Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 października 2024 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie, I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący: sędzia Rafał Wagner

Protokolant: st. sekr. sądowy Monika Górczak

po rozpoznaniu w dniu 9 września 2024 r. w Warszawie

na rozprawie sprawy z powództwa (...) S.A. z siedzibą
w W.

przeciwko (...) sp. z o.o. z siedzibą w P.

o zapłatę

I.  zasądza od (...) sp. z o.o. z siedzibą w P. na rzecz (...) S.A. z siedzibą w W. kwotę 180 000 (sto osiemdziesiąt tysięcy) zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od 22 lipca 2020 r. do dnia zapłaty;

II.  zasądza od (...) sp. z o.o. z siedzibą w P. na rzecz (...) S.A. z siedzibą w W. tytułem kosztów procesu kwotę 19 817 (dziewiętnaście tysięcy osiemset siedemnaście) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty;

III.  przyznaje adwokatowi H. M. tytułem wynagrodzenia kuratora ustanowionego dla pozwanej kwotę 5 400 (pięć tysięcy czterysta) zł, którą wypłacić w ten sposób, że:

1)  2 656,80 (dwa tysiące sześćset pięćdziesiąt sześć i 80/100) zł z zaliczki uiszczonej 4 grudnia 2023 r. i zaksięgowanej pod pozycją (...),

2)  2 743,20 (dwa tysiące siedemset czterdzieści trzy i 20/100) zł tymczasowo ze środków Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Warszawie;

IV.  zasądza od (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Warszawie kwotę 2 743,20 (dwa tysiące siedemset czterdzieści trzy i 20/100) zł tytułem nieuiszczonej części wynagrodzenia kuratora.

Sygn. akt I C 294/24

UZASADNIENIE

Powód (...) S.A. w W. pozwem złożonym 20 października 2023 skierowanym przeciwko (...) sp. z o.o. z siedzibą w P. wniósł o wydanie nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym i zasądzenie 180 000 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 22 lipca 2020 r. do dnia zapłaty wraz z kosztami postępowania oraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie (pozew - k. 3- 10).

W uzasadnieniu pozwu wskazano, że powód dochodzi zwrotu nienależnie uzyskanej przez pozwaną kwoty subwencji finansowej w ramach programu rządowego „(...)”.

Postanowieniem z 4 stycznia 2024 r., na wniosek powoda, został ustanowiony dla pozwanej na podstawie art. 69 § 1 k.p.c. kurator z uwagi na braki w organach pozwanej uniemożliwiające jej reprezentację w procesie (postanowienie – k. 42).

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z 17 stycznia 2024 r. Sąd uwzględnił powództwo (nakaz zapłaty –k. 46).

Pozwana w sprzeciwie od nakazu zapłaty wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwana spółka w pierwszej kolejności podniosła zarzut przedawnienia roszczeń powoda dochodzonych w niniejszym postępowaniu. Zakwestionowała również, aby reprezentant pozwanej złożył nieprawdziwe oświadczenie w zakresie stanu zatrudnienia w spółce (sprzeciw od nakazu zapłaty - k.55-56).

Na rozprawie 9 września 2024 r. strony podtrzymały swoje stanowiska (protokół rozprawy – k. 228).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

29 czerwca 2020 r. została zawarta pomiędzy powodem a pozwaną umowa subwencji finansowej nr (...). W umowie tej pozwana oświadczyła, że jest mikroprzedsiębiorcą zatrudniającym od 1 do 9 pracowników z wyłączeniem właściciela. Osobą, która miała być zatrudniona na podstawie umowy o pracę na koniec 2019 r. u pozwanej spółki była B. Z. (umowa k. 22).

Powód dokonał pozytywnej weryfikacji spełnienia przez pozwaną warunków otrzymania subwencji finansowej i w związku z tym podjął decyzję o wypłacie subwencji w kwocie 180 000 zł, będącej całkowitą wnioskowaną przez pozwaną kwotą subwencji finansowej (decyzja w sprawie subwencji – k. 31).

Przelew subwencji na konto pozwanej wykonany został 1 lipca 2020 r. (potwierdzenie złożenia dyspozycji przelewu – k. 32).

Decyzją z 24 listopada 2020 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w K. stwierdził, że B. Z. jako pracownik u płatnika skłądek (...) sp. z o.o. nie podlega obowiązkowo ubezpieczeniom: emerytalnemu, rentowym, chorobowemu oraz wypadkowemu od 1 grudnia 2019 r.

Jak wynika z uzasadnienia tej decyzji, zgłoszenia B. Z. do objęcia ubezpieczeniem z datą od 1 grudnia 2019 r. dokonał 15 czerwca 2020 r. wspólnik W. Z. – syn B. Z.. Według ustaleń ZUS umowa o pracę z 30 listopada 2019 r. została zawarta dla pozoru i jest nieważna, a B. Z. nie wykonywała pracy na rzecz spółki (decyzja z 24 listopada 2020 r. – k. 170-172v).

Odwołanie od decyzji z 24 listopada 2020 r. Sąd Okręgowy w Koszalinie oddalił wyrokiem z 20 września 2021 r. Wyrok uprawomocnił się 28 września 2021 r. (odwołanie – k. 179, wyrok – k. 178v).

24 listopada 2020 r. ZUS wydał również decyzję, w której stwierdził, że W. Z. jako zleceniobiorca u pozwanej nie podlega obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym oraz wypadkowemu od 1 grudnia 2019 r. W uzasadnieniu tej decyzji organ wskazał m.in., że podejmowane w czerwcu 2020 r. działania związane ze zgłoszeniem do ubezpieczenia spowodowane były chęcią uzyskania pomocy z Tarczy Finansowej (...) (decyzja – k. 199-200v).

Decyzjami z 22 kwietnia 2021 r. ZUS stwierdził, że B. K., P. G. i H. G. jako wykonujący pracę na podstawie umowy zlecenia u płatnika składek (...) sp. z o.o. nie podlegają obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym i wypadkowemu. W uzasadnieniach decyzji wskazano, że umowy zlecenia były pozorne (decyzje – k. 212-220).

W stosunku do W. Z. prowadzone jest przez Sąd Okręgowy w Szczecinie pod sygnaturą III K 432/21 postępowanie karne o czyn z art. 286 w zb. z art. 297 § 1 k.k. (protokół rozprawy – k. 61-65, zawiadomienie o wszczęciu śledztwa – k. 66).

B. Z. zmarła (...) r. (niezakwestionowane oświadczenie powoda zawarte w piśmie procesowym z 28 lutego 2024 r. – k. 59).

Pozwana została wezwania do zwrotu subwencji pismem z 26 września 2023 r. (pismo – k. 33).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie ww. dowodów, które były wystarczające do ustalenia, że pozwana nie spełniała wymogu mikroprzedsiębiorcy, gdyż na 31 grudnia 2019 r. nikogo nie zatrudniała.

Sąd zważył co następuje:

Powództwo było w całości uzasadnione, a pozwana ponosi odpowiedzialność odszkodowawczą w stosunku do powoda zarówno kontraktową jak i deliktową.

Zawnioskowanymi przez stronę powodową dokumentami, które Sądowi przekazał ZUS Oddział w K. przy pismach z 6 września 2024 r. (k. 83 i n.) oraz z 5 września 2024 r. (k. 135 i n.) powód udowodnił, że pozwana spółka nie zatrudniała na koniec 2019 r. żadnego pracownika. W tym zakresie złożyła nieprawdziwe oświadczenia w umowie, a podejmowane przez nią przed ZUS działania zmierzały jedynie do uzyskania środków z Tarczy Finansowej.

W ocenie Sądu ustalenia ZUS nie budzą żadnych wątpliwości, są jednoznaczne, a wynikiem poczynionych w postępowaniu administracyjnym ustaleń było wszczęcie postępowania karnego w stosunku do W. Z..

W związku z uzyskaniem subwencji finansowej na podstawie nieprawdziwych oświadczeń pozwana zobowiązana była do zwrotu subwencji z terminie 14 dni roboczych od dnia otrzymania subwencji.

Nieuzasadniony był zarzut pozwanej dotyczący przedawnienia roszczenia. Zgodnie z art. 118 k.c. termin przedawnienia dochodzonego roszczenia wynosi trzy lata, jednakże koniec terminu przedawnienia przypada na ostatni dzień roku kalendarzowego. Zatem roszczenie powoda przedawniało się z końcem 2023 r., a powództwo zostało wytoczone wcześniej, 20 października 2023 r.

Wobec powyższego Sąd na podstawie art. 471 k.c. uwzględnił powództwo w całości.

Odsetki od zasądzonej kwoty Sąd uwzględnił zgodnie z żądaniem pozwu od 22 lipca 2020 r., tj. od 15. dnia roboczego od wypłaty subwencji finansowej.

Sąd orzekł o kosztach procesu na podstawie art. 98 k.p.c., zasądzając od pozwanej na rzecz powoda koszty procesu, na które składały się: opłata od pozwu (9 000 zł), koszty zastępstwa procesowego (5 400 zł), opłata skarbowa od pełnomocnictwa (17 zł) i wydatki poniesione przez powoda na wynagrodzenie kuratora (5 400 zł).

Przyznając kuratorowi wynagrodzenie w kwocie 5 400 zł Sąd stwierdził, że nie ma podstaw do różnicowania wysokości wynagrodzenia należnego adwokatowi bądź radcy prawnemu w zależności od pełnionej przez niego funkcji kuratora, pełnomocnika z urzędu czy pełnomocnika z wyboru, dlatego koszty te należało podwyższyć do wysokości stawki minimalnej określonej w rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie, bez obniżenia tej stawki do wysokości 40% na podstawie rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 9 marca 2018 r. w sprawie określenia wysokości wynagrodzenia i zwrotu wydatków poniesionych przez kuratorów ustanowionych dla strony w sprawie cywilnej (por. wyrok SA w Lublinie, 1 sierpnia 2024 r., I Aga 71/24, publ. Legalis).

Mając na uwadze powyższe Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.