Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 kwietnia 2025 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie, I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący: SSO Ewa Ligoń-Krawczyk

Protokolant: starszy sekretarz sądowy Ewa Kocielnik

po rozpoznaniu w dniu 14 marca 2025 r. w Warszawie

na rozprawie sprawy z powództwa B. G.

przeciwko (...) S.A. z siedzibą w S.

o zapłatę

1.  umarza postępowanie w sprawie w zakresie żądania zapłaty odsetek ustawowych za opóźnienie od kwoty 500.000 (pięćset) złotych za okres od dnia 25 sierpnia 2021 roku do dnia 28 kwietnia 2022 roku,

2.  zasądza od (...) S.A. z siedzibą w S. na rzecz B. G. kwotę 50.000 (pięćdziesiąt tysięcy) złotych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 29 kwietnia 2022 roku do dnia zapłaty, tytułem zadośćuczynienia,

3.  oddala powództwo w pozostałym zakresie,

4.  postanawia zwolnić powódkę od ponoszenia kosztów postępowania w sprawie w zakresie opłaty od pozwu,

5.  ustala, że powódka wygrała proces w 10%, a pozwany w 90% i pozostawia rozliczenie kosztów postępowania referendarzowi sądowemu po uprawomocnieniu się niniejszego wyroku.

Sygn. akt I C 64/22

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 10 kwietnia 2025 r.

Pozwem z dnia 17 stycznia 2022 r. (data stempla pocztowego) skierowanym przeciwko (...) S.A. z siedzibą w S., B. G. wniosła o zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kwoty 500 000,00 zł tytułem zadośćuczynienia za śmierć syna N. G. wskutek wypadku komunikacyjnego z dnia 8 marca 2021 r. wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 25 sierpnia 2021 r do dnia zapłaty oraz zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Wniosła także o zwolnienie od obowiązku ponoszenia kosztów procesu w całości.

W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała, że w dniu (...) r. w W. na skrzyżowaniu ul. (...) doszło do wypadku komunikacyjnego, w wyniku którego śmierć poniósł jej syn N. G.. Podała, że samochód sprawcy wypadku – K. B., ubezpieczony bł od odpowiedzialności cywilnej przez pozwanego – nr polisy (...), nr szkody (...). Powódka zaznaczyła, że zgodnie z ustaleniami dokonanymi podczas śledztwa prowadzonego pod sygn. (...)sprawca wypadku kierując pojazdem T. (...) i będąc pod wpływem substancji psychotropowych nie zastosował się do sygnalizatora ruchu nadającego kolor czerwony i spowodował kolizję z prawidłowo poruszającym się samochodem F. (...) prowadzonym przez N. G., który w żadnym stopniu nie przyczynił się do zdarzenia szkodzącego. Dodała, że Sąd Rejonowy dla Warszawy-Mokotowa w Warszawie XIV Wydział Karny postanowił o tymczasowym aresztowaniu podejrzanego K. B.. W dalszej kolejności powódka zaakcentowała, że na trzy miesiące przed tragicznym wypadkiem zmarł jej mąż, zaś wraz ze śmiercią syna jej życie zmieniło się w sposób niewyobrażalny. Zaznaczyła, że N. G. wprowadził się do niej na stałe po śmierci jej męża, opiekował się nią i dbał o jej zdrowie. Kolejno wskazała, że wraz ze śmiercią syna jej stan zdrowia pogorszył się znacznie, jej cierpienia, smutek i rozpacz przybrały wręcz niewyobrażalny rozmiar. Podała, że podupadła na zdrowiu i obecnie wymaga stałej opieki lekarskiej, w tym opieki psychologicznej i jest zmuszona zażywać silne lekarstwa uspakajające, a jej krzywdę i cierpienia potęguje podeszły wiek i wcześniejsza śmierć męża. Powódka podkreśliła, że skierowała do pozwanego pismo „Wezwanie do zapłaty zadośćuczynienia”, w którym zawiadomiła pozwanego o zaistniałej szkodzie i wezwała do zapłaty zadośćuczynienia za śmierć osoby bliskiej wyznaczając 30-dniowy termin do zapłaty, zaś pozwany – w odpowiedzi – wskazał, że nie jest w stanie zakończyć postępowania. Powódka, jako podstawę odpowiedzialności pozwanego podała art. 436 § 1 k.c. w zw. z art. 822 i n. k.c. oraz ustawę o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczony. Dodała, że w sprawie nie wystąpiła żadna okoliczność egzoneracyjna wymieniona w art. 435 § 1 k.c. Podkreśliła jednocześnie, że adekwatną kwotą zadośćuczynienia należnego na podstawie art. 446 § 1 k.c. jest kwota 500 000,00 zł, która będzie miarodajna, odczuwalna ekonomicznie i uwzględniająca rozmiar krzywdy B. G. wynikający z obiektywnie ocenionych okoliczności wypadku komunikacyjnego i ogromu nieszczęścia, jakie ją spotkało (pozew – k. 3-23).

Postanowieniem z dnia 14 lutego 2022 r. powódka została zwolniona od kosztów sądowych w części, tj. od całej opłaty sądowej od pozwu. Jej wniosek o zwolnienie od kosztów sądowych został oddalony w pozostałej części (postanowienie z dnia 14 lutego 2022 r. – k. 52).

W odpowiedzi na pozew z dnia 4 kwietnia 2022 r. (data nadania w UP) pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych. Wniósł również o wezwanie – stosownie do art. 84 § 1 i 2 k.p.c. – do udziału w sprawie sprawcy przedmiotowego wypadku K. B. wskazując, iż w przypadku ewentualnego niekorzystnego rozstrzygnięcia w sprawie pozwanej będzie przysługiwało do niego roszczenie regresowe.

W uzasadnieniu pozwany zakwestionował swoją odpowiedzialność co do zasady i stwierdził, że okoliczności przedmiotowego zdarzenia nie są jasne, a co za tym idzie wyjaśnienia wymaga kwestia przebiegu wypadku oraz odpowiedzialności za zaistniałe zdarzenie, winy i przyczynienia się. Pozwany zaznaczył, iż żądana przez powódkę kwota zadośćuczynienia jest nieudowodniona i niewątpliwie wygórowana oraz prowadziłaby do nieuzasadnionego wzbogacenia powódki. Dodała także, że wszystkie okoliczności odnoszące się do podstawy odpowiedzialności pozwanej i wysokości świadczeń ustalone mogą zostać dopiero w toku procesu, co uzasadnia zasądzenie odsetek najwcześniej od daty wyrokowania (odpowiedź na pozew – k. 67-71).

W dalszym toku postępowania strona powodowa, w piśmie z dnia 13 czerwca 2022 r. (data stempla pocztowego), z uwagi na przyznanie świadczenia w wysokości 31 077,00 zł na mocy decyzji pozwanej z dnia 28 kwietnia 2022 r., zmodyfikowała stanowisko co do daty, od której powinny być naliczane ustawowe odsetki za opóźnienie wnosząc o zasądzenie od pozwanej na rzecz powódki kwoty 500 000,00 zł z tym, że wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 29 kwietnia 2022 r., tj. dnia następującego po dniu przyznania świadczenia, do dnia zapłaty. W konsekwencji powyższego cofnęła pozew w zakresie roszczenia odsetkowego – od kwoty 500 000,00 zł od dnia 25 sierpnia 2021 r. do dnia 28 kwietnia 2022 r. wraz ze zrzeczeniem się roszczenia w ww. zakresie (replika na odpowiedź na pozew – k. 86-96; protokół z rozprawy z dnia 7 marca 2023 r. – k. 145).

Zarządzeniem z dnia 10 listopada 2022 r. o toczącym się postępowaniu powiadomiono K. B. doręczając mu odpis pisma k. 67 i pouczając, iż może wstąpić do niniejszego postępowania w charakterze interwenienta ubocznego po stronie pozwanej w trybie art. 84 k.p.c. Przesyłka ta została odebrana w dniu 8 grudnia 2022 r. i pozostała bez odpowiedzi (zarządzenie z dnia 10 listopada 2022 r. – k. 116; elektroniczne potwierdzenie odbioru – k. 290).

Strona pozwana natomiast w piśmie z dnia 23 grudnia 2022 r. (data nadania w UP) – po zapoznaniu się z aktami postępowania karnego – przyznała, iż N. G. nie przyczynił się do wypadku (pismo pozwanej – k. 129).

Tak sformułowane stanowiska procesowe stron nie uległy zmianie do czasu zamknięcia rozprawy w dniu 14 marca 2025 r., przy czym strona powodowa oświadczyła do protokołu, iż wnosi o zasądzenie odsetek, jak w pozwie, tj. od dnia 25 sierpnia 2021 r. do dnia zapłaty (protokół z rozprawy z dnia 14 marca 2025 r. – k. 272-274).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

W 2018 r. N. G. rozstał się ze swoją ówczesną partnerką i zamieszkał wraz z rodzicami – B. G. oraz J. G., którym pomagał w sprawach życia codziennego – zakupach, wizytach lekarskich oraz załatwianiu spraw administracyjnych. W tym czasie małżonkowie funkcjonowali normalnie, uczestniczyli we wszystkich uroczystościach rodzinnych, żyli wszystkimi wydarzeniami rodzinnymi, w tym wnuków. Nie wymagali stałej pomocy.

W grudniu 2020 r. J. G. – po wykonaniu rutynowych badań w szpitalu – zachorował na covid-19 w konsekwencji czego został przetransportowany do szpitala gdzie zmarł w dniu 14 grudnia 2020 r.

Powódce było ciężko po śmieci męża, jednak pogodziła się z tą stratą, bowiem miała wsparcie w osobie syna – N. G., z którym mieszkała i z którym zaczęła dzielić wszystkie codzienne obowiązki. Cieszyło ją to, że może być dla kogoś wsparciem i służyć pomocą przy prostych czynnościach, takich jak np. przygotowywanie śniadania. N. G. stał się dla powódki najbliższą osobą w jej życiu.

(dowód: odpis skrócony aktu zgonu J. G. – k. 28; zeznania świadka K. G. złożone na rozprawie w dniu 7 marca 2023 r. – k. 147-149; zeznania świadka A. G. złożone na rozprawie w dniu 7 marca 2023 r. – k. 149-152; zeznania świadka M. G. złożone na rozprawie w dniu 7 marca 2023 r. – k. 152)

W dniu 8 marca 2021 r. K. B. – będąc pod wpływem substancji psychotropowych, tj. amfetaminy – poruszając się ul. (...) nie zachował szczególnej ostrożności podczas zbliżania się do skrzyżowania ul. (...) z Al. (...), nie zastosował się do sygnalizatora S-1 nadającego kolor czerwony, wjechał na skrzyżowanie i spowodował kolizję z prawidłowo poruszającym się Al. (...) samochodem prowadzonym przez N. G., który w wyniku doznanych obrażeń wielonarządowych zmarł na miejscu.

(dowód: odpis skrócony aktu zgonu N. G. – k. 16; karta informacyjna leczenia szpitalnego K. B. – k. 29-30; zeznania świadka G. C. – k. 32-33, 34-36)

Zaniepokojona nieobecnością syna B. G. rozpoczęła jego poszukiwania kontaktując się z najbliższymi w celu ustalenia miejsca jego pobytu. N. G. zaczęli szukać M. G. – syn zmarłego oraz żona drugiego syna powódki A. G., który ówcześnie wracał z wyjazdu.

O śmierci syna powódka dowiedziała się od synowej – żony A. G.. Wieść o tragicznej śmierci syna bardzo ją dotknęła. Przestała przyjmować posiłki, chudła. Nie pozwalała dotykać rzeczy zmarłego syna. Była przekonana o swojej niechybnej śmierci. Bała się świata zewnętrznego, zamknęła się w sobie. Wspominała zmarłego syna i wracała do detali technicznych wypadku.

Powódka przechodziła żałobę pod postacią zaburzeń adaptacyjnych przejawiających się głównie przewlekle obniżonym nastrojem, chwiejnością emocjonalną, stanami przygnębienia, natłokiem uporczywych myśli o synu, anhedonii i anergii. Reakcja żałoby nie konwertowała jednak u powódki do poziomu patologii – nie rozwinęła się u niej choroba psychiczna. Rodzina powódki nie udała się z nią ani do psychologa ani do psychiatry celem pomocy i leczenia ewentualnych zaburzeń depresyjnych.

(dowód: zeznania świadka K. G. złożone na rozprawie w dniu 7 marca 2023 r. – k. 147-149; zeznania świadka A. G. złożone na rozprawie w dniu 7 marca 2023 r. – k. 149-152; opinia sądowo-psychologiczno-psychiatryczna P. B. i M. W. – k. 175-185; ustna opinia uzupełniająca biegłych psychologa P. B. i psychiatry M. W. – k. 251-253)

Stan fizyczny powódki stale się pogarszał. W lipcu 2021 roku trafiła a na (...) B. z powodu urazu głowy, a tydzień później, w dniu 17 lipca 2021 r. – w stanie ogólnym ciężkim – na Oddział chirurgiczny ogólny Szpitala (...) z krwawieniem do górnego odcinka przewodu pokarmowego.

Powódka w Szpitalu przebywała do dnia 22 lipca 2021 r. U powódki stwierdzono chorobę otępienną. W dniu wypisu otrzymała m.in. zalecenie wsparcia osób trzecich, a także wystawiono skierowanie do MOPS.

(dowód: zaświadczenie lekarskie – k. 135; skierowanie – k. 136; skierowanie od Zakładu opiekuńczo-leczniczego/Zakładu pielęgnacyjno-opiekuńczego – k. 139-140; karta informacyjna – k. 141-141; zeznania świadka K. G. złożone na rozprawie w dniu 7 marca 2023 r. – k. 147-149; zeznania świadka A. G. złożone na rozprawie w dniu 7 marca 2023 r. – k. 149-152; opinia sądowo-psychologiczno-psychiatryczna P. B. i M. W.– k. 175-185)

Po powrocie ze Szpitala (...) straciła kontakt z rzeczywistością, myliła ludzi i fakty. Stała się osobą leżącą, nie chodziła samodzielnie, nie chodziła do toalety za potrzebą.

Członkowie rodziny powódki, w tym K. G. która jest praktykującym lekarzem neurologiem, zajmowali się nią naprzemiennie. Najwięcej czasu poświęcał jej drugi syn – A. G.. Została również wynajęta osoba do opieki.

(dowód: zeznania świadka K. G. złożone na rozprawie w dniu 7 marca 2023 r. – k. 147-149; zeznania świadka A. G. złożone na rozprawie w dniu 7 marca 2023 r. – k. 149-152)

Obecnie śmierć syna nie ma wpływu na codzienne funkcjonowanie powódki i jej podstawowy nastrój. Zachowała ona poprawne relacje z pozostałymi członkami rodziny. Jej system motywacyjny nie uległ zaburzeniu. Powódka funkcjonuje sama w podstawowym zakresie, wymaga pomocy we wszystkich czynnościach dnia codziennego. Zapętla się, jej orientacja jest niepełna. Zaburzenia te mają związek z jej stanem somatycznym oraz zaburzeniami otępiennymi, które nie mają związku z przedmiotowym wypadkiem, bowiem wynikają z zaburzeń endogennych – zaburzeń mózgu.

(dowód: zeznania świadka K. G. złożone na rozprawie w dniu 7 marca 2023 r. – k. 147-149; zeznania świadka A. G. złożone na rozprawie w dniu 7 marca 2023 r. – k. 149-152; opinia sądowo-psychologiczno-psychiatryczna P. B. i M. W. – k. 175-185; ustna opinia uzupełniająca biegłych psychologa P. B. i psychiatry M. W. – k. 251-253)

Winę za spowodowanie wypadku w dniu 8 marca 2021 r. i jego skutki ponosi wyłącznie K. B..

Postanowieniem z dnia 8 marca 2021 r. wydanym w sprawie o sygn. akt (...) Prokurator Prokuratury Rejonowej W. (...)na podstawie art. 313 § 1 i 2 k.p.k. przedstawił K. B. zarzut o czyn z art. 177 § 2 k.k. w zb. z art. 178 k.k.

Postanowieniem z dnia 10 marca 2021 r., sygn. akt XIV Kp 595/21 Sąd Rejonowy dla Warszawy-Mokotowa w Warszawie zastosował wobec K. B. środek zapobiegawczy w postaci tymczasowego aresztowania na czas 3 miesięcy, tj. od dnia 8 marca 2021 r. od godz. 2:20 do dnia 6 czerwca 2021 r. do godz. 2:20 wskazując na duże prawdopodobieństwo dopuszczenia się przez niego czynu, o który jest podejrzany i obawę ukrywania się podejrzanego.

(okoliczność bezsporna oraz dowód: postanowienie z dnia 8 marca 2021 r., sygn. akt (...)– k. 37; postanowienie z dnia 10 marca 2021 r. w przedmiocie zastosowania tymczasowego aresztowania – k. 38-40)

Sprawca wypadku przemieszczający się samochodem o nr rej (...) z tytułu OC posiadacza pojazdu mechanicznego ubezpieczony był w (...) S.A. z siedzibą w S. (nr polisy (...)).

(okoliczność bezsporna oraz dowód: informacja Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego – k. 17 )

Pismem z dnia 20 lipca 2021 r. powódka wezwała pozwanego do zapłaty kwoty 1 000 000,00 zł z tytułu zadośćuczynienia za śmierć osoby bliskiej na podstawie art. 446 § 4 k.c., w terminie 30 dni od dnia otrzymania wezwania.

W odpowiedzi pozwany, pismami z dnia 25 sierpnia 2021 r. i 22 października 2021 r., wskazał, iż szkoda jest w trakcie likwidacji i nie jest w stanie jej zakończyć, bowiem nie dysponuje wszystkimi potrzebnymi informacjami do jej ustalenia.

(dowód: wezwanie do zapłaty zadośćuczynienia – k. 18-23; pismo pozwanego z dnia 25 sierpnia 2021 r. – k. 24-25; pismo pozwanego z dnia 22 października 2021 r. – k. 26-27)

W dniu 28 kwietnia 2022 r. pozwany przyznał powódce zadośćuczynienie za doznaną przez nią krzywdę w związku ze śmiercią jej syna – N. G., w łącznej wysokości 31 077,00 zł.

(dowód: okoliczność bezsporna, pismo pozwanego z dnia 28 kwietnia 2022 r. – k. 97-99)

Powyższy stan faktyczny, co do okoliczności śmierci syna powódki, ostatecznie był między stronami bezsporny, a pozwany jedynie zakwestionował wysokość dochodzonego przez powódkę roszczenia, przyznając podniesione przez stronę powodową okoliczności zdarzenia oraz przyjmując na siebie odpowiedzialność za skutki zdarzenia.

Dokonując ustaleń faktycznych Sąd oparł się na wyżej wymienionych, przedstawionych w toku postępowania dokumentach, bowiem fakt ich sporządzenia – w zakresie, w jakim stanowiły podstawę ustalenia stanu faktycznego sprawy – nie budził wątpliwości, natomiast okoliczności wynikające z dokumentów znajdowały potwierdzenie w zeznaniach świadków.

Przy ustalaniu stanu faktycznego Sąd oparł się także w znacznym stopniu na zeznaniach świadków K. G., A. G. i M. G.. W odniesieniu do zeznań wyżej wymienionych Sąd nie znalazł podstaw do ich kwestionowania. Przede wszystkim wskazać należy, że wszyscy świadkowie posiadali własną wiedzę odnośnie relacjonowanych wydarzeń, jak również byli bezpośrednimi uczestnikami opisywanych w trakcie zeznań okoliczności. K. G. oraz A. G. w sposób spójny i zgodny z pozostałym materiałem dowodowym zrelacjonowali okoliczności wypadku, natomiast wraz ze świadkiem M. G. w sposób jasny i rzeczowy przedstawili relacje łączące powódkę ze zmarłym, zwyczaje rodziny oraz wpływ zgonu N. G. na życie powódki. Zeznania świadków w tym zakresie były spójne i nie były sprzeczne z pozostałym materiałem dowodowym.

Sąd dokonując ustaleń faktycznych nie oparł się zaś na zeznaniach świadka W. G. – córki zmarłego, która wprost stwierdziła, iż przed śmiercią ojca rzadko bywała u Babci, a po jego śmierci jest tam jeszcze rzadziej. Zeznania te również były mocno lakoniczne, a w konsekwencji nie mogły stanowić źródła istotnych dla sprawy ustaleń faktycznych.

W toku postępowania na rozprawie w dniu 7 marca 2023 r. powódka została przesłuchana informacyjnie. Depozycje te nie zostały przez nią potwierdzone w toku przeprowadzania dowodu z jej przesłuchania w charakterze strony w dniu 14 marca 2025 r. Nie umknęło jednak uwadze sądu, iż nawet w razie ich potwierdzenia zeznania te nie mogłyby stanowić podstawy ustaleń faktycznych, bowiem już w lipcu 2021 r. u B. G. stwierdzono chorobę otępienną. Ta zaś przejawia się głównie wyraźnymi deficytami pamięci, uwagi i orientacji, co utrudnia precyzyjne relacjonowanie dawnych i aktualnych przeżyć i wspomnień. Nawet więc przy potwierdzeniu przez powódkę relacji złożonych w trybie art. 212 kpc, nie mogłyby one stanowić w ocenie sądu wiarygodnego źródła informacji.

Sąd dopuścił i przeprowadził dowód z opinii biegłego sądowego psychologa P. B. oraz biegłego sądowego psychiatry M. W.. W ocenie sądu opinie główna i uzupełniająca zostały sporządzone przez osoby, posiadające wiedzę zarówno teoretyczną, jak i praktyczną z zakresu będącego ich przedmiotem, wydane na podstawie analizy akt sprawy i po przeprowadzeniu badania powódki. Zastosowane metody pozwoliły ustalić skutki śmierci syna powódki w sferze jej zdrowia psychicznego, zakresu zmian w psychice powódki w związku ze śmiercią syna, w funkcjonowaniu powódki w życiu codziennym i jej obecnego stanu zdrowia, a dodatkowo wpływ doznanych zmian na powstanie uszczerbku na zdrowiu i jego rozmiaru. Z tych względów zdaniem sądu stanowiły one wiarygodny dowód w sprawie.

Sąd pominął pozostałe dowody z dokumentów lub kopii dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy, a nie wskazanych powyżej, jako niemających istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Powództwo podlegało uwzględnieniu jedynie w części.

W pierwszej kolejności należy wskazać, iż strona powodowa pismem z dnia 13 czerwca 2022 r. (data stempla pocztowego) zmodyfikowała żądanie pozwu co do daty, od której żąda zasądzenia ustawowych odsetek za opóźnienie wnosząc o zasądzenie od pozwanej na rzecz powódki kwoty 500 000,00 zł z tym, że wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 29 kwietnia 2022 r., tj. dnia następującego po dniu przyznania świadczenia, do dnia zapłaty, a kolejno – na rozprawie w dniu 7 marca 2023 r. – cofnęła pozew w zakresie roszczenia odsetkowego – od kwoty 500 000,00 zł od dnia 25 sierpnia 2021 r. do dnia 28 kwietnia 2022 r. wraz ze zrzeczeniem się roszczenia w ww. zakresie.

Wobec powyższego w pierwszej kolejności Sąd badał zasadność i dopuszczalność cofnięcia powództwa w ww. zakresie.

Zgodnie z art. 355 § 1 k.p.c. Sąd wydaje postanowienie o umorzeniu postępowania, jeżeli powód cofnął ze skutkiem prawnym pozew lub jeżeli wydanie wyroku stało się z innych przyczyn zbędne lub niedopuszczalne. Stosownie do treści art. 203 § 1 k.p.c. pozew może być cofnięty bez zezwolenia pozwanego aż do rozpoczęcia rozprawy, a jeżeli z cofnięciem połączone jest zrzeczenie się roszczenia – aż do wydania wyroku, zaś zgodnie z § 4 przywołanego przepisu Sąd może uznać za niedopuszczalne cofnięcie pozwu, zrzeczenie się lub ograniczenie roszczenia tylko wtedy, gdy okoliczności sprawy wskazują, że wymienione czynności są sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierzają do obejścia prawa.

Oceniając częściowe cofnięcie pozwu ze zrzeczeniem się roszczenia dokonane przez powódkę z punktu widzenia przesłanek zawartych w art. 203 § 1 - 4 k.p.c. tut. Sąd nie dopatrzył się, aby czynność ta była sprzeczna z prawem lub zasadami współżycia społecznego lub by zmierzała do obejścia prawa – zostało ono dokonane w następstwie uznania przez pozwanego, iż całkowitą winę za wypadek ponosi K. B., a w konsekwencji przyznania powódce przez pozwanego świadczenia w wysokości 31 077,00 zł. Wobec powyższego postępowanie podlegało umorzeniu co do żądania zapłaty odsetek ustawowych za opóźnienie od kwoty 500 000,00 zł za okres od dnia 25 sierpnia 2021 r. do dnia 28 kwietnia 2022 r. – o czym orzeczono w punkcie 1. sentencji wyroku.

Nie umknęło przy tym uwadze Sądu, iż strona powodowa na rozprawie w dniu 14 marca 2025 r. ponownie zmodyfikowała roszczenie odsetkowe wnosząc o ich zasądzenie, jak w pozwie, jednakże modyfikacja ta była nieskuteczna.

Zgodnie bowiem z treścią art. 193 § 2 ¹ k.p.c. zmiana powództwa może być dokonana jedynie w piśmie procesowym, za wyjątkiem spraw o roszczenia alimentacyjne. Przepis ten normuje zmianę przedmiotową powództwa, obejmującą jego istotne elementy, którymi są żądanie (w tym odsetki) i podstawa dochodzonego roszczenia. Interwencja w treść żądania musi być na tyle ważka, żeby kształtowała powództwo o treści odmiennej od dotychczasowej zamiast lub obok zgłoszonego wcześniej. Nie budzi też sporu, że czynności procesowe polegające na sprostowaniu, doprecyzowaniu czy też bliższym określeniu żądania nie stanowią zmiany powództwa w rozumieniu art. 193 k.p.c. Ocena, jakie powództwo zostało zgłoszone, a w konsekwencji - czy nastąpiła jego zmiana, musi być przeprowadzona przy uwzględnieniu kompleksowo potraktowanego stanowiska procesowego powoda, a obowiązkiem sądu jest wyjaśnienie ewentualnych wątpliwości, czego zgłoszone żądanie dotyczy (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 19 października 1999 r., sygn. akt II CZ 108/99, OSNC rok 2000, nr 4, poz. 77).

Powództwo identyfikowane jest przez żądanie i jego podstawę faktyczną. Przedmiotowa zmiana powództwa może polegać na przekształceniu obu tych elementów składowych, bądź jednego z nich. Może zatem wyrażać się w zmianie ilościowej, polegającej na rozszerzeniu albo ograniczeniu pierwotnego żądania (w tym odsetek), bądź jakościowej prowadzącej do zmiany żądania - jego przedmiotu albo rodzaju żądanej ochrony prawnej - lub polegać na przekształceniu podstawy faktycznej powództwa (vide wyrok SN z dnia 2 grudnia 2004 r. w sprawie II CK 144/04, podobnie w wyroku z dnia 20 października 2005 r. w sprawie IV CK 298/05). W niniejszej sprawie nie ulega wątpliwości Sądu, że modyfikacja powództwa polegająca na tym, że powódka ostatecznie żąda odsetek od daty wcześniejszej niż zmodyfikowanej pisemnie w toku postępowania, stanowi kolejną modyfikację powództwa. Nie ma tu mowy o doprecyzowaniu, skoro zmiana dokonana przez powódkę polegała na zmianie daty (na wcześniejszą), od której naliczane miałyby być odsetki.

Skoro zaś zmiana powództwa w zakresie żądania odsetkowego dla swej skuteczności wymagała sformułowania w piśmie procesowym, to oświadczenie pełnomocnika powoda na rozprawie, na której też nastąpiło jej zamkniecie, nie mogło doprowadzić do skutecznej zmiany żądania powódki, któremu ostateczna treść została nadana pismem z dnia 13 czerwca 2022 r.

Tym samym należało przyjąć, iż strona powodowa domagała się zasądzenia od pozwanego na rzecz powódki kwoty 500 000,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 29 kwietnia 2022 r., tj. dnia następującego po dniu przyznania świadczenia, do dnia zapłaty.

Wedle art. 435 § 1 k.c. prowadzący na własny rachunek przedsiębiorstwo lub zakład wprawiany w ruch za pomocą sił przyrody (pary, gazu, elektryczności, paliw płynnych itp.) ponosi odpowiedzialność za szkodę na osobie lub mieniu, wyrządzoną komukolwiek przez ruch przedsiębiorstwa lub zakładu, chyba że szkoda nastąpiła wskutek siły wyższej albo wyłącznie z winy poszkodowanego lub osoby trzeciej, za którą nie ponosi odpowiedzialności. Zgodnie z art. 436 § 1 k.c. odpowiedzialność przewidzianą w artykule poprzedzającym ponosi również samoistny posiadacz mechanicznego środka komunikacji poruszanego za pomocą sił przyrody. Jednakże gdy posiadacz samoistny oddał środek komunikacji w posiadanie zależne, odpowiedzialność ponosi posiadacz zależny.

Z przeprowadzonego w sprawie postępowania dowodowego i co w efekcie końcowym nie było sporne, wynika, iż winę za zdarzenie jakie miało miejsce w dniu 8 marca 2021 r. w wyniku którego zmarł N. G. – syn powódki, ponosi wyłącznie kierujący samochodem o nr rej. (...) K. B., a zatem odpowiedzialność sprawcy wypadku znajduje podstawę prawną w treści przepisu art. 436 § 1 k.c. w zw. z art. 435 § 1 k.c. i jest oparta na zasadzie ryzyka.

Sprawca wypadku w chwili zdarzenia był ubezpieczony w pozwanym (...) S.A. z siedzibą w S. na podstawie umowy obowiązkowego ubezpieczenia OC dla ww. pojazdu. Odpowiedzialność pozwanego zakładu ubezpieczeń zależna jest więc od odpowiedzialności kierującego pojazdem.

Zgodnie z dyspozycją art. 822 § 1, 2 i 4 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Jeżeli strony nie umówiły się inaczej, umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, o jakich mowa w § 1, będące następstwem przewidzianego w umowie zdarzenia, które miało miejsce w okresie ubezpieczenia. Uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela.

W myśl art. 34 ust. 1 przywołanej ustawy z dnia 22 maja 2003 r. z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem śmierci, uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia bądź też utraty, zniszczenia lub uszkodzenia mienia. Natomiast zgodnie z art. 13 ust. 2 i art. 36 ust. 1 przywołanej ustawy, odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, najwyżej do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej. W myśl art. 19 ust. 1 ww. ustawy poszkodowany w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczeń bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń.

Pozwany w przedmiotowej sprawie ostatecznie nie kwestionował swojej odpowiedzialność za skutki zdarzenia z dnia 8 marca 2021 r. Z tego też względu oraz biorąc pod uwagę wskazane powyżej przepisy, pozwany zakład ubezpieczeń ponosi odpowiedzialności za skutki przedmiotowego zdarzenia.

Powódka w przedmiotowym postępowaniu domagała się zasądzenia zadośćuczynienia na podstawie art. 446 § 4 k.c. zgodnie z którym, Sąd może także przyznać najbliższym członkom rodziny zmarłego odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Zakresem zadośćuczynienia na podstawie art. 446 § 4 k.c. objęty jest uszczerbek niemajątkowy doznany przez najbliższych członków rodziny w następstwie śmierci bezpośrednio poszkodowanego. Zadośćuczynienie za krzywdę jest dodatkowym roszczeniem, którego mogą oni żądać obok odszkodowania, określonego w art. 446 § 3 k.c. Krąg uprawnionych do domagania się kompensaty krzywdy odpowiada podmiotom, które mają prawo żądać naprawienia szkody majątkowej na podstawie art. 446 § 3 k.c.

Kompensacie podlega doznana krzywda, a więc w szczególności cierpienie, ból i poczucie osamotnienia po śmierci najbliższego członka rodziny. Definiując zakres uszczerbków niemajątkowych objętych pojęciem krzywdy odwołać należy się do wykładni przepisu zawartego w art. 445 k.c. Co do reguł kauzalnych, istotnych przy dokonywaniu ustalenia, że następstwem śmierci osoby bezpośrednio poszkodowanej jest krzywda doznana przez najbliższego członka rodziny zmarłego również posiłkować należy się kryteriami zawartymi w art. 445 k.c.

Krzywda, której naprawienia może domagać się podmiot na podstawie art. 446 § 4 k.c., stanowi niemajątkowy skutek wywołany śmiercią najbliższego członka rodziny. Uszczerbek ten może polegać na fizycznych dolegliwościach i psychicznych cierpieniach bezpośrednio związanych ze stanem zdrowia, ale też z jego dalszymi następstwami w postaci odczuwanego dyskomfortu, poczuciu osamotnienia, żałoby po śmierci osoby najbliższej. W judykaturze i doktrynie dość powszechnie przyjmuje się wyłącznie kompensacyjny charakter ochrony majątkowej udzielanej pokrzywdzonemu i niedopuszczalność przypisywania jej funkcji represyjnych. Kompensata majątkowa ma na celu przezwyciężenie przykrych doznań. Służyć temu ma nie tylko udzielenie pokrzywdzonemu należnej satysfakcji moralnej w postaci uznania jego krzywdy wyrokiem sądu, ale także zobowiązanie do świadczenia pieniężnego, które umożliwi pełniejsze zaspokojenie potrzeb i pragnień pokrzywdzonego (zobacz: uchwała SN (Pełna Izba Cywilna) z 8 grudnia 1973 r., III CZP 37/73, OSN 1974, nr 9, poz. 145; wyrok SN z 22 maja 1990 r., II CR 225/90, LEX nr 9030; wyrok SN z 11 lipca 2000 r., II CKN 1119/98, LEX nr 50884; wyrok SN z 18 listopada 2004 r., I CK 219/04, LEX nr 146356; a także A. Cisek (w:) E. Gniewek, Komentarz, 2008, art. 445, nb 3 i 23; J. Panowicz-Lipska, Majątkowa ochrona dóbr osobistych, Warszawa 1975, s. 68 i n.; M. Pazdan (w:) System prawa prywatnego, t. 1, s. 1166 i 1169; Z. Radwański, A. Olejniczak, Zobowiązania, 2008, nb 659, 663 i 664; M. Safjan (w:) K. Pietrzykowski, Komentarz, t. I, 2005, art. 445, nb 18; A. Szpunar, Przesłanki przewidzianego w art. 448 k.c. zadośćuczynienia, PS 2002, nr 1, s. 15; por. także komentarz do art. 448).

Ustalenie rozmiaru krzywdy ma podstawowe znaczenie dla określenia odpowiedniej sumy, która miałaby stanowić jej pieniężną kompensatę. Przy oznaczeniu zakresu wyrządzonej krzywdy za konieczne uważa się uwzględnienie: rodzaju naruszonego dobra, zakresu (natężenie i czas trwania) naruszenia, trwałości skutków naruszenia i stopnia ich uciążliwości, a także stopnia winy sprawcy i jego zachowania po dokonaniu naruszenia (zobacz: wyrok SN z 20 kwietnia 2006 r., IV CSK 99/05, LEX nr 198509; wyrok SN z 1 kwietnia 2004 r., II CK 131/03, LEX nr 327923; wyrok SN z 19 sierpnia 1980 r., IV CR 283/80, OSN 1981, nr 5, poz. 81; wyrok SN z 9 stycznia 1978 r., IV CR 510/77, OSN 1978, nr 11, poz. 210).

Okoliczności indywidualne, związane z pokrzywdzonym, powinny zostać uwzględnione przy zastosowaniu zobiektywizowanych kryteriów oceny (np. sytuacja rodzinna - osoba samotna, jedno dziecko, rodzina wielodzietna, czy wiek pokrzywdzonego - młody, dojrzały, starszy (zobacz: wyrok SN z 22 czerwca 2005 r., III CK 392/04, LEX nr 177203; wyrok SN z 22 sierpnia 1977 r., II CR 266/77, LEX nr 7980).

Uprawnionymi do żądania zadośćuczynienia na podstawie art. 446 § 4 k.c. są wyłącznie najbliżsi członkowie rodziny zmarłego, a więc te osoby z którymi zmarły utrzymywał stosunki rodzinne pozostając faktycznie w szczególnej bliskości powodowanej silną więzią uczuciową. W takiej sytuacji w ocenie Sądu do kręgu tych osób można zaliczyć: małżonka zmarłego, dzieci, rodziców, innych krewnych, powinowatych, a także osoby niezwiązane formalnymi stosunkami prawnorodzinnymi np. konkubent.

W przedmiotowej sprawie nie ulega wątpliwości, że powódka B. G. była jednym z najbliższych członków rodziny zmarłego. W świetle przeprowadzonych w sprawie dowodów, w szczególności zeznań świadków, nie budzi także wątpliwości istnienie głębokiej więzi uczuciowej pomiędzy powódką, a jej zmarłym synem. Powódka wraz z synem zawsze, a szczególnie od 2018 r., kiedy to N. G. wprowadził się do rodziców po rozstaniu z ówczesną partnerką, tworzyli zgodną i szczęśliwą rodzinę. N. G. był dla B. G. jedną z najbliższych osób w jej życiu, z którą była szczególnie związana i która był dla niej podporą w życiu codziennym. To właśnie on po śmierci swojego ojca opiekował się powódką, doglądał domu oraz załatwiał sprawy życia codziennego. Zmarły syn powódki dbał o zdrowie matki, organizował opiekę lekarską, starał się zawsze być tam gdzie tego potrzebowała. Niewątpliwie zmarły był osobą ważną w życiu B. G..

Więzi powódki z synem zostały zerwane w sposób nagły i niespodziewany z winy osoby, za którą odpowiedzialność cywilną ponosi pozwany. Zerwanie tej więzi wywołało krzywdę po stronie powódki. Doszło do nieodwracalnego przerwania szczególnej i mocnej więzi łączącej matkę z jej dzieckiem, którzy udzielali sobie wzajemnego wsparcia w życiu, spędzali czas i snuli plany na przyszłość.

Ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego – zeznań świadków oraz opinii i ustnej opinii uzupełniającej biegłych sądowych – wynika jednoznacznie, że tragiczna śmierć N. G. spowodowała u powódki stan żałoby pod postacią zaburzeń adaptacyjnych przejawiających się głównie przewlekle obniżonym nastrojem, chwiejnością emocjonalną, stanami przygnębienia, natłokiem uporczywych myśli o synu, anhedonii i anergii. Stan ten jednak nie transformowała do poziomu patologicznego, tzn. choroby psychicznej. Powódka nie leczyła się psychiatrycznie, nie korzystała też z pomocy psychologicznej, celem zdiagnozowania i leczenia ewentualnego stanu depresyjnego.

W sprawie niniejszej niewątpliwym jest, że zmarły N. G. odgrywał ważną rolę w życiu powódki, stanowił wsparcie psychiczne i fizyczne w codziennym funkcjonowaniu matki. Wsparcia tego nie została ona jednak pozbawiona definitywnie, bowiem po jego śmierci w opiekę nad powódką zostały zaangażowane wynajęte osoby trzecie, a przede wszystkim pozostała część rodziny powódki – jej drugi syn A. G. wraz z żoną, syn zmarłego N. M. G. oraz jego córka – K. G. (będąca lekarzem), z którymi zachowuje poprawne relacje. Nie można przy tym nie zauważyć, iż zdarzenie szkodzące nie spowodował u powódki zaburzenia systemu motywacyjnego. W jego wyniku nie doszło także do ujawnienia niekorzystnych zmian w zakresie podejmowania i utrzymywania relacji interpersonalnych ani ograniczeń w obszarze aktywności własnej. Nadto, biegli nie stwierdzili u powódki cech zespołu stresu pourazowego, zaburzeń nastroju o typie depresyjnym lub lękowym, zaburzeń nerwicowych, czy zaburzeń osobowości mających swoje źródło w zdarzeniu szkodzącym.

Co istotne, u powódki – już w lipcu 2021 r. – rozpoznano chorobę otępienną mającą swoje źródło w zaburzeniach endogennych – zaburzeniach mózgu, przejawiającą się głównie wyraźnymi deficytami pamięci, uwagi i orientacji. Dodatkowo, ograniczenia występujące u powódki mają związek z jej stanem somatycznym, a wynikającym z doznanych urazów. W opinii powołanych w sprawie biegłych – którą to tut. Sąd w całości podziela – analiza dokumentacji medycznej zaoferowanej przez stronę powodową nie wskazała na to, ażeby to proces żałoby był przyczyną występujących u powódki zaburzeń otępiennych.

Z tych wszystkich względów Sąd uznał, że rekompensatą współmierną do doznanej przez powódkę krzywdy – śmierci osoby najbliżej, a mianowicie dziecka, będzie łączna kwota 81 077,00 zł uwzględniająca już wcześniej wypłacone powódce przez pozwanego zadośćuczynienie w wysokości 31 077,00 zł. Przyznanie roszczenia ponad tę kwotę, w świetle dokonanych ustaleń co do przebiegu zakończonego już procesu żałoby powódki oraz szeroko zakrojonego wsparcia udzielonego powódce przez pozostałych członków rodziny, byłoby w ocenie sądu wygórowane.

Tym samym Sąd w punkcie 2. sentencji wyroku zasądził na rzecz powódki kwotę 50 000,00 zł tytułem zadośćuczynienia wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 29 kwietnia 2022 r. do dnia zapłaty, a w konsekwencji w pozostałym zakresie roszczenie oddalił (punkt 3. sentencji wyroku).

O odsetkach od zasądzonego zadośćuczynienia Sąd orzekł na podstawie art. 481 k.c. Zdaniem Sądu zgodnie z orzecznictwem wyrok zasądzający zadośćuczynienie ma charakter deklaratywny, a nie konstytutywny (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 lutego 2011 roku, I CSK 243/10, publik. LEX nr 848109). Ze wskazanego wyroku Sądu Najwyższego wynika, że „wymagalność roszczenia o zadośćuczynienie za krzywdę, a tym samym i początkowy termin naliczania odsetek za opóźnienie w zapłacie należnego zadośćuczynienia, może się różnie kształtować w zależności od okoliczności sprawy. Terminem, od którego należą się odsetki za opóźnienie w zapłacie zadośćuczynienia za krzywdę, może być więc, w zależności od okoliczności sprawy, zarówno dzień poprzedzający wyrokowanie o zadośćuczynieniu, jak i dzień tego wyrokowania”. Sąd orzekający w niniejszej sprawie podziela zaprezentowane stanowisko Sądu Najwyższego. Przy czym o ustaleniu początkowej daty świadczenia odsetkowego decyduje to, czy zadośćuczynienie zostało określone biorąc pod uwagę stan rzeczy istniejący w chwili wyrokowania, czy też stan rzeczy istniejący we wcześniejszej dacie, na przykład w dacie zgłoszenia żądania zapłaty zadośćuczynienia, bądź w dniu kiedy znane były już wszystkie okoliczności mające wpływ na rozmiar doznanej krzywdy, a tym samym wysokość zadośćuczynienia. Zgodnie z art. 817 § 1 oraz 2 k.c. Ubezpieczyciel obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie trzydziestu dni, licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku (§ 1), a gdyby wyjaśnienie w powyższym terminie okoliczności koniecznych do ustalenia odpowiedzialności ubezpieczyciela albo wysokości świadczenia okazało się niemożliwe, świadczenie powinno być spełnione w ciągu 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe. Jednakże bezsporną część świadczenia ubezpieczyciel powinien spełnić w terminie przewidzianym w § 1 (§ 2). Biorąc pod uwagę, iż w toku postępowania pozwany przyznając, iż całkowitą winę za wypadek, w wyniku którego zginął N. G. ponosi K. B. w dniu 28 kwietnia 2022 r. – wypłacił powódce świadczenie w wysokości 31 077,00 zł, należało przyjąć iż żądanie zapłaty odsetek od tej daty jest uzasadnione. Zdaniem sądu, biorąc pod uwagę ustalony stan faktyczny, w tej dacie znane również były wszystkie okoliczności mające wpływ na rozmiar krzywdy i wysokość zadośćuczynienia. W związku z powyższym odsetki ustawowe za opóźnianie zgodnie z art. 481 § 1 k.c. należało zasądzić od dnia następującego po dniu przyznania powódce przez pozwanego zadośćuczynienia, a więc zgodnie z żądaniem powódki – w brzmieniu nadanym mu pismem z dnia 13 czerwca 2022 r.

W punkcie 4. sentencji wyroku Sąd postanowił zwolnić powódkę z ponoszenia kosztów sądowych kierując się dyspozycją art. 113 § 4 ustaw z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (t.j. Dz.U. z 2024 r. poz. 959) przy jednoczesnym uwzględnieniu zwolnienia powódki w części z obowiązku ponoszenia kosztów sądowych w sprawie niniejszej, tj. od całej opłaty sądowej od pozwu (postanowienie Referendarza sądowego w Sądzie Okręgowym w Warszawie z dnia 14 lutego 2022 r., sygn. akt I C 64/22 – k. 52). Sąd bowiem miał na uwadze, iż powódka jest osobą w podeszłym wieku osiągającą emeryturę w skromnej wysokości 2 789.26 zł (k.41-41v) i funkcjonującą jedynie dzięki wsparciu najbliższych. Dodatkowo, nie można mieć wątpliwości, iż utrata syna – osoby dla niej najbliższej, zrodziła u powódki poczucie straty i krzywdy uzasadniające w jej mniemaniu wystąpienie z roszczeniem w tak wygórowanej wysokości. Sąd natomiast dokonał w sposób obiektywny i kompleksowy jego oceny zasądzając na rzecz powódki kwotę współmierną do doznanej przez powódkę krzywdy.

Powyższe – zwolnienie z kosztów sądowych w części, nie zwalnia jednak powódki, stosownie do art. 108 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (t.j. Dz.U. z 2024 r. poz. 959), od obowiązku zwrotu kosztów procesu przeciwnikowi. Sąd nie znalazł przy tym podstaw do odstąpienia od obciążenia powódki kosztami procesu w trybie art. 102 k.p.c. Odstąpienie od obciążania strony przegrywającej kosztami procesu może nastąpić tylko w wyjątkowych przypadkach. W sprawie niniejszej zaś powódka konsekwentnie popierała żądanie pozwu nie dokonując jego obniżenia nawet po wielokrotnym składaniu przez pozwanego korzystnych propozycji ugodowych popartych logiczną i rzeczową argumentacją. Tym samym uwzględniając zakres uwzględnienia żądania pozwu Sąd za podstawę prawną rozstrzygnięcia o kosztach postępowania przyjął art. 100 k.p.c. dokonując ich stosunkowego rozdzielenia i przyjmując, że powódka wygrała proces w 10%, a pozwany w 90%. Korzystając jednak z dobrodziejstwa przepisu art. 108 § 1 k.p.c. szczegółowe ich wyliczenie Sąd pozostawił Referendarzowi Sądowemu (punkt 5. sentencji wyroku).

Mając powyższe na uwadze Sąd orzekł, jak na wstępie.

Sędzia Ewa Ligoń-Krawczyk