Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 grudnia 2024 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie, I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący: SSO Ewa Ligoń-Krawczyk

Protokolant: starszy sekretarz sądowy Ewa Kocielnik

po rozpoznaniu w dniu 3 grudnia 2024 r. w Warszawie

na rozprawie sprawy z powództwa B. K.

przeciwko (...) Bank S.A. z siedzibą w W.

o ustalenie i zapłatę

I.  oddala powództwo,

II.  ustala, że powódka przegrała proces w 100% i pozostawia rozliczenie kosztów postępowania referendarzowi sądowemu po uprawomocnieniu się niniejszego wyroku.

Sygn. akt I C 685/24

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 20 grudnia 2024 r.

Po ostatecznej modyfikacji powództwa z dnia 20 czerwca 2024 r . (data stempla pocztowego) skierowanego przeciwko (...) Bankowi Spółce Akcyjnej z siedzibą w W., pismem z dnia 19 sierpnia 2024 r. (data stempla pocztowego), B. K. wniosła o:

a) ustalenie treści stosunku prawnego wynikającego z umowy kredytu konsolidacyjnego nr (...) z dnia 13 czerwca 2017 r. zawartej pomiędzy B. K., a (...) Bank Spółka Akcyjna z siedzibą w W., poprzez ustalenie, że kredytu udzielony na podstawie umowy nr (...) z dnia 13 czerwca 2017 r. jest kredytem darmowym w rozumieniu art. 45 ust. 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim w związku ze złożeniem przez kredytobiorcę w dniu 30 października 2023 r. oświadczenia o skorzystaniu z sankcji kredytu darmowego;

b) zasądzenie od pozwanego (...) Bank Spółka Akcyjna z siedzibą w W. na rzecz powoda B. K. kwoty 62 577,35 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 30 października 2023 r. do dnia zapłaty tytułem zwrotu świadczenia nienależnego spełnionego na rzecz pozwanego w okresie od 17 lipca 2017 r. do dnia 17 lipca 2024 r. tytułem odsetek i innych kosztów kredytu nr (...) z dnia 13 czerwca 2017 r. z uwagi na złożenie przez konsumenta oświadczenia o skorzystaniu z sankcji kredytu darmowego.

Powódka wniosła także o zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych z uwzględnieniem kwoty 17,00 zł tytułem kosztów opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, wraz z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie od kosztów procesu stosownie do treści przepisu art. 98 § 1 ¹ k.p.c.

W uzasadnieniu pozwu strona powodowa wskazała, że w związku z zawarciem umowy kredytu konsolidacyjnego nr (...), całkowita kwota kredytu miała wynosić 95 267,00 zł, a całkowity koszt kredytu 70 169,78 zł, natomiast całkowita kwota do zapłaty 165 436,78 zł. Umowa kredytu została zawarta pod warunkiem zawieszającym wydania pozytywnej decyzji kredytowej, poprzedzającej pełną weryfikację i potwierdzeniem zgodności wszystkich danych zgłoszonych przy składaniu wniosku. Dopiero podjęcie takiej pozytywnej decyzji kredytowej miało być równoznaczne z możliwością uruchomienia kredytu. Oprocentowanie kredytu miało być zmienne i stanowić sumę stawki referencyjnej WIBOR 3M i marży w wysokości 6,97 punktów procentowych, stałej w trakcie trwania umowy. Oprocentowanie kredytu na dzień zawarcia umowy wynosiło 8,70% w stosunku rocznym. Pismem z dnia 17 października 2023 r. powódka wniosła reklamację na działania banku, w związku z umową nr (...) z dnia 13 czerwca 2017 r. zarzucając naruszenie w umowie art. 30 ust. 1 pkt 6 poprzez naliczenie odsetek od kredytowanych kosztów kredytu oraz art. 30 ust. 1 pkt 7 poprzez błędne wskazanie rzeczywistej rocznej stopy oprocentowania oraz całkowitej kwoty do zapłaty. Jednocześnie powódka złożyła na podstawie art. 45 ust. 1 u.k.k. oświadczenie o skorzystaniu z sankcji kredytu darmowego. Pismo zostało doręczone pozwanemu w dniu 30 października 2023 r., a pismem z dnia 14 listopada 2023 r. pozwany odmówił uwzględnienia oświadczenia o sankcji kredytu darmowego i reklamacji powódki. W odpowiedzi na reklamację pozwany wskazał, że nie stwierdza podstaw do skutecznego skorzystania z sankcji kredytu darmowego. Jako podstawę prawną roszczenia powódka wskazała art. 45 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim. Powódka zarzuciła, iż w przedmiotowej umowie nie wskazano terminu wypłaty kredytu, a tym samym doszło do naruszenia art. 30 ust. 1 pkt 5 ustawy o kredycie konsumenckim. Nadto ustalenia warunków na jakich koszty kredytu mogą ulec zmianie dokonano w sposób nieprecyzyjny i niejednoznaczny, co narusza art. 30 ust. 1 pkt 10 ustawy o kredycie konsumenckim. Niezależnie od powyższego strona powodowa wskazała, iż klauzula zmiennego oprocentowania zawarta w § 2 ust. 2 umowy jest sprzeczna z prawem, zasadami współżycia społecznego, a tym samym na podstawie art. 58 § 1 i 2 k.c. jest nieważna. Powódka wskazała, iż dochodzone pozwem roszczenie stanowi sumę uiszczonych przez kredytobiorcę odsetek oraz innych kosztów kredytu należnych kredytodawcy w związku z umową nr (...) (pozew – k. 3-9v; replika na odpowiedź na pozew z dnia 19 sierpnia 2024 r. (data stempla pocztowego) – k. 82-91).

W odpowiedzi na pozew, także po jego modyfikacji, (...) Bank Spółka Akcyjna z siedzibą w W. wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od strony powodowej na rzecz pozwanej kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty . Podniósł również zarzut braku interesu prawnego powódki w dochodzeni roszczenia o ustalenie.

W uzasadnieniu pozwany wskazał, że możliwość skorzystania z sankcji kredytu darmowego została ograniczona rocznym terminem prekluzyjnym biegnącym od dnia zawarcia umowy. Jednocześnie przywołał art. 45 ust. 5 ustawy o kredycie konsumenckim zgodnie z którym uprawnienie, o którym mowa w ust. 1 wygasa po upływie roku od dnia wykonania umowy. Nadto zarzucił brak udowodnienia przez powódkę zasadności i wysokości dochodzonej kwoty, brak udowodnienia zasadności podniesionych twierdzeń i wniosków, a także nadużycie prawa podmiotowego poprzez złożenie oświadczenia o skorzystaniu z sankcji kredytu darmowego (odpowiedź na pozew – k. 42-53; pismo przygotowawcze pozwanej z dnia 25 września 2024 r. (data stempla pocztowego) – k. 102-105v).

Do zamknięcia rozprawy strony podtrzymały tak sformułowane stanowiska w sprawie, przy czym ze względy na konsekwentnie podtrzymywany przez stronę powodową wniosek o zawieszenie postępowania do czasu rozstrzygnięcia przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej sprawy C-472/23 w zakresie pytania prejudycjalnego skierowanego przez Sąd Rejonowy dla m.st. Warszawy w Warszawie postanowieniem z dnia 21 czerwca 2023 r. w sprawie I C 2034/21, Sąd – postanowieniem wydanym na rozprawie w dniu 3 grudnia 2024 r. – oddalił wniosek w ww. zakresie (pozew – k. 3-9v; protokół z rozprawy z dnia 3 grudnia 2024 r. – k. 120-121).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

B. K. poszukiwała środków na realizację potrzeb konsumpcyjnych oraz spłatę zobowiązań zaciągniętych w innych bankach, tj.:

- umowy kredytu karty kredytowej w Banku (...) S.A. w wysokości 7 008,00 zł;

- umowy kredytu kredytu niecelowego oraz studenckiego nr (...) w Banku (...) S.A. w wysokości 7 646,00 zł;

- umowy kredytu limitu debetowego w (...) w Banku (...) S.A. w wysokości 8 613,00 zł.

W dniu 13 czerwca 2017 r. zawarła z (...) Bankiem S.A. z siedzibą w W. umowę o kredyt konsolidacyjny nr (...) (dalej: Umowa). Zgodnie z § 1 ust. 1 Umowy, bank udzielił klientowi kredytu w wysokości 102 327,60 zł przeznaczonego na:

1)  dowolny cel konsumpcyjny w wysokości 72 000,00 zł;

2)  spłatę zobowiązań kredytowych kredytobiorcy z tytułu:

a)  umowy kredytu karty kredytowej nr (...) na rachunek prowadzony w Banku (...) S.A. w wysokości 7 008,00 zł;

b)  umowy kredytu kredytu niecelowego oraz studenckiego nr (...) na rachunek prowadzony w Banku (...) S.A. w wysokości 7 646,00 zł;

c)  umowy kredytu limitu debetowego w (...) nr (...) na rachunek prowadzony w Banku (...) S.A. w wysokości 8 613,00 zł;

3)  zapłatę kosztów kredytu określonych poniżej:

a)  prowizji od udzielonego kredytu w wysokości 7 060,60 zł (§ 1 ust. 1 Umowy).

W myśl § 1 ust. 5 Umowy, niniejsza Umowa jest zawarta pod warunkiem zawieszającym wydania pozytywnej decyzji kredytowej, poprzedzonej pełną weryfikacją i potwierdzeniem zgodności wszystkich danych zgłoszonych przy składaniu wniosku. Podjęcie pozytywnej decyzji kredytowej jest równoznaczne z możliwością uruchomienia kredytu.

Środki miały być przekazane przez Bank klientowi zgodnie z odrębną dyspozycją stanowiącą załącznik do niniejszej Umowy (§ 1 ust. 7 Umowy).

W myśl § 2 ust. 1 Umowy, oprocentowanie kredytu było liczone według stopy zmiennej. Zmiana stopy procentowania miała bezpośredni wpływ na wielkość zadłużenia oraz wysokość należnych odsetek. Zmiana oprocentowania nie powodowała zmiany warunków umowy i nie wymagała podpisania aneksu.

Zgodnie z § 2 ust. 2 Umowy, oprocentowanie w całym okresie kredytowania stanowiło sumę stawki WIBOR 3M i marży w wysokości 6.97 punktów procentowych, stałej w trakcie trwania Umowy.

W § 2 ust. 3 Umowy ustalono, że oprocentowanie kredytu na dzień zawarcia Umowy wynosi 8,70% w stosunku rocznym.

Dla pierwszego okresu obrachunkowego, do obliczenia wysokości oprocentowania Banku zastosuje stawkę referencyjną WIBOR 3M z przedostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień uruchomienia kredytu. Jeżeli termin spłaty pierwszej raty kredytu zostanie przesunięty z najbliższego terminu spłaty (zgodnie z wybranym dniem spłaty) przypadającego po dacie uruchomienia środków na kolejny termin, zgodnie z częstotliwością spłat, to zmiana oprocentowania w pierwszym okresie obrachunkowym dokonana zostanie po terminie spłaty dwóch pierwszych rat (§ 2 ust. 4 Umowy).

Stosownie do § 2 ust. 5 Umowy, zmiana oprocentowania w kolejnych, 3-miesięcznych okresach obrachunkowych następuje w wyniku zmiany stawki WIBOR 3M z przedostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień spłaty raty kredytu. W przypadku zmiany stopy procentowej opartej na WIBOR, Bank powiadomi kredytobiorcę o tym fakcie w terminie 14 dni, przesyłając mu nowy harmonogram spłat (§ 2 ust. 8 Umowy).

Stosownie do § 3 Umowy:

1.  Bank pobiera opłaty i prowizje zgodnie z zapisami Umowy oraz Taryfy Opłat i Prowizji za czynności związane z obsługą kredytu oraz zmiana postanowień Umowy.

2.  W trakcie trwania Umowy opłaty i prowizje mogą ulec zmianie.

3.  Zmiany opłat i prowizji mogą nastąpić w przypadku wystąpienia przynajmniej jednego z poniższych warunków:

1)  zmiana wysokości płacy minimalnej oraz poziomu wskaźników publikowanych przez GUS: inflacja, przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w sektorze przedsiębiorstw;

2)  zmiany cen energii, połączeń telekomunikacyjnych, usług pocztowych, rozliczeń między bankowych oraz stóp procentowych ustalanych przez Narodowy Bank Polski;

3)  zmiany cen usług i operacji, z których Bank korzysta przy wykonywaniu poszczególnych czynności bankowych i nie bankowych;

4)  zmiany zakresu lub formy świadczonych przez bank usług (w tym zmiany lub dodania nowej funkcjonalności w zakresie obsługi danego produktu) w zakresie, w jakim te zmiany mają wpływ na koszty ponoszone przez bank w związku z wykonywaniem umowy;

5)  zmiany przepisów prawa regulujących produkty lub usługi oferowane przez bank lub mających wpływ na wykonywanie umowy lub Regulaminu, w zakresie, w jakim te zmiany mają wpływ na koszty ponoszone przez bank w związku z wykonywaniem umowy;

6)  zmiany przepisów podatkowych i/lub zasad rachunkowości stosowanych przez Bank, w zakresie jakim te zmiany mają wpływ na koszty ponoszone przez bank w związku z wykonywaniem umowy;

7)  zmiana lub wydanie nowych orzeczeń sądowych, orzeczeń organów administracji, zaleceń lub rekomendacji uprawnionych organów, w tym Komisji Nadzoru Finansowego – w zakresie mającym wpływ na koszty ponoszone przez bank w związku z wykonywaniem umowy.

4.  Zmiany stawek opłat i prowizji następują na zasadach i w wysokości określonych w Taryfie Opłat i Prowizji dla klientów indywidualnych.

5.  Zmiany stawek opłat i prowizji będą podawane do wiadomości kredytobiorcy za pośrednictwem poczty lub poprzez kanały elektroniczne lub jeżeli kredytobiorca wyraził zgodę, w formie elektronicznej na adres mailowy podany przez kredytobiorcę, natomiast w sytuacji, gdy nie ma możliwości wykorzystania kanałów elektronicznych lub przesłania na adres mailowy – za pośrednictwem poczty.

6.  Jeżeli klient nie dokona wypowiedzenia Umowy w terminie 30 dni od powiadomienia go przez Bank o zmianach, o których mowa w ust. 3, przyjmuje się, że Klient wyraża zgodę na zmiany.

7.  Bank uprawniony będzie pobierać opłaty i prowizje w nowej wysokości poczynając od 31 dnia po przekazaniu klientowi wprowadzonych zmian do Taryfy Opłat i Prowizji lub zmienionego wyciągu z Taryfy Opłat i Prowizji, chyba że w tym czasie otrzyma od klienta pismo wypowiadające Umowę lub propozycję jej rozwiązania za porozumieniem stron.

W § 4 Umowy wskazano, że całkowita kwota kredytu wynosi 95 267,00 zł. Kwota ta nie obejmuje kredytowanych przez Bank kosztów kredytu wskazanych w § 1 ust. 1 pkt 3 niniejszej Umowy (ust. 1).

Całkowita kwota do zapłaty przez kredytobiorcę na dzień zawarcia Umowy wynosi 165 436,78 zł. Na całkowitą kwotę do zapłaty składała się:

1)  całkowita kwota kredytu określona w ust. 1 oraz

2)  całkowity koszt kredytu, który na dzień zawarcia Umowy, naliczony szacunkowo wynosił 79 169,78 zł (ust. 2).

Na całkowity koszt kredytu składają się:

1)  należne odsetki umowne w wysokości 63 109,18 zł;

2)  prowizja od udzielonego kredytu w wysokości 7 060,60 zł (ust 3).

Roczną rzeczywistą stopę oprocentowania (RRSO), która na dzień zawarcia umowy wynosi 10,64% wyliczono uwzględniając wartości określone w ust. 2 i 3 (ust. 4).

Stosownie do treści § 13 ust. 1 Umowy, integralną częścią Umowy stanowiły załączniki:

1.  Harmonogram spłat;

2.  Wzór formularza oświadczenia o odstąpieniu od umowy;

3.  Dyspozycja uruchomienia kredytu;

4.  Wyciąg z Taryfy Opłat i Prowizji (...) Banku S.A. dla Klientów Indywidualnych;

5.  Oświadczenie o numerach rachunków i wysokości rat;

6.  Zgoda współmałżonka;

7.  Zestawienie produktów dodatkowych kredytobiorcy;

8.  Oświadczenie dotyczące ryzyka zmiennej stopy procentowej.

W myśl § 13 ust. 2 Umowy, klient oświadczył, że zapoznał się z załącznikami do Umowy, akceptuje ich treść i potwierdza ich otrzymanie.

Jednocześnie strony ww. Umowy podpisały formularz informacyjny dotyczący kredytu konsumenckiego, w którym m.in. ustaliły, że pożyczka zostanie wypłacona po podjęciu pozytywnej decyzji kredytowej i spełnieniu wszystkich warunków do uruchomienia określonych w umowie. Powódka podpisała także oświadczenie dotyczące ryzyka zmiennej stopy procentowej, w którym potwierdziła, iż została poinformowana o ryzyku związanym ze wzrostem oprocentowania i tym samym wzrostem wysokości miesięcznej raty i że jest tego świadoma. Oświadczenie to zawierało tabelę prezentującą symulacje modelowe obrazujące wpływ zmian oprocentowania kredytu na wysokość miesięcznych rat kapitałowo-odsetkowych.

W tym samym dniu G. K. wyraził zgodę na udzielenie powódce, jako żonie kredytu konsolidacyjnego.

(dowód: umowa o kredyt konsolidacyjny nr (...) z dnia 13 czerwca 2017 r. – k. 10-12v; formularz informacyjny dotyczący kredytu konsumenckiego – k. 13-14v; zgoda współmałżonka na zaciągnięcie zobowiązania – k. 16; oświadczenie dotyczące ryzyka zmiennej stopy procentowej – k 61)

B. K. tego samego dnia, tj. 13 czerwca 2017 r., złożyła dyspozycję uruchomienia kredytu nr (...) w kwocie 102 327,60 zł w formie:

- przelewu w kwocie 72 000,00 zł na rachunek w banku (...) S.A, którego właścicielem jest B. K.;

spłaty zobowiązań kredytowych z tytułu:

- umowy kredytu karty kredytowej nr (...) na rachunek prowadzony w Banku (...) S.A. w wysokości 7 008,00 zł;

- umowy kredytu kredytu niecelowego oraz studenckiego nr (...) na rachunek prowadzony w Banku (...) S.A. w wysokości 7 646,00 zł;

- umowy kredytu limitu debetowego w (...) nr (...) na rachunek prowadzony w Banku (...) S.A. w wysokości 8 613,00 zł;

Dodatkowo poprosiła o dokonanie z rachunku kredytu przelewu z tytułu prowizji od udzielonego kredytu w kwocie 7 060,60 zł na rachunek kredytowy (...).

(dowód: dyspozycja uruchomienia kredytu nr (...) – k. 20)

W dniu19 czerwca 2017 r. powódka złożyła dyspozycję zmiany warunków umowy kredytu poprzez ustanowienie automatycznych spłat na rachunku (...).

(dowód: dyspozycja zmiany warunków umowy kredytu z dna 19 czerwca 2017 r. – k. 15)

W dniu 17 października 2023 r. B. K. złożyła do (...) Banku S.A. z siedzibą w W. reklamację dotycząca spornej umowy kredytu wskazując, że we wskazanej umowie doszło do naruszenia przepisów ustawy o kredycie konsumenckim, tj. art. 30 ust. 1 pkt 6 poprzez naliczanie odsetek od kredytowanych kosztów kredytu, art. 30 ust. 1 pkt 7 poprzez błędne wskazanie rzeczywistej rocznej stopy oprocentowania. W związku z powyższym wezwała (...) Bank S.A. z siedzibą w W. do zapłaty kwoty stanowiącej równowartość zapłaconych przez kredytobiorcę odsetek oraz innych kosztów kredytu należnych kredytodawcy tj. prowizji. Do pisma załączono oświadczenie o skorzystaniu z sankcji kredytu darmowego w którym B. K. wniosła o zwrot kwot uiszczonych tytułem odsetek i innych kosztów kredytu oraz ustalenie nowego harmonogramu spłat obejmującego jedynie zwrot kwoty rzeczywiście mu udostępnionej, powiększonej o koszty należne podmiotom trzecim.

(dowód: reklamacja z dnia 17 października 2023 r. – k. 21-23; oświadczenie o skorzystaniu z sankcji kredytu darmowego – k. 24)

W odpowiedzi na złożoną reklamację, w piśmie z dnia 14 listopada 2023 r., pozwany wskazał, że nie ma podstaw do skorzystania przez klienta z sankcji darmowego kredytu. Bank nie podzielił zastrzeżeń w zakresie spornej umowy o kredyt konsolidacyjny, o naruszeniu zapisów ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim. Wskazał, że bank zrealizował obowiązek informacyjny wobec klienta i umieścił w umowie kredytowej definicje, które są określono prawidłowo, czytelnie i zgodnie z ustawą o kredycie konsumenckim.

(dowód: odpowiedź na reklamacje – k. 27-28)

B. K. nadal spłaca kredyt (bezsporne).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie złożonych do akt sprawy dokumentów. Sąd w całości dał wiarę dokumentom wymienionym w stanie faktycznym, bowiem żadna ze stron nie kwestionowała ich autentyczności, a Sąd nie miał podstaw do podważenia ich wiarygodności bądź zawartej w nich treści z urzędu. Sąd miał na uwadze, iż przedłożone przez powódkę (kredytobiorcę) zarówno umowa o kredyt konsolidacyjny nr (...) zawarta dnia 13 czerwca 2017 r. (k. 10-12v), a także formularz informacyjny dotyczący kredytu konsumenckiego (k. 13-14v)zostały podpisane jedynie przez przedstawiciela Banku i brak jest podpisu kredytobiorcy (k. 12v; 14v), jednak żadna ze stron nie kwestionowała skuteczności zawarcia ww. Umowy.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie i podlegało oddaleniu w całości.

Strona powodowa w niniejszym postępowaniu domagała się ustalenia treści stosunku prawnego wynikającego z umowy kredytu konsolidacyjnego nr (...) z dnia 13 czerwca 2017 r. zawartej pomiędzy powódką a pozwanym bankiem poprzez ustalenie, że ww. kredyt jest kredytem darmowym w rozumieniu art. 45 ust. 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim w związku ze złożeniem przez kredytobiorcę w dniu 30 października 2023 r. oświadczenia o skorzystaniu z sankcji kredytu darmowego oraz zasądzenie od pozwanego banku na rzecz powódki kwoty 62 577,35 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 30 października 2023 r. do dnia zapłaty tytułem zwrotu świadczenia nienależnego spełnionego na rzecz pozwanego w okresie od 17 lipca 2017 r. do dnia 17 lipca 2024 r. tytułem odsetek i innych kosztów kredytu nr (...) z dnia 13 czerwca 2017 r. z uwagi na złożenie przez konsumenta oświadczenia o skorzystaniu z sankcji kredytu darmowego.

Przechodząc do oceny zgłoszonego powództwa o ustalenie, wskazać należy na podstawę prawną dochodzonego przez powódkę roszczenia, a więc art. 189 k.p.c. Stosownie do wymienionego przepisu powód może żądać ustalenia przez Sąd istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa, gdy ma w tym interes prawny. Zgodnie z ogólną zasadą wynikającą z art. 6 k.c. strona powodowa powinna wykazać istnienie po jej stronie interesu prawnego. Sąd z urzędu bada interes prawny będący materialno-prawną przesłanką powództwa o ustalenie, a ustalenie jego braku skutkuje oddaleniem powództwa wprost bez analizy żądania strony powodowej.

Interes prawny w rozumieniu art. 189 k.p.c. występuje wówczas, gdy istnieje niepewność stanu prawnego lub prawa; niepewność ta powinna być obiektywna, tj. zachodzić według rozumnej oceny sytuacji, a nie tylko subiektywna, tj. według odczucia powodów. Interes ten należy rozumieć jako potrzebę wprowadzenia jasności co do konkretnego prawa lub stosunku prawnego – w celu ochrony przed grożącym naruszeniem sfery uprawnień powoda (wyrok Sądu Najwyższego z 24 marca 1987 r., sygn. akt III CRN 57/87, OSNPG 1987, Nr 7, poz. 27). Skuteczne powołanie się na interes prawny wymaga wykazania, że oczekiwane rozstrzygnięcie wywoła takie skutki w stosunkach między stronami, w następstwie których ich sytuacja prawna zostanie określona jednoznacznie i tym samym wyeliminowane zostanie ryzyko naruszenia w przyszłości praw powodów. W przypadku, gdy dojdzie już do naruszenia prawa, w związku z którym stronie służy dalej idące roszczenie np. o świadczenie (danie, czynienie, zaniechanie lub znoszenie), wyłączona jest możliwość skutecznego wystąpienia z powództwem o ustalenie, skoro sfera podlegająca ochronie jest w takiej sytuacji szersza, a rozstrzygnięcie o różnicy zdań w stanowiskach stron nabiera charakteru przesłankowego. Takie stanowisko wyraził Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 15 marca 2002 r. sygn. akt: II CKN 919/99 (LEX nr 54376), które Sąd Okręgowy w całości podziela.

Biorąc pod uwagę powyższe rozważania, Sąd doszedł do przekonania – wbrew stanowisku pozwanego Banku – że strona powodowa ma interes prawny w wytoczeniu powództwa o ustalenie. Zdaniem Sądu, w przedmiotowej sprawie, oceniając interes prawny w powództwie o ustalenie, szczególną uwagę zwrócić należy na fakt, iż powódkę oraz pozwany bank w dalszym ciągu łączy umowa kredytu konsolidacyjnego nr (...) z dnia 13 czerwca 2017 r., jak również brak jest spłaty całości zadłużenia wygenerowanego w oparciu o zawartą między stronami Umowę. W tej sytuacji nie sposób jest przyjąć, że powódce służy dalej idące roszczenie, w szczególności o przyszłe należności przysługujące bankowi, które mogłaby ona uiścić na podstawie nieważnej w jej ocenie Umowy. Można rozważać, czy jeśli powódka nadal spłaca kredyt w wysokości podawanej przez bank, to czy istnieje jakakolwiek niepewność jej sytuacji prawnej zważywszy na pogląd zaprezentowany w cytowanym wyżej wyroku Sądu Najwyższego z dnia 19 marca 2015 r. (sygn. IV CSK 362/14). Uznać należy, że niepewność sytuacji prawnej powódki została wykazana w sposób uzasadniający rozpoznanie sprawy merytorycznie w zakresie powództwa o ustalenie.

Podstawę prawną powództwa stanowił przepis art. 45 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim (dalej: u.k.k.) który stanowi, że w przypadku naruszenia przez kredytodawcę art. 29 ust. 1, art. 30 ust. 1 pkt 1-8, 10, 11, 14-17, art. 31-33, art. 33a i art. 36a-36c konsument, po złożeniu kredytodawcy pisemnego oświadczenia, zwraca kredyt bez odsetek i innych kosztów kredytu należnych kredytodawcy w terminie i w sposób ustalony w umowie. Sankcja kredytu darmowego polega w ogólności na uprawnieniu konsumenta do spłaty kredytu bez odsetek i innych kosztów kredytu należnych kredytodawcy.

Wykładnia językowa art. 45 ust. 1 u.k.k. wskazuje, że skutki związane z sankcją kredytu darmowego powstają – verba legis – "po złożeniu" oświadczenia. Oświadczenie konsumenta uznaje się za złożone z chwilą, gdy doszło do kredytodawcy w taki sposób, że mógł zapoznać się z jego treścią (art. 61 § 1 k.c.). Oświadczenie konsumenta powinno być złożone w formie pisemnej ad probationem (art. 45 ust. 1 u.k.k. w zw. z art. 73 § 1 k.c.).

Artykuł 45 u.k.k. jest przepisem o charakterze sankcyjnym, restrykcyjnym wobec kredytodawców i dlatego nie może być poddany wykładni rozszerzającej. Celem sankcji kredytu darmowego jest pozbawienie kredytodawcy prawa do pobierania odsetek i innych opłat określonych w umowie z tytułu udzielonego kredytu za naruszenie obowiązków informacyjnych. Sankcja ta w daleko idący sposób modyfikuje treść stosunku prawnego łączącego kredytodawcę z konsumentem na niekorzyść tego pierwszego. Co do zasady zatem przepisy sankcjonujące dane postępowanie winny być możliwie ściśle interpretowane, nie pozwalając na pojawienie się obszarów niepewności prawnej.

W myśl art. 45 ust. 5 u.k.k. uprawnienie do skorzystania z sankcji kredytu darmowego wygasa po upływie roku od dnia wykonania umowy. Ustawodawca nie sprecyzował, co rozumie pod pojęciem „wykonania” umowy, co doprowadziło do powstania odmiennych interpretacji tego terminu w orzecznictwie sądów powszechnych. Istnieje koncepcja zgodnie z którą moment, od którego zaczyna biec roczny termin na wygaśnięcie uprawnienia konsumenta do złożenia oświadczenia o sankcji kredytu darmowego, dotyczy momentu, w którym wszelkie zobowiązania obu stron umowy zostały w pełni wykonane i nie można odnosić tego wyłącznie do wykonania zobowiązania przez kredytodawcę. Nie ma jednocześnie znaczenia, czy zostały one wykonane w terminie, dobrowolnie, czy też przymusowo, np. w drodze egzekucji komorniczej. Należy przy tym zaznaczyć, że chodzi tutaj o zobowiązania określone treścią umowy o kredyt konsumencki bez uwzględnienia skutków sankcji kredytu darmowego (zob. wyrok Sądu Rejonowego w Szczytnie z 28 września 2017 r., sygn. akt I C 531/17, Legalis nr 1988362; wyrok Sądu Rejonowego w Gorzowie Wielkopolskim z 07 lipca 2017 r., sygn. akt X C 615/17, Legalis nr 2025036; wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z 20 czerwca 2022 r., sygn. akt XXVII Ca 3081/21, Legalis nr 2845358).

Zgodnie z odmienną koncepcją zwrot „wykonanie umowy” użyty w art. 45 ust. 5 u.k.k. oznacza dzień wykonania umowy przez kredytodawcę, czyli dzień przekazania kwoty kredytu. Przemawia za tym fakt, że w przeciwnym wypadku unicestwiony byłby cel tego przepisu. Ma on bowiem za zadanie ograniczyć uprawnienie konsumenta krótkim terminem prekluzyjnym, tak aby ustabilizować stosunek prawny i kredytodawca nie pozostawał w nieskończoność w niepewności co do zakresu swojej wierzytelności. Gdyby zaś wygaśnięcie uprawnienia zależało od wykonania umowy przez kredytobiorcę (konsumenta), mógłby on przez jej celowe niewykonywanie odwlekać upływ tego terminu. Niedopuszczalne jest, aby jedna ze stron stosunku prawnego mogła według własnej woli regulować rozpoczęcie biegu (wyrok Sądu Okręgowego w Poznaniu z 13 czerwca 2018 r., sygn. XIV C 1375/17, Legalis nr 2113819; wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy-Mokotowa w Warszawie z 3 listopada 2022 r., sygn. II C 2736/22, Legalis nr 2849855).

W ocenie Sądu termin, o którym mowa w art. 45 ust. 5 u.k.k. rozpoczyna swój bieg z chwilą wykonania umowy przez kredytobiorcę, a zatem z chwilą spełnienia przez bank świadczenia charakterystycznego dla tej umowy, czyli w dacie zawarcia umowy i uruchomienia kredytu (por. M. Grochowski (w:) Ustawa o kredycie konsumenckim. Komentarz. Red. K. Osajda, Legalis 2023, uwagi do art. 45, teza 18-21).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy należy wskazać, że umowa kredytu konsolidacyjnego nr (...) z dnia 13 czerwca 2017 r. została wykonana zgodnie z postanowieniami Umowy i dyspozycją kredytobiorcy wypłaty kredytu. Termin na złożenie oświadczenia upłynął zatem bezskutecznie w dniu 13 czerwca 2018 r. podczas gdy oświadczenie powoda złożone w trybie art. 45 o kredycie konsumenckim doręczone zostało stronie przeciwnej (bankowi) w dniu 30 października 2023 r . (odpowiedź na reklamację – k. 27). Z tych względów Sąd uznał, iż roszczenie kredytobiorcy wygasło, a w konsekwencji powództwo zostało wniesione po upływie terminu, o którym mowa w art. 45 ust. 5 u.k.k..

Jednocześnie przy przyjęciu, iż strona powodowa dochowała rocznego terminu do skutecznego złożenia oświadczenia o skorzystaniu z sankcji kredytu darmowego należało uznać, iż powódka nie wykazała spełnienia przesłanek do skorzystania z sankcji kredytu darmowego.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 u.k.k. kredytem konsumenckim jest kredyt w wysokości nie większej niż 255 550,00 zł albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi. Przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się także umowę o kredyt niezabezpieczony hipoteką, który jest przeznaczony na remont domu albo lokalu mieszkalnego, w tym w wysokości większej niż wysokość określona w ust. 1 (ust. 1a). Za umowę o kredyt konsumencki uważa się w szczególności: 1) umowę pożyczki, 2) umowę kredytu w rozumieniu przepisów prawa bankowego, 3) umowę o odroczeniu konsumentowi terminu spełnienia świadczenia pieniężnego, jeżeli konsument jest zobowiązany do poniesienia jakichkolwiek kosztów związanych z odroczeniem spełnienia świadczenia, 4) umowę o kredyt, w której kredytodawca zaciąga zobowiązanie wobec osoby trzeciej, a konsument zobowiązuje się do zwrotu kredytodawcy spełnionego świadczenia, 5) umowę o kredyt odnawialny (ust. 2).

Zgodnie z ww. ustawą, na etapie zawierania umowy kredytodawcę obciążają liczne obowiązki związane z formą umowy (art. 29 ust. 1), doręczeniem jej egzemplarza konsumentowi (art. 29 ust. 2) oraz kształtowaniem treści dokumentu umowy (art. 29 ust. 3, art. 30-34 u.k.k.).

Przypomnieć należy, że stosownie do treści art. 45 ust. 1 u.k.k. w razie uchybienia przez kredytodawcę określonym obowiązkom informacyjnym na etapie przedkontraktowym, wynikającym z przepisów art. 29 ust. 1 (forma pisemna) art. 30 ust. 1 pkt 1-8, 10, 11, 14-17, art. 31-33 (umowa o kredyt wiązany lub w formie odroczonej płatności, umowa o kredyt w rachunku, umowa restrukturyzacyjna), art. 33a (maksymalna wysokość opłat i odsetek) i 36a-36c u.k.k. (maksymalna wysokość pozaodsetkowych kosztów kredytu, odroczenie spłaty zadłużenia, koszty kredytu przy udzieleniu kolejnych kredytów przed dokonaniem spłaty kredytu wcześniejszego), konsumentowi (po złożeniu kredytodawcy pisemnego oświadczenia) przysługuje uprawnienie do zwrotu kwoty kredytu w wysokości kapitału, bez konieczności zapłaty na rzecz kredytodawcy odsetek oraz pozostałych kosztów zastrzeżonych w umowie kredytu (określonych w art. 5 pkt 6 u.k.k.), co czyni z umowy kredytu de facto stosunek nieodpłatny (tak: M. Grochowski, Komentarz do art. 45 [w:] K. Osajda (red.), Ustawa o kredycie konsumenckim. Komentarz, Wyd. 2, Warszawa 2019, Nb 1).

W ocenie Sądu twierdzenia strony powodowej co do naruszenia przepisów ustawy z dnia 12 maja 2012 r. o kredycie konsumenckim (tj. art. 30 ust. 1 pkt 5, art. 30 ust. 1 pkt 6, pkt 7 oraz pkt 10 ustawy o kredycie konsumenckim) nie znajdują potwierdzenia w zgromadzonym materiale dowodowym.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 30 ust. 1 pkt 5 u.k.k. , podnieść należy, iż terminy i sposób wypłaty kredytu został określony w § 1 ust. 5 i 6 Umowy. Z treści § 1 ust. 5 Umowy wprost wynika, iż niniejsza Umowa jest zawarta pod warunkiem zawieszającym wydania pozytywnej decyzji kredytowej, poprzedzonej pełną weryfikacją i potwierdzeniem zgodności wszystkich danych zgłoszonych przy składaniu wniosku. Zgodnie z ust. 7 § 1 Umowy środki miały być natomiast przekazane przez Bank klientowi zgodnie z odrębną dyspozycją stanowiącą załącznik do niniejszej Umowy (§ 1 ust. 5-7 Umowy – k. 10v).

Złożenie wniosku, zawarcie umowy kredytowej i złożenie dyspozycji uruchomienia kredytu przez powódkę nastąpiło tego samego dnia, tj. 13 czerwca 2017 r. Umowa zawarta została pod warunkiem zawieszającym, a do chwili jego ziszczenia się, zawarta umowa nie rodziła skutków prawnych. W niniejszej sprawie poza sporem była okoliczność, iż doszło do ziszczenia się warunków i do wydania przedmiotu umowy kredytobiorcy.

Zarzut naruszenia art. 30 ust. 1 pkt. 6 u.k.k. powódka uzasadniała naliczeniem odsetek od kredytowanych kosztów kredytu, a także nieprawidłowy wskazaniem całkowitego kosztu kredytu, całkowitej kwoty do zapłaty oraz błędnie podanego RRSO, a także nieprawidłowym naliczeniem odsetek od kredytowanych kosztów kredytu.

Zgodnie z powołaną wyżej regulacją umowa o kredyt konsumencki powinna określać stopę oprocentowania kredytu, warunki stosowania tej stopy, a także okresy, warunki i procedury zmiany stopy oprocentowania wraz z podaniem indeksu lub stopy referencyjnej, o ile ma zastosowanie do pierwotnej stopy oprocentowania kredytu; jeżeli umowa o kredyt konsumencki przewiduje różne stopy oprocentowania, informacje te podaje się dla wszystkich stosowanych stóp procentowych w danym okresie obowiązywania umowy.

W Umowie wskazano rodzaj stawki referencyjnej, jej wysokość na dzień zawarcia Umowy oraz sposób i zakres jej ustalania oraz zmiany (§2 Umowy, k. 10v). W przedmiotowej Umowie wskazano, że Bank pobiera prowizję za udzielenie kredytu w wysokości 7 060,60 zł (§ 1 ust. 1 pkt 3a Umowy – k. 10v). Wbrew twierdzeniom strony powodowej, pozwany bank prawidłowo określił też całkowity koszt kredytu stanowiących sumę wszelkich kosztów, które konsument jest zobowiązany ponieść, tj. należnych odsetek umownych w wysokości 63 109,18 zł i prowizji od udzielonego kredytu w wysokości 7 060,60 zł. Całkowita kwota do zapłaty wynosiła 165 436,78 zł, na który składała się całkowita kwota kredytu w wysokości 95 267,00 zł oraz całkowity koszt kredytu wyliczony na 70 169,78 zł (§ 4 ust. 1-3 Umowy, k. 11).

Całkowita kwota do zapłaty przez konsumenta to suma całkowitego kosztu kredytu i całkowitej kwoty kredytu (art. 5 pkt 8 u.k.k.). Całkowity koszt kredytu to wszelkie koszty, które konsument jest zobowiązany ponieść w związku z umową o kredyt, w szczególności odsetki, opłaty, prowizje, podatki i marże jeżeli są znane kredytodawcy oraz koszty usług dodatkowych, w szczególności ubezpieczeń, w przypadku gdy ich poniesienie jest niezbędne do uzyskania kredytu lub do uzyskania go na oferowanych warunkach – z wyjątkiem jednak kosztów opłat notarialnych ponoszonych przez konsumenta (art. 5 pkt 6 u.k.k.). Z kolei całkowita kwota kredytu to maksymalna kwota wszystkich środków pieniężnych nieobejmujących kredytowanych kosztów kredytu, które kredytodawca udostępnia konsumentowi na podstawie umowy o kredyt, a w przypadku umów, dla których nie przewidziano tej maksymalnej kwoty, suma wszystkich środków pieniężnych nieobejmujących kredytowanych kosztów kredytu, które kredytodawca udostępnia konsumentowi na podstawie umowy o kredyt (art. 5 pkt 7 u.k.k.).

W umowie kredytu wskazano, że całkowita kwota kredytu wynosi 95 267,00 zł. Kwota ta nie obejmowała kredytowanego kosztu kredytu w postaci odsetek umownych i prowizji, co wynika wprost z treści § 4 ust. 1 Umowy (k. 11). Z kolei w § 4 ust. 2 pkt 2 Umowy wskazano, ile wynosi całkowity koszt kredytu, tj. 70 169,78 zł (k. 11). Kwota kredytowanej prowizji wchodziła wobec tego w zakres całkowitej kwoty do zapłaty, ale nie w zakres całkowitej kwoty kredytu. Jako całkowitą kwotę do zapłaty w umowie kredytu wskazano kwotę 165 436,78 zł stanowiącą sumę całkowitego kosztu kredytu i całkowitej kwoty kredytu (§ 4 ust. 2 Umowy, k. 11).

W konsekwencji przyjąć należy, że w umowie kredytu zawartej przez pozwanego z kredytobiorcą prawidłowo wskazano zarówno rzeczywistą roczną stopę oprocentowania (RRSO), jak i całkowitą kwotę do zapłaty przez konsumenta ustaloną w dniu zawarcia umowy o kredyt konsumencki, wraz z podaniem wszystkich założeń przyjętych do jej obliczenia.

W tym miejscu należy zaznaczyć, że obowiązujące przepisy nie wprowadzają zakazu naliczania odsetek od kredytowanego kosztu kredytu. Wynika to z treści art. 5 pkt 7 u.k.k., w którym expressis verbis mowa jest o „kredytowanych kosztach kredytu”. Ustawa nie zakazuje kredytowania takich kosztów, a jedynie wyłącza je z zakresu pojęcia całkowitej kwoty kredytu. Potwierdza to także wyrok z dnia 30 stycznia 2019 r. (sygn. akt I NSK 9/18, LEX nr 2643248), w którym Sąd Najwyższy wskazał, że w aktualnym stanie prawnym nie jest dopuszczalne prezentowanie tej samej kwoty (np. opłaty przygotowawczej, prowizji itp.) zarówno w ramach całkowitej kwoty kredytu, jak i w kosztach kredytu. I to nawet wówczas, gdy składniki kosztów kredytu są kredytowane przez kredytodawcę. Za taką tezą sformułowaną przez Sąd Najwyższy, przemawia wyraźna treść art. 5 pkt 7 u.k.k. Wynika z tego – po pierwsze, że składniki kosztu kredytu mogą być kredytowane przez kredytodawcę, a po drugie, że prowizja – nawet jeśli jest kredytowana – nie może być wykazywana w umowie zarówno w całkowitej kwocie kredytu, jak też w kosztach kredytu. Istota omawianego w tym miejscu zagadnienia została wyjaśniona w wyroku TSUE z dnia 21 kwietnia 2016 r., C-377/14 i sprowadza się do tego, że włączenie jakiejkolwiek kwoty należącej do całkowitego kosztu kredytu, do całkowitej kwoty kredytu może mieć wpływ na obliczenie rzeczywistej rocznej stopy oprocentowania i w konsekwencji może wpłynąć na prawidłowość informacji, które kredytodawca powinien wskazać w danej umowie o kredyt ( vide pkt 89 i 91 uzasadnienia). Również w literaturze wskazuje się, iż dopuszczalne jest finansowanie kosztów kredytu udzielonego przez bank oraz naliczanie odsetek od kwoty przeznaczonej na ten cel. Brak jest podstaw do przyjęcia w przepisach ustawy o kredycie konsumenckim odmiennych zasad pobierania odsetek od wykorzystanego kredytu, zależnych w szczególności od tego, czy celem kredytowania są koszty udzielanego kredytu (J. Gil, M. Szlaszyński, Problematyka odsetek od kredytowanych kosztów bankowego kredytu konsumenckiego, „Monitor Prawa Bankowego” z 2022 r. Nr 6, s. 59-74). Podobnie T. Czech ([w:] Kredyt konsumencki. Komentarz, wyd. II, Warszawa 2018 r., art. 5) wskazuje, że pojęcie „wypłaconej kwoty”, o której mowa w art. 5 pkt 10 u.k.k., obejmuje także część kapitału kredytu przeznaczoną na sfinansowanie koszów związanych z tym kredytem.

W zakresie więc oznaczenia RRSO, w umowie kredytu zawartej przez konsumenta z pozwanym Bankiem prawidłowo wskazano zarówno rzeczywistą stopę oprocentowania, jak i całkowitą kwotę do zapłaty przez konsumenta, ustaloną w dniu zawarcia umowy, wraz z podaniem wszystkich założeń przyjętych do jej obliczenia. Wymienione zapisy umowne wyczerpują w ocenie Sądu spełnienie obowiązku przewidzianego w art. 30 ust. 1 pkt 7 u.k.k.

Zarzut naruszenia art. 30 ust. 1 pkt 10 u.k.k. poprzez nieprecyzyjne i niejednoznaczne wskazanie warunków na jakich koszty kredytu mogą ulec zmianie, również należy uznać za nietrafny.

Warunki determinujące zmianę kosztów kredytu zostały bowiem wprost określone w art. 45 ust. 1 u.k.k. i zależne są od wystąpienia określonych przepisów ustawy. Niezasadne jest oczekiwanie, że już w treści umowy kredytu Bank będzie umieszczał treść art. 45 ust. 1 u.k.k. wraz ze wszystkimi możliwymi naruszeniami, które mogą uruchomić procedurę sankcji kredytu darmowego. Nie ma ku temu podstaw prawnych, w szczególności nie jest nią art. 30 ust. 1 pkt 10 u.k.k., który odnosi się do kosztów, jakie należy ponieść w związku z zawarciem i wykonywaniem umowy, a nie w związku z jej ewentualnymi naruszeniami.

Należy wskazać, że w przypadku skorzystania z tzw. sankcji kredytu darmowego nie dochodzi do zmiany wysokości kosztów kredytu, lecz do zwolnienia kredytobiorcy z obowiązku ponoszenia jakichkolwiek kosztów kredytu. Takiej sytuacji nie dotyczy art. 30 pkt 10 u.k.k., który nakazuje określenie zasad zmiany wysokości kosztów ustalonych przez kredytodawcę, jeżeli umowa przewiduje możliwość zmiany tych kosztów w czasie trwania umowy. Ponadto, przywołany w omawianym przepisie obowiązek informacyjny nie dotyczy wszelkich abstrakcyjnie opisanych przez ustawodawcę sytuacji, lecz odnosi się jedynie do takich okoliczności, które choćby hipotetycznie mogłyby wystąpić w warunkach konkretnej zawieranej z konsumentem umowy. W związku z tym powinność powiadomienia o konsekwencjach skorzystania z uprawnienia z art. 45 u.k.k., które zostało przewidziane wyłącznie na wypadek, gdyby kontrakt nie zawierał wszystkich danych wymaganych przez art. 30 ust. 1 u.k.k., aktualizuje się tylko wtedy, kiedy w treści czynności prawnej rzeczywiście zabrakło tych elementów. Sytuacja taka nie miała miejsca w niniejszej sprawie. Należy więc uznać, że kredytodawca spełnił ciążący na nim na podstawie art. 30 ust. 1 pkt 10 ustawy obowiązek informacyjny.

Powódka jednocześnie nie wykazała, aby nie miała odpowiedniego czasu do zapoznania się z treścią Umowy i dołączonych do niej dokumentów (załączników). Strona powodowa nie podnosiła też twierdzeń jakoby poszczególne zapisy Umowy były dla powódki nieodpowiednie w dacie zawierania Umowy. Ostatecznie sama treść Umowy nie była indywidualnie uzgadniana co do końcowego słownego brzmienia, lecz na kształt ostatecznie przyjętego wariantu Umowy i w ogóle na decyzję o jej zawarciu decydujący wpływ miała powódka.

Zdaniem Sądu, w chwili zawierania Umowy powódka znała i akceptowała obecnie kwestionowane postanowienia umowne.

Podsumowując powyższe rozważania, dokonane przy założeniu, że oświadczenie zostało złożone w terminie, Sąd uznał że w niniejszej sprawie nie zaktualizowały się określone w art. 45 ust. 1 u.k.k. przesłanki do złożenia w imieniu kredytobiorcy oświadczenia o skorzystaniu z sankcji kredytu darmowego, a w związku z tym powódka nie nabyła od kredytobiorcy żadnych roszczeń w tym zakresie, jakie mogłyby po jej stronie powstać w przypadku skutecznego złożenia takiego oświadczenia. Sąd uznał, że postanowienia umowne były sformułowane w sposób zwięzły, tak by uzyskać większą czytelność dokumentu i uniknięcia negatywnych konsekwencji po stronie konsumenta w postaci tzw. przeładowania informacyjnego, które utrudniałoby mu percepcję treści zawartych w dokumencie.

Zgodnie z art. 354 k.c. dłużnik powinien wykonywać zobowiązanie zgodnie z jego treścią i w sposób odpowiadający jego celowi społeczno-gospodarczemu oraz zasadom współżycia społecznego, a jeżeli istnieją w tym zakresie ustalone zwyczaje – także w odpowiadający tym zwyczajom. Jest niewątpliwe, że powódka dokonała świadomie wyboru kredytu i jego warunków, zaś po zapoznaniu się z treścią Umowy i jej załącznikami, zawarła ważną umowę, której warunkami jest związana do chwili obecnej.

W świetle powyższych ustaleń, powództwo o ustalenie jak i zapłatę podlegało oddaleniu w całości, o czym orzeczono w punkcie I sentencji wyroku.

Zgodnie z art. 108 §1 k.c. sąd rozstrzyga o kosztach w każdym orzeczeniu kończącym postępowanie w instancji. Podstawę rozstrzygnięcia o kosztach procesu w niniejszej sprawie stanowi przepis art. 98 §1 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu).

W niniejszej sprawie Sąd, w myśl przepisu art. 108 § 1 zd. 2 k.p.c., rozstrzygnął jedynie o zasadach ponoszenia kosztów procesu ustalając, że powódka przegrała proces w 100% i pozostawił rozliczenie kosztów postępowania referendarzowi sądowemu po uprawomocnieniu się niniejszego wyroku, o czym orzekł w punkcie II sentencji wyroku.

Mając na uwadze powyższe Sąd orzekł jak w wyroku.

Sędzia Ewa Ligoń-Krawczyk