Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 listopada 2024 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie, I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący: SSO Bożena Chłopecka

po rozpoznaniu w dniu 25 listopada 2024 r. w Warszawie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa E. B.

przeciwko (...) z siedzibą w W.

o zapłatę

I.  zasądza od (...) z siedzibą w W. na rzecz E. B.:

1)  kwotę 131.500 (sto trzydzieści jeden tysięcy pięćset) złotych z odsetkami ustawowymi od dnia 25 listopada 2024r. do dnia zapłaty, tytułem zadośćuczynienia,

2)  kwotę 21.882 (dwadzieścia jeden tysięcy osiemset osiemdziesiąt dwa) złote z odsetkami ustawowymi od dnia 25 listopada 2024r. do dnia zapłaty, tytułem odszkodowania,

II.  w pozostałym zakresie powództwo oddala,

III.  ustala, że pozwane (...) z siedzibą w W. w całości ponosi koszty postępowania, z tym, że ich wyliczenie pozostawia referendarzowi sądowemu.

SSO Bożena Chłopecka

Sygn. akt: IC 346/22

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 2 sierpnia 2022 (data prezentaty Biura Podawczego) skierowanym przeciwko (...) z siedzibą w W. powódka E. B. wniosła o zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kwoty:

a)  131.500 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty od dnia 1 października 2021 roku do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia na podstawie art. 445 § 1 k.c.;

b)  21.882 wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty od dnia 1 października 2021 roku do dnia zapłaty tytułem odszkodowania za opiekę na podstawie art. 444 § 1 k.c.

c)  zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego i opłaty od pełnomocnictwa.

W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała, iż w dniu 6 września 2020 roku uległa wypadkowi podczas przechodzenia przez oznakowane przejście dla pieszych i została potrącona przez samochód marki (...), w wyniku którego doznała poważnych obrażeń ciała. Ponadto podniosła, iż musiała poddać się intensywnemu leczeniu i rehabilitacji oraz odniosła znaczny uraz psychiczny. W toku postępowania likwidacyjnego pozwany uznał swoją odpowiedzialność i wypłacił powódce kwotę 18.500 zł z tytułu zadośćuczynienia.

Zakreślając podstawę prawną powództwa, powódka powołała się na art. 822 § 1 i 4 k.c., art. 471 i nast. k.c., art. 34 ust. 1 oraz art. 35 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych oraz art. 445 § 1k.c. i art. 444§ 1 k.c. /pozew k. 3-5v/.

Pozwany (...) w W. w odpowiedzi na pozew z dnia 29 sierpnia 2022 roku wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powódki kosztów procesu według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego i kwoty 17 zł z tytułu opłaty od pełnomocnictwa. W uzasadnieniu swojego stanowiska pozwany wskazał, iż w toku postępowania likwidacyjnego uznał swoją odpowiedzialność wobec powódki i przyznał powódce kwotę 18.500 zł z tytułu zadośćuczynienia oraz 2688 zł z tytułu odszkodowania. Pozwany wskazał, iż przyznane przez niego kwoty w pełni rekompensują doznaną przez powódkę krzywdę i dalsze żądanie zadośćuczynienia i odszkodowania są zdaniem pozwanego nienależne /odpowiedź na pozew k. 88-94/.

W dalszym toku postępowania strony podtrzymywały swoje stanowiska w sprawie.

Zarządzeniem z dnia 18 lipca 2024 roku Przewodnicząca składu orzekającego zobowiązała pełnomocników stron do złożenia stanowiska na piśmie przed zamknięciem rozprawy i wydaniem wyroku na posiedzeniu niejawnym /zarządzenie k. 272/.

Powódka w piśmie z dnia 31 lipca 2024 roku podtrzymała w całości swoje stanowisko w sprawie / pismo k. 275/.

Strona pozwana w piśmie z dnia 23 sierpnia 2024 roku podtrzymała w całości swoje stanowisko w sprawie /k. 277/.

Postanowieniem z dnia 25 listopada 2024 roku Sąd Okręgowy w Warszawie zamknął rozprawę /k. 279/.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 6 września 2020 roku w W. przy skrzyżowaniu ul. (...) z al. (...) doszło do wypadku, w którym poszkodowana została powódka, 11-letnia wówczas E. B.. Kierujący samochodem osobowym marki (...) o nr rej. (...) nie ustąpił pierwszeństwa i potrącił prawidłowo poruszającą się przez oznakowane przejście dla pieszych powódkę oraz jej koleżankę S. Ł. /okoliczności bezsporne/.

Bezpośrednio po wypadku powódka została przetransportowana przez Zespół Ratownictwa Medycznego do (...) w W., gdzie przebywała od dnia 6 września 2020 roku do dnia 17 września 2020 roku. U powódki rozpoznano wówczas stłuczenie krwotoczne prawej półkuli móżdżku, krwiak przymózgowy okolicy czołowej prawej i złamanie kości potylicznej po stronie prawej. W trakcie wykonywania badań diagnostycznych powódka straciła przytomność i pojawił się u niej pojedynczy napad drgawkowy. Po wykonaniu badań dziecko wymiotowało. Dziewczynka nie wymagała interwencji neurochirurgicznej podczas nadzoru medycznego na oddziale (...), gdzie wystąpiła poprawa stanu jej zdrowia. Następnie została przeniesiona do Oddziału (...). W kontrolnym badaniu TK stwierdzono poprawę radiologiczną zmian urazowych wewnątrz czaszkowych. W trakcie pobytu w szpitalu powódkę poddawano rehabilitacji, po której objawy bólu głowy i objawy móżdżkowe wycofały się. Powódka została wypisana do domu w stanie ogólnym dobrym bez niedowładu z zaleceniami chodzenia w kołnierzu ortopedycznym z powodu złamań kości potylicznej w bliskości stawu potylicznego po stronie prawej / dowody: dokumentacja medyczna k. 10-71v., łączna pisemna opinia biegłych lekarzy neurochirurga A. D. i ortopedy J. D. k. 129-154 i k. 250-253/.

W dacie wypadku powódka E. B. była zdrową, energiczną 11-letnią dziewczynką. Chodziła do klasy 6 szkoły podstawowej. Kilka dni przed wypadkiem podjęła naukę w nowej szkole z oddziałami dwujęzycznymi. Bardzo chciała uczyć się jęz. francuskiego. Po wypadku jej życie istotnie się zmieniło. Była zmuszona zrezygnować z wielu aktywności. W pierwszym okresie po wypadku miała flashbacki, lęki i trudności ze snem. Była przez rok odizolowana od rówieśników, w tym czasie miała nauczanie indywidualne. Do szkoły wróciła w czerwcu, miała trudności adaptacyjne. Po powrocie do szkoły czuła się źle, miała problemy ze stresem. Jej nowa klasa się zintegrowała, a ona czuła się wyobcowana. Od nowego roku szkolnego wróciła do starej szkoły. Zarówno wypadek, jak i jego dalej idące konsekwencje istotnie wpłynęły na psychikę powódki - stała się osobą zamkniętą w sobie, drażliwą, nerwową, cierpiącą na fobie. Od czasu wypadku zaczęła mieć problemy z koncentracją. Trudno jest jej się skupić, czasem nie słyszy jak coś się obok dzieje. Jest wolniejsza w wykonywaniu czynności. Ma spadki nastroju bez większego powodu. Często odczuwa lęk w sytuacjach społecznych. Boi się jak oceniają ją inni / dowody: zeznania matki powódki A. B. k. 242-243v., zeznania ojca powódki P. B. k. 243v., łączna pisemna opinia biegłych z zakresu psychiatrii A. S. i z zakresu psychologii I. R. k. 155-174/.

Po wypisaniu ze szpitala i powrocie do szkoły, powódka była poddawana dalszej rehabilitacji. Przez 3 miesiące po wypadku wymagała całodobowej opieki. Opiekę tę zapewniali powódce rodzice oraz babcia. Po wypadku powódka wielokrotnie zgłaszała się z matką na badania z powodu bólów i zawrotów głowy. Obrażenia jakich doznała w trakcie wypadku spowodowały u niej trwały uszczerbek na zdrowiu. Obecnie powódka jest uczennicą liceum ogólnokształcącego z rozszerzoną geografią, matematyką i jęz. francuskim. Jest pod opieką lekarza neurologa oraz psychiatry, przyjmuje antydepresanty. Cięższy wysiłek fizyczny powoduje u niej zawroty głowy. Ma problemy ze snem. Cały czas żyje przedmiotowym wypadkiem. Z żalem wyraża się o sprawcy / dowody: zeznania matki powódki A. B. k. 242-243v., zeznania ojca powódki P. B. k. 243v., łączna pisemna opinia biegłych z zakresu psychiatrii A. S. i z zakresu psychologii I. R. k. 155-174, łączna pisemna opinia biegłych lekarzy neurochirurga A. D. i ortopedy J. D. k. 129-154 i k. 250-253/.

W chwili wypadku samochód marki (...) był ubezpieczony w zakresie obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w zakładzie ubezpieczeń prowadzonym przez pozwanego pod firmą (...) z siedzibą w W. /okoliczność bezsporna/.

W związku z zaistniałym zdarzeniem drogowym w dniu 6 września 2020 roku powódka zgłosiła do pozwanego (...) z siedzibą w W. roszczenia z tytułu obowiązkowego ubezpieczenia komunikacyjnego OC sprawcy wypadku. Pozwany przyznał powódce zadośćuczynienie i odszkodowanie za opiekę innych osób w łącznej wysokości 21.188 zł. / dowód: zgłoszenie szkody k. 72-73, rejestracja szkody k. 74, pismo pozwanego k. 75, odwołanie od decyzji k.76—77v., pismo pozwanego k. 78-78v. /.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o dokumenty zawarte w aktach sprawy, które nie budziły wątpliwości sądu.

W konsekwencji ustalenia dotyczące obrażeń, jakich doznała powódka, przebiegu ich leczenia oraz zakresu i natężenia cierpień, jak również ciągu przyczynowo – skutkowego między ruchem pojazdu pozwanego a zdarzeniem drogowym Sąd poczynił w oparciu o dokumenty medyczne i zeznania przesłuchanych opiekunów prawnych powódki A. B. i P. B., a także opinie sądowe sporządzone przez biegłych: ortopedę J. D. i neurochirurga A. D. k. 129-154 i k. 250-253 (opinia łączna) oraz psychiatrę A. S. i psychologa I. R. (opinia łączna) k. 155-174/.

Opinie te oraz ich pisemne uzupełnienie zostały sporządzone przez osoby posiadające odpowiednie kwalifikacje na podstawie dokumentacji lekarskiej oraz badań podmiotowego i przedmiotowych powódki. Opinie te są precyzyjne i rzeczowe oraz w sposób dokładny i wyczerpujący odpowiadają na zadane biegłym pytania. Z tych też względów Sąd uznał sporządzone w sprawie opinie za pełnowartościowy materiał dowodowy. W takim zaś stanie rzeczy nie było żadnych podstaw do kwestionowania opinii biegłych i płynących z nich wniosków.

W opinii z zakresu ortopedii i neurologii biegli J. D. i A. D. stwierdzili, iż wskutek wypadku oraz konieczności leczenia zmian w ośrodkowym układzie nerwowym spowodowanym wypadkiem z dnia 6 września 2020 roku powódka odczuwała znaczne cierpienia fizyczne i psychiczne utrzymujące się do chwili obecnej. Zespół bólowy w skali bólu (...) oceniono na 6 punktów. Rozwinięty zespół nerwicy lękowej i wegetatywnej utrzymuje się do chwili obecnej. Ograniczenia życia codziennego związane z rekreacją i uprawianiem sportów dodatkowo nasilają zespół nerwicowy. Biegli wskazali, iż prognozowanie co do przyszłości negatywnych skutków wypadku jest niepewne w chwili obecnej i trudne do przewidzenia w ciągu najbliższych 5 lat. Powódka wymaga stałej kontroli neurologicznej i leczenia psychologicznego. Biegli stwierdzili także łączny uszczerbek na zdrowiu w wysokości 25% (znaczne uszkodzenie powłok czaszki, rozległe, ściągające blizny- 5%, uszkodzenie kości sklepienia i podstawy czaszki- 10%, zaburzenia adaptacyjne będące następstwem urazów i wypadków w których nie doszło do trwałych urazów i wypadków (...) utrwalone nerwice związane z urazem czaszkowo mózgowym- 10%).

W opinii z zakresu psychologii i psychiatrii biegli – psycholog I. R. i psychiatra A. S. - stwierdzili, że powódka w wyniku wypadku doznała trwałych uszkodzeń ośrodkowego układu nerwowego o charakterze encefalopatii pourazowej. Ponadto wystąpiły u niej objawy dla zaburzeń adaptacyjnych. Obecnie u dziewczynki występują typowe objawy dla organicznych zaburzeń lękowych. Do tej pory przeżywa skutki zdarzenia. Powódka nadal potrzebuje konsultacji psychologicznej, diagnozy neuropsychologicznej, podjęcia psychoterapii oraz rehabilitacji neuropsychologicznej. Powódka doznała trwałych uszkodzeń w ośrodkowym układzie nerwowym, wobec tego zdaniem biegłych będzie do końca życia odczuwała skutki wypadku w zakresie zaburzeń koncentracji, przyswajania nowego materiału. Obecne u dziewczynki zaburzenia lękowe mają szansę się wycofać po podjęciu systematycznej psychoterapii i modyfikacji leczenia farmakologicznego. W przyszłości, w związku z uszkodzeniem mózgu powódka będzie narażona na szybszy rozwój zaburzeń poznawczych i związanych z nimi zaburzeń, niż osoby w jej grupie wiekowej. Trwały uszczerbek na zdrowiu psychicznym wynosi 30%. /k.155-174/.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

W ocenie Sądu powództwo w niniejszej sprawie zasługiwało w całości na uwzględnienie.

W myśl art. 435 k.c., prowadzący na własny rachunek przedsiębiorstwo lub zakład wprawiany w ruch za pomocą sił przyrody (pary, gazu, elektryczności, paliw płynnych itp.) ponosi odpowiedzialność za szkodę na osobie lub mieniu, wyrządzoną komukolwiek przez ruch przedsiębiorstwa lub zakładu, chyba że szkoda nastąpiła wskutek siły wyższej albo wyłącznie z winy poszkodowanego lub osoby trzeciej, za którą nie ponosi odpowiedzialności. Stosownie zaś do art. 436 § 1 k.c., odpowiedzialność przewidzianą w artykule poprzedzającym ponosi również samoistny posiadacz mechanicznego środka komunikacji poruszanego za pomocą sił przyrody.

Podstawową przesłanką odpowiedzialności samoistnego posiadacza środka komunikacji określoną w art. 436 § 1 k.c. jest wymaganie, aby szkoda wyrządzona została przez ruch mechanicznego środka komunikacji poruszanego za pomocą sił przyrody. Niezaprzeczalnie kierujący samochodem osobowym marki (...) o nr rej. (...), wyrządził powódce E. B. szkodę przez ruch pojazdu. Odpowiedzialność samoistnego posiadacza środka komunikacji oparta na zasadzie ryzyka oznacza, że posiadacz taki nie może uwolnić się od niej w drodze ekskulpacji, jedyną bowiem podstawą uchylenia tej odpowiedzialności może być tylko wykazanie jednej z okoliczności, a mianowicie, że szkoda nastąpiła wskutek siły wyższej, z wyłącznej winy poszkodowanego lub z wyłącznej winy osoby trzeciej, za którą posiadacz nie ponosi odpowiedzialności.

Powstanie odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierowcy pojazdu za szkodę wyrządzoną ruchem pojazdu innym podmiotom pociąga za sobą obowiązek wypłaty przez zakład ubezpieczeń świadczeń z tytułu ubezpieczenia OC w granicach odpowiedzialności posiadacza lub kierowcy pojazdu mechanicznego. Zgodnie z art. 822 § 4 k.c., uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela.

Pozwany Towarzystwo (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. w niniejszej sprawie nie kwestionował swojej odpowiedzialności z tytułu zawartej z właścicielem samochodu marki (...) umowy ubezpieczenia.

Przechodząc do rozważenia meritum, uznając odpowiedzialność pozwanego (...) S.A. wskazać trzeba, że w przedmiotowej sprawie powódka E. B. domagała się zasądzenia na swoją rzecz zadośćuczynienia i odszkodowania za skutki wypadku komunikacyjnego z dnia 6 września 2020 roku. Między stronami, spór także dotyczył rozmiaru szkody i krzywdy doznanej w jego wyniku przez poszkodowanego, a w konsekwencji wysokości świadczeń należnych mu z tego tytułu.

Przechodząc do rozważenia meritum, uznając odpowiedzialność pozwanego Towarzystwa (...) S.A. wskazać trzeba, że w przedmiotowej sprawie powódka E. B. domagała się zasądzenia na swoją rzecz zadośćuczynienia w wysokości 131.500 zł.

Roszczenie powódki o zasądzenie zadośćuczynienia znajduje podstawę prawną w treści przepisu art. 445 § 1 k.c. w zw. z art. 444 § 1 k.c. Stosownie do treści art. 444 § 1 k.c. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Na żądanie poszkodowanego zobowiązany do naprawienia szkody powinien wyłożyć z góry sumę potrzebną na koszty leczenia, a jeżeli poszkodowany stał się inwalidą, także sumę potrzebną na koszty przygotowania do innego zawodu. W myśl art. 445 § 1 k.c. w wypadkach przewidzianych w artykule poprzedzającym sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Krzywda polega na odczuwaniu cierpienia fizycznego (bólu i innych dolegliwości) i psychicznego (ujemnych uczuć przeżywanych w związku z wypadkiem). Zadośćuczynienie pieniężne ma na celu przede wszystkim złagodzenie cierpienia osoby poszkodowanej (tak Gerard Bieniek w Komentarzu do kodeksu cywilnego, Księga trzecia, Zobowiązania, teza 13 i 14 do art. 445, Warszawa 1999). Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 3 lutego 2000 r. w sprawie o sygn. akt I CKN 969/98 stanął na stanowisku, iż zadośćuczynienie przewidziane w art. 445 § 1 k.c. nie ma spełniać celów represyjnych, lecz jest sposobem naprawienia krzywdy wyrządzonej jako cierpienie fizyczne oraz cierpienia psychiczne związane z uszkodzeniami ciała lub rozstrojem zdrowia. Zadośćuczynienie nie jest karą, lecz sposobem naprawienia krzywdy, dlatego winno mieć charakter całościowy i obejmować wszystkie cierpienia fizyczne i psychiczne, zarówno już doznane, jak i te, które zapewne wystąpią w przyszłości (a więc prognozy na przyszłość). Ustawa stwierdza jedynie, że Sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia.

Sąd ustalając wysokość należnego powódce zadośćuczynienia odwołał się do kryteriów wypracowanych przez orzecznictwo. Zgodnie z dorobkiem judykatury określając wysokość zadośćuczynienia Sąd powinien wziąć pod uwagę wszystkie okoliczności mające wpływ na rozmiar doznanej krzywdy, a zwłaszcza stopień i czas trwania cierpień psychicznych i fizycznych, trwałość skutków czynu niedozwolonego, prognozy na przyszłość, wiek poszkodowanego, a także przyczynienie się poszkodowanego do powstania szkody.

Pogląd, że zadośćuczynienie powinno być umiarkowane, zapoczątkowany wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 24 czerwca 1965, I PR 203/65, (OSPiKA 1966, nr 4, poz. 92), podtrzymywany w późniejszym orzecznictwie, zachował aktualność również w obecnych warunkach społeczno-ekonomicznych. Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 12 września 2002 roku (IV CKN 1266/00, nie publ.) zasada umiarkowanej wysokości zadośćuczynienia trafnie łączy wysokość zadośćuczynienia z wysokością stopy życiowej społeczeństwa, gdyż zarówno ocena, czy jest ono realne, jak i czy nie jest nadmierne, pozostawać musi w związku z poziomem życia. Jednak, co podkreśla się również w judykaturze (wyroki Sądu Najwyższego z dnia 12 września 2002 r., IV CKN 1266/00 i z dnia 30 stycznia 2004 r., I CK 131/03, OSNC 2005, nr 2, poz. 40), ma ona uzupełniający charakter w stosunku do kwestii zasadniczej, jaką jest rozmiar szkody niemajątkowej. Powołanie się na nią przez Sąd przy ustalaniu zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę nie może prowadzić do podważenia kompensacyjnej funkcji zadośćuczynienia. W orzecznictwie Sądu Najwyższego odniesienie wysokości zadośćuczynienia do pojęcia przeciętnej stopy życiowej społeczeństwa sprecyzowane zostało w taki sposób, że nie może być ona wynikiem oceny najbiedniejszych warstw społeczeństwa (por. wyrok SN z dnia 6 czerwca 2003 r., IV CKN 213/01). Obecnie bowiem ograniczenie się do przeciętnej stopy życiowej społeczeństwa, przy znacznym zróżnicowaniu dochodów różnych grup społecznych, nie jest wystarczające. Biorąc jednak pod uwagę także dyscyplinującą funkcję odszkodowań i zadośćuczynienia, określanie jego wysokości na podstawie dochodów najuboższych warstw społecznych byłoby krzywdzące (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 lutego 2006 roku, IV CK 384/05, LEX nr 179739). Dlatego przyznawane aktualnie zadośćuczynienie jest stosunkowo wyższe niż jeszcze kilka lat temu (vide wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 marca 2006 roku, IV CSK 80/200, OSNC 2006/10/175). Zadośćuczynienie powinno przedstawiać ekonomicznie odczuwalną wartość, która nie może być nadmierna do doznanej krzywdy i aktualnych stosunków majątkowych w społeczeństwie, a więc powinno być utrzymane w rozsądnych granicach.

Powódka w chwili wypadku była 11– letnim dzieckiem, mającym przed sobą całe życie. Była dzieckiem kontaktowym, skorym do zabawy z rówieśnikami. Wskutek wypadku i doznanych urazów powódka przeszła diametralną zmianę, zmagała się z problemami emocjonalnymi, miała lęki, fobie, trudności ze snem. Z powodu hospitalizacji i rehabilitacji, która trwała długo wróciła do szkoły pod koniec roku szkolnego. Nie mogła odnaleźć się wśród rówieśników i zdecydowała się na powrót do starej szkoły. Była to trudna dla niej decyzja życiowa, bowiem ze zmianą szkoły powódka wiązała duże nadzieje na przyszłość.

Po powrocie do starej szkoły sytuacja nie uległa poprawie, tam również powódka miała trudności w relacjach z rówieśnikami, unikała okoliczności przypominających zdarzenie z dnia 6 września 2020 roku. Rozpoczęła terapię psychologiczną, jednak terapia została przerwana z przyczyn niezależnych od powódki. Całkowity trwały uszczerbek na zdrowiu E. B. spowodowany zespołem stresu pourazowego, jak również organicznymi zaburzeniami zachowania i emocji, skutkujące nieprawidłowo kształtującą się emocjonalność powódki, należy ocenić na 30%. Skutki wypadku utrudniają powódce funkcjonowanie w społeczeństwie, w szczególności w zakresie kontaktów międzyludzkich, co może mieć istotny wpływ na jej dalsze życie.

Biorąc pod uwagę jednak wszystkie okoliczności mające wpływ na rozmiar doznanej krzywdy, tj.: stopień i czas trwania cierpień psychicznych i fizycznych związanych z wypadkiem z dnia 6 września 2020 r., trwałość skutków wypadku, wiek poszkodowanej, żądana przez nią kwota zadośćuczynienia jest odpowiednia w rozumieniu art. 445 § 1 k.c. Wobec tego zdaniem Sądu adekwatną sumą zadośćuczynienia z tytułu szkody niemajątkowej jakiej powódka doznała w wyniku wypadku jest kwota 150 000 zł. Wobec tego, że pozwany w trakcie postępowania likwidacyjnego wypłacił powódce kwotę 18 500 zł zadośćuczynienia, Sąd zasądził od pozwanej spółki na rzecz powódki kwotę 131.500 zł tytułem zadośćuczynienia, która stanowi różnicę pomiędzy zadośćuczynieniem należnym powódce, a wypłaconym przez pozwanego.

Następną kwestią, którą należy rozstrzygnąć jest zasadność zgłoszonego przez powódkę żądania zasądzenia kwoty 21.882 zł tytułem odszkodowania obejmującego koszty opieki.

Podstawę prawną tak skonstruowanego roszczenia stanowi art. 444 § 1 zdanie pierwsze k.c., zgodnie z którym w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Intencją ustawodawcy, wyrażoną w przepisie art. 444 § 1 k.c., było objęcie granicami odszkodowania dochodzonego przez osobę, która doznała szkody w wyniku uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia, wszelkich kosztów pozostających w adekwatnym związku przyczynowym ze szkodą, a więc tych, które zostały poniesione w sposób niezbędny i celowy na działania zmierzające do poprawy stanu zdrowia. Poszkodowany może w szczególności domagać się kompensaty kosztów leczenia, pobytu w szpitalu, konsultacji lekarskich, dodatkowej pomocy pielęgniarskiej, wydatków na lekarstwa, kosztów związanych z transportem poszkodowanego po wypadku do domu, do szpitala, na zabieg, kosztów odpowiedniego odżywiania się, wydatków związanych z opieką i pielęgnacją po wyjściu ze szpitala, uznawanych za przejaw szeroko rozumianych kosztów leczenia ( Wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 11 czerwca 2015 r. w sprawie I ACa 1821/14, LEX nr 1771331).

Przechodząc do rozważań dotyczących ustalenia wysokości odszkodowania wskazać należy, że powódka domagała się jej wyłącznie z tytułu opieki osób trzecich w kwocie 21.882 zł w okresie od 18 września 2020 roku (po wyjściu ze szpitala) do dnia 18 czerwca 2021 roku (powrót do szkoły) tj. 273 dni przyjmując dzienny wymiar opieki – 6 godzin oraz stawkę 15 zł/h. Biegli z zakresu ortopedii i neurologii w swojej pisemnej opinii stwierdzili, iż powódka wymagała całodobowej opieki w okresie trzech miesięcy po wyjściu ze szpitala z przyczyn neurologicznych. Jak wynika ze stawek obowiązujących w Ośrodkach Pomocy (...) koszt 1 godziny usług opiekuńczych jest to kwota 15 zł, dlatego też zdaniem Sądu zasadnym byłoby przyznanie odszkodowania za okres 3 miesięcy w wymiarze całodobowym tj. od 18 września 2020 roku do 18 grudnia 2020 roku w kwocie 33.120 zł (92 dni x 24 h x 15 zł= 33.120 zł). Ponieważ jednak kwota ta przekracza wysokość kwoty żądanej przez powódkę, a Sąd jest związany żądaniem pozwu i nie może orzekać ponad żądanie zasadnym było zasądzenie na jej rzecz odszkodowania w wysokości 21.882 zł.

Odsetki ustawowe z uwagi na charakter roszczenia i ustalenie rozmiaru krzywdy na datę zamknięcia rozprawy po przeprowadzeniu postępowania dowodowego (art. 363 § 2 k.c.) zostały zasądzone od daty wydania wyroku. Dalej idące żądanie w zakresie odsetek zostało oddalone jako bezzasadne (pkt II wyroku).

W pkt III sentencji wyroku Sąd ustalił, że pozwany ponosi koszty procesu na podstawie art. 98 k.p.c., przy czym Sąd pozostawił szczegółowe ich wyliczenie referendarzowi sądowemu na podstawie art. 108 § 1 k.p.c.