Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 kwietnia 2018 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie, XXI Wydział Pracy

w składzie:

Przewodniczący:	SSO Dorota Czyżewska (spr.)
Sędziowie:	SO Bożena Rzewuska SO Grzegorz Kochan
Protokolant:	sekr. sądowy Aneta Strynowicz

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 5 kwietnia 2018 r. w Warszawie

sprawy z powództwa K. W.

przeciwko Fundacji (...) z siedzibą w W.

o odszkodowanie

na skutek apelacji wniesionej przez powoda

od wyroku Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy w Warszawie, VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 9 czerwca 2017 r. sygn. akt VII 1407/13

I.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że zasądza od Fundacji (...) z siedzibą w W. na rzecz K. W. kwotę 2770 (dwa tysiące siedemset siedemdziesiąt) zł tytułem odszkodowania za niezgodne z prawem wypowiedzenie umowy o pracę wraz z odsetkami za opóźnienie w wysokości ustawowej od 9 czerwca 2017 r. do dnia zapłaty, w pozostałym zakresie oddal powództwo oraz kwotę 60 (sześćdziesiąt) zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego;

II.  zasądza od Fundacji (...) z siedzibą w W. na rzecz K. W. kwotę 150 (sto pięćdziesiąt) zł tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego w tym kwotę 120 (sto dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego;

Grzegorz Kochan Dorota Czyżewska Bożena Rzewuska

Sygn. akt XXI Pa 609/17

UZASADNIENIE

Pozwem z 2 sierpnia 2013 r. skierowanym przeciwko Fundacji (...) w W., powód K. W. wniósł o zasądzenie odszkodowania w kwocie 8.310 zł tytułem nieuzasadnionego wypowiedzenia umowy o pracę wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wydania orzeczenia do dnia zapłaty.

W odpowiedzi na pozew, pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Wyrokiem z 9 czerwca 2017 r. Sąd Rejonowy da nm.st. Warszawy w Warszawie oddalił powództwo i zasadził od powoda na rzecz pozwanego 60 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

K. W. był zatrudniony w Fundacji (...) w W. od dnia 31 października 2012 r. na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony na stanowisku pracownika stajennego.

Powód obowiązki służbowe pełnił w M., gm. (...) (umowa o pracę k. 10-11, częściowe zeznania powoda K. W. k. 291-293, zapis audio-video k. 295).

Do obowiązków powoda należało m.in. karmienie koni, wypuszczanie koni, sprzątanie boksów, jak również dbanie o pastwiska i ogrodzenie. Ponadto w sytuacji pogorszenia stanu zdrowia konia, obowiązkiem powoda było poinformowanie o tym fakcie przełożonego i skontaktowanie się z weterynarzem (zeznania świadka A. G. k. 187-188, zapis audio-video k. 189).

Fundacja (...) w codziennej pracy korzystała z pomocy wolontariuszy (zeznania świadków: A. G. k. 187-188, zapis audio-video k. 189, P. G. k. 268-272, zapis audio-video k. 274).

Na początku zatrudnienia, współpraca powoda z pozwanym układała się bardzo dobrze (zeznania świadka A. G. k. 187-188, zapis audio-video k. 189).

W późniejszym okresie, współpraca ta uległa pogorszeniu. Powód zaczął kwestionować polecenia swojego przełożonego odnośnie sposobu nadzoru nad stajnią, zwierzętami, i harmonogramu pracy w stajni. K. W. odmawiał wykonywania poleceń członka Zarządu (...), a ponadto wypowiadał się negatywnie do współpracowników na jej temat. Z tego powodu między powodem a Zarządem Fundacji wynikały konflikty (zeznania świadków: P. P. k. 177-180, A. G. k. 187-188, zapis audio-video k. 189).

Fundacja (...) dzierżawiła teren od innego podmiotu (zeznania świadka L. Z. k. 263-265).

Powód wraz z wolontariuszami dokonał samowolnie wygrodzenia dodatkowej części pastwiska na terenie, którym Fundacja nie dysponowała. Fundacja (...) nie wydawała zgody ani polecenia na wygrodzenie pastwisk poza wyznaczoną granicę dzierżawionego terenu. Powód dokonując grodzenia zlekceważył uwagi pozwanego, a na zwróconą mu uwagę, że grodzenie jest zrobione źle i prośbą o jego poprawienie, powód odpowiedział R. M., aby „poprawiła to sama”. (zeznania świadków: P. P. k. 177-180, A. G. k. 187-188, zapis audio-video k. 189, L. Z. k. 263-265, P. G. k. 268-272, zapis audio-video k. 274, zeznania słuchanej za pozwanego R. M. k. 293294, zapis audio-video k. 295).

W przypadku choroby konia, weterynarz obsługujący Fundację, przed przyjazdem do Fundacji, musiał posiadać zgodę opiekuna koni na zbadanie zwierzęcia (zeznania świadka L. S. k. 180-181).

W lipcu 2013 r. jedna z klaczy zachorowała na kolkę. Powód jako stajenny nie informując przełożonego o chorobie zwierzęcia, postanowił wezwać weterynarza. Zarząd Fundacji powziął wiedzę o chorobie konia przypadkiem z relacji weterynarza (zeznania świadka P. P. k. 177-180).

W lipcu 2013 r. pozwany przeprowadził z powodem rozmowę, że nie jest zadowolony z jego współpracy. Powodowi została zwrócona uwaga, że nie wykonuje poleceń przełożonego (zeznania słuchanej za pozwanego R. M. k. 293294, zapis audio-video k. 295).

W dniu 26 lipca 2013 r. R. M. - członek zarządu pozwanego wręczyła powodowi pismo zawierające oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę z zachowaniem 1 miesięcznego okresu wypowiedzenia, który upływał w dniu 31 sierpnia 2013 r. Pracodawca jako przyczynę wypowiedzenia umowy o pracę wskazał utratę zaufania do pracownika niewykonującego poleceń pracodawcy, samowolne podejmowanie decyzji narażające pracodawcę na szkodę oraz zatajenie przez pracownika ważnych informacji dotyczących wykonania powierzonych obowiązków (rozwiązanie umowy o pracę za wypowiedzeniem k. 12).

Powyższy stan faktyczny Sąd Rejonowy ustalił na podstawie zgromadzonych w sprawie dokumentów, których treść i autentyczność nie była przez strony kwestionowana, jak również na podstawie zeznań świadków: P. P., A. G., L. S., L. Z., P. G. jak również na podstawie zeznań słuchanej za pozwanego R. M. i częściowych zeznań powoda K. W..

Sąd Rejonowy uznał za wiarygodne zeznania świadków P. P., A. G., L. S., L. Z., P. G. albowiem są jasne, konsekwentne, wewnętrznie spójne i wzajemnie się uzupełniają. Zeznania słuchanej za pozwanego R. M. Sąd Rejonowy uznał za wiarygodne w zakresie, w jakim jej zeznania mają potwierdzenie w zebranym w sprawie materiale dowodowym. Sąd nie dał wiary zeznaniom R. M. w tej części, w jakiej świadek podał, że powód samowolnie przywłaszczył sobie powierzoną do rozliczenia się z dostawcą sumę pieniędzy. Zeznania pozwanej w tym aspekcie zostały uznane za gołosłowne.

Odnosząc się do zeznań powoda, Sąd Rejonowy uznał je za wiarygodne w zakresie, w jakim znajdowały one potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym albo dotyczyły okoliczności w istocie niespornych. W pozostałym zakresie jego zeznania nie zyskały potwierdzenia w zebranym w sprawie materiale dowodowym.

Sąd Rejonowy zważył, że powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie. Wskazano, że rozwiązanie z powodem umowy o pracę za wypowiedzeniem było uzasadnione. W ocenie tego Sądu pracodawca udowodnił dwie przyczyny złożonego powodowi wypowiedzenia opisane jako - samowolne podejmowanie decyzji narażające pracodawcę na szkodę oraz zatajenie przez pracownika ważnych informacji dotyczących wykonania powierzonych obowiązków.

Sąd pierwszej instancji zaznaczył, że zgodnie z treścią art. 100 § 1 k.p. pracownik jest obowiązany wykonywać pracę sumiennie i starannie oraz stosować się do poleceń przełożonych, które dotyczą pracy, jeżeli nie są one sprzeczne z przepisami prawa lub umową o pracę. Wskazano, że materiał dowodowy zebrany w sprawie w postaci zeznań przesłuchanych w sprawie świadków, potwierdza że powód dokonał wygrodzenia pastwisk na terenie, który nie należał do Fundacji. Sąd Rejonowy ocenił, że bez znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy jest okoliczność, kto dokonał tego wygrodzenia, powód czy wolontariusz. Zdaniem tego Sądu miarodajne dla rozstrzygnięcia sprawy było natomiast, że powód jako pracownik był zobowiązany do dbania o prawidłowe grodzenie pastwisk i odpowiadał za działania osób, którzy mu pomagali. W ocenie Sądu pierwszej instancji ważniejsze jednak było to, że po błędnym wygrodzeniu pastwiska i zwróceniu na to uwagi powód zamiast poprawić wygrodzenie poinformował przełożoną, że ma to zrobić sama. Ponadto zaznaczono, że materiał dowodowy wykazał, że powód pomimo spoczywającego na nim obowiązku, nie powiadomił przełożonego o chorobie zwierzęcia. Pozwany wiadomość o chorobie zwierzęcia uzyskał dopiero od osoby trzeciej. Sąd Rejonowy zauważył, że na powodzie jako na pracowniku spoczywał obowiązek zachowania lojalności wobec pracodawcy. W jego ocenie zachowanie powoda, który zataja przed pracodawcą fakt choroby zwierzęcia, nie zasługuje na akceptację. Zaznaczono przy tym, że powód przed wręczeniem mu wypowiedzenia umowy o pracę, miał pełną świadomość naruszeń, jakich się dopuścił, a zatem powinien był liczyć się z negatywnymi skutkami swojego zachowania.

Z tych powodów, uznając, że dwie przyczyny wskazane w wypowiedzeniu powodowi umowy o pracę były prawdziwe i rzeczywiste, Sąd Rejonowy oddalił powództwo K. W..

Odnosząc do zatrzymania części powierzonej mu kwoty dla dostawcy siana, Sąd pierwszej instancji uznał, że przyczyna ta nie została dostatecznie jasno wskazana w wypowiedzeniu.

O kosztach Sąd Rejonowy orzekł na podstawie art. 98 k.p.c.

Apelację od wyroku Sądu Rejonowego złożył powód, zaskarżając go w całości, wnosząc o jego zmianę poprzez uwzględnienie powództwa w całości oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania obu instancji oraz kosztów postępowania zabezpieczającego, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

Zaskarżonemu orzeczeniu powód zarzucił naruszenie:

1.  naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. poprzez:

- pominięcie zeznań świadka J. C., z których wynikało, że nie miał wiedzy na temat problemów w związku z niewłaściwym grodzeniem terenu oraz na temat wezwania weterynarza bez zawiadomienia zarządu pozwanej, w sytuacji w której świadek od października 2012 r. zajmował stanowisko stajennego, pracując wspólnie z powodem;

- dokonanie ustalenia, że bez znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy jest okoliczność, kto dokonał grodzenia, ponieważ powód był zobowiązany do dbania o prawidłowe grodzenie pastwisk i odpowiadał za działanie osób, które mu pomagały, podczas gdy nadzór nad pracą wolontariuszy nie należał do obowiązków powoda;

- dokonanie wadliwego ustalenia, że powód nie powiadomił przełożonego o chorobie zwierzęcia, że pozwany dowiedział się o niej dopiero od osoby trzeciej, podczas gdy z materiału dowodowego nie wynika, o jaką chodzi sytuację, a zeznania świadków w tym zakresie są sprzeczne;

- dokonanie wadliwego ustalenia, że powód przed wręczeniem mu wypowiedzenia miał pełną świadomość naruszeń, których się dopuścił, podczas gdy z materiału dowodowego nie wynika, aby powód przed wręczeniem mu wypowiedzenia był świadomy tego, że dopuścił się jakichkolwiek naruszeń

2.  błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, że

- powód dokonał wygrodzenia pastwisk na terenie, który nie należał do fundacji oraz że pozwany nie wydał zgody ani polecenia na wygrodzenie pastwisk poza wyznaczoną granie dzierżawionego terenu;

- powód zamiast poprawić wygrodzenie poinformował przełożoną, że ma to zrobić sama, co nie znajduje oparcia w materiale dowodowym

3.  naruszenie art. 30 § 4 k.p. poprzez błędne przyjęcie, że przyczyny wypowiedzenia umowy o pracę opisane jako – samowolne podejmowanie decyzji narażające pracodawcę na szkodę oraz zatajenie ważnych informacji dotyczących wykonywania powierzonych obowiązków były wskazane wystarczająco jasno i konkretnie oraz nie były pozorne; podczas gdy z treści oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę, bez analizy pism procesowych, nie wynika jakie konkretnie fakty i okoliczności pracodawca miał na myśli.

Pozwany wniósł o oddalenie apelacji i zasądzenie od powoda na jego rzecz kosztów postępowania przed Sądem drugiej instancji.

Sąd Okręgowy w Warszawie, XXI Wydział Pracy ustalił i zważył, co następuje:

apelacja powoda podlega uwzględnieniu w zakresie, w którym zmierza do zmiany zaskarżonego wyroku poprzez uwzględnienie powództwa.

Sąd Okręgowy podziela ustalenia faktyczne Sądu pierwszej jedynie w zakresie dotyczącym okresu zatrudnienia powoda, jego zakresu obowiązków, korzystania przez pozwaną z pomocy wolontariuszy oraz treści oświadczenia o rozwiązaniu z powodem umowy o pracę. W pozostałym zakresie ustalenia Sądu Rejonowego zostały dokonane wadliwie, co zdeterminowało błędne rozstrzygnięcie niniejszej sprawy.

Mając na uwadze materiał dowody zgromadzony w pierwszej instancji Okręgowy dokonał następujących ustaleń faktycznych:

Powodowi nie wyjaśniono przyczyn wypowiedzenia umowy o pracę (zeznania powoda z 26 maja 2017 r. zapis audio-wideo 00:04:26 – 00:05:35 k.295)

Powód nie nadzorował pracy wolontariuszy. Za ich pracę odpowiadała R. M. (zeznania A. G. zapis audio-wideo 00:17:06 – 00:17:27 k.189)

Grodzenie na terenie należącym do (...) sp. z o.o. wykonał wolontariusz P. G. (zeznania P. G. zapis audio-wideo 00:35:32 – 00:36:15 k.274)

U pozwanego był problem z dwiema klaczami. Jedna z klaczy zachorowała na kolkę. Do klaczy został wezwany weterynarz. Inna klacz chorowała na astmę. Kiedy jej stan się pogorszył nie został do niej wezwany weterynarz (zeznania świadka A. G. 00:32:23 – 00:36:09; zeznania świadka P. P. z 27 marca 2015 r., k.178; zeznania pozwanej R. M. z 26 maja 2017 r. zapis audio-wideo 00:52:23 – 00:53:13 k.295).

Wynagrodzenie powoda liczone jak ekwiwalent za niewykorzystany urlop wypoczynkowy wynosiło 2.770 zł (zaświadczenie k.35).

Sąd Okręgowy uznał za niewiarygodne zeznania pozwanej w zakresie, w którym twierdziła, że przyczyny rozwiązania z powodem umowy o pracę zostały powodowi wyjaśnione. Zeznania te nie znalazły potwierdzenia w pozostałym materiale dowodowym. Co więcej z treści pozwu nie wynika, aby powód miał wiedzę w zakresie tego, co dokładnie było podstawą wypowiedzenia. Za niewiarygodne zostały uznane zeznania pozwanej również co do tego, że powód dokonał samowolnego grodzenia pastwisk. Do wykonania tych grodzeń przyznał się bowiem P. G..

Przyczyna wypowiedzenia pracownikowi umowy o pracę ma dwojakie znaczenie: jedno występuje w aspekcie zgodności z prawem czynności pracodawcy a drugie - jej zasadności. W myśl art. 45 § 1 k.p. są to niezależne od siebie przesłanki oceny żądania uznania wypowiedzenia za bezskuteczne, przywrócenia do pracy albo odszkodowania. W płaszczyźnie zachowania wymaganej prawem formy wypowiedzenia (art. 30 § 4 k.p.) obowiązek pracodawcy sprowadza się do podania przyczyny wypowiedzenia w piśmie zawierającym jego oświadczenie w taki sposób, by jego adresat poznał motywy leżące u podstaw takiej decyzji. Sprostanie wymaganiom określonym w art. 30 § 4 k.p. polega zatem na wskazaniu przyczyny w sposób jasny, zrozumiały i dostatecznie konkretny. W drugiej płaszczyźnie chodzi natomiast o to, by wskazana przyczyna mogła być uznana za uzasadniającą wypowiedzenie umowy o pracę. Orzecznictwo w zakresie wymogu określenia przyczyny wypowiedzenia w sposób konkretny jest jednolite. Wskazuje się, że skonkretyzowanie przyczyny nie oznacza obowiązku pracodawcy wyczerpującego powołania wszystkich faktów i zdarzeń, które stały się podstawą podjęcia przez pracodawcę decyzji o rozwiązaniu stosunku pracy, jednak chodzi o precyzyjne wskazanie, co jest przyczyną wypowiedzenia, ponieważ w przypadku ewentualnej kontroli sądowej ta właśnie skonkretyzowana przyczyna będzie podstawą dla oceny, czy wypowiedzenie (w okolicznościach danej sprawy) było uzasadnione. Natomiast stopień uszczegółowienia stawianych pracownikowi zarzutów będzie już zależał od tego, jaka przyczyna została pracownikowi podana i jakie są uwarunkowania konkretnego przypadku (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 lutego 2009 r., II PK 156/08, LEX nr 73672).

Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy w pierwszej kolejności ocenił, że przyczyny wskazane w wypowiedzeniu powodowi umowy o prace nie mogą być uznane za konkretne w rozumieniu art. 30 § 4 k.p. Zostały one określone w tak ogólny sposób, że po przeczytaniu treści dokumentu nie można wskazać co legło u podstaw wypowiedzenia powodowi umowy o pracę. Przypomnieć należy, że jako przyczyny wypowiedzenia pozwany podał: 1. utratę zaufania do pracownika niewykonującego poleceń pracodawcy, 2. samowolne podejmowanie decyzji narażające pracodawcę na szkodę, 3. zatajenie przez pracownika ważnych informacji dotyczących wykonywania powierzonych obowiązków. Pozwany nie wskazał przy tym, choćby przykładowo, jakich obowiązków powód nie wykonał. Nie podano, jakie samowolne decyzje zostały przez powoda podjęte, a także jakie informacje powód zataił przed pracodawcą. W odpowiedzi na pozew pozwany sprecyzował, że chodziło o: 1. zatrzymanie części powierzonej powodowi kwoty dla dostawcy siana, 2. samowolne wygrodzenie pastwisk na terenie, którym Fundacja nie dysponowała, 3. zatajenie przed zarządem pozwanej informacji dotyczącej zachorowania przez jedną z klaczy na kolkę. Należy jednak zaznaczyć, że niedopuszczalne jest precyzowanie przyczyn wypowiedzenia w toku procesu. Pracodawca nie może powoływać się na inne - niż wskazane w pisemnym oświadczeniu woli - przyczyny wypowiedzenia. Wskazanie tych przyczyn przesądza o tym, iż spór przed sądem pracy może się toczyć tylko w ich granicach. Okoliczności podane pracownikowi na uzasadnienie decyzji o rozwiązaniu stosunku pracy, a następnie ujawnione w postępowaniu sądowym, muszą być takie same, zaś pracodawca pozbawiony jest możliwości powoływania się przed organem rozstrzygającym spór na inne przyczyny mogące przemawiać za słusznością wypowiedzenia umowy (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 marca 2012 r. III PK 59/11, LEX nr 1211169). Z uwagi na zakaz powoływania się na inne przyczyny wypowiedzenia, istotne jest to, aby przyczyny wskazane przez pracodawcę były na tyle konkretne, aby wiadomo było w jakich granicach ma być prowadzone postępowanie dowodowe. Przyczyny wskazane powodowi zostały jednak sformułowane na tyle ogólnie, że trudno zakreślić jakiekolwiek ramy przedmiotowe wręczonemu powodowi wypowiedzeniu umowy o pracę. Przy takim stopniu ogólności możliwe byłoby bowiem przyporządkowanie do każdej z przyczyn szeregu okoliczności faktycznych, które niekoniecznie były podstawą zwolnienia. Na podstawie treści złożonego powodowi oświadczenia nie można stwierdzić, czy dotyczyło ono okoliczności wskazanych przez pozwanego w odpowiedzi na pozew. Co więcej pozwany modyfikował swoje stanowisko w toku procesu. Na rozprawie 18 września 2015 r. pełnomocnik pozwanego wskazał, że w przyczynie określonej jako brak zaufania chodziło również o konfliktowość powoda (k.220). Pozwany w toku procesu próbował zatem rozszerzyć wskazaną w punkcie pierwszym przyczynę, którą w odpowiedzi na pozew ograniczył do sytuacji związanej z zatrzymaniem przez powoda części pieniędzy. Nie ma również pewności co do przyczyny doprecyzowanej jako zatajenie przed zarządem pozwanej informacji dotyczącej zachorowania przez jedną z klaczy na kolkę. Materiał dowodowy zebrany w sprawie nie pozwolił na określenie, z którą klaczą i którą sytuacją pozwany wiązał tę przyczynę. Świadek A. G. nie była pewna, o którego konia chodziło. Wskazywała na przypadek konia chorującego na astmę, do którego nie został wezwany weterynarz. Pomimo sprecyzowania przyczyny w toku postępowania, powód wiązał ją z koniem, który okazał się być zdrowy, natomiast słuchana w charakterze pozwanego R. M. wskazała, że chodziło o konia, który miał kolkę. Widać więc, że przyczyna wypowiedzenia była tak określona, że nie można było powiązać jej z konkretną sytuacją.

Mając na uwadze powyższe, nie można zgodzić się z Sądem Rejonowym, że jedynie przyczyna sprecyzowana w toku postępowania jako zatrzymanie części powierzonej mu kwoty dla dostawcy siana, nie została dostatecznie jasno wskazana w wypowiedzeniu. Sąd pierwszej instancji nie wskazał przy tym, dlaczego uznał tą przyczynę za niekonkretną, podczas gdy pozostałe zostały sformułowane z takim samym stopniem ogólności. Wszystkie przyczyny wypowiedzenia zostały sformułowane w sposób, który uniemożliwia ich kontrolę sądową. Znaczenia przy tym wymaga, że pozwany, na którym spoczywał ciężar dowodu w tym zakresie, nie udowodnił, że zapoznał powoda ze sprecyzowanymi przyczynami najpóźniej przy wręczaniu wypowiedzenia. Jak już wskazano, zeznania pozwanej w tym zakresie nie zostały potwierdzone. Pozwany nie udowodnił, że przed wręczeniem oświadczenia o wypowiedzeniu umowy R. M. rozmawiała z powodem i wskazała mu okoliczności, które legły później u podstaw wypowiedzenia. Z treści pozwu nie wynika, aby powód był zorientowany, co było przyczyną wypowiedzenia. Co więcej przyjęcie, że powód znał przyczyny wypowiedzenia byłoby nielogiczne wobec tego, że pozwany w toku procesu nie prezentował niezmiennego stanowiska co do okoliczności faktycznych, które utożsamiał z przyczynami wskazanymi w oświadczeniu. Mając to na uwadze Sąd Rejonowy ocenił, że przyczyny podane w oświadczeniu o rozwiązaniu umowy o pracę nie mogą być uznane za konkretne w rozumieniu art. 30 § 4 k.p.

Wobec stwierdzenia, że przyczyny wypowiedzenia były niekonkretne, jedynie na marginesie należy wskazać, że na podzielnie nie zasługiwały rozważania Sądu na temat zasadności przyczyny wypowiedzenia doprecyzowanej w toku postępowania jako samowolne wygrodzenie pastwisk na terenie, którym Fundacja nie dysponowała. Sąd Rejonowy dokonał w tym zakresie dowolnych ustaleń stwierdzając, że to powód dokonał grodzenia. Należy bowiem zaznaczyć, że świadek P. G. przyznał, że to on wykonał sporne grodzenie. Bezpodstawna była również ocena, że powód odpowiadał za czynności wykonane przez P. G., ponieważ nie wynikało to z materiału dowodowego. Wręcz przeciwnie, materiał dowody potwierdził, że nadzór nad czynnościami wolontariuszy sprawowała R. M.. Z uwagi na to, nawet gdyby podzielić ocenę Sądu Rejonowego, że omawiana przyczyna była wystarczająco konkretna, została błędnie oceniona za uzasadniającą wypowiedzenie umowy o pracę.

Kierując się przedstawioną argumentacją Sąd Okręgowy ocenił, że powództwo co do zasady zasługuje na uwzględnienie. Zgodnie z art. 45 § 1 k.p. w razie ustalenia, że wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, sąd pracy - stosownie do żądania pracownika - orzeka o bezskuteczności wypowiedzenia, a jeżeli umowa uległa już rozwiązaniu – o przywróceniu pracownika do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowaniu. Odszkodowanie, o którym mowa w art. 45 k.p., przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres od 2 tygodni do 3 miesięcy, nie niższej jednak od wynagrodzenia za okres wypowiedzenia (art. 47 ¹ k.p.). Powód był zatrudniony u pozwanego od 31 października 2012 r. do 31 sierpnia 2013 r. Zgodnie z art. 36 § 1 k.p. okres wypowiedzenia umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony i umowy o pracę zawartej na czas określony jest uzależniony od okresu zatrudnienia u danego pracodawcy i wynosi: 2 tygodnie, jeżeli pracownik był zatrudniony krócej niż 6 miesięcy; 1 miesiąc, jeżeli pracownik był zatrudniony co najmniej 6 miesięcy; 3 miesiące, jeżeli pracownik był zatrudniony co najmniej 3 lata. Z uwagi na okres zatrudnienia powodowi przysługiwał zatem miesięczny okres wypowiedzenia. Z uwagi na to zasadne było zasądzenie na rzecz powoda odszkodowania w wysokości wynagrodzenia za jeden miesiąc tj. kwoty 2.770 zł. W pozostałym zakresie powództwo podlegało oddaleniu.

Podstawą do zasądzenia odsetek była dyspozycja art. 481 k.c. w zw. z art. 300 k.p. Ponieważ powód domagał się zasądzenia odsetek od dnia wydania orzeczenia, zmieniając zaskarżony wyrok Sąd Okręgowy zasądził odsetki od dnia wydania wyroku przez sąd pierwszej instancji tj. od 9 czerwca 2017 r.

O kosztach postępowania za obie instancje Sąd Okręgowy orzekł zgodnie z dyspozycją art. 98 § 1 k.p.c., na podstawie którego strona przegrywająca sprawę zobowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Zgodnie z regulacją art. 98 § 3 k.p.c. do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez radcę prawnego/adwokata zalicza się wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego radcy prawnego, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony. Na koszty celowego dochodzenia swoich praw przez powoda składało się: 1) wynagrodzenie pełnomocnika procesowego będącego adwokatem w wysokości 60 zł za postępowanie przed Sądem Rejonowym ustalone zgodnie regulacją § 13 ust. 1 pkt 1 w zw. 12 ust. 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, 2) wynagrodzenie pełnomocnika procesowego w wysokości 120 zł ustalone zgodnie regulacją § 9 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie w wysokości, 3) opłata od apelacji w wysokości 30 zł.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy, na podstawie art. 386 § 1 k.p.c., zmienił zaskarżony wyrok i orzekł jak w sentencji.

Grzegorz Kochan Dorota Czyżewska Bożena Rzewuska