Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 1 grudnia 2016 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie XXI Wydział Pracy w składzie:

Przewodniczący:	SSO Grzegorz Kochan
Sędziowie:	SO Sylwia Kulma SO Monika Sawa (spr.)
Protokolant:	st.sekr.sądowy Marlena Skonieczna

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 1 grudnia 2016 r. w Warszawie

sprawy z powództwa P. C.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w W.

o ustalenie istnienia stosunku pracy, odszkodowanie, sprostowanie świadectwa pracy, wynagrodzenie

na skutek apelacji wniesionej przez powoda

od wyroku Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Warszawie

z dnia 28 września 2015 roku sygn. akt VII P 68/14

oddala apelację.

Sygn. akt XXI Pa 666/16

UZASADNIENIE

Powód wniósł ostatecznie o ustalenie, iż łączy go z pracodawca stosunek pracy, ewentualnie zasądzenie odszkodowania w wysokości 27.000 zł w związku z niezgodnym z prawem rozwiązaniem umowy o pracę wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od 1 stycznia 2014 r. do dnia zapłaty, jak również wynagrodzenie za miesiąc grudzień 2013 r. w wysokości 13.500 zł, ekwiwalent pieniężny za niewykorzystany urlop wypoczynkowy w wymiarze 5 dni – 3325 zł brutto, diety oraz zwrot kosztów podróży służbowej w wysokości 325,00 zł brutto oraz zwrot kosztów eksploatacji samochodu prywatnego do celów służbowych w wysokości 4786,86 zł brutto wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od 1 stycznia 2014 r. do dnia zapłaty. Wniósł również o zasądzenie na swoją rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W odpowiedzi na pozew, pozwany (...) S.A. w W. (zwany dalej MS) wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie na swoją rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przewidzianych, wskazując, iż umowa o pracę z powodem rozwiązała się z dniem 31 grudnia 2013 r. Pozwany nie zakwestionował zasadniczo roszczeń o wynagrodzenie, diety oraz zwrot kosztów eksploatacji samochodu prywatnego do celów służbowych oraz ekwiwalent pieniężny, ale podniósł, iż nie zostały uiszczone z uwagi na brak środków finansowych. Podniósł również, iż prawidłowa wysokość roszczenia o zwrot kosztów eksploatacji auta prywatnego winna wynosić 4.786,86 zł brutto.

Wyrokiem z 28 września 2015 r. Sąd Rejonowy dla Miasta Stołecznego Warszawy w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w punkcie pierwszym – umorzył postępowanie w zakresie żądania wynagrodzenia za pracę za miesiąc grudzień 2013 r. w całości; w punkcie drugim zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwoty: a) 4.786,86 zł brutto wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od 1 stycznia 2014 r. do dnia zapłaty tytułem zwrotu kosztów eksploatacji samochodu prywatnego do celów służbowych; b) 325 zł brutto tytułem diet związanych z wyjazdem służbowym w dniach 25 – 26 listopada 2013 r.; c) 3.225 zł tytułem ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop wypoczynkowy. W punkcie trzecim Sąd Rejonowy oddalił powództwo w pozostałym zakresie; w punkcie czwartym nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – kasy Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy kwotę 1.092 zł tytułem opłaty sądowej w zakresie umorzonego postępowania i uwzględnionego powództwa; w punkcie piątym - wyrokowi w punkcie drugim nadał rygor natychmiastowej wykonalności w części nieprzekraczającej pełnego jednomiesięcznego wynagrodzenia powoda tj. do kwoty 13.500 zł brutto.

Sąd Rejonowy ustalił, co następuje:

Powód był zatrudniony u pracodawcy od 1 lutego 2013 r., ostatecznie na czas określony do 31 grudnia 2013 r. w pełnym wymiarze czasu pracy.

W dniach 25-26 listopada 2013 r. powód odbył podróż służbową, za którą nie otrzymał zwrotu kosztów.

Pomiędzy stronami obowiązywała umowa z 15 marca 2013 r. na używanie samochodu prywatnego do celów służbowych, zgodnie z którą pozwany zobowiązał się pokrywać koszty jego używania.

W związku z kończącym się zatrudnieniem powoda, W. N. – wiceprezes zarządu pozwanego rozpoczął negocjacje z powodem na temat jego współpracy z (...) Sp. z o.o. na podstawie umowy cywilnej. Dał jednoznacznie powodowi do zrozumienia, iż po rozwiązaniu się umowy o pracę z upływem okresu, na jaki została zawarta, zatrudnienie z pozwanym nie będzie kontynuowane. Strony miały kontynuować negocjacje (powód nie wyraził ostatecznej odmowy nawiązania współpracy od razu) po dniach wolnych związanych ze świętami.

W. N. był wiceprezesem zarządu pozwanego, zaś ówczesnym prezesem zarządu M. Sp. w o.o. w W. (zwany dalej MK) był W. A.. Powód również z nim kontaktował się w tym czasie w zakresie nawiązania współpracy na podstawie innej umowy aniżeli dotychczasowa. Obie spółki były ze sobą związane substratem właścicielskim i osobowym. Oba podmioty mają siedzibę w tym samym miejscu. W ramach swoich obowiązków, powód wykonywał również polecenia przełożonych związane z działaniami na rzecz M..

W dniu 31 grudnia 2013 r. powód spotkał się z W. N.. Decyzje w przedmiocie kontynuowania współpracy miały zostać podjęte w nowym roku.

W dniu 2 stycznia 2014 r. powód stawił się do pracy, wykonywał czynności związane z dotychczasowymi obowiązkami oraz na rzecz (...) Sp. z o.o. w W.. Pracownik sam dopisał się na listę obecności pracowników pozwanego (w styczniu nie był już w niej uwzględniony) oraz podpisywał swoje stawiennictwo w siedzibie przedsiębiorstwa.

W dniu 8 stycznia 2014 r. F. O. wręczył powodowi pismo, w którym nakazał mu niepodpisywania listy obecności wskutek zakończenia dotychczasowego zatrudnienia. Wskazał również, iż powód jak najszybciej ma zakończyć negocjacje dotyczące nawiązania współpracy z podmiotem (...) Sp. z o.o.

Powód prowadził z pozwanym korespondencję mailową. W odpowiedzi na powyższe, F. O. wysłał powodowi maila, w którym wskazał, iż powód żartuje, zaś skoro tak, jego odpowiedź będzie w tej „samej konwencji”.

Pracodawca wystawił świadectwo pracy z datą ustania stosunku pracy – 31 grudnia 2013r.

Zgodnie z zaświadczeniem o wynagrodzeniu pracownika, liczonym jak ekwiwalent pieniężny za nie wykorzystany urlop wypoczynkowy za ostatnie trzy miesiące pracy, wynosi 13.500 zł brutto.

Sąd Rejonowy ustalił powyższy stan faktyczny w oparciu o dokumentację, w tym kadrową pracownika oraz akta osobowe, których prawdziwość i zawartość merytoryczna nie była przez strony kwestionowana. Sąd pierwszej instancji uznał przedłożone przez strony dokumenty za pełnowartościowy materiał dowodowy.

Sąd Rejonowy wskazał, że na wiarę zasługiwały zeznania M. P., M. K., w zakresie, w jakim dostrzegli – istotny z punktu widzenia Sądu pierwszej instancji – wycinek rzeczywistości. Świadek P. wskazał, iż w istocie powód przychodził w styczniu 2014 roku do pracy i „dogadywał się co do warunków zatrudnienia”, ale strony się nie porozumiały. Podobnie – bez znajomości szczegółów – zeznał świadek K..

W ocenie Sądu Rejonowego na wiarę zasługiwały zeznania członków zarządu pozwanego F. O. i W. N. w zakresie, w jakim wyjaśnili okoliczności i intencje, jakie im przyświecały z związku z zakończeniem umowy o pracę powoda. Sąd pierwszej instancji ocenił, że F. O. zeznał prawdę w zakresie, w jakim wskazał na świadomość powoda zakończenia zatrudnienia u pozwanego. Zaznaczono, że z jednej strony, pozwany traktował powoda jak dobrego pracownika i brak jest dowodów wskazujących na chęć pozbycia się go ze spółki. Wskazano także, iż gdyby pozwany nie chciał proponować powodowi współpracy, to by jej nie zaproponował. Tym czasem, jak wynika z zeznań strony, spółka miała problemy natury finansowej i założeniem zarządu było wygaszanie zatrudnienia. Pracodawca chciał kontynuować współpracę z powodem, ale na innych zasadach. Sąd Rejonowy wskazał, że faktem niekwestionowanym było, iż powód wykonywał zadania dla obu spółek oraz że było to akceptowane. W ocenie tego Sądu powód miał świadomość, iż nowa współpraca miałaby mieć inne ramy, jednakże nie był zadowolony z warunków finansowych. Nie kwestionował bowiem również kontaktów w tym temacie z ówczesnym prezesem MK. W ocenie Sądu Rejonowego, powód nie dał jednoznacznego sygnału co do nowej współpracy przed zakończeniem roku, jednakże pozwani wierząc, iż jest to kwestia czasu, nie dostrzegali w jego obecności w zakładzie pracy w styczniu 2014 roku niczego zaskakującego, licząc na szybkie sfinalizowanie współpracy. W ocenie Sądu Rejonowego powód wykorzystał ten fakt, i wykonywał dotychczasowe czynności. Sąd ten ocenił, że nie zasługują w tym względzie na wiarę zeznania powoda właśnie z uwagi na koherentność zeznań przedstawicieli pozwanego, klarowne przedstawienie intencji. Przedstawiona przez powoda wersja zdarzeń, w ocenie Sądu pierwszej instancji stanowi jedynie linię procesową, którą traktować należy, jako chęć uzyskania dodatkowych od pracodawcy świadczeń. Sąd Rejonowy nie dał zatem wiary powodowi, w zakresie, w jakim jego depozycje nie są zgodne z zeznania członków zarządu i pozostałym zebranym w sprawie materiałem dowodowym.

Sąd Rejonowy zważył, że powództwo w części zasługuje na uwzględnienie.

Na wstępie zaznaczono, że ustalenie stosunku pracy, oparte na treści art. 189 k.p.c. dotyczyło ustalenia, iż stosunek pracowniczy powoda nie ustał 31 grudnia 2013 r., lecz trwał do dnia, gdy – zdaniem powoda – został jednostronnie rozwiązany. Wskazano, że sprecyzowane roszczenie (przy roszczeniu o ustalenie), które dotyczyło ewentualnego zasądzenia odszkodowania z tytułu niezgodnego z prawem rozwiązania umowy o pracę, zawierało w sobie domniemanie, iż stosunek pracy (bez względu na zgodność z przepisami) ustał z dniem 8 stycznia 2014 r.

Sąd Rejonowy wskazał, że ukształtowanie pozwu w oparciu o art. 189 k.p.c. nie może służyć jako „narzędzie zastępcze”, omijające oparte na zasadach wskazanych w k.p. procedury odwołań oraz środków prawnych umożliwiających skontrolowanie działań pracodawcy i wzajemnie mu odpowiadających zachowań pracownika. Zaznaczono, że strona nie ma interesu prawnego w ustaleniu istnienia stosunku pracy (art. 189 k.p.c.), jeżeli stan niepewności może być usunięty w drodze powództwa o świadczenie. Nie dotyczy to powództw o ustalenie zmierzających do usunięcia stanu niepewności w przyszłości co do roszczeń, które nie są jeszcze skonkretyzowane bądź wymagalne. Mając to na względzie, Sąd Rejonowy ocenił, że powód nie wskazał interesu prawnego dla roszczenia ustalenia istnienia stosunku pracy na podstawie umowy na czas nie określony i już z tego powodu powództwo podlegało oddaleniu. Zaznaczono, że roszczenie ewentualne dotyczyło natomiast odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia i samo w sobie zawierało prejudycjalną (wpadkową) okoliczność konieczności odniesienia się do tego, czy po 31 grudnia 2013 r. stosunek pracy trwał.

Sąd Rejonowy wskazał, że z ustalonego stanu faktycznego wynika, że wolą pozwanego nie było kontynuowanie stosunku pracy z powodem po zakończeniu 2013 r., lecz nawiązanie nowej współpracy w ramach stosunku cywilnego z MK. Zdaniem Sądu pierwszej instancji zebrany w sprawie materiał dowodowy potwierdza ten fakt, w tym również wiedzę i świadomość powoda, iż umowa nie będzie kontynuowana. Jego niestanowcze stanowisko zostało odczytane przez pozwanych jako wstępną zgodę na współpracę i kontynuowanie negocjacji co do jej warunków. Tym samym pobyt powoda w zakładzie pracy w styczniu 2014 r. nie był, w ocenie Sądu Rejonowego, potwierdzeniem kontynuacji zatrudnienia, a sygnałem, iż powód wyraża wolę współpracy z MK. Zaznaczono, że pośrednio potwierdza to lista obecności pozwanego, na której od stycznia 2014 r. nie uwzględniono powoda (on sam czynił w niej zapiski) jak również mail z dnia 13 stycznia 2014 r. (na który powoływał się powód), który – zdaniem Sądu Rejonowego nie był potwierdzeniem i usankcjonowaniem współpracy. Podkreślono, że wypowiedź F. O. ma charakter ironiczny, co sygnalizuje on słowami „Chyba pan żartuje” – w stosunku do konkluzji powoda, iż doszło do nawiązania współpracy i rozwiązania umowy. Następnie strona „odpowiada w tej samej konwencji”. Sąd Rejonowy zaznaczył, że nie było to jednak przyznaniem fakt, a jednie ironicznym odniesienie się do poglądu powoda. W ocenie Sądu pierwszej instancji za stanowiskiem powoda nie przemawiał również fakt, iż wykonywał merytoryczną pracę na rzecz obu podmiotów. Zaznaczano, że potwierdzał on jedynie to, iż istniała podstawa faktyczna do dalszej współpracy również w ramach MK. W ocenie Sądu Rejonowego, powód nie wykazał konsensusu, o jakim mowa w treści art. 22 k.p., w zakresie woli obu stron co do nawiązania umowy o pracę, stąd pozew o odszkodowanie podlegał oddaleniu w całości.

Odnosząc się natomiast do kwestii ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop wypoczynkowy, wartości związanej z rozliczeniem zwrotu kosztów używania auta prywatnego do celów służbowych jak również zwrotu kosztów wyjazdu służbowego, Sąd Rejonowy stwierdził, iż strona pozwana ich nie kwestionowała (za wyjątkiem wysokości zwrotu kosztów używania auta prywatnego do celów służbowych na co przystał powód i ograniczył powództwo), a jedynie podnosiła fakt niemożności świadczenia z uwagi na wewnętrzną sytuację finansową spółki. Mając powyższe na względzie, Sąd Rejonowy w oparciu o treść art. 171 k.p., przepisy umowy z 15 marca 2013 ro. zasądził powyższe kwoty, o czym orzekł jak w pkt. 2 wyroku.

O odsetkach ustawowych w pkt. 2a Sąd Rejonowy orzekł na mocy art. 481 k.c. w zw. z art. 300 k.p., wskazując, że strony winny do dnia zakończenia zatrudnienia rozliczyć kwestie finansowe kończącego się stosunku pracy.

Postanowienie w przedmiocie umorzenia postępowania w zakresie roszczenia o wynagrodzenie za grudzień 2013 r. Sąd Rejonowy wydał na mocy art. 355 § 1 k.p.c. w zw. z art. 203 § 1,2,4 k.p.c. w zw. z art. 469 k.p.c. Sąd orzekł jak w pkt. 1 wyroku.

O obowiązku uiszczenia przez pozwanego opłaty sądowej w zakresie uwzględnionego powództwa w sprawie Sąd pierwszej instancji orzekł na mocy art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych w zw. z art. 96 ust. 1 pkt. 4 tej ustawy i art. 98 k.p.c. (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 05 marca 2007 roku, I PZP 1/07) – pkt. 2 wyroku. O rygorze natychmiastowej wykonalności natomiast na mocy art. 4772 § 1 k.p. – pkt. 3 wyroku.

Apelację od wyroku złożył powód zaskarżając go w zakresie punktu trzeciego i wnosząc o jego zmianę zgodnie z żądaniem zawartym w pozwie, alternatywnie o uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji.

Zaskarżonemu wyrokowi powód zarzucił:

1.  nieuwzględnienie wniosków dowodowych zgłoszonych w piśmie z 25 września 2015 r., które zostało załączone do akt sprawy po wydaniu wyroku, tj. wniosku o przeprowadzenie dowodu z deklaracji podatkowej PIT za 2014 r. wystawionej przez pozwanego;

2.  błędną ocenę materiału dowodowego, w tym zeznań świadków, co skutkowało uznaniem, że:

- powód po 31 grudnia 2013 r. nawiązał współpracę w ramach stosunku cywilnego z (...) sp. z o.o.,

- pomimo spełnienia przesłanek z kodeksu pracy, po 31 grudnia 2013 r. nie doszło do wykonywania przez powoda pracy na rzecz pozwanego, w tym nieuwzględnienie tego, że intencją powoda od początku było kontynuowanie stosunku pracy.

W odpowiedzi na apelację pozwany wniósł o jej oddalenie w całości oraz zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego kosztów postępowania przed sądem drugiej instancji oraz kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy w Warszawie XXI Wydział Pracy zważył, co następuje:

apelacja powoda jako niezasadna podlega oddaleniu.

Sąd Okręgowy podziela ustalenia faktyczne Sądu pierwszej instancji poczynione w toku postępowania i przyjmuje je za własne. Sąd Rejonowy w sposób wyczerpujący zgromadził materiał dowodowy, wszechstronnie rozważył wszystkie przeprowadzone dowody i w sposób zgodny z zasadami oceny materiału dowodowego wynikającymi z art. 233 k.p.c. wyprowadził wnioski, stanowiące podstawę zapadłego rozstrzygnięcia. Zdaniem Sądu Okręgowego prawidłowo dokonano także ustalenia stanu prawnego, właściwego dla zawisłego sporu oraz jego wykładni. Dokonana subsumpcja doprowadziła do prawidłowego rozstrzygnięcia niniejszej sprawy. Analiza zaskarżonego rozstrzygnięcia w oparciu o materiał dowodowy zebrany w sprawie i zarzutów apelacji prowadzi do wniosku, że Sąd pierwszej instancji nie dopuścił się uchybień, mających wpływ na rozstrzygnięcie sprawy. W ocenie Sądu drugiej instancji nie zaistniały także przesłanki skutkujące nieważnością postępowania.

Na wstępie należy wskazać, ze na uwzględnienie nie zasługiwał zarzut pominięcia wniosku dowodowego zgłoszonego w piśmie z 25 września 2015 r., tj. wniosku o przeprowadzenie dowodu z deklaracji podatkowej PIT za 2014 r. wystawionej przez pozwanego. Trafnie powód zauważył, że nieprzedłożenie tego pisma do akt sprawy przed zamknięciem rozprawy należy uznać za uchybienie. Nie każde jednak uchybienie prowadzi do stwierdzenia zasadności opierającego się na nim zarzutu. Zadaniem Sądu rozpoznającego apelację jest nie tylko stwierdzenie naruszenia, ale także ocena, czy miało ono wpływ na wynik postępowania. Mając to na względzie Sąd Okręgowy ocenił, że choć usprawiedliwieniem dla niezałączenia pisma do akt sprawy nie może być ani urlop sekretarza sądowego, ani także niezasygnalizowanie przez powoda na rozprawie o fakcie złożenia pisma, to jednak uchybienie to nie miało znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. Należy zaznaczyć, że w piśmie tym powód wniósł o przeprowadzenie dowodu z deklaracji podatkowej PIT za 2014 r. wystawionej przez pozwanego na okoliczność tego, że pozwana manipulowała dokumentami fiskalnymi, co skutkowało uszczupleniem wypłaconego w styczniu 2014 r. wynagrodzenia za pracę. Powód chciał w ten sposób dowieść, że wynagrodzenie za pracę za grudzień 2013 r. wypłacone mu przez pozwanego w toku postępowania, zostało wypłacone w kwocie o 602,26 zł niższej od wynagrodzenia należnego. Sąd Rejonowy wyłączył do odrębnego rozpoznania roszczenie powoda o zapłatę kwoty 602,26 zł. Okoliczność ta nie miała natomiast żadnego znaczenia dla kwestii decydującej w niniejszej sprawie tj. ustalenia istnienia pomiędzy stronami w styczniu 2014 r. stosunku pracy.

Sąd Rejonowy prawidłowo ocenił materiał dowody zgromadzony w sprawie, który nie dawał podstaw do ustalenia, że w styczniu 2014 r. strony łączył stosunek pracy. Należy wskazać, że świadkowie M. P. i M. K., na których powód powoływał się w apelacji, faktycznie zeznali, że współpracowali z powodem w styczniu 2014 r., a jego czynności nie różniły się od tych wykonywanych do końca grudnia 2013 r. O tym, że powód wykonywał pewne czynności na rzecz pozwanej i spółki córki świadczy także korespondencja elektroniczna przedłożona do akt sprawy. Należy jednak wskazać, że do ustalenia istnienia stosunku pracy nie jest wystarczające stwierdzenie cech charakterystycznych dla stosunku pracy, ale konieczne jest także ustalenie woli stron. Przepis art. 22 § 1 ¹ k.p. nie stwarza prawnego domniemania zawarcia umowy o pracę, ani też nie pozbawia stron swobody decydowania o treści i charakterze łączącego je stosunku prawnego (wyrok SN z dnia 23 września 1998 roku, II UKN 229/98 – OSNAP 1999, nr 19, poz. 627). Zatrudnienie nie musi mieć zatem charakteru pracowniczego. Praca może być świadczona także na podstawie umów cywilnoprawnych. Zgodnie z dyspozycją przepisu art. 353 ¹ k.c. strony mogą decydować o rodzaju nawiązywanego stosunku prawnego. Zasada swobody umów polega w pierwszej kolejności na możliwości wyboru przez strony rodzaju stosunku prawnego, który będzie je łączył. Dotyczy to także wykonywania stale i za wynagrodzeniem określonych czynności, a więc stosunku prawnego określanego jako wykonywanie zatrudnienia w szerokim tego słowa znaczeniu (wyrok SN z dnia 9 grudnia 1999 roku, akt I PKN 432/99, OSNP 2001/9/310; wyrok SN z dnia 7 marca 2006 roku, I PK 146/05, OSNP 2007/5-6/67).

Z materiału dowodowego wynika, że strony nie miały zgodnego zamiaru zawarcia umowy o pracę po zakończeniu umowy na czas określony tj. do 31 grudnia 2013 r. Stanowisko powoda, zgodnie z którym porozumiał się on z W. N. w sprawie kontynuowania współpracy z pozwanym na podstawie umowy o pracę nie znalazło odzwierciedlenia w materiale dowodowym. Sam W. N. zaprzeczył, aby doszło do tego rodzaju uzgodnień i wskazał, że współpraca miała być kontynuowana ze spółką córką – M. na podstawie umowy cywilnoprawnej. O braku po stronie pozwanej woli współpracy z powodem świadczy także pismo z 7 stycznia 2014 r., w którym pozwany zdecydowanie wskazał, iż nie ma i nie było po jego stronie woli kontynuowania współpracy z powodem. Świadkowie owszem zeznali, że powód wykonywał czynności w siedzibie pozwanego, ale nie mieli oni wiedzy na temat uzgodnień stron i tego, na jakiej podstawie czynności były de facto wykonywane. Sama obecność powoda w siedzibie pozwanej nie mogła dziwić pozwanego, ponieważ w tym samym miejscu siedzibę miała spółka (...). Z materiału dowodowego wynika, że prezes pozwanej – F. O. znał stanowisko W. N. i wiedział o negocjacjach na temat współpracy z M. dlatego nie można uznać, że jego wiedza na temat obecności powoda w siedzibie obu spółek i wykonywaniu pewnych czynności (które, jak sam powód przyznał, przenikały się w ramach spółki córki i spółki matki) stanowiła przyzwolenie na pracę powoda dla pozwanej i stanowiła wyraz woli kontynuowania współpracy na podstawie umowy o pracę.

Mając na względzie powyższe, Sąd Okręgowy stwierdził, że powód nie wykazał braku logiki w wysnuwaniu wniosków ze zgromadzonego materiału dowodowego, czy wnioskowania wbrew zasadom doświadczenia życiowego, a zarzuty stawiane w apelacji dotyczące oceny materiału dowodowego i ustalenia stanu faktycznego stanowią w rzeczywistości jedynie polemikę z prawidłowymi ustaleniami Sądu. Sąd Rejonowy prawidłowo ocenił, że materiał dowodowy nie daje podstaw do uznania, że w styczniu 2014 r. strony łączył stosunek pracy, a zatem powództwo w tym zakresie podlegało oddaleniu.

Kierując się przedstawioną argumentacją, Sąd Okręgowy doszedł do przekonania, że orzeczenie Sądu pierwszej instancji odpowiada prawu, w związku z czym dokonanie jego zmiany byłoby bezpodstawne. Z uwagi na to Sąd Okręgowy XXI Wydział Pracy, w oparciu o art. 385 k.p.c., oddalił apelację powoda.

Mając na względzie powyższe Sąd Okręgowy orzekł jak w sentencji.