Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

UZASADNIENIE

Powód (...) Spółka z o.o. w P. wniósł o zasądzenie od strony pozwanej (...) Spółka z o.o. i Spółka Komandytowa w W. na rzecz powoda kwoty 1.441.129,90 PLN wraz z ustawowymi odsetkami od dnia następnego po dniu zapłaty przez powoda do dnia zapłaty tj. od kwoty:

1)  1.960 PLN od dnia 2004-09-01 do dnia zapłaty

2)  6.226,45 PLN od dnia 2004-10-01 do dnia zapłaty

3)  8.945,89 PLN od dnia 2004-10-29 do dnia zapłaty

4)  60.778,67 PLN od dnia 2004-12-08 do dnia zapłaty

5)  40.516,91 PLN od dnia 2004-12-29 do dnia zapłaty

6)  29.858,17 PLN od dnia 2005-03-03 do dnia zapłaty

7)  18.300,00 PLN od dnia 2004-01-07 do dnia zapłaty

8)  136.190,65 PLN od dnia 2005-04-20 do dnia zapłaty

9)  3.783,64 PLN od dnia 2005-05-18 do dnia zapłaty

10)  6.532,15 PLN od dnia 2005-07-06 do dnia zapłaty

11)  4.943,28 PLN od dnia 2005-07-20 do dnia zapłaty

12)  3.403,64 PLN od dnia 2005-08-17 do dnia zapłaty

13)  9.534,28 PLN od dnia 2005-09-21 do dnia zapłaty

14) 156.510, l O PLN od dnia 2005-l 0-07 do dnia zapłaty

15)  83.733,81 PLN od dnia 2005-12-21 do dnia zapłaty

16)  24,400,00 PLN od dnia 2006-01-04 do dnia zapłaty

17)  126.968,59 PLN od dnia 2006-02-08 do dnia zapłaty

18)  8.928,62 PLN od dnia 2006-03-01 do dnia zapłaty

19)  62.614,04 PLN od dnia 2006-04-05 do dnia zapłaty

20)  135371,29 PLN od dnia 2006-05-10 do dnia zapłaty

21)  13.710,59 PLN od dnia 2006-05-17 do dnia zapłaty

22)  3 5.940,75 PLN od dnia 2006-07-05 do dnia zapłaty

23)  5.622,04 PLN od dnia 2006-07-21 do dnia zapłaty

24) 5 5.628,18 PLN od dnia 2006-08-17 do dnia zapłaty

25)  12.810,00 PLN od dnia 2006-09-06 do dnia zapłaty

26)  6.63 8,23 PLN od dnia 2006-09-27 do dnia zapłaty

27)  99.219,77 PLN od dnia 2006-11-08 do dnia zapłaty

28)  20.477,45 PLN od dnia 2006-12-06 do dnia zapłaty

29)  51.343,05 PLN od dnia 2006-12-20 do dnia zapłaty

30)  85.687,81 PLN od dnia 2007-02-14 do dnia zapłaty

31)  14.962,23 PLN od dnia 2007-02-21 do dnia zapłaty

32)  76.996,28 PLN od dnia 2007-04-05 do dnia zapłaty

33)  75.950,16 PLN od dnia 2007-05-09 do dnia zapłaty

34)  6.642,44 PLN od dnia 2007-05-16 do dnia zapłaty.

Powód zarzucił pozwanemu dopuszczenie się czynu nieuczciwej konkurencji określonego w art. 15 ust. l pkt. 14 ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji Dz. U. nr 47 z 1993 r. póz. 211 z późniejszymi zmianami (dalej: ZNKu) polegającego na pobieraniu innych niż marża handlowa opłat z tytułu dopuszczenia towarów do sprzedaży. W świetle powyższego powód zażądał na podstawie art. 18 ust. l pkt 5 ustawy o ZNKu zwrotu bezpodstawnie uzyskanych przez pozwanej korzyści (k. 2 i n.).

Pozwana w odpowiedzi na pozew (k. 342) wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz wniósł następujące zarzuty (k. 348 i n.):

-

pozwana nie pobierała opłaty z tytułu dopuszczenia towarów powódki do
sprzedaży, gdyż zgodnie z umową świadczyła na rzecz powódki usługi, za
które przysługiwało jej wynagrodzenie (usługi MIS, reklamowe,
transportowe).

-

działanie pozwanej nie może kwalifikować się jako delikt z art. 15 ust. l
pkt 4 ustawy o ZNKu, gdyż w żaden sposób nie ingeruje w wysokość i
sposób ustalanych między stronami marż czy cen. Art. 536 ust. l kc
dopuszcza określenie ceny poprzez wskazanie podstaw do jej ustalenia.

-

powódka nie przedstawiła jakichkolwiek dowodów na okoliczność, iż
działania pozwanej uniemożliwiały jej rynkową konfrontację
sprzedawanych przez siebie produktów i dotarcie do finalnego odbiorcy.

-

premie pieniężne nie są „innymi niż marża handlowa opłatami z tytułu
przyjęcia towaru do sprzedaży", lecz ustaloną pomiędzy stronami premią

z tytułu zakupienia od powódki towaru w kwocie przekraczającej ustalony pomiędzy stronami wolumen sprzedaży,

- hipotezą art. 15 ust. l pkt 4 ustawy o ZNKu nie są objęte przypadki, gdy przedsiębiorca prowadzący hipermarket staje się właścicielem towaru dostawcy, który to towar jest następnie przez tego przedsiębiorcę (już jako właściciela) odsprzedawany; W przedmiotowym sporze nastąpiło nabycie towarów od powódki, a nie przyjęcie ich do sprzedaży, co wyłącza możliwość uznania, iż takie działanie stanowi czyn nieuczciwej konkurencji określony w art. 15 ust. l pkt 4 ustawy o ZNKu (k. 352).

- powódka nie wykazała na czym miałaby polegać sprzeczność działań pozwanej z prawem lub dobrymi obyczajami.

- zarzut potrącenia należności z tytułu prowadzonej działalności promocyjnej towarów dostawcy jest dopuszczalny i skuteczny. Opłaty za świadczenie usług promocyjnych na rzecz dostawcy nie są opłatami półkowymi zakazanymi na gruncie art. 15 ust. l pkt 4 ustawy o ZNKu (wyr. SN z dnia 26 stycznia 2006 r., sygn. II CK 378/05),

- zakazy z ustawy o ZNKu, w tym przewidziane w art. 15 ustawy należy traktować wąsko, gdyż inaczej stanowią one niedozwolone ograniczenie swobody działalności gospodarczej gwarantowanej przez Konstytucję,

- nie znajduje zastosowania art. 83 ust. l kc dotyczący wady oświadczenia woli polegającego na pozorności. Powódka myli pozorność jako wadę oświadczenia woli z okolicznością, iż — wedle powódki - określone usługi nie zostały wykonane na jej rzecz, a zatem były „pozorne" (k. 16 i k. 354),

- usługi świadczone na rzecz powódki były skonkretyzowane w umowach z powódką i faktycznie wykonywane (k. 360-372),

usługi marketingowe świadczone przez pozwaną mogły być wykonywane na rzecz powódki także wtedy, gdy towar stanowił już własność strony pozwanej,

ekwiwalentności świadczeń w umowach wzajemnych ma charakter subiektywny. Jeżeli w chwili zawierania umowy strony ustaliły wysokości i sposób wyliczenia wynagrodzenia za określone usługi, to późniejsze kwestionowanie takiej umowy z powodu braku ekwiwalentności nie może prowadzić do skutecznego podważenia zawartej umowy i należy takie działanie traktować jako naruszenie zasad lojalności kontraktowej,

powódka nie była zmuszana do współpracy z pozwaną, a zatem oceniając współpracę z pozwaną jako niekorzystną - mogła podjąć kroki zmierzające do zmiany tego stanu rzeczy (k. 375),

— roszczenie dochodzone przez powódkę odnoszące się do kwoty 18.300 PLN dot. faktury VAT nr 6381/03/1090 z dnia 11 grudnia 2003 r. uległo przedawnieniu,

- roszczenie powódki dotyczące kwoty 40.516,91 PLN (k. 89-92, k. 93 i k. 95).

Sąd ustalił co następuje:

Powoda i pozwanego łączyła ze sobą umowa o współpracy z dnia 15 grudnia 2004 r. Umowa ta określała warunki sprzedaży produktów oferowanych przez stronę powodową do sklepów strony pozwanej. W ramach przedmiotowej umowy powódka miałka dostarczać i sprzedawać pozwanej towary, które strona pozwana odsprzedawała we własnym imieniu i na własną rzecz finalnemu odbiorcy.

Produkty dostarczane przez powódkę a umieszczane w sklepach pozwanej stawały się własnością pozwanej.

Przedmiotem postanowień umownych były również usługi marketingowo- promocyjne świadczone przez pozwaną na rzecz powódki odnoszące się do

dostarczanych przez powódkę produktów.

Umowa ulegała renegocjowaniu w toku trwania na niekorzyść powódki.

O ile na początku współpraca nie generowała po strofie powodowej konieczności uiszczania dodatkowych opłat, z czasem strona powodowa - celem utrzymania współpracy z pozwaną dysponującą znaczącym rynkiem zbytu -ponosiła coraz większe koszty z tytułu usług marketingowych świadczonych „w pakiecie" razem z przyjęciem towaru do sprzedaży.

W pierwszym roku współpracy te procentowe należności za usługi wzrosły o 3,5 %
w kolejnym – o następne 3,5 % (k. 1225). W ostatnim roku współpracy nie

doszło do uzyskania porozumienia, gdyż strony nie doszły do porozumienia w zakresie kolejnego wzrostu opłat z tytułu prowadzonego przez pozwaną

marketingu w wysokości 10 % wartości towaru dostarczanego przez stronę

powodową. Dodatkowo przedłużenie ww. _umowy było uwarunkowane
uiszczeniem dodatkowych opłat z tytułu kolejnych usług. Do świadczonych w

ramach umowy usług marketingowo-promocyjnych należały:

- usługa reklamowa – polegała na umieszczeniu zdjęcia produktu w gazetce

pozwanej, jak zostało wykazane w foku postępowania dowodowego

zdjęcie nie pozwala na identyfikację dostawcy produktu - powódki. Za tę usługę pozwana pobierała opłatę w wysokości 7,8% od całości wszystkich dostaw miodu w ciągu roku, a nie tylko od towaru reklamowanego lub konkretnej partii miodu (k. 1226),

- usługa promocyjna - polegała na umieszczeniu towaru dostarczonego przez powódkę w konkretnym miejscu w sklepie pozwanego, za którą pozwana pobierała procent,

- usługa przewozowa – stroną umowy przewozowej była pozwana i przewoźnik, tym niemniej pozwana pobierała procentową opłatę od całości dostarczonego towaru tytułem należności za transport

- usługa CRM l — w wysokości 21.000 PLN za otwarcie przez pozwaną nowej hali, w której miał być -sprzedawany towar dostarczany przez powódkę,

- usługa CRM 2 - w wysokości 10.500 PLN z tytułu tzw. „reotwarcia" w razie remontu hali należącej do pozwanej, w której miała być prowadzona sprzedaż towaru dostarczanego przez powódkę,

- usługa MIS - w wysokości 3 %, usługa informacyjna o ilości towaru znajdującego się w danej hali pozwanej,

- premia pieniężna roczna - opłata, którą powódka uiszczała w wysokości 2 % od dostawy dostarczanego towaru w skali roku - bez ekwiwalentu ze strony pozwanej.

W ciągu trzech lat współpracy opłaty za ww. usługi wyniosły ca. l .400.000 PLN przy sprzedaży miodu dostarczanego pozwanej o łącznej wartości 2.500.000 PLN.

Współpraca została wypowiedziana przez pozwaną gdy powódka nie zgodziła się na kolejne renegocjowanie umowy zaproponowane przez pozwaną.

Sąd zważył co następuje:

Sąd podzielił pogląd strony powodowej, iż opłaty z tytułu świadczonych przez

pozwaną usług marketingowych mają charakter innych niż marża handlowa

opłat za przyjęcie towaru do sprzedaży w rozumieniu art. 15 ust.1 pkt 4 ustawy o ZNKu, a zatem stanowią czyn nieuczciwej konkurencji polegający na utrudnianiu innemu przedsiębiorcy dostępu do rynku.

I tak:

- usługa reklamowa było to przedstawienie sprzedawanego towaru w gazetach reklamowych pozwanego, lecz na tych zdjęciach nie można było zidentyfikować producenta towaru – zatem reklama ta dotyczyła towarów znajdujących się w sklepach pozwanej - była to zatem usługa pozwanej na swoją rzecz.

- usługa promocyjna — polegała na umieszczeniu towarów w konkretnym
miejscu sklepu. Towary eksponowane w sklepie były po ich zakupie własnością pozwanej. Brak zatem jakiegokolwiek logicznego wytłumaczenia, dlaczego powódka była obciążona procentową opłatą za towar będący już własnością pozwanej i eksponowanych w sklepach należących do pozwanej.

- usługa przewozowa — była to procentowa opłata od dostarczanego towaru. Ta opłata zdaniem Sądu była całkowicie nieuzasadniona, gdyż umowa przewozu zawierała pozwana z przewoźnikiem i powódka w ogóle nie była stroną tej umowy przewozu.

Zdaniem Sądu było to kolejne przerzucenie przez pozwaną własnych kosztów na powódkę — całkowicie nieuzasadnione żadnym stosunkiem prawnym.

Usługa CRM l - opłata za otwarcie przez pozwaną nowej hali przeznaczonej do sprzedaży towarów.

Usługa CRM2 – opłata za otwarcie po remoncie hali sprzedaży towarów.

Zaznaczyć tu trzeba, że hale te były własnością pozwanej.

Usługi te również były kosztami, którymi pozwana obciążała powódkę jako sprzedawcę towarów — co zdaniem Sądu również nie było niczym logicznym uzasadnione.

- usługa MIS — to usługa — informacja dotycząca ile pozwana posiada towarów
zakupionych u powódki w swoim magazynie.

Taka informacja służyła zdaniem Sądu interesowi pozwanej do planowania

ewentualnych zakupów towarów u powódki była dla powódki zbędna, bowiem
powódka sprzedając towar pozwanej miała swoje wykazy magazynowe o ilości

sprzedawanych pozwanej towarów, zaś planowanie sprzedaży towarów

dokonywała na podstawie złożonych przez pozwaną jednostkowych zamówień -zgodnie z ramową umową sprzedaży.

- premia pieniężna roczna - był to ustalony procent od sprzedanych pozwanej
towarów w skali rocznej (2%)

Wyliczoną tak kwotą pozwana obciążała powódkę .

Zdaniem Sądu takie obciążenie było całkowicie nieuzasadnione i nie miało charakteru stosowanej w handlu marży.

W świetle powyższego zdaniem Sądu bezsporne w sprawie jest, iż świadczone usługi nie były przez pozwaną wykonywane na rzecz powódki, tylko były wykonywane na rzecz pozwanej, w jej imieniu i na swoją rzecz.

Powyższe opłaty miały inny charakter niż marża.

Kwestią wymagającą rozstrzygnięcia przez Sąd była relacja istniejąca między sprzedażą towarów pozwanej a świadczeniem przez nią usług marketingowych na rzecz powódki. Jak zostało ustalone w toku postępowania dowodowego nabycie towaru przez pozwaną było uzależnione od opłacania przez powódkę usług marketingowych świadczonych przez pozwaną a odnoszących się do towarów dostarczanych przez powódkę (k. 1225 - 1228).

Rezygnacja z usług marketingowych świadczonych przez pozwaną - a bez
znaczenia z punktu widzenia informacji potrzebnych powódce do prowadzenia
działalności czy promocji marki pozwanej (k. 1020-1024). Przykładowo
powódka opłacała usługę marketingową polegającą na umieszczaniu
dostarczonych przez nią, ale nienależących do niej towarów w gazetce dla
konsumentów, w której zdjęcie produktu nie pozwalało na identyfikację
dostawcy (k. 1022). Powódka uiszczała opłatę w ramach CRM l (otwarcie hali)w celu zapewnienia dostarczanym przez siebie produktom obecności na półce.

Takie działanie pozwanej - niezależnie od użytej terminologii stanowi opłatę inną niż marża handlowa, od zależy przyjęcie towaru do sprzedaży, gdyż uiszczenie jej przez dostawcę stanowi warunek sine quo non obecności towaru w sklepie.

W świetle ustaleń dokonywanych w toku postępowania nie było możliwości dostarczania miodu w ramach umowy przy rezygnacji ze świadczenia usług marketingowych przez pozwaną (k.1226).

W świetle powyższego pozwana sama dla siebie wykonywała te usługi, za które
pobierała opłatę od strony powodowej, pomniejszając przysługujące jej
należności za dostarczany przez powódkę miód. Takie działanie pozwanej
zmierzało do minimalizacji kosztów pozwanej poprzez ich maksymalne

przeniesienie na dostawców towarów. Takie działanie było kontynuowane do

momentu, kiedy stało się ono całkowicie nieopłacalne dla powódki.

Sąd uznał także za istotne wielkość opłat ponoszonych przez powódkę z tytułu dodatkowych usług marketingowych świadczonych przez pozwaną i stosunek tych opłat do wynagrodzenia uzyskanego przez powódkę z tytułu dostawy miodu dla pozwanej. Stosunek kwoty 1.400.000 PLN z tytułu opłat marketingowych do kwoty 2.500.000 PLN z tytułu dostawy miodu za cały okres współpracy świadczy, iż opłaty te w znacznym stopniu obciążały powódkę (56 %).

Zgodnie z wyr. SN z dnia 12 czerwca 2008 r., sygn. III CSK 23/08 element nieuczciwości w działaniu kupującego (dużej sieci handlowej) pojawi się m.in. wówczas, gdy opłaty marketingowe, ponoszone przez dostawcę do takiej sieci, byłyby jednak niewspółmiernie większym obciążeniem finansowym dla dostawcy niż koszty stworzenia przez dostawcę samodzielnej akcji marketingowej, tj. bez powiązania jej z umową główną (umową sprzedaży towarów do sieci handlowej). Wysokość opłat (56 % zysku) oraz konieczność uiszczania opłat doprowadziła do sytuacji, w której dalsze prowadzenie współpracy z pozwaną okazało się dla powódki całkowicie nieopłacalne.

Mając na uwadze zarzuty zgłoszone przez pozwaną, Sąd przyjął, co następuje:

- Sąd nie podzielił poglądu pozwanej, iż pozwana nie pobierała opłaty z tytułu dopuszczenia towarów powódki do sprzedaży, gdyż zgodnie z umową świadczyła na rzecz powódki usługi, za które przysługiwało jej wynagrodzenie (usługi MIS, reklamowe, transportowe). Zgodnie z wyr. SN z dnia 12 czerwca 2008 r., sygn. III CSK 23/08 przewidziany w art. 15 ust. l pkt 4 ustawy o ZNKu delikt pobierania innych niż marża handlowa opłat za przyjęcie towaru do sprzedaży może przybrać postać, zawieranych obok umowy sprzedaży tego towaru do dużej sieci handlowej, tzw. porozumień marketingowo-promocyjnych. (...) Innymi słowy, wspomniany delikt nie musi zatem przybierać postaci jedynie działań o charakterze faktycznym, może też polegać na zawarciu określonego porozumienia (obok umowy sprzedaży), uzasadniającego pobieranie od sprzedającego (dostawcy) odpowiednich, odrębnych opłat. (...)[Dla konstruowania deliktu określonego w art. 15 ust. l pkt 4ustawy o ZNKu nie ma znaczenia prawna skuteczność porozumień marketingowych, jeżeli uzyskana przez kupującego opłata oznacza jednocześnie pobieranie innych niż marża handlowa opłat za przyjęcie towaru do sprzedaży w rozumieniu wspomnianego przepisu.

- Sąd nie zgodził się z poglądem pozwanej, iż powódka nie przedstawiła jakichkolwiek dowodów na okoliczność, iż działania pozwanej uniemożliwiały jej rynkową konfrontację sprzedawanych przez siebie produktów i dotarcie do finalnego odbiorcy. Sąd ocenił zachowanie pozwanej z punktu widzenia stopnia utrudniania przez pozwaną dostępu do rynku powódce z jej produktami. Wielość usług marketingowych kwalifikujących się do miana „nadmarketingu", ich znikome, jeżeli nie żadne znaczenie dla działalności powódki oraz wysokość uiszczanych przez powódkę z tego tytułu opłat przemawiają za uznaniem, iż takie utrudnianie dostępu do rynku w niniejszej sprawie wystąpiło.

- Sąd nie podzielił poglądu pozwanej, iż hipotezą art. 15 ust. l pkt 4 ustawy o ZNKu nieobjęte są przypadki, gdy przedsiębiorca prowadzący hipermarket staje się właścicielem towaru dostawcy, który to towar jest następnie przez tego przedsiębiorcę (już jako właściciela) odsprzedawany. Bezsporne jest, iż w przedmiotowej sprawie nastąpiło nabycie towarów od powódki. Niemniej w opinii sądu „przyjęcie do sprzedaży" w rozumieniu ww. przepisu może polegać nie tylko na fizycznym wprowadzeniu do sklepu towarów pozostających własnością dostawcy, ale również na odsprzedaniu produktu podmiotowi, który następnie odsprzedaje produktu odbiorcy finalnemu. Z tego powodu nie zachodzi wyłączenie stosowania art. 15 ust. l pkt 4 ustawy o ZNKu.

- Sąd nie zgodził się z opinią pozwanej, iż zarzut potrącenia należności z tytułu prowadzonej działalności promocyjnej towarów dostawcy jest dopuszczalny i skuteczny. Opłaty za świadczenie usług promocyjnych na rzecz dostawcy nie są opłatami półkowymi zakazanymi na gruncie art. 15 ust. l pkt 4 ustawy o ZNKu. Sąd uznał, iż usługi marketingowe świadczone przez pozwaną narzucane powódce, za które powódka musiała uiszczać wysokie opłaty stanowią czyn nieuczciwej konkurencji. W związku z tym zgłoszenie zarzutu potrącenia z tytułu działań kwalifikujących się jako opłaty za „wprowadzenie do sklepu” jest niedopuszczalne. Doprowadzając do takiego porozumienia pozwana popełniła w ten sposób delikt w postaci czynu nieuczciwej konkurencji.

Stosowanie zaś do treści art. 505 pkt 3 kc nie mogą być umorzone przez

potrącenie wierzytelności wynikające z czynów niedozwolonych, (tak:

wyrok SN z dnia 26 stycznia2006 r., sygn. II CK 378/05).

- Sąd nie podzielił poglądu strony powodowej, iż w niniejszej sprawie znajduje zastosowanie art. 83 ust. l kc dotyczący pozorności jako wady oświadczenia woli. Sąd przychylił się do zdania pozwanej, iż niewykonanie zdaniem powódki pewnych usług przez pozwaną, a zatem sugerowanego przez powódkę pozornego charakteru tych usług nie można utożsamiać z pozornością jako wadą oświadczenia woli, która w przedmiotowej sprawie nie wystąpiła (k. 16 i k. 354),

- Sąd uznał, iż zagadnienie ekwiwalentności świadczeń ma drugorzędne znaczenie w sytuacji, gdy działania podjęte przez pozwaną wypełniły przesłanki czynu nieuczciwej konkurencji określonego w art. 15 ust. l pkt 4 ustawy o ZNKu, będącego podstawą prawną roszczenia powoda,

- Sąd nie przychylił się do argumentacji pozwanej wskazującej, iż powódka
nie była zmuszana do współpracy z pozwaną, a zatem oceniając
współpracę z pozwaną jako niekorzystną - mogła podjąć kroki
zmierzające do zmiany tego stanu rzeczy (k. 375). W przekonaniu Sądu
względy ekonomiczne były głównym motorem postępowania powódki w zakresie pozostawania w relacji współpracy z pozwaną.

Art. 18 ust. l ustawy o ZNKu w zw. z art. 15 ust. l pkt 4 ustawy o ZNKu stanowi samodzielną podstawę prawną. Roszczenie powódki nie jest roszczeniem z umowy sprzedaży, a roszczeniem opartym o przepisy ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji. Dlatego właściwym okresem przedawnienia dla roszczenia powoda jest okres trzyletni, a nie okres dwóch lat przewidziany w art. 554 kc.

W świetle powyższych ustaleń Sąd na podstawie art. 18 ust. I w zw. z art. 15 ust. l pkt 4 ustawy o ZNKu zasądził od pozwanej na rzecz powódki kwotę 1.382.312,99 zł wraz z odsetkami w wysokości ustawowej (art. 481 § l kc) od dnia pobrania (obciążenia powódki) przez pozwanego kwot wymienionych w wyroku.

Sąd uznał, że owo „pobranie" było działaniem - efektem czynu nieuczciwej konkurencji, zatem od tej daty należą się powódce odsetki.

W pozostałym zakresie Sąd umorzył postępowanie na podstawie art. 355 kpc w związku z okolicznością, że powódka w tym zakresie cofnęła powództwo, a pozwany na to cofnięcie wyraził zgodę.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 kpc.

Sąd uwzględnił wnioski pełnomocników procesowych stron i przyznał czterokrotną stawkę minimalną kosztów zastępstwa procesowego.

Zgodnie z rozporządzeniem Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie i radców prawnych uznając, iż znaczny nakład pracy pełnomocników oraz rozległość rozliczeń i materiału dowodowego w pełni uzasadniają przyznanie takiego wynagrodzenia.

(Dz. U. nr. 163 z 2002 r. póz. 1348 i póz. 1349)

W tym stanie rzeczy orzeczono jak w sentencji.