Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 października 2024 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie, I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Agnieszka Nakwaska-Szczepkowska

Protokolant: Sekretarz sądowy Karolina Stańczuk

po rozpoznaniu w dniu 9 października 2024 r. w Warszawie na rozprawie

sprawy z powództwa Skarbu Państwa - Prezydenta (...) W.

przeciwko (...) sp. z o.o. z siedzibą w W.

o zapłatę

I.  zasądza od (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. na rzecz Skarbu Państwa - Prezydenta (...) W. kwotę 751.245,59 zł (siedemset pięćdziesiąt jeden tysięcy dwieście czterdzieści pięć złotych pięćdziesiąt dziewięć groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie:

- od kwoty 187.809,59 zł (sto osiemdziesiąt siedem tysięcy osiemset dziewięć złotych pięćdziesiąt dziewięć groszy) od dnia 2 lutego 2021 r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 187.812 zł (sto osiemdziesiąt siedem tysięcy osiemset dwanaście złotych) od dnia 1 kwietnia 2021 r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 187.812 zł (sto osiemdziesiąt siedem tysięcy osiemset dwanaście złotych) od dnia 1 kwietnia 2022 r. do dnia zapłaty

- od kwoty 187.812 zł (sto osiemdziesiąt siedem tysięcy osiemset dwanaście złotych) od dnia 1 kwietnia 2023 r. do dnia zapłaty;

II.  zasądza od (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. na rzecz Skarbu Państwa – Prokuratorii Generalnej Rzeczypospolitej Polskiej kwotę 10.800 zł (dziesięć tysięcy osiemset złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

III.  nakazuje pobrać od (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Warszawie kwotę 37.563 zł (trzydzieści siedem tysięcy pięćset sześćdziesiąt trzy złote) tytułem opłaty od pozwu.

Sędzia Agnieszka Nakwaska-Szczepkowska

Sygn. akt I C 398/24

UZASADNIENIE

Pozwem z 8 marca 2024 r. Skarb Państwa reprezentowany przez Prezydenta (...) W. wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) sp. z o.o. w W. 751.245,59 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwoty 187.809,59 zł od dnia 2 lutego 2021 r. do dnia zapłaty, od kwoty 187.812 zł od dnia 1 kwietnia 2021 r. do dnia zapłaty, od kwoty 187.812 zł od dnia 1 kwietnia 2022 r. do dnia zapłaty, od kwoty 187.812 zł od dnia 1 kwietnia 2023 r. do dnia zapłaty, tytułem opłat rocznych za użytkowanie wieczyste nieruchomości będących własnością Skarbu Państwa: (...)oraz KW (...) za lata 2020-2023. Powód wniósł także o zasądzenie od pozwanego na jego rzecz zwrotu kosztów postępowania według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstw procesowego na rzecz Prokuratorii Generalnej RP.

(pozew – k. 3-10)

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu według norm przepisanych, ewentualnie – w razie uznania powództwa za zasadne – o rozłożenie świadczenia na 36 miesięcznych rat. Pozwany przyznał, że jest użytkownikiem wieczystym wskazanych przez powoda nieruchomości gruntowych. Zaznaczył, że do 2019 r. włącznie uiszczał opłaty roczne z tego tytułu w terminie. Epidemia COVID-19 wpłynęła na pogorszenie się sytuacji finansowej pozwanego. Pozwany wskazał, że dochodzona pozwem kwota jest na tyle duża, że pozwany nie będzie w stanie jej uiścić jednorazowo, stąd też wniosek ewentualny o jej rozłożenie na raty. Pozwany zaznaczył, że spodziewa się pozyskać dodatkowe finansowanie, które umożliwi mu wywiązanie się z obowiązku spłaty należności w trybie ratalnym.

(odpowiedź na pozew – k. 81-82v)

Na rozprawie w dniu 9 października 2024 r. pełnomocnik powoda wniósł o nieuwzględnianie wniosku pozwanego o rozłożenie świadczenia na raty. Zaznaczył, że pozwany nie spłacił zaległych opłat na rzecz powoda w żadnej części.

(protokół rozprawy z 09.10.2024 r. – k. 100-100v /protokół skrócony/)

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Skarb Państwa jest właścicielem nieruchomości gruntowych usytuowanych przy ul. (...) w W.: działka nr (...) z obrębu (...), dla której to nieruchomości Sąd Rejonowy dla Warszawy-Mokotowa w Warszawie prowadzi księgę wieczystą o numerze (...) oraz działka nr (...) z obrębu(...), dla której to nieruchomości Sąd Rejonowy dla Warszawy-Mokotowa w Warszawie prowadzi księgę wieczystą o numerze (...). Użytkownikiem wieczystym tych nieruchomości w latach 2020-2023 była (...) sp. z o.o. w W..

(okoliczności bezsporne, nadto wydruki odpisów kw – k. 12 i n.)

W latach 2020-2023 r. opłata roczna za użytkowanie wieczyste pierwszej z ww. nieruchomości gruntowych wynosiła 3.830,40 zł, a za użytkowanie wieczyste drugiej z tych nieruchomości 183.981,60 zł, w sumie 187.812 zł. Pozwany nie uiścił powyższych opłat za wskazany okres. Powód zaliczył na poczet opłaty rocznej za 2020 r. kwotę 2,41 zł uprzednio nadpłaconą przez pozwanego.

(okoliczności bezsporne)

Powyższe ustalenia Sąd poczynił przede wszystkim w oparciu o twierdzenia stron. Stan faktyczny sprawy nie był między stronami sporny. Sąd pominął zgłoszony przez pozwanego dowód z przesłuchania stron, uznając go za zbędny dla rozstrzygnięcia sprawy.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Żądanie powoda zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Poza sporem było, że powodowi przysługują w stosunku do pozwanej spółki wierzytelności z tytułu opłat rocznych za użytkowanie wieczyste dwóch nieruchomości gruntowych opisanych w pozwie w latach 2020-2023. Suma opłat za obie nieruchomości wynosiła we wskazanym wyżej okresie 187.812 zł. Powód domagał się zapłaty tytułem opłat rocznych za 4 lata, przy czym tytułem opłaty za 2020 r. w wysokości pomniejszonej o wcześniejszą nadpłatę wynoszącą 2,41 zł.

Zgodnie z art. 71 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (t.j. Dz. U. z 2024 r. poz. 1145; dalej „u.g.n.”) za oddanie nieruchomości gruntowej w użytkowanie wieczyste pobiera się pierwszą opłatę i opłaty roczne. Art. 71 ust. 4 zd. 1 u.g.n. stanowi zaś, że opłaty roczne wnosi się przez cały okres użytkowania wieczystego, w terminie do dnia 31 marca każdego roku, z góry za dany rok. Termin ten znajdował zastosowanie w odniesieniu do opłat rocznych za lata 2021-2023. Pozwany popadł w opóźnienie począwszy od 1 kwietnia 2021 r. co do obowiązku uiszczenia opłaty rocznej za 2021 r., od 1 kwietnia 2022 r. co do obowiązku uiszczenia opłaty rocznej za 2022 r., od 1 kwietnia 2023 r. co do obowiązku uiszczenia opłaty rocznej za 2023 r. W odniesieniu do opłaty rocznej za 2020 r. mocą art. 15j ust. 1 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (t.j. Dz. U. z 2024 r. poz. 340 ze zm.) termin do jej uiszczenia został przesunięty do 31 stycznia 2021 r., przy czym dzień ten przypadał w niedzielę, zatem pozwany popadł w opóźnienie począwszy od 2 lutego 2021 r.

Odsetki ustawowe za opóźnienie należały się powodowi na podstawie
art. 481 § 1 i 2 k.c.

Wniosek pozwanego o rozłożenie należności na raty nie został uwzględniony. Zgodnie z art. 320 k.p.c. w szczególnie uzasadnionych wypadkach sąd może w wyroku rozłożyć na raty zasądzone świadczenie. Pozwany, uzasadniając swój wniosek, ograniczył się do wskazania na pogorszenie się jego sytuacji finansowej na skutek epidemii COVID 19. Należy uznać za notorium fakt, że epidemia ta i związane z tym ograniczenia miały negatywny wpływ na kondycję finansową firm takich jak pozwana spółka. Pozwany nie wskazał jednak, dlaczego akurat w jego przypadku należność powinna zostać rozłożona na raty. Podkreślenia także wymaga, że Sąd, podejmując decyzję o rozłożeniu świadczenia na raty bądź nie, musi brać pod uwagę nie tylko interes pozwanego, ale także interes powoda. Mając na uwadze to, że pozwany nawet w minimalnej części nie spełnił świadczeń dochodzonych przez powoda, nawet w zakresie opłaty za 2020 r., przy czym nie uczynił tego także po doręczeniu odpisu pozwu, przemawiało to przeciwko uwzględnieniu wniosku o rozłożenie na raty. W odpowiedzi na pozew pozwany powołał się na bliżej nieokreślone dodatkowe finansowanie, którego się spodziewa, jednak żadnych konkretnych danych nie podał. Nadto, Sąd zwrócił uwagę na wewnętrzną sprzeczność odpowiedzi na pozew, w ramach której pozwany, uzasadniając wniosek o rozłożenie należności na raty, twierdził, że nie będzie w stanie uiścić jednorazowo całej dochodzonej przez powoda kwoty, z kolei zaś uzasadniając wniosek o odmowę zabezpieczenia, zaznaczył, że wniosek o rozłożenie należności na raty nie oznacza, że pozwany nie ma możliwości uregulowania długu, a jedynie że chciałby „unormować inny sposób jego zapłaty”.

Z tych przyczyn orzeczono jak w pkt. I wyroku.

O kosztach zastępstwa procesowego Sąd orzekł w pkt. II wyroku na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c., zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu. Należało zasądzić od pozwanej spółki na rzecz powoda kwotę 10.800 zł ustaloną zgodnie z § 2 pkt 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015 r. poz. 1804 ze zm.). Mając na uwadze treść art. 32 ust. 3 ustawy z dnia 15 grudnia 2016 r. o Prokuratorii Generalnej Rzeczypospolitej Polskiej (t.j. Dz. U. z 2024 r. poz. 1192) ww. kwotę należało zasądzić bezpośrednio na rzecz Skarbu Państwa – Prokuratorii Generalnej RP.

W pkt. III wyroku Sąd na podstawie art. 113 ust. 1 u.k.s.c. rozstrzygnął o nieuiszczonej przez powoda opłacie od pozwu w wysokości 37.563 zł Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Warszawie.

Sędzia Agnieszka Nakwaska-Szczepkowska