Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 5 marca 2010 r. (...) S.A. w S. wniosło o zasądzenie solidarnie od (...) S.A. w W. i W. J. zam. ul. (...), (...)-(...) K. kwoty 149.372,13 zł (sto czterdzieści dziewięć tysięcy trzysta siedemdziesiąt dwa złote i 13/100) wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 19 czerwca 2009 r. do dnia zapłaty, oraz kosztami postępowania , w tym opłatą sądową, opłata od pełnomocnictwa i kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Uzasadniając swoje roszczenie powód wskazał, że dochodzi zwrotu kwoty odszkodowania wypłaconego przez niego poszkodowanemu, którego powód obejmował ochroną ubezpieczeniową w zakresie AC. Powód nabył prawo do dochodzenia zapłaty przez pozwanego kwoty odszkodowania w oparciu o przepis art. 828 k.c.

Powód w okresie od dnia 28 maja 2006 r. do dnia 27 maja 2007 r. obejmował ochroną ubezpieczeniową w zakresie AC pojazdy należące do Korporacji (...) Spółki z o.o. z siedzibą w G., w tym marki M. (...)o numerze rejestracyjnym (...), co potwierdza polisa nr (...).

Nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu upominawczym z dnia 31 marca 2010 r. Sąd Okręgowy w Warszawie XX Wydział Gospodarczy nakazał pozwanym (...) S.A. w W. i W. J. zam. ul. (...), (...) K.zapłatę na rzecz powoda kwoty 149.372,13 zł (sto czterdzieści dziewięć tysięcy trzysta siedemdziesiąt dwa złote i 13/100) wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 19 czerwca 2009 r. Sąd orzekł również o kosztach postępowania sądowego.

Sprzeciwy od powyższego nakazu zapłaty złożyli pozwani.

(...) S.A. w W. wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Uzasadniając swoje stanowisko pozwany zakwestionował zasadność dochodzonego odszkodowania, a także jego wysokość. Wskazał, że w jego ocenie sprawca kolizji – W. J. – nie posiadał w momencie szkody umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej. Pozwany nadmienił także, że w jego ocenie wysokość odszkodowania wypłaconego przez powoda poszkodowanemu nie została prawidłowo wyliczona. Zdaniem pozwanego wysokość szkody odpowiada kosztowi naprawy wyliczonej przez powoda na kwotę 107.003.56 zł netto.

Sprzeciw od powyższego nakazu zapłaty złożył również drugi z pozwanych, Pan W. J..

Wniósł o oddalenie powództwa. Wskazał, że samochód O. (...), którym kierował w chwili zdarzenia posiadał ważne ubezpieczenie OC w (...) S.A.Nadmienił także, że w toku postępowania karnego, jak i po jego zakończeniu ubezpieczyciel (...) S.A.nie wnosił żadnych roszczeń, co do pozwanego i przyznał świadczenie z tytułu ubezpieczenia NW w związku z e zdarzeniem powstałym w dniu 6 marca 2007 r. zgodnie z ubezpieczeniem OC NW przedmiotowego pojazdu.

W piśmie procesowym z dnia 20 sierpnia 2010 r. powód odnosząc się do stanowiska pozwanego (...) S.A. w kwestii prawidłowości wyliczenia kwoty odszkodowania wskazał, że analiza wyceny wartości pojazdu prowadzi do konkluzji, że kwota dochodzona pozwem jest prawidłowa. Powód nadmienił, że skoro wartość netto pojazdu wynosi 179.700 zł, a wartość pojazdu po szkodzie wynosi 30.327,87 zł, to wartość odszkodowania netto wynosi 149.372,13 zł. Koszt naprawy pojazdu miał wynosić 107.003,56 zł, co stanowi 71 % wartości pojazdu w dacie szkody, zatem powód zasadnie uznał szkodę za całkowitą i prawidłowo ustalił kwotę należnego odszkodowania.

W toku postępowania stanowiska stron nie uległy zmianie.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Powód, (...) S.A.w S.w okresie od dnia 28 maja 2006 r. do dnia 27 maja 2007 r. obejmował ochroną ubezpieczeniową w zakresie AC pojazdy należące do Korporacji (...) Spółki z o.o. z siedzibą w G., w tym marki M., (...), o numerze rejestracyjnym (...)(dowód: kopia polisy k. 18-19 akt).

W dniu 06 marca 2007 r., na obwodnicy Ś., na drodze numer (...), w kierunku Z.doszło do wypadku drogowego i uszkodzenia pojazdu marki M., (...), o numerze rejestracyjnym (...), którym kierował wówczas Pan L. M.. Sprawcą kolizji był Pan W. J., kierujący pojazdem O. (...), o numerze rejestracyjnym (...), który próbując włączyć się do ruchu z drogi podporządkowanej, z tzw. rozbiegówki, jadąc już pasem głównym nagle zwolnił i wykonał manewr zawracania w miejscu oznaczonym podwójną linią ciągłą, wskutek czego zajechał drogę i wymusił pierwszeństwo przejazdu prawidłowo jadącemu samochodowi M., powodując jego uszkodzenia (wynikające zarówno bezpośredniego zderzenia się z O., jak i uszkodzeniem spowodowanych wpadnięciem M.do rowu). Okoliczności zderzenia zostały ustalone w toku postępowania prowadzonego przed Sądem Rejonowym w Ś. II Wydział Karny, który wyrokiem z dnia 12 lutego 2009 r., sygn. II K 470/08, skazał kierującego samochodem O.Pana W. J.za popełnione przestępstwo nieumyślnego naruszenia zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym, tj. o czyn z art. 177 § 1 k.k. (dowód: kopie zgłoszenia szkody komunikacyjnej, informacji z KPP w Ś., aktu oskarżenia i wyroku w sprawie II K 470/08 z dnia 12 lutego 2009 r. k. 20-28 akt).

W pojeździe M. w dniu 23 marca 2007 r. dokonane zostały oględziny szkód i sporządzona kalkulacja kosztów naprawy. Powód wykonał następnie wycenę wartości rynkowej pojazdu i ustalił, że koszt naprawy pojazdu przekracza 70 % wartości pojazdu w dniu szkody, co czyni naprawę pojazdu nieopłacalną, zaś szkodę taką traktuje się jako szkodę całkowitą. Powód przyznał i wypłacił poszkodowanemu właścicielowi pojazdu M. odszkodowanie w kwocie brutto 182.300,00 zł, zgodnie z zawartą umową (dowód: dokumentacja fotograficzna i kalkulacja naprawy i dokumenty potwierdzające przyznanie odszkodowania k. 29- 54 akt).

W toku toczącego się postępowania karnego powód próbował złożyć pozew adhezyjny, ale nie został on przyjęty przez Sąd do rozpoznania. W odpowiedzi natomiast na pozew adhezyjny, W. J. poinformował powoda, że pojazd, którym spowodował wypadek, objęty był ochroną ubezpieczeniową w zakresie OC przez (...) S.A., które wypłaciło już z tego tytułu odszkodowanie na rzecz poszkodowanego pasażera (dowód: kopia pisma W. J. wraz z potwierdzeniem zawarcie polisy k. 55-56 akt ).

W dalszej kolejności powód pismami z dnia 6 maja 2009 r., wezwał pozwanych (...) SA oraz Pana W. J. do zwrotu kwoty wypłaconego odszkodowania, w terminie 30 dni od dnia doręczenia wezwania, powołując się na umocowanie wynikające z art. 828 k.c. i przesyłając akta szkody. Pozwani nie dokonali jednak zapłaty żądanej kwoty.

Pozwany w dniu 01 czerwca 2009 r. odmówił uznania roszczenia powołując jako podstawę odmowy spełnienia świadczenia przepis art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli komunikacyjnych (Dz. U. Nr 124, poz. 1152, z późn. zm.), podając, że odpowiedzialność zakładu ubezpieczeń rozpoczyna się z chwilą zawarcia umowy i zapłacenia składki ubezpieczeniowej lub jej pierwszej raty oraz, że pojazd sprawcy szkody nie posiadał ochrony ubezpieczeniowej w zakresie OC u pozwanego, w dniu kolizji.

Powód potwierdził w Centralnej Ewidencji Pojazdów i Kierowców, że pojazd O. (...), o numerze rejestracyjnym (...), stanowił w dacie szkody własność firmy (...) Spółki z o.o.Spółka ta, wezwana do zapłaty w dniu 03 czerwca 2009 r. ponownie oświadczyła, że pojazd, którym wyrządzono szkodę posiadał w dacie szkody ochronę ubezpieczeniową w pełnym zakresie w (...) S.A., na co załączył potwierdzenie zawarcia umowy ubezpieczenia (...)oraz certyfikat do tej polisy (dowód: kopie wezwań do zapłaty, kopia odpowiedzi (...), informacje dotyczące danych pojazdu, kopia pisma (...)wraz z załącznikami k. 57-74 akt).

Powód po przeanalizowaniu ponownie całej sprawy, uznał, że z przedłożonych mu dokumentów wynika, że pojazd O. (...)o numerze rejestracyjnym (...)(poprzedni numer rejestracyjny (...)), użytkowany przez (...) Spółka z o.o. (...), posiadał w dacie szkody ochronę ubezpieczeniową (...) S.A.w pełnym zakresie. Z certyfikatu do polisy (...)wynika, że (...) S.A.potwierdza zawarcie umowy ubezpieczenia (...) pojazdów mechanicznych. Umowa została zawarta na podstawie Generalnej umowy Ubezpieczeń Komunikacyjnych nr (...)(z dnia 30 lipca 2001 r., zawartej pomiędzy (...) S.A. i (...) S.A.), oraz ogólnych warunków ubezpieczenia auto casco w ruchu krajowym i zagranicznym, zatwierdzonych Uchwałą Zarządu nr (...), zmienione uchwałami nr (...)i (...), ogólnych warunków ubezpieczenia następstw nieszczęśliwych wypadków kierowcy i pasażerów pojazdu mechanicznego, zatwierdzonych Uchwałą Zarządu nr (...), zmienione uchwałą nr (...)i ogólnych warunków ubezpieczenia Assistance Polska, zatwierdzonych Uchwałą Zarządu nr (...), zmienione uchwałą nr (...).

Z certyfikatu wynika ponadto, iż polisa ta stanowi wznowienie poprzednio świadczonej ochrony, zaś okres ubezpieczenia OC trwał od 23 kwietnia 2006 r. do 22 kwietnia 2007 r. W szczegółowych warunkach certyfikatu, w punkcie 2. wskazano też, że „Użytkownik ma prawo zgłoszenia i likwidacji szkody w dowolnym Inspektoracie (...) na terenie całego kraju." Ponadto i informacji przekazanej przez Pana W. J. wynika, że na podstawie tej polisy (...) S.A. wypłaciło odszkodowanie poszkodowanemu w tym wypadku komunikacyjnym odszkodowanie.

W toku postępowania, z uwagi na różne stanowiska stron, co do prawidłowości wyliczenia wysokości odszkodowania wypłaconego przez powoda poszkodowanemu konieczne stało się powołanie biegłego sadowego z zakresu techniki samochodowej na okoliczność wyceny kosztów naprawy pojazdu marki M. (...) nr. rej. (...), wartość pojazdu według stanu sprzed kolizji z dnia 6 marca 2007 r., oraz według stanu po kolizji.

Biegły w wyznaczonym terminie sporządził opinię, która wydał w oparciu o akta sprawy, kopie akt szkody (...), specjalistyczne oprogramowanie komputerowe, a także w oparciu o własna wiedze i doświadczenie. Po przeanalizowaniu całości materiału dowodowego, po przeprowadzeniu odpowiednich obliczeń, wyliczeniu kosztów jednej roboczogodziny i szczegółowym zbadaniu wszystkich elementów pojazdu, które wymagały naprawy lub wymiany biegły wskazał, że koszt naprawy pojazdu marki M.– (...) nr rej. (...)w celu przywrócenia pojazdu do stanu sprzed kolizji wynosił brutto 174.410,26 zł.

Z kolei wartość pojazdu marki M.– (...) nr rej. (...)według stanu sprzed kolizji z dnia 6 marca 2007 r. wynosiła brutto 232.000,00 zł. Natomiast wartość pojazdu marki M.– (...) nr rej. (...)według stanu po kolizji z dnia 6 marca 2007 r. wynosiła brutto 13.600,00 zł (dowód: opinia biegłego k. 238-264 akt).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o dokumenty zgromadzone w aktach sprawy, które pochodziły od uprawnionych organów i nie były kwestionowane przez strony, a także w oparciu o akta szkody (...).

Sąd w pełni podzielił także opinię biegłego sporządzoną na potrzeby niniejszego postępowania. Sporządzona opinia jest obszerna, szczegółowa i w sposób bardzo precyzyjny odpowiada na postawione przez Sąd pytania zawarte w tezie dowodowej. Biegły odniósł do wszystkich aspektów sprawy i wszechstronnie wyjaśnił i uzasadnił poczynione ustalenia w sprawie. Przedmiotowa opinia w znacznej mierze stała się podstawą rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało w pełni na uwzględnienie.

W pierwszej kolejności Sąd pragnie jednak odnieść się do sytuacji drugiego pozwanego w niniejszej sprawie, a mianowicie W. J..

W dniu 30 kwietnia 2010 r. (data stempla pocztowego) pozwany W. J. złożył sprzeciw od nakazu wydanego w postępowaniu upominawczym. Zarządzeniem z dnia 30 lipca 2010 r. został on wezwany do uzupełnienia braków formalnych sprzeciwu poprzez nadesłanie dwóch jego odpisów. Żądanych braków nie uzupełnił, dlatego zarządzeniem z dnia 29 października 2010 r. jego sprzeciw został odrzucony.

Postanowieniem z dnia 17 lipca 2012 r. w oparciu o treść art. 359 § 1 k.p.c. Sąd uchylił zarządzenie z dnia 29 października 2010 r. i w punkcie 2 postanowienia odrzucił sprzeciw pozwanego W. J. złożony w dniu 30 kwietnia 2010 r. Na skutek zażalenia pozwanego na powyższe postanowienie, sprawa została przekazana do rozpoznania Sądowi Apelacyjnemu w Warszawie VI Wydział Cywilny, który postanowieniem z dnia 28 marca 2013 r. w sprawie VI ACz 679/13 oddalił zażalenie pozwanego. Następnie pozwany złożył wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia sprzeciwu, jednak na rozprawie w dniu 11 lipca 2014 r. Sąd oddalił ten wniosek. Postanowienie w tym przedmiocie nie zostało zaskarżone przez W. J., w związku z powyższym stało się prawomocne. Tym samym nakaz zapłaty wydany w postępowaniu upominawczym uprawomocnił się w stosunku do pozwanego W. J. , a niniejsze rozstrzygnięcie odnosi się tylko to pozwanego, który w pozwie został wymieniony, jako pierwszy, (...) S.A. w W..

Odnosząc się natomiast do merytorycznego rozstrzygnięcia przedmiotowego sporu trzeba wskazać, że swoje powództwo, (...) S.A. w S. oparło o treść art. 828 k.c. Zgodnie z jego treścią, jeżeli nie umówiono się inaczej, z dniem zapłaty odszkodowania przez ubezpieczyciela roszczenie ubezpieczającego przeciwko osobie trzeciej odpowiedzialnej za szkodę przechodzi z mocy prawa na ubezpieczyciela do wysokości zapłaconego odszkodowania. Jeżeli zakład pokrył tylko część szkody, ubezpieczającemu przysługuje co do pozostałej części pierwszeństwo zaspokojenia przed roszczeniem ubezpieczyciela”.

Stosownie do uregulowań zawartych w art. 828 § 1 k.c. ubezpieczyciel nabywa to samo roszczenie, które przysługiwało ubezpieczonemu przez sam fakt zapłaty odszkodowania. Z tym samym momentem traci je ubezpieczający, a ubezpieczyciel nabywa wierzytelność do wysokości dokonanej zapłaty w rozumieniu art. 518 k.c. (H. Ciepła, T. Żyznowski, glosa do wyroku Sądu Wojewódzkiego w Siedlcach z 25 lutego 1993 r., I Cr 68/93, OSP 1994, z. 2, poz. 30).

Przepis art. 828 § 1 k.c., mówiący o osobie odpowiedzialnej za szkodę, jest traktowany szeroko i jego brzmienie nie daje podstaw do rozróżniania zakresu odpowiedzialności regresowej sprawcy szkody w zależności od tego, czy odpowiada on na podstawie przepisów o czynach niedozwolonych czy z tytułu niewykonania (nienależytego wykonania) umowy. Dla powstania roszczenia regresowego ubezpieczyciela (art. 828 § 1 k.c.) konieczne jest istnienie stosunku zobowiązaniowego pomiędzy poszkodowanym (ubezpieczającym) a odpowiedzialnym za szkodę; jeżeli właściciel nie był wierzycielem - ubezpieczyciel nie mógł wstąpić w jego prawa jako wierzyciela (wyrok SN z 30 czerwca 2005 r., IV CK 784/04, LEX nr 183613).

Należy w tym miejscu zgodzić się ze stanowiskiem powoda, że powoływanie się przez pozwanego w decyzji o odmowie spełnienia świadczenia na art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o obowiązkowych ubezpieczeniach komunikacyjnych jest niezasadne.

Zgodnie z art. 34 ust. 1 przywołanej powyżej ustawy: „z ubezpieczania OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia." W niniejszej sprawie bezsporne jest, że kierujący ubezpieczonym przez pozwanego (...)pojazdem, jest winnym spowodowania wypadku i wyrządzenia szkody, co generuje odpowiedzialność zakładu ubezpieczeń. Wskazuje na to jednoznacznie wyrok Sądu Rejonowego w Ś. z dnia 12 lutego 2009 r. w sprawie II K 470/08, gdzie kierujący pojazdem W. J.został uznany winnym zarzucanego mu czynu i został skazany na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 2 lat.

Trzeba zatem stwierdzić, że roszczenie powoda w stosunku do (...) S.A. było całkowicie uzasadnione.

W toku postępowania strona pozwana podnosiła także, że sprawca kolizji nie posiadał w momencie szkody umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej.

Takie stanowisko nie zasługuje na uwzględnienie.

Z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie wynika w sposób bezsporny, że w momencie zaistnienia zdarzenia pojazd O. (...)o numerze rejestracyjnym (...)(poprzedni numer rejestracyjny (...)), użytkowany przez (...) Spółka z o.o. (...), a prowadzony przez W. J.posiadał w dacie szkody ochronę ubezpieczeniową (...) S.A.w pełnym zakresie. Z certyfikatu do polisy (...)wynika, że (...) S.A.potwierdza zawarcie umowy ubezpieczenia (...) pojazdów mechanicznych. Trzeba jeszcze raz wskazać, że w aktach sprawy znajdują się potwierdzenia zawarcia umowy ubezpieczenia (k.56,73 i 328 akt), z których wynika, że przedmiotowy pojazd został objęty ubezpieczeniem w okresie od 23 kwietnia 2006 r. do 22 kwietnia 2007 r., natomiast zdarzenie drogowe miało miejsce w dniu 6 marca 2007 r. W związku z powyższym żądanie powoda trzeba uznać za w pełni uzasadnione i udowodnione.

Odnosząc się do wysokości zasądzonego świadczenia trzeba wskazać, że jej podstawą stała się opinia biegłego, który wyliczył koszt naprawy uszkodzonego pojazdu marki M.– (...) na kwotę brutto 174.410,26 zł. Natomiast Sąd w oparciu o treść art. 321 § 1 k.p.c., który mówi, że Sąd nie może wyrokować co do przedmiotu, który nie był objęty żądaniem, ani zasądzać ponad żądanie zasądził kwotę dochodzoną pozwem.

O odsetkach orzeczono w oparciu o treść art. 481 k.c. Z uwagi na fakt, że powód nie dysponował zwrotnymi potwierdzeniami odbioru wezwania, a termin wymagalności obliczył w ten sposób, że do dnia wysłania wezwania (12.05.2009 r.) doliczył 7 dni na obrót pocztowy i 30 dni na dokonanie zapłaty, dlatego przyjął, że termin zapłaty upływał w dniu 18.06.2009 r., a po tym dniu powód naliczał odsetki. Sąd takie wyliczenie uznał za zgodne z prawem i zasądził kwotę dochodzoną pozwem wraz z odsetkami od dnia 19 czerwca 2009 r.

Zgodnie z treścią art. 98 § 1 k.p.c. ” strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu).

Ponieważ pozwany przegrał proces, gdyż powództwo zostało w całości uwzględnione, Sąd zasądził na rzecz powoda od pozwanego koszty procesu, na które złożyły się, opłata od pozwu, koszty zastępstwa procesowego w wysokości 3600 zł (trzy tysiące sześćset złotych ) i 17 zł tytułem opłaty od pełnomocnictwa.

Mając na uwadze powyższe okoliczności i cytowane wyżej przepisy należało orzec, jak w sentencji wyroku.

SSO Piotr Wierzchowski