Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 grudnia 2024 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie, I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący: sędzia Piotr Królikowski

Protokolant: Jakub Wojdyna

po rozpoznaniu w dniu 13 listopada 2024 r. w Warszawie

na rozprawie sprawy z powództwa (...) z siedzibą w W.

przeciwko P. J.

o zapłatę

utrzymuje w całości w mocy wyrok zaoczny z dnia 29 maja 2023 r.

sędzia Piotr Królikowski

Sygn. akt I C 406/23

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 9 grudnia 2024 r.

Dnia 22 października 2022 r. (...) (zwany dalej jako Fundusz) z siedzibą w W. wniósł przeciwko P. J. pozew o zapłatę w postępowaniu upominawczym kwoty 72 912,56 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty tytułem wierzytelności zakupionych przez powoda od (...) Bank SA (zwany dalej Bankiem) oraz skapitalizowanych odsetek od dnia zawarcia umowy cesji do dnia poprzedzającego wniesienie pozwu w elektronicznym postępowaniu upominawczym (k. 102-104). Pozew ten był kontynuacją postępowania zainicjowanego uprzednio w EPU pozwem z dnia 3 lutego 2022 r. w którym wydano nakaz zapłaty, który utracił moc wskutek wniesienia sprzeciwu przez pozwanego.

W uzasadnieniu pozwu, powód wskazał, że pozwany 9 kwietnia 2018 roku zawarł z Bankiem umowę nr (...) o udzielenie kredytu konsolidacyjnego (dalej jako „umowa kredytu”). Pozwany nie uregulował swoich zaległości, pomimo wezwania do zapłaty z dnia 25 kwietnia 2019 roku. W piśmie z 17 czerwca 2019 r., (...) wypowiedział P. J. umowę, oraz postawił kwotę pozostałą na dzień 14 czerwca 2019 r. w stan pełnej wymagalności. Natomiast w dniu 19 listopada 2020 r., Powód zawarł z (...) Bankiem umowę sprzedaży wierzytelności, na podstawie których, wierzytelność P. J. została scedowana na Powoda.

W związku z niewniesieniem odpowiedzi na pozew przez pozwanego, na posiedzeniu niejawnym w dniu 29 maja 2023 r. Sąd Okręgowy w Warszawie wydał w sprawie wyrok zaoczny, nadając mu rygor natychmiastowej wykonalności.

W dniu 10 lipca 2023 r. pozwany wniósł sprzeciw od wyroku zaocznego, zaskarżając go w całości, wnosząc o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda kosztów postępowania. Pozwany twierdził, iż umowa ma charakter kredytu konsumenckiego, powód nie ma legitymacji czynnej w tej sprawie, roszczenie w momencie skierowania pozwu nie było wymagalne oraz że jest nieprawidłowo określone kwotowo. Ponadto, umowa kredytowa była niezgodna z prawem i zawierała klauzule abuzywne. Pozwany zaprzeczył, że otrzymał formularz z informacjami o kredycie konsumenckim oraz podkreślił, że powód nie wykazał udostępnienia mu takich informacji. Powód w piśmie z 23 sierpnia 2023 roku ustosunkował się twierdzeń zawartych sprzeciwie od wyroku.

W odpowiedzi na sprzeciw powód wniósł o utrzymanie wyroku zaocznego w całości, wskazując na ogólnikowość i bezzasadność argumentacji pozwanego. Do pisma załączył szereg dowodów na uzasadnienie własnej argumentacji.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

9 kwietnia 2018 roku P. J. zawarł umowę kredytu z bankiem (...) SA, celem spłaty swoich zobowiązań niezwiązanych z działalnością gospodarczą oraz na cele konsumpcyjne niezwiązane z działalnością gospodarczą. Bank przedłożył pozwanemu formularz informacyjny dotyczący kredytu konsolidacyjnego, w formie pisemnej.

W ramach zabezpieczenia spłaty kredytu, pozwany zawarł też z bankiem umowę ubezpieczenia na życie i zdrowie (wnioskopolisę). Bank udzielił pozwanemu kredytu w wysokości 61.442,16 zł, przy czym 15.913,52 zł oraz 4.202,64 zł zostało przelane na rachunek banku odpowiednio z tytułu prowizji za udzielenie kredytu oraz z tytułu pokrycia kosztów objęcia pozwanego ochroną ubezpieczeniową. Suma udostępnionych pozwanemu środków wynosiła 41.326 zł, z czego 6.326,00 zł na spłatę jego zobowiązania, a 35.000 zł na wydatki konsumpcyjne.

Dowód : umowa nr (...) o udzielenie nest kredytu konsolidacyjnego (k. 105-109); wnioskopolisa nr (...) (k. 295-296); formularz informacyjny dotyczący kredytu konsolidacyjnego (k.282-286); dyspozycja wypłaty kredytu, k. 287.

Dnia 26 kwietnia 2019 r., Bank nadał pozwanemu pismo z wezwaniem do opłacenia zalegającej raty, wyznaczając termin 14 dni od doręczenia, oraz poinformował o możliwości złożenia wniosku o restrukturyzację zadłużenia w trybie art. 75c prawa bankowego.

Dowód: wezwanie do zapłaty z dnia 2019-04-25 (k.119), potwierdzenie nadania pisma z dnia 26 kwietnia 2019 r. (k. 289)

Wobec bierności powoda, 17 czerwca 2019 nadał P. J. pismo, zawierające wypowiedzenie umowy kredytu, wraz z wezwaniem do zapłaty całości należności pozostałej na dzień 14 czerwca 2019 r., zastrzegając, że jeśli w terminie 30 dni od otrzymania pisma uiści on zaległości, to wypowiedzenie zostanie potraktowane jako niebyłe. Jako że P. J. nie spełnił świadczenia w terminie, 31 lipca 2019 r. skończył się umowny termin wypowiedzenia, a świadczenie stało się w całości wymagalne.

Dowód: wypowiedzenie umowy kredytu wraz z wezwaniem do zapłaty całości należności z dnia 2019-06-17 (k. 120), potwierdzenie nadania pisma z dnia 17 czerwca 2019 (k. 121) oraz zwrotne potwierdzenie odbioru przesyłki z dnia 17 czerwca 2019 (k.292)

19 listopada 2020 r. (...) Bank S.A zawarł umowę z(...), na mocy której Bank miał dokonać cesji m. in. wymagalnej wierzytelności P. J. na rzecz powoda. 2 grudnia 2020 roku Bank złożył oświadczenie stwierdzające spełnienie warunków umowy przez powoda i tym samym przeniesienie wierzytelności na Fundusz.

Dowód: umowa przelewu wierzytelności, wraz z repertorium A nr(...)oraz Aneksem nr 1 wraz z repertorium A Nr. (...) (k.157-166) , oświadczenie o przeniesieniu potwierdzające przelew wierzytelności w dacie nabycia (k.166).

Powód zawiadomił pozwanego o przelewie wierzytelności, oznaczając się jako nowego wierzyciela. Tym samym pismem, Fundusz wezwał pozwanego do zapłaty, wyznaczając termin na 20 stycznia 2021 r.

Dowód: Zawiadomienie o przelewie wierzytelności wezwanie do zapłaty z dnia 30 grudnia 2020 r. (k. 134-135)

Powód wystąpił przeciwko pozwanemu z pozwem o zapłatę w Elektronicznym Postępowaniu Upominawczym w dniu 3 lutego 2022. Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie wydał nakaz zapłaty z dnia 14 lutego 2022, nakazujący pozwanemu zapłatę wymaganej przez powoda kwoty. Pozwany jednakże skutecznie wniósł sprzeciw od nakazu zapłaty, w wyniku czego, na mocy postanowienia sądu z dnia 27 września 2022 r. nakaz utracił moc, a postępowanie zostało umorzone. W związku z powyższym, 21 października 2022 r. powód wniósł pozew o zapłatę w postępowaniu upominawczym.

Dowód: niesprzeczne , pozew przeciwko P. J. o zapłatę w EPU z dnia 2022-02-03. (k.137-139), Nakaz zapłaty Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie z dnia 14 lutego 2022 r. sygn. akt VI Nc-e 151441/22 (k.140), postanowienie Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie z dnia 27 września 2022 r. w sprawie VI Nc-e 151441/22 (k.154), pozew przeciwko P. J. z dnia 2022-10-21 (k.102-104).

Dnia 10 lipca 2023 r. pozwany złożył Bankowi i Funduszowi oświadczenie o skorzystaniu z sankcji kredytu darmowego.

Dowód: Oświadczenie o sankcji kredytu bankowego z dnia 10 lipca 2023, (k.238-245), potwierdzenia nadania do Banku i do Funduszu (k.246,255)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie przedłożonych przez stronę powodową oraz pozwanego dokumentów. Były one ze sobą spójne, a Sąd nie dopatrzył się okoliczności mogących rzutować na ich wiarygodność. Sąd dał wiarę przedstawionym w aktach sprawy dokumentom w zakresie w jakim wykazały one na istnienie między Bankiem a pozwanym stosunku umowy kredytu, zawarcia i zrealizowania umowy cesji wierzytelności pozwanego na rzecz powoda, nadania do pozwanego wezwania do zapłaty z dnia 25 kwietnia 2019 r., nadania do pozwanego i zwrotu do nadawcy wypowiedzenia umowy kredytu z dnia 17 czerwca 2019 r. Podkreślić wypadnie, iż wszelkie istotne dokumenty poświadczające fakt zawarcia czy wypowiedzenia umowy zostały złożone w odpisach poświadczonych za zgodność z oryginałem, w związku z tym zarzut pozwanego w tym zakresie są niezasadne.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Sprzeciw od wyroku zaocznego nie okazał się zasadny, w związku z czym Sąd utrzymał wyrok zaoczny w całości mocy.

Pozwany w sprzeciwie do wyroku zaocznego przedstawił zbiór ogólnikowych zarzutów, nie przedstawiając żadnych dowodów na ich poparcie. Podkreślić należy, iż zgodnie z ogólnym rozkładem ciężaru dowodu to na pozwanym ciążył obowiązek wykazania okoliczności z których wywodził skutki prawne i temu ciężarowi nie sprostał, ograniczając się do ogólnikowego podniesienia argumentacji typowej w tego typu sprawach. Podkreślić wypadnie na wstępie, iż wobec wniesienia pozwu w niniejszej sprawie w 2022 r. nie mają zastosowania przepisy k.p.c. o postępowaniu z udziałem konsumentów, zaś do umowy mają zastosowanie przepisy ustawy o kredycie konsumenckim w brzmieniu obowiązującym na datę jej zawarcia tj. 9 kwietnia 2018 r.

Pozwany zarzucał abuzywność postanowień umownych, w szczególności w zakresie wysokości prowizji i naliczania odsetek od niej. W pkt. 6 sprzeciwu pozwany twierdził, iż zastrzeżona prowizja banku jest rażąco zawyżona, oraz że nie powinny być od niej naliczane odsetki. Pozwany ograniczył się przy tym do zakwestionowania jej wysokości, nie przedstawiając żadnych dowodów mogących umożliwić Sądowi dokonanie oceny okoliczności towarzyszących zawarciu umowy i jej ewentualnej rażącej niekorzystności dla powoda, zaś jego nieobecność na rozprawie uniemożliwiła ustne pouczenie go o treści art. 6 k.c. i 232 k.p.c. Zgodnie z art. 36a ust 2 ustawy o kredycie konsumenckim w brzmieniu obowiązującym w dacie zawarcia umowy pozaodsetkowe koszty kredytu w całym okresie kredytowania nie mogą być wyższe od całkowitej kwoty kredytu. Pozwany wskazał, że zgodnie z częścią II lit. C umowy kredytu (k.105) suma udostępnionych pozwanemu środków wynosiła 41.326 zł, podczas gdy kwota prowizji, ustalona na podstawie II lit. B pkt. 2.3 umowy, wynosiła 15.913,52 zł. W związku z powyższym, kwota prowizji od udzielonego kredytu stanowi 38,5% jego wartości netto i nawet wg twierdzeń pozwanego mieści się w ustawowych granicach, także po nowelizacji prawa w tym zakresie. Poza wyrażeniem subiektywnego stwierdzenia, iż kwota ta jest nadmiernie wygórowana pozwany nie przedstawił żadnej argumentacji ani dowodów odnoszących się do tej konkretnej umowy i okoliczności jej zawarcia w tym zakresie. W konsekwencji w ocenie Sądu nie przekracza ona górnych granic dopuszczalnych kosztów prowizji i nie ma ona charakteru abuzywnego, uwzględniając okoliczność, że umowa została zawarta na 12 letni okres nie sposób przyjąć, iż wynagrodzenie z tytułu prowizji miało mieć charakter głównego wynagrodzenia Banku mającego obejść przepisy o odsetkach maksymalnych. Wysokość prowizji była klarownie przedstawiona pozwanemu w treści umowy, na jej pierwszej stronie, jak i została wykazana w formularzu informacyjnym (k.284). Pozwany nie wykazał, że sprzeciwiał się takiej kwocie, nie twierdził też, iż znajdował się w trudnym położeniu finansowym, lub był w jakimkolwiek stopniu przymuszony do zawarcia umowy kredytu - długi pozwanego spłacone kredytem wynosiły 6.326 zł, czym stanowiły zaledwie 15% kwoty netto kredytu, w pozostałym zakresie wykorzystał go na nieokreślone cele konsumpcyjne.

W części II lit. B. pkt 2.3. umowy kredytu na spłatę prowizji została przeznaczona pozwanemu kwota 15 913,52 zł. Zgodnie z postanowieniem Sądu Najwyższego z dnia 15 czerwca 2023 r. sygn. I CSK 4175/22: „ W wyroku z 18 maja 2017 r. I CSK 540/16 Sąd Najwyższy wyjaśnił, iż termin i sposób zapłaty prowizji kredytowej może być określony w umowie kredytu bankowego (art. 69 ust 2 pkt 9 Prawa Bankowego). Jeśli tak skonstruowana jest umowa, a kredytobiorca na te warunki przystaje i zdecyduje się do zapłaty prowizji przygotowawczej nie ze środków własnych, lecz ze środków o których udostępnienie umówił się z bankiem, to środki przekazane na ten cel kredytobiorcy , zwiększają jego zadłużenie kredytowe, które powinno być spłacone zgodnie z harmonogramem i z obciążeniem odsetkowym uzgodnionym przez strony. ”. Innymi słowy, jako że kwota prowizji została, zgodnie z umową, sfinansowana przez bank, to jej wysokość liczyła się do całkowitego zadłużenia pozwanego z tytułu tej wierzytelności i była wliczana do podstawy obliczania odsetek, zaś taki sposób jej finansowania jest zgodny z prawem i dopuszczalny w orzecznictwie.

W pkt. 3 sprzeciwu pozwany podnosi zarzut, iż nie wskazano na poczet jakich należności zaliczane były wpłaty kredytobiorcy i w jakich wysokościach. Wypadnie jednakże wskazać, iż powód załączył do umowy sposób naliczania odsetek i zarachowania wpłat pozwanego na poczet umowy (k. 126 – 133) – pozwany nie odniósł się w żaden konkretny sposób do tych dokumentów i wyliczeń, nie przedstawił żadnego konkretnego zarzutu mogącego je podważyć, stąd w ocenie Sądu ma on charakter gołosłowny i nie zasługuje na uwzględnienie.

Pozwany zarzucił, iż stawka referencyjna, określona w umowie kredytu na podstawie wskaźnika WIBOR 3M jest niezgodna z prawem europejskim, konkretnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady UE 2016/1011 z dnia 8 czerwca 2016 roku (Rozporządzenie BMR), oraz rażąco narusza interes konsumenta. Rozporządzeniem BMR określono standardy, których przestrzeganie pozwala na osiągnięcie pożądanego stanu dokładności i rzetelności indeksów stosowanych jako wskaźniki referencyjne, którym jest m.in. WIBOR.

Nie ma podstaw, aby podzielić taką argumentację. Wskaźnik WIBOR spełniał wymagania stawiane przed wskaźnikiem referencyjnym również przed datą wejścia w życie Rozporządzenia BMR. Wskaźnik ten w dniu wejścia w życie Rozporządzenia BMR pochodził od administratora GPW (...), będącego spółką zależną od Giełdy Papierów Wartościowych w W. i kontrolowaną przez Skarb Państwa. Administrator posiadał zezwolenie na prowadzenie działalności, polegającej na opracowywaniu wskaźników referencyjnych i znajduje się w rejestrze administratorów wskaźników referencyjnych prowadzonym przez Europejski Urząd Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych (dalej: ESMA) zgodnie z art. 29 Rozporządzenia BMR.

Ponadto, w marcu 2019 r. Komisja Europejska po zasięgnięciu opinii ESMA, na podstawie Rozporządzenia Wykonawczego Komisji UE 2019/482 z dnia 22 marca 2019 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2016/1368 ustanawiające wykaz kluczowych wskaźników referencyjnych stosowanych na rynkach finansowych, na podstawie rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/1011 uznała wskaźnik WIBOR za kluczowy wskaźnik referencyjny.

Natomiast w dniu 16 grudnia 2020 r. Komisja Nadzoru Finansowego, na podstawie art. 34 ust. 1 lit. a). Rozporządzenia BMR wydała zezwolenie na prowadzenie przez GPW (...) działalności jako administratora kluczowych wskaźników referencyjnych. Wydanie przez KNF zezwolenia dla administratora oznacza zatem, że organ nadzoru finansowego uznał proces wyznaczania wskaźnika referencyjnego WIBOR za zgodny z wymaganiami nałożonymi na podstawie przepisów prawa Unii Europejskiej tj. Rozporządzenia BMR. Samo wydanie zezwolenia nie wiąże sądu powszechnego w postepowaniu cywilnym, jednakże niewątpliwie strona wskazująca na bezprawny charakter danego wskaźnika winna przejawić inicjatywę dowodową w tym zakresie, czego pozwany nie uczynił. Zarzut niezgodności stawki referencyjnej z prawem europejskim jest więc w ocenie Sądu zarzutem bezpodstawnym, zaś spełnienie standardów Rozporządzenia BMR jest wystarczające dla przyjęcia, że wskaźnik WIBOR wyznaczany jest w sposób gwarantujący odpowiedni poziom ochrony. Należy również jednoznacznie podkreślić, że konsument nie musi rozumieć, ani nawet znać sposobu ustalania przez podmiot inny, niż kredytodawca, składowych odsetek należnych od konsumenta. Gdyby bowiem Bank odwoływał się np. do odsetek ustawowych, sposobowi ich ustalania można by postawić tożsamy zarzut. Odnosząc się do zarzutu abuzywności tego wskaźnika, to pozwany nie wykazał, by Bank z którym zawarł umowę miał wpływ na wysokość ustalanej stawki WIBOR w dacie zawierania umowy, co czyni bezprzedmiotowymi dalsze rozważania w tym zakresie.

Najdalej idącym zarzutem pozwanego był zarzut braku legitymacji czynnej powoda w niniejszej sprawie wskutek wadliwości zawartej umowy cesji. Pozwany przedstawił argumentację na rzecz twierdzenia, jakoby to cesja wierzytelności na rzecz Funduszu jest nieważna, bowiem w dokumencie stanowiącym kopię umowy przelewu wierzytelności przedstawionym w aktach sprawy nie ujawniono ceny, która stanowi element konieczny każdej umowy sprzedaży, niemożliwa jest więc weryfikacja jej skuteczności. Nie zostało też w jego ocenie wykazane, iż doszło do realizacji postanowień umowy.

Powyższy zarzut, dotyczący braku essentialia negotii w przedstawionym dokumencie jest o tyle nietrafiony, iż zarówno przedmiot umowy jak i cena zostały w nim zawarte - przedmiot wykazany został w załączniku 3a (k.164), a cena w § 4 umowy (k.158). Zgodnie z art. 509 § 1 KC. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki (§ 2). Przedmiotem umowy cesji jest wierzytelność, czyli prawo podmiotowe przysługujące wierzycielowi do żądania od dłużnika, aby spełnił świadczenie.

Aby wierzytelność mogła stać się przedmiotem czynności zobowiązująco – rozporządzającej musi być w dostateczny sposób oznaczona, zindywidualizowana. Przede wszystkim powinien być wyraźnie określony stosunek zobowiązaniowy, którego elementem jest zbywana wierzytelność ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 listopada 1999 r., sygn. III CKN 423/98). Chodzi tu głównie o oznaczanie stron tego stosunku, świadczenia oraz przedmiotu świadczenia. Wskazane elementy muszą być oznaczone bądź przynajmniej oznaczalne już w momencie zawierania umowy przenoszącej wierzytelność, do chwili zaś przejścia wierzytelności z majątku zbywcy do majątku nabywcy powinno nastąpić wyczerpujące sprecyzowanie również pozostałych elementów stosunku zobowiązaniowego, w którego ramach istnieje zbywana wierzytelność. Umowa cesji między Bankiem a (...) bez wątpienia spełnia powyższe wymaganie, precyzując w załączniku 3a przelew na rzecz Funduszu wierzytelności pozwanego będącą przedmiotem tej sprawy. Tym samym Powód nabył legitymację czynną do wytoczenia powództwa.

Kwestia wysokości ceny w umowie cesji jest bez znaczenia dla skuteczności tej umowy i w związku z tym, dla rozstrzygnięcia sprawy. Zatajenie ceny w udostępnionej kopii umowy nie implikuje w żadnym stopniu, iż skonkretyzowana cena nie została ustalona w treści oryginału umowy, nie odnosiła się ona tylko do wierzytelności pozwanego ale do całego portfela nabywanych wierzytelności i jej zatajenie jako tajemnicy handlowej jest w pełni zrozumiałe i nie wskazuje na nieodpłatny charakter zawartej umowy, zwłaszcza uwzględniając formę zawartej umowy i jej podpisanie z udziałem notariusza.

Nie ma też podstaw aby stwierdzić, że umowa nie została zrealizowana. Zgodnie z „ Oświadczeniem o przeniesieniu potwierdzającym przelew wierzytelności w dacie nabycia”, bank oświadczył, iż powód zrealizował swoje świadczenie (k.166), czyli został spełniony warunek cesji. Pozwany nie wskazywał by Bank nadal formułował w stosunku do niego roszczenia, zaś powód dysponuje dokumentami które mógł nabyć tylko w wyniku zrealizowania umowy.

Zgodnie z art. 13 pkt 1. ustawy o kredycie konsumenckim, kredytodawca lub pośrednik kredytowy przed zawarciem umowy o kredyt konsumencki jest zobowiązany podać konsumentowi dokument na trwałym nośniku, w czasie umożliwiającym zapoznanie się z kluczowymi dla umowy informacjami. (...) Bank wywiązał się tego obowiązku, przedkładając pozwanemu formularz informacyjny dotyczący kredytu konsolidacyjnego, spełniający wymogi ustawy. który następnie został parafowany przez pozwanego (k. 282-292). Ponadto, w umowie kredytu pozwany potwierdził otrzymanie formularzu informacyjnego (k.108), więc zarzuty w tym zakresie po raz kolejny należy uznać za gołosłowne.

W dalszej kolejności pozwany twierdził, iż nie miał zaległości w Banku bowiem dokumenty to wykazujące nie są dokumentami prywatnymi ani urzędowymi. W postępowaniu dowodowym, zgodnie z zasadą swobodnej oceny dowodów (art. 233 k.p.c.), każdy dokument może stanowić dowód w sprawie, niezależnie od tego czy przysługuje mu kategoria dokumentu prywatnego czy też nie. W gruncie rzeczy, art. 309 kpc pozostawia możliwość przeprowadzenia każdego dowodu, z dowolnego środka, który można wykorzystać w sprawie. Innymi słowy, dokument nie musi dochować formy dokumentu prywatnego lub urzędowego aby był on dokumentem lub posiadał wartość dowodową. Tym samym, twierdzenie pozwanego, iż dokumenty przedstawione przez powoda na okoliczność zaistnienia zaległości („ historia odsetek wraz z raportem zestawienia należności i spłat kredytu” k. 126-133) nie spełniają warunków z art. 245 k.p.c., w żadnym stopniu nie wpływa na ich wartość dowodową w ocenie Sądu. Brak podpisu wystawcy oznacza jedynie brak domniemania autentyczności zawartych w nich oświadczeń woli, które zresztą w tych dokumentach i tak nie występują. Powyższe dokumenty korespondują z pozostałym materiałem dowodowym i w sposób wiarygodny przedstawiają historię zobowiązania pozwanego, a przede wszystkim nie zostały merytorycznie podważone przez pozwanego, który nie wykazał, by nie uwzględniono w nich jakiejkolwiek z jego wpłat, lub zawierały one błędy rachunkowe. To pozwany ma wykazać, iż spełnił ciążące na nim zobowiązanie, bowiem strona powodowa nie ma możności wykazania, że nie zostało ono spełnione.

W ocenie Sądu Okręgowego zawarta razem z umową kredytu wnioskopolisa nie spełnia znamion misselingu. W pkt 10.1 części III przedmiotowej umowy kredytu, pozwany złożył oświadczenie, iż zapoznał się z „Ogólnymi Warunkami Ubezpieczenia Kredytobiorców”, Kartą Produktu Ubezpieczeniowego” i Wnioskopolisą” oraz że został „poinformowany i akceptuje treść koszty tego Ubezpieczenia”. Zarzut misselingu jest więc bezpodstawny, jako że pozwany miał łatwy dostęp do wszystkich potrzebnych mu informacji na temat rzeczowego ubezpieczenia. Nie zostało też udowodnione przez pozwanego, iż Bank wprowadzał go w błąd w zakresie obligatoryjności ubezpieczenia, szczególnie, iż zarówno pkt 10.1.5 jak i pkt 10.1.6. umowy stanowią jednoznacznie, iż ubezpieczenie na zabezpieczenie kredytu jest fakultatywnym uprawnieniem klienta (k. 108). Pozwany nie przedstawił żadnego dowodu w zakresie twierdzenia, że bez zawarcia tej umowy Bank nie udzieliłby mu kredytu.

Tak samo „ Formularz informacyjny dotyczący kredytu konsolidacyjnego” zaprzecza obowiązkowi zawarcia umowy dodatkowej, przedstawiając ją jedynie jako warunek zawarcia umowy na preferencyjnych warunkach (k.284).

Zgodnie z art. 75c ust. 1 i 2 Prawa Bankowego, jeżeli kredytobiorca opóźnia się ze spłatą zobowiązania z tytułu udzielonego kredytu, bank wzywa go do dokonania spłaty, wyznaczając termin nie krótszy niż 14 dni roboczych, a w wezwaniu bank informuje kredytobiorcę o możliwości złożenia, w terminie 14 dni roboczych od dnia otrzymania wezwania, wniosku o restrukturyzację zadłużenia.

W pozwie i w odpowiedzi na sprzeciw, powód przedstawił dokumenty, w których wykazał, że nadał na adres kredytobiorcy wezwanie do zapłaty oraz wypowiedzenie umowy, co uczynił odpisami pocztowych dokumentów mających charakter dokumentów urzędowych (k.121-123,290,292). Zgodnie bowiem z art. 17 ustawy z dnia 23 listopada 2012 r. - Prawo pocztowe potwierdzenie nadania przesyłki rejestrowanej wydane przez operatora wyznaczonego oraz wydruk potwierdzenia nadania przesyłki, pobrane samodzielnie z systemu teleinformatycznego operatora wyznaczonego, mają moc dokumentów urzędowych.

O ile dowód nadania przesyłki nie zawsze wystarcza do udowodnienia jej doręczenia, to prowadzi do powstania domniemania faktycznego (art. 231 k.p.c.) doręczenia przesyłki, gdyż Sąd nie ma żadnych przesłanek, aby przyjąć, że Poczta Polska nie wywiązała się ze swoich obowiązków. Takie domniemanie może być przez adresata obalone przez wykazanie, iż nie miał możliwości zapoznania się z zawartym w niej oświadczeniem woli. Pozwany jednakże nie przedstawił żadnych dowodów mających wskazywać na wspomnianą niemożliwość. Podkreślić należy, że zgodnie z art. 61 § 1 k.c. oświadczenie woli, które ma być złożone innej osobie, jest złożone z chwilą, gdy doszło do niej w taki sposób, że mogła zapoznać się z jego treścią – tym samym okoliczność nie odebrania przez pozwanego przesyłki z wypowiedzeniem umowy nie ma znaczenia, skoro mógł ja odebrać i zapoznać się z jej treścią to doszło następnie do skutecznego wezwania do zapłaty i pouczenia o możności restrukturyzacji zadłużenia, a następnie do wypowiedzenia umowy kredytowej.

Podsumowując powyższe rozważania, Sąd stwierdził, że w niniejszej sprawie nie zostało wykazane przez powoda, aby zaktualizowały się określone w art. 45 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim przesłanki do złożenia w imieniu kredytobiorcy oświadczenia o skorzystaniu z sankcji kredytu darmowego. Nadto zostało ono złożone w 2023 r. - 4 lata po wypowiedzeniu umowy, a więc z naruszeniem ustawowego terminu wskazanego w art. 45 ust. 5 ustawy o kredycie konsumenckim. Oświadczenie o sankcji kredytu darmowego złożone przez pozwanego jest tym samym nieskuteczne, w związku z czym pozwany nie zwolnił się od zwrotu odsetek i kosztów kredytu na rzecz powoda.

Wobec powyższego Sąd na podstawie art. 343 k.p.c. utrzymał wyrok zaoczny w mocy w całości w tym także w zakresie rozstrzygnięcia o kosztach procesu w pkt 2 sentencji wyroku zaocznego zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu wyrażoną w art. 98 § 1-3 k.p.c. Powództwo zostało uwzględnione w całości, wobec czego zasadnym było obciążenie pozwanego całością kosztów poniesionych przez pozwanego, na które składały się koszty zastępstwa procesowego w łącznej wysokości 5.400 zł, 17 zł opłaty skarbowej od pełnomocnictwa i 3.646 zł opłaty sądowej od pozwu. Ponadto stosownie do art. 98 § 1 ¹ k.p.c. Sąd zasądził odsetki ustawowe za opóźnienie, za czas od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

sędzia Piotr Królikowski