Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

UZASADNIENIE

H. W. została oskarżona o to, że:

w okresie od 12 listopada 1998 roku do 31 maja 1999 roku w W., będąc zobowiązaną na podstawie umowy do prowadzenia dokumentacji księgowej Kancelarii (...). P., S. R., A. (...) Spółka Komandytowa, poprzez prowadzenie jej w sposób nierzetelny oraz niezgodny z prawdą, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wyrządziła Spółce szkodę majątkową w kwocie 83.287,49 zł, którą następnie przywłaszczyła na podstawie wystawionych przez siebie raportów kasowych, i tak:

1.  w okresie od 12 listopada 1998 roku do 31 maja 1999 roku wprowadziła do zapisów księgowych po stronie kosztów Spółki podrobione faktury za rzekomo świadczone na rzecz Spółki usługi przez inne podmioty, i tak:

- faktury wystawione przez Agencję (...) S.C. o nr. (...) z dnia 12 listopada 1998 roku i (...) z dnia 28 listopada 1999 roku,

- faktury wystawione przez (...) o nr. (...) z dnia 31 marca 1999 roku i 4 marca 1999 roku, (...) z dnia 24 kwietnia 1999 roku, a następnie rozliczając zapłatę za powyższe faktury gotówką, wystawiła poświadczające nieprawdę raporty kasowe – (...) z dnia 30 listopada 1998 roku,(...) z dnia 31 grudnia 1998 roku,(...) z dnia 31 marca 1999 roku, (...)z dnia 30 kwietnia 1999 roku, pobrała z kasy Spółki gotówkę w kwocie 26.108,87 zł,

2.  w okresie od 7 stycznia 1999 roku do 30 kwietnia 1999 roku, będąc upoważnioną do wystawienia wewnętrznych dokumentów finansowych Spółki, wystawiła poświadczające nieprawdę dowody zaliczek na rzecz wspólników Spółki na łączną kwotę 36.100 zł, i tak:

- wniosek z dnia 7 stycznia 1999 roku na kwotę 3.000 zł na rzecz M. P.,

- wniosek z dnia 11 stycznia 1999 roku na kwotę 7.850 zł na rzecz A. W.,

- wniosek z dnia 26 lutego 1999 roku na kwotę 6.200 zł na rzecz E. P.,

- wniosek z dnia 11 marca 1999 roku na kwotę 9.550 zł na rzecz A. W.,

- wniosek z dnia 1 kwietnia 1999 roku na kwotę 9.500 zł na rzecz M. P.,

a następnie rozliczając rzekome wypłaty, wystawiła poświadczające nieprawdę raporty kasowe nr (...) z dnia 31 stycznia 1999 roku,(...) z dnia 28 lutego 1999 roku, (...) z dnia 31 marca 1999 roku, (...) z dnia 30 kwietnia 1999 roku i pobrała z kasy Spółki kwotę 36.100 zł stanowiących równowartość rzekomo wypłaconych zaliczek,

3.  w bliżej nieokreślonym czasie przed dniem 31 marca 1999 roku przerobiła wniosek o zaliczkę z dnia 31 marca 1999 roku dla P. K., poprzez dopisanie cyfry „1”, a następnie użyła go jako autentyczny, co zawyżyło kwotę pobranej zaliczki o 10.000 zł, a następnie rozliczając zaliczkę gotówką, wystawiła poświadczający nieprawdę raport kasowy nr 3/03/99 z dnia 31 marca 1999 roku, w wyniku czego pobrała z kasy kwotę 10.000 zł,

4.  w bliżej nieokreślonym czasie przed dniem 31 marca 1999 roku przerobiła wniosek o zaliczkę z dnia 27 maja 1999 roku dla I. M., poprzez przerobienie cyfry „3” na „8”, co zawyżyło kwotę pobranej zaliczki o 5.000 zł, a następnie używając go jako autentyczny, rozliczając go gotówką, wystawiła poświadczający nieprawdę raport kasowy nr 5/05/99 z dnia 31 maja 1999 roku, w wyniku czego pobrała z kasy Spółki kwotę 5.000 zł,

5.  w bliżej nieokreślonym czasie wprowadziła w koszty Spółki, przy braku dowodów zakupu usług i towarów, a następnie rozliczyła ich zapłatę gotówką, poprzez wystawienie poświadczających nieprawdę raportów kasowych nr 2/11/98 z dnia 30 listopada 1998 roku i 3/03/99 z dnia 31 marca 1999 roku, w wyniku czego pobrała z kasy Spółki kwotę 3.069 zł,

6.  w bliżej nieokreślonym czasie przed dniem 30 listopada 1998 roku, rozliczając rachunek nr (...), poświadczyła nieprawdę w raporcie kasowym nr (...) z dnia 30 listopada 1998 roku, w ten sposób, że podwyższyła wartość dokonanej na jego podstawie wypłaty o kwotę 130 zł, którą to następnie pobrała z kasy Spółki,

7.  w bliżej nieokreślonym czasie wprowadziła do dokumentacji księgowej Spółki podrobione faktury nr (...) z dnia 11 maja 1999 roku, nr (...) z dnia 12 maja 1999 roku za rzekomo dokonane zakupy w firmie (...) Sp. z o.o., a następnie przy braku dowodów pobrania zaliczki, pobrała z kasy Spółki kwotę 2.879,62 zł,

tj. o czyn z art. 303 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zb. z art. 271 § 1 i 2 k.k. w zb. z art. 284 § 2 w zw. z art. 11 § 2 k.k.

Sąd Rejonowy dla W. wyrokiem z 18 lutego 2013 roku (sygnatura akt II K 677/09) uznał oskarżoną H. W. – w granicach zarzutu – za winną tego, że w okresie od 12 listopada 1998 roku do 31 maja 1999 roku w W., działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, świadcząc usługi księgowe na rzecz Kancelarii (...). P., S. R., A. (...) Spółka Komandytowa, przywłaszczyła sobie na szkodę tejże Spółki powierzone jej pieniądze w łącznej kwocie 80.088,49 zł, w ten sposób, że:

1.  w okresie od 12 listopada 1998 roku do 30 kwietnia 1999 roku wprowadziła do zapisów księgowych po stronie kosztów Spółki, używając jako autentyczne, podrobione przez nieustaloną osobę faktury za rzekomo świadczone na rzecz Spółki usługi przez inne podmioty, i tak:

- faktury wystawione przez Agencję (...) S.C. o nr. (...) z dnia 12 listopada 1998 roku i (...) z dnia 28 listopada 1999 roku,

- faktury wystawione przez (...) o nr. (...) z dnia 31 marca 1999 roku i 4 marca 1999 roku, (...) z dnia 24 kwietnia 1999 roku,

a następnie rozliczając zapłatę za powyższe faktury gotówką, pobrała z kasy Spółki gotówkę w kwocie 26.108,87 zł na podstawie raportów kasowych – (...) z dnia 30 listopada 1998 roku, (...)z dnia 31 grudnia 1998 roku,(...) z dnia 31 marca 1999 roku, (...) z dnia 30 kwietnia 1999 roku,

2.  w okresie od 7 stycznia 1999 roku do 30 kwietnia 1999 roku wystawiła dowody zaliczek na rzecz wspólników Spółki, to jest:

- wniosek z dnia 7 stycznia 1999 roku na kwotę 3.000 zł na rzecz M. P.,

- wniosek z dnia 11 stycznia 1999 roku na kwotę 7.850 zł na rzecz A. W.,

- wniosek z dnia 26 lutego 1999 roku na kwotę 6.200 zł na rzecz E. P.,

- wniosek z dnia 11 marca 1999 roku na kwotę 9.550 zł na rzecz A. W.,

- wniosek z dnia 1 kwietnia 1999 roku na kwotę 9.500 zł na rzecz M. P.,

a następnie rozliczając rzekome wypłaty, pobrała na podstawie raportów kasowych nr (...) z dnia 31 stycznia 1999 roku, (...)z dnia 28 lutego 1999 roku, (...) z dnia 31 marca 1999 roku, (...) z dnia 30 kwietnia 1999 roku z kasy Spółki kwotę 36.100 zł stanowiącą równowartość rzekomo wypłaconych zaliczek,

3.  w dniu 31 marca 1999 roku użyła jako autentyczny przerobiony przez nieustaloną osobę wniosek o zaliczkę z dnia 31 marca 1999 roku dla P. K., poprzez dopisanie cyfry „1”, co zawyżyło kwotę pobranej zaliczki o 10.000 zł i rozliczając zaliczkę gotówką, pobrała z kasy Spółki kwotę 10.000 zł na podstawie raportu kasowego nr (...) z dnia 31 marca 1999 roku,

4.  w dniu 31 maja 1999 roku użyła jako autentyczny przerobiony przez nieustaloną osobę wniosek o zaliczkę z dnia 27 maja 1999 roku dla I. M., poprzez przerobienie cyfry „3” na „8”, co zawyżyło kwotę pobranej zaliczki o 5.000 zł i rozliczając go gotówką, pobrała z kasy Spółki kwotę 5.000 zł na podstawie raportu kasowego nr(...) z dnia 31 maja 1999 roku,

5.  w bliżej nieokreślonym czasie, używając jako autentyczne, wprowadziła do dokumentacji księgowej Spółki podrobione przez nieustaloną osobę faktury nr (...) z dnia 11 maja 1999 roku, nr (...) z dnia 12 maja 1999 roku za rzekomo dokonane zakupy w firmie (...) Sp. Z o.o. i pobrała z kasy Spółki kwotę 2.879,62 zł,

który to czyn zakwalifikował z art. 284 § 2 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za to na podstawie art. 284 § 2 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. skazał ją, a na podstawie art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierzył oskarżonej karę 1 (jeden) rok i 6 (sześć) miesięcy pozbawienia wolności. Na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k., art. 70 § 1 pkt 1 k.k. wykonanie orzeczonej wobec oskarżonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres 2 (dwóch) lat próby. Na podstawie art. 415 § 1 k.p.k. zasądził od oskarżonej na rzecz Kancelarii (...) Spółka komandytowa kwotę 65.088,49 (sześćdziesiąt pięć tysięcy osiemdziesiąt osiem 49/100) zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia:

a)  31.12.1998 r. od kwoty 3.910,12 zł,

b)  30.11.1998 r. od kwoty 11.085,87 zł,

c)  31.03.1999 r. od kwoty 5.116,68 zł,

d)  31.03.1999 r. od kwoty 3.745,40 zł,

e)  30.04.1999 r. od kwoty 2.250,80 zł,

f)  11.05.1999 r. od kwoty 1.159 zł,

g)  12.05.1999 r. od kwoty 1.720,62 zł,

h)  31.01.1999 r. od kwoty 3.000 zł,

i)  31.01.1999 r. od kwoty 7.850 zł,

j)  28.02.1999 r. od kwoty 6.200 zł,

k)  31.03.1999 r. od kwoty 9.550 zł,

l)  30.04.1999 r. od kwoty 9.500 zł,

a w pozostałej części powództwo cywilne oddalił.

Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił oskarżoną od zapłaty kosztów sądowych i określił, że ponosi je Skarb Państwa.

Apelację od powyższego orzeczenia złożył obrońca oskarżonej.

Obrońca zaskarżył przedmiotowe orzeczenie w całości na korzyść oskarżonej. W apelacji podniósł na mocy art. 427 § 1 k.p.k. i art. 438 pkt 2 i 3 k.p.k. zaskarżonemu orzeczeniu zarzucił:

I. obrazę przepisów prawa procesowego, a to:

1.  art. 4 k.p.k. w zw. z art. 92 k.p.k. przez pominięcie okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonej H. W., w tym przede wszystkim okoliczność braku ustalenia osoby lub osób dokonujących przerobienia wniosków o zaliczki wypłacane wspólnikom i współpracownikom Kancelarii (...). P., S. R., A. (...) Spółka Komandytowa, jak również brak ustalenia osoby, która wprowadziła dokumenty księgowe do dokumentacji księgowej Spółki i rzeczywiście przywłaszczyła kwoty opisane w wyroku Sądu na podstawie nieprawdziwych dokumentów, w tym w szczególności brak wskazania dowodu, który świadczyłby o tym, że to oskarżona przywłaszczyła sobie opisane wyrokiem kwoty na podstawie podrobionych czy przerobionych dokumentów księgowych, a co w efekcie uniemożliwia ustalenie, że oskarżona faktycznie popełniła zarzucane jej czyny,

2.  art. 5 § 2 k.p.k. przez jego niezastosowanie i nie rozstrzygnięcie nie dających się usunąć wątpliwości na korzyść oskarżonej H. W. w sytuacji, kiedy materiał dowodowy zebrany w sprawie, w tym w szczególności zeznania świadków potwierdzają nie zaewidencjonowany sposób rozliczania się z pobranych zaliczek gotówkowych przez uprawnionych wspólników Spółki oraz osób współpracujących z Kancelarią (...). P., S. R., A. (...) Spółka Komandytowa, a nadto pominięcie w trakcie orzekania okoliczności wydawania ustnych poleceń przez wspólników dotyczących wypłaty tychże zaliczek na rzecz uprawnionych i wypłaty tychże bez zgody na wypłatę zaliczek, a nadto brak dowodu świadczącego o wprowadzeniu przez oskarżoną H. W. faktur VAT do dokumentacji księgowej w sytuacji, kiedy za prowadzenie i należyte zabezpieczenie dokumentacji księgowej odpowiedzialna była wyłącznie Kancelaria (...). P., S. R., A. (...) Spółka Komandytowa, w której co nie pozwala na uznanie, że to oskarżona H. W. wprowadziła przedmiotowe faktury do dokumentacji księgowej Kancelarii, przy czym nie istnieje jakikolwiek dowód na potwierdzenie okoliczność sfałszowania przez oskarżoną H. W. wniosków o zaliczki i pobrania na ich podstawie gotówki z kasy Spółki,

II. błąd w ustaleniach faktycznych polegający na błędnym przyjęciu, że oskarżona H. W. dokonała zarzucanych jej czynów a to przywłaszczenia środków z kasy Spółki, wprowadzenia błędnych zapisów księgowych do ewidencji Spółki jak też wprowadzenie do dokumentacji księgowych fałszywych faktur w sytuacji, kiedy wyłącznie odpowiedzialną za prowadzenie dokumentacji księgowej była Kancelaria (...). P., S. R., A. (...) Spółka Komandytowa, wszelka dokumentacja księgowa znajdowała się w siedzibie Spółki, nie zostało potwierdzone istnienie umowy łączącej oskarżoną z Kancelarią, zaś w wyniku ustaleń i poleceń ustnych wspólników w przedmiocie wysokości wypłacanych zaliczek na wynagrodzenie, w Kancelarii panował bałagan i brak koordynacji sposobu wypłacania tych zaliczek jak też ich wysokości na poczet wynagrodzenia wspólników i współpracowników Kancelarii, czego efektem był brak zaewidencjonowania faktycznie dokonanych wypłat wynagrodzenia na podstawie wypłacanych zaliczek, co z kolei doprowadziło do niezgodności zapisów księgowych z rzeczywistością pomimo faktycznego polecenia wypłaty zaliczek wydawanych przez wspólników Spółki przez oskarżoną H. W. na rzecz uprawnionych.

Podnosząc w/w zarzuty obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonej, ewentualnie o uchylenie powyższego wyroku i skierowanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpatrzenia.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja obrońcy jest nieuzasadniona – i to w stopniu oczywistym i jako taka nie może być uwzględniona.

Wbrew zawartym w apelacji twierdzeniom Sąd I instancji swoje ustalenia faktyczne w sprawie oparł na wszechstronnej i precyzyjnej analizie zebranych dowodów. Przy tej analizie Sąd orzekający nie uchybił żadnej z zasad procesowych określonych treścią art. 4 kpk i art. 7 kpk. Sąd Rejonowy był w pełni uprawniony do dania wiary, z powodów jakie wskazał w uzasadnieniu, zeznaniom świadków G. M., I. K., I. M., M. P., S. B., A. W., J. O., P. K., M. Z., E. P. i E. B. i odmowy przyznania atrybutu wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonej (we wskazanym zakresie).

W przekonaniu Sądu Okręgowego sąd pierwszej instancji mógł tak postąpić, jeśli przekonująco uargumentował swoje stanowisko, a z powyższej powinności Sąd Rejonowy wywiązał się należycie.

Generalnym zarzutem wniesionej przez obrońcę apelacji jest stwierdzenie, że Sąd orzekający nie ustalił osób lub osoby, która dokonała przerobienia wniosków o zaliczki wypłacane wspólnikom i współpracownikom pokrzywdzonej Kancelarii (...).

W ocenie Sądu Okręgowego okoliczności te nie miały żadnego znaczenia dla ustalenia odpowiedzialności karnej oskarżonej H. W., albowiem ponad wszelką wątpliwość na podstawie opinii biegłego z zakresu badań identyfikacyjnych pisma ręcznego i podpisów, zostało ustalone, że podpisy zaliczkobiorców nie są pierwopisami, a powstały przy użyciu urządzeń wykorzystujących technikę cyfrowego przetwarzania obrazu, tak jak podpisy i nadruki na fakturach będących przedmiotem niniejszego postępowania. Jednoznacznie zostało ustalone również to, że w okresie wskazanym w wyroku oskarżona była jedyną osobą, która prowadziła księgowość Spółki, sporządzała raporty kasowe i dysponowała pieniędzmi pokrzywdzonej Kancelarii. Co prawda w toku postępowania ustalono, iż zaginęła pisemna umowa między Kancelarią (...) a H. W., to jednak oskarżona regularnie za świadczone na rzecz Kancelarii usługi, wystawiała stosowne rachunki i pobierała z tego tytułu wynagrodzenie. Powyższe okoliczności dowodzą, iż Sąd Rejonowy właściwie uznał, że oskarżonej należy przypisać posłużenie się podrobionymi przez nieustaloną osobę dokumentami, na podstawie, których H. W. przywłaszczyła na szkodę Kancelaria (...). P., S. R., A. (...) Spółka Komandytowa, powierzone jej pieniądze. Sama oskarżona przyznała, że na podstawie czeków podpisanych najczęściej przez E. P., wypłacała w banku z konta Kancelarii pieniądze na pokrycie zaliczek dla wspólników, jak też podała, że tylko ona prowadziła, w tamtym okresie, usługi księgowe na rzecz Spółki, oraz, że w Spółce nie było kasjerki. Na podstawie tych dowodów Sąd I instancji słusznie ustalił, że to oskarżona przywłaszczyła sobie opisane w wyroku kwoty.

Bezzasadny jest również zawarty w apelacji zarzut obrazy art. 5 § 2 k.p.k., gdyż Sąd nie dopatrzył się żadnych nie dających się usunąć wątpliwości w zeznaniach świadków w kwestii wypłaty zaliczek. Wszyscy zgodnie twierdzili, że w Kancelarii istniała praktyka wypłaty zaliczek w formie gotówkowej na podstawie pisemnego wniosku o zaliczkę, jednakże wnioski będące przedmiotem niniejszego postępowania bądź nie zostały przez osoby w nich wskazane podpisane, bądź kwoty widniejące na tych wnioskach zostały przerobione. Powyższe zostało ustalone na podstawie jednoznacznych i nie budzących żadnych wątpliwości dowodów, co Sąd I instancji wskazał w pisemnym uzasadnieniu wyroku. W tym miejscu zaznaczyć należy, iż słusznie obrońca zauważył, że nie istnieje żaden dowód na potwierdzenie okoliczności sfałszowania przez oskarżoną wniosków o zaliczki, dlatego też Sąd w wyroku z 18.02.2013 roku, nie przypisał H. W. popełnienia czynu sfałszowania jakichkolwiek dokumentów.

Bezzasadny jest również zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, polegający na przyjęciu, że to oskarżona wprowadziła błędne zapisy księgowe do ewidencji Spółki, oraz błędne faktury do dokumentacji księgowej, albowiem sama oskarżona nie kwestionowała faktu, że tylko ona prowadziła księgowość Kancelarii, w okresie objętym zarzutem, nie kwestionowała, iż którekolwiek z zapisów księgowych nie zostały przez nią dokonanie. Ponadto, jak wynika z informacji przesłanej przez Kancelarię do Urzędu Skarbowego, dokumentacja księgowa Spółki znajdowała się w miejscu zamieszkania oskarżonej.

Okoliczność wyczerpania przez oskarżoną znamion czynu zabronionego opisanego w art. 284 § 2 kk w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. była szczegółowo analizowana przez Sąd Rejonowy i Sąd Okręgowy w pełni przychyla się do tych rozważań i wniosków z nich wywiedzionych.

Powyższe prowadzi do stwierdzenia, że zarzut obrazy art. 438 pkt 2 i 3 kpk jest oczywiście bezzasadny. Podjęta w apelacji obrońcy próba wykazania, że sąd pierwszej instancji dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia stanowi jedynie odmienną ocenę zebranego materiału dowodowego i tworzy polemikę z zaskarżonym wyrokiem, ale tym samym nie podważa przecież trafności zaskarżonego wyroku.

Wbrew twierdzeniom apelacji Sąd Rejonowy zasadnie poczynił ustalenia w kwestii odpowiedzialności oskarżonej w zakresie jej przypisanym respektując przy tym dyspozycję art. 7 kpk.

Przywołania w tym kontekście – w ocenie Sądu Okręgowego – wymaga znane stanowisko judykatury, mianowicie:

Ustalenia faktyczne wyroku tylko wtedy nie wykraczają poza ramy swobodnej oceny dowodów, gdy poczynione zostały na podstawie wszechstronnej analizy przeprowadzonych dowodów, których ocena nie wykazuje błędów natury faktycznej czy logicznej, zgodna jest ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz prowadzi do sędziowskiego przekonania, odzwierciedleniem którego powinno być uzasadnienie orzeczenia - a tym wymogom Sąd pierwszej instancji w niniejszej sprawie sprostał.

( vide Wyrok Sądu Najwyższego z 05.09.1974r., II KR 114/74, OSNKW 1975,Nr 2, poz. 28; oraz Wyrok Sądu Najwyższego z 11.02.2004r. , IV KK 323/03, niepubl.)

Niewątpliwie Sąd Odwoławczy może odmiennie niż Sąd pierwszej instancji ocenić materiał dowodowy, ale wtedy musi on uwzględnić obowiązującą w polskim procesie karnym zasadę bezpośredniości w kontakcie sądu z dowodami , która sprzyjać ma właśnie dokonywaniu poprawnych ocen w tym zakresie oraz to, że w postępowaniu odwoławczym dowodów – co do zasady – nie przeprowadza się.

Niemniej jednak Sąd Odwoławczy może owej odmiennej oceny dokonać jedynie wtedy, gdy w sposób oczywisty ocena dokonana przez sąd I instancji ma charakter dowolny, nie jest oparta na całokształcie materiału dowodowego lub narusza zasady prawidłowego rozumowania albo wskazania wiedzy i doświadczenia życiowego - a żadna z powyższych okoliczności w przekonaniu Sądu Odwoławczego w tej sprawie nie zachodzi.

( vide : Wyrok Sądu Najwyższego z 19.02.2003r., V KK 119/02, niepubl.; oraz Wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z 11.02.2004r. , II AKa397/03, OSAB 2004, Nr 2 , poz. 33)

W trakcie kontroli odwoławczej Sąd nie dopatrzył się zaistnienia w tej sprawie bezwzględnych przesłanek odwoławczych określonych w art. 439 kpk.

O kosztach orzeczono stosownie do obowiązujących w tej mierze przepisów, i tak: za instancję odwoławczą podstawą orzeczenia był art. 624 § 1 kpk i art. 634 kpk, gdyż Sąd Odwoławczy uznał, że sytuacja majątkowa oskarżonej i konieczność uiszczenia znacznej kwoty na rzecz pokrzywdzonej Kancelarii, w związku z częściowym uwzględnieniem powództwa cywilnego, uzasadniają zwolnienie jej od obowiązku uiszczenia kosztów sądowych postępowania odwoławczego.

Mając powyższe na uwadze Sąd orzekł jak w części dyspozytywnej wyroku.