Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 października 2024 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie, I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący: SSO Ewa Ligoń-Krawczyk

Protokolant: starszy sekretarz sądowy Ewa Kocielnik

po rozpoznaniu w dniu 17 września 2024 r. w Warszawie

na rozprawie sprawy z powództwa Dyrektora Wojewódzkiego Urzędu Pracy w W.

przeciwko (...) sp. z o.o. z siedzibą w N.

o zapłatę

I.  oddala powództwo,

II.  zasądza od Dyrektora Wojewódzkiego Urzędu Pracy w W. na rzecz (...) sp. z o.o. z siedzibą w N. kwotę 5.417 (pięć tysięcy czterysta siedemnaście) złotych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku, tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I C 365/24

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 14 października 2024 r.

Pozwem z 14 lutego 2024 r. (data stempla pocztowego) powód Dyrektor Wojewódzkiego Urzędu Pracy w W. wniósł o:

1)  rozpoznanie sprawy w postępowaniu upominawczym;

2)  orzeczenie nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu upominawczym obowiązku zapłaty przez pozwaną na rzecz powoda kwoty 110 992,64 zł wraz z odsetkami od następujących kwot:

a.  83 412,73 zł wraz z odsetkami w wysokości określonej jak dla zaległości podatkowych od dnia 5 września 2020 r. do dnia zapłaty;

b.  27 579,91 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 5 września 2020 r. do dnia zapłaty;

2)  zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kosztów postępowania sądowego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych wraz ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.

W razie wniesienia przez pozwaną sprzeciwu od nakazu zapłaty lub stwierdzenia braku podstaw do wydania nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym powód wniósł o:

1)  zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kwoty 110 992,64 zł wraz z odsetkami od następujących kwot:

a.  83 412,73 zł wraz z odsetkami w wysokości określonej jak dla zaległości podatkowych od dnia 5 września 2020 r. do dnia zapłaty;

b.  27 579,91 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 5 września 2020 r. do dnia zapłaty;

2)  zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kosztów postępowania sądowego , w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych wraz ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty ( pozew – k. 3-7).

Sąd nie znalazł podstaw do wydania nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym, więc postępowanie toczyło się w trybie zwykłym (zarządzenie z dnia 26 lutego 2024 r. – k. 45).

W odpowiedzi na pozew z dnia 2 kwietnia 2024 r. (data stempla pocztowego) pozwany (...) Sp. z o.o. z siedzibą w N. wniósł o:

1)  oddalenie powództwa w całości;

2)  zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, wg norm przepisanych.

Pozwany podniósł także zarzut przedawnienia zgłoszonego roszczenia ( odpowiedź na pozew – k. 50-59).

W dalszym toku postępowania strony podtrzymały swoje dotychczasowe stanowiska ( replika na odpowiedź na pozew – k. 80-82v; pismo przygotowawcze pełnomocnika pozwanej – k. 85-88; protokół z rozprawy z dnia 17 września 2024 r. - k. 104).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwany (...) Sp. z o.o. z siedzibą w N., wnioskiem z dnia 16 kwietnia 2020 r. wystąpił o przyznanie świadczeń na rzecz ochrony miejsc pracy, o których mowa w art. 15g ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem (...)19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (zwana dalej „ustawą o (...)19”). Pozwany we wniosku złożył oświadczenie, iż nie ubiegał się i nie będzie ubiegał się o pomoc w odniesieniu do tych samych pracowników w zakresie takich samych tytułów wypłaty na rzecz ochrony miejsc pracy. Pozwany złożył również oświadczenie, iż nie zamierza skorzystać ze zwolnień w opłacaniu składek na ZUS, o których mowa w ustawie (...)19.

(dowód:wniosek – k. 10-11)

Wniosek pozwanego został pozytywnie rozpatrzony, wobec czego strony zawarły umowę o wypłatę świadczeń na rzecz ochrony miejsc pracy ze środków Funduszu (...)na dofinansowanie wynagrodzenia pracowników objętych przestojem ekonomicznym albo obniżonym wymiarem czasu pracy, w następstwie COVID-19. Na podstawie zawartej między stronami umowy powód, za pośrednictwem Wojewódzkiego Urzędu Pracy, zgodnie z przepisami art. 15g ustawy o COVID-19, przekazał pozwanemu środki określone szczegółowo we wniosku.

Pozwany otrzymał wskazane środki w następujących transzach:

- I transza 150 926,33 zł, przelew wykonany dnia 28 maja 2020 r.,

- II transza 137 655,71 zł, przelew wykonany dnia 18 czerwca 2020 r.

Pozwany otrzymał łącznie kwotę w wysokości 288 582,04 zł. Dofinansowanie zostało przyznane za okres od dnia 6 kwietnia 2020 r. do dnia 6 czerwca 2020 r.

(dowód: pismo z dnia 25 listopada 2020 r. – k. 12; umowa – k. 13-16, potwierdzenie operacji bankowych – k. 17; karta procesu weryfikacji wstępnej wniosku o przyznanie świadczeń – k. 19)

Na mocy decyzji Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych pozwany został zwolniony z obowiązku opłacania należności z tytułu składek ZUS czterokrotnie – w dniu 18 lutego 2021 r., w dniu 15 marca 2021 r., w dniu 11 maja 2021 r. oraz 17 maja 2021 r. Zwolnienie zostało przyznane na podstawie art. 31zy ustawy o (...)19 oraz wydanych na jego podstawie przepisów wykonawczych.

(dowód: pismo z dnia 13 lipca 2023 r. - k. 34-35, 69-71).

Zgodnie z § 3 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 2 ust. 2 umowy o wypłatę świadczeń, pozwany był zobowiązany do złożenia powodowi dokumentów potwierdzających prawidłowość wykorzystania środków w terminie 30 dni po upływie okresu pobierania przyznanych świadczeń na rzecz ochrony miejsc pracy. Okres pobierania świadczeń upływał 6 czerwca 2020 r. Stosowne rozliczenie powinno zostać złożone do dnia 6 lipca 2020 r. Pozwany dotrzymał niniejszego terminu złożył rozliczenie otrzymanych środków. Pozwany dokonał na rzecz powoda zwrotu kwoty 20 634,00 zł.

(dowód:notatka służbowa w zakresie końcowego rozliczenia wniosku z dnia 30 października 2023 r. – k. 32-33; pismo z dnia 13 lipca 2023 r. - k. 34-35, 69-71)

W dniu 14 grudnia 2023 r. powód skierował do Sądu Rejonowego w Pruszkowie wniosek o zawezwanie do próby ugodowej w sprawie o zapłatę kwoty 110 992,64 zł wraz z odsetkami od następujących kwot:

a.  83 412,73 zł wraz z odsetkami w wysokości określonej jak dla zaległości podatkowych od dnia 5 września 2020 r. do dnia zapłaty;

b.  27 579,91 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 5 września 2020 r. do dnia zapłaty.

(dowód: wniosek o zawezwanie do próby ugodowej – k. 40-42v)

Powyższy niesporny stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów przedłożonych przez strony, w tym umowy o wypłatę świadczeń, zawartej przez strony, potwierdzenia przelewu środków dokonanych przez powoda na rzecz pozwanego, a także rozliczenia wniosku w zakresie otrzymanych środków na ochronę miejsc pracy z Funduszu (...). Spór pomiędzy stronami dotyczył możliwości uzyskania łącznego wsparcia na podstawie art. 15g i 31zy ustawy o COVID-19.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Powództwo podlegało oddaleniu w całości.

Powód domagał się zasądzenia od pozwanego kwoty 110 992,64 zł wraz z odsetkami, z uwagi na, jak twierdził, wykorzystanie części dotacji niezgodnie z warunkami określonymi w umowie oraz koniecznością zwrotu na rzecz powoda tej części dotacji wraz z należnymi odsetkami. Zdaniem powoda, pozwany nie dokonał pełnego rozliczenia otrzymanych środków na poczet wynagrodzenia pracowników objętych przestojem ekonomicznym albo obniżonym wymiarem czasu pracy, w następstwie (...)19. Strona powodowa podniosła, iż pozwany wnioskował na podstawie art. 15g ustawy o (...)19 dofinansowanie na wynagrodzenie oraz opłacenie składek ZUS na 3 miesiące i środki otrzymał, a następnie skorzystał ze zwolnienia, o którym mowa w art. 31zy ustawy o (...)19 również na okres 3 miesięcy. Ponadto, zdaniem strony powodowej, pozwany nie dokonał zwrotu niewykorzystanych środków, zgodnie z umową wraz z należnymi odsetkami.

Zdaniem Sądu, należy przychylić się do argumentacji przedstawionej w pismach procesowych pozwanego o dopuszczalności uzyskania wsparcia na podstawie art. 15g i art. 31zy ustawy o COVID-19, w przypadku, gdy pomoc ta dotyczyła różnych okresów. W tym zakresie należy przywołać wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 2 marca 2022 r. (I GSK 21/22, Legalis nr 2683419) oraz wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 27 kwietnia 2022 r. (I GSK 251/22, Legalis nr 2706422).

NSA w wyroku z dnia 2 marca 2022 r., I GSK 21/22 rozważał zagadnienie kumulacji wniosków o przyznanie dofinansowania wynagrodzeń pracowniczych z ustawy o COVID. Uznał przy tym, iż nietrafne jest stanowisko, że przyznanie dofinansowania na podstawie art. 15g ustawy COVID na tych samych pracowników przez okres 3 miesięcy eliminuje możliwość przyznania świadczenia na innej podstawie, w tym w szczególności na podstawie przepisu art. 15zzb ustawy COVID. Żaden z przepisów ustawy COVID nie wskazuje, że omawiane przepisy (art. 15g i 15 zzb) wzajemnie się wykluczają, co oznaczałoby, że przyznanie świadczenia na podstawie jednego z nich eliminuje możliwość jego udzielenia na podstawie drugiego. NSA podniósł również, iż […] kluczowe znaczenie w sprawie ma interpretacja art. 15zzb ust. 12 tego aktu prawnego. Jak już wskazano, zgodnie z tym przepisem przedsiębiorca nie może otrzymać dofinansowania w części, w której te same koszty zostały albo zostaną sfinansowane z innych środków publicznych. Według Naczelnego Sądu Administracyjnego użyty w art. 15zzb ust. 12 ustawy o COVID zwrot "te same koszty" dotyczy kosztów wynagrodzeń pracowników w rozumieniu art. 15g ust. 4 zdanie pierwsze ustawy o COVID oraz należnych od tych wynagrodzeń składek na ubezpieczenia społeczne należnych za te same okresy rozliczeniowe oraz odnoszących się do tych samych pracowników. Z kosztami tożsamymi (tymi samymi) mamy bowiem do czynienia na gruncie art. 15zzb ust. 12 ustawy o COVID wyłączenie w przypadku, gdy odnoszą się one do tych samych pracowników i tego samego okresu rozliczeniowego. Takie stanowisko Naczelnego Sądu Administracyjnego jest konsekwencją zastosowania w pierwszej kolejności wykładni językowej spornej regulacji. NSA doszedł do przekonania, iż w konsekwencji trafne jest stanowisko Sądu I instancji, zgodnie z którym nie można zatem zgodzić się z organem, że przyznanie dofinansowania na podstawie art. 15g ustawy COVID na tych samych pracowników przez okres 3 miesięcy eliminuje możliwość przyznania świadczenia na innej podstawie, w tym w szczególności na podstawie przepisu art. 15zzb ustawy COVID.

Ponadto, NSA w wyroku z dnia 27 kwietnia 2022 r. (I GSK 251/22) stanął na stanowisku, iż art. 15g ust. 18 ustawy o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych nie stoi na przeszkodzie do uzyskania przez przedsiębiorcę dofinansowania wynagrodzeń i składek ZUS pracowników na podstawie art. 15g tej ustawy, w sytuacji otrzymania już przez tego przedsiębiorcę dofinansowania wynagrodzeń i składek ZUS tych samych pracowników na podstawie art. 15zzb tej ustawy, jeżeli dofinasowanie to dotyczyło innego okresu. Z żadnego przepisu ustawy nie wynika, aby przyznanie pomocy na podstawie jednego przepisu ww. ustawy eliminowało możliwość uzyskania dofinansowania na podstawie innej regulacji tego aktu, oczywiście w przypadku spełnienia wskazanych w przepisach warunków przyznawania takiej pomocy. Podczas interpretacji przepisów ww. ustawy nie można pomijać celu ustawy, jakim jest ochrona miejsc pracy i pomoc przedsiębiorcom w tym zakresie, w tym zachowanie zasady sprawiedliwości podziału środków publicznych w szczególnym okresie pandemicznym.

Przytoczone powyżej orzeczenia NSA odnoszą się do instrumentów pomocowych określonych w art. 15g oraz art. 15zzb, dotyczących dofinansowania części kosztów wynagrodzeń pracowników oraz należnych od tych wynagrodzeń składek ZUS przyznawanych przez starostę, niemniej zdaniem Sądu, rację należy przyznać pozwanemu, że odpowiednio należy przyjąć zasadę braku konkurencyjnego charakteru środków pomocowych z art. 15g oraz art. 31zy ustawy o (...)19. Pozwany skorzystał ze środków pomocowych, które nie dotyczyły takich samych tytułów wypłat, bowiem obejmowały one inne okresy rozliczeniowe. Świadczenia na podstawie art. 15g ustawy o (...)19, pozwany uzyskał za okres 3 miesięcy od dnia 6 kwietnia 2020 roku. Zwolnienie ze składek ZUS przysługiwało pozwanemu czterokrotnie - w dniu 18 lutego 2021 r., w dniu 15 marca 2021 r., w dniu 11 maja 2021 r. oraz 17 maja 2021 r.

Sąd podziela stanowisko pozwanego, iż w niniejszym stanie faktycznym świadczenia z art. 15g ustawy o (...)19 zostały przyznane na okres, w którym były one należne. Jedynie w sytuacji, gdyby pozwany został zwolniony z obowiązku opłacania składek ZUS w danym okresie i za ten sam okres otrzymał dofinansowanie do tychże składek świadczenie by mu nie przysługiwało. Taka sytuacja w niniejszej sprawie nie miała jednak miejsca.

Wobec powyższego, powództwo podlegało oddaleniu.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. i zasądzono od powoda na rzecz pozwanego kwotę 5.417 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty – kwotę 5 400,00 na podstawie § 2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz kwotę 17,00 zł tytułem zwrotu opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

Sędzia Ewa Ligoń-Krawczyk