Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 września 2018 roku

Sąd Okręgowy w Warszawie XXV Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący SSO Tomasz Gal

Protokolant: sekr. sąd. Aleksandra Bartczak

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 24 września 2018 roku w Warszawie

sprawy z powództwa E. M. i Z. M.

przeciwko (...) S.A. w W.

o zapłatę

orzeka:

1)  oddala powództwo,

2)  zasądza od E. M. i Z. M. na rzecz (...) S.A. w W. kwotę 7.217 zł (siedem tysięcy dwieście siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt XXV C 1914/16

UZASADNIENIE

Powodowie E. M. i Z. M. w pozwie z dnia 21 października 2016 r. (wniesionym tego samego dnia – k. 66) skierowanym przeciwko pozwanej (...) S.A. w W. wnieśli o zasądzenie od pozwanej kwoty 90.386 zł z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty tytułem odszkodowania za nienależyte wykonanie umowy przedwstępnej z dnia 21 września 2005 r. polegające na braku wykonania mechanicznej wentylacji nawiewno – wywiewnej w lokalu mieszkalnym nr (...) o powierzchni 107,70 m 2, usytuowanym w budynku przy ul. (...) w W. oraz o zasądzenie od pozwanej na rzecz powodów kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powodowie podnieśli, iż w dniu 21 września 2005 r. (...) Spółka z o. o. w W., której następcą prawnym jest (...) S.A. w W., zawarła z P. B. umowę przedwstępną w przedmiocie zobowiązania do ustanowienia odrębnej własności i sprzedaży lokalu mieszkalnego nr (...) o powierzchni 107,70 m 2, usytuowanego w budynku przy ul. (...) w W. w standardzie wykończenia zgodnym z załącznikiem (...) do umowy przedwstępnej. W załączniku (...) do umowy przedwstępnej określono, że w lokalu ma zostać zamontowana wentylacja mechaniczna nawiewowo – wywiewna. Powodowie podkreślili, że w umowie przedwstępnej poprzednik prawny pozwanej zobowiązał się do tego, że cena nabycia lokalu obejmować będzie w/w standard wykończenia lokalu oraz że lokal w tym standardzie będzie ukończony do dnia 28 lutego 2006 roku.

W dniu 19 kwietnia 2006 r. powodowie jako cesjonariusze zawarli z P. B. jako cedentem umowę w przedmiocie przeniesienia praw i obowiązków wynikających z umowy przedwstępnej zawartej w dniu 21 września 2005 r. z poprzednikiem prawnym pozwanej, który wyraził na powyższe zgodę.

W dniu 23 maja 2006 r. powodowie zawarli z poprzednikiem prawnym pozwanej umowę w przedmiocie ustanowienia odrębnej własności lokalu i jego sprzedaży.

W ocenie powodów poprzednik prawny pozwanej nienależycie wykonał umowę przedwstępną z dnia 21 września 2005 r., albowiem zamiast wentylacji mechanicznej nawiewowo – wywiewnej w lokalu została zamontowana wentylacja mechaniczna wyciągowa na podciśnienie. Powodowie podnieśli, że o nienależytym wykonaniu umowy podjęli informację w okresie od 7 listopada do 12 grudnia 2014 r., kiedy to ustalili przyczynę problemów z wentylacją. Zdaniem powodów nienależyte wykonanie umowy przedwstępnej spowodowało powstanie po stronie powodów szkody polegającej na tym, że uzyskali świadczenie o mniejszej wartości niż to, do którego wykonania zobowiązany był poprzednik prawny pozwanej. W tym zakresie powodowie wskazali, że wentylacja mechaniczna nawiewowo – wywiewna jest rozwiązaniem technicznym korzystniejszym ze względów funkcjonalnych i ekonomicznych niż wentylacja mechaniczna wyciągowa na podciśnienie i jednocześnie zaznaczyli, że celem spowodowania stanu rzeczy zgodnego z w/w umową przedwstępną, czyli zamontowania wentylacji muszą ponieść wydatki na łączną kwotę 90.386 zł brutto. Powodowie wskazali, że ich szkoda wyraża się w różnicy pomiędzy aktualnym stanem, a stanem jaki by zaistniał, gdyby szkoda powodom nie została wyrządzona. Jako podstawę prawną odpowiedzialności pozwanej powodowie wskazali przepis art. 471 kc (k. 2 – 10).

W piśmie z dnia 9 grudnia 2016 r. powodowie w taki sposób sprecyzowali żądanie pozwu, że wnieśli o zasądzenie żądanej kwoty w sposób solidarny (k. 78).

Strona pozwana (...) S.A. w W. w piśmie z dnia 11 stycznia 2017 r. stanowiącym odpowiedź na pozew wniosła o oddalenie powództwa i o zasądzenie kosztów procesu.

W uzasadnieniu pozwana wskazała, iż jej zdaniem powodom w ogóle co do zasady nie przysługuje na podstawie umowy przedwstępnej zgłoszone przez nich roszczenie odszkodowawcze. W tym zakresie pozwana podniosła, że zgodnie z przepisami kodeksu cywilnego zakres możliwych roszczeń z tytułu umowy przedwstępnej jest ograniczony jedynie do uprawnienia do dochodzenia zawarcia umowy przyrzeczonej w drodze orzeczenia sądowego oraz do dochodzenia odszkodowania, przy czym odpowiedzialność odszkodowawcza jest w tym przypadku ograniczona do ujemnego interesu umownego. W tym zakresie, powołując się na przepis art. 390 § 3 kc strona pozwana podniosła zarzut przedawnienia roszczenia powodów.

Pozwana podkreśliła, że w dniu 23 maja 2006 r. pomiędzy powodami a poprzednikiem prawnym pozwanej doszło o zawarcia umowy przyrzeczonej i tym samym umowa przedwstępna została wykonana. Pozwana zaznaczyła, że wykonała prawidłowo wszystkie obowiązki wynikające z umowy przedwstępnej.

Pozwana wskazała, ze lokal został odebrany przez P. B. w dniu 5 kwietnia 2006 r. bez zastrzeżeń, w szczególności bez zastrzeżeń co do rodzaju zamontowanej wentylacji. Zdaniem pozwanej kupujący podpisując protokół odbioru potwierdził, że został on wykonany zgodnie ze standardem określonym w załączniku (...) do umowy przedwstępnej. Według pozwanej brak jest podstaw do uznania, że wentylacja w spornym lokalu jest inna niż ta, która powinna być zgodnie z w/w załącznikiem (...). Pozwana podkreśliła, że lokal powodów został wykonany godnie ze standardem wykończenia określonym w załączniku (...) do umowy przedwstępnej również w zakresie wentylacji nawiewno – wywiewnej (k. 97). Zdaniem pozwanej powodowie przedstawili w tym zakresie jedynie gołosłowne odmienne twierdzenia.

Pozwana podniosła także, że powodowie domagają się naprawienia szkody przyszłej, albowiem ich potencjalna szkoda nie została jeszcze naprawiona. Zdaniem pozwanej polski porządek prawny nie przewiduje naprawienia tego rodzaju szkody.

Pozwana zakwestionowała także kosztorys przedstawiony przez powodów.

Według strony pozwanej odsetki ustawowe od odszkodowania mogą zostać zasądzone dopiero od dnia wydania wyroku (k. 83 - 101).

Powodowie w piśmie z dnia 16 lutego 2017 r. podtrzymali stanowisko w sprawie (k. 172 - 177).

Pozwana w piśmie z dnia 23 lutego 2017 r. podtrzymała stanowisko w sprawie (k. 182 - 187).

W piśmie z dnia 3 września 2018 r. strona pozwana podniosła zarzut przedawnie roszczenia powodów oparty na twierdzeniu, że zawezwanie do próby ugodowej w sprawie o sygn. akt I Co 459/15 toczącej się przed Sądem Rejonowym dla Warszawy Ż. w W. nie przerwało biegu terminu przedawnienia, ponieważ zostało skierowane do podmiotu nieistniejącego (k. 414 i nast.).

Strony podtrzymały stanowiska na rozprawie w dniu 24 września 2018 roku.

Na podstawie przedstawionego materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

(...) Spółka z o. o. w W. była inwestorem przedsięwzięcia polegającego na wybudowaniu budynku mieszkalnego przy ul. (...) w W. (okoliczność bezsporna).

W dniu 21 września 2005 r. (...) Spółka z o. o. w W. zawarła z P. B. umowę w przedmiocie zobowiązania się obu stron do zawarcia umowy ustanowienia odrębnej własności i sprzedaży lokalu mieszkalnego nr (...) o powierzchni 107,70 m 2, usytuowanego w budynku przy ul. (...) w W. za cenę 706.400 brutto w terminie 1 miesiąca od dnia odbioru. Cena ta obejmowała wszelkie koszty konieczne do zaprojektowania, zbudowania i wykończenia nieruchomości zgodnie ze specyfikacjami określonymi w załączniku (...) do umowy (art. II ust. 2, art. III ust. 3, art. VII ust. 1 i art. IX ust. 1 i 2 umowy – k. 30, 31, 32, 33).

W umowie tej (...) Spółka z o. o. w W. oświadczyła, ze na nieruchomości przy ul. (...) wybudowała już budynki mieszkalne wraz z garażem podziemnym (preambuła umowy – k. 29).

Jednocześnie (...) Spółka z o. o. w W. zobowiązała się w umowie do zakończenia budowy nieruchomości w terminie do dnia 28 lutego 2006 r. (art. IV ust. 1 umowy – k. 31), przy czym zgodnie z umowną definicją nieruchomości strony pod tym pojęciem rozumiały łącznie lokal mieszkalny, loggię, miejsce parkingowe i pomieszczenie pomocnicze mające stanowić przedmiot przyszłej umowy ustanowienia odrębnej własności i sprzedaży lokalu mieszkalnego (art. I pkt k umowy – k. 30), a pod pojęciem lokalu mieszkalnego rozumiały lokal mieszkalny w standardzie wykończenia zgodnym z załącznikiem (...) do umowy oznaczony numerem (...)o powierzchni 107,70 m 2 usytuowany w budynku przy ul. (...) w W. ( art. I pkt a umowy – k. 29). Załącznik ten wskazywał na dwa typy lokali mieszkalnych: apartament i penthouse, przy czym w przypadku penthousu przewidziany był montaż instalacji wentylacyjnej nawiewno – wywiewnej (załącznik – k. 41).

Po zakończeniu budowy w/w nieruchomości (...) Spółka z o. o. w W. zobowiązała się w umowie do poinformowania o tym fakcie drugą stronę umowy i zarazem do wyznaczenia terminu odbioru nieruchomości. Jednocześnie strony ustaliły, że w trakcie odbioru sprawdzona zostanie zgodność wykonanych prac z załącznikiem (...) do umowy, co miało zostać stwierdzone w protokole odbioru. Jeżeli w trakcie odbioru nieruchomości będzie ona zgodna ze specyfikacjami wykończenia określonymi w załączniku (...) do umowy to strony zobowiązały się do podpisania protokołu odbioru stwierdzającego, że nieruchomość została zaakceptowana i odebrana przez P. B. ( art. V ust. 1, 2 i 3 umowy – k. 31).

W umowie strony uregulowały także kwestię odpowiedzialności (...) Spółki z o. o. w W. za wady fizyczne nieruchomości, odnosząc się w tym zakresie do regulacji ustawowej ( art. VIII umowy – k. 32 i 33).

W dniu 5 kwietnia 2006 r. P. B. dokonał odbioru spornej nieruchomości i zatwierdził ten odbiór (protokół – k. 148 - 149).

W dniu 19 kwietnia 2006 r. E. M. i Z. M. jako cesjonariusze zawarli z P. B. jako cedentem umowę w przedmiocie przeniesienia praw i obowiązków wynikających z umowy zawartej w dniu 21 września 2005 r. przez P. B. ze (...) Spółką z o. o. w W., która to spółka wyraziła na powyższe zgodę (k. 46 – 47 - umowa).

W wykonaniu wyżej wymienionej umowy z dnia 21 września 2005 r. E. M. i Z. M. w dniu 23 maja 2006 r. zawarli ze (...) Spółką z o. o. w W. umowę w przedmiocie ustanowienia odrębnej własności przedmiotowego lokalu i jego sprzedaży (k. 51 – 61 - umowa).

W przedmiotowym lokalu od samego początku jego istnienia została zamontowana przez wykonawcę wentylacja mechaniczna wyciągowa na podciśnienie. W lokalu tym nigdy nie było zamontowanej wentylacji mechanicznej nawiewowo – wywiewnej (opinia biegłego sądowego R. T. – k. 340, zeznania świadka M. C. – k. 303 v., dokumentacja powykonawcza – k. 252, zdjęcia – k. 257 – 269).

Całkowity koszt demontażu istniejącej wentylacji, nabycia i montażu wentylacji mechanicznej nawiewowo – wywiewnej w lokalu powodów wynosi kwotę 23.800,68 zł brutto (opinia biegłego sądowego R. T. – k. 394).

W dniu 12 marca 2015 r. w sprawie o sygn. akt I Co 459/15 toczącej się przed Sądem Rejonowym dla Warszawy Ż. w W. E. M. wystąpił z wnioskiem o zawezwanie do próby ugodowej (...) Spółki z o. o. w W. w sprawie wykonania instalacji wentylacji nawiewowo – wywiewnej zgodnie z umową. W dniu 11 sierpnia 2015 r. Sąd uznał sprawę za zakończoną wobec braku zawarcia ugody (k. 4 i 37 akt SR I Co 459/15).

(...) S.A. w W. jest następcą prawnym (...) Spółki z o. o. w W.. Następstwo to nastąpiło z dniem 21 lipca 2006 r. na skutek całkowitego przejęcia spółki (...) Spółki z o. o. w W. przez spółkę (...) S.A. w W. (k. 64 – 65, k. 111 – odpis z KRS, 415 – 416 = postanowienia Sądu).

Sąd dokonał następującej oceny dowodów:

Sąd co do zasady uznał za pełnowartościowy materiał dowodowy dokumenty przedstawione w niniejszej sprawie przez strony, ponieważ ich autentyczność, jak i zawartość nie budzą wątpliwości i nie były kwestionowane przez żadną ze stron.

Powyższe stwierdzenie nie dotyczy tylko jednego dokumentu. Otóż Sąd uznał za niewiarygodny dowód w sprawie zestawienie kosztów autorstwa M. W. (k. 63), albowiem jego lakoniczność nie pozwala na uczynienie go podstawą do dokonania ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie. Zestawienie to z uwagi na ogólnikowy charakter nie pozwala na dokonanie jego weryfikacji nawet na podstawowym poziomie. Ponadto stanowi on jedynie dokument prywatny sporządzony na zlecenie powodów, którzy są bezpośrednio zainteresowaniu wynikiem niniejszego procesu.

Sąd uznał za wiarygodne zeznania przesłuchanych świadków, albowiem ich relacje są logiczne i spójne. Przy czym w tym miejscu należy zaznaczyć, iż powyższa ocena dotyczy wyłącznie relacji świadków o faktach, a nie ich ocen w zakresie jakości wykonawstwa budynku. W tym zakresie właściwym dowodem jest opinia biegłego sądowego dysponującego specjalistyczną wiedzą.

Wobec przedmiotu sporu zasadniczym dowodem w sprawie jest dowód z opinii biegłego sądowego, albowiem weryfikacja twierdzeń powodów w zakresie specjalistycznego urządzenia technicznego mogła odbyć się wyłącznie przy wykorzystaniu wiedzy specjalistycznej.

W ocenie Sądu opinia biegłego sądowego z zakresu budownictwa i instalacji budowalnych R. T. została co do zasady sporządzona w sposób rzeczowy, rzetelny oraz przekonywujący, w oparciu o fachową wiedzę.

Kontynuując ocenę opinii biegłego R. T. należy podnieść, iż wskazany biegły sądowy to kompetentna osoba, posiadająca odpowiednie w tym kierunku specjalistyczne wykształcenie i wieloletnie doświadczenie zawodowe. Sporządził opinię na podstawie złożonej do akt dokumentacji, w tym zdjęciowej i oględzin nieruchomości. Sąd przyjął wyżej wspomnianą opinię za bezstronny i wiarygodny dowód w sprawie. Z jej treści wynika, iż przedmiotem analizy sporządzającego opinię były wszystkie czynniki, od których zależy prawidłowe ustalenie okoliczności istotnych w sprawie określonych w postanowieniu Sądu z dnia 13 listopada 2017 r. (k. 304). Sposób badań zaprezentowany przez biegłego sądowego wskazuje na prawidłowy tok podejmowania przez niego kolejnych czynności analitycznych. Przedmiotowa opinia jest jasna i logiczna.

W związku z tym Sąd oddalił wniosek strony powodowej o dopuszczenie dowodu z uzupełniającej opinii biegłego sądowego (k. 427). Dodatkowo taka decyzja była uzasadniona z tego względu, iż wobec trafności zarzutu przedawnienia roszczenia zgłoszonego przez pozwaną w piśmie z dnia 3 września 2018 r., dalsze badanie kwestii wysokości szkody stało się niecelowe.

Sąd pominął wniosek strony powodowej o dopuszczenie dowodu z przesłuchania stron w zakresie powodów wobec cofnięcia tego wniosku dowodowego przez powodów (k. 204, k. ).

Sąd pominął wniosek strony powodowej o dopuszczenie dowodu z zeznań świadka P. K., albowiem strona powodowa nie wskazała w zakreślonym terminie adresu miejsca zamieszkania lub pobytu tego świadka, co uniemożliwiło przeprowadzenie tego dowodu (k. 304). Powodowie zostali poinformowani przez Sąd o ustaleniach Policji, że w/w świadek nie przebywa pod adresem wskazanym przez powodów i zobowiązani do podania aktualnego adresu świadka (k.217, 224, 226 v.), a mimo to nie wskazali innego adresu tego świadka. Dodatkowo Sąd w trybie art. 242 kpc oznaczył termin, wskazując że po jego upływie dowód zeznań tego świadka zostanie przeprowadzony tylko wówczas gdy nie spowoduje zwłoki w postępowaniu (k. 246 v.).

Sąd oddalił wniosek strony powodowej o zarządzenie zwrotu odpowiedzi na pozew (k. 224 v.), albowiem pozwana poczyniła w odpowiedzi na pozew adnotację o nadaniu odpowiedzi na pozew pełnomocnikowi powodów (k. 101) oraz dodatkowo dołączyła do pisma taki dowód nadania przesyłka poleconą (k. 93). W tym stanie rzeczy Sąd uznał, że nie zachodzą podstawy do zastosowania rygoru z art. 132 § 1 kpc.

Sąd zważył, co następuje:

W ocenie Sądu powództwo nie zasługuje na uwzględnienie i podlega oddaleniu w całości z uwagi na zasadnie podniesiony przez pozwaną zarzut przedawnienia roszczenia. Gdyby zarzut przedawnienia nie został podniesiony to żądanie powodów podlegałoby jedynie częściowemu uwzględnieniu w zakresie ilościowym.

W pierwszym rzędzie należy podnieść, że powodowie w taki sposób sformułowali roszczenie, że wnieśli o zasądzenie od pozwanej kwoty pieniężnej tytułem odszkodowania za nienależyte wykonanie umowy z dnia 21 września 2005 r. polegające na braku wykonania mechanicznej wentylacji nawiewno – wywiewnej w lokalu mieszkalnym nr (...) o powierzchni 107,70 m 2, usytuowanym w budynku przy ul. (...) w W.. Jednocześnie jako podstawę prawną roszczenia powodowie wskazali przepis art. 471 kc.

Wobec przedmiotu sporu, a w szczególności wobec zarzutu strony pozwanej polegającego na twierdzeniu, że strona powodowa nie może z umowy z dnia 21 września 2005 r. jako z umowy przedwstępnej wywodzić w/w roszczenia odszkodowawczego i to nie tylko dlatego, zdaniem strony pozwanej, że nie znajduje ono podstaw faktycznych, ale przede wszystkim dlatego, że jest ono co do zasady jurydycznie nieprawidłowe (zarzut wystąpienia z roszczeniem odszkodowawczym z umowy przedwstępnej ponad ujemny interes umowny określony w art. 390 § 1 kc), zasadniczym obowiązkiem Sądu stało się ustalenie charakteru prawnego przedmiotowej umowy.

W ocenie Sądu, wbrew twierdzeniom obu stron procesu, umowa zawarta w dniu 21 września 2005 przez poprzedników prawnych powodów i pozwanej spółki nie stanowi umowy przedwstępnej w rozumieniu art. 389 § 1 i nast. kc. W konsekwencji wszystkie zarzuty strony pozwanej oparte na twierdzeniu, że sporna umowa stanowi umowę przedwstępną należało uznać za chybione.

Kontynuując rozważania w zakresie charakteru prawnego w/w umowy należy podnieść, że strona pozwana nie ma racji twierdząc, iż przedmiotowa umowa zawarta w dniu 21 września 2005 r. stanowi umowę przedwstępną w rozumieniu przepisów kodeksu cywilnego.

W ocenie Sądu kontrakt ten stanowi jedynie tzw. umową deweloperską. Wymaga podkreślenia, iż przedmiotem tej umowy było nie tylko zobowiązanie do zawarcia w przyszłości umowy sprzedaży przenoszącej na poprzednika prawnego powodów własność lokalu oraz prawo do miejsca garażowego, ale także zobowiązanie pozwanego do uprzedniego wybudowania nieruchomości lokalowej mieszkalnej, w którym będzie znajdował się ten lokal i do ustanowienia na rzecz poprzednika prawnego powodów odrębnej własności tego lokalu. Umowa ta została zawarta w związku z realizowaną przez pozwanego inwestycją budowlaną polegającą na budowie zespołu budynków mieszkalnych.

(...) Spółka z o. o. w W. zobowiązała się w umowie do zakończenia budowy nieruchomości w terminie do dnia 28 lutego 2006 r. (art. IV ust. 1 umowy – k. 31), przy czym zgodnie z umowną definicją nieruchomości strony pod tym pojęciem rozumiały łącznie lokal mieszkalny, loggię, miejsce parkingowe i pomieszczenie pomocnicze mające stanowić przedmiot przyszłej umowy ustanowienia odrębnej własności i sprzedaży lokalu mieszkalnego (art. I pkt k umowy – k. 30), a pod pojęciem lokalu mieszkalnego rozumiały lokal mieszkalny w standardzie wykończenia zgodnym z załącznikiem (...) do umowy oznaczony numerem 14 o powierzchni 107,70 m 2 usytuowany w budynku przy ul. (...) w W. ( art. I pkt a umowy – k. 29).

Zdaniem Sądu taka umowa deweloperska nie jest umową przedwstępną w rozumieniu art. 389 kc, tylko jest nienazwaną umową właściwą. Jest to umowa mieszana łącząca elementy różnych umów nazwanych w taki sposób, iż odnosząc się do czynności podejmowanych w ramach budowlanego procesu inwestycyjnego tworzy oryginalny w stosunku do typów umów ustawowych rodzaj kontraktu. W szczególności umowa ta charakteryzuje się tą odrębnością wobec umowy przedwstępnej uregulowanej w kodeksie cywilnym, iż zamawiający jest zobowiązany do zapłaty całej należności za wybudowanie lokalu i przeniesienia na jego rzecz prawa własności. Taki złożony charakter umowy wynika z celu gospodarczego polegającego na przekazaniu przez developera inwestycji użytkownikowi. Przedstawiona ocena charakteru prawnego zawartej przez strony umowy znajduje potwierdzenie w ugruntowanym stanowisku Sądu Najwyższego (Wyrok z dnia 09.07.2003 r., IV CKN 305/01, OSNC 2004/7 - 8/130, wyrok z dnia 30.06/2004 r., IV CK 521/03, Lex nr 183717). Z tego powodu nie znajduje zastosowania w sprawie przepis art. 390 kc, na który powołała się strona pozwana. Wobec dokonanej przez Sąd oceny charakteru prawnego umowy strony nie mogą odnosić się do regulacji ustawowej umowy przedwstępnej, mogą stosować jedynie regulację umowną w tym zakresie. Dla dokonanej oceny znaczenie ma rzeczywisty charakter prawny umowy, który w świetle treści kontraktu nie budzi wątpliwości co do zakresu zobowiązań obu stron, a nie wadliwa ocena prawna umowy dokonana przez jej strony. Taka błędna, choć zgodna pomiędzy stronami, wykładnia umowy nie wiąże Sądu.

W konsekwencji nie można podzielić poglądu strony pozwanej, że powodowie nie są uprawnieni do konstruowania zgłoszonego roszczenia odszkodowawczego wywodzonego z umowy z dnia 21 września 2005 roku. W tym kontekście zarzut przedawnienia roszczenia z powołaniem się na przepis art. 390 § 3 kc należy uznać za chybiony.

Roszczenie to powinno zatem zostać poddane ocenie przy uwzględnieniu przesłanek ustawowych.

Ustalone powyżej okoliczności faktyczne sprawy w pełni pozwalają na przypisanie stronie pozwanej odpowiedzialności na podstawie art. 471 kc. Jest to kontraktowe roszczenie odszkodowawcze, w tym miejscu należy podkreślić, iż nie związane ze szczególnym reżimem rękojmi, na który wskazywała strona pozwana, co oznacza, iż roszczenie to może być dochodzone także po ewentualnej utracie uprawnień z tytułu rękojmi. Tak też Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 13.05.1987 r., III CZP 82/86, OSNCP 1987/12/189.

W sprawie niniejszej powodowie przedstawili twierdzenia, z których w sposób nie budzący wątpliwości wynika, iż ponieśli szkodę majątkową na skutek wybudowania nieruchomości lokalowej posiadającej wadę fizyczną w postaci braku montażu rodzaju wentylacji określonego w umowie. W tym miejscu należy zaznaczyć, że załącznik (...) do umowy określający standard wykończenia lokalu stanowił integralną część umowy z dnia 21 września 2005 roku (k. 40 i nast.).

O standardzie wyposażenia lokalu wybudowanego na podstawie wyżej wskazanej umowy deweloperskiej decyduje treść kontraktu, a w zakresie nie objętym kontraktem treść powszechnie obowiązujących przepisów prawa. W niniejszej sprawie zachodzi szczególna sytuacja, albowiem ani treść umowy deweloperskiej ani teść treść załącznika (...) do tej umowy nie określa czy przedmiotem kontraktu był apartament czy też penthouse, w tym zakresie strony umowy posługują się sformułowaniem lokal mieszkalny. Wprawdzie załącznik (...) do umowy deweloperskiej wprowadza zróżnicowanie na lokale mieszkalne typu apartament i typu penthouse w zakresie dotyczącym odmiennego wyposażenia tych lokali, ale również i on nie zawiera wskazania jakiego rodzaju lokal stanowił przedmiot umowy zawartej przez poprzedników prawnych powodów i pozwanej (apartament czy penthouse). Z załącznika tego wynika jedynie, że penthouse powinien być wyposażony w system wentylacji nawiewno – wywiewnej (k. 41). Co istotne powszechnie obowiązujące przepisy prawa w dacie zawarcia umowy deweloperskiej, jak i aktualnie nie określają definicji apartamentu i penthousu. Pojęcia te funkcjonują jedynie jako branżowe standardy, które mogą przedstawiać się niejednolicie w zależności od standardów danego dewelopera oraz miejsca i czasu inwestycji (okoliczności powszechnie znane).

Powyższe prowadzi do wniosku, że w przedmiotowej umowie deweloperskiej strony nie określiły literalnie rodzaju lokalu stanowiącego przedmiot tej umowy, a mianowicie czy jest on penthousem czy apartamentem w rozumieniu załącznika (...) do tej umowy. Z tego załącznika wynika jedynie, że poprzednik prawny pozwanej jako inwestor przewidywał istnienie dwóch w/w rodzajów lokali mieszkalnych w tej inwestycji budowalnej. W tym stanie rzeczy należy odwołać się do zasady określonej w przepisie art. 65 § 2 kc, zgodnie z którą w umowach należy przede wszystkim badać jaki był zgodny zamiar stron i cel umowy. O takim zamiarze świadczy również zachowanie stron zaistniałe już po zawarciu umowy (por. np. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 16.01.2013., II CSK 302/12, nie publ., z dnia 19.09.2013 r., I CSK 688/12, Izba Cywilna 2014 (...), s. 53, z dnia 16.11.2017 r., V CSK 79/17, nie publ.). W tym miejscu należy podkreślić, że w niniejszej sprawie obie strony sporu uznawały za bezsporną okoliczność, że w przedmiotowym lokalu powinna zostać zamontowana wentylacja nawiewno – wywiewna. Różnica sprowadzała się jedynie do tego, że strona powodowa twierdziła, że takiej instalacji nigdy nie zamontowano w tym lokalu, a strona pozwana, że lokal powodów został wykonany godnie ze standardem wykończenia określonym w załączniku (...) do umowy przedwstępnej również w zakresie wentylacji nawiewno – wywiewnej (k. 97). Według samej pozwanej w przedmiotowym lokalu powodów została wykonana przez pozwaną wentylacja nawiewno – wywiewna, która nie została uruchomiona wyłącznie na skutek prac aranżacyjnych lokalu dokonanych na zlecenie powodów (k. 224 v., k. 222 - 223).

Sytuacja uległa zmianie dopiero od momentu zapoznania się przez stronę pozwaną z opinią biegłego sądowego R. T., który stwierdził, że lokal powodów nie jest penthousem. Od tej chwili pozwana powołując się na to stwierdzenie zaczęła podnosić, że sporny lokal co do zasady nie powinien mieć wentylacji nawiewno – wywiewnej, ponieważ nie jest penthousem (pismo pozwanej z 4.07.18 r. – k. 357).

W ocenie Sądu stanowisko strony pozwanej zaprezentowane od dnia 4 lipca 2018 r. należy uznać za instrumentalne wykorzystanie twierdzenia biegłego sądowego, które jest bezużyteczne dla niniejszej sprawy z dwóch powodów. Po pierwsze Sąd nie zlecał biegłemu sporządzenia opinii w zakresie ustalenia tego czy sporny lokal stanowi penthouse czy też apartament, a po drugie wykładnia kontraktu należy wyłącznie Sądu. Opinia biegłego sądowego w tym zakresie, gdyby taki dowód został dopuszczony, mogłaby mieć znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy tylko wówczas gdyby umowa lub przepisy powszechnie obowiązującego prawa określały definicje penthousu lub apartamentu. W sytuacji braku tego rodzaju norm budowalnych i architektonicznych przeprowadzanie dowodu z opinii biegłego sądowego nie jest celowe.

Podsumowując, w świetle dyrektyw interpretacyjnych zawartych w przepisie art. 65 § 2 kc należało uznać, że zgodną wolą stron umowy było uczynienie jej przedmiotem, lokalu mieszkalnego typu penthouse. Świadczą o tym twierdzenia stron przedstawione w procesie, które do dnia 4 lipca 2018 r. miały zgodny charakter.

Kontynuując rozważania prawne należy podnieść, że dla ustalenia zaistnienia odpowiedzialności odszkodowawczej jednego podmiotu wobec drugiego podmiotu istotne jest ustalenie czy zostały zrealizowane wszystkie przesłanki odpowiedzialności odszkodowawczej, do których należą: zdarzenie, z którym system prawny wiąże obowiązek naprawienia szkody, szkoda i związek przyczynowy pomiędzy tym zdarzeniem a szkodą.

Zdaniem Sądu co do zasady zostały zrealizowane przesłanki odpowiedzialności odszkodowawczej pozwanej wobec powodów.

Otóż zgodnie z art. 471 kc w zw. z art. 363 § 1 kc podmiot poszkodowany jest uprawniony do domagania się naprawienia szkody poprzez przywrócenie stanu poprzedniego, w tym przypadku zgodnego z umową lub poprzez zapłatę sumy pieniężnej. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem jest także możliwe domaganie się odszkodowania stanowiącego różnicę pomiędzy wartością obiektu wybudowanego a zamówionego. I na tym właśnie polega szkoda powodów, ponieważ wada istniejąca w nabytej przez nich od pozwanej rzeczy (stan niezgodności z umową) obniża wartość nieruchomości o wartość prac niezbędnych do wykonania celem usunięcia tej wady (tak też Sąd Apelacyjny w Warszawie w uzasadnieniu do wyroku z dnia 23.04.13 r. wydanego w sprawie o sygn. akt VI ACa 975/12, nie publ.).

Poczynione w sprawie ustalenia prowadzą do jednoznacznego wniosku, iż w przedmiotowym lokalu – penthousie zamiast wentylacji mechanicznej nawiewowo – wywiewnej w lokalu została zamontowana wentylacja mechaniczna wyciągowa na podciśnienie.

Bez znaczenia jest okoliczność, że w dniu 5 kwietnia 2006 r. P. B. dokonał odbioru spornej nieruchomości i zatwierdził ten odbiór (protokół – k. 148 - 149), albowiem w zakresie odpowiedzialności odszkodowawczej kontraktowej pozwanej wobec powód istotny jest rzeczywisty stan realizacji umowy, a nie pisemne ogólnikowe oświadczenie poprzednika prawnego powodów.

W konsekwencji należało uznać, iż poprzednik prawny pozwanej nie wykonał należycie umowy z dnia 21 września 2005 r. dostarczył lokal mieszkalny bez rodzaju wentylacji określonego w umowie. W takim przypadku powodowie posiadają roszczenie odszkodowawcze mające na celu wyrównanie uszczerbku majątkowego.

Mając na uwadze poczynione powyżej ustalenia odnośnie wysokości tego uszczerbku powodowie ponieśli z tego tytułu szkodę na poziomie kwoty 23.800,68 zł ( opinia biegłego sądowego - k. 394).

Przy czym należy jednocześnie podnieść, że roszczenie powodów nie mogłoby zostać uwzględnione jako żądanie określone w sposób solidarny. Sąd uznał, iż brak jest podstaw do przyjęcia, iż powodowie są wierzycielami solidarnymi w zakresie roszczenia odszkodowawczego. Nie wynika to z przepisu prawa ani z umowy. Wobec braku przesłanek z art. 369 kc o solidarności czynnej nie mogło być mowy. Roszczenie powodów ma charakter pieniężny, a więc podzielny. Stosownie zatem do treści art. 389 § 1 kc świadczenie należne powodom powinno podlegać podziałowi pomiędzy powodów. Jak stanowi ten przepis wobec braku okoliczności mogących przemawiać za przyjęciem innego stosunku podział ten powinien nastąpić w częściach równych.

Mimo poniesienia przez powodów szkody nie są oni jednak uprawnieni do przymusowego dochodzenia jej naprawienia, ponieważ strona pozwana w uzasadniony sposób podniosła zarzut przedawnienia roszczenia.

Roszczenie o zapłatę należności z tytułu przedmiotowej umowy jako umowy nienazwanej jest roszczeniem odszkodowawczym, do którego znajduje zastosowanie 10 – letni termin przedawnienia określony w art. 118 kc.

Zgodnie z zasadą ustaloną w art. 120 § 1 kc bieg przedawnienia rozpoczyna się w dniu, w którym roszczenie stało się wymagalne. Ustawodawca nie zdefiniował tego pojęcia. W literaturze i orzecznictwie zgodnie przyjmuje się jednak, że oznacza ono sytuację, w której dla uprawnionego (wierzyciela) otwiera się możliwość domagania się od zobowiązanego (dłużnika), by zaspokoił roszczenie, a zatem by zachował się zgodnie z treścią ciążącego na nim zobowiązania.

Roszczenie o odszkodowanie za szkodę spowodowaną naruszeniem zobowiązania umownego powstaje nie wcześniej niż w momencie zrealizowania się wszystkich przesłanek, które zgodnie z art. 471 kc decydują o jego powstaniu. Są nimi: naruszenie zobowiązania ("bezprawność kontraktowa") oraz wyrządzenie wierzycielowi szkody (art. 361 § 2 KC), pozostającej w związku przyczynowym z naruszeniem zobowiązania (art. 361 § 1 KC).

Termin, w którym dłużnik powinien spełnić należne wierzycielowi świadczenie określony został w art. 455 kc. Na tle brzmienia tego przepisu trzeba rozróżnić sytuacje, w których wymagalne stają się roszczenia z zobowiązań terminowych oraz z zobowiązań bezterminowych. Za terminowe uznaje się te zobowiązania, dla których termin spełnienia świadczenia wynika z treści czynności prawnej lub z ich właściwości. Ich wymagalność następuje w terminie, w którym świadczenie powinno być spełnione. Jeżeli strony umowy nie ustaliły terminu wykonania zobowiązania albo termin ten nie wynika z jego właściwości, to zobowiązanie ma charakter bezterminowy. Taki charakter ma też zobowiązanie do świadczenia odszkodowania z tytułu nienależytego wykonania umowy.

Roszczenia z zobowiązań bezterminowych stają się wymagalne po zaistnieniu zdarzenia, którego wystąpienie zależy od woli wierzyciela, a mianowicie od wezwania dłużnika do spełnienia świadczenia. W takim wezwaniu wierzyciel może określać termin, w którym zobowiązanie powinno być wykonane. Staje się on wówczas terminem wymagalności roszczenia o wykonanie zobowiązania. Jeżeli natomiast wierzyciel tego terminu nie określi, to zgodnie z art. 455 kc świadczenie musi być spełnione przez dłużnika niezwłocznie po wezwaniu. W praktyce najczęściej wynosi on od kilku do kilkunastu dni od wezwania.

Należy podkreślić, że w art. 120 § 1 kc na potrzeby określenia momentu, w którym rozpoczyna się bieg przedawnienia roszczenia o wykonanie zobowiązania bezterminowego, ustawodawca przewidział, że ocena decydujących o tym przesłanek ma być dokonywana według zobiektywizowanych kryteriów. W myśl tego przepisu, dla stwierdzenia, że zaistniał stan wymagalności roszczenia o wykonanie zobowiązania bezterminowego nie ma znaczenia to, czy wierzyciel lub dłużnik mieli wiedzę o okolicznościach, które go uzasadniały.

Z powyższego założenia wynika, że rozpoczęcie biegu terminu przedawnienia roszczeń bezterminowych ma być oceniane w oderwaniu od okoliczności o charakterze indywidualnym i subiektywnym. Rozwiązanie to ma przede wszystkim na celu wyeliminowanie sytuacji, w których wierzyciel - celowo nie podejmując działań, które by doprowadziły do wymagalności roszczenia - dowolnie odsuwałby początek biegu terminu jego przedawnienia. Byłoby to z oczywistych względów sprzeczne z celami instytucji przedawnienia, której głównym zadaniem jest porządkowanie stosunków prawnych i wzmacnianie pewności uczestników obrotu co do treści ich praw i obowiązków.

Konkludując roszczenie o naprawienie szkody w reżimie odpowiedzialności kontraktowej odszkodowawczej staje się wymagalne dopiero po wezwaniu dłużnika przez wierzyciela do spełnienia świadczenia (art. 455 KC), ale brzmienie art. 120 § 1 zdanie drugie kc uzasadnia oddzielenie od siebie rzeczywistej wymagalności roszczenia od wymagalności hipotetycznej, ustalanej z odwołaniem się do chwili, w której stan wymagalności roszczenia mógł powstać najwcześniej.

Termin przedawnienia roszczenia o odszkodowanie ex contractu rozpoczyna bieg w chwili, w której powstała szkoda pozostająca w związku z naruszeniem zobowiązania. Znajduje ono potwierdzenie w brzmieniu art. 120 § 1 kc. Koniecznym warunkiem stosowania tego przepisu jest bowiem istnienie przedmiotu przedawnienia - roszczenia majątkowego w ramach zobowiązaniowego stosunku prawnego. Roszczenie odszkodowawcze ex contractu może powstać dopiero wówczas, gdy spełnione zostaną jego przesłanki. Do jego powstania nie wystarczy samo naruszenie zobowiązania, lecz nadto jeszcze konieczne jest zaistnienie szkody pozostającej z nim w związku przyczynowym (art. 471 kc). Uwzględniając konstrukcję hipotetycznej wymagalności roszczenia o wykonanie zobowiązania bezterminowego, do której ustawodawca odwołuje się w art. 120 § 1 zdanie drugie kc, należy stwierdzić, że chwilą, w której wierzyciel najwcześniej może wezwać dłużnika do zapłaty odszkodowania jest dzień, w którym doszło do spełnienia przesłanek odpowiedzialności odszkodowawczej. W konsekwencji, w tym momencie rozpocznie się bieg przedawnienia roszczenia o naprawienie szkody ex contractu.

W pewnych sytuacjach ustawodawca przewiduje wyjątki od ustalonej w art. 120 § 1 zdanie drugie kc reguły, według której stan wymagalności roszczenia, z wystąpieniem którego rozpoczyna się bieg jego terminu przedawnienia, ma podlegać ustaleniu z odwołaniem się do zobiektywizowanych przesłanek. Wyjątek ten polega na powiązaniu początku biegu tego terminu z pozyskaniem przez wierzyciela wiedzy o zdarzeniu, z którego wynika jego roszczenie (a tempore scientiae). Z tym zdarzeniem ustawodawca powiązał początek biegu terminu przedawnienia roszczeń ex delicto (art. 442 ¹ KC, wcześniej analogicznie także art. 442 KC) oraz ich szczególnych rodzajów (w ramach odpowiedzialności za produkt niebezpieczny - art. 449 ⁸ KC i odpowiedzialności ponoszonej przez zakład hotelowy, kąpielowy lub zakłady o zbliżonym charakterze za rzeczy gości - art. 848 KC w zw. z art. 852 KC), a nadto początek biegu terminu zawitego do dochodzenia uprawnień w ramach rękojmi za wady rzeczy sprzedanej (art. 576 § 1 KC) oraz terminów zawitych i terminów przedawnienia w ramach odpowiedzialności za niezgodność towaru konsumpcyjnego z umową (art. 9 i 10 ustawy z 27 lipca 2002 r. o szczególnych warunkach sprzedaży konsumenckiej oraz o zmianie Kodeksu cywilnego, Dz.U. Nr 141, poz. 1176 ze zm.).

Regulacja odpowiedzialności ex contractu nie zawiera odpowiednika art. 442 ¹ KC, a zatem obliczanie terminu przedawnienia tych roszczeń a tempore scientiae wymagałoby stosowania tego przepisu w drodze analogii. W ocenie Sądu brak jest podstaw do stosowania tego rodzaju analogii. Ujednolicanie reguł przedawnienia w drodze wykładni byłoby sprzeczne z intencją leżącą u podstaw odrębności obu reżimów odpowiedzialności za szkodę. Za brakiem możliwości stosowania terminów przedawnienia a tempore scientiae w odniesieniu do roszczeń o naprawienie szkody ex contractu przemawia także funkcjonalna odmienność tego źródła odpowiedzialności w porównaniu z odpowiedzialnością deliktową. Koncepcja obliczania terminu przedawnienia roszczenia o odszkodowanie ex contractu zgodnie ze stanem wiedzy wierzyciela pozostawałaby także sprzeczna z wartościami leżącymi u podstaw instytucji przedawnienia. Ustalenie rzeczywistego stanu świadomości poszkodowanego w praktyce jest często znacznie utrudnione, o ile wierzyciel nie ujawni tej świadomości na zewnątrz, a określenie początku biegu przedawnienia a tempore scientiae mogłoby stanowić pretekst dla oportunistycznych zachowań poszkodowanego (por. uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z 11 lipca 2002 r., IV CKN 1219/00, OSNC 2003, nr 11 poz. 152, por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 22.11.2013 r., III CZP 72/13, Lex nr 1391775).

Przenosząc powyższe reguły na grunt niniejszej sprawy należy uznać, że bieg terminu przedawnienia roszczenia o zapłatę odszkodowania z tytułu niewykonania lub nienależytego wykonania umowy rozpoczął się po upływie tygodnia od dnia 5 kwietnia 2006 r., kiedy to poprzednik prawny pozwanej w terminie zgodnym z umową udostępnił sporny lokal do odbioru poprzednikowi prawnemu powodów. Wtedy to P. B. miał możliwość po raz pierwszy zapoznania się z lokalem wybudowanym dla niego przez (...) Spółkę z o. o. w W. na podstawie umowy z dnia 21 września 2005 r. i zarazem sprawdzenia czy lokal posiada standard wyposażenia określony w umowie. Otóż po zakończeniu budowy w/w nieruchomości (...) Spółka z o. o. w W. zobowiązała się w umowie do poinformowania o tym fakcie drugą stronę umowy i zarazem do wyznaczenia terminu odbioru nieruchomości. Jednocześnie strony ustaliły, że w trakcie odbioru sprawdzona zostanie zgodność wykonanych prac z załącznikiem (...) do umowy, co miało zostać stwierdzone w protokole odbioru. Jeżeli w trakcie odbioru nieruchomości będzie ona zgodna ze specyfikacjami wykończenia określonymi w załączniku (...) do umowy to strony zobowiązały się do podpisania protokołu odbioru stwierdzającego, że nieruchomość została zaakceptowana i odebrana przez P. B. ( art. V ust. 1, 2 i 3 umowy – k. 31). A w dniu 5 kwietnia 2006 r. P. B. dokonał odbioru spornej nieruchomości i zatwierdził ten odbiór (protokół – k. 148 - 149).

Należy podkreślić, że bieg terminu przedawnienia roszczenia odszkodowawczego z tytułu kontraktu rozpoczyna się od dnia, w którym obiektywnie najwcześniej było możliwe wykrycie źródła szkody, a nie w dniu, w którym strona poszkodowana ustaliła w sposób subiektywny to źródło szkody. W przypadku przedmiotowej sprawy źródłem szkody był brak montażu rodzaju wentylacji określonej w umowie i okoliczność ta występowała od samego początku, w tym w dniu 5 kwietnia 2006 r. kiedy to doszło do dokonania odbioru lokalu. W ocenie Sądu nie było żadnych przeszkód, aby w ciągu tygodnia od dnia dokonania odbioru lokalu dokonać dokładnej weryfikacji czy wyposażenie lokalu, w tym system wentylacji odpowiada temu, które stało się przedmiotem ustaleń stron umowy. Powodowie są następcami prawnymi P. B. w zakresie spornego kontraktu, a zatem w ramach tej kontynuacji prawnej bieg terminu przedawnienia zgłoszonego przez nich roszczenia powinien być liczony także przy uwzględnieniu zachowania ich poprzednika prawnego - P. B..

Zdaniem Sądu powodowie nie wykazali, aby przerwali bieg terminu przedawnienia.

Zgodnie z utrwalonym poglądem doktryny i orzecznictwem Sądu Najwyższego oraz sądów powszechnych złożenie do Sądu wniosku o zawezwanie do próby ugodowej przerywa bieg termin przedawnienia roszczenia, albowiem jest czynnością zmierzającą do dochodzenia roszczenia w rozumieniu przepisu art. 123 § 1 pkt 1 kc. Bez znaczenia jest okoliczność, że przedmiotem tego wniosku nie było roszczenie o zapłatę kwoty pieniężnej, tylko żądanie o wykonanie spornej wentylacji w lokalu. Jeżeli poszkodowany wybrał najpierw roszczenie o przywrócenie stanu zgodnego z umową (restytucja naturalna), a następnie zmienił żądanie na roszczenie o świadczenie odszkodowawcze pieniężne, to ta pierwsza czynność przerywa bieg terminu przedawnienia także wobec tego drugiego rodzaju roszczenia. Żądanie restytucji naturalnej jest bowiem tym samym odszkodowaniem, a dochodzonym jedynie w innej formie (tak Sąd Najwyższy w uzasadnieniu do postanowienia z dnia 15.01.2016 r., I CSK 1080/14, Lex nr 1976237).

W tym kontekście należy podnieść, że bieg tego terminu przedawniania nie został przerwany przez powódkę, przy czyn należy podnieść, że powódka w ogóle nie wystąpiła z wnioskiem o zawezwanie do próby ugodowej. W sprawie I Co 459/15 toczącej się przed Sądem Rejonowym dla Warszawy Ż. z wnioskiem takim wystąpił bowiem jedynie powód (k. 17 - akt I Co 459/15).

Bieg tego terminu przedawnienia nie został również przerwany przez powoda na skutek wniosku o zawezwanie do próby ugodowej wniesionego przez niego w sprawie I Co 459/15 toczącej się przed Sądem Rejonowym dla Warszawy Ż..

Otóż w dniu 12 marca 2015 r. w sprawie o sygn. akt I Co 459/15 toczącej się przed Sądem Rejonowym dla Warszawy Ż. w W. E. M. wystąpił z wnioskiem o zawezwanie do próby ugodowej spółki (...) Spółki z o. o. w W. w sprawie wykonania instalacji wentylacji nawiewowo – wywiewnej zgodnie z umową. W dniu 11 sierpnia 2015 r. Sąd uznał sprawę za zakończoną wobec braku zawarcia ugody (k.4 i 37 akt SR I Co 459/15).

Wystąpienie przez powoda z wnioskiem o zawezwanie do próby ugodowej w sprawie o sygn. akt I Co 459/15 toczącej się przed Sądem Rejonowym dla Warszawy Ż. w W. należy uznać za czynność bezskuteczną, ponieważ wniosek ten został skierowany wobec podmiotu nieistniejącego. Na skutek całkowitego przejęcia spółki (...) Spółki z o. o. w W. przez spółkę (...) S.A. w W. doszło do utraty bytu prawnego spółki (...) Spółki z o. o. w W. z dniem 21 lipca 2006 r. (k. 64 – 65, k. 111 – odpis z KRS, k. 415 – 416 - postanowienia Sądu). O utracie bytu prawnego podmiotu przejmowanego decyduje przepis art. 493 § 1, 2 i 5 kodeksu spółek handlowych. Efektem wpisu połączenia jest wykreślenie spółki przejmowanej (por. postanowienie SA w Rzeszowie z 8.02.2013 r., I Acz 30/13, Lex nr 1280982). Skutek materialnoprawny w postaci utraty bytu prawnego przez spółkę przejmowaną następuje w dacie dokonania wpisu połączenia (por. wyrok WSA w Warszawie z dnia 21.03.2017 r., V SA/Wa 221/16, Lex nr 2323615). Wniosek o zawezwanie do próby ugodowej tego podmiotu skierowany do niego w 2015 r. powinien zostać zatem odrzucony jako skierowany przeciwko podmiotowi nie posiadającemu zdolności prawnej i sądowej ( art. 199 § 1 pkt 3 kpc w zw. z art. 13 § 2 kpc). Wniosek o zawezwanie do próby ugodowej wniesiony po dniu 21 lipca 2006 r. powinien zostać skierowany wyłącznie przeciwko (...) S.A. w W. jako następcy prawnemu spółki (...)Spółki z o. o. w W. na zasadzie art. 494 § 1 kodeksu spółek handlowych.

Powyższe oznacza, że powód w dniu 12 marca 2015 r. nie dokonał przerwania biegu terminu przedawnienia roszczenia i termin ten nie rozpoczął biegu na nowo od dnia 11 sierpnia 2015 roku.

Występując z roszczeniem w niniejszej sprawie w dniu 21 października 2016 r. powodowie dochodzą zatem roszczenia, które uległo przedawnieniu z dniem 12 kwietnia 2016 r. i jako takie stosownie do treści art. 117 § 2 kc nie może być przymusowo dochodzone.

Sąd rozstrzygnął o kosztach procesu na podstawie art. 98 § 1 i 3 kpc oraz na podstawie § 2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokatów w brzmieniu obowiązującym w dacie wszczęcia postępowania oraz na podstawie § 2 Ministra Sprawiedliwości z dnia 3.10.2016 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie opłat za czynności adwokatów. Sąd zastosował zasadę odpowiedzialności za wynik procesu, który powodowie przegrali w całości. Na zasądzoną kwotę składa się opłata sądowa od pełnomocnictwa procesowego (17 zł) i wynagrodzenie pełnomocnika procesowego (7.200 zł).

Mając na uwadze całokształt poczynionych powyżej rozważań Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.