Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 listopada 2024 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie, I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący: SSO Bożena Chłopecka

Protokolant: sekretarz sądowy Oliwia Goliszewska

po rozpoznaniu w dniu 3 października 2024 r. w Warszawie

na rozprawie sprawy z powództwa Banku (...) S.A. z siedzibą w W.

przeciwko V. M.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda 96.064,12 (dziewięćdziesiąt sześć tysięcy sześćdziesiąt cztery 12/100) złotych z odsetkami za opóźnienie obliczane w wysokości czterokrotnej stopy procentowej kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego od kwoty 82.148,44 złote od dnia 3 czerwca 2022 r. do dnia zapłaty,

II.  ustala, że pozwany w całości ponosi koszty postępowania z tym, że ich wyliczenie pozostawia referendarzowi sądowemu,

III.  przyznaje od Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Warszawie na rzecz kuratora adwokat A. J. wynagrodzenie w kwocie 5.400 zł (pięć tysięcy czterysta złotych) powiększonej o stawkę VAT.

Sygn. akt I C 262/22

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 8 czerwca 2022 r. (data nadania przesyłki, k. 32) powód Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. wniósł przeciwko pozwanemu V. M. o zasądzenie na rzecz powoda od pozwanego kwoty 96.064,12 zł wraz z odsetkami za opóźnienie liczonymi w wysokości czterokrotnej stopy procentowej kredytu lombardowego NBP od kwoty 82.148,44 zł od dnia 3 czerwca 2022 roku do dnia zapłaty oraz

kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych, wraz z opłatą od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że zapłaty wymienionej kwoty dochodzi w związku z zawartą z pozwanym umową pożyczki gotówkowej nr (...) zawartą w dniu 6 sierpnia 2019 r., zgodnie z którą bank udzielił pozwanemu pożyczki w kwocie 73.000 zł, a pozwany zobowiązał się do spłaty pożyczki zgodnie z warunkami umowy. Kredytobiorca nie dokonywał regularnych wpłat na poczet spłaty zobowiązania z tytułu ww. umowy, co doprowadziło do powstania zadłużenia przeterminowanego. Pismem z dnia 2 marca 2020 r. powód wezwał pozwanego do spłaty zadłużenia przeterminowanego, co jednak nie doprowadziło do dobrowolnej spłaty, jak i restrukturyzacji zadłużenia. Pozwany nie wywiązał się z ciążącego na nim obowiązku spłaty zobowiązania, w związku z czym powód w dniu 24 czerwca 2020 r. skierował do pozwanego wypowiedzenie ww. Umowy, a całość zobowiązania stała się wymagalna w dniu 20 sierpnia 2020 r. (pozew, k. 3-4).

Postanowieniem z dnia 3 marca 2023 r. Sąd, na podstawie art. 144 k.p.c., ustanowił dla nieznanego z miejsca pobytu pozwanego V. M. ostatnio stale zamieszkałego w W. przy ul. (...), kuratora procesowego w osobie adwokata A. J., do zastępowania nieobecnego (postanowienie z 3 marca 2023 r., k. 67).

W odpowiedzi na pozew z dnia 11 maja 2023 roku kurator procesowy adw. A. J. wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu oraz wynagrodzenia kuratora ustanowionego do reprezentowania nieznanego z miejsca pobytu według norm przepisanych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.

Kurator pozwanego wskazała, że powództwo nie zostało wykazane co do zasady, ani co do wysokości. Umowa nie została skutecznie wypowiedziana, gdyż powód nie przedłożył pełnomocnictwa potwierdzającego umocowania pracowników powodowego Banku do podpisania wezwania do zapłaty oraz wypowiedzenia umowy (odpowiedź na pozew, k. 81-82v.).

Do czasu zamknięcia rozprawy stanowisko stron nie uległo zmianie (protokół rozprawy z 3 października 2024 r., k. 122).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 6 sierpnia 2019 r. V. M. (PESEL: (...)), adres zameldowania/korespondencji: ul. (...), (...)-(...) W., zawarł z Bankiem (...) S.A. z siedzibą w W. umowę pożyczki gotówkowej nr (...) (dalej: Umowa).

Zgodnie z § 5 pkt 1 i 2 w zw. z § 6 pkt 2 i 3 Umowy całkowita kwota pożyczki wynosiła 73.000 zł, zaś kwota do wypłaty na podstawie Umowy wynosiła 96.822,13 zł, w tym całkowita kwota pożyczki w wysokości 73.000 zł plus kredytowana prowizja w tym składka z tytułu zawarcia Umowy Ubezpieczenia. Umowa wskazywała okres spłaty wynoszący 65 miesięcy (§ 5 ust. 3 Umowy). Umowa wskazywała, iż rzeczywista roczna stopa oprocentowania ( (...)) wynosi 21,68 % wyliczona w oparciu o parametry i koszty pożyczki przy założeniu jej terminowej spłaty (§ 5 ust. 7 Umowy).

W § 6 Umowy określono koszty pożyczki i w pkt 2 wskazano, iż prowizja wynosi 8022,70 zł i jest liczona od całkowitej kwoty pożyczki oraz jest pobierana przez doliczenie jej do kwoty pożyczki, zwiększając tym samym wysokość kwoty pożyczki do spłaty, a następnie poprzez potrącenie jej od wypłaconej kwoty pożyczki z rachunku wskazanego w Umowie.

W Umowie wskazano też łączną kwotę odsetek przy założeniu terminowej spłaty pożyczki (23.761,40 zł) oraz całkowity koszt pożyczki przy założeniu terminowej spłaty pożyczki (47.583,53 zł) (§ 6 pkt 6 i 7 Umowy).

W § 8 ust. 3 Umowy wskazano również skutki braku spłaty wskazując, że w przypadku braku spłaty zobowiązań w ustalonym terminie, Bank, nie wcześniej niż 5 dnia od wystąpienia zadłużenia przeterminowanego, podejmuje czynności monitujące, o których mowa w § 15.

W myśl § 9 pkt 2 Umowy, pożyczkodawca zawiera Umowę Ubezpieczenia po zapoznaniu się z WU, Dokumentem zawierającym informacje o produkcie ubezpieczeniowym – (...), poprzez złożenie wniosku o zawarcie Umowy Ubezpieczenia. Składka z tytułu zawarcia Umowy Ubezpieczenia jest określona w WU i pobierana jest jednorazowo z góry za cały okres ochrony ubezpieczeniowej (kwota składki uwzględniona jest w kwocie do wypłaty na podstawie Umowy).

W § 12 Umowy bank oświadczył, że przed zawarciem niniejszej Umowy i Umowy Ubezpieczenia udostępnił pożyczkobiorcy w postaci elektronicznej:

1)  wzór „Umowy pożyczki gotówkowej”,

2)  Regulamin,

3)  Cennik usług obowiązujący w dniu zawarcia Umowy,

4)  wzór „Oświadczenia o odstąpieniu od Umowy”,

5)  Regulamin (...) z (...) udzielanej przez Bank (...) S.A.,

6)  Regulamin promocji P., do której przystępuje Pożyczkodawca,

obowiązujące w dacie zawarcia Umowy. Jednocześnie wskazano, że na żądanie pożyczkobiorcy Bank przekaże w formie papierowej dokumenty, o których mowa powyżej.

W § 15 Umowy wskazano skutki nieterminowej spłaty, w tym czynności monitujące w przypadku braku spłaty zobowiązań (pkt 1), obciążenie rachunku należnościami (pkt 2), skutki niewykonania przez pożyczkobiorcę zobowiązań wynikających z Umowy (pkt 3), przekazanie danych o zobowiązaniach pożyczkobiorcy do biur informacji gospodarczych/instytucji finansowych (pkt 4), możliwość korzystania z pośrednictwa firm windykacyjnych (pkt 5) oraz informowanie dłużników o opóźnieniu w spłacie zadłużenia (pkt 6).

Stosownie do § 16 ust. 7 zdanie drugie Umowy, Umowa mogła zostać rozwiązana przez każdą ze stron na warunkach i w trybie przewidzianym w Regulaminie (umowa pożyczki gotówkowej nr (...) z dnia 6 sierpnia 2019 r., k. 6-8).

W dniu 2 marca 2020 r., w związku z brakiem wpłaty wymagalnego zadłużenia w kwocie 6829,30 zł (w tym 4846,61 zł z tytułu wymagalnej należności kapitałowej i 1.982,69 zł z tytułu wymagalnej należności odsetkowej (umownej i przeterminowanej) na dzień 2 marca 2020 r.), wynikające z Umowy pożyczki z dnia 6 sierpnia 2019 r., ostatecznie wezwano do spłaty w terminie 14 dni roboczych od dnia doręczenia wezwania wraz z dalszymi odsetkami naliczonymi do dnia zapłaty. Jednocześnie w piśmie poinformowano, że istnieje możliwość złożenia wniosku o restrukturyzację zadłużenia poprzez zmianę określonych w umowie warunków lub terminów spłaty przedmiotowego zobowiązania. Nadto poinformowano, że brak spłaty określonego wyżej wymagalnego zadłużenia wraz z dalszymi odsetkami naliczonymi od dnia zapłaty bądź brak złożenia wniosku o restrukturyzację zadłużenia we wskazanym terminie, spowoduje niezwłoczne rozpoczęcie przez bank działań windykacyjnych zmierzających do odzyskania należności, w tym w szczególności wypowiedzenie warunków umowy, wszczęcie egzekucji lub sprzedaż wierzytelności (ostateczne wezwanie do zapłaty z 2 marca 2020 r., k. 10, epo k. 11).

W związku z nieuregulowaniem zaległości (utrzymującym się zadłużeniem przeterminowanym) wynikających z zawartej umowy pożyczki, bank wypowiedział pożyczkobiorcy Umowę wskazując, że termin wypowiedzenia wynosi 30 dni i biegnie od daty doręczenia wypowiedzenia (wypowiedzenie umowy pożyczki z 24 czerwca 2020 r., k. 12, epo k. 13).

W dniu 3 czerwca 2022 r. (...) Bank S.A. z siedzibą w W. wystawił wyciąg z ksiąg banku (...): (...), w którym stwierdził, że w księgach rachunkowych banku figuruje wymagalne zadłużenie względem Banku od dłużnika V. M., które według stanu na dzień 3 czerwca 2022 r. wynosi łącznie 96.064,12 zł i obejmuje: należność główną w kwocie 82.148,44 zł, odsetki umowne naliczone od należności głównej od dnia 30 listopada 2019 r. do dnia 19 sierpnia 2020 r. w kwocie 5.138,14 zł naliczone według stałej stopy procentowej w wysokości 8,99 % w skali roku, odsetki przeterminowane naliczone od należności głównej za okres od 1 grudnia 2019 r. do 02 czerwca 2022 r. w kwocie 8.777,54 zł. Ponadto od dnia 3 czerwca 2022 r. bankowi przysługują dalsze odsetki umowne za opóźnienie (przeterminowane) od ww. kwoty należności głównej, które na dzień wystawienia wyciągu wynoszą 21,50% w skali roku, obliczane według zmiennej stopy procentowej zgodnie z postanowieniami Umowy, Cennikiem usług, naliczane od dnia wystawienia wyciągu z ksiąg Banku do dnia efektywnego zaspokojenia wierzytelności banku i obciążają dłużnika (wyciąg z ksiąg banku z 3 czerwca 2022 r., k. 5-5v.).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie załączonych do akt sprawy dokumentów i wydruków, które nie pozostawały ze sobą w sprzeczności. Dokumenty nie budziły wątpliwości Sądu, w związku z czym mogły stanowić wiarygodne dowody w sprawie. Sąd dokonując ich kontroli od strony formalnej i zawartości merytorycznej również nie dopatrzył się uchybień ani śladów wskazujących na ich fałszowanie przez podrabianie lub przerabianie.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Powództwo należało uwzględnić w całości.

Zgodnie z art. 720 § 1 k.c., przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Zgodnie zaś z art. 75 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (Dz.U.2022.2324 t.j.), w przypadku niedotrzymania przez kredytobiorcę warunków udzielenia kredytu albo w przypadku utraty przez kredytobiorcę zdolności kredytowej bank może obniżyć kwotę przyznanego kredytu albo wypowiedzieć umowę kredytu, o ile ustawa z dnia 15 maja 2015 r. – Prawo restrukturyzacyjne nie stanowi inaczej (ust. 1). Termin wypowiedzenia, o którym mowa w ust. 1, o ile strony nie określą w umowie dłuższego terminu, wynosi 30 dni, a w razie zagrożenia upadłością kredytobiorcy – 7 dni (ust. 2).

Z kolei zgodnie z art. 75c ust. 1-6 ustawy Prawo bankowe, jeżeli kredytobiorca opóźnia się ze spłatą zobowiązania z tytułu udzielonego kredytu, bank wzywa go do dokonania spłaty, wyznaczając termin nie krótszy niż 14 dni roboczych (ust. 1). W wezwaniu, o którym mowa w ust. 1, bank informuje kredytobiorcę o możliwości złożenia, w terminie 14 dni roboczych od dnia otrzymania wezwania, wniosku o restrukturyzację zadłużenia (ust. 2). Bank powinien, na wniosek kredytobiorcy, umożliwić restrukturyzację zadłużenia poprzez zmianę określonych w umowie warunków lub terminów spłaty kredytu, jeżeli jest uzasadniona dokonaną przez bank oceną sytuacji finansowej i gospodarczej kredytobiorcy (ust. 3). Restrukturyzacja, o której mowa w ust. 1, dokonywana jest na warunkach uzgodnionych przez bank i kredytobiorcę (ust. 4). Bank, w przypadku odrzucenia wniosku kredytobiorcy o restrukturyzację zadłużenia, przekazuje kredytobiorcy, bez zbędnej zwłoki, szczegółowe wyjaśnienia, w formie pisemnej, dotyczące przyczyny odrzucenia wniosku o restrukturyzację (ust. 5). Przepisy ust. 1-5 stosuje się odpowiednio do umów pożyczek pieniężnych (ust. 6).

Wskazać należy, że w dniu 6 sierpnia 2019r. pomiędzy stronami została zawarta umowa o pożyczkę nr (...), na podstawie której Bank (...) udzielił pozwanemu pożyczki w wysokości 73.000,00 zł. Nie budzi również wątpliwości fakt, że pozwany zobowiązał się do spłaty kwoty pożyczki wraz z należnymi odsetkami, opłatami, prowizjami i kosztami wynikającymi z umowy w 65 miesięcznych ratach, płatnych nie później niż do 31. dnia każdego miesiąca. Z dokumentów przedłożonych przez powoda wynika, że biorący pożyczkę przestał terminowo regulować należne bankowi raty.

Bankowi przysługiwało zatem prawo do rozwiązania umowy pożyczki, jednak z zachowaniem procedury wynikającej z wyżej powołanych norm prawnych.

Na podstawie art. 75c prawa bankowego bank w wezwaniu do zapłaty miał poinformować pożyczkobiorcę o możliwości złożenia, w terminie 14 dni roboczych od dnia otrzymania wezwania, wniosku o restrukturyzację zadłużenia z tytułu umowy poprzez zmianę warunków lub terminów spłaty zadłużenia. Bank miał umożliwić taką restrukturyzację, jeżeli byłaby ona uzasadniona dokonaną przez bank oceną sytuacji finansowej pożyczkobiorcy.

Wprawdzie w przepisie art. 75c ustawy Prawo bankowe jest mowa o umowie kredytu, jednak przepis ten znajduje zastosowanie także do umów pożyczek pieniężnych. Wynika to przede wszystkim z treści art. 75c ust. 6 prawa bankowego, zgodnie z którym przepisy art. 75c ust. 1-5 stosuje się odpowiednio do umów pożyczek pieniężnych. Należy ponadto zauważyć, że również w ustawie z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (Dz.U.2022.246 t.j.) ustawodawca wskazał, że za umowę o kredyt konsumencki uważa się m.in. umowę pożyczki (art. 3 ust. 2 pkt 1).

W art. 5 ust. 2 pkt 1 ustawy Prawo bankowe wskazano, że czynnościami bankowymi są również czynności polegające na udzielaniu pożyczek pieniężnych, o ile są one wykonywane przez banki. W doktrynie wskazuje się, że czynność polegająca na udzielaniu pożyczek pieniężnych została zaliczona do czynności bankowych sensu largo, a więc tych, które stają się bankowymi, jeśli dokonywane są przez bank. Wobec powyższego, pożyczka pieniężna udzielana przez bank podlega takiej samej jak kredyt ochronie prawnej, gdyż jest udzielana ze środków powierzonych, a więc obciążonych ryzykiem pod tytułem zwrotnym. Dlatego też istnieje wymóg odpowiedniego stosowania przepisów dotyczących zabezpieczenia spłaty oraz oprocentowania wobec umów pożyczki bankowej (tak B. Bajor w „Prawo bankowe. Komentarz do przepisów cywilnoprawnych”, B. Bajor, L. Kociucki, J. M. Kondek, K. Królikowska, WKP, 2020).

Nie ulega zatem wątpliwości, że do skutecznego rozwiązania umowy pożyczki przez bank konieczne było zachowanie procedury wskazanej w art. 75c prawa bankowego.

W niniejszej sprawie bank wystosował do pozwanego najpierw ostateczne wezwanie do zapłaty z dnia 2 marca 2020 r., w którym wyznaczył termin 14 dni roboczych na dokonanie zapłaty i poinformował o możliwości złożenia wniosku o restrukturyzację zadłużenia w ciągu 14 dni roboczych (k. 10). Wobec braku spełnienia świadczenia wskazanego w wezwaniu do zapłaty bank wypowiedział umowę pożyczki i wezwał pozwanego do spłaty całego zadłużenia po upływie 30-dniowego okresu wypowiedzenia (k. 12). Do pozwu powód dołączył wydruki ze strony internetowej Poczty Polskiej S.A. umożliwiającej śledzenie przesyłek pocztowych (k. 13), z których wynika, że pozwany odebrał pisma (k. 11 i k. 13). Jednakże należy podnieść, że w pisma te zostały nadane na adres wskazany w umowie przez pozwanego. W ocenie Sądu wystarczające w niniejszej sprawie było przedłożenie przez powoda wydruków ze strony internetowej Poczty Polskiej S.A. umożliwiającej śledzenie przesyłek pocztowych, z których jednoznacznie wynika, że przesyłki zostały nadane na adres wskazany przez pozwanego.

Na wysokość zasądzonego zobowiązania Pozwanego składają się:

- należność główna – 82.148,44 zł

- odsetki umowne naliczone od kwoty 5138,14 zł od 30 listopada 2019 r. do dnia 19 sierpnia 2020 r.;

- kwota 8.777,54 z tytułu odsetek za opóźnienie w płatności (odsetki przeterminowane) naliczone od należności głównej za okres od dnia 1 grudnia 2019 r. do dnia 2 czerwca 2022 r. wg zmiennej stopy procentowej odpowiadającej wysokości czterokrotnej stopy procentowej kredytu lombardowego NBP z ograniczeniem do odsetek maksymalnych za opóźnienie.

W ocenie Sądu należności te wynikają z dokumentów wewnętrznych powodowego banku, którym nie można było odmówić wiarygodności. Wyciągi bankowe nie są wprawdzie dokumentem urzędowym, stanowią jednak dokument prywatny i jako taki mogą stanowić przedmiot dowodu. Uruchomienie pożyczki nastąpiło poprzez uznanie rachunku bankowego pożyczkobiorcy służący do obsługi pożyczki w dniu 6 sierpnia 2019 r. gdzie kwota netto pożyczki wynosiła 96.822,13 zł została przelana zgodnie z zapisem umowy pożyczki gotówkowej na rachunek bankowy pozwanego. Dla potwierdzenia powyższego przedłożono listę transakcji (k. 20). Pozwany nie składał żadnych reklamacji, a co za tym idzie uznał iż wszystkie transakcje były wykonywane prawidłowo. Dochodzona kwota w łącznej wysokości 96.064,12 zł jest sumą poszczególnych zapadłych rat kapitałowych, zaś odsetki przeterminowane są naliczane od należności przeterminowanych za poszczególne okresy. Strona powodowa szczegółowo wskazała w jaki sposób naliczyła odsetki i nie miało miejsce kapitalizacja odsetek.

W realiach niniejszej sprawy należy wskazać, że przytoczone w pozwie okoliczności faktyczne, jak również dołączone do pozwu dokumenty nie budzą wątpliwości odnośnie istnienia, wymagalności oraz wysokości roszczenia. Tym samym powód zadośćuczynił stawianym mu wymogom. Powód na poparcie istnienia i wysokość zobowiązania pozwanej przedłożył szereg dokumentów w tym umowę przedmiotowego kredytu, wezwanie do zapłaty, wypowiedzenie umowy, a także wyciąg ksiąg banku. Ww. dokumenty co oczywiste nie oznaczają istnienia zadłużenia i to w wysokości wskazywanej przez stronę powodową, jednakże w ocenie Sądu w sposób wystarczający udowodniła ona istnienie wierzytelności oraz jej wysokość - za pomocą przedłożonego wyciągu z ksiąg banku. Podkreślić przy tym należy, że powód wykazał także innymi dokumentami, iż doszło do prawidłowego wypowiedzenia (rozwiązania) umowy z przyczyn nieregulowania zadłużenia.

Księgi rachunkowe banku i sporządzone na podstawie wyciągi będące dokumentami prywatnymi w rozumieniu art. 245 k.p.c. stanowią dowód wyłącznie tego, że osoba, która je podpisała złożyła zawarte w dokumencie oświadczenie. Dokument prywatny stanowi pełnoprawny środek dowodowy, który sąd orzekający może uznać za podstawę swoich ustaleń faktycznych, a następnie wyrokowania. Co do zasady dokumenty prywatne korzystają z domniemania autentyczności oraz że osoba, która podpisała dokument, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie. Domniemania te mogą zostać obalone. (Wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 4 września 2018 r. I ACa 1221/17)

W takiej sytuacji występujący w roli konsumenta (pozwany), chcąc obalić domniemanie prawdziwości wyciągu z ksiąg rachunkowych banku, musi przeprowadzić dowód przeciwieństwa, a samo zakwestionowanie tego dokumentu nie jest wystarczające. Tego rodzaju dowodów kurator procesowy pozwanego nie przedstawiła. Tym samym przedłożony wyciąg z ksiąg rachunkowych będący dokumentem prywatnym stanowił wiarygodny dowód, w oparciu o który możliwe stało się poczynienie ustaleń faktycznych w niniejszym postępowaniu.

Zdaniem Sądu zarzuty kuratora pozwanego dotyczące nienależytego umocowania pracowników Banku znajdujących się na umowie pożyczki zawartej z pozwanym nie zasługują na uznanie. Biorąc pod uwagę treść Umowy należy wskazać, iż umowa ta została zawarta w placówce Banku, zaś na ostatniej jej stronie (k. 8) zostały umieszczone pieczęci imienne i podpisy osób upoważnionych przez Bank. Pozwany zawarł umowę pożyczki zgodnie z jego wnioskiem na dowolny cel konsumpcyjny. Podpisał umowę osobiście. Brak zatem podstaw do kwestionowania umocowania pracowników Banku do zawarcia przedmiotowej umowy.

Udzielenie kredytu osobie niemającej zdolności kredytowej nie powoduje nieważności takiej umowy. Obowiązek posiadania przez kredytobiorcę zdolności kredytowej ma charakter publicznoprawny i nie stanowi elementu cywilnoprawnego stosunku kredytu bankowego. W tym zakresie bank ponosi ryzyko zaniechania, badań niepełnych czy niewłaściwych.

W odniesieniu do zarzutów pozwanego dotyczącego nieskuteczności wypowiedzenia w związku z brakiem oryginalnych podpisów należy wskazać, że brak własnoręcznych podpisów osób umocowanych na dokumencie odnośnie ostatecznie wezwania do zapłaty oraz wypowiedzenia umowy nie jest wadą prawną w zakresie oświadczenia woli i dokumenty te winny być uznane jako dowody w sprawie. Dokumenty te stanowią wydruki z systemu bankowego i mogły stanowić wiarygodne dowody w sprawie.

W pkt I wyroku Sąd zasądził również od pozwanego na rzecz powoda ustawowe odsetki za opóźnienie od kwoty 82.148,44 zł od dnia 3 czerwca 2022 r.

Zgodnie z art. 481 § 1 k.c., jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Z powyższego przepisu wynika zatem, że odsetki od świadczenia pieniężnego należą się wierzycielowi zawsze w przypadku opóźnienia dłużnika w spełnieniu świadczenia, niezależnie do tego, czy wierzyciel poniósł z tytułu opóźnienia jakąś szkodę. Jedyną przesłanką jaką powinien wykazać wierzyciel jest fakt opóźnienia w spełnieniu świadczenia przez dłużnika.

Mając na uwadze powyższe rozważania faktyczne i prawne, Sąd orzekł jak w sentencji uwzględniając powództwo w całości jako zasadne.

W punkcie II sentencji wyroku Sąd ustalił, że strony ponoszą koszty procesu według zasady odpowiedzialności za jego wynik, opisanej w art. 98 k.p.c., wskazując, że pozwany przegrał sprawę w całości i ponosi koszty postępowania, pozostawiając szczegółowe wyliczenie tych kosztów referendarzowi sądowemu na podstawie art. 108 § 1 k.p.c.

Sąd w punkcie III wyroku nakazał wypłacić ze Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Warszawie na rzecz kuratora pozwanego – adwokata A. J. kwotę 5400 zł podwyższoną o należny podatek od towarów i usług, tytułem wynagrodzenia. Wynagrodzenie zostało ustalone na podstawie § 1 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 9 marca 2018 r. w sprawie określenia wysokości wynagrodzenia i zwrotu wydatków poniesionych przez kuratorów ustanowionych dla strony w sprawie cywilnej w zw. z § 2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie. Wynagrodzenie kuratora procesowego ustanowionego na podstawie art. 144 § 1 k.p.c., obowiązanego do rozliczenia podatku od towarów i usług uwzględnia kwotę tego podatku, stosownie do treści art. 603 ⁴ § 3 k.p.c. Podkreślić należy, że kurator procesowy adw. A. J. w sposób prawidłowy wypełniła powierzoną jej funkcję, zajęła stanowisko w sprawie (odpowiedź na pozew k. 81) oraz stawiła się na wyznaczony termin rozprawy w dniu 16 lipca 2024 r. (k. 108) oraz 3 października 2024 r. (k. 122)..