Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 października 2024 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie, I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący: SSO Ewa Ligoń-Krawczyk

Protokolant: starszy sekretarz sądowy Ewa Kocielnik

po rozpoznaniu w dniu 10 września 2024 r. w Warszawie

na rozprawie sprawy z powództwa Banku (...) S.A. z siedzibą w W.

przeciwko A. P.

o zapłatę

1.  oddalić pozew,

2.  przyznać kuratorowi adwokatowi H. O. wynagrodzenie w kwocie 2.160 zł (dwa tysiące sto sześćdziesiąt) złotych podwyższoną do należny podatek od towarów i usług, którą wypłacić w wysokości 2.160 (dwa tysiące sto sześćdziesiąt) złotych z zaliczki zaksięgowanej pod poz. (...), a pozostałą kwotę z sum Skarbu Państwa - Sądu Okręgowego w Warszawie,

3.  kosztami postępowania obciążyć w całości powoda i pozostawić ich rozliczenie referendarzowi sądowemu po uprawomocnieniu się niniejszego wyroku.

Sygn. akt I C 24/24

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 13 grudnia 2023 r. (data nadania przesyłki, k. 29) powód Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. wniósł przeciwko pozwanemu A. P. o:

I.  zasądzenie na rzecz powoda od pozwanego następujących kwot:

1)  kwoty 86.155,78 zł z tytułu należności głównej wraz z dalszymi odsetkami umownymi za opóźnienie w zmiennej wysokości odpowiadającej wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie (art. 481 § 2 ¹ k.c.), która na dzień wniesienia pozwu wynosi 22,50% od dnia 24 listopada 2023 r. do dnia zapłaty;

2)  kwoty 3.340,46 zł z tytułu odsetek umownych, naliczonej od należności głównej według stałej stopy procentowej w wysokości 7,20% od dnia 8 września 2020 r. do dnia 30 marca 2021 r.;

3)  kwoty 44.896,83 zł z tytułu odsetek za opóźnienie w płatności (odsetki przeterminowane) naliczone od należności głównej za okres od dnia 9 października 2020 r. do dnia 23 listopada 2023 r. według zmiennej stopy procentowej odpowiadającej wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie (art. 481 § 2 ¹ k.c.);

4)  kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm prawem przepisanych wraz z opłatą od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł.

II.  w przypadku wniesienia przez pozwanego w terminie sprzeciwu lub w przypadku skierowania sprawy do rozpoznania na rozprawie w trybie postępowania zwykłego strona powodowa wniosła o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda:

1)  kwoty 86.155,78 zł z tytułu należności głównej wraz z dalszymi odsetkami umownymi za opóźnienie w zmiennej wysokości odpowiadającej wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie (art. 481 § 2 ¹ k.c.), która na dzień wniesienia pozwu wynosi 22,50% od dnia 24 listopada 2023 r. do dnia zapłaty;

2)  kwoty 3.340,46 zł z tytułu odsetek umownych, naliczonej od należności głównej według stałej stopy procentowej w wysokości 7,20% od dnia 8 września 2020 r. do dnia 30 marca 2021 r.;

3)  kwoty 44.896,83 zł z tytułu odsetek za opóźnienie w płatności (odsetki przeterminowane) naliczone od należności głównej za okres od dnia 9 października 2020 r. do dnia 23 listopada 2023 r. według zmiennej stopy procentowej odpowiadającej wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie (art. 481 § 2 ¹ k.c.);

4)  kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych, wraz z opłatą od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że zapłaty wymienionych kwot dochodzi w związku z zawartą z pozwanym umową pożyczki gotówkowej nr (...) zawartą w dniu 10 czerwca 2020 r., zgodnie z którą bank udzielił pozwanemu pożyczki w kwocie 87.202,35 zł, a pozwany zobowiązał się do spłaty pożyczki zgodnie z warunkami umowy. Kredytobiorca nie dokonywał regularnych wpłat na poczet spłaty zobowiązania z tytułu ww. umowy, co doprowadziło do powstania zadłużenia przeterminowanego. Pismem z dnia 15 grudnia 2020 r. powód wezwał pozwanego do spłaty zadłużenia przeterminowanego, co jednak nie doprowadziło do dobrowolnej spłaty, jak i restrukturyzacji zadłużenia. Pozwany nie wywiązał się z ciążącego na nim obowiązku spłaty zobowiązania, w związku z czym powód w dniu 5 lutego 2021 r. skierował do pozwanego wypowiedzenie ww. Umowy, a całość zobowiązania stała się wymagalna w dniu 31 marca 2021 r. W związku z otrzymanym z Urzędu Miasta pismem dotyczącym braku adresu stałego i czasowego pobytu pozwanego, na podstawie art. 144 k.p.c., wniósł o ustanowienie kuratora (pozew, k. 3-5).

Postanowieniem z dnia 20 lutego 2024 r. Sąd, na podstawie art. 143 i art. 144 k.p.c., ustanowił dla nieznanego z miejsca pobytu A. P. ostatnio stale zamieszkałego w W. przy ul. (...), kuratora procesowego w osobie adwokata H. O., do zastępowania nieobecnego (postanowienie z 20 lutego 2024 r., k. 38).

W odpowiedzi na pozew kurator procesowy adw. H. O. wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu oraz wynagrodzeniem kuratora ustanowionego do reprezentowania nieznanego z miejsca pobytu według norm przepisanych w podwyższonej stawce minimalnej a nie 40% minimalnej oraz należnym VAT. Kurator oświadczył, że jest płatnikiem VAT. Kurator pozwanego złożył zarzut przedawnienia wskazując, że dochodzona kwota to świadczenie okresowe w okresach miesięcznych. Bieg terminu przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne, czyli gdy minął termin jego płatności. Zatem poszczególne raty kredytu przedawniają się po upływie trzech lat licząc od dnia, w którym rata powinna zostać spłacona zgodnie z zawartą umową kredytową/pożyczką, w związku z czym okres przedawnienia biegnie oddzielnie w stosunku do każdej z rat warunków udzielania kredytu albo gdy kredyt nie jest spłacany, bank może wypowiedzieć zawartą umowę kredytową, w takim wypadku całość niespłaconego kredytu staje się wymagalna, a pozostałe raty stają się natychmiast wymagalne. Strona pozwana wskazała, że powództwo nie zostało wykazane co do zasady, ani co do wysokości. Umowa nie została skutecznie wypowiedziana, gdyż powód nie przedłożył dowodu wysłania wypowiedzenia umowy oraz dowodu doręczenia tego wypowiedzenia, a w aktach zalega jedynie wezwanie do zapłaty datowane na 15 grudnia 2020 r. Do wypowiedzenia umowy mogło więc dojść jedynie z chwilą doręczenia pozwu, co ma istotny wpływ na zasadność dochodzonych odsetek umownych (odpowiedź na pozew, k. 47-49).

Do czasu zamknięcia rozprawy stanowisko strony pozwanej nie uległo zmianie. Strona powodowa, pomimo prawidłowego wezwania na termin rozprawy, nie stawiła się (protokół rozprawy z 10 września 2024 r., k. 60).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

A. P. (PESEL: (...)), obywatel (...), w dniu 15 października 2019 r. zawarł z Bankiem (...) S.A. z siedzibą w W. umowę rachunków bankowych, karty debetowej oraz dostępu do usług przez kanały bankowości elektronicznej (umowa rachunków bankowych, karty debetowej oraz dostępu do usług przez kanały bankowości elektronicznej z 15 października 2019 r., k. 12-15).

W dniu 10 czerwca 2020 r. A. P. (PESEL: (...)), adres zameldowania/korespondencji: ul. (...), (...)-(...) W., zawarł z Bankiem (...) S.A. z siedzibą w W. umowę pożyczki gotówkowej nr (...) (dalej: Umowa).

Zgodnie z § 5 pkt 1 i 2 w zw. z § 6 pkt 2 i 3 Umowy całkowita kwota pożyczki wynosiła 76.500 zł, zaś kwota do wypłaty na podstawie Umowy wynosiła 97.202,35 zł, w tym całkowita kwota pożyczki w wysokości 76.500 zł plus kredytowana prowizja. Umowa wskazywała okres spłaty wynoszący 93 miesiące (§ 5 ust. 3 Umowy). Umowa wskazywała, iż rzeczywista roczna stopa oprocentowania (RRSO) wynosi 10,44 % wyliczona w oparciu o parametry i koszty pożyczki przy założeniu jej terminowej spłaty (§ 5 ust. 7 Umowy).

W § 6 Umowy określono koszty pożyczki i w pkt 2 wskazano, iż prowizja wynosi 10.702,35 zł i jest liczona od całkowitej kwoty pożyczki oraz jest pobierana przez doliczenie jej do kwoty pożyczki, zwiększając tym samym wysokość kwoty pożyczki do spłaty, a następnie poprzez potrącenie jej od wypłaconej kwoty pożyczki z rachunku wskazanego w Umowie.

W Umowie wskazano też łączną kwotę odsetek przy założeniu terminowej spłaty pożyczki (23.566,29 zł) oraz całkowity koszt pożyczki przy założeniu terminowej spłaty pożyczki (34.268,64 zł) (§ 6 pkt 6 i 7 Umowy).

W § 8 ust. 3 Umowy wskazano również skutki braku spłaty wskazując, że w przypadku braku spłaty zobowiązań w ustalonym terminie, Bank, nie wcześniej niż 5 dnia od wystąpienia zadłużenia przeterminowanego, podejmuje czynności monitujące, o których mowa w § 15.

W myśl § 9 pkt 2 Umowy, pożyczkodawca zawiera Umowę Ubezpieczenia po zapoznaniu się z WU, Dokumentem zawierającym informacje o produkcie ubezpieczeniowym – (...), poprzez złożenie wniosku o zawarcie Umowy Ubezpieczenia. Składka z tytułu zawarcia Umowy Ubezpieczenia jest określona w WU i pobierana jest jednorazowo z góry za cały okres ochrony ubezpieczeniowej (kwota składki uwzględniona jest w kwocie do wypłaty na podstawie Umowy).

W § 12 Umowy bank oświadczył, że przed zawarciem niniejszej Umowy i Umowy Ubezpieczenia udostępnił pożyczkobiorcy w postaci elektronicznej:

1)  wzór „Umowy pożyczki gotówkowej”,

2)  Regulamin,

3)  Cennik usług obowiązujący w dniu zawarcia Umowy,

4)  wzór „Oświadczenia o odstąpieniu od Umowy”,

5)  Regulamin Pożyczki Gotówkowej z „Gwarancją Najniższego Oprocentowania” udzielanej przez Bank (...) S.A.,

6)  Regulamin promocji Pożyczki, do której przystępuje Pożyczkodawca,

obowiązujące w dacie zawarcia Umowy. Jednocześnie wskazano, że na żądanie pożyczkobiorcy Bank przekaże w formie papierowej dokumenty, o których mowa powyżej.

W § 15 Umowy wskazano skutki nieterminowej spłaty, w tym czynności monitujące w przypadku braku spłaty zobowiązań (pkt 1), obciążenie rachunku należnościami (pkt 2), skutki niewykonania przez pożyczkobiorcę zobowiązań wynikających z Umowy (pkt 3), przekazanie danych o zobowiązaniach pożyczkobiorcy do biur informacji gospodarczych/instytucji finansowych (pkt 4), możliwość korzystania z pośrednictwa firm windykacyjnych (pkt 5) oraz informowanie dłużników o opóźnieniu w spłacie zadłużenia (pkt 6).

Stosownie do § 16 ust. 7 zdanie drugie Umowy, Umowa mogła zostać rozwiązana przez każdą ze stron na warunkach i w trybie przewidzianym w Regulaminie (umowa pożyczki gotówkowej nr (...) z 10 czerwca 2020 r., k. 7-10). Umowa została zawarta w formie elektronicznej poprzez aplikację mobilną, a bank podpisał dokument certyfikatem Banku (dane systemowe oświadczenia z 10 czerwca 2020 r., k. 11).

W dniu 15 grudnia 2020 r., w związku z brakiem wpłaty wymagalnego zadłużenia w kwocie 3.669,86 zł (w tym 2.180,27 zł z tytułu wymagalnej należności kapitałowej i 1.489,59 zł z tytułu wymagalnej należności odsetkowej (umownej i przeterminowanej) na dzień 15 grudnia 2020 r.), wynikające z Umowy pożyczki z dnia 10 czerwca 2020 r., ostatecznie wezwano do spłaty w terminie 14 dni roboczych od dnia doręczenia wezwania wraz z dalszymi odsetkami naliczonymi do dnia zapłaty. Jednocześnie w piśmie poinformowano, że istnieje możliwość złożenia wniosku o restrukturyzację zadłużenia poprzez zmianę określonych w umowie warunków lub terminów spłaty przedmiotowego zobowiązania. Nadto poinformowano, że brak spłaty określonego wyżej wymagalnego zadłużenia wraz z dalszymi odsetkami naliczonymi od dnia zapłaty bądź brak złożenia wniosku o restrukturyzację zadłużenia we wskazanym terminie, spowoduje niezwłoczne rozpoczęcie przez bank działań windykacyjnych zmierzających do odzyskania należności, w tym w szczególności wypowiedzenie warunków umowy, wszczęcie egzekucji lub sprzedaż wierzytelności (ostateczne wezwanie do zapłaty z 15 grudnia 2020 r., k. 16).

W związku z nieuregulowaniem zaległości (utrzymującym się zadłużeniem przeterminowanym) wynikających z zawartej umowy pożyczki, bank wypowiedział pożyczkobiorcy Umowę wskazując, że termin wypowiedzenia wynosi 30 dni i biegnie od daty doręczenia wypowiedzenia (wypowiedzenie umowy pożyczki z 5 lutego 2021 r., k. 18).

W dniu 24 listopada 2023 r. (...) Bank S.A. z siedzibą w W. wystawił wyciąg z ksiąg banku (...): (...), w którym stwierdził, że w księgach rachunkowych banku figuruje wymagalne zadłużenie względem Banku od dłużnika A. P., które według stanu na dzień 24 listopada 2023 r. wynosi łącznie 134.393,07 zł i obejmuje: należność główną w kwocie 86.155,78 zł, odsetki umowne naliczone od należności głównej od dnia 8 września 2020 r. do dnia 30 marca 2021 r. w kwocie 3.340,46 zł naliczone według stałej stopy procentowej w wysokości 7,20% w skali roku, odsetki przeterminowane naliczone od należności głównej za okres od 9 października 2020 r. do 23 listopada 2023 r. w kwocie 44.896,83 zł . Ponadto od dnia 24 listopada 2023 r. bankowi przysługują dalsze odsetki umowne za opóźnienie (przeterminowane) od ww. kwoty należności głównej, które na dzień wystawienia wyciągu wynoszą 22,50% w skali roku, obliczane według zmiennej stopy procentowej zgodnie z postanowieniami Umowy, Cennikiem usług, naliczane od dnia wystawienia wyciągu z ksiąg Banku do dnia efektywnego zaspokojenia wierzytelności banku i obciążają dłużnika (wyciąg z ksiąg banku z 24 listopada 2023 r., k. 6).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie załączonych do akt sprawy dokumentów i wydruków, które nie pozostawały ze sobą w sprzeczności oraz których autentyczności i zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy nie kwestionowano. Dokumenty nie budziły wątpliwości Sądu, w związku z czym mogły stanowić wiarygodne dowody w sprawie. Sąd dokonując ich kontroli od strony formalnej i zawartości merytorycznej również nie dopatrzył się uchybień ani śladów wskazujących na ich fałszowanie przez podrabianie lub przerabianie.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Podstawą dochodzonego roszczenia był art. 720 § 1 k.c., zgodnie z którym, przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Do umowy pożyczki miały ponadto zastosowanie przepisy ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim.

Strona powodowa wykazała, iż powód w dniu 10 czerwca 2020 r. zawarł z pozwanym A. P. umowę pożyczki gotówkowej nr (...) (k. 7-9). Umowa została zawarta w odpowiedniej formie (art. 29 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim) – oraz zawiera wymagane przez prawo elementy (art. 30 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim). Pozwany złożył oświadczenie w aplikacji mobilnej, dokument został podpisany certyfikatem Banku a oświadczenie klienta uzyskało autoryzację (przycisk akceptacji oraz hasło mobilne) (dane systemowe oświadczenia, k. 11).

Pomimo zakwestionowania przez stronę pozwaną zasadności i wysokości dochodzonego roszczenia oraz wezwania do złożenia przez powoda harmonogramu spłaty pożyczki i dowodu skutecznego doręczenia wypowiedzenia umowy, powód nie zajął stanowiska wobec złożonej przez stronę pozwaną odpowiedzi na pozew, nie odniósł się do stawianych w piśmie zarzutów i nie przedłożył ww. dowodów, o które wnioskowała strona pozwana (protokół rozprawy z 10 września 2024 r., k. 60, nagranie 00:00:46).

Strona powodowa nie udowodniła faktu uruchomienia środków udzielonej pożyczki, ani harmonogramu spłat rat pożyczki, a więc nie wykazała zasadności skierowania do pożyczkobiorcy wezwania do zapłaty (k. 16) a następnie wypowiedzenia przedmiotowej Umowy (k. 18). Strona powodowa przedłożyła jedynie wyciąg z ksiąg rachunkowych banku z dnia 24 listopada 2023 r. (k. 6) z którego wynika ustalona przez Bank wysokość wymagalnego zobowiązania, w tym należności głównej, odsetek umownych, odsetek przeterminowanych (k. 6), jednak wyciąg ten jest dokumentem prywatnym i stanowi on jedynie dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie (art. 245 k.p.c.).

Według Sądu w procesie cywilnym w przypadku sporu, co do istnienia oraz wysokości wierzytelności wyciąg z ksiąg banku nie stanowi dostatecznego dowodu dla wykazania wymienionych wyżej okoliczności, które były kwestionowane przez stronę pozwaną w odpowiedzi na pozew, a do których strona powodowa się nie odniosła, gdyż powód nie odpowiedział na odpowiedź na pozew (protokół rozprawy z 10 września 2024 r., k. 60, nagranie 00:00:46). W realiach niniejszej sprawy udowodnienie istnienia i wysokości wierzytelności polegało na przedstawieniu dokumentów źródłowych, w oparciu o które został wystawiony taki wyciąg. Konieczne było bowiem sprawdzenie przez Sąd, czy i kiedy zaistniało zadłużenie z tytułu pożyczki oraz czy naliczenie odsetek i innych opłat było zgodne z zawartą Umową. Powód w toku niniejszego postępowania nie przedstawił dowodów na te okoliczności – w aktach sprawy nie znajduje się wyciąg z rachunku bankowego pozwanego, pozwalający na ustalenie sposobu zaliczania tych wpłat przez Bank na poczet długu. Dokumenty te rozpatrywane wspólnie pozwoliłyby dopiero na ocenę rzeczywistej wysokości zadłużenia pozwanego.

Tym samym strona powodowa nie podołała wykazaniu zasadności i wymagalności dochodzonego roszczenia.

Ponadto powód nie udowodnił dokonania skutecznego wypowiedzenia umowy, gdyż wraz z wypowiedzeniem umowy z dnia 5 lutego 2021 r. przedłożył jedynie wydruk z portalu śledzenia przesyłek pocztowych Poczty Polskiej, które nie może stanowić potwierdzenia nadania czy potwierdzenia doręczenia przesyłki (k. 19). Powód nie wykazał również, iż numer nadania widniejący na wydruku ( (...)) jest powiązany z przedmiotowym wypowiedzeniem szczególnie mając na uwadze fakt, że pomiędzy Bankiem (...) S.A. a A. P. toczyły się również inne postępowania, m. in. o sygn. II Nc 4010/22, co potwierdzają załączone przez powoda dokumenty komornicze (k. 20-22).

Mając powyższe okoliczności na uwadze należało stwierdzić, że powód nie wykazał wysokości roszczenia oraz skuteczności wypowiedzenia Umowy, tj. prowadzącego do wygaśnięcia łączącego strony stosunku prawnego. Sąd zauważa, że przedmiotowa Umowa została zawarta w dniu 10 czerwca 2020 r., a okres spłaty określono na 93 miesiące (§ 5 ust. 3 Umowy), a więc blisko 8 lat. Tym samym okres obowiązywania Umowy – wobec nieskutecznego wypowiedzenia Umowy – nie upłynął.

Nie można także uznać wniesienia pozwu w niniejszej sprawie jako skuteczne wypowiedzenie umowy pożyczki, albowiem dla nieznanego z miejsca pobytu pozwanego tutejszy Sąd ustanowił kuratora w osobie adwokata (postanowienie, k. 38) i szerokie w tym zakresie orzecznictwo neguje skuteczność wypowiedzenia umowy w taki właśnie sposób. „Bezskuteczne pozostaje w stosunku do drugiej strony stosunku prawnego, złożenie oświadczenia woli wywołującego skutki materialnoprawne, w sytuacji w której oświadczenie to zostanie złożone wobec kuratora ustanowionego dla tej strony w trybie przepisu art. 144 k.p.c. Ustanowiony w ten sposób kurator procesowy ma podejmować za nieobecnego wszystkie czynności procesowe, które są niezbędne dla obrony jego praw w toku całego procesu. Kurator uprawniony jest więc do składania oświadczeń woli w imieniu reprezentowanej strony, ale tylko oświadczeń mających charakter procesowy. Przyjęcie przez kuratora oświadczenia o odstąpieniu od umowy, którego istotą jest rozwiązanie stosunku prawnego, a więc wywołanie wyłącznie skutku materialnoprawnego, przekracza zakres ochrony praw osoby reprezentowanej, zatem należy je uznać za niedopuszczalne ze względu na sprzeczność z ustawowymi uprawnieniami kuratora wynikającymi z art. 143 k.p.c.” (wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z 18 czerwca 2014 r., sygn. I ACa 236/14, Legalis nr 1241503). Takie stanowisko wyraził ponadto m.in. Sąd Apelacyjny w Białymstoku (wyrok z 29 kwietnia 2020 r., sygn. akt I ACa 918/19) i Sąd Apelacyjny w Gdańsku (wyrok z 30 czerwca 2020 r., sygn. akt V ACa 592/19), co tutejszy Sąd w pełni podziela.

Z uwagi na powyższe powództwo należało oddalić w całości, o czym Sąd orzekł w pkt 1 wyroku.

Sąd w punkcie 2 wyroku nakazał wypłacić ze Skarbu Państwa – Sąd Okręgowy w Warszawie na rzecz kuratora pozwanego – adwokatowi H. O. kwotę 2.160 zł podwyższoną o należny podatek od towarów i usług, tytułem wynagrodzenia. Wynagrodzenie zostało ustalone na podstawie § 1 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 9 marca 2018 r. w sprawie określenia wysokości wynagrodzenia i zwrotu wydatków poniesionych przez kuratorów ustanowionych dla strony w sprawie cywilnej w zw. z § 2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie. Wynagrodzenie kuratora procesowego ustanowionego na podstawie art. 144 § 1 k.p.c., obowiązanego do rozliczenia podatku od towarów i usług uwzględnia kwotę tego podatku, stosownie do treści art. 603 ⁴ § 3 k.p.c. Podkreślić należy, że kurator procesowy w osobie adw. H. O. w sposób prawidłowy wypełnił powierzoną jej funkcję, zajęła stanowisko w sprawie (odpowiedź na pozew k. 47) oraz stawiła się na wyznaczony termin rozprawy w dniu 10 września 2024 r. (k. 60).

Powyższe, zdaniem Sądu, przesądza o zasadności przyznania wynagrodzenia w kwocie 2.160 zł podwyższonej o należny podatek od towarów i usług.

Zgodnie z art. 108 §1 k.c. sąd rozstrzyga o kosztach w każdym orzeczeniu kończącym postępowanie w instancji. Podstawę rozstrzygnięcia o kosztach procesu w niniejszej sprawie stanowi przepis art. 98 § 1 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu).

W niniejszej sprawie Sąd, w myśl przepisu art. 108 § 1 zd. 2 k.p.c., rozstrzygnął jedynie o zasadach ponoszenia kosztów postępowania, obciążając nimi w całości powoda i pozostawił ich rozliczenie referendarzowi sądowemu po uprawomocnieniu się niniejszego wyroku, o czym orzekł w punkcie 3 wyroku.

Mając powyższe na uwadze, Sąd ustalił jak na wstępie.

Sędzia Ewa Ligoń-Krawczyk