ubezpieczenie wypadkowe zgodnie z umową za okres od kwietnia do września 2014 r. (faktura – k. 210, k. 214-215).

W dniu 26 stycznia 2016 r. (...) wystawiła na rzecz (...) fakturę VAT nr (...) na kwotę 82.751,90 złotych tytułem wynagrodzenia za optymalizację kosztów składki na ubezpieczenie wypadkowe zgodnie z umową za okres od października 2014 r. do marca 2015 r. oraz od kwietnia 2015 r. do października 2015 r. (faktura – k. 211-212).

W dniu 22 kwietnia 2016 r. (...) wystawiła na rzecz (...) fakturę VAT nr (...) na kwotę 31.827,65 złotych tytułem wynagrodzenia za optymalizację kosztów składki na ubezpieczenie wypadkowe zgodnie z umową za okres od listopada 2015 r. do marca 2016 r. (faktura – k. 213, k. 216).

Wyrokiem z dnia 5 kwietnia 2017 r. Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie XVII Wydział Gospodarczy, sygn. akt XVII GC 194/16, zasądził od spółki (...) na rzecz (...) kwotę 62.102,74 złotych wraz z odsetkami tytułem kary umownej za złamanie klauzuli poufności zastrzeżonej w umowie o współpracy z dnia 14 grudnia 2012 r. Sąd Okręgowy w Warszawie XXIII Wydział Gospodarczy Odwoławczy wyrokiem z dnia 22 listopada 2017 r. w sprawie o sygn. XXIII Ga 1422/17 oddalił apelację (...) od powyższego wyroku Sądu Rejonowego (wyrok Sądu Rejonowego – k. 301, wyrok Sądu Okręgowego z uzasadnieniem – k. 354-358).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wyżej wskazanych odpisów i kopii dokumentów, które zostały złożone do akt niniejszej sprawy. Oparł się również o niesporne, bowiem wyraźnie, bądź milcząco przyznane twierdzenia stron, które nie budziły wątpliwości co do ich zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy.

Ustalając stan faktyczny Sąd dopuścił, poza materiałem dowodowym w postaci dokumentów, również osobowe wnioski dowodowe w postaci zeznań świadków: P. R., R. A. (1), E. G., K. L. (1), I. W., B. J. i W. S.. Zeznania świadków sąd uznał za wiarygodne w przeważającej części i w zakresie w jakim znalazły potwierdzenie w dokumentach – pozwalające na poczynienie ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie. W zakresie zeznań K. L. (1) i R. A. (1), Sąd uznał, że zeznania K. L. (1) są wiarygodne w zakresie relacji spotkania w siedzibie pozwanej spółki, znajdują one potwierdzenie w korespondencji mailowej oraz zeznaniach innych świadków. Odnośnie twierdzeń powoda, iż nie jest możliwe zapamiętanie przez świadka K. L. szczegółowego przebiegu i godzin spotkania z R. A., należy mieć na względzie, że niniejsza sprawa nie była jedyną toczącą się pomiędzy stronami, a spór między stronami pozytywnie wpłynął na rejestrację w pamięci zdarzeń dotyczących przedmiotowych relacji. Sąd nie znalazł podstaw do podważenia wiarygodności tego świadka. Zeznania wszystkich przesłuchanych świadków były spontaniczne i szczere, widoczne było zaangażowanie świadków w kwestie związane z wypadkiem H. B..

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

W świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego - roszczenie powódki jako bezzasadne należało w całości oddalić.

W pierwszej kolejności wskazać należy, iż poza sporem była okoliczność, że strony niniejszego postępowania łączyła umowa współpracy w zakresie optymalizacji kosztów, której przedmiotem było wykonanie przez (...) analizy kosztów składki na ubezpieczenie wypadkowe, mającej na celu identyfikację oszczędności i optymalizację kosztów. Bezsporna była również okoliczność odrzucenia przez pozwaną w całości zaleceń optymalizacyjnych zawartych w raporcie z analizy. Kwestią sporną było zaś ustalenie, czy pozwana dokonała samodzielnego wdrożenia zaleceń przedstawionych przez powódkę w raporcie z analizy. Ustalenie tej okoliczności i stwierdzenie – za stroną powodową – że pozwana wykorzystała zalecenia zaproponowane przez powódkę mimo odrzucenia raportu i uzyskała z tego tytułu oszczędności, skutkowałoby zobowiązaniem pozwanej do zapłaty wynagrodzenia na rzecz powódki zgodnie z § 4 ust. 1 umowy.

Zgodnie z regułą dowodową zawartą w art. 6 k.c., ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne. Zatem to powódka była zobowiązana do wykazania w trakcie postępowania dowodowego, że spełniły się przesłanki uzasadniające zasądzenie na jej rzecz kwoty 229.159,11 złotych.

W niniejszej sprawie nie ulega wątpliwości, iż w dniu 26 kwietnia 2013 r. odbyło się spotkanie stron podczas którego powodowa spółka przedstawiła raport z analizy, w którym zawarła zidentyfikowane oszczędności, wynikające przede wszystkim z korekty deklaracji ZUS IWA. Następnie pozwana odrzuciła w całości zalecenia optymalizacyjne zawarte w raporcie z analizy i dokonała korekty deklaracji ZUS IWA z 8 maja 2013 r. wskazując, że liczba poszkodowanych w wypadkach przy pracy śmiertelnych i ciężkich wynosiła 0. W ocenie powódki powyższa okoliczność świadczy o tym, że pozwana samodzielnie wdrożyła zalecenia optymalizacyjne przedstawione w raporcie i uzyskała z tego tytułu oszczędności, wobec czego powódce należy się wynagrodzenie na podstawie § 4 ust. 1 umowy, albowiem wszelkie oszczędności uzyskane przez pozwaną w toku umowy powstały w wyniku działań powódki.

Sąd Okręgowy nie podziela argumentacji strony powodowej. Zdaniem powódki pozwana nie mogła - zgodnie z § 3 ust. 3 tiret 3 umowy – wdrażać części lub całości zaleceń zawartych w raporcie, gdyż odrzuciła raport z analizy i tym samym odmówiła ich wdrożenia. Jednakże § 5 ust. 5 umowy przewidywał zobowiązanie spółki (...) do niepodejmowania, bez pisemnej zgody (...), samodzielnie lub za pośrednictwem osób trzecich, żadnych czynności mających te same cele i zakresy, co działania objęte umową, od daty podpisania umowy. Zatem pozwana była zobowiązana do powstrzymania się od wykonywania czynności mających te same cele i zakresy, co działania objęte umową, dopiero od 14 grudnia 2012 r. Wcześniejsze działania pozwanej, nawet jeśli były tożsame z czynnościami podejmowanymi później przez powódkę, nie mogły być objęte powyższym zakazem, gdyż miały miejsce przed podpisaniem umowy, co zostało wykazane po przeprowadzeniu postępowania dowodowego w sprawie.

Zdaniem Sądu zgromadzony w sprawie materiał dowodowy pozwala przyjąć, że czynności związane z ustaleniem składki H. B. (1), co do których zalecenia znalazły się również w analizie z raportu, zostały zapoczątkowane i były podejmowane przez pozwaną przed podpisaniem umowy w dniu 14 grudnia 2012 r. Bowiem przed tą datą H. B. (1) zasygnalizował, że planuje złożyć odwołanie od decyzji ZUS, zaś zespół powypadkowy postanowił powstrzymać się z ewentualną korektą deklaracji do czasu wydania orzeczenia sądowego co znalazło potwierdzenie w zeznaniach świadków, w szczególności W. S. i E. G..

Mając na uwadze powyższe nie sposób przyjąć, że pozwana miała powstrzymać się z kontynuacją podjętych wcześniej działań jedynie z uwagi na zawarcie umowy z powódką. Co więcej, przedstawiciele powódki wiedzieli, że pozwana zajmuje się kwestią korekty deklaracji ZUS IWA w związku z wypadkiem H. B. (1), gdyż zostali poinformowani o tym przez pracownika pozwanej – K. L. (1) podczas spotkania w dniu 18 kwietnia 2013 r., zatem przed przedstawieniem raportu z analizy, które miało miejsce 26 kwietnia 2013 r. Jak wynika z zeznań K. L. (1) poinformował on R. A. (1), że protokół powypadkowy może być wkrótce nieaktualny oraz że pozwana spółka od dawna pracuje nad sprawą związaną z deklaracją H. B. (1). W ocenie Sądu przedstawiony podczas spotkania w dniu 26 kwietnia 2013 r. raport nie mógł być impulsem do podjętych przez pozwaną działań w zakresie zmiany deklaracji ZUS, o czym świadczy również korespondencja pracowników pozwanej z 18 kwietnia 2013 r. (k. 110), w której poruszona została kwestia korekty deklaracji ZUS IWA za 2012 rok.

Mając na uwadze powyższe należało uznać, iż dokonana przez pozwaną dopiero w maju 2013 r. korekta deklaracji ZUS IWA była następstwem okoliczności zewnętrznych, na które wpływ miało odwołanie H. B. (1) od decyzji ZUS oraz jego późniejsza śmierć, zaś pierwsze podjęte działania odnośnie składki H. B. (1) były podejmowane przed podpisaniem przedmiotowej umowy. Jednocześnie pozwana po powzięciu niezbędnych informacji w wykonaniu ustawowego obowiązku była zobowiązana do dokonania korekty na podstawie art. 34 ust. 2 ustawy o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych.

Przeprowadzone w sprawie postępowanie dowodowe nie wykazało zasadności żądania przez powódkę kwoty 229.159,11 złotych co do zasady. W ocenie Sądu brak jest podstaw do uznania, że zaszły przesłanki umowne uzasadniające otrzymanie przez powódkę wynagrodzenia wobec uzyskania oszczędności dla pozwanej. Raz jeszcze podkreślić należy, że skoro działania w zakresie składki H. B. (1) były podejmowane przed podpisaniem umowy, nie sposób przyjąć, że pozwana miała obowiązek powstrzymać się z kontynuacją wcześniej podjętych działań z uwagi na zawarcie umowy z powódką. Uznać należało, że nie zaistniały podstawy do przyznania powodowej spółce wynagrodzenia. W ocenie Sądu Okręgowego nie sposób tym samym uznać, że pozwana po odmowie wdrożenia zaleceń, wykorzystała na potrzeby własne analizy lub zalecenia (...), o których mowa w § 3 ust. 3 umowy. Jak bowiem wskazano, oszczędności wskazane przez powódkę w raporcie z analizy nie opierały się na okolicznościach nieznanych dotychczas pozwanej. Oszczędności wskazane przez powódkę wynikały z korekty deklaracji ZUS IWA, co do której pozwana miała wiedzę przed zawarciem przedmiotowej umowy, jak również – co wynika ze zgromadzonego materiału dowodowego – planowała w dacie 18 kwietnia 2013 r. tę korektę przeprowadzić. Wobec powyższego niezasadne było żądanie przez powódkę zapłaty kary umownej przewidzianej w § 3 ust. 5 umowy.

W konsekwencji powyższych rozważań powództwo jako nieuzasadnione podlegało oddaleniu w całości, o czym orzeczono w pkt I wyroku.

O kosztach procesu Sąd orzekł w pkt II wyroku na podstawie art. 98 k.p.c., z którego wynika, że strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (zasada odpowiedzialności za wynik procesu). Zwrot tych kosztów przysługuje stronie pozwanej, albowiem jej pełnomocnik procesowy zgłosił żądanie ich zasądzenia (art. 109 k.p.c.). Na koszty procesu w niniejszej sprawie składały się: kwota 7.200 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, ustalona na podstawie § 6 pkt 7 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu z dnia 25 lutego 2013 r. (Dz.U. z 2013 r. poz. 490) oraz kwota 17 złotych tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

Biorąc powyższe pod uwagę Sąd orzekł jak w sentencji.

SSO Magdalena Kurc-Mazurkiewicz

ZARZĄDZENIE

(...)

SSO Magdalena Kurc-Mazurkiewicz