Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 sierpnia 2024 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie, I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący: SSO Bożena Chłopecka

Protokolant: sekretarz sądowy Oliwia Goliszewska

po rozpoznaniu w dniu 16 lipca 2024 r. w Warszawie

na rozprawie sprawy z powództwa K. Ż.

przeciwko (...) Towarzystwu Ubezpieczeń (...) S.A. z siedzibą w S.

o zapłatę i rentę

I.  zasądza od (...) Towarzystwa Ubezpieczeń (...) S.A. z siedzibą w S. na rzecz K. Ż.:

1)  kwotę 410.263,92 zł (czterysta dziesięć tysięcy dwieście sześćdziesiąt trzy złote i 92/100) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 8 kwietnia 2020r. do dnia zapłaty, z tytułu odszkodowania,

2)  rentę w kwocie 2.829,41 zł (dwa tysiące osiemset dwadzieścia dziewięć złotych i 41/100) miesięcznie, płatną z góry do 10-tego dnia każdego miesiąca, poczynając od września 2022r., wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w przypadku uchybienia terminowi płatności,

II.  ustala, że (...) Towarzystwo Ubezpieczeń (...) S.A. z siedzibą w S. ponosi w całości koszty postępowania, z tym, że ich wyliczenie pozostawia referendarzowi sądowemu.

Sygn. akt: IC 428/22

UZASADNIENIE

W pozwie złożonym w dniu 12 września 2022 roku (data prezentaty Biura Podawczego tut. Sądu) przeciwko (...) Towarzystwu Ubezpieczeń (...) S.A. z siedzibą w S. powód K. Ż. wniósł o :

1)  zasądzenie od pozwanego (...) Towarzystwa Ubezpieczeń (...) S.A. w S. na rzecz powoda K. Ż. odszkodowania w wysokości 530.513,71 zł, z tytułu utraconych zarobków, wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia doręczenia odpisu pozwu pozwanemu do dnia zapłaty;

2)  zasądzenie od pozwanego (...) Towarzystwa Ubezpieczeń (...) S.A. w S. na rzecz powoda K. Ż. renty w wysokości kwoty (...) zł miesięcznie płatnej z góry do rąk powoda do dnia 10-tego każdego miesiąca, poczynając od miesiąca złożenia pozwu wraz z ustawowymi odsetkami od dnia doręczenia odpisu pozwu pozwanemu do dnia zapłaty.

Ponadto powód wniósł o zasądzenie na jego rzecz od pozwanego zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa wraz z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu swojego stanowiska powód wskazał, iż domaga się odszkodowania z tytułu utraconych zarobków, które utracił w wyniku wypadku drogowego z dnia 13 lipca 2013 roku, w wyniku którego stał się osobą czasową niezdolną do samodzielnej egzystencji i pomimo długotrwałego leczenia i intensywnej rehabilitacji trwale pozostaje osobą o istotnie obniżonej sprawności fizycznej. Ponadto powód wskazał, iż pojazd sprawcy w chwili zdarzenia był ubezpieczony w zakresie OC u (...) S.A., którego następcą prawnym jest pozwany (...) Towarzystwo Ubezpieczeń (...) S.A. z siedzibą w S. /pozew k. 3-9/.

Pozwany (...) Towarzystwo Ubezpieczeń (...) S.A. z siedzibą w S. w odpowiedzi na pozew z dnia 21 października 2022 roku wniósł o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie od powoda kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych i zwrotu opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

Pozwany uznał swoją odpowiedzialność za skutki wypadku z dnia 13 lipca 2013 roku, któremu uległ powód, lecz z uwagi na to, iż wywiązał się już z obowiązku wypłaty odszkodowania wypłacając powodowi kwotę 120.249,79 zł wniósł o oddalenie powództwa kwestionując zasądzenie kolejnych kwot. Ponadto w kwestii żądanych przez powoda odsetek pozwany wskazał, iż ewentualne ustalenie należności odsetkowej powinno być liczone od dnia wyrokowania /odpowiedź na pozew k. 115-120/.

W piśmie złożonym dnia 3 stycznia 2023 roku (data nadania w UP k. 150) powód zmodyfikował żądanie i wniósł o zasądzenie od pozwanego na jego rzecz kwoty określonej w pkt 1 pozwu wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 08 kwietnia 2020 roku do dnia zapłaty tj. od dnia następującego po wydaniu przez stronę pozwaną decyzji w przedmiocie odszkodowania. Ponadto powód cofnął częściowo pozew o zapłatę w zakresie roszczenia o zapłatę kwoty 120.249,79 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia doręczenia odpisu pozwu pozwanej do dnia zapłaty z uwagi na zaspokojenie roszczenia w tej części. Tym samym wskazał, iż wnosi o zasadzenie od pozwanego kwoty 410.263,92 zł /pismo k. 129-137/.

Postanowieniem z dnia 26 czerwca 2023 roku Sąd Okręgowy w Warszawie umorzył postępowanie w niniejszej sprawie w części dotyczącej żądania powoda K. Ż. w zakresie zasądzenia od pozwanego (...) Towarzystwa Ubezpieczeń (...) S.A. z siedzibą w S. kwoty 120.249,79 zł /postanowienie k. 152/.

W dalszym toku postępowania strony podtrzymywały swoje stanowiska w sprawie /protokół rozprawy k. 204-206/.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 13 lipca 2013 roku doszło do wypadku komunikacyjnego, w którym poszkodowany został powód K. Ż. będący kierowcą pojazdu marki R. (...). Sprawcą wypadku był kierujący samochodem marki V. (...) o nr rej. (...), który nie zachował należytej ostrożności, stracił panowanie nad pojazdem i zderzył się czołowo z jadącym z naprzeciwka samochodem powoda. W wyniku wypadku śmierć ponieśli pasażer podróżujący ze sprawcą oraz żona powoda. Sprawca wypadku był ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w (...) S.A., którego następcą prawnym jest pozwany (...) Towarzystwo Ubezpieczeń (...) S.A. z siedzibą w W. /okoliczności bezsporne/.

W wyniku wypadku powód doznał wielonarządowego urazu ciała, urazu czaszkowego, ostrej niewydolności oddechowej, wieloodłamowego złamania talerza kości biodrowej z przemieszczeniem odłamów, wieloogniskowego stłuczenia mózgu, anosomii (brak wyczuwania zapachów), złamania podstawy paliczka bliższego palca V, zaburzeń poznawczych oraz reaktywnego zespołu depresyjnego / dowody: dokumentacja medyczna płyta k. 101/.

Powyższe obrażenia spowodowały u powoda konieczność pobytu na oddziałach intensywnej opieki medycznej, w trakcie której powód przeszedł intensywną terapię, operację oraz rehabilitację. Bezpośrednio po wypadku powód był niezdolny do jakichkolwiek samodzielnych czynności w zakresie dbałości o własną osobę, jak i możliwość poruszania się. W tym czasie korzystał z pomocy syna, który zamieszkał razem z powodem. Na skutek rehabilitacji odzyskał możliwość chodzenia, w tym poruszania się po schodach oraz wykonywania codziennych czynności higienicznych, jak korzystanie z toalety, mycie jedzenie, ubieranie się / dowody: zeznania powoda K. Ż. k. 204-205/.

Z powodu obrażeń poniesionych w wyniku wypadku, a także utraty żony powód załamał się nerwowo i popadł w depresję. Powód zgłosił się do (...), gdzie przepisano mu leki antydepresyjne. Stwierdzono u niego zaburzenia adaptacyjne. Powód miał znacznie obniżony nastrój, nasilone zaburzenia snu, trudności z koncentracją uwagi, trudności z funkcjonowaniem / dowód: dokumentacja medyczna płyta k. 101/.

Przed wypadkiem powód prowadził własną działalność gospodarczą polegającą na diagnostyce, serwisowaniu i naprawie przemysłowych silników elektrycznych dużych mocy oraz central wentylacyjnych. Średni miesięczny dochód powoda przed wypadkiem wynosił (...) zł. W okresie od dnia 1 listopada 2013 roku do dnia 31 stycznia 2019 roku powód pobierał rentę rodzinną z Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w wysokości ok. (...) zł miesięcznie. Po wypadku z uwagi na doznane urazy powód nie mógł podejmować pracy zarobkowej przez około dwa lata. Przez ten czas prowadzony przez niego zakład stracił wielu kontrahentów. Działalność gospodarcza została wznowiona przez powoda w dniu 1 września 2017 roku. Utrata węchu i częściowo słuchu utrudnia mu podejmowanie czynności w życiu zawodowym / dowody: wydruk (...) k. 34-34v., deklaracje VAT powoda za lata 2010 -2019 k. 35-90v., zaświadczenie o wysokości pobieranej przez powoda renty rodzinnej k. 91-91v., zaświadczenie k. 125, zeznania powoda K. Ż. k. 204-205/.

Po wypadku, życie powoda zmieniło się diametralnie. W wyniku wypadku powód został skazany na ból i cierpienie, nie tylko fizyczne, ale i psychiczne. Był poddawany rehabilitacji. Przeszedł zabieg operacyjny. Miał ograniczenia ruchowe spowodowane operacją, a także długotrwałą rehabilitacją. Miało to wpływ na życie codzienne powoda. Z przyczyn zdrowotnych powód przebywał na zwolnieniach lekarskich, co miało bezpośrednie przełożenie na poziom jego zarobków, czy też życie prywatne. Musiał zawiesić prowadzoną przez siebie działalność gospodarczą.

Kontuzja jakiej powód doznał w wyniku wypadku (utrata węchu i słuchu) do chwili obecnej ogranicza jego możliwości w czynnościach związanych z życiem codziennym i zawodowym. Powód w dalszym ciągu ma problemu z drętwieniem kończyny dolnej, ciężko mu jest zginać kolana. Ma problemy z kolanem.

K. Ż. po wypadku miał problemy z poradzeniem sobie z zaistniałą sytuacją, miewał chwile zwątpienia i załamania. Nie mógł pracować, czuł się niezdolny do pracy. Miał trudności w robieniu zakupów lub w sprzątaniu. Pomagali mu córka i syn. Syn nawet zamieszkał wraz z powodem. Ponadto cierpiał również z powodu utraty żony w przedmiotowym wypadku. Korzystał z pomocy psychologa, był na terapii. Ponadto leczył się psychiatrycznie. Zmieniło się jego nastawienie do życia. Obecnie nasilenie większości objawów u powoda obniżyło się, co spowodowało zaprzestanie leczenia psychiatrycznego i psychologicznego. Powód podjął pracę, choć nadal ma poczucie nie pełnej sprawności, co wpływa niekorzystnie na jego motywację do działania i codzienne funkcjonowanie / dowody: zeznania powoda K. Ż. k. 204-205, badanie psychologiczne przeprowadzone na zlecenie pozwanego k. 127, opinia biegłego P. Ś. prywatna z dnia 5 października 2021 roku k. 19-33, opinia biegłego k. 172-178/.

Po powrocie do pracy powód za pośrednictwem pełnomocnika zwrócił się do pozwanego o przyznanie odszkodowania z tytułu utraconego dochodu i renty. Decyzją z dnia 7 kwietnia 2020 roku pozwany przyznał powodowi odszkodowanie w wysokości 120.249,79 zł i odmówił przyznania świadczeń w pozostałym zakresie / dowody: decyzja k. 15-15v., polecenie przelewu k. 124/.

W dniu 3 lutego 2022 roku powód zwrócił się do pozwanego wraz z wnioskiem o ponowne rozpoznanie sprawy w przedmiocie określenia wysokości odszkodowania z tytułu utraconych zarobków jak również renty z tytułu częściowej utraty zdolności do pracy zarobkowej (w 20%) w wysokości (...) zł miesięcznie.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o dokumenty zawarte w aktach sprawy, które nie pozostawały ze sobą w sprzeczności i których autentyczności i zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy nie kwestionowała żadna ze stron niniejszego postępowania oraz na podstawie zeznań powoda K. Ż. k. 204-205/.

W konsekwencji ustalenia dotyczące obrażeń, jakich doznał powód, przebiegu ich leczenia oraz zakresu i natężenia cierpień, Sąd poczynił w oparciu o w pełni zgodne ze sobą dokumenty medyczne i zeznania przesłuchanego w charakterze strony K. Ż., a także opinie sądowe sporządzone przez biegłego lekarza neurologa P. Ś.. Opinie te zostały sporządzone przez osobę posiadającą odpowiednie kwalifikacje na podstawie dokumentacji lekarskiej oraz badań podmiotowego i przedmiotowych powoda. Opinie te są precyzyjne i rzeczowe oraz w sposób dokładny i wyczerpujący odpowiadają na zadane biegłym pytania. Z tych też względów Sąd uznał sporządzone w sprawie opinie za pełnowartościowy materiał dowodowy. W takim zaś stanie rzeczy nie było żadnych podstaw do kwestionowania opinii biegłych i płynących z nich wniosków.

Dokonując oceny opinii, Sąd wziął pod uwagę stanowisko biegłego lekarza neurologa P. Ś., który stwierdził u powoda K. Ż. stan po urazie wielonarządowym w wypadku komunikacyjnym w dniu 13 lipca 2013 roku ze stłuczeniem płuc, ciężki uraz czaszkowo-mózgowy z wieloogniskowym stłuczeniem mózgu oraz złamaniem kości czaszki, powikłany obrzękiem mózgu i niewydolnością oddechową, wtórne do urazu zaburzenia funkcji poznawczych, A. (utrata węchu), stan po wieloodłamowym złamaniu talerza kości biodrowej po stronie lewej leczony operacyjnie w dniu 29 lipca 2013 roku, astma oskrzelowa w wywiadzie, ograniczne zaburzenia nastroju o charakterze depresyjnym, zespół czołowy, złamanie podstawy paliczka bliższego palca V ręki prawej (uraz powstał w związku z ograniczeniem sprawności w trakcie rehabilitacji w dniu 20 sierpnia 2013 roku). Biegły stwierdził, iż pozwany ubezpieczyciel zaniżył uciążliwość leczenia oraz niezdolność powoda do pracy. Zdaniem biegłego trudno wskazać, iż do dnia 31 marca 2014 roku powód był niezdolny do pracy w 100%, zaś od dnia 1 kwietnia 2014 roku był tak samo zdolny jak w dniu badania. Zdaniem biegłego zdolność ta następowała stopniowo, zaś zakres upośledzenia pracy oznaczono na poziomie 20%. Biegły dodał, iż z powodu długotrwałego i nieodwracalnego uszkodzenia mózgu należy spodziewać się, że proces starzenia i degeneracji mózgu będzie następował szybciej, zaś okres aktywności zawodowej poszkodowanego w związku z przebytym uszkodzeniem mózgu będzie krótszy o ok. 3-4 lata.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

W ocenie Sądu powództwo w niniejszej sprawie zasługiwało na uwzględnienie.

W myśl art. 435 k.c., prowadzący na własny rachunek przedsiębiorstwo lub zakład wprawiany w ruch za pomocą sił przyrody (pary, gazu, elektryczności, paliw płynnych itp.) ponosi odpowiedzialność za szkodę na osobie lub mieniu, wyrządzoną komukolwiek przez ruch przedsiębiorstwa lub zakładu, chyba że szkoda nastąpiła wskutek siły wyższej albo wyłącznie z winy poszkodowanego lub osoby trzeciej, za którą nie ponosi odpowiedzialności. Stosownie zaś do art. 436 § 1 k.c., odpowiedzialność przewidzianą w artykule poprzedzającym ponosi również samoistny posiadacz mechanicznego środka komunikacji poruszanego za pomocą sił przyrody.

Podstawową przesłanką odpowiedzialności samoistnego posiadacza środka komunikacji określoną w art. 436 § 1 k.c. jest wymaganie, aby szkoda wyrządzona została przez ruch mechanicznego środka komunikacji poruszanego za pomocą sił przyrody.

Niezaprzeczalnie kierujący samochodem marki V. (...).8, CL, nr rej. (...) wyrządził powodowi K. Ż. szkodę przez ruch pojazdu. Odpowiedzialność samoistnego posiadacza środka komunikacji oparta na zasadzie ryzyka oznacza, że posiadacz taki nie może uwolnić się od niej w drodze ekskulpacji, jedyną bowiem podstawą uchylenia tej odpowiedzialności może być tylko wykazanie jednej z okoliczności, a mianowicie, że szkoda nastąpiła wskutek siły wyższej, z wyłącznej winy poszkodowanego lub z wyłącznej winy osoby trzeciej, za którą posiadacz nie ponosi odpowiedzialności.

Powstanie odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierowcy pojazdu za szkodę wyrządzoną ruchem pojazdu innym podmiotom pociąga za sobą obowiązek wypłaty przez zakład ubezpieczeń świadczeń z tytułu ubezpieczenia OC w granicach odpowiedzialności posiadacza lub kierowcy pojazdu mechanicznego. Zgodnie z art. 822 § 4 k.c., uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela.

Pozwany (...) Towarzystwo Ubezpieczeń (...) S.A. w S. w niniejszej sprawie nie kwestionował swojej odpowiedzialności z tytułu zawartej umowy obowiązkowego ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych w związku z wypadkiem z dnia 13 lipca 2013 roku, w którym powód doznał obrażeń ciała/rozstroju zdrowia.

Przechodząc do rozważenia meritum, uznając odpowiedzialność pozwanego (...) Towarzystwa Ubezpieczeń (...) S.A. w S. wskazać trzeba, że w przedmiotowej sprawie powód K. Ż. domagał się zasądzenia na swoją rzecz odszkodowania z tytułu utraconych zarobków i renty, za skutki wypadku komunikacyjnego z dnia 13 lipca 2013 roku. Między stronami, spór także dotyczył rozmiaru szkody i krzywdy doznanej w jego wyniku przez poszkodowanego, a w konsekwencji wysokości świadczeń należnych mu z tego tytułu.

Zgodnie z dyspozycją art. 444 § 1 k.c. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Powód przed wypadkiem cieszył się pełną sprawnością fizyczną oraz posiadał wysokie zdolności zarobkowania. Na skutek wypadku powód stał się osobą częściowo upośledzoną, bez szansy powrotu do całkowitej sprawności zdrowotnej i zdolności zarobkowania. Powód wykazał rozmiar szkody majątkowej, dlatego też Sąd uznał za zasadne zasądzenie kosztów z tytułu utraconych dochodów wskutek wypadku.

Na skutek wypadku komunikacyjnego K. Ż. doznał szeregu obrażeń ciała, i do chwili obecnej nie odzyskał pełnej sprawności, nie ma też szansy na uzyskanie pełnej sprawności w przyszłości. U powoda doszło do trwałej utraty węchu i związanej z nią utratą smaku. Ponadto pogorszył mu się również słuch. Od momentu wypadku powód nieustannie odczuwa silne dolegliwości bólowe, co również wpływa niekorzystnie na jego kondycję psychiczną i nastawienie do życia. Następstwa wypadku znacznie ograniczyły go ponadto w codziennych czynnościach. W szczególności powód musiał zrezygnować nie tylko z aktywnego trybu życia i aktywnych form spędzania czasu wolnego, ale również z pracy. Bezpośrednio po zdarzeniu przebywał on w szpitalu, gdzie przeszedł operację, następnie wymagał stałej opieki w warunkach domowych, był uzależniony od opieki innych osób. Powód przeszedł intensywną rehabilitację, dzięki której z czasem mógł zacząć funkcjonować samodzielnie i podjąć na nowo prowadzoną przez niego działalność gospodarczą. Wypadek miał miejsce w lipcu 2013 roku, zaś działalność gospodarczą powód wznowił 1 września 2017 roku.

Pozwany nie kwestionował swojej odpowiedzialności. Na etapie postępowania likwidacyjnego pozwany przyjął, iż dochód powoda za okres jednego miesiąca wynosi (...) zł i wypłacił powodowi odszkodowanie za okres od 13 lipca 2013 roku do dnia 31 marca 2014 w wysokości 120.249,79 zł uznając, iż powód w 100% utracił możliwość zarobkowania. Zdaniem Sądu przyjęcie, iż kolejnego dnia tj. 1 kwietnia 2014 roku powód był zdolny do pracy w 100% jest niemożliwa. Jak bowiem wskazał biegły P. Ś. w opinii prywatnej z dnia 5 października 2021 roku należałoby szacować, że w przeciągu kolejnego roku tzn. od 1 kwietnia 2014 do 31 marca 2015 następował stopniowy proces poprawy sprawności wykonywanej pracy od całkowitego upośledzenia tj. 100% do obecnego stanu tj. 20%. W kolejnych latach uzasadnione jest zatem przyjęcie upośledzenia wykonywania pracy na podobnym poziomie 20 %.

Stosunek ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ma charakter odszkodowawczy. Świadczenie ubezpieczyciela nie powinno więc przewyższać wysokości szkody poniesionej przez ubezpieczonego (Zdzisław Gawlik, Komentarz do art. 822 Kodeksu cywilnego, w: Andrzej Kidyba (red.), Kodeks cywilny. Komentarz. Tom III. Zobowiązania - część szczególna, LEX nr 84167). Wobec tego należy wskazać, co składa się na szkodę, którą poniósł powód w niniejszej sprawie.

Uwzględniając więc żądanie dochodzone niniejszym pozwem Sąd przyjął, iż w okresie od dnia 1 kwietnia 2014 roku do 31 marca 2015 roku powód był całkowicie niezdolny do pracy (100 %), co uzasadniało zasądzenie na jego rzecz odszkodowania w wysokości 169.764,41 zł (12 miesięcy x (...) zł) za ten okres. W kolejnych latach tj. od 1 kwietnia 2015 roku do 30 kwietnia 2022 roku przy upośledzeniu pracy na poziomie 20 % Sąd uwzględnił żądanie powoda w zakresie kwoty 240.499,51 zł (...)

Odnosząc się do żądania zasądzenia renty z tytułu utraty zdolności do pracy zarobkowej, przywołać należy art. 444 § 2 k.c., zgodnie z którym jeżeli poszkodowany utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość, może on żądać od zobowiązanego do naprawienia szkody odpowiedniej renty. Podkreśla się, że szkoda polegająca na utracie lub zmniejszeniu się dochodów powstaje z chwilą, gdy poszkodowany został po raz pierwszy pozbawiony możności uzyskania zarobków i innych korzyści, które mógł osiągnąć, gdyby nie doznał uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia. Orzecznictwo przyjmuje, że w sytuacji zachowanej częściowej zdolności do pracy poszkodowany jest obowiązany do wykorzystania zachowanej zdolności do pracy. Nieuzasadniona odmowa podjęcia pracy pozwala zmniejszyć wysokość odszkodowania o kwotę, którą uzyskiwałby on w wyniku pracy (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 02 marca 1966 roku, II PR 18/66, NP 1966, nr 10, s. 1294). W konsekwencji wysokość renty powinna odpowiadać różnicy między zarobkami, jakie poszkodowany mógłby osiągać, gdyby nie uległ wypadkowi, a wynagrodzeniem, jakie – w konkretnych warunkach – jest w stanie uzyskać przy wykorzystaniu swej uszczuplonej zdolności do pracy, z tym zastrzeżeniem, że poszkodowany nie ma obowiązku podjęcia się każdej pracy (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 08 czerwca 2005 roku, V CK 710/2004, LEX nr 183607). Nadto przyjmuje się, że należy brać pod uwagę realną, praktyczną możliwość podjęcia przez poszkodowanego pracy w granicach zachowanej zdolności do pracy, a nie możliwość teoretyczną.

W okolicznościach niniejszej sprawy, Sąd doszedł bowiem do przekonania, że poszkodowany utracił wprawdzie zdolność do pracy zarobkowej, ale jedynie częściowo. Jak ustalił biegły P. Ś. niezdolność powoda do pracy kształtuje się na poziomie 20%. Zdaniem Sądu nie utracił więc całkowicie zdolności do pracy zarobkowej. Należy tutaj wskazać, iż zdolność K. Ż. do wykonywania pracy jest ograniczona z uwagi na to, iż powód od wielu lat zajmował się wymianą łożysk i zespołów łożyskowych stosowanych w przemyśle oraz w urządzeniach dużego rozmiaru. Taki zawód wymaga szeregu koniecznych umiejętności umysłowych jak i fizycznych, które powód nabył na przestrzeni lat. W wyniku wypadku powód całkowicie stracił zmysł węchu, co niewątpliwie utrudnia mu precyzyjne wykonywanie powierzonych obowiązków. Nie można również stracić z pola widzenia faktu, iż stałe utrzymujące się upośledzenie niesie za sobą negatywne konsekwencje dla powoda w przyszłości. Powtarzając za biegłym neurologiem należy wskazać, iż w wyniku uszkodzeń powstałych w wypadku proces starzenia i degeneracji mózgu powoda będzie następował szybciej. Nadto ,,okres aktywności zawodowej opiniowanego w związku z przebytym uszkodzeniem mózgu będzie krótszy o ok. 3-4 lata’’.

Dlatego też Sad uznał, iż zasadne będzie przyznane powodowi renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od maja 2022 roku w wysokości (...) zł, która stanowi 20% z kwoty (...) zł.

W punkcie II sentencji wyroku Sąd ustalił, że strony ponoszą koszty procesu według zasady odpowiedzialności za jego wynik, opisanej w art. 98 k.p.c., wskazując, że pozwany przegrał sprawę w całości i ponosi koszty postępowania, pozostawiając szczegółowe wyliczenie tych kosztów referendarzowi sądowemu na podstawie art. 108 § 1 k.p.c.