Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Warszawa, dnia 9 sierpnia 2024 roku

Sąd Okręgowy w Warszawie I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący sędzia Marcin Polit

Protokolant stażysta Zuzanna Kurek

po rozpoznaniu w dniu 26 lipca 2024 roku w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa J. M. i B. T.

przeciwko Agencji Mienia Wojskowego w W.

o ustalenie

I.  oddala powództwo;

II.  odstępuje od obciążenia powodów kosztami procesu.

Sygn. akt I C 214/22

UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym do tut. Sądu w dniu 17 maja 2022 roku (data prezentaty – k. 3) powodowie J. M. i B. T. wnieśli pozew przeciwko pozwanej Agencji Mienia Wojskowego o ustalenie, że tytuł wykonawczy w postaci wyroku zaocznego z dnia 15 grudnia 2014 roku wydanego przez Sąd Okręgowy w Warszawie XXVI Wydział Gospodarczy w sprawie o sygn. XXVI GC 301/14, zaopatrzonego w klauzulę wykonalności nadaną w dniu 15 września 2015 roku, nie istnieje – z uwagi na bezskuteczne doręczenie spółce (...)Sp. z o.o. tego wyroku zaocznego, a tym samym błędne przyjęcie przez orzekający w tej sprawie Sąd, że jest prawomocny, a w związku z tym bezpodstawne nadanie klauzuli wykonalności. Wnieśli także o zasądzenie od pozwanego kosztów procesu według norm przepisanych (pozew – kk. 3-7).

W odpowiedzi na pozew wniesionej dnia 24 października 2022 roku (data stempla pocztowego – k. 91) pozwana Agencja Mienia Wojskowego wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Pozwana podniosła zarzut niedopuszczalności powództwa oraz brak interesu prawnego (odpowiedź na pozew – kk. 86-87).

Postanowieniem z dnia 12 maja 2023 roku Sąd Okręgowy w Warszawie zawiesił postępowanie w sprawie na podstawie art. 177§1 pkt 5 k.p.c. (postanowienie – k. 114).

Postanowieniem z dnia 22 grudnia 2023 roku Sąd podjął postępowanie w sprawie (postanowienie – k. 116).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

J. M. i B. T. pełnili funkcję członków zarządu w spółce (...)Sp. z o.o. z siedzibą w W.. Adresem spółki od grudnia 2002 roku do dnia 8 stycznia 2014 roku był: ul. (...), (...)-(...) W., na podstawie postanowienia Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy w Warszawie XIX Wydział Gospodarczy Krajowego Rejestru Sądowego z dnia 29 listopada 2002 roku. Z kolei od dnia 8 stycznia 2014 roku adres siedziby spółki uległ zmianie na adres: ul. (...) lok. (...), (...)-(...) W., na podstawie postanowienia Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy w Warszawie XIII Wydział Gospodarczy Krajowego Rejestru Sądowego z dnia 7 stycznia 2014 roku (KRS – kk. 10-14; fotokopia postanowienia z 29.11.20002 – kk. 128-129; uchwała nr (...)Zarządu Spółki z 20.12.2013 w sprawie zmiany adresy siedziby spółki – k. 137; fotokopia postanowienia z 7.01.2014 – k. 138).

W dniu 7 lutego 2014 roku Agencja Mienia Wojskowego wniosła przeciwko spółce (...)Sp. z o.o. z siedzibą w W. pozew do Sądu Okręgowego w Warszawie XXVI Wydział Gospodarczy. W dniu 15 grudnia 2014 roku w sprawie o sygn. XXVI GC 301/14 tenże sąd wydał wyrok zaoczny, w którym:

I. w pkt I zasądził od pozwanego (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. na rzecz Agencji Mienia Wojskowego kwotę 197 069,03 zł wraz z ustawowymi odsetkami od kwot:

-

6.795,33 zł od dnia 18.04.2012 r. do dnia zapłaty,

-

1.243,01 zł od dnia 18.04.2012 r. do dnia zapłaty,

-

708,78 zł od dnia 12.05.2012 r. do dnia zapłaty,

-

391,76 zł od dnia 12.05.2012 r. do dnia zapłaty,

-

533,39 zł od dnia 12.05.2012 r. do dnia zapłaty,

-

375,48 zł od dnia 12.05.2012 r. do dnia zapłaty,

-

6.875,40 zł od dnia 22.05.2012 r. do dnia zapłaty,

-

1.243,01 zł od dnia 22.05.2012 r. do dnia zapłaty,

-

878,85 zł od dnia 07.06.2012 r. do dnia zapłaty,

-

334,35 zł od dnia 07.06.2012 r. do dnia zapłaty,

-

629,18 zł od dnia 07.06.2012 r. do dnia zapłaty,

-

344,39 zł od dnia 07.06.2012 r. do dnia zapłaty,

-

6.875,40 zł od dnia 20.06.2012 r. do dnia zapłaty,

-

1.243,01 zł od dnia 20.06.2012 r. do dnia zapłaty,

-

6.875,40 zł od dnia 31.07.2012 r. do dnia zapłaty,

-

1.243,01 zł od dnia 31.07.2012 r. do dnia zapłaty,

-

240,42 zł od dnia 03.08.2012 r. do dnia zapłaty,

-

203,32 zł od dnia 03.08.2012 r. do dnia zapłaty,

-

278,94 zł od dnia 03.08.2012 r. do dnia zapłaty,

-

202,61 zł od dnia 03.08.2012 r. do dnia zapłaty,

-

6.875,40 zł od dnia 16.08.2012 r. do dnia zapłaty,

-

1.243,01 zł od dnia 16.08.2012 r. do dnia zapłaty,

-

210,33 zł od dnia 08.09.2012 r. do dnia zapłaty,

-

264,31 zł od dnia 08.09.2012 r. do dnia zapłaty,

-

153,54 zł od dnia 08.09.2012 r. do dnia zapłaty,

-

167,56 zł od dnia 08.09.2012 r. do dnia zapłaty,

-

205,90 zł od dnia 08.09.2012 r. do dnia zapłaty,

-

151,29 złoci dnia 08.09.2012 r. do dnia zapłaty,

-

167,53 zł od dnia 08.09.2012 r. do dnia zapłaty,

-

89,30 zł od dnia 08.09.2012 r. do dnia zapłaty,

-

6.875,40 zł od dnia 20.09.2012 r. do dnia zapłaty

-

1.243,01 zł od dnia 20.09.2012 r. do dnia zapłaty,

-

186,84 zł od dnia 04.10.2012 r. do dnia zapłaty,

-

195,99 zł od dnia 04.10.2012 r. do dnia zapłaty,

-

202,09 zł od dnia 04.10.2012 r. do dnia zapłaty,

-

228,78 zł od dnia 04.10.2012 r. do dnia zapłaty,

-

6.875,40 zł od dnia 16,10.2012 r. do dnia zapłaty,

-

1.243,01 zł od dnia 16.10.2012 r. do dnia zapłaty,

-

6.875,40 zł od dnia 19.01.2013 r. do dnia zapłaty,

-

1.243,01 zł od dnia 19.01.2013 r. do dnia zapłaty,

-

409,00 zł od dnia 07.02.2013 r. do dnia zapłaty,

-

587,15 zł od dnia 07.02.2013 r. do dnia zapłaty,

-

2.271,45 zł od dnia 07.02.2013 r. do dnia zapłaty,

-

2.177,36 zł od dnia 07.02.2013 r. do dnia zapłaty,

-

592,80 zł od dnia 07.02.2013 r. do dnia zapłaty,

-

385,16 zł od dnia 07.02.2013 r. do dnia zapłaty,

-

975,45 zł od dnia 07.02.2013 r. do dnia zapłaty,

-

1.723,82 zł od dnia 07.02.2013 r. do dnia zapłaty,

-

7.393,55 zł od dnia 22.02.2013 r. do dnia zapłaty,

-

1.335,98 zł od dnia 22.02.2013 r. do dnia zapłaty,

-

477,86 zł od dnia 16.03.2013 r. do dnia zapłaty,

-

1.637,75 zł od dnia 16.03.2013 r. do dnia zapłaty,

-

340,71 zł od dnia 16.03.2013 r. do dnia zapłaty,

-

1.957,55 zł od dnia 16.03.2013 r. do dnia zapłaty,

-

7.134,48 zł od dnia 22.03.2013 r. do dnia zapłaty,

-

1.289,50 zł od dnia 22.02.2013 r. do dnia zapłaty,

-

935,46 zł od dnia 16.03.2013 r. do dnia zapłaty,

-

7.134,48 zł od dnia 19.04.2013 r. do dnia zapiały,

-

1.289,50 zł od dnia 19.04.2013 r. do dnia zapłaty,

-

307,04 zł od dnia 10.05.2013 r. do dnia zapłaty,

-

287,49 zł od dnia 10.05.2013 r. do dnia zapłaty, -

-

203,91 zł od dnia 10.05.2013 r. do dnia zapłaty,

-

1.762,09 zł od dnia 10.05.2013 r. do dnia zapłaty,

-

701,40 zł od dnia 10.05.2013 r. do dnia zapłaty,

-

1,498,07 zł od dnia 10.05.2013 r. do dnia zapłaty,

-

1.801,31 zł od dnia 10.05.2013 r. do dnia zapłaty,

-

7.134,48 zł od dnia 01.06.2013 r. do dnia zapłaty,

-

1.289,50 zł od dnia 22.05.2013 r. do dnia zapłaty,

-

1.117,58 zł od dnia 07.06.2013 r. do dnia zapłaty,

-

64,94 zł od dnia 07.06.2013 r. do dnia zapłaty,

-

31,80 zł od dnia 07.06.2013 r. do dnia zapłaty,

-

602,49 zł od dnia 18.07.2013 r. do dnia zapłaty,

-

2,69 zł od dnia 18.07.2013 r. do dnia zapłaty,

-

1,80 zł od dnia 18.07.2013 r. do dnia zapłaty,

-

350,43 zł od dnia 31.07.2013 r. do dnia zapłaty,

-

0,86 zł od dnia 31.07.2013 r. do dnia zapłaty,

II. w pkt II zasądził od pozwanego (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. na rzecz Agencji Mienia Wojskowego kwotę 13 471 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 3 600 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

III. w pkt III nadał wyrokowi zaocznemu w pkt II i II rygor natychmiastowej wykonalności.

Odpis ww. wyroku zaocznego, jak również uprzednio pozew, został wysłany pozwanej spółce na adres przy ul. (...) i powróciła do sądu po awizacji. Wyrok zaoczny został uznany za doręczony pozwanej spółce, a następnie stwierdzono jego prawomocność. W dniu 11 września 2015 roku została mu nadana klauzula wykonalności (kopia wyroku zaocznego – kk. 23-25; fotokopie z akt XXVI GC 301/24 – kk. 15-17).

Prowadzona przez Agencję Mienia Wojskowego egzekucja wobec spółki (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. okazała się bezskuteczna, co poskutkowało umorzeniem postępowania egzekucyjnego postanowieniem z dnia 19 stycznia 2017 roku w sprawie (...). Następnie Agencja Mienia Wojskowego, z uwagi na ww. bezskuteczność egzekucji wobec spółki, podjęła dalsze czynności mające na celu wyegzekwowanie należności i wniosła do Sądu Okręgowego w Warszawie pozew przeciwko J. M., a także pozew przeciwko B. T., jako byłym członkom zarządu opisanej spółki, dochodząc zapłaty kwoty pieniężnej wynikającej z wyroku zaocznego z dnia 15 grudnia 2014 roku na podstawie art. 299 k.s.h. W sprawie o sygn. XXVI GC 990/19 Sąd Okręgowy w Warszawie XXVI Wydział Gospodarczy wyrokiem zaocznym z dnia 12 grudnia 2019 roku zasądził od B. T. na rzecz Agencji Mienia Wojskowego kwotę 296 118,47 zł wraz z kosztami procesu. Na skutek wniesionego sprzeciwu, wyrokiem z dnia 24 lutego 2022 roku Sąd Okręgowy w Warszawie utrzymał w mocy wyrok zaoczny z dnia 12 grudnia 2019 roku w całości w części zasądzającej. Na skutek apelacji B. T., wyrokiem z 8 września 2023 roku Sąd Apelacyjny w Warszawie w sprawie VII AGa 727/22 uchylił zaskarżony wyrok z dnia 24 lutego 2022 roku, zniósł postępowanie począwszy od dnia 24 lutego 2022 roku i przekazał sprawę Sądowi Okręgowemu w Warszawie do ponownego rozpoznania (pozew AMN z dnia 5.02.2018 przeciwko J. M. – kk. 18-22; pozew z 16.07.2019 przeciwko B. T. – kk. 26-30; kopia wyroku zaocznego z 12.12.2019 – k. 31; kopia wyroku z 24.02.2022 z uzasadnieniem – k. 32-35; poświadczone kopie: wyroku z 12.12.2019, sprzeciwu B. T. od wyroku zaocznego z 12.12.2019, wyroku z 24.02.2022 z uzasadnieniem, wyroku z 8.09.2023 – k. 165).

W dniu 18 czerwca 2014 roku została podjęta uchwała o rozwiązaniu spółki(...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. i powołano jej likwidatorów. 14 maja 2015 roku likwidacja spółki została skutecznie zakończona. W dniu 14 lipca 2015 roku spółka pozwanego (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. została wykreślona z rejestru przedsiębiorców KRS, a postanowienie z dnia 10 lipca 2015 roku w tym przedmiocie uprawomocniło się z dniem 15 sierpnia 2015 roku (fotokopia wniosku do KRS o likwidację spółki – kk. 143-147; fotokopia wniosku o wykreślenie podmiotu z KRS – kk. 148-151; fotokopia (...) kk. 153-154; fotokopia uchwały z 18.06.2014 o rozwiązaniu spółki – kk. 155-158; fotokopia postanowienia z 10.07.2015 – kk. 159-160)

Sąd dokonał ustaleń faktycznych w oparciu o zebrany w sprawie materiał dowodowy w postaci powołanych dowodów z dokumentów (kopii) czy poświadczonych przez Sąd kopii z akt sprawy XX GC 1110/23. Co do zasady stan faktyczny nie był w niniejszej sprawie sporny, a spór tyczył się tego, czy istnieją jakiekolwiek podstawy prawne do ustalenia, że wyrok zaoczny z dnia 15 grudnia 2014 roku, który stanowi podstawę do egzekwowania od powodów przez Agencję Mienia Wojskowego należności na podstawie art. 299 k.s.h., nie istnieje.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo jest niezasadne i podlega oddaleniu w całości.

Swoje roszczenie pieniężne strona powodowa oparła na twierdzeniu, że opisany wyrok zaoczny z dnia 15 grudnia 2014 roku wydany przez Sąd Okręgowy w Warszawie XXVI Wydział Gospodarczy w sprawie o sygn. XXVI GC 301/14, zaopatrzony w klauzulę wykonalności nadaną w dniu 15 września 2015 roku, jest wadliwy, jako uzyskany w drodze postępowania obciążonego nieważnością. Podnosiła, że wyrok zaoczny nie został prawidłowo doręczony, gdyż został wysłany na nieaktualny adres siedziby pozwanej spółki (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W.. Z kolei od 15 sierpnia 2015 roku owa spółka została wykreślona z rejestru KRS, a zatem utraciła zdolność sądową. Mimo tego, już po tej dacie tak wydanemu tytułowi egzekucyjnemu została nadana klauzula wykonalności, a następnie była prowadzona egzekucja przeciwko nieistniejącemu już podmiotowi.

Z powyższego wynika, że powodowie kwestionują zasadność dochodzenia od nich przez pozwanego roszczenia wynikającego z opisanego wyroku zaocznego na gruncie powództw wytoczonych na podstawie art. 299 k.s.h. Jak też słusznie wskazywali powodowie w pozwie, zgodnie z ugruntowaną linią orzeczniczą, w procesie wytoczonym na tej sąd nie ma możliwości badania, czy określone w prawomocnym wyroku zobowiązanie istnieje, a jeśli tak, to w jakim rozmiarze. Okoliczności te mogą być przedmiotem badania jedynie w postępowaniu wszczętym wniesieniem powództwa przeciwegzekucyjnego (wyrok SN z 17.07.1997 r., III CKN 126/97, OSP 1998, nr 3, poz. 62). Pewien wyłom od tej koncepcji nastąpił w ramach wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 12 kwietnia 2023 roku (sygn. P 5/19, OTK-A 2023, nr 45), w którym stwierdzono, iż „art. 299 § 1 i 2 ustawy - Kodeks spółek handlowych w zakresie, w jakim nie przewiduje możliwości, aby pozwany były członek zarządu spółki z ograniczoną odpowiedzialnością uwolnił się od odpowiedzialności poprzez wykazanie, że wierzytelność, stwierdzona orzeczeniem, na podstawie którego wszczęto przeciwko spółce bezskuteczną egzekucję, nie istnieje, w sytuacji, w której orzeczenie zapadło w postępowaniu wszczętym po dacie utraty przez pozwanego statusu członka zarządu spółki, jest niezgodny z art. 45 ust. 1 oraz art. 77 ust. 2 Konstytucji.” Wyrok ten dotyczy jednak przypadku, w którym pozwani pełnili funkcje członków zarządu spółki przed wystąpieniem przez powodów z powództwem przeciwko spółce. W niniejszej sprawie – co bezsporne – taka sytuacja nie zachodzi.

Na uwagę zasługuje stanowisko, jakie zajął Sąd Apelacyjny w Krakowie w ramach postanowienia z dnia 20 stycznia 2016 roku (I ACz 2510/15, LEX nr 2004528), pochylając się w nim nad sytuacją, w której została ogłoszona upadłość strony pozwanej, jednak Sąd Okręgowy mimo tego wydał wyrok. Następnie jednak, po 8 latach od wydania wyroku, postanowieniem z dnia 5 listopada 2015 roku Sąd Okręgowy zawiesił postępowanie od dnia 3 maja 2007 roku i zniósł postępowanie od dnia 3 maja 2007 roku, w tym uchylił wyrok z dnia 31 lipca 2007 roku (pkt 1 sentencji) oraz podjął postępowanie (pkt 2 sentencji). Ostatecznie Sąd Apelacyjny w Krakowie omawianym postanowieniem z dnia 20 stycznia 2016 roku uchylił pkt 1 postanowienia z dnia 5 listopada 2015 roku, w uzasadnieniu wskazując, że „nieważność postępowania nie wyłącza uprawomocnienia się orzeczenia. Tym samym wszelkie wady postępowania, określone w art. 379 k.p.c., mogą co najwyżej być podstawą zaskarżenia orzeczenia w zwykłym toku postępowania (w tym na skutek przywrócenia terminu) bądź podstawą nadzwyczajnego środka zaskarżenia.” Fałszywa jest jednocześnie teza, że wyrok wydany w warunkach odpowiadających przyczynom nieważności określonym w art. 379 pkt 2, czy też pkt 5 „nigdy się nie uprawamacnia”, albowiem w przeciwnym wypadku – gdyby uznać, że teza ta ma uzasadnienie prawne – w praktyce nigdy nie dochodziłoby do potrzeby kontroli instancyjnej orzeczeń wydanych w warunkach nieważności. Sąd Apelacyjny uznał, że wyrok z dnia 31 lipca 2007 roku jest prawomocny, co wyklucza możliwość podjęcia w sprawie jakichkolwiek czynności zmierzających do wydania ponownego wyroku, w tym wyklucza możliwość zastosowania art. 174§2 k.p.c. poprzez zawieszenie postępowania i uchylenie wydanego w sprawie wyroku. Czynności podjęte w tych warunkach dotknięte są nieważnością (art. 379 pkt 3 k.p.c.). Konkludując, nawet jeżeli dany wyrok jest wadliwy, to może on podlegać konwalidacji jedynie na skutek dopuszczalnych prawem środków zaskarżenia, a w wypadku ich niewykorzystania, wyrok ten – mimo wadliwości – istnieje i może się uprawomocnić. Sąd podziela ten pogląd i znajduje on zastosowanie w przedmiotowej sprawie z powództwa J. M. i B. T..

Problematyka wyroków nieistniejących (a takim wyrokiem, w ocenie powodów, jest kwestionowany przez nich wyrok zaoczny z dnia 15 grudnia 2014 roku wydany przez Sąd Okręgowy w Warszawie XXVI Wydział Gospodarczy w sprawie o sygn. XXVI GC 301/14) budzi w doktrynie kontrowersje, jednak jak wskazuje K. Markiewicz (za K. Korzanem) w artykule pt. „Problem sententia non existens na tle orzecznictwa Sądu Najwyższego” (Rejent, rok 12, nr 11 [139], listopad 2002 r., s. 101), wymogi decydujące o istnieniu wyroku to:

1)  wydanie przez sąd, po przeprowadzeniu rozprawy, wyroku na piśmie w istniejącym procesie,

2)  określenie stron procesowych,

3)  rozstrzygnięcie przedmiotu sporu,

4)  ogłoszenie w imieniu Rzeczypospolitej Polskiej, czyli państwa, wyroku w języku polskim, a gdy ustawa nie wymaga dla jego obowiązywalności ogłoszenia (jak to ma miejsce w sytuacji z art. 341 k.p.c. podpisanie go przez sędziów orzekających.

Z kolei orzeczenia, które traktowane są jako „nieistniejące” wymienia się:

1)  wyroki wydane przez osobę lub zespół osób, które nie reprezentując władzy państwowej,

2)  wyroki wydane w nieistniejącym procesie,

3)  wyroku nieposiadające zasadniczych elementów, jakie ustawa dla tych aktów zakreśla (K Markiewicz [w:] Rejent… s. 101-102).

Nie ulega więc wątpliwości, że wadliwość podniesiona w ramach opisanego powództwa nie przystaje do żadnej z wymienionych sytuacji – dotyczy bowiem przypadku, kiedy odpis pozwu, a następnie wyrok zaoczny nie został prawidłowo doręczony, zaś dalsze postępowanie związane z uznaniem go za doręczony, uprawomocnieniem i nadaniem klauzuli wykonalności, jest obarczone wadliwością. Przedmiotowy wyrok zaoczny spełnia też wszystkie opisane wyżej wymogi decydujące o jego istnieniu. Powództwo zatem w oczywisty sposób podlegało oddaleniu.

Na marginesie jednak powyższych rozważań, dostrzegając niewątpliwie trudną sytuację, w jakiej znaleźli się powodowie, Sąd zastanawiał się nad możliwymi drogami konwalidacji omawianego orzeczenia. Z uwagi na upływ terminów określonych w art. 408 k.p.c. oraz art. 407§1 k.p.c., z oczywistych względów powodowie nie mogą żądać wznowienia postępowania. Problematyczna byłaby też kwestia legitymacji czynnej powodów do wniesienia takiej skargi, bo o ile w doktrynie dopuszcza się możliwość wniesienia takiej skargi przez interwenienta ubocznego (a jak się wydaje, jedynie w takim charakterze mogliby oni taką skargę wnieść, skoro stroną pozwaną była (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W.), to już jednak w wypadku żądania wznowienia postępowania z powodu pozbawienia strony możności działania (a to, jak się wydaje, mogłoby być podstawą wznowienia w omawianym przypadku), skargę może wnieść tylko ta osoba, której dotyczy okoliczność mająca stanowić tę podstawę (K. Weitz [w:] Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz. Tom III. Postępowanie rozpoznawcze, wyd. V, red. T. Ereciński, Warszawa 2016, art. 399). W tym przypadku owa okoliczność z pewnością nie dotyczy powodów, a ściśle prawidłowości adresu spółki, która była stroną pozwaną w sprawie o sygn. XXVI GC 301/14. Dyskusyjne pod kątem legitymacji czynnej byłoby również hipotetyczne wniesienie przez powodów – jako byłych członków zarządu (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. i z tego tytułu – wniosku o przywrócenie terminu do wniesienia sprzeciwu od wyroku zaocznego. Jedyną racjonalną możliwością wydaje się więc zwrócenie uwagi sądowi w ramach sprawy o sygn. XXVI GC 301/14 na okoliczność nieprawidłowego doręczenia wyroku zaocznego – analogicznie jak w przypadku nieprawidłowo doręczanych nakazów zapłaty wydawanych w elektronicznym postępowaniu upominawczym, co następnie zostało rozwiązane przez ustawodawcę za sprawą wprowadzonego z dniem 7 listopada 2019 roku art. 139 ^{( 1)} k.p.c. Na skutek powyższego Sąd, który wydał opisane orzeczenie, powinien uchylić zarządzenie w przedmiocie uznania przesyłki z odpisem wyroku zaocznego za doręczoną, na podstawie art. 359§1 k.p.c. uchylić postanowienie w przedmiocie nadania klauzuli wykonalności, odrzucić wniosek o nadanie klauzuli wykonalności, a następnie – skoro próba ponownego, prawidłowego doręczenia byłaby oczywiście niecelowa, skoro (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. już nie istnieje – umorzyć postępowanie na podstawie art. 355 k.p.c. Tak wydany wyrok zaoczny co prawda pozostałby w obrocie prawnym (gdyż nie można go uchylić na podstawie art. 343 ^{( 1)} k.p.c., albowiem w momencie wniesienia pozwu nie zachodziły przesłanki, o których mowa w tym przepisie), jednak należałoby go uznać za bezskuteczny (zob. orzeczenia SN: z 23.09.1969 r., II CZ 94/69, LEX nr 6559; z 6.05.1998 r., II CKN 740/97, „Wokanda” 1998/11, s. 4).

Z uwagi na poczynione wyżej rozważania, Sąd orzekł jak w punkcie I sentencji wyroku.

Z uwagi zaś na opisaną wyżej problematykę i niewątpliwie trudną sytuację powodów w związku z faktem dochodzenia od nich przez pozwanego roszczenia na podstawie wadliwego orzeczenia, Sąd uznał, że uzasadnionym jest nieobciążanie powodów kosztami procesu, w związku z czym na podstawie art. 102 k.p.c. należało orzec jak w punkcie II sentencji wyroku.