Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 listopada 2024 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący: sędzia del. Agnieszka Onichimowska

po rozpoznaniu w dniu 19 listopada 2024 r. w Warszawie

na posiedzeniu niejawnym w trybie art. 148 ¹ k.p.c. sprawy z powództwa Bank (...) S.A. z siedzibą w W.

przeciwko K. V.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego K. V. na rzecz powoda Banku (...) S.A. z siedzibą w W. łączną kwotę 95.998,61 (dziewięćdziesiąt pięć tysięcy dziewięćset dziewięćdziesiąt osiem i 61/100) złotych wraz odsetkami umownymi w wysokości czterokrotnej stopy procentowej kredytu lombardowego NBP, z ograniczeniem do odsetek maksymalnych za opóźnienie, liczonymi od kwoty 73.551,11 (siedemdziesiąt trzy tysiące pięćset pięćdziesiąt jeden i 11/100) złotych od dnia 31 stycznia 2023 r. do dnia zapłaty;

2.  zasądza od pozwanego K. V. na rzecz powoda Banku (...) S.A. z siedzibą w W. kwotę 11.897,89 zł (jedenaście tysięcy osiemset dziewięćdziesiąt siedem i 89/100) złotych, tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego za czas od uprawomocnienia się niniejszego orzeczenia do dnia zapłaty, w tym kwota 5.400,00 (pięć tysięcy czterysta i 00/100) złotych, tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

3.  przyznaje z sum Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Warszawie na rzecz adwokat M. Ł. kwotę 2.664,60 (dwa tysiące sześćset sześćdziesiąt cztery i 60/100) złotych, tytułem wynagrodzenia za pełnienie funkcji kuratora ustanowionego dla nieznanego z miejsca pobytu pozwanego;

4.  nakazuje zwrócić z sum Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Warszawie na rzecz powoda Banku (...) S.A. z siedzibą w W. kwotę 335,40 (trzysta trzydzieści pięć i 40/100) złotych tytułem części niewykorzystanej zaliczki uiszczonej na poczet wynagrodzenia kuratora.

Sędzia (del.) Agnieszka Onichimowska

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 22 lutego 2023 r. (data nadania przesyłki, k. 29) powód Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. wniósł o zasądzenie od pozwanego V. K. łącznej kwoty 95.998,61 złotych wraz z odsetkami za opóźnienie liczonymi w wysokości czterokrotnej stopy procentowej kredytu lombardowego NBP od kwoty 73.551,11 zł od dnia 31 stycznia 2022 roku do dnia zapłaty oraz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych, wraz z opłatą od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że posiada wobec pozwanego wymagalne zadłużenie z tytułu umowy pożyczki gotówkowej numer (...) zawartej w dniu 27 czerwca 2019 roku. Wyjaśniono przy tym, iż pozwany nie dokonywał regularnych wpłat na poczet spłaty zobowiązania, co doprowadziło do powstania zadłużenia przeterminowanego. Pomimo wezwania do zapłaty pozwany nie wywiązał się z ciążącego obowiązku, co doprowadziło do wypowiedzenia umowy, a całość zobowiązania stała się wymagalna w dniu 21 grudnia 2020 roku. Wskazano jednocześnie, iż na dochodzoną pozwem kwotę składa się należność główna w wysokości 73.551,11 złotych, odsetki umowne w wysokości 3.483,95 złotych oraz odsetki przeterminowane w wysokości 18.968,55 złotych (pozew, k. 3-4).

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 23 marca 2023 roku tut. Sąd Okręgowy uwzględnił całość roszczenia dochodzonego pozwem (k. 33).

Postanowieniem z dnia 25 kwietnia 2024 r. Sąd, na podstawie art. 144 k.p.c., ustanowił dla nieznanego z miejsca pobytu pozwanego V. K., kuratora w osobie adwokata M. Ł. (postanowienie., k. 100).

W sprzeciwie od nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym kurator procesowy adw. M. Ł. zaskarżyła nakaz w całości wnosząc o oddalenie powództwa. Ponadto kurator podniosła zarzut przedawniania roszczenia, a także zarzut jego spełnienia. Podniesiono ponadto, iż pozwany nigdy nie został prawidłowo wezwany do spłaty zobowiązania, jako że wezwanie odebrała osoba trzecia, a zatem nie można uznać, że doszło do skutecznego doręczenia wezwania. Wskazano ponadto, iż umowa nigdy nie została skutecznie wypowiedziana, albowiem wypowiedzenie umowy nie zostało doręczone pozwanemu. Tym samym roszczenie w dniu złożenia pozwu nie było wymagalne (sprzeciw, k108-108)

Do czasu zamknięcia rozprawy, w tym w dalszych pismach procesowych, stanowiska stron nie uległy zmianie.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 27 czerwca 2019 r. V. K. (adres zameldowania/korespondencji ulica (...) (...)-(...) M.) zawarł z Bankiem (...) S.A. z siedzibą w W. umowę pożyczki gotówkowej nr (...) (dalej: Umowa).

Zgodnie z § 5 pkt 1 i 2 Umowy całkowita kwota pożyczki wynosiła 70.000 zł, zaś kwota do wypłaty na podstawie Umowy wynosiła 97.271,64 zł, w tym całkowita kwota pożyczki w wysokości 70.000 zł plus prowizja oraz składka z tytułu zawarcia Umowy Ubezpieczenia. Okres spłaty określono na 84 miesiące (§ 5 ust. 3 Umowy). Umowa wskazywała, iż rzeczywista roczna stopa oprocentowania (RRSO) wynosi 20,80 % wyliczona w oparciu o parametry i koszty pożyczki przy założeniu jej terminowej spłaty (§ 5 ust. 7 Umowy).

W § 6 Umowy określono koszty pożyczki i w pkt 2 wskazano, iż prowizja wynosi 7.693,00 zł i jest liczona od całkowitej kwoty pożyczki oraz jest pobierana przez doliczenie jej do kwoty pożyczki, zwiększając tym samym wysokość kwoty pożyczki do spłaty, a następnie poprzez potrącenie jej od wypłaconej kwoty pożyczki z rachunku wskazanego w Umowie.

W Umowie wskazano też łączną kwotę odsetek przy założeniu terminowej spłaty pożyczki (31.163,31 zł) oraz całkowity koszt pożyczki przy założeniu terminowej spłaty pożyczki (58.434,95 zł) (§ 6 pkt 6 i 7 Umowy).

W § 8 ust. 3 Umowy wskazano również skutki braku spłaty wskazując, że w przypadku braku spłaty zobowiązań w ustalonym terminie, Bank, nie wcześniej niż 5 dnia od wystąpienia zadłużenia przeterminowanego, podejmuje czynności monitujące, o których mowa w § 15.

W myśl § 9 pkt 2 Umowy, pożyczkodawca zawiera Umowę Ubezpieczenia po zapoznaniu się z WU, Dokumentem zawierającym informacje o produkcie ubezpieczeniowym – (...), poprzez złożenie wniosku o zawarcie Umowy Ubezpieczenia. Składka z tytułu zawarcia Umowy Ubezpieczenia jest określona w WU i pobierana jest jednorazowo z góry za cały okres ochrony ubezpieczeniowej (kwota składki uwzględniona jest w kwocie do wypłaty na podstawie Umowy).

W § 12 Umowy Bank oświadczył, że przed zawarciem niniejszej Umowy i Umowy Ubezpieczenia udostępnił pożyczkobiorcy w postaci elektronicznej m.in.:

1)  wzór „Umowy pożyczki gotówkowej”,

2)  Regulamin,

3)  Cennik usług obowiązujący w dniu zawarcia Umowy,

4)  wzór „Oświadczenia o odstąpieniu od Umowy”,

5)  Regulamin Pożyczki Gotówkowej z (...) udzielanej przez Bank (...) S.A.,

6)  Regulamin promocji Pożyczki, do której przystępuje Pożyczkodawca,

obowiązujące w dacie zawarcia Umowy. Jednocześnie wskazano, że na żądanie pożyczkobiorcy Bank przekaże w formie papierowej dokumenty, o których mowa powyżej.

W § 15 Umowy wskazano skutki nieterminowej spłaty, w tym czynności monitujące w przypadku braku spłaty zobowiązań (pkt 1), obciążenie rachunku należnościami (pkt 2), skutki niewykonania przez pożyczkobiorcę zobowiązań wynikających z Umowy (pkt 3), przekazanie danych o zobowiązaniach pożyczkobiorcy do biur informacji gospodarczych/instytucji finansowych (pkt 4), możliwość korzystania z pośrednictwa firm windykacyjnych (pkt 5) oraz informowanie dłużników o opóźnieniu w spłacie zadłużenia (pkt 6).

Dowód: umowa pożyczki gotówkowej nr (...) z dnia 27.06. 2019 r., k. 10-12,

Pismem z dnia 10 września 2020 r., w związku z brakiem wpłaty wymagalnego zadłużenia w kwocie 4.430,31 zł (w tym 2.905,96 zł z tytułu wymagalnej należności kapitałowej i 1.524,35 zł z tytułu wymagalnej należności odsetkowej (umownej i przeterminowanej) na dzień 01 września 2020 r.), wynikające z Umowy pożyczki z dnia 27 czerwca 2019 r., wezwano V. K. do spłaty w terminie 14 dni roboczych od dnia doręczenia wezwania wraz z dalszymi odsetkami naliczonymi do dnia zapłaty. Jednocześnie w piśmie poinformowano, że istnieje możliwość złożenia wniosku o restrukturyzację zadłużenia poprzez zmianę określonych w umowie warunków lub terminów spłaty przedmiotowego zobowiązania. Nadto poinformowano, że brak spłaty określonego wyżej wymagalnego zadłużenia wraz z dalszymi odsetkami naliczonymi od dnia zapłaty bądź brak złożenia wniosku o restrukturyzację zadłużenia we wskazanym terminie, spowoduje niezwłoczne rozpoczęcie przez bank działań windykacyjnych zmierzających do odzyskania należności, w tym w szczególności wypowiedzenie warunków umowy, wszczęcie egzekucji lub sprzedaż wierzytelności.

Pismo zostało wysłane na adres pożyczkobiorcy wskazany w umowie i odebrane w dniu 15 września 2020 roku przez E. W., jako osobę uprawnioną

Dowód: ostateczne wezwanie do zapłaty z 01.09.2020 r, 14, epo., k. 15

W związku z nieuregulowaniem zaległości (utrzymującym się zadłużeniem przeterminowanym) wynikających z zawartej umowy pożyczki, pismem datowanym na dzień 26 października 2020 roku Bank wypowiedział pożyczkobiorcy Umowę wskazując, że termin wypowiedzenia wynosi 30 dni i biegnie od daty doręczenia wypowiedzenia.

Pismo zostało wysłane na adres pożyczkobiorcy wskazany w umowie i odebrane w dniu 05 listopada 2020 roku przez B. M., jako osobę uprawnioną

Dowód: wypowiedzenie umowy pożyczki k. 16, epo k. 17.

W dniu 31 stycznia 2023 r. (...) Bank S.A. z siedzibą w W. wystawił wyciąg z ksiąg banku (...): (...), w którym stwierdził, że w księgach rachunkowych banku figuruje wymagalne zadłużenie względem Banku od dłużnika V. K., które według stanu na dzień 31 stycznia 2023 r. wynosi łącznie 95.998,61 zł i obejmuje: należność główną w kwocie 73.551,11 zł, odsetki umowne naliczone od należności głównej od dnia 25 maja 2020 r. do dnia 20 grudnia 2020 r. w kwocie 3.483,95 zł naliczone według stałej stopy procentowej w wysokości 8,19 % w skali roku, odsetki przeterminowane naliczone od należności głównej za okres od 26 czerwca 2020 r. do dnia 30 stycznia 2023 r. w kwocie 18.963,55 zł. Ponadto od dnia 31 stycznia 2023 r. Bankowi przysługują dalsze odsetki umowne za opóźnienie (przeterminowane) od ww. kwoty należności głównej, które na dzień wystawienia wyciągu wynoszą 24,50% w skali roku, obliczane według zmiennej stopy procentowej zgodnie z postanowieniami Umowy, Cennikiem usług, naliczane od dnia wystawienia wyciągu z ksiąg Banku do dnia efektywnego zaspokojenia wierzytelności banku i obciążają dłużnika

Dowód: wyciąg z ksiąg banku z dnia 31.01.2023 r., k.8

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wskazanych wyżej dowodów z dokumentów zgromadzonych w aktach niniejszej sprawy, które nie pozostawały ze sobą w sprzeczności i co do których autentyczności oraz zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy Sąd nie miał wątpliwości. Wskazane dowody wzajemnie się uzupełniają i potwierdzają, w zestawieniu ze sobą tworzą spójny stan faktyczny i brak jest zdaniem Sądu przesłanek do odmówienia im mocy dowodowej w zakresie, w jakim stanowiły one podstawę ustaleń faktycznych w sprawie.

Pozostałe (a nie ujęte wyżej) zaprezentowane przez strony dowody, nie stanowiły w ocenie Sądu wartościowego materiału dowodowego pozwalającego na poczynienie istotnych w sprawie ustaleń faktycznych.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Powództwo podlegało uwzględnieniu w całości.

Zgodnie z art. 720 § 1 k.c., przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Zgodnie zaś z art. 75 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (Dz.U.2022.2324 t.j.), w przypadku niedotrzymania przez kredytobiorcę warunków udzielenia kredytu albo w przypadku utraty przez kredytobiorcę zdolności kredytowej bank może obniżyć kwotę przyznanego kredytu albo wypowiedzieć umowę kredytu, o ile ustawa z dnia 15 maja 2015 r. – Prawo restrukturyzacyjne nie stanowi inaczej (ust. 1). Termin wypowiedzenia, o którym mowa w ust. 1, o ile strony nie określą w umowie dłuższego terminu, wynosi 30 dni, a w razie zagrożenia upadłością kredytobiorcy – 7 dni (ust. 2).

Z kolei zgodnie z art. 75c ust. 1-6 ustawy Prawo bankowe, jeżeli kredytobiorca opóźnia się ze spłatą zobowiązania z tytułu udzielonego kredytu, bank wzywa go do dokonania spłaty, wyznaczając termin nie krótszy niż 14 dni roboczych (ust. 1). W wezwaniu, o którym mowa w ust. 1, bank informuje kredytobiorcę o możliwości złożenia, w terminie 14 dni roboczych od dnia otrzymania wezwania, wniosku o restrukturyzację zadłużenia (ust. 2). Bank powinien, na wniosek kredytobiorcy, umożliwić restrukturyzację zadłużenia poprzez zmianę określonych w umowie warunków lub terminów spłaty kredytu, jeżeli jest uzasadniona dokonaną przez bank oceną sytuacji finansowej i gospodarczej kredytobiorcy (ust. 3). Restrukturyzacja, o której mowa w ust. 1, dokonywana jest na warunkach uzgodnionych przez bank i kredytobiorcę (ust. 4). Bank, w przypadku odrzucenia wniosku kredytobiorcy o restrukturyzację zadłużenia, przekazuje kredytobiorcy, bez zbędnej zwłoki, szczegółowe wyjaśnienia, w formie pisemnej, dotyczące przyczyny odrzucenia wniosku o restrukturyzację (ust. 5). Przepisy ust. 1-5 stosuje się odpowiednio do umów pożyczek pieniężnych (ust. 6).

Wskazać należy, że w dniu 27 czerwca 2019 r. pomiędzy stronami została zawarta umowa o pożyczkę nr (...), na podstawie której Bank (...) udzielił pozwanemu pożyczki w kwocie 70.000,00 zł. Nie budzi również wątpliwości fakt, że pozwany zobowiązał się do spłaty kwoty pożyczki wraz z należnymi odsetkami, opłatami, prowizjami i kosztami wynikającymi z umowy w 84 miesięcznych ratach. Z dokumentów przedłożonych przez powoda wynika, że biorący pożyczkę przestał terminowo regulować należne bankowi raty.

Bankowi przysługiwało zatem prawo do rozwiązania umowy pożyczki, jednak z zachowaniem procedury wynikającej z wyżej powołanych norm prawnych.

Na podstawie art. 75c prawa bankowego bank w wezwaniu do zapłaty miał poinformować pożyczkobiorcę o możliwości złożenia, w terminie 14 dni roboczych od dnia otrzymania wezwania, wniosku o restrukturyzację zadłużenia z tytułu umowy poprzez zmianę warunków lub terminów spłaty zadłużenia. Bank miał umożliwić taką restrukturyzację, jeżeli byłaby ona uzasadniona dokonaną przez bank oceną sytuacji finansowej pożyczkobiorcy.

Wprawdzie w przepisie art. 75c ustawy Prawo bankowe jest mowa o umowie kredytu, jednak przepis ten znajduje zastosowanie także do umów pożyczek pieniężnych. Wynika to przede wszystkim z treści art. 75c ust. 6 prawa bankowego, zgodnie z którym przepisy art. 75c ust. 1-5 stosuje się odpowiednio do umów pożyczek pieniężnych. Należy ponadto zauważyć, że również w ustawie z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (Dz.U.2022.246 t.j.) ustawodawca wskazał, że za umowę o kredyt konsumencki uważa się m.in. umowę pożyczki (art. 3 ust. 2 pkt 1).

W art. 5 ust. 2 pkt 1 ustawy Prawo bankowe wskazano, że czynnościami bankowymi są również czynności polegające na udzielaniu pożyczek pieniężnych, o ile są one wykonywane przez banki. W doktrynie wskazuje się, że czynność polegająca na udzielaniu pożyczek pieniężnych została zaliczona do czynności bankowych sensu largo, a więc tych, które stają się bankowymi, jeśli dokonywane są przez bank. Wobec powyższego, pożyczka pieniężna udzielana przez bank podlega takiej samej jak kredyt ochronie prawnej, gdyż jest udzielana ze środków powierzonych, a więc obciążonych ryzykiem pod tytułem zwrotnym. Dlatego też istnieje wymóg odpowiedniego stosowania przepisów dotyczących zabezpieczenia spłaty oraz oprocentowania wobec umów pożyczki bankowej (tak B. Bajor w „Prawo bankowe. Komentarz do przepisów cywilnoprawnych”, B. Bajor, L. Kociucki, J. M. Kondek, K. Królikowska, WKP, 2020).

Nie ulega zatem wątpliwości, że do skutecznego rozwiązania umowy pożyczki przez bank konieczne było zachowanie procedury wskazanej w art. 75c prawa bankowego.

W niniejszej sprawie bank wystosował do pozwanego najpierw ostateczne wezwanie do zapłaty z dnia 01 września 2020 r., w którym wyznaczył termin 14 dni roboczych na dokonanie zapłaty i poinformował o możliwości złożenia wniosku o restrukturyzację zadłużenia w ciągu 14 dni roboczych (k. 14). Wobec braku spełnienia świadczenia wskazanego w wezwaniu do zapłaty bank wypowiedział umowę pożyczki i wezwał pozwanego do spłaty całego zadłużenia po upływie 30-dniowego okresu wypowiedzenia (k. 16). Do pozwu powód dołączył wydruki ze strony internetowej Poczty Polskiej S.A. umożliwiającej śledzenie przesyłek pocztowych (k. 13), z których wynika, że pisma zostały odebrane pod adresem wskazanym w umowie, przez upoważnione osoby (k. 15 i 17).

W ocenie Sądu za niezasadne należy uznać zarzuty strony pozwanej, iż przedmiotowe pisma nie zostały skutecznie doręczone, albowiem nie dokonano doręczenia bezpośrednio pozwanemu (tj. do rąk własnych), a jedynie przez osoby trzecie. Co więcej powyższe nie pozwala zdaniem strony pozwanej przyjąć domniemania doręczenia, albowiem przesyłka nie była dwukrotnie awizowana i nie wróciła do powoda.

Przesyłka pocztowa może być wydana osobie pełnoletniej zamieszkałej razem z adresatem, jeżeli adresat nie złożył w placówce pocztowej zastrzeżenia w zakresie doręczenia przesyłki rejestrowanej pod adresem wskazanym na przesyłce pocztowej lub w umowie o świadczenie usługi pocztowej (art. 37 ust. 2 pkt 3 lit a PrPoczt). Powyższa regulacja znalazła także odzwierciedlenie w treści art. 138 § 1 kpc regulującego kwestie doręczeń zastępczych, zgodnie z którym jeżeli doręczający nie zastanie adresata w mieszkaniu, może doręczyć pismo sądowe dorosłemu domownikowi, a gdyby go nie było - administracji domu, dozorcy domu lub sołtysowi, jeżeli osoby te nie są przeciwnikami adresata w sprawie i podjęły się oddania mu pisma. Podkreślenia przy tym wymaga, iż w sytuacji niezastana adresata doręczenia pisma osobie pełnoletniej pod adresem zamieszkania może nastąpić bez jakiegokolwiek upoważnienia wydanego przez adresata (post. SN z 10.8.1999 r., II CZ 80/99, Legalis).

Niezastanie adresata, kiedy to jest on rzeczywiście nieobecny jest najczęściej wynikiem opuszczenia przez niego lokalu celem wykonywania pracy, korzystania z wypoczynku, załatwienia różnego rodzaju spraw, poza rzadkim przypadkiem ukrycia się. Jednak dla zastosowania doręczenia zastępczego wystarczające jest tylko samo niezastanie adresata, bez różnicowania przyczyn tej okoliczności. Bez znaczenia staje się w tym momencie to, czy niezastanie jest wynikiem okoliczności niezależnych od adresata, czy też celowym działaniem dla uniknięcia odbioru pisma ( K. Weitz, w: Ereciński, Komentarz KPC, t. I, 2016, art. 138, Nb 10; P. Grzegorczyk, Doręczenie).

Mając na uwadze okoliczności przedmiotowej sprawy, w szczególności wysłanie przez powoda korespondencji adresowanej do pozwanego na wskazany przez niego adres i odebranie jej przez uprawnioną osobę trzecią skutkuje przyjęciem domniemania, iż korespondencja została doręczona adresatowi.

Kolejno strona pozwana podniosła ponadto zarzut przedawnienia, ograniczając się jednakże ogólnikowo do jego zasygnalizowania.

Roszczenie o zwrot pożyczki przedawnia się według ogólnych terminów przedawnienia, wynikających z przepisu art. 118 kc, który stanowi, że termin przedawnienia dla roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej wynosi trzy lata, przy czym w przypadku terminów przedawnienia dłuższych niż dwa lata koniec terminu przedawnienia przypada na ostatni dzień roku kalendarzowego.

Przenosząc powyższe na grunt przedmiotowej sprawy należy przypomnieć, iż pismem datowanym na dzień 01 września 2020 roku pozwany został wezwany do zapłaty wymagalnego zadłużenia w kwocie 4.430,31 złotych, następnie pismem z dnia 26 października 2020 roku Bank wypowiedział umowę pożyczki, zaś termin wypowiedzenia wynosił 30 dni od dnia doręczenia pisma, co nastąpiło 05 listopada 2020 roku. Tym samym całość niespłaconej pożyczki wraz z zaległymi odsetkami stała się wymagalna w dniu 06 grudnia 2020 roku. Pozew w przedmiotowej sprawie został natomiast złożony w dniu 22 lutego 2023 roku. W świetle powyższego stwierdzić należy, iż podniesiony zarzut nie zasługiwał na uwzględnienie.

W przedmiotowej sprawie strona pozwana nie kwestionowała natomiast wysokości dochodzonego roszczenia. Powyższe okoliczności wynikają z dokumentów wewnętrznych powodowego Banku, którym nie można było odmówić wiarygodności. Przytoczone w pozwie okoliczności faktyczne, jak również dołączone do pozwu dokumenty nie budzą wątpliwości odnośnie istnienia, wymagalności oraz wysokości roszczenia. Tym samym powód zadośćuczynił stawianym mu wymogom. Powód na poparcie istnienia i wysokość zobowiązania przedłożył szereg dokumentów w tym umowę przedmiotowego kredytu, wezwanie do zapłaty, wypowiedzenie umowy, a także wyciąg ksiąg banku. Ww. dokumenty, co oczywiste nie oznaczają istnienia zadłużenia i to w wysokości wskazywanej w pozwie, jednakże w ocenie Sądu w sposób wystarczający strona powodowa udowodniła istnienie wierzytelności oraz jej wysokość - za pomocą przedłożonego wyciągu z ksiąg banku.

Mając na uwadze powyższe, Sąd uwzględnił powództwo w całości, o czym pkt 1. sentencji wyroku.

O odsetkach orzeczono na podstawie z art. 481 §1 k.p.c. zgodnie z żądaniem pozwu.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c., zasądzając od pozwanego na rzecz powoda kwotę 11.897,89 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, na które złożyła się kwota 5.400 zł z tytułu kosztów zastępstwa procesowego (na podstawie § 2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 22 października 2015 roku), kwota 3.678,00 zł (opłata sądowa od pozwu), kwota 17 zł (tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa), kwota 2.664,60 złotych (tytułem wynagrodzenia kuratora) oraz kwota 138,29 złotych (tytułem kosztów postępowania mających na celu doręczenie pisma pozwanemu przez Komornika sądowego).

W punkcie 3 wyroku Sąd przyznał na rzecz adwokat M. Ł. łączną kwotę 2.664,60 zł (w tym należny podatek Vat), tytułem wynagrodzenia za pełnienie funkcji kuratora ustanowionego dla nieznanego z miejsca pobytu pozwanego. Wynagrodzenie zostało ustalone na podstawie § 1 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 9 marca 2018 r. w sprawie określenia wysokości wynagrodzenia i zwrotu wydatków poniesionych przez kuratorów ustanowionych dla strony w sprawie cywilnej w zw. z § 2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie. Na przyznaną kwotę złożyły się ponadto wnioskowane przez kuratora wydatki w wysokości 7,80 złotych.

Jednocześnie Sad nakazał zwrócić na rzecz powoda kwotę 335,40 złotych, tytułem części niewykorzystanej zaliczki uiszczonej na poczet wynagrodzenia kuratora.

Mając powyższe na uwadze, orzeczono jak w sentencji.

Sędzia del. Agnieszka Onichimowska