Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 listopada 2024 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie, I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący: SSO Bożena Chłopecka

Protokolant: sekretarz sądowy Oliwia Goliszewska

po rozpoznaniu w dniu 22 października 2024 r. w Warszawie

na rozprawie sprawy z powództwa (...) z siedzibą w W.

przeciwko M. S.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 124.314,25 (sto dwadzieścia cztery tysiące trzysta czternaście 25/100) złotych z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 21 grudnia 2021 r. do dnia zapłaty,

II.  ustala, że pozwany w całości ponosi koszty postępowania, z tym, że ich wyliczenie pozostawia referendarzowi sądowemu,

III.  przyznaje od Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Warszawie na rzecz kuratora adwokat A. J. wynagrodzenie w kwocie 5.400 zł (pięć tysięcy czterysta złotych) powiększonej o stawkę VAT.

Sygn. akt I C 26/22

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 14 listopada 2024 r.

(...) z siedzibą w W. pozwem z dnia 20 grudnia 2021 r. wniósł o zasądzenie od pozwanego M. S. kwoty 124.314,25 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia następnego po dniu wniesienia pozwu do dnia zapłaty.

Na uzasadnienie pozwu powód podał, że dochodzona pozwem wierzytelność wynika
z umowy o kredyt gotówkowy nr (...) zawartej w dniu 16 maja 2016 r. pomiędzy wierzycielem pierwotnym Bankiem (...) S.A a pozwanym. Wobec braku wywiązywania się przez pozwanego z obowiązku spłaty rat kredytu zgodnie z umową, wierzyciel pierwotny wypowiedział umowę pismem z dnia 13 kwietnia 2018 r., z zachowaniem 30-dniowego okresu wypowiedzenia. Następnie, na mocy umowy przelewu wierzytelności z dnia 23 maja 2019 r. wierzyciel pierwotny dokonał przelewu przysługującej mu od pozwanego wierzytelności na rzecz (...). Pismem z dnia 9 czerwca 2019 r. powód wezwał pozwanego do dobrowolnej spłaty zadłużenia, jednocześnie informując go o cesji wierzytelności, lecz pozwany nie dokonał spłaty zobowiązania. Na roszczenie powoda składają się należność główna (kapitał) w wysokości 96.950,32 zł, niespłacone odsetki kapitałowe (umowne) w wysokości 4811,76 zł, odsetki ustawowe za opóźnienie naliczone przez zbywcę od kwoty niespłaconego kapitału od dnia następnego po dniu wymagalności do dnia cesji w wysokości 7152,74 zł, odsetki ustawowe za opóźnienie naliczone przez powoda od kwoty niespłaconego kapitału od dnia następnego po dniu cesji do dnia wniesienia powództwa w wysokości 15.399,43 zł /pozew k. 3-7/.

Zarządzeniem z dnia 4 stycznia 2022 roku Przewodnicząca składu orzekającego stwierdziła brak podstaw do wydania nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym /zarządzenie k. 85/.

Postanowieniem z dnia 11 października 2023 r. Sąd, na podstawie art. 144 k.p.c., ustanowił dla nieznanego z miejsca pobytu pozwanego M. S. ostatnio stale zamieszkałego w W. przy ul. (...) (...), kuratora procesowego w osobie adwokata A. J., do zastępowania nieobecnego /postanowienie z 11 października 2022 r., k. 112).

W odpowiedzi na pozew z dnia 23 listopada 2022 roku kurator procesowy adw. A. J. wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu oraz wynagrodzeniem kuratora ustanowionego do reprezentowania nieznanego z miejsca pobytu według norm przepisanych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.

Kurator zakwestionowała powództwo co do zasady jak i co do wysokości i zaprzeczyła wszelkim twierdzeniom, które nie zostały przez pozwanego wprost przyznane. Podniosła, iż powód nie dołączył do pozwu dowodu doręczenia przesyłki z dnia 29 stycznia 2018 roku (ostateczne wezwanie do zapłaty) wobec tego zdaniem kuratora, czynność prawna w postaci wypowiedzenia umowy kredytu jest nieważna. Podniosła również brak legitymacji procesowej powoda i zarzuciła powodowi złożenie wszystkich dokumentów w kopiach. Kurator podniosła również zarzut przedawnienia roszczenia /odpowiedź na pozew k 120-122/.

Do dnia zamknięcia rozprawy stanowisko stron nie uległo zmianie /protokół rozprawy k. 145/.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 16 maja 2016 r. Bank (...) S.A. oraz M. S. (jako kredytobiorca) zawarli umowę o kredyt gotówkowy nr (...). Na mocy tej umowy Bank udzielił kredytobiorcy na jego wniosek kredytu w wysokości 120.000 zł do dnia 20 marca 2022 r. z przeznaczeniem na: a) finansowanie bieżących potrzeb konsumpcyjnych lub inny dowolny zadeklarowany cel, w tym na spłatę posiadanych zobowiązań kredytowych w Banku lub innych bankach, b) finansowanie prowizji z tytułu udzielenia kredytu (§ 1 umowy).

W umowie postanowiono, że kwota kredytu zostanie udostępniona kredytobiorcy
w ciągu trzech dni roboczych od dnia zawarcia umowy w następujący sposób: 1) kwota 111.612 zł na wskazany w umowie rachunek bankowy, 2) kwota 8388 zł stanowiąca prowizję z tytułu udzielenia kredytu w formie przelewu na rachunek banku (§ 2 ust. 1 umowy). Od udzielonego kredytu bank pobiera odsetki według stawki stałej w wysokości 7,99 % w stosunku rocznym. Odsetki naliczane są od dnia udostępnienia kredytu (§ 3 ust. 1 umowy).

Zgodnie z umową, kredyt i odsetki spłacone zostaną w 72 miesięcznych ratach równych. Kredytobiorca zobowiązuje się do terminowego dokonywania spłat kredytu
i odsetek zgodnie z umową i harmonogramem spłat stanowiącym jej integralną część (§ 6 ust. 1 i 2 umowy). Spłaty kredytu i odsetek będą dokonywane na konto osobiste nr (...) (§ 6 ust. 4 umowy). W przypadku powstania zaległości w spłacie raty kredytu lub odsetek kredytobiorca jest zobowiązany do ich niezwłocznego uregulowania.
O powstaniu zaległości w spłacie kredytu lub odsetek bank zawiadomi pisemnie kredytobiorcę wyznaczając w zawiadomieniu termin do dobrowolnej spłaty wymagalnego zadłużenia. Spłaty należności banku zaliczane są w następującej kolejności na poczet: opłat
i prowizji, odsetek, w tym odsetek od należności przeterminowanych oraz raty kredytu (§ 8 ust. 1-3 umowy).

Kredytobiorca zobowiązał się pokryć odsetki od należności przeterminowanych. Oprocentowanie należności przeterminowanych równe jest czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP. Na dzień zawarcia umowy powyższe oprocentowanie wynosi 10%
w stosunku rocznym (§ 9 ust. 1 i 2 umowy).

W umowie przewidziano, że bank może wypowiedzieć umowę z zachowaniem
30-dniowego terminu wypowiedzenia i zażądać spłaty całej należności banku z tytułu umowy w przypadku: 1) ujawnienia, iż złożone bankowi informacje nie odpowiadają stanowi faktycznemu, b) naruszenia warunków umowy (§10 umowy) / dowód: umowa o kredyt gotówkowy Nr (...) z 16 maja 2016 r. – k. 62-66/.

Zgodnie z harmonogramem spłat kredytu, stanowiącym załącznik do w/w umowy
o kredyt gotówkowy, raty kredytu spłacane miały być w terminach do 05 dnia każdego miesiąca, począwszy od 05 czerwca 2016 r. do 5 maja 2022 r., w kwotach po 2.105,45 zł (59 rat) i 2.096,01 zł (ostatnia rata) / dowód: harmonogram spłat kredytu – k. 68-69/.

Bank uruchomił przedmiotowy kredyt w dniu 16 maja 2016 r. w kwocie 120.000 zł, przy czym z kwoty tej przy wypłacie bank potrącił prowizję za udzielenie kredytu
w wysokości 8.388 zł / dowód: historia rachunku kredytu – k. 70 /.

Pozwany M. S. początkowo spłacał raty kredytu regularnie. Od listopada 2017 r. M. S. zaprzestał spłacania rat kredytowych. Na dzień 30 listopada 2017 r. niespłacony kapitał kredytu wynosił 96.950,32 zł i po tej dacie nie został spłacony w żadnej części / dowód: historia rachunku kredytu – k. 71/.

W dniu 29 stycznia 2018 r. Bank (...) S.A. w związku z brakiem terminowej obsługi wierzytelności wezwał pozwanego do natychmiastowego uregulowania całego zadłużenia przeterminowanego. Według stanu na dzień 29 stycznia 2018 r. zadłużenie wynosiło 6.368,39 zł / dowód: ostateczne wezwanie do zapłaty – k. 72-73/.

Bank (...) S.A pismem z 13 kwietnia 2018 r. wypowiedział pozwanemu M. S. przedmiotową umowę kredytu w związku z brakiem uregulowania w wyznaczonym terminie wymagalnej wierzytelności Banku. Jednocześnie Bank wezwał pozwanego do spłaty całej wierzytelności Banku w ciągu 30 dni od otrzymania niniejszego wypowiedzenia. W piśmie wskazano, że według stanu na dzień 13 kwietnia 2018 r. zadłużenie pozwanego wynosi 100.597,09 zł, w tym: 89.516,90 zł z tytułu nieprzeterminowanego kapitału, 357,62 zł z tytułu nieprzeterminowanych odsetek, 7.433,42 zł z tytułu przeterminowanego kapitału, 3132,04 zł z tytułu przeterminowanych odsetek, 157,11 zł z tytułu odsetek karnych. Pismo powyższe powróciło do Banku w dniu 26 kwietnia z adnotacją ,,zwrot nie podjęto w terminie’’ / dowód: pismo banku z 13.04.2018 r. – k. 74, koperta – k. 75-76/.

Bank (...) S.A od 7 września 2018 r. zmienił nazwę na (...) Bank (...) S.A ( okoliczności bezsporne).

Umową przelewu wierzytelności w ramach transakcji sekurytyzacji z 23 maja 2019 r. (...) Bank (...) S.A przelał na (...) (nabywcę wierzytelności) wymagalne wierzytelności opisane w Załączniku nr 2 w stosunku do wszystkich dłużników zobowiązanych do spłaty roszczenia Banku, a nabywca nabył te wierzytelności od Banku na zasadach i warunkach określonych w umowie oraz w przepisach Kodeksu cywilnego,
a w szczególności art. 509 k.c. – w tym także wierzytelności przeciwko M. S. z tytułu umowy kredytu nr (...) z 16 maja 2021 r. / dowód: umowa przelewu wierzytelności w ramach sekurytyzacji z 23.05.2019 r. wraz z załącznikami – k. 16-61v./.

(...) pismem z 9 czerwca 2019 r. zawiadomił M. S., że dokonał przelewu przysługującej mu wierzytelności z tytułu umowy kredytu nr (...) zawartej w dniu 16 maja 2016 r. wraz ze wszelkimi prawami związanymi z tą wierzytelnością oraz przypisanymi jej zabezpieczeniami na rzecz (...), że w dniu przelewu wierzytelności wartość zadłużenia wynosiła 116.252,69 zł oraz że wszelkich wpłat na poczet tej wierzytelności lub związanych z nią należności należy odtąd dokonywać wyłącznie na rachunek i w sposób wskazany przez nabywcę wierzytelności / dowód: zawiadomienie o cesji wierzytelności z 09.06.2019 r. – k.79-81/.

(...) Sp. z o.o., działając na podstawie pełnomocnictwa udzielonego przez (...), pismem z 11 czerwca 2019 r. wezwała M. S. do uregulowania zadłużenia wynikającego z umowy nr (...) w kwocie 116.568,77 zł do dnia 24 czerwca 2019 r. / dowód: wezwanie do zapłaty z 11.06.2019 r. – k. 77-78/.

Do dnia dzisiejszego pozwany M. S. nie uregulował należności z tytułu zawartej przez niego umowy kredytu.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie powołanych dowodów
z dokumentów, które nie budziły wątpliwości co do ich autentyczności, korespondowały wzajemnie ze sobą, składając się na spójną i logiczną całość tworzącą opisany wyżej stan faktyczny sprawy.

Sąd zważył, co następuje:

Roszczenia dochodzone pozwem wywodzone były z umowy kredytu bankowego zawartej przez poprzednika prawnego powoda z pozwanym. W myśl art. 69 ust. 1 ustawy
z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe, w brzmieniu obowiązującym w dacie zawarcia przedmiotowej umowy przez strony postępowania (tekst jedn.: Dz.U. z 2016 r., poz. 1988), przez umowę kredytu bankowego bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu.

Oceniając roszczenia dochodzone pozwem na gruncie materiału dowodowego niniejszej sprawy, należy zwrócić uwagę na reguły rozkładu ciężaru dowodowego, które implikują merytoryczną ocenę żądań pozwu w kontekście dostarczonego sądowi przez strony materiału dowodowego (art. 232 k.p.c.). Zgodnie z ogólną zasadą z art. 6 k.c., ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Na powodzie spoczywa ciężar udowodnienia faktów uzasadniających jego roszczenie (tak: SN
w orz. z 03.10.1969 r., II PR 313/69, OSNCP 1970/9/147), a na stronie pozwanej obowiązek udowodnienia okoliczności uzasadniających jej wniosek o oddalenie powództwa (tak: SN
w orz. z 20.04.1982 r., I CR 79/82, LEX nr 8416 i z 13.10.2004r., III CK 41/04, LEX nr 182092).

Po pierwsze, w rozpatrywanej sprawie nie budziła wątpliwości legitymacja czynna powoda do dochodzenia roszczeń objętych pozwem. Powód wykazał dokumentami w postaci umowy przelewu wierzytelności w ramach transakcji sekurytyzacji z dnia 23 maja 2016 r., wraz z załącznikami, w tym wyciągu z Załącznika 2 – „Wykazu wierzytelności wchodzących
w skład (...)”, że nabył od (...) Bank (...) S.A. wierzytelności przeciwko M. S., wynikające z przedmiotowej umowy kredytu z dnia 16 maja 2016 r. Z żadnego dowodu nie wynikało, żeby wierzyciel pierwotny (...) Bank (...) S.A. kwestionował kiedykolwiek uprawnienie powodowego Funduszu do dochodzenia przeciwko pozwanemu roszczeń z przedmiotowej umowy o kredyt, zaś po przelewie wierzytelności Bank zawiadomił pozwanego o cesji wierzytelności. Oznacza to, że doszło do skutecznego przelewu na powoda wierzytelności wynikających z przedmiotowej umowy kredytu, stosownie do art. 509 § 1 i 2 k.c.

Po drugie, ze złożonych do akt sprawy dowodów wynika, że pozwany spłacał regularnie raty kredytowe wynikające z przedmiotowej umowy kredytu od maja 2016 do listopada 2017 r. , a następnie zaniechał całkowicie spłacania kredytu. Powód złożył do akt sprawy dokumenty wykazujące istnienie i wysokość wierzytelności względem pozwanego z tytułu umowy kredytu gotówkowego objętego pozwem. Poza samą umową kredytu, powód złożył do akt harmonogram spłat kredytu (k. 68-69) oraz historię rachunku kredytu (k. 70-71), z których wynikają okoliczności dotyczące wypłaty kwoty kredytu, wysokości oprocentowania kredytu, wysokości rat kredytowych, wysokości wpłat dokonywanych przez kredytobiorcę z tytułu spłaty kredytu (kapitału, odsetek kapitałowych) oraz narastające zaległości w spłacie kredytu na skutek braku płatności ze strony kredytobiorcy po listopadzie 2017 r.. Prawdziwość danych stwierdzonych w powyższych dokumentach nie została skutecznie zakwestionowana przez pozwanego, który nie przedstawił żadnych dowodów (a nawet żadnych konkretnych twierdzeń) przydatnych do podważenia faktów stwierdzonych dokumentami. Wskazane dokumenty to wydruki z systemu bankowego i mają charakter dokumentów prywatnych, niemniej jednak są wystarczające do ustalenia warunków udzielonego kredytu (w tym wysokości i terminów spłaty rat), wysokości świadczenia wypłaconego kredytobiorcy przez bank oraz wysokości świadczeń spełnionych przez kredytobiorcę na rzecz banku w wykonaniu umowy kredytu. Pozwany nie wykazał, zgodnie ze spoczywającym na nim ciężarem dowodu, żeby spłacił zobowiązanie wynikające z umowy kredytu w wyższym zakresie niż podał powód, w szczególności by wpłacił inne jeszcze kwoty niż wynikające z wydruku historii rachunku kredytu. Nie było więc przeszkód, żeby na podstawie przywołanych dokumentów złożonych do akt sprawy przez stronę powodową dokonać ustaleń faktycznych w zakresie wysokości środków wypłaconych pozwanemu, wysokości należnych rat kredytowych, wysokości środków spłaconych przez pozwanego z tytułu przedmiotowego kredytu.

Zgodnie zaś z art. 75 ust. 1 ww. ustawy w przypadku niedotrzymania przez kredytobiorcę warunków udzielenia kredytu albo w razie utraty przez kredytobiorcę zdolności kredytowej bank może obniżyć kwotę przyznanego kredytu albo wypowiedzieć umowę kredytu.

Skorzystanie z prawa do wypowiedzenia kredytu przez bank powoduje, że po upływie terminu wypowiedzenia stosunek prawny kredytu ulega rozwiązaniu, a kredytobiorca ma obowiązek spłaty kredytu, wraz z odsetkami i innymi kosztami (w tym prowizją), w dniu rozwiązania umowy (upływu terminu wypowiedzenia), jeśli kredyt został mu już wypłacony.

Zastosowanie przez bank uprawnień wskazanych w art. 75 Prawa bankowego, w tym uprawnienia do wypowiedzenia umowy kredytowej, nie jest obligatoryjne. Bank nie musi wypowiadać umowy kredytu ani obniżać jego kwoty. Jednakże z uwagi na bezpieczeństwo zgromadzonych środków ma obowiązek podjąć działania zmierzające do ochrony swojego interesu. Może więc zastosować w porozumieniu z kredytobiorcą inne formy restrukturyzacji zadłużenia (np. zmniejszyć wysokość rat spłaty kredytu, odroczyć terminy płatności). Takie rozwiązania mogą być stosowane także po dokonanym wypowiedzeniu umowy lub obniżeniu kwoty przyznanego kredytu ( R. Sikorski (red.), Prawo Bankowe. Komentarz, wyd. 1, Warszawa 2015).

W pierwszej kolejności należało podkreślić, iż wypowiedzenie umowy kredytowej wyrażone w piśmie datowanym na dzień 13 kwietnia 2018 r. miało oparcie tak w przepisach prawa jak i zapisach umowy kredytowej zawartej w dniu 15 maja 2016 r. Strona pozwana kwestionowała okoliczność, iż przedmiotowe wypowiedzenia w ogóle dostała, powołując się na fakt, iż dokumenty znajdujące się w aktach sprawy stanowią jedynie kopie. Sąd w pełni podziela argumentację strony powodowej zawarte w piśmie z dnia 11 stycznia 2023 r., w którym to strona powodowa przywołuje orzecznictwo sądów powszechnych. Samo zaprzeczenie przez pozwaną treści dokumentów znajdujących się w aktach sprawy jest niewystarczające dla skutecznego zakwestionowania zgromadzonych w niniejszej sprawie dokumentów.

Nie budziło zatem wątpliwości, iż kredytobiorca nie dotrzymał warunków udzielenia kredytu i nie wywiązał się z głównego zobowiązania wynikającego z umowy kredytowej, tj. z terminowej spłaty zadłużenia.

Dodatkowo, pozwany został poinformowany o wypowiedzeniu umowy w formie listownej przesyłki poleconej. Niezasadne były przy tym zarzuty strony pozwanej sformułowane w toku niniejszego procesu, iż powód nie skierował żadnego wezwania do zapłaty. Bank skierował wypowiedzenie na poprawny adres pozwanego, który sam wskazał w formularzu jako jego adres do kontaktu tj. adres (...) W., ulica (...) (...). Przesyłka była awizowana, nie została podjęta przez pozwanego, ale fakt ten nie może obciążać banku, gdyż bank wysłał pismo na znany mu z dokumentów adres.

Co więcej na podstawie § 10 ust. umowy, tj. wobec naruszenia postanowień umowy Bank miał prawo wypowiedzenia tej umowy kredytowej.

Bank, w przesłanym wypowiedzeniu umowy kredytu, wyznaczył przy tym termin spłaty zadłużenia odpowiadający okresowi wypowiedzenia umowy kredytowej, tj. 30 dni i tym samym spełnił wymóg doręczenia wypowiedzenia w formie listu poleconego oraz wyznaczenia terminu do spłaty zobowiązania. Pozwany jednak przedmiotowego wezwania nie odebrał (k. 75-76).

W zakresie argumentu strony pozwanej dotyczącego tego, jakoby osoby składające podpisy pod umową kredytową nie były umocowane do działania w imieniu kredytodawcy. Sąd pragnie zaznaczyć, że pozwany w momencie składania podpisów pod przedmiotową umową nie miał wątpliwości dotyczących umocowania osób, które przedstawiły mu treść umowy kredytowej do podpisania. Nie był zobligowany do jej podpisania. W razie wątpliwości mógł zrezygnować z jej zawarcia bądź poprosić o wykazanie umocowania do działania w imieniu banku. Z drugiej strony Sąd ma na uwadze treść art. 97 k.c., który stanowi, że osobę czynną w lokalu przedsiębiorstwa przeznaczonym do obsługiwania publiczności poczytuje się w razie wątpliwości za umocowaną do dokonywania czynności prawnych, które zazwyczaj bywają dokonywane z osobami korzystającymi z usług tego przedsiębiorstwa.

Roszczenie powoda o zapłatę wskazanej sumy nie jest przedawnione. Termin przedawnienia roszczeń banku z tytułu umowy kredytu, jako związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej, wynosi trzy lata. Jednakże koniec terminu przedawnienia przypada na ostatni dzień roku kalendarzowego, chyba że termin przedawnienia jest krótszy niż dwa lata (art. 118 k.c.). Jak już wskazano, zasądzona kwota obejmowała kapitał kredytu ustalony
do spłaty w ratach kredytowych za okres od czerwca 2016 r. do maja 2022 r., płatnych do 05. dnia każdego kolejnego miesiąca, a więc które stawały się wymagalne 05. dnia każdego kolejnego miesiąca we wskazanym okresie. Z chwilą skutecznego wypowiedzenia umowy całość kredytu stała się natychmiast wymagalna w dniu 8 czerwca 2018 roku Wniesienie pozwu w niniejszej sprawie, która to czynność przerwała bieg przedawnienia zgodnie z art. 123 § 1 pkt 1 k.c., nastąpiło 20 grudnia 2021 r. Przed tą datą nie upłynął termin przedawnienia roszczeń powoda , które miało przypadać na koniec roku 2021.

Mając to wszystko na uwadze, Sąd w pkt. I sentencji wyroku zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 124.314,25 zł wraz z odsetkami za opóźnienie od dnia 21 grudnia 2021 r. tj. od dnia następnego po wniesieniu powództwa.

W punkcie II sentencji wyroku Sąd ustalił, że strony ponoszą koszty procesu według zasady odpowiedzialności za jego wynik, opisanej w art. 98 k.p.c., wskazując, że pozwany przegrał sprawę w całości i ponosi koszty postępowania, pozostawiając szczegółowe wyliczenie tych kosztów referendarzowi sądowemu na podstawie art. 108 § 1 k.p.c.

Sąd w punkcie III wyroku nakazał wypłacić ze Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Warszawie kuratorowi pozwanego – adwokatowi A. J. kwotę 5400 zł podwyższoną o należny podatek od towarów i usług, tytułem wynagrodzenia. Wynagrodzenie zostało ustalone na podstawie § 1 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 9 marca 2018 r. w sprawie określenia wysokości wynagrodzenia i zwrotu wydatków poniesionych przez kuratorów ustanowionych dla strony w sprawie cywilnej w zw. z § 2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie. Wynagrodzenie kuratora procesowego ustanowionego na podstawie art. 144 § 1 k.p.c., obowiązanego do rozliczenia podatku od towarów i usług uwzględnia kwotę tego podatku, stosownie do treści art. 603 ⁴ § 3 k.p.c. Podkreślić należy, że kurator procesowy adw. A. J. w sposób prawidłowy wypełniła powierzoną jej funkcję, zajęła stanowisko w sprawie (odpowiedź na pozew k. 120) oraz stawiła się na wyznaczony termin rozprawy w dniu 22 października 2024 r. (k. 145).