Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 lutego 2016 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie Wydział XX Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący SSO Anna Zborzyńska

Protokolant stażysta Dorota Jezierska

po rozpoznaniu w dniu 25 stycznia 2016 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy ze skargi: Klubu (...) Spółki z o.o. w W.

z udziałem Fabryki (...) SA w W.

o uchylenie wyroku sądu polubownego

I.  oddala skargę;

II.  zasądza od skarżącego Klubu (...) Spółki z o.o. w W. na rzecz uczestnika Fabryki (...) SA w W. kwotę 2 417 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

SSO Anna Zborzyńska

Sygn. Akt XX GC 518/14

UZASADNIENIE

Powód Klub (...) Spółka z o.o. w W. dnia 27 maja 2014 r. wniósł przeciwko pozwanej Fabryce (...) SA w W. skargę o uchylenie wyroku Sądu Arbitrażowego w W. z dnia 4 maja 2014r. o sygn. akt SA 229/10 oraz SA 252/13/P z jednoczesnym uchyleniem zapisu na sąd polubowny oraz zasądzenie od pozwanego kosztów procesu.

W uzasadnieniu skargi, powód zarzucił pkt 1 wyroku Sądu Arbitrażowego naruszenie powagi rzeczy osądzonej i ograniczenie prawa do obrony; punktowi 5 wyroku SA- naruszenie prawa materialnego o charakterze bezwzględnie obowiązującym tj. art. 662 k.c.; punktowi 1 i 3 wyroku SA (z powództwa wzajemnego) – naruszenie art. 45 Konstytucji RP oraz § 22 pkt 1 i 2 regulaminu Sądu Arbitrażowego; punktowi 3 i 2 wyroku SA (z powództwa wzajemnego) – naruszenie zasady proporcjonalności na skutek wydania niesprawiedliwego wyroku i obciążenie skarżącego kosztami procesu, a także pozbawienie skarżącego prawa do sprawiedliwego osądzenia sprawy.

Skarżący podał, iż należność zasądzona w punkcie 1 wyroku końcowego została już wcześniej zasądzona wyrokiem częściowym, odnośnie należności za okres od 2010 r. do stycznia 2013 r. Zatem wyrok końcowy dotknięty jest wadą prawną – art. 199 k.p.c. Jednocześnie wniesienie pozwu z dnia 12.12.2013 r. o zasądzenie dodatkowych należności w zakresie korzystającym z powagi rzeczy osądzonej obligowało Sąd Arbitrażowy – na mocy § 22 Regulaminu – do doręczenia pozwu skarżącemu, zakreślenia terminu do złożenia odpowiedzi na pozew oraz określenia i pobrania opłaty arbitrażowej. Takie doręczenie nie nastąpiło, a zatem w tym zakresie skarżący został pozbawiony możliwości działania, co stanowi bezwzględną przesłankę wznowienia postępowania.

Spór przed Sądem Arbitrażowym dotyczył m.in. rozliczenia nakładów skarżącego na nieruchomość powoda. Sąd Arbitrażowy w motywach wyroku pominął wiele istotnych faktów. Nie przywołał decyzji organu władzy budowalnej nr (...) z dnia 17 maja 2005 r. o zatwierdzeniu projektu modernizacji i rozbudowy obiektów i udzielenia pozwolenia na budowę. Stroną tamtego postępowania był powód, który decyzji tej nie zaskarżył. Sąd Arbitrażowy nie zastosował art. 662 k.c., który ma charakter ius cogens. Sąd Arbitrażowy zwalniając powoda z obowiązku rozliczenia nakładów wydał wyrok niesprawiedliwy i stronniczy. Sąd Arbitrażowy pominął też dowody zawnioskowane przez skarżącego, bez podjęcia decyzji procesowej o ich oddaleniu. Dowody te miały wykazać, że skarżący uzyskał zgodę na dokonywanie nakładów inwestycyjnych i modernizacyjnych obiektów, których rozliczenia się domagał w postępowaniu arbitrażowym. Tym samym Sąd Arbitrażowy naruszył zasadę równości stron (art. 1183 k.p.c.)

Skarżący wskazał także to, że Sąd Arbitrażowy odrzucając lub pozostawiając bez rozpoznania część żądań powództwa wzajemnego, bez istnienia ku temu podstawy prawnej i faktycznej, naruszył podstawowy porządek prawny – art. 45 Konstytucji RP poprzez nieuzasadnione pozbawienie skarżącego prawa do osądzenia jego sprawy.

Skarżący podał, iż wniósł jeden pozew wzajemny, którym domagał się zasądzenia: kwoty 1.379.899,06 zł oraz podniósł zarzut potrącenia kwoty 860.270,94 zł. Sąd Arbitrażowy rozstrzygając o powództwie wzajemnym wydał wzajemnie sprzeczne orzeczenia, a to:

- nie uwzględnił zarzutu potrącenia co do kwoty 860.270,94 zł

- odrzucił pozew wzajemny o kwotę 518.628,06 zł

- pozostałe roszczenia jako nieopłacone pozostawił bez rozpoznania.

Powyższe orzeczenie Sądu Arbitrażowego rażąco narusza Regulamin Sądu Arbitrażowego. Zgodnie z tym regulaminem, gdyby pozew wzajemny nie został należycie opłacony podlegałby zwrotowi, a nie odrzuceniu czy też merytorycznemu rozpoznaniu. Uiszczona przez skarżącego opłata arbitrażowa w kwocie ponad 80 tyś. zł podlegałaby zwrotowi, a nie zaliczeniu na poczet opłat arbitrażowych. W uzasadnieniu wyroku brak jest podstaw prawnych powyższego orzeczenia. Jest ono jednak sprzeczne z Regulaminem, zwłaszcza, że Sąd Arbitrażowy na swojej stronie internetowej drukuje dwie wersje tego Regulaminu wzajemnie ze sobą sprzeczne.

Zdaniem skarżącego Sąd Arbitrażowy rozpoznając pozew wzajemny faworyzował czynności przeciwnika procesowego. Przeciwnik bowiem wniósł odpowiedź na pozew wzajemny znacznie po upływie wyznaczonego terminu. Mimo tego, Sąd nie zwrócił odpowiedzi, ale dołączył ją do materiału dowodowego.

Podsumowując, Skarżący wskazał, iż po zamknięciu rozprawy w dniu 4 kwietnia 2014 r. Sąd Arbitrażowy wydał wyrok datowany na dzień 4 maja 2014 r. udostępniony stronom od dnia 15 maja 2014 r. Zdaniem skarżącego wyrok nie mógł pochodzić z dnia 4.05.2014 r., albowiem Biura Krajowej Izby Gospodarczej było nieczynne od dnia 1 maja do 4 maja 2014 r. Była to niedziela w okresie weekendu. Data wydania wyroku jest zatem poświadczeniem nieprawdy w rozumieniu k.k.

Dnia 5 maja 2014 r. sekretarz Sądu Arbitrażowego poinformował skarżącego, że wyrok nie jest wydany, nie może poinformować o jego treści, bo jest w przygotowaniu. Informację o wyroku skarżący otrzymał dopiero dnia 15.05.2014 r. Obowiązek sporządzenia protokołu narady i wydania wyroku w terminie wynika z Regulaminu - § 38 pkt 1 i 2 . Jeśli wyrok wydany jest po terminie, to konieczne jest wyrażenie zgody przez Sekretarza Generalnego Sądu - § 42 pkt 1 Regulaminu. Wydanie wyroku wymaga posiedzenia zespołu orzekającego. Zasadnym jest zatem zobowiązanie SA do przedstawienia delegacji arbitra A. P. wraz z dowodem rozliczenia delegacji za okres od 4.04.2014 r. do 15.05.2014 r.

Uczestnik Fabryka (...) SA w W. w odpowiedzi na skargę wniósł o jej oddalenie w całości.

W uzasadnieniu swojego stanowiska uczestnik wskazał, że wszelkie zarzuty skarżącego są niezasadne

Wbrew zarzutom skarżącego wyrok końcowy Sądu Arbitrażowego nie narusza powagi rzeczy osądzonej. Zarówno wyrok częściowy, jak i końcowy dotyczą czynszu dzierżawnego z tytułu umowy dzierżawy nr (...) z dnia 21.02.2003 r . za okres sierpień 2011 – styczeń 2013 r. z tym, że Sąd Arbitrażowy wyrokiem częściowym zasądził przedmiotowe wierzytelności w kwocie niespornej, a wyrokiem końcowym – w kwocie spornej kwestionowanej przez skarżącego. Pozwany zaznaczył, że żądanie nakazania pozwanemu zwrotu nieruchomości, która była przedmiotem dzierżawy zostało zgłoszone przez skarżącego w postępowaniu przed Sądem Arbitrażowym w czerwcu 2011 r., natomiast kwestia nakładów poczynionych przez skarżącego na dzierżawioną nieruchomość została podniesiona przez niego na rozprawie w dniu 30.11.2011 r. w propozycjach ugodowych. Rozprawa przed Sądem Arbitrażowym została zakończona na posiedzeniu w dniu 4.04.2014 r. Oznacza to, że skarżący miał ponad dwa lata na przygotowanie swojego stanowiska odnośnie poczynionych nakładów, ich wartości oraz dowodów na poparcie swoich twierdzeń. W postępowaniu przed Sądem Arbitrażowym skarżący twierdził, że poniósł nakłady w kwocie 2.663.030 zł, jednakże – w ocenie Sądu Arbitrażowego – przedstawione przez skarżącego dowody wykazały wydatki znacznie niższe. Przedłożone przez skarżącego faktury z kolei wskazywały na to, że materiały budowalne nabywały inne firmy niż skarżący. Przedłożony przez skarżącego operat szacunkowy sporządzony przez rzeczoznawcę majątkowego zawierał liczne błędy uniemożliwiające Sądowi Arbitrażowemu weryfikację zawartych w operacie wyliczeń.

Nadto, uczestnik podkreślił, że w postępowaniu przed Sądem Arbitrażowym skarżący był reprezentowany przez fachowego pełnomocnika, który nie zgłaszał żadnych uwag co do sposobu procedowania przez ten Sąd. Skarżący i jego pełnomocnik, mimo prawidłowego wezwania, nie stawili się na posiedzenie Sądu Arbitrażowego w dniu 4.04.2014 r., na którym nastąpiło zamknięcie rozprawy. Zatem wszelkie zarzuty skarżącego o ograniczeniu jego uprawnień procesowych i ograniczeniu możliwości działania są bezzasadne.

Bezzasadny jest również zarzut skarżącego, bezprawnego niezastosowania przez Sąd Arbitrażowy przepisu art. 662 k.c., który – wbrew twierdzeniom skarżącego – nie ma charakteru ius cogens, jeżeli strony postanowiły inaczej. W sprawie rozpoznawanej przez Sąd Arbitrażowy, istotne było to, że strony umowy dzierżawy z dnia 21 lutego 2003 r. zmodyfikowały kodeksowe zasady rozliczenia nakładów. Zgodnie z postanowieniami tej umowy, pomiędzy stronami podlegały rozliczeniu wyłącznie nakłady poczynione przez dzierżawcę, które zostały uzgodnione z wydzierżawiającym. Tymczasem skarżący nigdy nie uzgadniał z (...) SA nakładów na dzierżawioną nieruchomość. Co więcej, skarżący przed Sądem Arbitrażowym nie udowodnił konieczności nakładów na nieruchomość pozwanego. W toku tamtego postępowania skarżący – zdaniem Sądu Arbitrażowego – nie udowodnił ani faktu poniesienia tych nakładów, ani ich wartości. Niezasadny jest też zarzut skarżącego o pominięciu przez Sąd Arbitrażowy dowodów z zeznań świadków wnioskowanych przez skarżącego. Osobowe wnioski dowodowe skarżący zgłosił w pozwie wzajemnym datowanym na dzień 22.10.2013 r. Pozew wzajemny został odrzucony z uwagi na to, że został wniesiony po terminie określonym w § 25 ust. 1 Regulaminu Sądu Arbitrażowego przy Krajowej Izbie Gospodarczej w W., obowiązującego w dniu zawarcia przez strony umowy dzierżawy tj. Regulaminu obowiązującego od dnia 1.01.2003 r. Wobec odrzucenia pozwu wzajemnego nie podlegały rozpoznaniu wnioski w nim zawarte.

Uczestnik – odnosząc się do zarzutów skarżącego – podniósł, iż skarżący nie rozumie sentencji wyroku końcowego Sądu Arbitrażowego. W wyniku rozpoznania zarzutu potrącenia zgłoszonego przez skarżącego w sprawie z powództwa Fabryki (...) SA w W. i prawidłowego opłaconego, zespół orzekający uznał ten zarzut za bezzasadny i orzekł jak w punkcie 5 sentencji wyroku końcowego. Skarżący jako powód wzajemny wniósł opłatę arbitrażową od kwoty 1.379.899,06 zł. Zespół orzekający zaliczył część opłaty arbitrażowej wniesionej przez skarżącego jako opłatę od zarzutu potracenia (czyli jako opłatę od kwoty 860.270,94 zł), a pozostałą część opłaty jako opłatę od powództwa wzajemnego. Oznacza to, że opłacone zostało przez skarżącego roszczenie w kwocie 518.628,06 zł z powództwa wzajemnego i w tym zakresie skład orzekający dokonał oceny dopuszczalności wniesienia pozwu wzajemnego. Z uwagi na to, że zgodnie z Regulaminem obowiązującym od 1.01.2003 r. pozew wzajemny można było wnieść tylko do zakończenia pierwszej rozprawy, zespół orzekający odrzucił powództwo wzajemne jako wniesiony po upływie tego terminu. Natomiast roszczenie nieopłacone z powództwa wzajemnego Sąd Arbitrażowy pozostawił bez rozpoznania. Przeciwnik skargi podkreślił, że powyższe rozstrzygnięcia Sądu Arbitrażowego nie zamyka skarżącemu prawa do dochodzenia roszczeń objętych pozwem wzajemnym, czy potrąceniem w odrębnym procesie sądowym przed sądem powszechnymi.

Bezzasadny jest też zarzut skarżącego o umieszczeniu przez Sąd Arbitrażowy na stronie internetowej dwóch Regulaminów o sprzecznej wzajemnie treści. Zgodnie z treścią Regulaminu z dnia 1.01.2007 r. jeżeli strony nie postanowiły inaczej, wiąże je regulamin obowiązujący w dacie zawarcia zapisu na sąd polubowny. Z uwagi na to, że w niniejszej sprawie zapis na sąd polubowny strony zamieściły w umowie z dnia 21.02.2003 r., regulaminem właściwym dla postępowania przed Sądem Arbitrażowym w niniejszej sprawie jest Regulamin obowiązujący od dnia 1.01.2003 r. do 31.12.2004 r.

Nie można również podzielić poglądu skarżącego, że Sąd Arbitrażowy miał obowiązek zwrócić odpowiedź pozwanego na pozew wzajemny wniesioną po upływie 14 dni od daty otrzymania odpisu tego pozwu. Po pierwsze dlatego, że pozew ten został częściowo odrzucony, a częściowo pozostawiony bez rozpoznania, nie ma znaczenia kiedy została złożona odpowiedź na ten pozew.

Ponadto, pozwany podkreślił, że opóźnienie w złożeniu tego pisma procesowego zostało zasygnalizowane przez pełnomocnika pozwanego telefonicznie, a opóźnienie to wynikało z choroby pełnomocnika pozwanego i skład orzekający podjął decyzję o niewyciąganiu negatywnych konsekwencji owego opóźnienia.

Nieprawdziwe są również zarzuty skarżącego dotyczące oznaczenie wyroku końcowego datą 5.05.2014 r. Sąd Arbitrażowy postanowieniem z dnia 23.05.2014 r. sygn.. akt SA 229/10 sprostował pomyłkę pisarską w wyroku końcowym polegającą na opatrzeniu tego wyroku datą „5.05.2014 r.”, zamiast datą 30.04.2014 r.” Oznacza to, że wyrok został wydany zgodnie z postanowieniem § 35 ust. 1 Regulaminu z dnia 1.01.2003 r., przez zespół orzekający przed upływem 30 dni od zamknięcia rozprawy. W myśl § 36 ww. Regulaminu oryginał wyroku i wszystkie jego odpisy muszą być opatrzone nie tylko podpisami członków składu orzekającego, lecz również podpisami Prezesa Sądu, Sekretarza Sądu nie biorących udziału w naradzie składu orzekającego i wydaniu wyroku. Tak ukształtowana procedura postępowania przed Sądem Arbitrażowym przy Krajowej Izie Gospodarczej w Warszawie była przyczyną udostepnienia wyroku wydanego dnia 30.04.2014 r. nie w dacie wydania, lecz w terminie późniejszym.

Z tych przyczyn skarga o uchylenie wyroku Sądu Arbitrażowego powinna zostać oddalona.

Sąd poczynił następujące ustalenia faktyczne:

Klub (...) Spółka z o.o. w W. prowadzi działalność gospodarczą od dnia 30.01.2002 r., której przedmiotem jest m.in. wynajem nieruchomości, samochodów osobowych, maszyn i urządzeń.

- dowód : odpis z KRS k. 21-27.

Fabryka (...) SA w W. prowadzi działalność gospodarczą od 06.04.2001 r. w zakresie m.in. wynajmu i zarządzania nieruchomościami, pośrednictwa w obrocie nieruchomościami, leasingu finansowego, kupna i sprzedaży nieruchomości.

- dowód : odpis z KRS k. 139-144v.

Pozwem z dnia 23 czerwca 2010 r. wniesionym do Sądu Arbitrażowego przy Krajowej Izbie Gospodarczej w Warszawie Fabryka (...)SA w W. wniosła o zasądzenie od Klubu (...) Spółki z o.o. w W. kwoty 162 901,48 zł z ustawowymi odsetkami oraz kosztami postępowania. W uzasadnieniu powyższego żądania Fabryka (...) SA wyjaśniła, że na kwotę dochodzoną pozwem składa się czynsz dzierżawny wynikający z Umowy dzierżawy nieruchomości w M. przy ul. (...), zawartej przez strony dnia 21.02.2003 r. i aneksowanej dnia 27.05.2003 r. oraz dnia 12.09.2003 r.

- dowód : pozew w sprawie SA 229/10.

umowa dzierżawy wraz z aneksami akta SA 229/10.

W odpowiedzi na powyższy pozew Klub (...) Spółka z o.o. w W. wniósł o oddalenie powództwa w całości na koszt powoda.

- dowód: odpowiedź na pozew akta SA 229/10.

W piśmie procesowym z dnia 26.10.2010 r. Fabryka (...) SA w W. rozszerzyła żądanie pozwu, w ten sposób, że wniosła o zasądzenie od Klubu (...) Spółki z o.o. w W. kwoty 194 474,74 zł z ustawowymi odsetkami.

- dowód : pismo procesowe powoda w sprawie SA 229/10.

Z uwagi na to, że strony zawarły zapis na sąd polubowny w umowie dzierżawy z dnia 21.02. 2003 r. zastosowanie do rozpoznania niniejszej sprawy miał Regulamin Sądu Arbitrażowego obowiązujący od dnia 01.01.2003 r. Do 31.12.2004 r.

Zgodnie z tym Regulaminem, Sąd oraz Zespół orzekający stosując niniejszy Regulamin uwzględniali postanowienia umowy o arbitraż oraz uzgodnione przez strony zasady postępowania, o ile nie były one sprzeczne z Regulaminem Sądu. Zespół orzekający miał obowiązek działania w sposób bezstronny, umożliwiając stronom właściwe przedstawienie okoliczności istotnych dla obrony ich praw.

Wszczęcie postępowania przed Sądem następowało przez wniesienia pozwu, którego warunki formalne szczegółowo wymieniał § 21 Regulaminu. Następnie, sekretarz Sądu wzywał stronę powodową, aby w terminie oznaczonym nie krótszym niż 7 dni, uiściła opłatę rejestracyjną i opłatę arbitrażową. W razie nieuiszczenia opłaty rejestracyjnej/lub/i opłaty arbitrażowej w całości w terminie wyznaczonym, pozew podlegał zwrotowi. Po wszczęciu postępowania i uiszczeniu opłaty rejestracyjnej i arbitrażowej, Sekretarz Sądu doręczał pozew stronie pozwanej wraz z Regulaminem, listą arbitrów oraz wzywał ją do złożenia w terminie oznaczonym odpowiedź na pozew.

Do czasu zakończenia pierwszej rozprawy strona pozwana mogła wnieść powództwo wzajemne jeśli roszczenie wzajemne pozostawało w związku z roszczeniem powoda lub nadawało się do potrącenia, a jego rozpoznanie należało do właściwości Sądu. Natomiast do zamknięcia rozprawy strona pozwana mogła podnieść zarzut potrącenia jeżeli zarzut ten pozostawał w związku z roszczeniem powoda.

Rozprawy przed Sądem Arbitrażowym nie były publiczne. Nieobecność strony lub jej pełnomocnika prawidłowo powiadomionych nie wstrzymywała postępowania.

Zespół Orzekający rozstrzygał według własnego przekonania o wnioskach dowodowych stron. (§ 30 Regulaminu)

Przewodniczący Zespołu Orzekającego zamykał rozprawę, gdy Zespół orzekający uznał sprawę za dostatecznie wyjaśnioną lub gdy Zespół orzekający uznał, że strony mogły wystarczająco przedstawić okoliczności, które uważały za istotne dla obrony swoich praw. Narada i głosowanie Zespołu orzekającego odbywało się bez udziału stron. Wyrok powinien być wydany przez Zespół orzekający po naradzie nie później niż po upływie 30 dni od zamknięcia rozprawy. Prezydium Sądu mogło z urzędu, bądź na wniosek Zespołu orzekającego przedłużyć powyższy termin o czas oznaczony, jeśli uznało to za konieczne z uwagi na złożoność problemów będących przedmiotem rozstrzygnięcia.

Zgodnie z § 36 Regulaminu wyrok wydawało się na piśmie. Po uiszczeniu wszystkich kosztów postępowania, Sekretarz Sądu doręczał stronom wyrok za pokwitowaniem lub dowodem doręczenia, pozostawiając jeden egzemplarz w aktach sprawy. Wyrok Sądu był ostateczny i wiążący dla stron.

Sąd Arbitrażowy mógł też sprostować z urzędu w wyroku niedokładności, błędy pisarskie lub rachunkowe lub inne oczywiste omyłki pisarskie.

Postanowienia Prezydium Sądu i Zespołu orzekającego nie podlegały zaskarżeniu.

- dowód : fakt przyznany.

Regulamin SA przy KIG k. 154-171.

Sąd Arbitrażowy przy Krajowej Izbie Gospodarczej w W. w sprawie SA 229/10 przeprowadził pierwszą rozprawę dnia 7 grudnia 2010 r., na której powód był reprezentowany przez pełnomocnika – radcę prawnego, a pozwany – przez prezesa zarządu. Sąd uznał wówczas, że rozszerzone powództwo zostało opłacone i przyjął je do rozpoznania. Pozwanemu umożliwiono odniesienia się do żądań powoda.

- dowód : protokół rozprawy z dnia 7.12.2010 r. akt SA 229/10.

Kolejna rozprawa przed Sądem Arbitrażowym w sprawie SA 229/10 odbyła się dnia 18 kwietnia 2011 r. Powoda reprezentował radca prawny ustanowiony w sprawie, a pozwanego – prezes zarządu. Obie strony brały aktywny udział w rozprawie .

- dowód : protokół rozprawy dnia 18.04.2011 r. akta SA 229/10.

Zarządzeniem z dnia 2 czerwca 2011 r. Sąd Arbitrażowy wezwał powoda – w związku z rozszerzeniem powództwa do kwoty 654 019,48 zł – do uiszczenia brakującej opłaty.

- dowód : zarządzenie akta SA 229/10.

Kolejna rozprawa przed Sądem Arbitrażowym odbyła się dnia 30 listopada 2011 r. Obie strony brały udział w rozprawie.

Na rozprawę dnia 14 maja 2012 r. nie stawił się pełnomocnik powoda, a przedstawiciel pozwanego wniósł o odroczenie rozprawy celem odczekania na opinię biegłego.

- dowód : protokoły rozpraw akta SA 229/10.

W piśmie procesowym z dnia 7 grudnia 2012 r. powód ( przed Sądem Arbitrażowym) rozszerzył żądanie pozwu, w ten sposób, że wniósł o zasądzenie od Klubu (...) Spółki z o.o. w W. ewentualnie (na wypadek nieuwzględnienia dotychczasowych roszczeń)n kwoty 417 012,27 zł z ustawowymi odsetkami, na kwotę tę składał się czynsz dzierżawny za okres od dnia 1.08.2011 r. do 31.11.2012 r.

- dowód : pismo powoda z załącznikami akta SA 229/10.

Na rozprawie przed Sądem Arbitrażowym z dnia 23 stycznia 2013 r. pełnomocnik powoda wniósł o wydanie wyroku częściowego co do kwoty 469 138,81 zł z ustawowymi odsetkami wskazanymi w piśmie powoda z dnia 7 grudnia 2012 r., a pozwany uznał powództwo w tym zakresie i zgodził się na wydanie wyroku częściowego. Na rozprawie tej Sąd wyznaczył stronom termin 45 dni na przeprowadzenie ostatecznych negocjacji ugodowych.

- dowód : protokół rozprawy SA 229/10.

Wyrokiem częściowym z dnia 29 stycznia 2013 r. Sąd Arbitrażowy przy Krajowej Izbie Gospodarczej w W. zasądził do pozwanego Klubu (...) Spółki z o.o. na rzecz powoda Fabryki (...) SA w W. kwotę 459 544,47 zł z ustawowymi odsetkami oraz koszty postępowania w kwocie 43 434,56 zł. Sąd umorzył postępowania w zakresie wydania pełnomocnictwa z dnia 12 września 2003 r., a o pozostałych roszczeniach i kosztach postępowania postanowił rozstrzygnąć w wyroku końcowym. W uzasadnieniu wyroku częściowego Sąd Arbitrażowy wskazał, że jego właściwość uzasadniona jest zapisami Umowy dzierżawy z dnia 21 lutego 2003 r. Zasądzona wyrokiem kwota natomiast wynika z uznania jej przez stronę pozwaną, a nadto od tej kwoty strona powodowa uiściła opłatę. Również rozstrzygnięcie o odsetkach zgodne jest z żądaniem powoda uznanym przez pozwanego.

- dowód : wyrok częściowy z uzasadnieniem akta SA 229/10.

W piśmie procesowym z dnia 21 czerwca 2013 r. Fabryka (...) SA w W. poinformowała Sąd Arbitrażowy o tym, że pozwany nie wykonał prawomocnego wyroku częściowego. Jednocześnie powód wniósł o zasądzenie od pozwanego dodatkowej kwoty 322 990,07 zł z ustawowymi odsetkami z tytułu czynszu dzierżawnego za okres od 16 stycznia 2010 r. do 16 czerwca 2013 r. z zastrzeżeniem, że jeżeli pozwany do dnia wyznaczenia rozprawy nie wyda spornej nieruchomości, żądanie pozwu będzie rozszerzone o nakazanie pozwanemu wydania nieruchomości położonej w M. przy ul. (...).

- dowód : pismo z dnia 21.06.2013 r. akta SA 229/10.

Dnia 19 sierpnia 2013 r. do postępowania przed Sądem Arbitrażowym przy Krajowej Izbie Gospodarczej w (...) zgłosił się pełnomocnik pozwanego - radca prawny G. S..

- dowód : zgłoszenie się do postępowania akta SA 229/10.

Dnia 22 października 2013 r. przed Sądem Arbitrażowym w sprawie SA 229/10 Klub (...) Spółka z o.o. w W. złożyła pozew wzajemny o zasądzenie od powoda – pozwanego wzajemnego Fabryki (...) SA kwoty 1 379 899 zł stanowiącej część różnicy pomiędzy kwotami należny mi powodowi z tytułu czynszu dzierżawnego (odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu) a wartością nakładów pozwanego na nieruchomość powoda.

- dowód : pozew wzajemny wraz załącznikami SA 229/10.

W piśmie procesowym z dnia 29 października 2013 r. pozwany w uzupełnieniu pozwu wzajemnego podniósł zarzut potrącenia kwoty 1 379 899 zł.

- dowód : pismo procesowego z dnia 29.10.2013 r. wraz z załącznikiem SA

229/10.

Dnia 4 listopada 2013 r. odbyła się kolejna rozprawa przed Sądem Arbitrażowym przy Krajowej Izbie Gospodarczej, na której obie strony były reprezentowane przez fachowych pełnomocników. W trakcie rozprawy pełnomocnik powoda rozszerzył powództwo do kwotę 136 908,24 zł wraz z odsetkami do dnia 4.11.2013 r. z tytułu bezumownego korzystania z nieruchomości przez pozwanego za okres od lipca do października 2013 r. Jednocześnie pełnomocnik powoda zobowiązał się uiścić opłatę arbitrażową od rozszerzonego powództwa. Pełnomocnik powoda potwierdził, że na dzień rozprawy przysługuje mu roszczenie wobec pozwanego o zapłatę kwoty 322 997 zł wraz ze zgłoszoną kwotą 136 908,24 zł, a także żądanie wydania nieruchomości. Pełnomocnik pozwanego natomiast podtrzymał zarzut potrącenia do wysokości dochodzonego pozwem roszczenia wraz z jego rozszerzeniem i wyraził gotowość wydania nieruchomości powodowi.

- dowód: protokół rozprawy dnia 4.11.2013 r. akra SA 229/10.

W piśmie procesowym z dnia 5 grudnia 2013 r. powód Fabryka (...) SA w W. wniosła o zasądzenie od pozwanego Klubu (...) Spółki z o.o. w W. kwoty 322 990,07 zł tytułem zaległego czynszu dzierżawnego wraz z odsetkami ustawowymi , kwoty 171 135,30 zł wraz z odsetkami umownymi z tytułu odszkodowania za bezumowne korzystanie z nieruchomości, nakazanie pozwanemu wydanie spornej nieruchomości oraz obciążenie pozwanego kosztami postępowania.

- dowód : pismo procesowe z 5.12.2013 r. akta SA 229/10.

W piśmie procesowym z dnia 12 grudnia 2013 r. powód wniósł o odrzucenie pozwu wzajemnego, jako złożonego po upływie terminu przewidzianego w § 25 ust. 2 Regulaminu Sądu Arbitrażowego.

- dowód : pismo procesowe z dnia 12.12.2013 r. akta SA 229/10.

Kolejna rozprawa przed Sądem Arbitrażowym odbyła się dnia 6 lutego 2014 r. na rozprawie tej obecni byli pełnomocnik powoda oraz prezes zarządu pozwanego – M. K., który nie sprzeciwił się prowadzeniu rozprawy mimo nieobecności jego pełnomocnika. Na rozprawie tej pozwany oświadczył, że jest gotów wydać powodowi sporną nieruchomość, a nadto wyjaśnił, iż zarzutem potrącenia objęta jest kwota 2 239 170 zł z tytułu nakładów poniesionych przez niego na dzierżawioną nieruchomość. Na tę okoliczność pozwany wniósł o przeprowadzenie dowodu z zeznań świadków oraz opinii biegłego.

- dowód : protokół rozprawy akta SA 229/10.

W piśmie procesowym z dnia 14 marca 2014 r. pozwany Klub (...) Spółka z o.o. wyraził zgodę na wydanie przez Sąd Arbitrażowy wyroku bez przeprowadzenia rozprawy.

- dowód : pismo procesowe z dnia 14.03.2014 r. akta SA 229/10.

Dnia 4 maja 2014 r. Sąd Arbitrażowy przy Krajowej Izbie Gospodarczej w W. – działając na podstawie zapisu na sąd polubowny zawartego w § 14 ust. 2 Umowy dzierżawy z dnia (...) r. - wydał wyrok końcowy pod sygnaturami SA 229/10 i SA 252/13.

W punkcie 1 wyroku – zasądził do Klubu (...) Spółki z o.o. na rzecz Fabryki (...) SA kwotę 494 125, 37 zł z ustawowymi odsetkami od dat wymagalności poszczególnych rat czynszu dzierżawnego.

W punkcie 2 Sąd Arbitrażowy nakazał pozwanemu Klubowi (...) Spółce z o.o. wydanie powodowi nieruchomości gruntowej położonej w województwie warmińsko- mazurskim w powiecie mrągowskim, w M., przy ul. (...), nr KW (...), prowadzonej przez Sąd Rejonowy w Mrągowie IV Wydział Ksiąg wieczystych, stanowiącej działkę gruntu o nr ew. 226/1 o obszarze 7 ha 8271 m.kw wraz z budynkami, znajdującymi się na tym gruncie.

W punkcie 3 wyroku Sąd Arbitrażowy zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 21 273,24 zł tytułem kosztów postępowania oraz kwotę 10 636,62 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego.

W punkcie 4 wyroku Sąd Arbitrażowy polecił zwrot powodowi kwoty 2 804 zł tytułem nadpłaconej opłaty arbitrażowej.

Nadto, odnośnie powództwa wzajemnego, Sąd Arbitrażowy:

w punkcie 1- odrzucił pozew wzajemny o kwotę 518 628,06 zł i obciążył powoda wzajemnego kosztami postępowania w tym zakresie;

w punkcie 2 - zasądził od pozwanego na rzecz powoda koszty zastępstwa procesowego od nieuwzględnionego zarzutu potrącenia i odrzuconego pozwu wzajemnego w kwocie 32 809,50 zł,

w punkcie 3 - pozostawił bez rozpoznania pozostałe roszczenia jako nieopłacone.

W uzasadnieniu podstawy prawnej powyższych rozstrzygnięć, Sąd Arbitrażowy wyjaśnił, że po wydaniu wyroku częściowego, powód wykazał, iż żądany przez niego czynsz dzierżawny nie przekraczała wydatków ponoszonych przez powoda jako właściciela nieruchomości gruntowej wraz z usytuowanymi na niej budynkami. Wyliczenie czynszu i różnicy, której powód zażądał od pozwanego po wyroku częściowym, nie budziła wątpliwości Sądu Arbitrażowego. W tym stanie rzeczy Sąd zasądził na rzecz powoda kwotę 322 990,07 zł tytułem czynszu dzierżawnego za lata 2010 – 2013 , a także kwotę 171 135,30 zł z tytułu odszkodowania za bezumowne korzystanie z nieruchomości za okres od sierpnia 2013 r. do grudnia 2013 r.

Sąd uznał również w całości za zasadne i należycie opłacone żądanie powoda wydania mu spornej nieruchomości. Powód wykazał bowiem, że skutecznie wypowiedział umowę dzierżawy pozwanemu, bez zachowania okresu wypowiedzenia z uwagi na nieopłacenie czynszu za okres od sierpnia 2011 r. do stycznia 2013 r. (zasądzonego wyrokiem częściowym i niespornym między stronami). Za bezzasadny Sąd uznał zarzut pozwanego zatrzymania nieruchomości do czasu rozliczenia nakładów koniecznych na tę nieruchomość. Sąd Arbitrażowy ustalił, że pozwany nie uzgadniał z powodem kwestii ponoszenia nakładów na nieruchomość powoda. Ponadto, pozwany nie twierdził, że poniósł jakiekolwiek nakłady na nieruchomość, które byłyby wynikiem zaleceń lub decyzji właściwych organów administracji publicznej. Z przedłożonych Sądowi dowodów nie wynika natomiast, aby zachodziła konieczność dokonania nakładów na nieruchomość powoda. Sąd uznał, że pozwany nie udowodnił ani dopuszczalności ani konieczności poniesienia jakichkolwiek nakładów na nieruchomość, ani też wysokości ewentualnych nakładów, tym samym nie przysługuje pozwanemu prawo żądania zatrzymania nieruchomości.

Za bezzasadny Sąd Arbitrażowy uznał podniesiony przez pozwanego i prawidłowo opłacony zarzut potrącenia kwoty 860 270,94 zł . Pozwany zgłosił tę kwotę do potrącenia tytułem nakładów poniesionych na nieruchomość powoda. Pozwany – w ocenie Sądu Arbitrażowego – ani nie udowodnił faktu poniesienia nakładów, ani ich wysokość. Tym samym Sąd uznał, że pozwany nie udowodnił, aby powód był jego dłużnikiem.

W uzasadnieniu rozstrzygnięcia dotyczącego powództwa wzajemnego Sąd Arbitrażowy wyjaśnił, iż powód wzajemny uiścił opłatę arbitrażową od kwoty 1 379 899,o06 zł. Zespół orzekający opłatę tę zaliczył jako opłatę od zarzutu potrącenia (czyli jako opłatę od kwoty 860 270,94 zł), a pozostałą część opłaty – jako opłatę od powództwa wzajemnego. Powództwo wzajemne zostało zgłoszone dnia 22.10.2013 r. i poparte w dniu 30.12.2013 r., a więc już po dokonaniu opłaty arbitrażowej. Sąd wyjaśnił, że zgodnie z § 25 ust. 1 Regulaminu Sądu Arbitrażowego przy Krajowej Izbie Gospodarczej w Warszawie obowiązującego od dnia 1.01.2003 r. powództwo wzajemne można było wnieść do zakończenia pierwszej rozprawy. Regulamin nie przewiduje zmiany tej zasady w razie zmiany żądania pozwu. Na podstawie tej regulacji skład orzekający odrzucił pozew wzajemny jako wniesiony po upływie terminu wskazanego w ww. przepisie Regulaminu. Jednocześnie Sąd Arbitrażowy zaznaczył, że odrzucenie pozwu wzajemnego i pozostawienie bez rozpoznania roszczenia nieopłaconego nie zamyka powodowi wzajemnemu drogi do dochodzenia roszczenia w odrębnym postępowaniu.

- dowód: wyrok końcowy SA wraz z uzasadnieniem akta SA 229/10.

Postanowieniem z dnia 23 maja 2014 r. Sąd Arbitrażowy przy Krajowej Izbie Gospodarczej w Warszawie – działając na podstawie § 43 ust. 1 Regulaminu Sądu Arbitrażowego przy KIG z dnia 01.01.2003 r. - sprostował pomyłkę pisarską w dacie wydania Wyroku Końcowego Sądu Polubownego poprzez zastąpienie określonej tam daty „4 maja 2014 r”, prawidłową datą „30 kwietnia 2014 r.”

- dowód : postanowienie SA z 23 maja 2014 r. akta SA 229/10.

Sąd zważył, co następuje:

Skarga w całości nie zasługiwała na uwzględnienie.

Stosownie do przepisu art. 1205 § 1 k.p.c., wyrok sądu polubownego wydany w Rzeczypospolitej Polskiej może zostać uchylony przez sąd wyłącznie w postępowaniu wszczętym na skutek wniesienia skargi o jego uchylenie, zgodnie z poniższymi przepisami.

Przepis ten reguluje w sposób szczególny jurysdykcję sądów polskich do rozpoznania skargi. Z regulacji tej wynika bowiem, że sądom polskim przysługuje jurysdykcja w zakresie rozpoznawania skarg o uchylenie wyroków sądów polubownych wydanych w Polsce. Decyduje więc miejsce wydania orzeczenia sądu polubownego.

W nauce i judykaturze na tle powołanego przepisu panuje pogląd, zgodnie z którym wniesienie skargi o uchylenie wyroku sądu polubownego jest jedynym środkiem prawnym, który może doprowadzić do uchylenia tego wyroku. Ponadto, skarga o uchylenie wyroku może dotyczyć tylko takich wyroków, w których sąd polubowny rozstrzygnął o żądaniach strony, czyli rozstrzygnął sprawę merytorycznie. Nie jest zaś dopuszczalna skarga od wyroku, w którym sąd polubowny jedynie formalnie zakończył postępowanie.

Legitymowanym do wniesienia skargi o uchylenie wyroku sądu polubownego jest strona.

Podstawy prawne skargi o uchylenie wyroku sądu polubownego zostało natomiast wskazane w przepisie art. 1206 § 1 k.p.c., zgodnie z którym strona może w drodze skargi żądać uchylenia wyroku sądu polubownego, jeżeli:

1) brak było zapisu na sąd polubowny, zapis na sąd polubowny jest nieważny, bezskuteczny albo utracił moc według prawa dla niego właściwego;

2) strona nie była należycie zawiadomiona o wyznaczeniu arbitra, o postępowaniu przed sądem polubownym lub w inny sposób była pozbawiona możności obrony swoich praw przed sądem polubownym;

3) wyrok sądu polubownego dotyczy sporu nieobjętego zapisem na sąd polubowny lub wykracza poza zakres takiego zapisu, jeżeli jednak rozstrzygnięcie w sprawach objętych zapisem na sąd polubowny daje się oddzielić od rozstrzygnięcia w sprawach nieobjętych tym zapisem lub wykraczających poza jego zakres, wyrok może być uchylony jedynie w zakresie spraw nieobjętych zapisem lub wykraczających poza jego zakres; przekroczenie zakresu zapisu na sąd polubowny nie może stanowić podstawy uchylenia wyroku, jeżeli strona, która brała udział w postępowaniu, nie zgłaszała zarzutów co do rozpoznania roszczeń wykraczających poza zakres zapisu;

4) nie zachowano wymagań co do składu sądu polubownego lub podstawowych zasad postępowania przed tym sądem, wynikających z ustawy lub określonych przez strony;

5) wyrok uzyskano za pomocą przestępstwa albo podstawą wydania wyroku był dokument podrobiony lub przerobiony;

6) w tej samej sprawie między tymi samymi stronami zapadł prawomocny wyrok sądu.

Zgodnie z przepisem art., 1206 § 2 k.p.c. uchylenie wyroku sądu polubownego następuje także wtedy, gdy sąd stwierdził, że:

1) według ustawy spór nie może być rozstrzygnięty przez sąd polubowny;

2) wyrok sądu polubownego jest sprzeczny z podstawowymi zasadami porządku prawnego Rzeczypospolitej Polskiej (klauzula porządku publicznego).

Na tle powołanego przepisu, w judykaturze utrwalił się pogląd, zgodnie z którym zadaniem sądu w postępowaniu wywołanym skargą o uchylenie wyroku sądu polubownego nie jest merytoryczne rozstrzygniecie sprawy, wcześniej rozpoznanej przez sąd polubowny, z zastosowaniem przepisów prawa materialnego i procesowego, lecz wyłącznie dokonanie oceny zasadności skargi w świetle przesłanek z art. 1206 k.p.c. Sąd do którego wniesiono skargę o uchylenie wyroku sądu polubownego nie działa jak sąd II instancji uprawniony do merytorycznego badania sprawy z zastosowaniem przepisów prawa materialnego, lecz dokonuje oceny zaskarżonego wyroku jedynie w perspektywie naruszeń wskazanych w ww. przepisie. Orzeczenie sądu państwowego ogranicza się w tym wypadku bądź do uchylenia wyroku sądu polubownego w całości lub w części, bądź do oddalenia skargi. (por. wyrok SA w Poznaniu z dnia 16 listopada 2005 r. I ACa 912/05, wyrok SN z dnia 13 grudnia 1967 r. ICR 445/67).

Z uwagi na fakt, że skarżący w niniejszej sprawie wnosząc o uchylenie wyroku Sądu Arbitrażowego przy Krajowej Izbie Gospodarczej w Warszawie wydanego w sprawie SA 229/10 i SA 252/13, powołał kilka podstaw prawnych swojego żądania, poniżej zostaną zaprezentowane ustalenia Sądu odnośnie każdej z tych podstaw.

W pierwszej kolejności skarżący zarzucił pkt 1 wyroku końcowego Sądu Arbitrażowego naruszenie powagi rzeczy osądzonej i ograniczenie prawa do obrony.

W uzasadnieniu tego zarzutu skarżący wskazał, że należność zasądzona w punkcie 1 wyroku końcowego dotyczy roszczenia zgłoszonego przez powoda w piśmie z dnia 12 grudnia 2013 r. i obejmuje należność powstałą w trakcie procesu, a wymagalną w okresie od 2010 do stycznia 2013 r., a zatem objętą rozstrzygnięciem zawartym w wyroku częściowym.

Sąd zarzutu tego nie uwzględnił, albowiem skarżący nie wskazał precyzyjnie, które z należności zasądzonych wyrokiem końcowym zostały wcześniej uwzględnione w wyroku częściowym. Wskazany okres wymagalności (rzekomo ten sam co w wyroku częściowym) również nie został przez skarżącego dokładnie określony, tak aby Sąd w niniejszym postępowaniu, mógł ów zarzut poddać badaniu. Skarżący nie wyjaśnił, które z należności zasądzonych wyrokiem końcowym i jakiego tytułu zostały również zasądzonego wyrokiem częściowym.

Porównanie obu orzeczeń Sąd Arbitrażowego i ich uzasadnień, prowadzi raczej do wniosku, że Sąd Arbitrażowy – będąc w pełni świadomym wcześniej wydanego wyroku częściowego – wyrokiem końcowym objął należności inne niż w wyroku częściowym, choć co do niektórych z nich data wymagalności odsetek mieści się w okresie wymagalności odsetek zasądzonych wyrokiem częściowym, ale jednak od innych należności głównych.

Kolejnym zarzutem skargi było naruszenie przez Sąd Arbitrażowy w punkcie 5 wyroku końcowego prawa materialnego o charakterze bezwzględnie obowiązującym tj. art. 662 k.c.

W uzasadnieniu tego zarzutu skarżący wyjaśnił, iż Sąd Arbitrażowy całkowicie zaniechał prowadzenia postepowania dowodowego, które – zdaniem skarżącego – wykazałoby zasadność dokonanych przez niego nakładów na nieruchomość objętą umową dzierżawy łączącą strony, których wartość określił na kwotę 860 270,94 zł i objął zarzutem potrącenia.

Również ten zarzutu Sąd w niniejszym postępowaniu nie uwzględnił.

Stosownie do przepisu art. 662 k.c., którego naruszenie skarżący zarzucił Sądowi Arbitrażowemu, wynajmujący powinien wydać najemcy rzecz w stanie przydatnym do umówionego użytku i utrzymywać ją w takim stanie przez czas trwania najmu. Drobne nakłady połączone ze zwykłym używaniem rzeczy obciążają najemcę. Jeżeli rzecz najęta uległa zniszczeniu z powodu okoliczności, za które wynajmujący odpowiedzialności nie ponosi, wynajmujący nie ma obowiązku przywrócenia stanu poprzedniego.

Jak wcześniej wyjaśniono, zadaniem Sądu rozpoznającego skargę na orzeczenie sądu polubownego, nie jest merytoryczna ocena zaskarżonego orzeczenia i ewentualne uzupełnianie postępowania dowodowego. Uwzględnienie omawianego zarzutu skargi wymagałoby przez Sąd w niniejszym postępowaniu przeprowadzenia postępowania dowodowego i dokonania samodzielnych ustaleń odnośnie stanu faktycznego, a takie procedowanie w tym postępowaniu jest niedopuszczalne.

Należy przy tym zaznaczyć, że Sąd Arbitrażowy szczegółowo uzasadnił rozstrzygnięcie dotyczące nieuwzględnienia zarzutu potrącenia kwoty 860 270,94 zł i nie budzi ono żadnych zastrzeżeń Sądu co do jego poprawności i kompletności. Jednocześnie, powyższym rozstrzygnięciem Sąd Arbitrażowy nie uniemożliwił skarżącemu w żadnej mierze dochodzenia ww. kwoty w odrębnym postępowaniu sądowym.

W następnej kolejności, skarżący zarzucił, iż Sąd Arbitrażowy w punkcie 1 i 3 ( z pozwu wzajemnego) naruszył art. 45 Konstytucji RP oraz § 22 pkt 1 i 2 Regulaminu Sądu Arbitrażowego. W uzasadnieniu tego zarzutu skarżący stwierdził, że odrzucając powództwo wzajemne co do części należności i pozostawiając je w pozostałej części bez rozpoznania jako nieopłacone, Sąd Arbitrażowy wydał wyrok stronniczy i niesprawiedliwy.

Oceniając ten zarzut Sąd poddał analizie treść Regulaminu Sądu Arbitrażowego, który miał zastosowanie do postępowania prowadzonego pod sygnaturą SA 229/10 i 252/13. Z Regulaminu tego wynika wprost, że powództwo wzajemne mogło być zgłoszone wyłącznie do zakończenia pierwszej rozprawy, czyli w niniejszej sprawie do dnia 7 grudnia 2010 r. Tymczasem, skarżący wniósł powództwo wzajemne w sprawie SA 229/10 – dopiero dnia 22 października 2013 r., a zatem prawie trzy lata od zakończenia pierwszej rozprawy.

Nie ulega zatem wątpliwości Sądu, że powództwo wzajemne – jako spóźnione podlegało odrzuceniu w części, od której została uiszczona opłata, a w części nieopłaconej – pozostawieniu bez rozpoznania.

Również i to rozstrzygnięcie nie pozbawia skarżącego prawa do wystąpienia z roszczeniem objętym pozwem wzajemnym na drogę sądową w odrębnym postępowaniu.

Wobec takich ustaleń nie sposób przyjąć za skarżącym, że został on w toku postępowania przed Sądem Arbitrażowym pozbawiony możliwości obrony swoich praw.

W orzecznictwie Sądu Najwyższego ugruntowany jest pogląd, zgodnie z którym strona zostaje pozbawiona możliwości działania tylko wtedy, gdy doszło do całkowitego pozbawienia jej możliwości obrony swych praw, a więc, gdy znalazła się w takiej sytuacji, która uniemożliwiła, a nie tylko utrudniła lub ograniczyła popieranie przed sądem dochodzonych praw. Ocena, czy doszło do pozbawienia strony możliwości obrony jej praw, powinna być dokonana przez pryzmat konkretach okoliczności sprawy, a analizę, czy doszło do pozbawienia strony możliwości działania, trzeba rozpocząć od rozważenia, czy nastąpiło naruszenie przepisów procesowych, a następnie ustalić, czy uchybienie to wpłynęło na możność strony do działania w postępowaniu, w końcu zaś ocenić, czy pomimo zaistnienia tych okoliczności strona mogła bronić swoich praw w procesie. Dopiero w razie kumulatywnego spełniania wszystkich tych przesłanek należy przyjąć, że strona została pozbawiona możności działania. (por. postanowienie SN z dnia 25 lipca 2013 r. II CZ 19/13; wyrok SA z dnia 16 grudnia 2011 r. V CSK 21/11)

Przenosząc powyższe poglądy judykatury na grunt niniejszej sprawy, w oparciu o analizę akt SA 229/10 nie sposób – w opinii Sądu – przyjąć, aby skarżący ( a w postępowaniu przed Sąd Arbitrażowym pozwany) był w na jakimkolwiek etapie postępowania w sprawie pod sygnaturą SA 229/10 pozbawiony możliwości obrony swoich praw.

Skarżący zarzucił także Sądowi Arbitrażowemu w punktach 3 i 2 wyroku (z powództwa wzajemnego) – naruszenie zasady proporcjonalności na skutek wydania niesprawiedliwego wyroku i obciążenie skarżącego kosztami procesu, a także pozbawienie skarżącego prawa do sprawiedliwego osądzenia sprawy.

W uzasadnieniu tego zarzutu skarżący powtórzył wcześniejszą argumentację odnośnie sprzeczności rozstrzygnięcia dotyczącego powództwa wzajemnego z Regulaminem Sądu Arbitrażowego.

Sąd nie uwzględnił również tego zarzutu. Sąd Arbitrażowy bowiem, w uzasadnieniu punktu 2 i 3 wyroku końcowego w sposób precyzyjny uzasadnił swoje orzeczenie i nie sposób dopatrzyć się jakiejkolwiek sprzeczności takiego procedowania z ww. Regulaminem Sądu Arbitrażowego przy Krajowej Izbie Gospodarczej w Warszawie.

Skarżący twierdził również, że wyrok końcowy Sądu Arbitrażowego w zakresie ,w którym określa datę jego wydania potwierdza nieprawdę w rozumieniu kodeksu karnego. Formułując ten zarzut skarżący zupełnie pominął fakt, iż Sąd Arbitrażowy postanowieniem z dnia 23 maja 2014 r. dokonał sprostowania oczywistej omyłki pisarskiej popełnionej odnośnie pierwotnego określenia daty wydania wyroku końcowego – na dzień 4 maja 2014 r.

Zgodnie zatem z powyższym rozstrzygnięciem, Sąd Arbitrażowy wydał wyrok końcowy w sprawie SA 229/10, 252/13 - dnia 30 kwietnia 2014 r.

Wobec takich ustaleń, ostatni zarzut skargi należało uznać za bezprzedmiotowy.

Orzeczenie o kosztach procesu uzasadnia przepis art. 98 § 1 k.p.c., statuujący zasadę odpowiedzialności za wynik procesu. Skarżącego zatem jako przegrywającego sprawę, należało obciążyć kosztami postępowania poniesionymi przez uczestnika, na które to koszty składały się koszty zastępstwa procesowego.