Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 lipca 2015 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie, Wydział III Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSO Ewa Witkowska

Protokolant: sekretarz sądowy Sylwia Cieślińska – Kopeć

po rozpoznaniu w dniu 13 lipca 2015 r. w Warszawie na rozprawie

sprawy z powództwa J. J.
przeciwko (...) (...) z/s w W.

o zadośćuczynienie i zobowiązanie do wydania tytułu wykonawczego

1.  oddala powództwo w całości;

2.  oddala roszczenie o wydanie tytułu wykonawczego;

3.  odstępuje od obciążania powódki zwrotem kosztów zastępstwa procesowego na rzecz pozwanego;

4.  odstępuje od obciążania powódki kosztami sądowymi, które to koszty przejmuje na rachunek Skarbu Państwa.

Sygn. akt III C 1331/14

UZASADNIENIE

J. J. w pozwie złożonym w dniu 18 listopada 2014 r. domagała się od pozwanego (...) (...)o zasądzenia kwoty 150.000 zł, tytułem zadośćuczynienia za naruszenie jej dóbr osobistych wraz z zasądzeniem na jej rzecz kosztów procesu. W uzasadnieniu pozwu powódka wskazywała, że zgodnie z postanowieniem Sądu Rejonowego (...) w W. z dnia 13 listopada 2012 r. została ogłoszona jej upadłość konsumencka, a postępowanie upadłościowe wciąż jest w toku. Nadto, powódka podnosiła, że pozwany jest jednym z jej wierzycieli, których wyznaczony przez Sąd Syndyk Masy Upadłości zawiadomił o ogłoszeniu upadłości powódki. Powódka podawała że w piśmie Syndyk informował, że dochodzenie wierzytelności przysługujących wierzycielom względem powódki może nastąpić wyłącznie w ramach przewidzianych w ustawie z dnia 28 lutego 2003 r. Prawa upadłościowego i naprawczego. Zdaniem powódki pozwany celowo nie zastosował się do pisma syndyka i wystąpił do komornika z wnioskiem o wszczęcie przeciwko powódce egzekucji. Powódka twierdziła że działania pozwanego były celowym naruszeniem prawa, które zmierzać miały do wyłudzenia podwójnych środków finansowych od powódki. Ponadto, powódka w pozwie podniosła też, że poprzez działania pozwanego pogorszył się jej stan zdrowia / pozew– k. 3-6 akt /. W toku postępowania powódka doprecyzowała swoje żądanie wskazując, że pozwany naruszył jej dobra osobiste w postaci prawa do swobodnego życia bez uporczywego nękania przez pozornych wierzycieli, prawa do stabilności zdrowia psychicznego, prawa do żądania zaniechania czynności windykacyjnych oraz do nieskrępowanego korzystania z dobrodziejstwa przepisów prawa upadłościowego i naprawczego. Powódka podnosiła naruszenie przez pozwanego przepisu art. 146 § 4 ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. Prawa upadłościowego i naprawczego poprzez wszczęcie przeciwko niej postępowania egzekucyjnego w trakcie postępowania upadłościowego, co było przyczyną pogorszenia jej stanu zdrowia /pozew, pismo powódki k. 137-140/.

Pozwany (...) 1 Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Niestandaryzowany Fundusz Sekurytyzacyjny w W. nie uznał powództwa i wnosił o jego oddalenie z zasądzeniem na jego rzecz zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych. Zdaniem pozwanego jego działanie polegające jedynie na skierowaniu wniosku o wszczęcie egzekucji nie spowodowało żadnej szkody materialnej w mieniu powódki, ani też nie było przyczyną utraty zdrowia powódki. Pozwany argumentował, że skierowanie sprawy do egzekucji nie jest działaniem bezprawnym i nie stanowi naruszenia dobra osobistego. Pozwany podnosił nadto że o kwestię prowadzonego przez komornika przeciwko powódce postępowania egzekucyjnego, to komornik dokonał jedynie zajęcia, a następnie umorzył postępowanie, nie egzekwując od powódki żadnej kwoty. ( odpowiedź na pozew – k.104-105).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Dnia 13 kwietnia 2012 r. Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie VI Wydział Cywilny, w sprawie o sygn. akt VI N-ce 334369/12, wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, którym zobowiązał powódkę J. J. do zapłaty na rzecz pozwanego (...) 1 Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Niestandaryzowany Fundusz Sekurytyzacyjny kwoty 6.389,79 zł wraz z ustawowymi odsetkami oraz kwoty 1.280 zł tytułem zwrotu kosztów procesu /nakaz zapłaty z dnia 13.04.2012r .– w aktach sprawy Km 13911/14/. Postanowieniem z dnia 28 maja 2012 r. Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie VI Wydział Cywilny nadał powyższemu nakazowi zapłaty klauzulę wykonalności /postanowienie z dnia 28.05.2012 r. – w aktach sprawy Km 13911/14/. Postanowieniem z dnia 13 listopada 2012 r. Sąd Rejonowy (...) w W. X Wydział Gospodarczy, w sprawie X GU 519/12, ogłosił upadłość powódki J. J. obejmującej likwidację majątku, jako osoby nieprowadzącej działalności gospodarczej. Równocześnie Sąd uznał postępowanie upadłościowe powódki postępowaniem głównym upadłościowym, wyznaczył syndyka masy upadłości i wezwał wierzycieli upadłej do zgłaszania wierzytelności /postanowienie o ogłoszeniu upadłości z dnia 13.11.2012 r. k. 8/.

Syndyk Masy Upadłości P. W. listopada 2012 r. skierował do pozwanego zawiadomienie o ogłoszeniu upadłości powódki, wzywając jednocześnie do zgłaszania wierzytelności w terminie 1 miesiąca od ukazania się ogłoszenia o upadłości w dzienniku o zasięgu krajowym pod rygorem utraty prawa powoływania się na nie w postępowaniu upadłościowym /zawiadomienie Syndyka o ogłoszeniu upadłości z dnia 14.11.2012 r. k. 17/. W nawiązaniu do skierowanego w dniu 14 listopada 2012 r. do pozwanego zawiadomienia, pismem z dnia 5 kwietnia 2013 r. Syndyk ponownie poinformował pozwanego o ogłoszeniu upadłości powódki J. J., w związku z czym zwrócił się prośbą o zaprzestanie wysyłania do powódki wezwań do zapłaty i kierowanie wszelkiej korespondencji dotyczącej upadłej na adres biura Syndyka /pismo syndyka z dnia 05.04.2013 r. k. 19/. Pozwany zgłosił swoją wierzytelność względem powódki. Postanowieniem Sądu Rejonowego (...) w W. X Wydział Gospodarczy, w sprawie X GUp 117/1, z dnia 8 stycznia 2014r., pozwany został ujęty w harmonogramie spłat wierzycieli powódki /postanowienie z dnia 08.01.2014 r. k. 10 /.

Dnia 25 kwietnia 2014 r. Sąd Okręgowy w Warszawie XXIII Wydział Gospodarczy Odwoławczy, w sprawie XXIII Gz 379/14, stwierdził prawomocność postanowienia Sądu Rejonowego (...) w W. X Wydziału Gospodarczego z dnia 8 stycznia 2014 r., w sprawie o sygn. akt X GUp 117/12 /postanowienie z dnia 25.04.2014 r. k. 9/.

W oparciu o tytuł wykonawczy dnia 1 lipca 2014 r . ze sprawy VI Nc-e334369/12 pozwany wystąpił do komornika sądowego przy Sądzie Rejonowym (...) w W. z wnioskiem o wszczęcie egzekucji przeciwko powódce. We wniosku egzekucyjnym pozwany wskazał sposoby egzekucji z rachunków bankowych, z wierzytelności, z wynagrodzenia za pracę oraz z nieruchomości /wniosek o wszczęcie egzekucji z dnia 26.06.2014 r. – akta Km 13911/14 – k. 2-3 /. Na podstawie tego wniosku komornik wszczął egzekucję, o czym zawiadomił powódkę pismem z dnia 1 lipca 2014 r. /zawiadomienie dłużnika o wszczęciu z dnia 01.07.2014 r. – akta w sprawie egzekucyjnej Km 13911/14 – k. 6/.

Powódka nie otrzymywała kierowanej do niej przez komornika korespondencji, ponieważ od kwietnia 2013 roku nie mieszkała pod wskazanym przez pozwanego we wniosku egzekucyjnym tj. przy ul. (...) w W., ponieważ to jej mieszkanie zostało sprzedane w związku z ogłoszona upadłością. O egzekucji komorniczej i zajęciu konta bankowego z postępowania upadłościowego powódka dowiedziała się w banku, w dniu 4 sierpnia 2014 r. /zeznania powódki z dnia 26.06.2015 r. 00:04:30-00:12:40; pismo powódki z dnia 16.07.2015r. k. 201-202/.

W dniu 4 sierpnia 2014 r. powódka poinformowała Komornika, iż została ogłoszona przez Sąd jej upadłość konsumencka i aktualnie trwa postępowanie upadłościowe. /pismo powódki do komornika z dnia 04.08.2014 r. – akta Km 13911/14 – k. 31/.

Komornik Sądowy postanowieniem z dnia 4 sierpnia 2014r. na podstawie art. 146 ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. Prawo upadłościowe i naprawcze, umorzył postępowanie egzekucyjne uchylając jednocześnie zajęcia wynagrodzenia za pracę i zajęcia rachunków bankowych powódki /postanowienie komornika z dnia 04.08.2014 r. – akta sprawy – k. 15; uchylenie zajęcia wynagrodzenia za pracę – akta w sprawie egzekucyjnej Km 13911/14 – k. 42; uchylenia zajęcia rachunków bankowych – akta w sprawie egzekucyjnej Km 13911/14 – k. 44-48/.

W dniu 9 sierpnia 2014 r. powódka skierowała skargę na czynności komornika do Sądu Rejonowego (...) w W. X Wydziału Gospodarczego, w związku z wszczęciem przeciwko niej postępowania egzekucyjnego. W związku z tym pismem powódki Sąd doręczył je Komornikowi zobowiązując do zajęcia stanowiska przez komornika w terminie 14 dni. /pismo powódki z dnia 09.08.2014 r. – akta w sprawie egzekucyjnej Km 13911/14 – k. 52; pismo Sądu „Doręczenie” z dnia 14.08.2014r. akta w sprawie egzekucyjnej Km 13911/14 – k. 51/.

W odpowiedzi na powyższe Komornik udzielił odpowiedzi, że postępowanie egzekucyjne przeciwko powódce oraz zajęcia wierzytelności i rachunków bankowych prowadzone były zgodnie z wnioskiem egzekucyjnym wierzyciela na podstawie złożonego tytułu wykonawczego. Dodatkowo Komornik poinformował, że korespondencja wraz z zawiadomieniem o wszczęciu postępowania egzekucyjnego była kierowana do powódki na adres wskazany przez wierzyciela w tym wniosku egzekucyjnym. Komornik informował nadto że postanowienie o umorzenie egzekucji nastąpiło wskutek poinformowania Komornika przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych, o wobec ogłoszeniu upadłości konsumenckiej powódki. Komornik powołując się na art. 840 k.p.c., podniósł że zgodnie z tym przepisem organ egzekucyjny nie jest uprawniony do badania zasadności i wymagalności obowiązku wynikającego z treści tytułu wykonawczego, ponieważ bada jedynie wymogi formalne wniosku i tytułu wykonawczego, który stanowi podstawę egzekucji. Komornik wskazywał, iż powódka została pouczona o treści art. 797, 799 i 804 kodeksu postępowania cywilnego oraz art. 491 ze zn. 2 ust. 6 Prawa upadłościowego i naprawczego, w myśl którego do zobowiązań powstałych po prawomocnym ustaleniu planu spłaty nie stosuje się art. 146 ust. 4 ustawy Prawo upadłościowe i naprawcze /pismo komornika z dnia 26.08.2014 r. – akta Km 13911/14 – k. 82-83/. Postępowanie wywołane wniesioną skargą zostało umorzone postanowieniem Sądu Rejonowego (...) X Wydziału Gospodarczego z dnia 15 września 2014 r. /postanowienie z dnia 15.09.2014 r.– akta Km 13911/14 – k. 86/.

Dnia 3 września 2014 r. powódka złożyła wniosek do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych o świadczenie rehabilitacyjne. Decyzją z dnia 24 października 2014. Zakład Ubezpieczeń Społecznych odmówił przyznania powódce prawa do świadczenia rehabilitacyjnego informując, że wobec wykonywania przez powódkę pracy zarobkowej na podstawie umowy o pracę nie ma ona prawa do zasiłku /decyzja z dnia 24.10.2014r. – akta sprawy – k. 64/.

Postanowieniem z dnia 16 stycznia 2015 r. Sąd Rejonowy (...) w W. X Wydział Gospodarczy ds. upadłościowych i naprawczych, na wniosek powódki J. J., umorzył zobowiązania powódki objęte planem spłat i zakończył postępowanie upadłościowe /postanowienie z dnia 16.01.2015 r. – k. 143/. Powódka pismem z dnia 4 marca 2015 r. poinformowała pozwanego o umorzeniu zobowiązań wobec niej i tym samym o zakończeniu postępowania upadłościowego. Z uwagi na ten fakt, powódka wezwała pozwanego do podjęcia czynności mających na celu zamknięcie zobowiązań i usunięcie jej danych ze wszystkich rejestrów dłużników niewypłacalnych, Biura (...) (...), (...) Banków (...), Biura (...), (...), (...), (...) oraz innych /pismo powódki z dnia 04.03.2015 r. –k. 142/.

Od 2002 r. Powódka leczyła się w (...). Z dokumentacji medycznej wynika, że od tego czasu powódka miała problemy natury psycho-fizycznej, miała kłopoty z utrzymaniem stałej wagi, występowało u niej rozdrażnienie, obawy o przyszłość, występowały stany lękowe, zaburzenia snu i myśli rezygnacyjne. Zgodnie z historią zdrowia i choroby powódki sporządzoną przez lekarza psychiatrę J. W., lekarza prowadzącego, od 22 kwietnia 2014 r., powódka od rozpoczęcia terapii miewała zarówno pogorszenia jak i poprawy stanu zdrowia. Podczas pierwszego wywiadu lekarskiego w dniu 26 kwietnia 2013 r. rozpoznanie brzmiało: epizod depresji umiarkowany, żarłoczność psychiczna. W maju 2014 r. stan powódki - choć w małym stopniu - poprawił się, natomiast już w czerwcu 2014 r. uległ pogorszeniu. Jak wynika z wywiadu lekarskiego z dnia 23 lipca 2014 r. stan powódki był dobry, powódka była spokojniejsza pomimo obniżonego nastroju. Podczas wizyty u lekarza w dniu 1 września 2014r. stwierdzono u powódki spadek wagi, dobry sen. Dodatkowo lekarz wskazał, iż w trakcie wizyty powódka była spokojna, w dobrym kontakcie oraz że ma więcej chwil zadowolenia. Dnia 8 października 2014 r. lekarz stwierdził pogorszenie stanu zdrowia powódki oraz wskazał w dokumentacji medycznej, że praca jest dla niej ogromnym stresem. Z dokumentacji wynika,
że powódka miewała myśli samobójcze, ale bez tendencji do realizacji. Powódce zalecono hospitalizację, ale nie zgodziła się, wobec czego kontynuowano psychoterapię. Od dnia 9 kwietnia 2015 r. powódka otrzymuje zasiłek rehabilitacyjny. Obecny stan psychiczny powódki nie pozwala na jej powrót do pracy /dokumentacja medyczna powódki k. 141, 144-173/.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu: o dokumenty przywołane powyżej oraz zeznania powódki. Dowody z dokumentów Sąd obdarzył atrybutem wiary, albowiem nie były one kwestionowane przez strony co do ich autentyczności i prawdziwości.

Sąd zważył, co następuje:

Powódka dochodziła w sprawie przedmiotowej zadośćuczynienia wobec naruszenia jej dóbr osobistych. Otwarty katalog tych dóbr zawiera przepis art. 23 k.c.

W ocenie Sądu żądanie powódki nie jest zasadne.

Zgodnie z treścią art. 23 k.c. dobra osobiste człowieka, jak w szczególności zdrowie, wolność, cześć, swoboda sumienia, nazwisko lub pseudonim, wizerunek, tajemnica korespondencji, nietykalność mieszkania, twórczość naukowa, artystyczna, wynalazcza i racjonalizatorska, pozostają pod ochroną prawa cywilnego niezależnie od ochrony przewidzianej w innych przepisach. Z kolei stosownie do art. 24 § 1 k.c. ten, czyje dobro osobiste zostaje zagrożone cudzym działaniem, może żądać zaniechania tego działania, chyba że nie jest ono bezprawne. W razie dokonanego naruszenia może on także żądać, ażeby osoba, która dopuściła się naruszenia, dopełniła czynności potrzebnych do usunięcia jego skutków, w szczególności ażeby złożyła oświadczenie odpowiedniej treści i w odpowiedniej formie. Na zasadach przewidzianych w kodeksie może on również żądać zadośćuczynienia pieniężnego lub zapłaty odpowiedniej sumy pieniężnej na wskazany cel społeczny. Zaś art. 448 k.c. stanowi, iż w razie naruszenia dobra osobistego sąd może przyznać temu, czyje dobro osobiste zostało naruszone, odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę lub na jego żądanie zasądzić odpowiednią sumę pieniężną na wskazany przez niego cel społeczny, niezależnie od innych środków potrzebnych do usunięcia skutków naruszenia.

Biorąc pod uwagę brzmienie powyższych przepisów prawnych w pierwszej kolejności Sąd dokonał analizy, czy w ogóle doszło do naruszenia dóbr osobistych, a następnie – czy działania pozwanego miały charakter bezprawny. W tym kontekście warto podkreślić, że doktryna i judykatura stoją zgodnie na stanowisku, że przy ocenie naruszenia dobra osobistego należy posługiwać się kryteriami o charakterze obiektywnym, nie zaś kierować się jedynie subiektywnymi odczuciami osoby występującej o przyznanie ochrony. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 26 października 2001 r. w sprawie V CKN 195/01 /Lex nr 53107/ stwierdził, że ocena, czy cześć człowieka została zagrożona bądź naruszona, musi być dokonana przy stosowaniu kryteriów obiektywnych. Istotne jest bowiem nie subiektywne odczucie osoby żądającej ochrony prawnej, ale obiektywna reakcja opinii publicznej. Sąd Apelacyjny w Warszawie w wyroku z dnia 8 maja 2009 r. w sprawie VI ACa 1242/08 natomiast wskazał nie każdy przypadek dyskomfortu psychicznego spowodowany bezprawnym zachowaniem się innej osoby, jest wystarczającą podstawą do poszukiwania ochrony sądowej dóbr osobistych, bowiem należy mieć na uwadze również zobiektywizowaną ocenę zewnętrzną. Konieczne jest także zachowanie proporcji oraz umiaru i nie może nadużywać instrumentów prawnych właściwych tej ochronie do przypadków drobnych, opierających się w głównej mierze na subiektywnych odczuciach zainteresowanego, gdyż taki sposób postępowania prowadziłby do deprecjonowania samego przedmiotu ochrony. Podobnie Sąd Apelacyjny w Krakowie w wyroku z dnia 28 października 2010 r. w sprawie I ACa 908/10 stwierdził, że nie każda dolegliwość w postaci doznania przykrości stanowi o naruszeniu dóbr osobistych ale tylko taka, która wedle przeciętnych ocen przyjmowanych w społeczeństwie przekracza próg dozwolonych zachowań i nie jest małej wagi. Stopień doznawanej dolegliwości o ile przekracza dozwoloną skalę zachowań ma wpływ na zakres środków ochrony. Z założenia tego wynika, że nie może być miarodajny wyłącznie stan uczuć oraz miara indywidualnej wrażliwości powoda, lecz także kontekst społeczny, a zwłaszcza odbiór przypisywanych zachowań danym w środowisku.

Zgodnie z treścią art. 6 k.c. oraz 232 k.p.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne. Należy przy tym pamiętać, że twierdzenie istotnej dla sprawy okoliczności powinno być udowodnione przez stronę, która to twierdzenie zgłasza /wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 listopada2001r., I PKN 660/00/. Natomiast wykazanie, iż działanie podjęte przez osobę naruszającą dobra osobiste było zgodne z prawem obciąża pozwanego, natomiast ciężar wykazania krzywdy, jakiej doznał powód na skutek działań egzekucyjnych pozwanego ciąży na stronie powodowej.

W niniejszej sprawie powódka domagała się zadośćuczynienia od pozwanego w wysokości 150.000 zł z powodu naruszenia jej dóbr osobistych. Dobrami osobistymi wskazanymi przez powódkę, które zostały według niej naruszone były: prawo do swobodnego życia bez uporczywego nękania przez pozornych wierzycieli, prawo do życia bez obawy, że organ egzekucyjny wskutek bezprawnych działań byłych wierzycieli zajmie rachunki bankowe, prawo do nieskrępowanego korzystania z dobrodziejstwa ustawy upadłościowej, prawo do stabilności zdrowia psychicznego oraz prawo do żądania zaniechania czynności windykacyjnych. Jak twierdziła powódka, pogwałcenie przez pozwanego powyższych praw skutkowało rozstrojem jej zdrowia. Powódka nie wykazała jednak, aby działanie pozwanego spowodowało naruszenie jej jakichkolwiek dóbr osobistych.

Jak już zostało to podniesione, to na powódce ciążył obowiązek wykazania krzywdy. Ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w postaci obszernej dokumentacji medycznej złożonej przez powódkę, jak również z zeznań powódki wynika, że kłopoty ze zdrowiem miała ona na długo przed wszczęciem egzekucji przez pozwanego, a nawet na długo przed ogłoszeniem upadłości konsumenckiej. Stany depresyjne występujące u powódki trwają już o 2003 r. Z historii choroby powódki, wynika że uległa ona wypadkowi w 1998 r. w postaci napadu na nią, co wiązało się z pogorszeniem jej stanu fizycznego i psychicznego (zachwiania poczucia bezpieczeństwa, stany depresyjne, zaburzenia odżywiania). Objawy te trwały latami z tendencjami do nasilania się i łagodnienia.

W ocenie Sądu w niniejszym postępowaniu powódka nie sprostała obowiązkowi udowodnienia faktu pogorszenia jej stanu zdrowia wskutek działań pozwanego.
Jak wynika z zapisu z dokumentacji medycznej z dnia 1 września 2014 r., tj. tuż po uzyskaniu przez powódkę informacji o zajęciu jej rachunku bankowego przez komornika, wynika wyraźnie, że powódka co prawda miała nastrój zmienny, ale za to jest zapis że miała więcej chwil zadowolenia niż w miesiącach poprzednich, była spokojna. Brak jest zatem związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy stanem zdrowia powódki a wszczęciem postępowania egzekucyjnego. Powódka nie udowodniła też zarzutu, iż działanie pozwanego było celowym naruszeniem prawa, które zmierzać miało do wyłudzenia podwójnych środków finansowych od powódki.

Istotnym w niniejszej sprawie jest fakt, że egzekucja komornicza odbywała się w oparciu o tytuł wykonawczy wydany przez Sąd. Istotną okolicznością jest również to iż Komornik wprawdzie zajął konto powódki, ale nie dokonał on żadnej egzekucji z majątku powódki - a w chwili powzięcia wiadomości o toczącym się równolegle postępowaniu upadłościowym - postępowanie egzekucyjne umorzył. W judykaturze utrwalił się pogląd, że naruszeniem dóbr osobistych jest działanie firmy windykacyjnej polegające na nękaniu obywatela. Sąd Apelacyjny w wyroku z dnia 15 lutego 2013 r. w sprawie I A Ca 31/13, stwierdził, że działanie firmy windykacyjnej, która lekceważy obywatela i niezgodnie z zasadami współżycia społecznego wymusza na nim, poprzez nękanie go w różny sposób spłatę długu jest naruszeniem dóbr osobistych, a konkretnie wolności, miru domowego i prywatności. W powyższej sprawie nękanie dłużnika jednak polegało na skierowaniu do niego przez firmę windykacyjną 195 wezwań do zapłaty, bez uprzedniego uzyskania tytułu egzekucyjnego. Sąd Apelacyjny w tej sprawie stwierdził natomiast że tylko tytuł egzekucyjny zaopatrzony w klauzulę wykonalności jest skutecznym środkiem egzekucji roszczenia.

Mając powyższe na uwadze, stwierdzić należy, że w przedmiotowej sprawie z całą pewnością nie można mówić o nękaniu powódki przez jakąkolwiek firmę windykacyjną, czy pozwanego, co mogłoby stanowić podstawę do stwierdzenia naruszenia dóbr osobistych powódki.

W tym miejscu należy podnieść - podzielając stanowisko pozwanego - iż szkody niemajątkowej nie może powodować działanie zgodne z przepisami prawa, polegające jedynie na skierowaniu do komornika wymagalnego roszczenia potwierdzonego tytułem wykonawczym. Przed takim bowiem działaniem wierzyciela dłużnik niezgadzający się ze stanem rzeczy ma prawo skorzystania z odpowiednich narzędzi prawnych.

Zdaniem Sądu samo skierowanie sprawy do egzekucji nie jest działaniem bezprawnym i nie stanowi naruszenia dobra osobistego.

Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności, Sąd uznał, iż skoro nie doszło do naruszenia jakikolwiek dóbr osobistych powódki to tym samym dochodzone roszczenie przez powódkę zasadzenia zadośćuczynienia w związku z naruszeniem jej dóbr osobistych jako niezasadne, musiało ulec oddaleniu.

Zgodnie z art. 108 § 1 zd. 1 k.p.c. Sąd obowiązany jest w orzeczeniu kończącym postępowanie orzec o jego kosztach. Rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów niniejszego procesu uzasadnia z kolei treść przepisu art. 102 k.p.c. Stosując reguły słuszności, Sąd Okręgowy uznał, że w niniejszej sprawie należy odstąpić od reguły odpowiedzialności za wynik procesu, wyrażonej w przepisie art. 98 k.p.c. W ocenie Sądu subiektywne przekonania strony o zasadności dochodzonych roszczeń, jak również sytuacja majątkowa i życiowa powódki uzasadnia zastosowanie tego przepisu przy uwzględnieniu zasad współżycia społecznego /wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 11 kwietnia 2014 r., sygn. akt I ACa 9/14/. W związku z powyższym, Sąd nie obciążył powódki obowiązkiem zwrotu pozwanemu kosztów zastępstwa procesowego, jak i tez odstąpił od obciążania powódki kosztami sądowymi które to w całości przejął na Skarb Państwa.