Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 września 2020 roku

Sąd Okręgowy w Warszawie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: Sędzia (del.) Andrzej Vertun

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 14 września 2020 roku w Warszawie

sprawy z powództwa A. D. i G. D.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W.

o zapłatę

1.  zasądza od (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz A. D. i G. D. kwoty po 39.650 (trzydzieści dziewięć tysięcy sześćset pięćdziesiąt) złotych wraz z odsetkami w wysokości ustawowej za opóźnienie od dnia 26 września 2017 r. do dnia zapłaty;

2.  oddala powództwo w pozostałej części;

3.  zasądza od (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz A. D. 7.979,40 (siedem tysięcy dziewięćset siedemdziesiąt dziewięć 40/100) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 2.700 (dwa tysiące siedemset) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

4.  zasądza od (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz G. D. 2.717 (dwa tysiące siedemset siedemnaście) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 2.700 (dwa tysiące siedemset) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

5.  nakazuje Skarbowi Państwa – Sądowi Okręgowemu w Warszawie wypłacić A. D. kwotę 702,60 (siedemset dwa 60/100) złotych tytułem zwrotu niewykorzystanej zaliczki.

Sędzia del. Andrzej Vertun

Sygn. akt I C 94/19

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 15 listopada 2018 r. wniesionym przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W. G. D. i A. D. wnieśli o zasądzenie od pozwanej solidarnie kwoty 79.300 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 10 kwietnia 2017 r. do dnia zapłaty oraz kosztami postępowania.

W uzasadnieniu pozwu powodowie wskazali, że powódka A. D. w dniu 27 grudnia 2016 r. uszkodziła samochód marki M. o numerze rejestracyjnym (...), a w dniu 28 grudnia 2016 r. szkoda została zgłoszona do pozwanej. Pozwana odmówiła wypłaty odszkodowania decyzją z dnia 10 kwietnia 2017 r., wskazując, że ubezpieczenie wypłaca się na rzecz osoby, która jest właścicielem pojazdu. Przedmiotowy samochód nie jest pojazdem, który został sprowadzony i zarejestrowany na podstawie dokumentacji złożonej w Starostwie Powiatowym w W.. Powodowie wskazali, że tożsamość samochodu została potwierdzona w szczególności przez opinię biegłego D. W., sporządzoną na potrzeby postępowania przygotowawczego prowadzonego przez Komisariat Policji w R., którą to opinię powodowie przedłożyli wraz z pozwem.

Sąd w dniu 21 listopada 2018 r. wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, zobowiązując pozwaną do zapłaty na rzecz powodów kwoty 79.300 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 10 kwietnia 2017 r. do dnia zapłaty oraz kwotę 4.609 zł tytułem zwrotu kosztów procesu w terminie dwóch tygodni od dnia doręczenia nakazu zapłaty albo aby w tym terminie wniosła sprzeciw.

W sprzeciwie pozwana domagała się oddalenia powództwa w całości oraz zasądzenia od powodów na rzecz pozwanej kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego. Podniosła, że powodem odmowy wypłaty odszkodowania była okoliczność, iż przedmiotowy samochód nie stanowi własności ubezpieczonego. Wniosek ten pozwana wyprowadziła na podstawie oględzin uszkodzonego pojazdu, weryfikacji systemów sterujących zamontowanych w pojeździe oraz sprawdzeniu komplementacji fabrycznego wyposażenia pojazdu. Pozwana stwierdziła że przedmiotowy pojazd nie jest pojazdem który został sprowadzony i zarejestrowany na podstawie dokumentacji złożonej do rejestracji w Starostwie Powiatowym w W..

Sąd uznał za ustalone następujące fakty.

Samochód marki M. (...), noszący w dniu 27 grudnia 2016 r. numer rejestracyjny (...), jest pojazdem importowanym ze Stanów Zjednoczonych Ameryki. Samochód pochodzi z rynku wtórnego, był importowany jako samochód powypadkowy, posiadający rozległe uszkodzenia nadwozia w części kabinowej. Przed jego naprawą posiadał m.in. inną tapicerkę oraz szyberdach. Samochód posiadał numer nadwozia (numer VIN) naniesiony fabrycznie, nie nosił śladów przerobienia. Śladów przerobienia nie nosił również numer silnika. Numer skrzyni biegów został usunięty poprzez nawiercenie w stopniu uniemożliwiającym jego identyfikację. Płyta podłogowa wraz z przegrodą czołową zostały wtórnie wmontowane do karoserii samochodu. Wmontowana wtórnie część karoserii może pochodzić z innego samochodu tej samej marki i modelu.

( dowód: opinia biegłego z zakresu badań mechanoskopijnych, k. 35 – 39 akt postępowania przygotowawczego)

Pojazd został zgłoszony do odprawy celnej w dniu 27 sierpnia 2015 r. i nabyty w dniu 7 września 2015 r. przez A. D. za cenę w kwocie 4.649 dolarów amerykańskich. W dniu 23 grudnia 2015 r. został poddany badaniu technicznemu z wynikiem pozytywnym.

( dowód: dokumentacja przedstawiona przy rejestracji pojazdu, k. 22 akt postępowania przygotowawczego)

Samochód został zarejestrowany na wniosek A. D. z dnia 28 grudnia 2015 r., złożony w Starostwie Powiatowym w W.. Numer nadwozia (numer VIN – (...)) na akcie własności pojazdu uszkodzonego, rachunku, deklaracji celnej oraz zaświadczeniu przeprowadzenia badania technicznego odpowiadał numerowi z dnia kolizji.

( dowód: postanowienie, k. 50)

Dowód rejestracyjny wydany przez Starostę (...) w dniu 29 grudnia 2015 r. wymieniał jako osoba będąca właścicielem A. D.. Zgodnie z adnotacją w dowodzie rejestracyjnym z dnia 19 września 2016 r., ujawnionym jako współwłaściciel pojazdu został G. D..

( dowód: dowód rejestracyjny, k. 21 - 22)

W dniu 29 grudnia 2015 r. pomiędzy A. D. a (...) Spółką Akcyjną z siedzibą w W. została zawarta umowa ubezpieczenia auto casco pojazdu opisanego jako M. (...), typ (...) S. (...), noszącego numer rejestracyjny (...), o numerze nadwozia (...). G. D. został w umowie wskazany jako współwłaściciel przedmiotowego pojazdu. Umowa została zawarta w wariancie serwisowym z uwzględnieniem stałej wartości pojazdu i niepodlegającej zmniejszeniu sumie ubezpieczenia.

( dowód: polisa, k. 143 – 144)

Zgodnie z § 19 ust. 3 pkt 1 ogólnych warunków ubezpieczenia wariant serwisowy przewidywał naprawę pojazdu przy użyciu cen oryginalnych części zamiennych. Zgodnie z § 3 pkt 58 szkoda całkowita oznaczała uszkodzenie pojazdu w takim zakresie, że koszt jego naprawy określony stosownie do treści § 20 owu przekracza 70% wartości pojazdu w dniu ustalenia odszkodowania. Stała wartość pojazdu oznaczała zaś wartość określoną, przy zastosowaniu pkt 81 – 83 § 3 owu w dniu zawarcia umowy.

( dowód: ogólne warunki ubezpieczenia, k. 146 – 171)

W dniu 27 grudnia 2016 r. doszło do kolizji drogowej, wskutek której uszkodzeniu uległ wyżej wymieniony pojazd marki M.. Uszkodzeniu uległa przednia część nadwozia. Koszt naprawy pojazdu według wariantu określonego w § 19 ust. 3 pkt 1 wyniósł 90.179,60 zł, zaś przy uwzględnieniu wariantu określonego w § 20 ust. 2 owu wyniósł 93.047,96 zł. Wartość pojazdu uszkodzonego wyliczona przy przyjęciu za podstawę stałej sumy ubezpieczenia wyniosła 39.000 zł.

( dowód: opinia biegłego, k. 190 – 199)

W dniu 28 grudnia 2016 r. A. D. zgłosiła powstanie szkody (...) S.A.

( dowód: druk zgłoszenia szkody, k. 59)

W toku postępowania likwidacyjnego, w dniu 9 marca 2017 r. wpłynęła do (...) S.A. dokumentacja przedstawiona przez A. D. przy rejestracji pojazdu. Kserokopia została przesłana przez Starostwo Powiatowe w W..

( dowód: skarn dokumentacji – płyta, k. 90)

Pismem datowanym na dzień 10 kwietnia 2017 r. (...) S.A. odmówiło wypłaty odszkodowania z powołaniem na fakt, że pojazd przedstawiony do ubezpieczenia oraz objęty szkodą nie jest pojazdem sprowadzonym i zarejestrowanym na podstawie dokumentacji złożonej w Starostwie Powiatowym w W..

( dowód: pismo, k. 61)

Postanowieniem z dnia 14 marca 2017 r. Komenda Powiatowa Policji w W. wszczęła dochodzenie w przedmiocie paserstwa pojazdu marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...), zabezpieczonego w dniu 6 lutego 2017 r. Postanowieniem z dnia 9 sierpnia 2017 r. postępowanie zostało umorzone wobec braku stwierdzenia znamion czynu zabronionego – paserstwa pojazdu.

(dowód: postanowienie, k. 58 – 59 akt postępowania przygotowawczego)

W załączniku do korespondencji mailowej z dnia 11 września 2017 r. A. D. przesłała (...) S.A. skan postanowienia o umorzeniu postępowania oraz skan opinii biegłego, stanowiący podstawę tego rozstrzygnięcia.

(dowód: korespondencja mailowa – płyta, k. 90)

W dniu 11 października 2017 r. do Prokuratury Rejonowej w Wołominie wpłynął wniosek (...) S.A. o zezwolenie na zapoznanie się z aktami postępowania, który został przez prokuratora uwzględniony. Pracownik Zakładu w tym dniu wykonał zdjęcia akt postępowania i zapoznał się z dokumentami w nich zawartymi

( dowód: wniosek – akta postępowania przygotowawczego; zdjęcia – płyta, k. 90)

Powyższe ustalenia Sąd poczynił na podstawie wskazanych wyżej dowodów, w tym dowodów z dokumentów zgromadzonych w aktach postępowania przygotowawczego PR 4 Ds. (...) a także aktach sprawy o rejestrację pojazdu przez Starostę Powiatowego w W.. W toku tego postępowania wywołana została opinia mechanoskopijna, stwierdzająca integralność nadwozia i silnika z pojazdem wyprodukowanym fabrycznie przez koncern M..

Pewne wątpliwości w zakresie stanu własności pojazdu zachodziły z uwagi na treść umowy darowizny z dnia 28 grudnia 2015 r. (k. 175 v.), zgodnie z którą A. D. darowała przedmiotowy pojazd G. D.. Jako że w umowie tej nie wskazano, że przeniesienie własności dotyczyło ułamkowej części pojazdu, należało uznać, że umowa ta dotyczyła całości prawa własności przedmiotowego samochodu. Z kolei na podstawie adnotacji w dowodzie rejestracyjnym z dnia 19 września 2016 r. G. D. ujawniono w tym dokumencie jako współwłaściciela pojazdu. Sąd przyjął, mając na względzie brak kwestionowania tej okoliczności przez pozwanego, że strukturę własności pojazdu odzwierciedla treść dowodu rejestracyjnego, będącego dokumentem urzędowym, którego prawdziwość nie została podważona w toku postępowania, a w którym adnotacja powstała z datą późniejszą niż data owej umowy darowizny. Skoro adnotacji dokonano już po zawarciu umowy darowizny i nie była ona później zmieniana, Sąd przyjął, że przedstawia ona strukturę własności pojazdu zgodną z rzeczywistą wolą stron zawierających wspomnianą umowę darowizny albo odzwierciedla inne porozumienia zawarte w po tej dacie.

Bezspornym było, że w dniu 27 grudnia 2016 r. powódka A. D. uszkodziła przedmiotowy pojazd. Bezspornym było również, że powódka A. D. zawarła z pozwaną umowę AC obejmującą okres od 29 grudnia 2015 r. do 28 grudnia 2016 r., na warunkach takich jak wynikające z polisy oraz ogólnych warunków ubezpieczenia z k.143-171. Za niesporny należało uznać również fakt, że powódka opłaciła składkę ubezpieczeniową.

Kwestia rzekomego paserstwa pojazdu została wyjaśniona przez Sąd za pomocą dokumentów zgromadzonych w toku postępowania przygotowawczego. Z opinii mechanoskopijnej wynikało, że dwa kluczowe elementy pojazdu tj. nadwozie i silnik były elementami fabrycznie zamontowanymi (nadwozie) i przypisanymi do pojazdu (silnik), innymi słowy stanowiły konstytutywne elementy pojazdu od chwili jego wytworzenia. Z dokumentacji zgromadzonej w toku postępowania rejestracyjnego wynika, że importowi i badaniu technicznemu podlegał pojazd o nadwoziu o numerze (...). Taki też pojazd został zarejestrowany pod numerem rejestracyjnym (...), a następnie uległ kolizji, której likwidacja jest przedmiotem roszczenia. W kontekście tych faktów dowód z opinii biegłego żądany przez pozwaną na okoliczność ustalenia tożsamości pojazdu zarejestrowanego przez Starostę w W. i uczestniczącego w kolizji podlegał pominięciu, albowiem ustalenie tej okoliczności nie wymagało wiedzy specjalistycznej, a jedynie porównania niekwestionowanych co do autentyczności oznaczeń numerycznych nadwozia ustalonych w toku wskazanych we wniosku dowodowym postępowań z oznaczeniem ustalonym w postępowaniu likwidacyjnym. Oznaczenie to było identyczne i nie nosiło śladów przerobienia (jak wynikało z akt postępowania karnego, na których miałby bazować biegły), w związku z tym nie występowała potrzeba zasięgnięcia dowodu z opinii biegłego.

Na podstawie opinii sporządzonej przez biegłego D. G. z dnia 1 lutego 2020 r. Sąd ustalił, że koszty naprawy uszkodzeń przedmiotowego pojazdu wynosiły 90.179,60 zł w przypadku ustalenia kosztów naprawy pojazdu w wariancie serwisowym, tj. wg cen części oryginalnych serwisowych, zgodnie z § 19 ust. 3 pkt 1 ogólnych warunków ubezpieczenia (tj. w przypadku szkody częściowej) oraz 93.047,96 zł w przypadku ustalenia kosztów naprawy pojazdu zgodnie z § 20 ust. 2 ogólnych warunków ubezpieczenia (tj. w przypadku szkody całkowitej). Opinia ta nie była kwestionowana przez strony sporu, Sąd nie znalazł podstaw do podważenia jej miarodajności.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Istotną sporu w sprawie była zasadność odmowy wypłacenia przez pozwaną odszkodowania z tytułu polisy AC z uwagi na okoliczność, iż przedmiotowy pojazd nie stanowił własności ubezpieczonego. Bezspornym było bowiem, że uszkodzenie pojazdu zaistniałe w dniu 27 grudnia 2016 r. było objęte umową ubezpieczenia.

Ustalenia w sprawie prowadzą do wniosku, że numery nadwozia pojazdu, który uległ szkodzie we wskazanym wyżej dniu były tożsame z tymi ujętymi w dokumentach rejestracyjnych i importowych, nosiły cechy fabryczne i nie nosiły śladów przerabiania; numer silnika pojazdu również nosił cechy fabrycznego wykonania oraz nie nosił śladów przerabiania. Ustalenie te również pozwalają na ocenę, że wmontowania wtórnie część karoserii może pochodzić z innego samochodu tej samej marki i modelu. Ponadto, oznaczenie skrzyni biegów oraz oznaczenie poduszki kierowcy zostały usunięte.

Te cechy pojazdu pozwalają na stwierdzenie, że samochód sprowadzony ze Stanów Zjednoczonych Ameryki przez powódkę, objęty umową ubezpieczenia AC zawartą przez powódkę z pozwaną, uszkodzony w wyniku zdarzenia z dnia 27 grudnia 2016 r. oraz będący przedmiotem oględzin w toku postępowania karnego był jednym i tym samym samochodem. W tym miejscu pojawia się problem natury esencjalnej – czym jest pojazd i co składa się na jego tożsamość. W ocenie Sądu do elementów konstytuujących pojazd należą płyta i silnik, czyli te elementy które stanowią podstawę konstrukcji pojazdu oraz jednostkę napędową, wprawiającą pojazd w ruch. Nie jest natomiast wykluczone, że niektóre części składowe przedmiotowego samochodu pochodziły z innych pojazdów bądź były częściami zamiennymi, zważywszy w szczególności na fakt, że samochód został sprowadzony do Polski jako samochód powypadkowy. Nie oznacza to jednak, że taka wymiana części naruszała tożsamość (identyczność pojazdu). Samochód w takim stanie, w jakim znajdował się w chwili kolizji został sprowadzony do Polski. W chwili zawarcia umowy ubezpieczenia nie został poddany oględzinom przeto nie sposób jest stwierdzić, czy w okresie ubezpieczenia doszło do wymiany poszczególnych podzespołów. Pewnym jest, że płyta pojazdu wraz z przegrodą czołową i silnikiem były integralnymi elementami pojazdu od momentu jego powstania. W pozostałym zakresie mogło dojść do wymiany poszczególnych części pojazdu, jednak okoliczność ta pozostawałaby bez wpływu na stan własności pojazdu. Należy w tym miejscu przywołać treść art. 193 § 2 kodeksu cywilnego, regulującego jeden z przypadków ustalania prawa własności w przypadku połączenia rzeczy. Zgodnie z tym przepisem gdy jedna z rzeczy połączonych ma wartość znacznie większą aniżeli pozostałe, rzeczy mniejszej wartości stają się jej częściami składowymi. Interpretacja tego przepisu prowadzi do wniosku, że nawet gdy części składowe stanowiące cudzą własność (choć należy zaznaczyć, że nie zostało udowodnione, że połączone części nie były uprzednio zgodnie z prawem nabyte przez powódkę, a samo ich posiadanie przez powódkę pełni funkcję legitymizującą tytuł prawny, stosownie do art. 341 k.c.) zostaną połączone z rzeczą o większej wartości, to te pierwsze podzielają los rzeczy większej wartości. W okolicznościach sprawy oznacza to, że nawet jeśli jakaś część nadwozia czy element układu jezdnego nie stanowiły części pierwotnego pojazdu, to po połączeniu ich z zasadniczą częścią pojazdu, w tym silnikiem, stały się częściami składowymi tego pojazdu, ze skutkiem w postaci nabycia ich własności przez właścicieli pojazdu. Bez wątpienia to nadwozie oraz silnik stanowią wartość znacznie większą niż pozostałe części, a ustalenia stanu faktycznego wskazują, że zasadnicza część nadwozia i silnik są częściami przypisanymi do numeru VIN pojazdu który został sprowadzony, zarejestrowany, ubezpieczony i uszkodzony przez powódkę. Zarzut braku własności pojazdu okazał się zatem bezpodstawny.

Jak wynika z ustalonego stanu faktycznego, powodowie są uprawnieniu do uzyskania odszkodowania. W polisie powódka została wskazana jako ubezpieczająca, a powód jako współwłaściciel pojazdu, co pokrywa się z ustaleniami co do współwłasności pojazdu, zgodnie z dowodem rejestracyjnym pojazdu. Zgodnie z § 3 pkt 67 lit. a ogólnych warunków ubezpieczenia ubezpieczonym jest właściciel pojazdu. Natomiast pojazd jest zarejestrowany w Polsce, co spełnia warunek z § 4 ust. 1 pkt 1 lit. a ogólnych warunków ubezpieczenia. Zgodnie z § 75 ust. 1 ogólnych warunków ubezpieczenia, odszkodowanie wypłaca się ubezpieczonemu, tj. w tym wypadku powodom, będącym współwłaścicielami pojazdu zgodnie z § 3 pkt 67 lit. a ogólnych warunków ubezpieczenia.

Nie istnieją przeszkody natury podmiotowej ani przedmiotowej co do wypłaty odszkodowania. Co do zasady roszczenie powodów było zatem usprawiedliwione na podstawie art. 805 § 2 pkt 1 k.c.

Zgodnie z § 13 ust. 1 ogólnych warunków ubezpieczenia, określona w umowie AC suma ubezpieczenia odpowiada wartości pojazdu brutto. Zgodnie z § 3 pkt 54 oraz pkt 82 wartość pojazdu brutto jest ustalana na dzień zawarcia umowy AC. Zgodnie z § 19 ust. 2 ogólnych warunków ubezpieczenia koszty naprawy pojazdu ustalane są w oparciu o ceny usług i części zamiennych stosowanych w RP w dniu ustalenia odszkodowania (przy szkodzie częściowej). Zgodnie z § 20 ust. 4 w razie powstania szkody całkowitej wysokość odszkodowania ustala się w kwocie odpowiadającej wartości pojazdu w dniu ustalenia odszkodowania pomniejszonej o wartość rynkową pozostałości, z uwzględnieniem warunków umowy AC, przy czym wartość rynkowa pozostałości jest ustalana indywidualnie, w zależności od rozmiaru uszkodzeń i stopnia zużycia eksploatacyjnego pojazdu lub jego części (zespołów). Natomiast zgodnie z polisą, warunki ubezpieczenia AC to m.in. stała wartość pojazdu oraz niepomniejszenie sumy ubezpieczenia.

Sąd podziela i przyjmuje jako własne rozważania co do skutków takich zapisów umownych umów ubezpieczeń AC, wyrażone w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 24 kwietnia 2018 r., sygn. akt V CSK 305/17 (opubl. LEX nr 2552676). Zgodnie z treścią uzasadnienia tego wyroku Sądu Najwyższego, zasadnym jest w takiej sytuacji przyjęcie, że odszkodowanie powinno być ustalane w oparciu o wartość pojazdu ustaloną w dniu zawarcia umowy AC, która nie powinna podlegać amortyzowaniu. Takiemu określeniu wysokości odszkodowania nie sprzeciwia się art. 824 ¹ § 1 k.c.

Przyjmując za stałą wartość przedmiotowego pojazdu wartość 118.300 zł wskazaną w polisie (k. 143) jako podstawę ustalania odszkodowania, ustalenia poczynione na podstawie opinii biegłego D. G. z dnia 1 lutego 2020 r. co do kosztów naprawy w wariantach szkody częściowej i szkody całkowitej oraz żądanie pozwu na kwotę 79.300 zł należności głównej, należało uznać roszczenie powodów za uzasadnione w całości co do jego wysokości. Skoro wartość pojazdu stanowiąca sumę ubezpieczenia wyniosła 118.300 zł, szkoda nosiła znamiona szkody całkowitej, zgodnie z treścią stosunku łączącego strony, zaś wartość pozostałości pojazdu wyniosła 39.000 zł, to wartość odszkodowania stanowiła różnicę pomiędzy stałą wartością pojazdu a wartością pozostałości i wynosiła 79.300 zł. Na taką kwotę opiewała należna powodom suma pieniężna z tytułu ubezpieczenia.

Nie było podstaw do uznania, że tak określona wierzytelność przysługuje powodom solidarnie. Ani z polisy, ani z ogólnych warunków ubezpieczenia nie wynika, aby istniała podstawa do stwierdzenia solidarności wierzycieli. O istnieniu solidarności bądź o jej braku przesądza ustawa lub wola stron wyrażona w umowie, a nie cechy zobowiązania (art. 369 Kodeksu cywilnego). Solidarności nie domniemywa się, lecz musi ona być ustanowiona w ustawie lub w umowie. Takich postanowień umowa polisy ani ogólne warunki ubezpieczenia nie zawierają. Jakkolwiek podstawą roszczenia powodów byłą wyłącznie umowa ubezpieczenia, to przypomnieć należy, również, że stosunek współwłasności rzeczy, z której uszkodzeniem wiąże się dochodzona szkoda także nie uprawnia do przyjęcia, że zachodzi solidarność czynna, wynikająca z przepisów (por. uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 30 maja 1975 r., III CZP 27/75).

W konsekwencji należało na rzecz powodów zasądzić kwoty po 39.650 zł. W pozostałym zakresie powództwo podlegało oddaleniu.

O odsetkach orzeczono na podstawie art. 817 § 2 k.c. Przyjmując, że kwestia identyczności pojazdu sprowadzonego, zarejestrowanego, stanowiącego przedmiot umowy ubezpieczenia oraz uszkodzonego w kolizji wymagała wyjaśnienia, wykraczającego poza zakres możliwości ubezpieczyciela w okresie miesięcznym od dnia zgłoszenia szkody (art. 817 § 2 k.c.), a wyjaśnienie tych okoliczności wymagało uzyskania stanowiska prokuratora, to przeszkoda ta istniała do momentu prawomocnego umorzenia postępowania karnego. W związku z tym ustała ona z chwilą dojścia do wiadomości (...) S.A. informacji o umorzeniu tego postępowania wraz z treścią opinii biegłego. Miało to miejsce 11 września 2017 r. W związku z tym termin dwutygodniowy na spełnienie świadczenia upłynął w dniu 25 września 2017 r. i od 26 września 2017 r. pozwany pozostawał w opóźnieniu uzasadniającym zasądzenie odsetek, na podstawie art. 481 § 1 k.c.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 100 zd. 2 k.p.c., obciążając pozwaną jako stronę przegrywającą w całości niezbędnymi kosztami procesu poniesionymi przez powodów. Zasądzone koszty obejmują wynagrodzenie pełnomocnika powodów ustalone na podstawie § 2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie z dnia 22 października 2015 r. (Dz.U. z 2015 r. poz. 1800) w brzmieniu obowiązującym w dniu wszczęcia postępowania w sprawie, ze względu na fakt, że powodowie łącznie dochodzili kwoty mieszczącej się w tym przedziale. Skoro ich żądanie zostało uwzględnione w połowie, to na rzecz każdego z powodów przypadała połowa wartości tak określonego wynagrodzenia pełnomocnika oraz opłata skarbowa od udzielonego pełnomocnictwa. Koszty poniesione przez stronę powodową obejmowały ponadto opłatę sądową od pozwu w wysokości 3 965 zł oraz wydatek na koszty opinii biegłego z dnia 1 lutego 2020 r., wynoszący 1.297,40 zł. Skoro ciężar opłaty sądowej od pozwu oraz kosztów opinii biegłego poniosła powódka (k. 12, k. 186), to koszty te podlegały zwrotowi wyłącznie na jej rzecz. W konsekwencji na rzecz powódki Sąd zasądził kwotę 7979,40 zł (2717+3965+1297,40), zaś na rzecz powoda 2.717 zł.

Ponadto Sąd zwrócił powódce 702,60 zł tytułem niewykorzystanej zaliczki (art. 83 ust. 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, t. j. Dz. U. z 2020 r., poz. 755 ze zm.).

Ze względu na powyższe motywy orzeczono jak w sentencji.

Sędzia /del./Andrzej Vertun