Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 lipca 2024 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie, I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący: sędzia Piotr Królikowski

Protokolant: sekretarz sądowy Agata Chmielewska

po rozpoznaniu w dniu 11 czerwca 2024 r. w Warszawie

na rozprawie sprawy z powództwa R. K.

przeciwko A. P.

o uznanie czynności prawnej za bezskuteczną

1.  uznaje za bezskuteczną względem powoda R. K. umowę darowizny z dnia 8 stycznia 2016 r. dokonanej przed notariuszem T. Ż. (rep A (...)) dotyczącą ½ udziału w nieruchomości w postaci lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w W. przy ul (...) dla której prowadzona jest księga wieczysta przez Sąd Rejonowy dla Warszawy-Mokotowa w Warszawie nr (...) w celu zaspokojenia wierzytelności R. K. przysługującej mu wobec dłużnika M. P. w wysokości 98.636,58 zł (dziewięćdziesiąt osiem tysięcy sześćset trzydzieści sześć złotych 58/100) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 17 maja 2007 roku do dnia zapłaty objętej prawomocnym wyrokiem wydanym przez Sąd Okręgowy w Warszawie z dnia 15 grudnia 2015 roku w sprawie sygn. akt II C 407/08 zmienionym wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 30 marca 2022 r. o sygn. akt V ACa 212/17;

2.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

3.  ustala, iż powód R. K. winien ponieść koszty procesu w 16,2%, zaś pozwana A. P. w 83,8% - pozostawiając szczegółowe ich rozliczenie referendarzowi sądowemu po uprawomocnieniu się wyroku.

sędzia Piotr Królikowski

Sygn. akt I C 599/16

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 9 lipca 2024 r.

Pozwem z dnia 30 maja 2016 r. (data prezentaty) R. K. wniósł o uznanie za bezskuteczną czynności prawnej umowy darowizny sporządzonej w dniu 8 stycznia 2016 r. przez notariusza T. Ż. za nr rep. (...) dotyczącej ½ udziału w nieruchomości położonej w W. przy ul. (...), dla której prowadzona jest księga wieczysta przez Sąd Rejonowy dla Warszawy-Mokotowa w Warszawie – (...) zawartej pomiędzy A. P., a dłużnikiem M. P. z pokrzywdzeniem powoda, któremu przysługuje wierzytelność w wysokości 117 704,23 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 17 maja 2007 r. do dnia zapłaty, w oparciu o orzeczenie Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 15 grudnia 2015 r. wydane w sprawie II C 407/08. Wniósł również o zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, iż w dniu 15 grudnia 2016 r. uzyskał nieprawomocny wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie, sygn. akt II C 407/08 zasądzający na jego rzecz od dłużnika M. P. kwotę 117 704,23 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 17 maja 2007 r. do dnia zapłaty oraz koszty procesu. Podał, iż zasądzona kwota nie została uiszczona, zaś od ww. orzeczenia została wniesiona apelacja. Zaznaczył także, że zawarta pomiędzy małżonkami umowa darowizny została sporządzona ze świadomością pokrzywdzenia powoda, a co za tym idzie spełnione zostały przesłanki określone treścią art. 527 § 3 k.c. oraz art. 528 k.c. (pozew – k. 4-7).

W odpowiedzi na pozew A. P. wniosła o oddalenie powództwa oraz zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwana wskazała, iż wywiedzione przez R. K. powództwo oparte jest na zakłamaniu i lansuje fałsz o finansowym wykorzystywaniu L. K. przez M. P.. Zaznaczyła, że M. P. ze względu na swój podeszły wiek postanowił uregulować sprawy majątkowe i darował jej przysługującą mu część współwłasności mieszkania położonego w W. przy ul. (...). Dodała nadto, iż działania powoda stanowią ingerencję w życie prywatne pozwanej i jej męża (odpowiedź pozwanej na pozew – k. 80-83).

Postanowieniem z dnia 26 sierpnia 2016 r. Sąd na podstawie art. 177 § 1 pkt 1 k.p.c. zawiesił postępowanie w sprawie do czasu zakończenia postępowania o sygn. akt II C 407/08 toczącego się przed Sądem Okręgowym w Warszawie II Wydziałem Cywilnym o zapłatę (postanowienie z dnia 26 sierpnia 2016 r, - k. 142-143).

Postanowieniem z dnia 21 listopada 2022 r. Sąd podjął zawieszone postępowanie (postanowienie z dnia 21 listopada 2022 r. – k. 361).

W piśmie z dnia 6 grudnia 2022 r. (data prezentaty) powód wskazał, iż postępowanie egzekucyjne prowadzone pod sygn. XVIII Km (...) przeciwko M. P. nie przyniosło zaspokojenia wierzytelności powoda (pismo pełnomocnika powoda – k. 368).

Pismem z dnia 22 kwietnia 2024 r. (data prezentaty) pozwana działając przez opiekuna prawnego R. P. wniosła o oddalenie powództwa, ewentualnie o umorzenie postępowania wskazując, iż pozwana została ubezwłasnowolniona całkowicie, a wywiedzione powództwo stanowi naruszenie zasad współżycia społecznego (pismo przygotowawcze z wnioskiem dowodowym – k. 378-379).

Postanowieniem wydanym na rozprawie w dniu 11 czerwca 2024 r. Sąd oddalił wniosek pozwanej o umorzenie postępowania.

Do czasu zamknięcia rozprawy w dniu 11 czerwca 2024 r. stanowiska stron nie uległy zmianie, przy czym strona pozwana zaznaczyła, że uwzględnienie powództwa stanowić będzie nadużycie prawa (protokół rozprawy z dnia 11 czerwca 2024 r. – k. 404-405).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Pierwszy mąż L. K. S. S. (1) był bratem W. S., który był dziadkiem R. K.. Matka R. K. – M. S. w wieku około 7 lat została osierocona przez W. S. i C. M., a następnie wychowywana przez L. K. oraz S. S. (1).

M. P. wraz z żoną i synem R. P. oraz L. K. byli sąsiadami od 1985 r. Zamieszkiwali w bloku w W. przy ul. (...). L. K. w lokalu nr (...), zaś M. P. wraz z rodziną w lokalu nr (...). Po śmierci drugiego męża L. K. oraz M. P. weszli w bliższe relacje sąsiedzkie.

W rezultacie działań M. P. oraz R. P. L. K. podjęła szereg decyzji w konsekwencji których m.in. upoważniła M. P. do zarządzania jej emeryturą, a także podpisała z bankiem umowę o prowadzenie rachunku bankowego, zaś pełnomocnikiem rachunku ustanowiła M. P., któremu wydano kartę płatniczą.

M. P. dysponował środkami wpływającymi na konto L. K. wypłacając gotówkę z bankomatów i płacąc kartą zarówno za zakupy L. K., jak i swoje. Na rachunek bankowy L. K. w okresie od kwietnia 2003 r. do kwietnia 2006 r. wpłynęło 121 209,23 zł, a do konta miał dostęp jedynie M. P., który dokonał transakcji na zaspokojenie potrzeb swoich i swojej rodziny w łącznej kwocie 98 636,58 zł.

W dniu 30 kwietnia 2005 r. R. P. oraz M. P. zawarli z Prywatnym Domem Opieki „(...)” z siedzibą w M. umowę świadczenia na rzecz L. K. całodobowych usług opiekuńczych, zakwaterowania i wyżywienia.

Przebywając w Domu Opieki L. K. miała zakaz kontaktowania się z R. K., który o fakcie umieszczenia jej w ww. ośrodku dowiedział się przypadkowo.

Po ustaleniu miejsca przebywania babci powód podjął szereg działań mających na celu zabezpieczenie interesów majątkowych L. K., w tym w dniu 24 kwietnia 2006 r. przedłożył do banku dokument odwołujący dotychczasowego pełnomocnika – M. P..

Kolejno, działając jako pełnomocnik L. K. R. K. pismem z dnia 27 marca 2007 r. wezwał M. P. do zwrotu „bezprawnie wywłaszczonych emerytur” w kwocie 125 158,04 zł.

Następnie, pozwem wniesionym w dniu 17 maja 2007 r. do Sądu Okręgowego w Warszawie II Wydziału Cywilnego L. K. wniosła o zasądzenie od M. P. na swoją rzecz kwoty 125 158,04 zł tytułem zwrotu kwoty pobranej z konta bankowego powódki wraz z odsetkami liczonymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty.

L. K. zmarła w dniu 31 grudnia 2007 r., a prawa do spadku po niej zostały stwierdzone postanowieniem Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie z dnia 23 kwietnia 2008 r., sygn. akt I Ns 59/08, na podstawie testamentu notarialnego z dnia 29 marca 2006 r. na rzecz jej wnuka R. K. w całości z dobrodziejstwem inwentarza.

Wyrokiem z dnia 15 grudnia 2015 r. Sąd Okręgowy w Warszawie zasądził od M. P. na rzecz R. K. kwotę 117 704,23 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 17 maja 2007 r. do dnia zapłaty, oddalił powództwo w pozostałym zakresie oraz ustalił zasady ponoszenia kosztów procesu.

(dowód: postanowienie z dnia 23 kwietnia 2008 r. – k. 19; wyrok z dnia 15 grudnia 2015 r., sygn. akt II C 407/08 wraz z uzasadnieniem – k. 20-30; wyrok z dnia 1 marca 2016 r., sygn. akt II K 105/08 wraz z uzasadnieniem – k. 31-39v; wyrok z dnia 30 marca 2022 r., sygn. akt V A Ca 212/17 – k. 360)

Zamieszkiwane przez M. P. wraz z rodziną mieszkanie nr (...) znajdujące się w bloku w W. przy ul. (...) stanowiło współwłasność M. P. oraz A. P.. Umową z dnia 8 stycznia 2016 r. M. P. darował żonie swoją część mieszkania w konsekwencji czego A. P. stała się właścicielem całego ww. lokalu.

(dowód: odpis zwykły księgi wieczystej nr (...), stan na dzień 28 grudnia 2015 r. – k. 40-41; treść księgi wieczystej nr (...), stan na dzień 13 lipca 2016 r. – k. 56-60, okoliczność bezsporna)

Apelację od wyroku z dnia 15 grudnia 2015 r. wniósł M. P..

Wyrokiem z dnia 30 marca 2022 r. Sąd Apelacyjny w Warszawie zmienił zaskarżony wyrok w części m.in. w ten sposób, że oddalił powództwo o zasądzenie kwoty 19 061,65 zł z ustawowymi odsetkami od tej kwoty od dnia 17 maja 2007 r. do dnia zapłaty, oddalił apelację w pozostałej części oraz zasądził koszty postępowania apelacyjnego.

(dowód: wyrok z dnia 30 marca 2022 r., sygn. akt V A Ca 212/17 – k. 360)

W dniu 9 września 2022 r. zmarł M. P.. A. P. oraz R. P. w swoim imieniu, a także działając wraz z A. U. w imieniu małoletniego syna E. P. odrzucili spadek po M. P..

(dowód: odpis skrócony aktu zgonu – k. 380; akt notarialny z dnia 3 marca 2023 r., rep. A nr (...) – k. 383-383v; akt notarialny z dnia 25 maja 2023 r., rep. A nr (...) – k. 384-387; akt notarialny z dnia 7 lutego 2023 r., rep. A nr (...) – k. 388-390)

Postanowieniem z dnia 12 maja 2023 r. Sąd Okręgowy w Warszawie ubezwłasnowolnił całkowicie A. P. z powodu innego rodzaju zaburzeń psychicznych.

Postanowieniem z dnia 30 sierpnia 2023 r. Sąd Rejonowy dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie ustanowił opiekę prawną dla ubezwłasnowolnionej A. P. ustanawiając opiekunem R. P..

(dowód: postanowienie z dnia 12 maja 2023 r., sygn. akt II Ns 3/23 – k. 382; postanowienie z dnia 30 sierpnia 2023 r., sygn. akt III RNs 456/23 – k. 381)

Do dnia wydania orzeczenia w sprawie niniejszej, tj. 9 lipca 2024 r. R. K. nie udało się wyegzekwować od pozwanej kwoty 98 636,58 zł należnej mu z tytułu wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 15 grudnia 2015 r., sygn. akt II C 407/08 zmienionego wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 30 marca 2022 r., sygn. akt V A Ca 212/17. Egzekucja komornicza prowadzona przeciwko M. P. przez Komornika Sądowego L. G. pod sygn. akt XVIII Km (...) okazała się bezskuteczna.

(dowód: zeznania powoda złożony na rozprawie z dnia 11 czerwca 2024 r. – k. 404-405)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie okoliczności między stronami bezspornych, jak również złożonych do akt sprawy dokumentów. Sąd w całości dał wiarę przedłożonym dokumentom wymienionym w uzasadnieniu, bowiem żadna ze stron nie kwestionowała ich autentyczności, a Sąd nie miał podstaw do kwestionowania ich wiarygodności, bądź zawartej w nich treści z urzędu.

Dokonując ustaleń faktycznych Sąd oparł się również na dowodzie z przesłuchania stron ograniczonego do przesłuchania powoda w zakresie wskazanym w ustalonym stanie faktycznym. W ocenie Sądu w tej części powód posiadał istotne dla rozstrzygnięcia sprawy informacje, które znajdowały potwierdzenie w pozostałym zgormadzonym w sprawie materiale dowodowym.

Sąd pominął pozostałe dowody z dokumentów lub kopii dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy, a nie wskazanych powyżej, jako niemających istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w przeważającej części.

Powództwo R. K. znajduje podstawę prawną w art. 527 k.c., zgodnie z którym gdy wskutek czynności prawnej dłużnika dokonanej z pokrzywdzeniem wierzycieli osoba trzecia uzyskała korzyść majątkową, każdy z wierzycieli może żądać uznania tej czynności za bezskuteczną w stosunku do niego, jeżeli dłużnik działał ze świadomością pokrzywdzenia wierzycieli, a osoba trzecia o tym wiedziała lub przy zachowaniu należytej staranności mogła się dowiedzieć (§ 1), przy czym czynność prawna dłużnika jest dokonana z pokrzywdzeniem wierzycieli, jeżeli wskutek tej czynności dłużnik stał się niewypłacalny albo stał się niewypłacalny w wyższym stopniu, niż był przed dokonaniem czynności (§ 2), a nadto, jeżeli wskutek czynności prawnej dłużnika dokonanej z pokrzywdzeniem wierzycieli uzyskała korzyść majątkową osoba będąca w bliskim z nim stosunku, domniemywa się, że osoba ta wiedziała, iż dłużnik działał ze świadomością pokrzywdzenia wierzycieli (§ 3).

Zgodnie z art. 528 i 529 k.c. jeżeli wskutek czynności prawnej dokonanej przez dłużnika z pokrzywdzeniem wierzycieli osoba trzecia uzyskała korzyść majątkową bezpłatnie, wierzyciel może żądać uznania czynności za bezskuteczną, chociażby osoba ta nie wiedziała i nawet przy zachowaniu należytej staranności nie mogła się dowiedzieć, że dłużnik działał ze świadomością pokrzywdzenia wierzycieli (art. 528 k.c.), zaś jeżeli w chwili darowizny dłużnik był niewypłacalny, domniemywa się, że działał ze świadomością pokrzywdzenia wierzycieli. To samo dotyczy wypadku, gdy dłużnik stał się niewypłacalny wskutek dokonania darowizny (art. 529 k.c.).

W myśl art. 531 k.c. uznanie za bezskuteczną czynności prawnej dłużnika dokonanej z pokrzywdzeniem wierzycieli następuje w drodze powództwa lub zarzutu przeciwko osobie trzeciej, która wskutek tej czynności uzyskała korzyść majątkową. W wypadku gdy osoba trzecia rozporządziła uzyskaną korzyścią, wierzyciel może wystąpić bezpośrednio przeciwko osobie, na której rzecz rozporządzenie nastąpiło, jeżeli osoba ta wiedziała o okolicznościach uzasadniających uznanie czynności dłużnika za bezskuteczną albo jeżeli rozporządzenie było nieodpłatne.

Wierzycielowi przysługuje skarga pauliańska, jeżeli kumulatywnie spełnione są następujące przesłanki:

1)  istnieje wierzytelność;

2)  wskutek dokonania czynności prawnej przez dłużnika z osobą trzecią nastąpiło pokrzywdzenie wierzyciela (dłużnik stał się niewypłacalny albo stał się niewypłacalny w wyższym stopniu, niż był przed dokonaniem czynności);

3)  osoba trzecia uzyskała korzyść majątkową;

4)  dokonanie przez dłużnika czynności prawnej nastąpiło ze świadomością pokrzywdzenia wierzyciela;

5)  osoba trzecia działała w złej wierze.

Ciężar udowodnienia wymienionych przesłanek spoczywa co do zasady na wierzycielu, jednakże obowiązek dowodzenia obciąża pozwanego w zakresie okoliczności objętych domniemaniami określonymi w art. 527 § 3, art. 528 i 529 k.c..

W ocenie tut. Sądu w niniejszej sprawie zaistniały wszystkie wymienione wyżej przesłanki. Zgromadzone w sprawie dowody nie pozostawiają bowiem wątpliwości, że powodowi przysługiwała względem M. P. (dłużnika) wymagalna wierzytelność o zapłatę kwoty 98 636,58 zł, stwierdzona wyrokiem Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 15 grudnia 2015 r., sygn. akt II C 407/08 zmienionym wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 30 marca 2022 r., sygn. akt V A Ca 212/17. Powód wykazał zatem, że przysługiwała mu względem M. P. konkretna wierzytelność, której ochronę miała zapewnić skarga pauliańska. Co istotne, postępowanie egzekucyjne prowadzone celem wyegzekwowania ww. należności pod sygn. XVIII Km (...) nie przyniosło zamierzonego rezultatu.

Czynność prawna dłużnika może być uznana za bezskuteczną względem wierzycieli, gdy jej skutkiem jest pokrzywdzenie wierzycieli, a więc gdy dłużnik staje się niewypłacalny bądź pogłębia swój stan niewypłacalności, co oznacza sytuację dłużnika polegającą na braku możliwości wywiązywania się przez niego z zobowiązań finansowych, w tym w drodze skierowanej przeciwko dłużnikowi egzekucji. Pokrzywdzenie wierzycieli powstaje na skutek takiego stanu faktycznego majątku dłużnika, który powoduje niemożność, utrudnienie lub odwleczenie zaspokojenia wierzyciela (patrz: M. Pyziak-Szafnicka [w:] System prawa prywatnego, t. 6, s. 1249, wyrok Sądu Najwyższego z 28 listopada 2001 r., sygn. akt IV CKN 525/00, wyrok SN z 29 czerwca 2004 r., sygn. akt II CK 367/03). Skargę pauliańską uzasadnia każde powiększenie niewypłacalności, bez względu na jego rozmiar, przy czym oceny pokrzywdzenia wierzycieli i powodującego go stanu majątku dłużnika należy dokonywać na dzień zaskarżenia czynności i na dzień orzekania, a nie na datę dokonania zaskarżonej czynności (patrz: wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z 4 lutego 2020 r., sygn. akt I ACa 1331/18). Rzeczywista niewypłacalność dłużnika (lub jej wyższy stopień) spowodowana przez zaskarżoną czynność musi istnieć (utrzymywać się) w chwili wystąpienia ze skargą pauliańską i w chwili orzekania przez sąd o żądaniu wierzyciela uznania czynności prawnej dłużnika za bezskuteczną wobec niego.

Dowodem niewypłacalności dłużnika może być np. bezskuteczność egzekucji stwierdzona postanowieniem o jej umorzeniu (art. 824 § 1 pkt 3 k.p.c.), także w odniesieniu do niektórych składników majątku dłużnika, wykaz majątku złożony w postępowaniu egzekucyjnym, inne dowody stwierdzające, że dłużnik zaprzestał spłacania długów, dokumenty finansowe dłużnika.

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy wykazał, że dłużnik nie dysponował majątkiem, który umożliwiałby zaspokojenie wierzytelności przysługującej powodowi. Potwierdziły to nie tylko zeznania samego powoda i dostarczone przez stronę pozwaną kserokopie aktów notarialnych zawierających oświadczenia spadkobierców M. P. o odrzuceniu spadku po zmarłym, ale również twierdzenia pozwanej zawarte w odpowiedzi na pozew zgodnie z którymi zawarcie spornej umowy darowizny stanowiło uregulowanie spraw majątkowych dłużnika przed jego ewentualną śmiercią. To też potwierdza tezę, że na skutek zaskarżonej darowizny M. P. wyzbył się jedynego majątku, do którego mogłaby zostać skierowana egzekucja. W tej sytuacji przyjąć trzeba, że czyniąc darowiznę na rzecz żony M. P. doprowadził do pokrzywdzenia wierzyciela.

W tym miejscu zauważyć należy że spełniona została przesłanka uzyskania przez pozwaną korzyści majątkowej na skutek przedmiotowej darowizny, bowiem A. P. nabyła pod tytułem darmym ½ udziału w nieruchomości w postaci lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w W. przy ul. (...). Niewątpliwym jest natomiast, że nawet część własności lokalu mieszkalnego zlokalizowanego na terenie W. przejawia znaczną wartość majątkową.

W ocenie Sądu spełniona została wreszcie przesłanka działania przez dłużnika ze świadomością pokrzywdzenia wierzyciela, przy czym z uwagi na rodzaj objętej skargą czynności (darowizna) oraz okoliczność, że otrzymała ją małżonka dłużnika, to stosownie do domniemania z art. 527 § 3 k.c. domniemuje się, iż działała ze świadomością pokrzywdzenia wierzycieli i pozwana tego domniemania nie obaliła w toku postępowania sądowego. Fakt zawarcia umowy darowizny w okresie toczącego się procesu o zapłatę, już po wydaniu wyroku przez Sąd I instancji wskazuje, zdaniem Sądu Okręgowego, na celowe działanie dłużnika, zmierzające do wyzbycia się majątku, który pozwoliłby na skuteczne zaspokojenie wierzytelności R. K.. Trudno przyjąć, iż pozwana reagująca niezwykle emocjonalnie w niniejszej sprawie, nie miała wiedzy o toczącym się postępowaniu z udziałem jej męża, ani o wydanym wyroku. Podkreślić przy tym wypadnie, iż poza kognicją sądu w niniejszej sprawie były kwestie przesądzone prawomocnymi orzeczeniami sądowymi, czy to w zakresie stwierdzenia nabycia spadku, czy skazania M. P. za konkretny czyn, czy istnienia wierzytelności, stad podnoszone przez pozwana zarzuty w tym zakresie nijak nie mogły wpłynąć na wynik niniejszego postępowania.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy doszedł do przekonania, iż powództwo co do zasady zasługiwało na uwzględnienie. Biorąc pod uwagę okoliczność, iż dochodzone pozwem roszczenie obejmowało wierzytelność w wysokości 117 704,23 zł, a więc w wysokości określonej wyrokiem Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 15 grudnia 2015 r., sygn. akt II C 407/08, gdy tymczasem faktycznie przysługująca powodowi należność wynika z ww. orzeczenia zmienionego wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 30 marca 2022 r., sygn. akt V A Ca 212/17. Zaakcentować w tym miejscu należy, iż tut. Sąd związany był wydanymi wyrokami, a co za tym idzie powództwo R. K. mogło zostać uwzględnione tylko i wyłącznie do kwoty z nich wynikającej, a więc do kwoty 98 636,58 zł (punkt 1. sentencji wyroku). W pozostałej części należało je zatem oddalić, o czym tut. Sąd orzekł w punkcie 2. sentencji wyroku.

W punkcie 3. sentencji wyroku orzeczono o kosztach postępowania na podstawie art. 100 k.p.c., uwzględniając, że strona powodowa wygrała proces w części i ustalając, iż powód winien ponieść koszty postępowania w 16,2%, zaś pozwana w 83,8%. Stosownie do art. 108 § 1 k.p.c. szczegółowe wyliczenie kosztów postępowania Sąd pozostawił Referendarzowi Sądowemu.

sędzia Piotr Królikowski