Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 lipca 2017 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie V Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący:	SSO Oskar Rudziński
Sędziowie:	SO Zbigniew Podedworny SR del. Iwona Lizakowska - Bytof (spr.)
Protokolant:	sekr. sądowy Katarzyna Dymiszkiewicz

po rozpoznaniu w dniu 4 lipca 2017 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa S. B.

przeciwko Skarbowi Państwa- Dyrektorowi Aresztu Śledczego w W. - S.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy-Mokotowa w W.

z dnia 16 marca 2016 r., sygn. akt II C 395/15

oddala apelację.

Sygn. akt V Ca 2276/16

UZASADNIENIE

Powód S. B. wniósł o zasądzenie od pozwanego Skarbu Państwa – Dyrektora Aresztu Śledczego w W. – S. kwoty 20.000 zł z tytułu odszkodowania oraz 10.000 zł z tytułu zadośćuczynienia. W uzasadnieniu pozwu wskazał, że dochodzi powyższych roszczeń z uwagi na niezapewnienie mu bezpiecznych i higienicznych warunków pracy wykonywanej w kuchni aresztu śledczego w trakcie odbywania kary pozbawienia wolności. Powód zgłosił zastrzeżenia dotyczące pomieszczenia socjalnego dla pracowników, szatni, pralni, suszarni, łazienki, odzieży roboczej, braku odzieży ochronnej, środków pierwszej pomocy – apteczki, środków higienicznych do własnego użytku, płynów do mycia garnków i kuwet, stanu używanych naczyń oraz przeprowadzania remontu i przebudowy kuchni w trakcie przygotowywania w niej posiłków. Wskazał również, że uległ wypadkowi przy pracy polegającemu na oparzeniu gorącą zupą ręki, barku i klatki piersiowej.

W odpowiedzi na pozew pozwany Skarb Państwa – Dyrektor Aresztu Śledczego w W. – S. wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na jego rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Pozwany zakwestionował twierdzenia powoda, aby w trakcie wykonywania pracy w kuchni aresztu nie zostały mu zapewnione właściwe warunki bezpieczeństwa i higieny pracy.

a.Wyrokiem z dnia 16 marca 2016 roku Sąd Rejonowy dla Warszawy- Mokotowa w W. oddalił powództwo i zasądził od powoda S. B. na rzecz pozwanego Skarbu Państwa – Dyrektora Aresztu Śledczego w W. –S. kwotę 2.400 zł (dwa tysiące czterysta złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Powyższe rozstrzygnięcie było wynikiem następujących ustaleń faktycznych i rozważań prawnych Sądu Rejonowego

W trakcie odbywania kary pozbawienia wolności w okresie od 14 kwietnia 2014 roku do 25 września 2014 roku S. B. był zatrudniony nieodpłatnie na stanowisku pomocy kucharza w kuchni Aresztu Śledczego W. – S. w W..

W czasie zatrudnienia powoda w kuchni aresztu śledczego były prowadzone prace związane z przebudową i modernizacją kuchni.

W ocenie Sądu Rejonowego powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Sąd I instancji wskazał, iż zgodnie z art. 417 § 1 k.c. za szkodę wyrządzoną przez niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu władzy publicznej ponosi odpowiedzialność Skarb Państwa lub jednostka samorządu terytorialnego lub inna osoba prawna wykonująca tę władzę z mocy prawa. Art. 448 k.c. stanowi zaś, że w razie naruszenia dobra osobistego sąd może przyznać temu, czyje dobro osobiste zostało naruszone, odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę lub na jego żądanie zasądzić odpowiednią sumę pieniężną na wskazany przez niego cel społeczny, niezależnie od innych środków potrzebnych do usunięcia skutków naruszenia. Rozkład ciężaru dowodu w procesie cywilnym został natomiast uregulowany w art. 6 k.c., który przewiduje, że ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne oraz art. 232 zd. 1 k.p.c., stosownie do dyspozycji którego strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Rejonowy wskazał, że skoro to S. B. występował w niniejszej sprawie w charakterze powoda i domagał się zasądzenia na jego rzecz od pozwanego łącznie kwoty 30.000 zł z tytułu odszkodowania i zadośćuczynienia, zaś pozwany zaprzeczył jego twierdzeniom o okolicznościach faktycznych stanowiących podstawę powództwa, to na powodzie spoczywał ciężar ich udowodnienia. Aby doszło do uwzględnienia powództwa, musiał on zatem wykazać, że doszło do bezprawnego (a zatem niezgodnego z powszechnie obowiązującymi przepisami prawa) działania lub zaniechania pozwanego przy wykonywaniu władzy publicznej (przy czym nie chodzi o zachowanie konkretnego funkcjonariusza, lecz o niezgodne z prawem działaniem danej struktury organizacyjnej, która wykonuje władzę publiczną), że poniósł szkodę i krzywdę, w jakiej wysokości, oraz że wystąpił między nimi adekwatny związek przyczynowy.

W ocenie Sądu Rejonowego powód powyższych przesłanek odpowiedzialności pozwanego nie tylko nie wykazał, lecz w ogóle nie złożył ku temu zmierzających wniosków dowodowych. Sporządzone przezeń pisma procesowe z dnia 20 sierpnia 2015 roku (k. 49) oraz z dnia 16 września 2015 roku (k. 54-57v) zawierające wnioski o dopuszczenie dowodów z zeznań świadka W. S. oraz kserokopii książki zdrowia osadzonego zostały bowiem na podstawie art. 130 § 2 k.p.c. zwrócone z uwagi na nieuzupełnienie ich braków formalnych po uprzednim wezwaniu do ich uzupełnienia w trybie § 1 powyższego przepisu (k. 51, 64, 73v).

Mając na uwadze powyższe, Sąd Rejonowy oddalił powództwo w całości jako nieudowodnione ani co do zasady, ani co do wysokości.

O kosztach procesu Sąd I instancji orzekł na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c., zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu.

Apelację od wyroku Sądu Rejonowego złożył powód zaskarżając orzeczenie w całości i zarzucając:

1) obrazę przepisów prawa procesowego, a mianowicie:

a.  art. 217 § 2 kpc, w zw. z art. 227 kpc poprzez niezasadne oddalenie wniosku dowodowego, tj. dokumentacji medycznej, która w sposób rzetelny i szczegółowy wskazuje cały przebieg leczenia po dokonanym oparzeniu,

b.  art. 233 § 1 kpc, co miało wpływ na treść orzeczenia, poprzez dokonanie oceny materiału dowodowego w sposób wybiórczy i sprzeczny z zasadami doświadczenia życiowego oraz zasadami prawidłowego rozumowania, w wyniku czego Sąd I instancji dokonał sprzecznych z zebranym w sprawie materiałem dowodowym oraz z rzeczywistym stanem faktycznym ustaleń,

c.  art. 232 zd.2 kpc poprzez jego niezastosowanie polegające na niedopuszczeniu dowodu z urzędu tj. protokołu powypadkowego, który powinien być sporządzony w miejscu wypadku,

d.  art. 233 § 1 k.p.c w zw. z art. 227 k.p.c w zw. z art. 278 k.p.c poprzez ustalenie faktu stanu zdrowia Powoda, dotyczącego poparzenia jedynie w oparciu o wiedzę stron i niepowołanie opinii biegłego specjalisty z zakresu oparzeń na okoliczność ustalenia uszczerbku na zdrowiu powstałym w wyniku poparzenia,

e.  328 §2 k.p.c poprzez nie wskazanie w uzasadnieniu wyroku faktów, które Sąd uznał za udowodnione oraz dowodów na których oparł swoje orzeczenie.

Powód wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uwzględnienie powództwa w całości i zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu, z uwzględnieniem kosztów postępowania odwoławczego, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania i rozstrzygnięcia.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja podlegała oddaleniu jako całkowicie bezzasadna albowiem podniesione w niej zarzuty nie zasługiwały na uwzględnienie.

Sąd II instancji podziela ustalenia i rozważanie poczynione przez Sąd Rejonowy zarówno co do ustalenia stanu faktycznego jak i zastosowanych przepisów prawa materialnego.

Odnośnie podniesionych w apelacji zarzutów dotyczących naruszenie prawa procesowego poprzez dokonanie przez Sąd I instancji niewłaściwej oceny dowodów wskazać należy, iż zarzut ten jest nieuprawniony albowiem powód nie przedstawił w zasadzie żadnych dowodów, które mogłyby podlegać ocenie Sądu. Powtórzyć w tym miejscu za Sądem Rejonowym należy, iż to właśnie na powodzie zgodnie z dyspozycją art. 6 k.c. art. 232 zd. 1 k.p.c. spoczywał ciężar udowodnienia faktów z których wywodził skutki prawne.

Sąd Okręgowy nie znalazł żadnych podstaw ażeby kwestionować ustalenia poczynione przez Sąd Rejonowy jak również nie znalazł uchybień w zakresie procedowania.

W szczególności należy w tym miejscu zważyć, iż Przewodniczący zasadnie zarządził zwrot pism procesowych powoda z dnia 20 sierpnia 2015 roku oraz z dnia 16 września 2015 roku zawierających wnioski o dopuszczenie dowodów z zeznań świadka W. S. oraz kserokopii książki zdrowia osadzonego w oparciu o przepis art. 130 § 2 k.p.c. albowiem ich braki nie zostały przez powoda uzupełnione w zakreślonym terminie.

Całkowicie niezasadny okazał się także zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c w zw. z art. 227 k.p.c w zw. z art. 278 k.p.c poprzez ustalenie stanu zdrowia powoda, dotyczącego poparzenia jedynie w oparciu o wiedzę stron i niepowołanie opinii biegłego specjalisty z zakresu oparzeń na okoliczność ustalenia uszczerbku na zdrowiu powstałego w wyniku poparzenia albowiem Sąd I instancji, u uwagi na brak materiału dowodowego, nie poczynił żadnych ustaleń dotyczących stanu zdrowia powoda. Brak było natomiast podstaw, ażeby dowody na powyższą okoliczność zostały przeprowadzone przez Sąd z urzędu, gdyż powód nie przedstawił także żadnych przesłanek wskazujących na podstawy odpowiedzialności pozwanego.

Odnośnie do zarzutu naruszenia art. 328 §2 k.p.c poprzez nie wskazanie w uzasadnieniu wyroku faktów, które Sąd uznał za udowodnione oraz dowodów na których oparł swoje orzeczenie, Sąd Odwoławczy wskazuje, iż uzasadnienie wyroku I instancji spełnia wszystkie wymogi wskazane w wymienionym powyżej przepisie.

Mając na uwadze powyższe względy Sąd Okręgowy, na podstawie przepisu art. 385 k.p.c., oddalił apelację jako bezzasadną.