Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 kwietnia 2018 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie XXVII Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący:	SSO Ada Sędrowska
Protokolant:	sekr. sądowy Agnieszka Gromek

po rozpoznaniu w dniu 29 marca 2018 roku w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W.

przeciwko (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy w Warszawie

z dnia 12 maja 2017 r., sygn. akt II C 3829/16

1.  oddala apelację co do pkt 1i 2 zaskarżonego wyroku;

2.  zasądza od (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. na rzecz (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. kwotę 135 zł (sto trzydzieści pięć złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania w instancji odwoławczej;

3.  oddala apelację co do pkt 3 i 4 zaskarżonego wyroku;

4.  zasądza od (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. na rzecz (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. kwotę 135 zł (sto trzydzieści pięć złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania w instancji odwoławczej.

SSO Ada Sędrowska

Sygn. akt XXVII Ca 2024/17

UZASADNIENIE

Pozwem złożonym 31 sierpnia 2016 r. (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. wniósł o zasądzenie od (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. kwoty 250 € wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 19 sierpnia 2016 r. do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych.

W tym samym dniu, tj. 31 sierpnia 2016 r. (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. złożył przeciwko (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. analogiczny pozew w sprawie, której nadano sygn. akt: II C 3757/16. W sprawie tej również domagał się zasądzenia kwoty 250 € wraz z odsetkami ustawowymi, z tym że liczonymi od dnia 02 lipca 2016 r. do dnia zapłaty.

W obu sprawach: o sygn. akt II Nc 9085/16 oraz II Nc 9076/16 wydane zostały nakazy zapłaty w postępowaniu upominawczym, uwzględniające roszczenia w całości.

(...) sp. z o.o. z siedzibą w W. wniósł sprzeciwy od tych nakazów, w dniu 18 listopada 2016 r. od wydanego w sprawie o sygn. akt II Nc 9085/16 oraz w dniu 24 listopada 2016 r. od wydanego w sprawie o sygn. akt II Nc 9076/16, wnosząc o oddalenie powództwa. Spółka podniosła brak legitymacji czynnej po stronie dochodzącego roszczenia.

Postanowieniem z dnia 20 lutego 2017 r. wydanym w sprawie o sygn. akt II C 3757/16 Sąd Rejonowy połączył sprawę II C 3757/16 do wspólnego rozpoznania i rozstrzygnięcia ze sprawą II C 3829/16.

Wyrokiem z dnia 12 maja 2017 r. Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie:

co do wierzytelności nabytej od K. K.

1.  zasądził od (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedziba w W. na rzecz (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. kwotę 250 euro z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w wysokości równej sumie stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 5,5 punktów procentowych naliczanymi od kwoty 250 euro za okres od dnia 19 sierpnia 2016 roku do dnia zapłaty;

2.  zasądził od (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. na rzecz (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. kwotę 407 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 360 zł kosztów zastępstwa procesowego;

co do wierzytelności nabytej od F. W.

3.  zasądził od (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. na rzecz (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. kwotę 250 euro z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w wysokości równej sumie stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 5,5 punktów procentowych naliczanymi od kwoty 250 euro za okres od dnia 02 lipca 2016 roku do dnia zapłaty;

4.  zasądził od (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. na rzecz (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. kwotę 407 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 360 zł kosztów zastępstwa procesowego.

Apelację od powyższego wyroku wniosła (...) Spółka z o.o. z siedzibą w W., zaskarżając go w całości i zarzucając:

1.  naruszenie prawa materialnego art. 5, 6 i 7 Rozporządzenia (WE) nr 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. ustanawiającego wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów („Rozporządzenie”), z uwzględnieniem znaczenia tych przepisów nadanego wyrokami Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawach C-402/07 i C-432/07 oraz C-581/10 i C-629/10 poprzez ich błędne zastosowanie skutkujące błędną oceną charakteru prawnego ryczałtowego odszkodowania;

2.  naruszenie prawa materialnego art. 449 i 509 § 1 k.c. w zw. z art. 58 k.c. poprzez przyjęcie, że odszkodowanie będące przedmiotem umowy cesji między poprzednikiem prawnym powoda a powodem może być przedmiotem przelewu i uznanie, że doszło do skutecznego przelewu wierzytelności;

3.  naruszenie prawa materialnego art. 509, 351 ¹ w zw. z art. 58 k.c., art. 384 k.c. poprzez błędne przyjęcie, że pozwanej, nie będącej stroną umowy cesji, nie służy zarzut nieważności przelewu, nadużycia prawa czy tzw. bezskuteczności częściowej;

4.  naruszenie prawa materialnego art. 15 Rozporządzenia w zw. z art. 385 ¹ k.c. i art. 58 k.c. poprzez dopuszczenie klauzuli nieuzgodnionej indywidualnie z konsumentem, która ogranicza wysokość odszkodowania wynikającego z art. 7 Rozporządzenia, a w konsekwencji uznanie, że doszło do nabycia wierzytelności objętej pozwem przez powoda;

5.  naruszenie prawa materialnego art. 353 ¹ w zw. z art. 58 k.c., art. 384, 385 ¹, 385 ³ pkt 2, 3, 4, 8,10,14,19, 20, 22, 388 k.c. poprzez ich niezastosowanie lub błędne zastosowanie i przyjęcie, że treść umowy cesji, w tym treść nieuzgodnionych indywidualnie z konsumentem klauzul zawartych w Regulaminie i Cenniku portalu opóźnionysamolot.pl, mieści się w granicach swobody umów, nie zawiera klauzul niedozwolonych, na które mogłaby powoływać się pozwana, a także poprzez uznanie ww. postanowień za jednoznaczne, a w konsekwencji uznanie, że doszło do nabycia wierzytelności objętej pozwem przez powoda;

6.  naruszenie prawa materialnego art. 510 § 2, 509 w zw. z art. 58 k.c. poprzez przyjęcie ważności umowy przelewu pomimo braku causae tej umowy;

7.  naruszenie prawa materialnego art. 511 k.c. oraz 74 i 78 k.c. poprzez ich niezastosowanie i uznanie, że przelew wierzytelności z której powód wywodzi swe roszczenie nie wymaga formy pisemnej, a wystarczający jest podpis złożony za pomocą wskaźnika myszki;

8.  naruszenie prawa materialnego art. 56 k.c. i art. 5, 6 i 7 Rozporządzenia z uwzględnieniem znaczenia tych przepisów nadanego wyrokami Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawach C-402/07 i C-432/07 oraz C-581/10 i C-629/10 poprzez ich błędne zastosowanie oraz naruszenie prawa procesowego w postaci art. 227, 233 i 316 k.p.c., w tym poprzez błędne ustalenie faktyczne, że roszczenie będące przedmiotem przelewu nie wynika z zawartej w formie pisemnej umowy przewozu;

9.  naruszenie prawa procesowego art. 316, 227, 228, 229, 230, 232 i 233 k.p.c. i dokonanie błędnych ustaleń faktycznych poprzez uznanie, że doszło do zawarcia umowy cesji i powód nabył dochodzone pozwem roszczenie;

10.  naruszenie prawa materialnego art. 65 § 2 k.c. poprzez uznanie, że wolą stron było dokonanie przelewu wierzytelności, a w konsekwencji uznanie, że doszło do nabycia wierzytelności objętej pozwem przez powoda.

W oparciu o powyższe zarzuty strona pozwana wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów postępowania za obie instancje.

Strona powodowa wniosła o oddalenie apelacji w całości oraz zasądzenie od strony pozwanej kosztów postępowania odwoławczego, w tym kosztów zastępstwa procesowego , według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja pozwanej spółki nie jest zasadna.

Sąd Rejonowy w żadnej z połączonych do wspólnego rozpoznania spraw nie dopuścił się zarzucanych uchybień, a kwestionowany wyrok – oparty na właściwej analizie materiału dowodowego zebranego w sprawie, poddanej następnie trafnej ocenie prawnej – nie może być skutecznie wzruszony na skutek złożonej apelacji.

Podstawy apelacji oraz podniesione w niej zarzutów dotyczyły charakteru prawnego odszkodowania, skuteczności cesji, abuzywności postanowień umowy cesji, istnienia causae umowy oraz formy przelewu wierzytelności.

Zdaniem pozwanego w okolicznościach niniejszej sprawy przelew przysługującego pasażerowi na podstawie rozporządzenia WE nr 261/2004 zryczałtowanego odszkodowania z tytułu opóźnionego lotu z powodu charakteru tejże wierzytelności był niedopuszczalny, jako naruszający art. 449 k.c. i 509 § 1 k.c. w zw. z art. 58 k.c.

Zarzut ten nie jest zasadny. Wierzytelność jako prawo podmiotowe co do zasady może być przedmiotem przelewu, niezależnie od źródeł jej powstania. (art. 509 k.c.) Zarówno wierzytelność pieniężna jak i niepieniężna jest zbywalna, chyba że zakazuje tego ustawa (art. 499 k.c., 595 k.c. 602 k.c. czy 912 k.c.) umowa, bądź sprzeciwia się temu właściwość zobowiązania. Przedmiotowe wierzytelności przysługujące pasażerom spóźnionego lotu znajdujące swoje źródło w Rozporządzeniu (WE) nr 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 roku ustanawiającego wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotu i nie są objęte ustawowym zakazem zbycia. Nie stanowi o tym przepis powołanego rozporządzenia, czy inny akt rangi ustawowej. Zgodzić się należy z Sądem Rejonowym, że wierzytelność ta nie ma charakteru osobistego i nie jest wyłącznie zadośćuczynieniem rozumianym jako naprawienia szkody o charakterze niemajątkowym. Nie jest więc objęta zakazem zbywania wskazanym w art. 499 k.c i jej zbycie nie narusza art. 509 § 1 k.c.

Niewątpliwie roszczenie odszkodowawcze powodów jest wierzytelnością stanowiącą prawo majątkowe. W powołanym rozporządzeniu nie rozstrzygnięto charakteru prawnego odpowiedzialności przewoźnika lotniczego, w szczególności nie wskazano, czy wynika ona z umowy, czy zobowiązania pozaumownego, nie mniej jednak zarówno z orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości jak i orzeczeń Sądu Najwyższego wnioskować należy, że odszkodowanie przysługujące na podstawie art. 7 ust. 1 rozporządzenia stanowi cywilnoprawną kompensację szkód materialnych i niematerialnych, związanych z nienależytym wykonaniem przez przewoźnika zobowiązania wynikającego z zawartej umowy przewozu (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 marca 2017 r., III CZP 111/16). Umowny charakter odpowiedzialności przewoźnika na podstawie rozporządzenia nr 261/2004 został przyjęty w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (wyrok z dnia 9 lipca 2009 r., C-204/08; wyrok z dnia 23 października 2012 r., C-581/10 i C-629, gdzie wprost mowa jest o odszkodowaniu z tytułu szkody poniesionej przez pasażerów w związku z niewykonaniem umowy przewozu lotniczego). Ryczałtowy charakter odszkodowania, bez konieczności wykazania jej rozmiaru, charakteru i związku przyczynowego z niewykonaniem, czy nienależytym wykonaniem umowy przewozu uzasadnia tezę podnoszoną przez stronę powodową o odniesieniu do kary ustawowej uregulowanej w art. 485 k.c. stanowiącej skutek niewykonania zobowiązania kontraktowego.

Co istotne punktu widzenia dopuszczalności przelewu przedmiotowych wierzytelności, w powołanych orzeczeniach wskazano na mieszany charakter odszkodowania przysługującego pasażerowi spóźnionego lotu, ryczałtowe naprawienie zarówno uszczerbku majątkowego jak i niemajątkowego, wynikającego z straty czasu. Taki mieszany charakter roszczeń w prawie wspólnotowym przy odpowiedzialności kontraktowej nie jest odosobniony i stosowany jest również w porządku krajowym. Przykładem może być zakres roszczeń przewidzianych w ustawie z dnia z dnia 29 sierpnia 1997 r. o usługach turystycznych (implementacja art. 5 ust. 1 i 2 dyrektywy 90/314/EWG z dnia 13 czerwca 1990 roku w sprawie zorganizowanych podróży, wakacji i wycieczek), gdzie również przy odpowiedzialności kontraktowej za nienależyte wykonanie umowy poza naprawieniem szkody o charakterze majątkowym przewidziano naprawienie uszczerbku o charakterze niemajątkowym. W sprawie L. C-168/00 Trybunał uznał, że brak specyfikacji w art.5 rodzajów uszczerbków podlegających kompensacji - jako zabieg celowy - stwarza podstawy do szerokiej interpretacji pojęcia szkody, a tym samym przyznaje konsumentowi prawo do odszkodowania za uszczerbek niemajątkowy poniesiony na skutek niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania przez organizatora imprezy turystycznej. Mając to na uwadze wnioskując z celu przepisów wspólnotowych chroniący prawa konsumentów wywieść należy, że zryczałtowane odszkodowanie przewidzianej w art. 7 ust 1 rozporządzenia (WE) 261/2004 obejmuje szeroki zakres szkody zarówno majątkowy jak i ten, który definiowany jest w polski porządku prawnym jako krzywda.

Zaznaczyć przy tym należy, że powyższe nie prowadzi do uznania, że chronione przez rozporządzenie 261/04 prawo jest dobrem osobistym objętym katalogiem z art. 23 k.c. (patrz uchwała SN z 19 listopada 2010 r., III CZP 79/10, LEX 612168).

Tym samym przelew roszczeń poprzedników prawnych powoda należy uznać za dopuszczalny. Przeszkody dla tej czynności prawnej nie stanowi również właściwość zobowiązania. W doktrynie przyjmuje się, że przelew byłby sprzeczny z właściwością zobowiązania, gdyby zmiana wierzyciela prowadziła do zmiany „tożsamości zobowiązania”, naruszałby interesy dłużnika, prowadząc do nałożenia na niego dodatkowych obowiązków lub ryzyk, które nie występowały w ramach pierwotnego stosunku zobowiązaniowego. Czynnikiem przesądzającym o niedopuszczalności cesji z powodu naruszenia właściwości zobowiązania może być szczególne zaufanie, na jakim oparty jest dany stosunek zobowiązaniowy, czy też ścisłe związanie wierzytelności, także o majątkowej charakterze, z osobą wierzyciela, gdzie ze względu na przedmiot świadczenia istotne są przymioty osoby, która ma spełnić świadczenie. Wierzytelność ściśle związana z osobą danego wierzyciela „dopasowana” jest do jego konkretnych, indywidualnych potrzeb i interesów nie może być bowiem przeniesiona na inny podmiot bez naruszenia interesów dłużnika, który musiałby podejmować wiele działań dla zaspokojenia tak specyficznych, indywidualnych interesów i potrzeb. Jako przekład wskazuje się obowiązki określone w art. 908 § 1 k.c. (Komentarz do k.c. red. Gniewek 2017, wyd.8)

Wierzytelność dochodzona w niniejszym procesie do takich nie może być zaliczona. Jak wskazano, nie jest ściśle związana z osobą wierzyciela, jej wysokość nie jest kształtowana indywidualnie, odrębnie w stosunku do każdego pasażera, uzależniona od jego konkretnych potrzeb i interesów. Zmiana wierzyciela nie wpływa na zakres obowiązków nałożonych na dłużnika stosunkiem pierwotnym. Świadczenie sprowadza się do wypłaty zryczałtowanej kwoty wprost określonej co do wysokości w przedmiotowym rozporządzeniu.

Zbycie przez pasażera wierzytelności w postaci przysługującego mu zryczałtowanego odszkodowania względem przewoźnika, nie powoduje również, że cel świadczenia nie zostanie osiągnięty. Konsument jako dysponent wierzytelności ma prawo wyboru dochodzenia roszczenia na swoją rzecz lub zbycia jej na rzecz osoby trzeciej z uzyskaniem z tego tytułu rekompensaty.

.

Nie było również podstaw dla uznania zasadności zarzutów podniesionych w pkt 3, 4,5 apelacji. Zgodnie z treścią art. 513 § 1 k.c. dłużnikowi przysługują przeciwko nabywcy wierzytelności wszystkie zarzuty, które miał przeciwko zbywcy w chwili powzięcia wiadomości o przelewie. Zarzuty dłużnika mogą się odnosić także do samego przelewu. Dłużnik może kwestionować przejście wierzytelności na nabywcę, jeśli byłoby to sprzeczne z ustawą, umową lub właściwością zobowiązania albo causa okazałaby się nieważna [por. np. J. Mojak, Obrót wierzytelnościami..., s. 112; B. Łubkowski, w: Z. Resich (red.), Kodeks..., t. 1, 1972, s. 1225; Z. Radwański, A. Olejniczak, Zobowiązania..., s. 369; K. Zagrobelny, w: E. Gniewek (red.), Kodeks..., 2008, s. 929, 930; R. Sadlik, Zarzuty dłużnika..., s. 37; G. Kozieł, w: A. Kidyba (red.), Kodeks cywilny , t. 3, cz. szczególna, 2010, s. 772]. Ponadto, co wskazano wcześniej, sytuacja prawna dłużnika nie może ulec na skutek przelewu pogorszeniu w porównaniu z tą, jaka istniała przed przelewem.

Przepis te nie uprawnia jednak do podnoszenia przez dłużnika tych zarzutów jakie zbywcy wierzytelności przysługiwać by mogły przeciwko jej nabywcy. Zasadnie podniesiono w zaskarżonym wyroku, powołując się na wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 lutego 1998 roku w sprawie III CKN 387/97, że dłużnik może stawiać zarzuty ingerujące w stosunek wewnętrzny między cedentem a cesjonariuszem, ale te których skutkiem jest bezwzględna nieważność czynności prawnej, oddziaływająca erga omnes. Taka okoliczność może być przedmiotem zarzutu każdej osoby mającej interes prawny w stwierdzeniu tej nieważności, a więc także dłużnika. W przypadku zarzutów dotyczących abuzywności postanowień umowy cesji wskazać należy, że nawet przy uznaniu ich zasadności skutek jaki przewidziany jest w art. 385 ¹ k.c. to bezskuteczność częściowa, a nie nieważność samej czynności prawnej. Postanowienia uznane za abuzywne nie wiążą bowiem konsumenta. Ponadto, na co słusznie zwrócił uwagę Sąd Rejonowy powołując się na orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości, gdy sąd krajowy uzna dany warunek umowny za nieuczciwy, jest zobowiązany do niestosowania go, chyba że konsument się temu sprzeciwi. Stąd też trafna była konkluzja zaskrzonego wyroku, że pozwana, jako dłużnik nie jest uprawniona do podnoszenia zarzutów dotyczących stosunku wewnętrznego między cedentem a cesjonariuszem, zwłaszcza że zbywcy wierzytelności, konsumenci, nie kwestionowali związania postanowieniami umowy cesji. Zarzuty te przysługiwały wyłączenie cedentowi.

Nie było również podstaw do czynienia zarzutu naruszenia art. 353 ¹ k.c. w zw. z art. 388 k.c., czy 58 k.c. W umowie cesji zawartej między pasażerem spóźnionego lotu a pozwaną spółką w § 2 pkt 2 postanowiono, że nabywca wierzytelności zapłaci zbywcy tytułem ceny nabycia kwotę zgodną z cennikiem i regulaminem portalu nabywcy prowadzonego pod nazwą opozionysamolot.pl. W regulaminie cena nabycia wierzytelności została określona i uzależniona od podjętych przez cesjonariusza czynności, w tym od uzyskania wierzytelności od dłużnika. Zapłata ceny miała nastąpić na rachunek bankowy wskazany przez cedenta najpóźniej w terminie 18 miesięcy od zawarcia umowy cesji. Umowa miała na celu zleceniem windykacji należności, z przeniesieniem na spółkę dokonującą windykacji praw przysługujących wierzycielowi, a więc podobnie jak w przelewie powierniczym. Takie określenie uprawnień i obowiązków stron mieści się ramach swobody kontraktowej (art. 353 ¹ k.c.) i nie sprzeciwia się naturze stosunku prawnego, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. Cena jest wprost wskazana w regulaminie, ustalona z uwzględnieniem etapów i ewentualnych kosztów jakie związane są z dochodzeniem roszczenia, z góry określona, podobnie jak termin zapłaty. Podjęcie skutecznych czynności dochodzenia należności przez cesjonariusza jest w interesie obu stron umowy. Celem zbywcy jest uzyskanie części świadczenia bez jego dochodzenia i ponoszenia z tym związanych kosztów, a celem nabywcy wierzytelności uzyskanie świadczenia odpowiadającego części odszkodowania. Treść umowy nie narusza równowagi kontraktowej, co zasadnie podkreślił Sąd Rejonowy, a Sąd Okręogwy podziela przytoczone w uzasadnieniu argumenty. Nie można także mówić o istnieniu okoliczności określonych w art. 388 k.c. (jak rażąco nieekwiwalentnego świadczenia), które uzasadniałyby zarzut sprzeczności umowy z zasadami współżycia społecznego.

Podzielić należy również rozważania Sądu I instancji, co do podnoszonych przez stronę pozwaną zarzutów o braku ważnej causy czynności i skutecznego przejścia wierzytelności.

Skutkiem umowy przelewu jest przeniesienie wierzytelności ze zbywcy na nabywcę (art. 509 k.c.). W art. 510 k.c. przesądzono o charakterze przelewu jako czynności prawnej przyczynowej (kauzalnej), brak przyczyny przysporzenia skutkuje nieważnością czynności prawnej. Z umowy przelewu, na którą na niniejszym postepowaniu powoływała się strona powodowa wynika, że przyczyną czynności przelewu była sprzedaż wierzytelności. Zbywcy w zamian za uzyskanie ustalonej ceny zbyli wierzytelność na rzecz pozwanej spółki. Umowa określała essntialae negoti umowy sprzedaży. Zgodnie z art. 510 § 1 k.c. umowa zobowiązująca wywołała automatycznie skutek rozporządzający. Charakteru tej czynności nie zmienia fakt, że wysokość ceny została uzależniona od opisanych w umowie okoliczności, które związane są ewentualnymi czynnościami koniecznymi do podjęcia przy dochodzeniu wierzytelności jak i od skuteczności tych czynności. Umowa przelewu odzwierciedla jej kauzę, z czynności wynika zarówno treść przysporzenia jak i treść jej podstawy prawnej. Wobec czego Sąd Okręgowy i ten zarzut uznał za niezasadny, nie stwierdzając naruszenia art. 510 § 2 k.c. w zw. z art. 58 k.c.

Odnosząc się do pozostałych zarzutów, w tym podniesionych w pkt 7, 8 i 10 apelacji dotyczących formy umowy cesji Sąd Okręgowy podzielił stanowisko Sądu I instancji.

Przelew wierzytelności powinien być dokonany w formie pisemnej, jeśli wierzytelność będąca przedmiotem przelewu stwierdzona jest pismem. Wymóg zachowania formy pisemnej zastrzeżony jest jedynie dla celów dowodowych. Zgodnie z art. 74 § 1 k.c., niezachowanie formy pisemnej zastrzeżonej w art. 511 k.c. nie skutkuje nieważnością umowy przelewu, a jedynie określonymi ustawowo ograniczeniami dowodowymi (II CKN 1160/99). W niniejszej sprawie wierzytelność pasażera swoją podstawę znajduje wprost w przepisie rozporządzenia dlatego umowa przelewu mogła być zawarta w każdej formie, byle możliwym było ustalenie zbywcy, nabywcy i wierzytelności jakiej dotyczy przelew. Niewątpliwie umowa przelewu wierzytelności pasażerów opóźnionego lotu zawierał wszystkie niezbędne elementy a oświadczenia jej stron były zgodne, potwierdzone pisemnie przez każdego z cedentów. Cel i zamiar stron dokonujących czynności przelewu był zgodny i nie kwestionowany przez nie.

Apelacja postawiła również szereg zarzutów procesowych w tym naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. przy czym skarżący nie wskazał w jaki sposób Sąd Rejonowy naruszył normę określoną wskazanym przepisem, nie wykazała by sąd rozumował sprzeczne z regułami logiki bądź z doświadczeniem życiowym. Ponad to uzasadnienie tych zarzutów faktycznie dotyczyło nie tyle ustaleń faktycznych, bo te co do okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sporu, a więc opóźnienia lotu poprzedników prawnych powoda, czasu tego opóźnienia, jak i czynności zawarcia umowy przelewu wierzytelności przysługującej pasażerom z tytułu opóźnionego lotu, nie były kwestionowane. Spór sprowadzał się do prawnej oceny niespornych okoliczności.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację pozwanej spółki, o kosztach postępowania w instancji odwoławczej orzekając na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z § 2 pkt 2 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. z 2015 r. poz. 1800).

SSO Ada Sędrowska