Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 czerwca 2017 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie X Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO SO Mariusz Iwaszko

Protokolant: sekretarz sądowy Adrian Wawer

po rozpoznaniu w dniu 21 czerwca 2017 r.

sprawy J. F. (1)

obwinionego o czyn z art. 86 § 1 k.w. i innych

na skutek apelacji wniesionej przez obwinionego i jego obrońcę

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy- Śródmieścia w Warszawie

z dnia 28.12.2016 r., sygn. akt XI W 834/16

orzeka:

I.  zaskarżony wyrok uchyla i postępowanie umarza na podstawie art. 5 § 1 pkt 4 k.p.w;

II.  kosztami postępowania obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt X Ka 611/17

UZASADNIENIE

J. F. (1) został obwiniony o to, że: w dniu 16 kwietnia 2015 r. około godz. 8:00 w W. na skrzyżowaniu ulic (...), kierując pojazdem marki M., nr rej. (...), nie zachował należytej ostrożności i spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, w ten sposób, że nie zastosował się do znaku A -7, nie ustępując pierwszeństwa pojazdowi marki T., nr rej. (...), poruszającemu się po drodze z pierwszeństwem przejazdu, w wyniku czego doszło do kolizji obu pojazdów, tj. o czyn z art. 86 § 1 kw w zw. z § 5 ust. 5 Rozporządzenia Ministrów Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2002 roku w sprawie znaków i sygnałów drogowych (Dz. U. z dnia 12 października 2002 r.),

Sąd Rejonowy dla Warszawy - Śródmieścia w Warszawie wyrokiem z 28 grudnia 2016 roku w sprawie o sygn. akt XIV W 834/16:

I.  obwinionego J. F. (1) uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, wyczerpującego znamiona wykroczeń określonych w art. 86 § 1 kw i art. 92 § 1 kw i za to na podstawie art. 86 § 1 kw w zw. z art. 9 § 1 kw skazał go i wymierzył mu karę grzywny w wysokości 500 (pięćset) złotych;

II.  na podstawie art. 230 § 2 kpk a contrario w zw. z art. 44 § 5 kpw płytę ujętą w wykazie na k. 51 pozostawił w aktach sprawy;

III.  na podstawie art. 118 § 1 kpw, art. 627 kpk w zw. z art. 119 kpw zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 2005 ,48 (dwa tysiące pięć i 48/100) zł tytułem wydatków postępowania oraz kwotę 50 (pięćdziesiąt) złotych tytułem opłaty.

Apelacje od powyższego wyroku wnieśli obwiniony i jego obrońca. Obrońca obwianego zaskarżył powyższy wyrok w całości, zarzucając naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć wpływ na wydany wyrok, tj.:

a) art. 170 § 1 pkt 2), i 5) k.p.k. w zw. z art. 39 § 2 k.p.s. w. poprzez nieuzasadnione oddalenie

wniosków dowodowych Obwinionego dotyczących: 1) ponownego przeprowadzenia przez biegłego sądowego A. A. oględzin miejsca kolizji przy udziale Obwinionego w celu rozstrzygnięcia tego czy na miejscu zdarzenia biegły w sposób prawidłowy dokonał pomiaru odległości, na których oparł wszystkie późniejsze ustalenia zawarte w swojej opinii, jak również w zakresie wykonania przez biegłego ustalenia możliwości spostrzeżenia przez Pokrzywdzoną pojazdu, którym poruszał się Obwiniony (przy uwzględnieniu podobnych warunków jakie panowały w dniu 16

kwietnia 2015 roku);

2)  sporządzenia przez biegłego sądowego opinii uzupełniającej uwzględniającej okoliczność, że kierująca pojazdem T. po zatrzymaniu się przed przejściem dla pieszych następnie kontynuowała jazdę i wjechała na skrzyżowanie bez zatrzymywania się przed linią warunkowego zatrzymania przy braku zmiany innych parametrów (po uprzednim przeprowadzeniu oględzin wskazanych powyżej) I przyjętych przez biegłego przy ustaleniu wariantu II przebiegu zdarzenia przyjętego przez biegłego (wniosek zgłoszony na rozprawie w dniu 22.12.2016 r.);

3)  przesłuchania w charakterze świadków osób wskazanych przez Obwinionego na rozprawie w dniu 22 grudnia 2016 roku na okoliczność przebiegu zdarzenia, czynności podjętych w dniu 16 kwietnia 2015 roku oraz przyczyn nieprzesłuchania Pokrzywdzonej w charakterze obwinionej pomimo jej wezwania przez policjanta prowadzącego sprawę przed KRP I W.;

4)  uzupełniającego przesłuchania świadka J. F. (2) na okoliczność przebiegu zdarzenia w zakresie niezatrzymania się przez Pokrzywdzoną na linii warunkowego zatrzymania się przed wjazdem na skrzyżowanie oraz przebiegu kolizji w dniu 16 kwietnia 2015 roku;

które to wnioski dowodowe zmierzały do ustalenia istotnych okoliczności sprawy, tym samym oddalenie ich uniemożliwiło dokonanie pełnych i prawidłowych ustaleń faktycznych przez Sąd I instancji i rozstrzygnięcia wszystkich wątpliwości co do winy Obwinionego w zakresie naruszenia art. 86 § 1 k.w. w zw. z art. 92 § 1 k.w.

b) art. 410 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. poprzez przekroczenie przez Sąd I Instancji zasady swobodnej oceny dowodów poprzez:

1)  nieuwzględnienie wyjaśnień Obwinionego oraz świadka J. F. (2), którzy wskazali, że w znacznej odległości od wjazdu na przedmiotowe skrzyżowanie widzieli pojazd Pokrzywdzonej zbliżający się do skrzyżowania i zatrzymujący się przed przejściem dla pieszych, co świadczy o tym, że Pokrzywdzona poruszająca się po drodze z obowiązkiem ustąpienia pierwszeństwa przy zachowaniu należytej ostrożności powinna dostrzec pojazd Obwinionego poruszający się drogą z pierwszeństwem przejazdu w stosunku do ulicy, którą poruszała się Pokrzywdzona;

2)  nieuwzględnienie okoliczności, że w dniu zdarzenia warunki pogodowe były bardzo dobre, co przekładało się na możliwość spostrzeżenia przez Pokrzywdzoną pojazdu, którym poruszał się Obwiniony i tym samym możliwości prawidłowego zachowania się Pokrzywdzonej i ustąpieniu pierwszeństwa zbliżającemu się do skrzyżowania pojazdowi Obwinionego:

3)  nieuwzględnienie okoliczności, że w połowie kwietnia 2015 roku roślinność znajdująca się przy skrzyżowaniu ulic: L. i Z. wpływała na widoczność uczestników ruchu;

4)  nieuwzględnienie okoliczności, że z nagrania monitoringu jednoznacznie wynika, że przy ulicach (...) nie znajdowały się pojazdy ograniczające widoczność kierującym pojazdami T. i M. (...) kierujący pojazdem marki T. przy zachowaniu ostrożności przy zbliżaniu się do skrzyżowania ulicą podporządkowaną mógł dostrzec pojazd marki M. (...) zastosować się w sposób prawidłowy do znaku A- 7 w ten sposób, że ustąpiłby prawidłowo poruszającemu się pojazdowi Obwinionego pierwszeństwa na skrzyżowaniu;

5)  nieuwzględnienie okoliczności, że zgodnie z wyjaśnieniami Obwinionego i zeznaniami świadka Pani J. F. (2), Pokrzywdzona poruszająca się pojazdem marki T. zatrzymała się przed przejściem dla pieszych, natomiast nie zatrzymała się przed znakiem warunkowego zatrzymania przed wjazdem na skrzyżowanie ulicy (...) czyli naruszyła obowiązek zachowania ostrożności, poruszając się ulicą podporządkowaną wobec wszystkich pozostałych pojazdów nadjeżdżających do skrzyżowania z innych kierunków'jazdy;

6)  nieuwzględnienie okoliczności, że Pokrzywdzona wtoku postępowania przygotowawczego oraz w toku postępowania sądowego konsekwentnie twierdziła, że poruszała się po drodze z pierwszeństwem przejazdu w stosunku do ulicy, którą poruszał się Obwiniony, podczas gdy z ujawnionych okoliczności sprawy oraz znajdujących się znaków organizacji ruchu na tym skrzyżowaniu jednoznacznie wynika, że Pokrzywdzona poruszała się po drodze podporządkowanej;

7)  nieuwzględnienie okoliczności, że Obwiniony w sposób prawidłowy i z dozwoloną prędkością zbliżał się do skrzyżowania (według opinii biegłego prędkość nie mogła przekroczyć 36 km/h) i przed wjazdem na skrzyżowanie widział pojazd zobowiązany do ustąpienia mu pierwszeństwa, którym poruszała się Pokrzywdzona, a z pozostałych kierunków nie zbliżały się do skrzyżowania ulic (...) inne pojazdy, co uprawniało Obwinionego do kontynuowania jazdy bez konieczności zatrzymywania się na linii warunkowego zatrzymania pojazdu znajdującej się przed wjazdem na skrzyżowanie;

8)  nieuznanie za wiarygodne zeznań świadka Pani J. F. (2) z uwagi na wskazane przez Sąd I instancji domniemanie mniejszej wiarygodności świadka z uwagi na powiązania rodzinne z Obwinionym, podczas gdy zeznania świadka były swobodne, spontaniczne i korespondowały z pozostałym materiałem dowodowym, co powinno skutkować uznaniemś

zeznań świadka w całości za wiarygodne;

9)  uznanie za wiarygodne w całości zeznania Pokrzywdzonej, podczas gdy Pokrzywdzona zeznała, że była przeświadczona o tym, że poruszała się po drodze z pierwszeństwem w stosunku do ulicy, którą poruszał się Obwiniony oraz zatrzymała się przed linią warunkowego zatrzymania, a z materiału dowodowego zebranego w sprawie wynika, że Pokrzywdzona poruszała się drogą podporządkowaną wobec drogi jaką poruszał się Obwiniony oraz z zeznań świadka J. F. (2) oraz Obwinionego J. F. (1) jednoznacznie wynika, że Pokrzywdzona nie zatrzymała się przed linią warunkowego zatrzymania i nie ustąpiła pierwszeństwa Obwinionemu

10)  nieprzeprowadzenie przez Sąd I instancji ww. dowodów, które mogły mieć istotny wpływ na wynik postępowania w sprawie i dokonanie wadliwych ustaleń faktycznych w sprawie i przyjęciu, że Obwiniony jest winny spowodowania kolizji w dniu 16 kwietnia 2015 roku, podczas gdy z prawidłowo ustalonego stanu faktycznego sprawy wynika coś odwrotnego.

Podnosząc powyższe zarzuty obrońca obwinionego wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku Sądu I instancji i przekazanie sprawy do Sądu celem ponownego rozpoznania sprawy. W przypadku nieuwzględnienia powyższego wniosku apelacji, obrońca wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie Obwinionego od zarzucanego mu czynu opisanego we wniosku o ukaranie.

Obwiniony w swojej apelacji poparł zarzutu zawarte w apelacji obrońcy oraz podniósł zarzut nieuprawnionego oddalenia przez Sąd I instancji wniosków dowodowych: w przedmiocie uzupełniającego przesłuchania świadków J. F. (2) oraz pozostałych policjantów biorących udział w czynnościach w dniu 16 kwietnia 2015 roku na miejscy zdarzenia oraz policjanta F. K. oraz sprzędzenie przez biegłego sądowego opinii uzupełniającej zgodnie z zgłoszonymi uwagami oraz wnioskami obrońcy.

Wobec powyższego obwiniony wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania, ewentualnie o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie go od zarzucanego mu czynu.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacje obwianego i jego obrońcy są niezasadne i nie zasługują na uwzględnienie, a podniesione w niech zarzuty stanowią jedynie pozbawioną podstaw polemiką z oceną dowodów i ustaleniami faktycznymi dokonanymi przez Sąd I instancji. Skarżący nie dostarczyli argumentów, które skutecznie mogłyby podważyć stanowisko zawarte w zaskarżonym wyroku dogłębna analiza zgromadzonego materiału dowodowego prowadzi do wniosku, że ustalenia faktyczne, poczynione przez Sąd meriti są prawdziwe i odpowiadające

tym dowodom. Sąd ten nie dopuścił się obrazy przepisów postępowania, ani nie popełnił błędu w ustaleniach faktycznych, przeprowadził niezbędne dla prawidłowego wyrokowania dowody i tak zgromadzony materiał ocenił w sposób wszechstronny oraz pozbawiony błędów natury faktycznej, czy też logicznej. Sąd Rejonowy dokonując analizy - z poszanowaniem wyżej wskazanych zasad procesowych - zgromadzonego materiału dowodowego prawidłowo ustalił stan faktyczny.

Sąd Odwoławczy nie dostrzega błędów w logicznym rozumowaniu tego Sądu, ani ocen kłócących się z zasadami doświadczenia życiowego, czy wskazaniami wiedzy. Podkreślenia wymaga, iż Sąd I instancji wystarczająco wskazał, w jakim zakresie dał wiarę, a w jakim odmówił wiarygodności poszczególnym dowodom. Pisemne motywy wystarczająco przedstawiają tok rozumowania, który doprowadził do wydania zaskarżonego rozstrzygnięcia. Przy czym podkreślenia wymaga fakt, iż dokonanie oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w sposób odmienny od oczekiwań strony procesowej nie stanowi naruszenia art. 7 k.p.k. w zw. z art. 8 k.p.w.

Wskazać należy, iż do przypisania odpowiedzialności z art. 86 k.w. niezbędne jest ustalenie, że sprawca nie zachował należytej ostrożności, a więc takiej, która była wymagana w danej sytuacji. W ocenie Sądu Okręgowego nie ma zatem wątpliwości, iż obwiniony swoim zachowaniem wypełnił znamiona zarzucanego mu czynu. Na prawidłowość powyższego wywodu wpływają dowody zgromadzone w niniejszej spawie, zarówno osobowe jak i nieosobowe, a w szczególności: opinia biegłego, szkic miejsca zdarzenia, mapy, nagranie z monitoringu z miejsca zdarzenia.

Kluczową kwestią tutaj jest ustalenie, kto miał pierwszeństwo przejazdu. Wobec faktu, iż pojazd pokrzywdzonej znajdował się już za linia warunkowego zatrzymania i wjechała ona już na skrzyżowanie, nie ma wątpliwości, iż obwiniony nie miał uprawnienia do wjechania na to skrzyżowanie, gdyż to obwiniona wówczas znajdowała się na drodze z pierwszeństwem przejazdu, a na skrzyżowaniu nie było już miejsca do kontynuowania przez obwinionego jazdy tak by nie doszło do kolizji z samochodem pokrzywdzonej.

Już same bowiem oględziny nagrania z monitoringu w porównaniu z analizą szkicu z miejsca zdarzenia oraz załączonych map prowadzą do wniosku, iż obwiniony wjechał na skrzyżowanie kiedy pokrzywdzona znajdowała się już na drodze z pierwszeństwem przejazdu, a zatem zachowując szczególną ostrożność winien zatrzymać pojazd i umożliwić pokrzywdzonej bezpieczny przejazd.

Ponadto z opinii biegłego wynika, iż mając na uwadze dwie wersje zdarzenia -pierwszą przedstawioną przez pokrzywdzoną i druga przedstawioną przez obwinionego -

zgodnie z przeprowadzonymi przez biegłego badaniami, na podstawie materiału dowodowego, oględzin miejsca zdarzenia, powstałych uszkodzeń samochodów oraz nagrania z monitoringu -bardziej prawdopodobną wersją przebiegu zdarzenia jest wersja przedstawiona przez pokrzywdzoną. Biegły w opinii stwierdził, iż obwiniony wjechał na przedmiotowe skrzyżowanie z drogi podporządkowanej z niebezpieczną prędkością wynosząca 36-40 km/h, a nie jak to deklarował obwiniony z prędkością około 5 km/h, co było przyczyną stworzenia przez niego stanu zagrożenia bezpieczeństwa ruchu drogowego w konsekwencji czego doszło do przedmiotowego zdarzenia.

Co prawda biegły nie jest uprawniony do oceny stanu prawnego, lecz do ustalenia pewnych faktów zdarzenia, a to na przykład prędkości poruszających się samochodów, jednakże kompleksowa analiza zgromadzonego materiału w powiązaniu z ustaleniami faktycznymi poczynionymi przez biegłego prowadzą do tożsamych wniosków, jak te wyciągnięte przez Sąd Rejonowy.

Obwiniony, naruszył zatem regułę zachowania szczególnej ostrożności i zachowania bezpiecznej prędkości podczas zbliżania się do skrzyżowania, a także nie miał uprawnienia do wjechania na to skrzyżowanie z powodu przejeżdżającego przez nie samochodu kierowanego przez pokrzywdzoną. Gdyby zatem obwiniony zachował szczególną ostrożność i bezpieczną prędkość, to miałby wystarczające warunki czasowo - przestrzenne na zatrzymanie prowadzonego przez niego samochodu przed linią warunkowego zatrzymania celem umożliwienia bezpiecznego opuszczenia skrzyżowania przez pokrzywdzoną.

Co do zaś wniosków dowodowych wskazanych apelacji, wskazać należy, iż w ocenie Sądu Okręgowego nie przyczynią się do wyjaśnienia sprawy, a przeprowadzenie ich nie może wpłynąć na prawidłowość ustalonego stanu faktycznego. TE fakty które ustalono , czyli kto był na drodze z pierwszeństwem przejazdu a kto na podporządkowanej są jednoznaczne i wynikają z dowodów obiektywnych wyżej wskazanych. W świetle tego nie ma podstaw do uniewinnienia obwinionego, zaś zgromadzony materiał dowodowy oraz jego dokładna analiza prowadzą do tożsamych wniosków jak te wyciągnięte przez Sąd Rejonowy, a skutkujące uznaniem obwinionego za winnego zarzucanego mu czynu. Podkreślenia wymaga, iż Sąd Rejonowy prawidłowo ocenił zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy, wskazał jakim dowodom dał wiarę a jakim nie, należycie swoją decyzje w tym przedmiocie uzasadniając, zaś apelacje skarżących zwierają jedynie polemikę z prawidłowymi ustaleniami Sądu I instancji.

Podsumowując, w świetle przeprowadzonych dowodów zarówno sprawstwo, umyślność jak i wina obwinionego w zakresie przypisanego mu czynu nie budzą

najmniejszych wątpliwości i w pełni uzasadniają odpowiedzialność karną obwinionego za popełniony przez niego czyn.

Niezależnie od powyższego wskazać należy, że w odniesieniu do zarzucanego obwinionemu wykroczenia nastąpiło przedawnienie karalności, a tym samym ujemna przesłanka procesowa wskazana w treści art. 5 § 1 pkt. 4 k.p.w. Zgodnie bowiem z treścią art. 45 § 1 k.w. karalność wykroczenia ustaje, jeżeli od czasu jego popełnienia upłynął rok, przy czym jeżeli w tym okresie wszczęto postępowanie karalność wykroczenia ustaje z upływem 2 lat od popełnienia czynu.

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy wskazać należy, iż obwiniony zarzucany mu czyn popełnił w dniu 16 kwietnia 2015 r., przy czym w przeciągu roku od końcowej daty popełnienia wszczęto postępowanie. Wobec powyższego karalność wykroczenia zarzucanego obwinionemu ustała z upływem 2 lat od daty ww. daty, to jest w dniu 16 kwietnia 2017 r.

Mając powyższe okoliczności na uwadze, Sąd Okręgowy uchylił zaskarżony wyrok i postępowanie w stosunku do obwinionego umorzył. O kosztach postępowania w sprawie orzeczono na podstawie art. 118 § 2 k.p.w. obciążając nimi Skarb Państwa.