Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 września 2025 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie, I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący: sędzia Rafał Wagner

Protokolant: Weronika Erenc

po rozpoznaniu w dniu 2 września 2025 r. w Warszawie

na rozprawie sprawy z powództwa A. M.

przeciwko (...) Spółdzielni Rolniczo-Handlowej (...) w likwidacji z siedzibą w G.

o ustalenie

I.  oddala powództwo główne o ustalenie;

II.  oddala powództwo ewentualne o ustalenie nieistnienia uchwał;

III.  przyznaje adwokatowi A. A. ze środków Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Warszawie kwotę 144 (sto czterdzieści cztery) zł podwyższoną o należny podatek VAT tytułem wynagrodzenia kuratora;

IV.  zasądza od A. M. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Warszawie kwotę 177,12 (sto siedemdziesiąt siede i 12/100) zł tytułem wydatków poniesionych tymczasowo ze środków Skarbu Państwa.

Sygn. akt I C 694/24

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 2 lipca 2024 r. A. M. wniósł przeciwko (...) Spółdzielni Rolniczo-Handlowej (...) w likwidacji w G. o:

1.  stwierdzenie nieważności uchwały nr (...)Zebrania Przedstawicieli członków spółdzielni z dnia 25 czerwca 2005 r. w sprawie wprowadzenia zmian w statucie w zakresie § 17 pkt 3 i § 21 pkt 2, ewentualnie o stwierdzenie nieistnienia powyższej uchwały;

2.  stwierdzenie nieważności uchwały nr (...)Zebrania Przedstawicieli członków spółdzielni z dnia 26 czerwca 2014 r. w zakresie, w którym uchwała zmienia treść §17 pkt 3 i § 21 pkt 2, ewentualnie o stwierdzenie nieistnienia powyższej uchwały;

3.  stwierdzenie nieważności uchwały Rady Nadzorczej nr (...) z dnia 20 kwietnia 2018 r., ewentualnie stwierdzenie nieistnienia powyższej uchwały;

4.  stwierdzenie nieważności uchwały Rady Nadzorczej nr (...)z dani 31 sierpnia 2018 r., ewentualnie stwierdzenie nieistnienia powyższej uchwały;

5.  ustalenie, że mandaty przedstawicieli członków spółdzielni wybranych za Zebraniu Grupy Członkowskiej Spółdzielni w dniu 27 stycznia 2012 r. wygasły w dniu 27 stycznia 2014 r.;

6.  ustalenie, że mandaty przedstawicieli członków spółdzielni wybranych za Zebraniu Grupy Członkowskiej Spółdzielni w dniu 30 stycznia 2012 r. wygasły w dniu 30 stycznia 2014 r.;

7.  ustalenie, że kadencja Rady Nadzorczej wybranej uchwałą nr(...) Zebrania Przedstawicieli członków Spółdzielni w dniu 15 lutego 2012 r. wygasła w dniu 15 lutego 2016 r.

Powód wniósł o zasądzenie kosztów procesu wg norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód podniósł, iż postanowienia statutu zmienione uchwałami nr (...) i nr (...) są niezgodne z ustawą z dnia 16 września 1982 r. Prawo spółdzielcze, gdyż nieprecyzyjnie określają czas trwania każdego z organów spółdzielni. Wobec powyższego w ocenie powoda uchwały są nieważne. W związku z tym wystąpienie przez Radę Nadzorczą na podstawie uchwały nr (...) z dnia 20 kwietnia 2018 r. do likwidatora z żądaniem zwołania Nadzwyczajnego Zebrania Przedstawicieli celem doprowadzenia do odwołania likwidatora i wyboru nowego oraz zwołanie na podstawie uchwały nr (...) z dnia 31 sierpnia 2018 r. przez Radę Nadzorczą Nadzwyczajnego Zebrania Przedstawicieli było bezpodstawne, ponieważ kadencja Rady Nadzorczej wybranej 15 lutego 2012 r. wygasła 15 lutego 2016 r. – biorąc pod uwagę brzmienie statutu sprzed 25 czerwca 2005 r. Zdaniem powoda uchwała nr (...) Nadzwyczajnego Zebrania Przedstawicieli z 23 października 2018 nie była ważna, gdyż mandaty przedstawicieli wybranych 27 stycznia 2012 r. wygasły 27 stycznia 2014 r., a mandaty przedstawicieli wybranych 30 stycznia 2012 r. wygasły 30 stycznia 2014 r.

(pozew – k. 3-7v)

W odpowiedzi na pozew kurator pozwanej wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie kosztów wynagrodzenia kuratora powiększone o podatek VAT. Pozwana wskazała, że obecne brzmienie §17 pkt 3 i § 21 pkt 2 nie jest sprzeczne z ustawą.

(odpowiedź na pozew – k. 110-112)

Do czasu zamknięcia rozprawy stanowiska stron nie uległy zmianie.

( protokół – k. 128-129)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

(...) Spółdzielnia Rolniczo – Handlowa (...) w G. została wpisana do Krajowego Rejestru Sądowego 31 października 2002 r. za numerem KRS: (...). Z dniem 1 października 2007 r. Spółdzielnia została postawiona w stan likwidacji. Likwidatorem Spółdzielni został A. M.. W KRS jako likwidator Spółdzielni w dalszym ciągu widnieje A. M..

(uchwała Nadzwyczajnego Zebrania Przedstawicieli z 27.07.2007 r. – k. 9, uchwała nr (...)– k. 21, okoliczność znana z urzędu)

Uchwałą nr (...)podjętą na Nadzwyczajnym Zebraniu Przedstawicieli 25 czerwca 2005 r. dokonano zmian w statucie spółdzielni poprzez dodanie do § 17 pkt 3: „ W przypadku otwarcia likwidacji Spółdzielni, mandat przedstawiciela, który był ważny w dniu otwarcia likwidacji spółdzielni zachowuje swoją ważność do zakończenia likwidacji”. Natomiast do § 21 pkt 2 dodano: „W przypadku otwarcia likwidacji Spółdzielni, Rada, która działa w dniu otwarcia likwidacji Spółdzielni pełni swe obowiązki do zakończenia likwidacji”.

(Uchwała nr (...) – k. 41-42)

Uchwała nr (...)podjęta na Nadzwyczajnym Zebraniu Przedstawicieli w dniu 26 czerwca 2014 r. dokonała zmian w statucie spółdzielni zmieniając § 17 pkt 3 „ W przypadku likwidacji Spółdzielni, mandat przedstawiciela wybranego w czasie trwania likwidacji Spółdzielni zachowuje swoją ważność do zakończenia likwidacji” oraz § 21 pkt 2 „W przypadku likwidacji Spółdzielni, Rada, która została wybrana w czasie likwidacji pełni swe obowiązki do zakończenia likwidacji”.

(uchwała nr (...)– k. 54)

20 kwietnia 2018 r. podjęto Uchwałę nr (...) Rady Nadzorczej (...) Spółdzielni Rolniczo-Handlowej (...) w G. w likwidacji w sprawie wystąpienia do likwidatora z żądaniem zwołania Nadzwyczajnego Zebrania Przedstawicieli (...) (...) w G. w likwidacji z określonym porządkiem obrad zgodnie z art. 39 par. 2 ust. 1 ustawy Prawo Spółdzielcze w zw. z par. 18 ust. 2 i 4 Statutu (...) (...) w G. w ten sposób, aby mogło się odbyć w ciągu 6 tygodni od dnia wniesienia żądania. Porządek obrad przewidywał m. in. dyskusję nad oceną prac likwidatora oraz nad oceną jego współpracy z Radą Nadzorczą, jak również nad pożądaną formą współpracy Rady Nadzorczej z likwidatorem; podjęcie uchwały w sprawie odwołania likwidatora Spółdzielni A. M.; podjęcie uchwały w sprawie wyboru nowego likwidatora; podjęcie uchwały w sprawie zalecenia wyznaczenia jednego lub kilku członków Rady Nadzorczej do czasowego pełnienia funkcji likwidatora w przypadku braku lub niemożności równoczesnego powołania likwidatora przez Nadzwyczajne Zebranie Przedstawicieli.

Za podjęciem uchwały oddano – 7 głosów, przeciw podjęciu uchwały oddano – 0 głosów, wstrzymało się – 0 głosów.

W dniu 31 sierpnia 2018 r. została podjęta uchwała nr (...) w sprawie zwołania Nadzwyczajnego Zebrania Przedstawicieli na dzień 23 października 2018 r., które miało być poprzedzone zwołaniem Zebrań Grup Członkowskich. Za podjęciem oddano 7 głosów, przeciw 1 głos.

(uzasadnienie wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie, sygn. akt IV C 516/21 – k . 62-72)

***

Podstawę ustaleń faktycznych stanowiły wymienione dokumenty, których treść ani autentyczność nie była kwestionowana przez strony. Powyższe dowody były wystarczające dla oceny stanowisk i żądań stron, zaś pozostałe dowody zostały pominięte, ponieważ nie miały istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, a ich przeprowadzenie skutkowałoby zbędnym przedłużeniem postępowania.

Sąd postanowił na podstawie art. 235 ² § 1 pkt 2 k.p.c. pominąć dowód z zeznań świadków T. W. i H. B. oraz dowód z przesłuchania powoda albowiem nie mogły mieć one znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, w której spór dotyczył oceny prawnej dokonanych zmian. W tym zakresie Sąd oparł się przede wszystkim na analizie statutu oraz związanych z nim dokumentów.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na oddalenie.

W świetle art. 42 § 2 ustawy z dnia 16 września 1982 r. Prawo spółdzielcze uchwała sprzeczna z ustawą jest nieważna. Uchwała sprzeczna z postanowieniami statutu bądź dobrymi obyczajami lub godząca w interesy spółdzielni albo mająca na celu pokrzywdzenie jej członka może być zaskarżona do sądu (art. 42 § 3 Prawa spółdzielczego).

Zgodnie z art. 42 § 9 Prawa spółdzielczego, orzeczenie sądu ustalające nieistnienie albo nieważność uchwały walnego zgromadzenia bądź uchylające uchwałę ma moc prawną względem wszystkich członków spółdzielni oraz wszystkich jej organów.

Interes prawny powoda.

„Powództwo o stwierdzenie nieważności uchwał zmierza do ustalenia w drodze wyroku sądowego w odniesieniu do spółdzielni, że określona uchwała nie istnieje. Czynną legitymację do wytoczenia takiego powództwa posiada ten, kto wykaże, że wobec spółdzielni ma interes prawny w stwierdzeniu nieistnienia uchwały” (A. Stefaniak [w:] Komentarz do ustawy - Prawo spółdzielcze [w:] Prawo spółdzielcze. Ustawa o spółdzielniach mieszkaniowych. Komentarz, wyd. XIV, Warszawa 2018, art. 42.)

Powództwo, którego podstawę stanowi art. 42 Prawa spółdzielczego wymaga dla swej skuteczności wykazania interesu prawnego w żądaniu stwierdzenia nieważności uchwał. Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z 2 lutego 2006 r. - II CK 395/05 stwierdził, że „w obecnym stanie prawnym interes prawny należy rozumieć szeroko, tzn. […] w sposób uwzględniający ogólną sytuację prawną powoda. Ta podstawowa materialnoprawna przesłanka przepisu art. 189 k.p.c. powinna być obecnie interpretowana z uwzględnieniem szeroko pojmowanego dostępu do sądów w celu zapewnienia ochrony prawnej w konstytucyjnie określonym zakresie. […] Udzielenie ochrony przez sąd następuje zawsze ze względu na istniejącą potrzebę uzyskania poprawy w sytuacji prawnej, m.in. przez uzyskanie stanu klarowności i stabilności tej sytuacji.”

Wobec powyższego z uwagi na rolę jaką pełni powód w procesie likwidacji spółdzielni należało przyjąć, że posiada on interes prawny w wytoczeniu powództwa. Likwidator, jako organ powołany do reprezentowania spółdzielni w okresie jej likwidacji, ma nie tylko prawo, ale i obowiązek eliminowania z obrotu prawnego uchwał, które są dotknięte wadliwością w stopniu skutkującym ich nieważnością. Stwierdzenie nieważności takiej uchwały przez sąd pozwala na uprządkowanie sytuacji prawnej spółdzielni oraz umożliwia dalsze prawidłowe prowadzenie czynności likwidacyjnych.

Zgodność uchwał z ustawą.

Dla prawidłowej oceny zasadności roszczenia konieczne jest rozważenie, czy zmiany statutu dokonane uchwałami nr (...) z 25 czerwca 2005 r. i nr (...) z 26 czerwca 2014 r. Zebrania Przedstawicieli, które polegały odpowiednio na zmianie treści § 17 pkt 3 oraz § 21 pkt 2 statutu spółdzielni, pozostają w zgodzie z przepisami ustawy – Prawo spółdzielcze. W szczególności chodzi o stwierdzenie, czy dopuszczalne jest uregulowanie w statucie, że mandat przedstawicieli może być zachowany aż do zakończenia procesu likwidacji spółdzielni oraz że kadencja Rady Nadzorczej może trwać do momentu zakończenia likwidacji. Innymi słowy, należy ocenić, czy wskazanie jako momentu końcowego kadencji i mandatu nieokreślonej daty kalendarzowej lub okresu oznaczonego w latach, lecz zdarzenia przyszłego i pewnego (jakim niewątpliwie jest zakończenie likwidacji), pozostaje w zgodzie z obowiązującym porządkiem prawnym.

Prawidłowość i skuteczność tych zmian ma istotne znaczenie dla dalszej oceny legalności uchwał nr (...) z 20 kwietnia 2018 r. oraz nr (...)z 31 sierpnia 2018 r. podjętych przez Radę Nadzorczą. Jeżeli bowiem przyjąć, że zmienione postanowienia statutu pozostają w zgodzie z ustawą, wówczas należy uznać, że również organy spółdzielni – w tym Rada Nadzorcza – działały w granicach obowiązującego statutu, a więc z zachowaniem legitymacji do podejmowania uchwał w dacie ich podjęcia. Tym samym rozstrzygnięcie kwestii dopuszczalności określenia kadencji i mandatu poprzez odwołanie się do zakończenia likwidacji jako terminu końcowego, stanowi element kluczowy dla oceny całego ciągu uchwał i działań organów spółdzielni.

Kwestia kadencji Rady Nadzorczej została uregulowana w art. 45 § 4 ustawy – Prawo spółdzielcze, zgodnie z którym „kadencję rady określa statut”. Przepis ten nie zawiera żadnych dodatkowych ograniczeń czasowych co do długości kadencji, pozostawiając tę materię w całości do uregulowania przez postanowienia statutu spółdzielni. Problem wymagający rozstrzygnięcia na gruncie niniejszej sprawy sprowadza się do ustalenia, czy kadencja rady nadzorczej winna być oznaczona poprzez wskazanie konkretnego okresu wyrażonego w jednostkach czasu (np. latach), czy dopuszczalne jest ustalenie jej końca poprzez odniesienie do zdarzenia przyszłego o bliżej nieokreślonym czasie.

Należy podkreślić, iż dalsza część art. 45 § 4 zawiera wyjątek odnoszący się wyłącznie do spółdzielni mieszkaniowych, w odniesieniu do których ustawodawca wprowadził limit maksymalny trwania kadencji rady nadzorczej, wskazując, że nie może on przekraczać trzech lat. Takie zróżnicowanie świadczy jednoznacznie o tym, iż w odniesieniu do pozostałych rodzajów spółdzielni, pozostających poza zakresem przedmiotowym ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych, ustawodawca dopuścił znacznie szerszy zakres autonomii statutowej. W szczególności nie przewidziano jakiegokolwiek ograniczenia czasowego kadencji, a tym samym nie sposób uznać, że kadencja musi być określona poprzez oznaczenie jej długości w latach. Statut może zatem w sposób dopuszczalny normować długość kadencji poprzez wskazanie jako końcowego momentu pełnienia funkcji wystąpienia określonego zdarzenia o charakterze przyszłym, lecz pewnym.

Stanowisko to znajduje odzwierciedlenie w literaturze przedmiotu. „ Długość okresu kadencji ustawa nie reguluje, pozostawiając tę kwestię do swobodnego określenia w statucie.” (A. Stefaniak [w:] Komentarz do ustawy - Prawo spółdzielcze [w:] Prawo spółdzielcze. Ustawa o spółdzielniach mieszkaniowych. Komentarz, wyd. XIV, Warszawa 2018, art. 45). Oznacza to, że statut może określać zarówno kadencje wieloletnie, jak i kadencje uzależnione od ziszczenia się zdarzenia przyszłego i pewnego, o ile nie narusza to przepisów bezwzględnie obowiązujących. Tego rodzaju rozwiązanie znajduje uzasadnienie funkcjonalne zwłaszcza w sytuacji, w której spółdzielnia znajduje się w fazie likwidacji, a sprawne i niezakłócone funkcjonowanie jej organów – w tym organu nadzoru – ma bezpośredni wpływ na prawidłowy przebieg postępowania likwidacyjnego. W takim kontekście utrzymanie kadencji rady nadzorczej do czasu zakończenia likwidacji nie tylko nie pozostaje w sprzeczności z przepisami ustawy, ale wręcz służy realizacji jej celów.

Z uwagi na ograniczony i niejednoznaczny dorobek doktryny w zakresie wykładni art. 45 Prawa spółdzielczego, Sąd uznał za zasadne odwołanie do instytucji kadencji rady nadzorczej uregulowanej w innych reżimach prawnych – w szczególności w przepisach prawa handlowego. Dla przykładu, art. 116 § 1 k.s.h. stanowi, iż: „Członków rady nadzorczej powołuje się na rok, jeżeli umowa spółki nie stanowi inaczej”. Odwołując się do literatury odnoszącej się do powyższego artykułu – „ W przypadku członków rady nadzorczej przewidziano jako domyślną jednoroczną kadencję. Umowa spółki może jednak zawierać odmienne rozwiązania, na przykład przyjmując kadencje wieloletnie czy też wprowadzając zasadę powoływania członków rady nadzorczej na czas nieokreślony i wyłączając w tym zakresie zastosowanie art. 218 § 1 k.s.h.”. (M. Dumkiewicz [w:] Kodeks spółek handlowych. Komentarz, wyd. II, Warszawa 2024, art. 216.) Należy wnioskować, że skoro w odniesieniu do spółek prawa handlowego możliwe jest nie tylko ustanowienie wieloletnich kadencji, ale również powoływanie członków rady nadzorczej na czas nieokreślony, to tym bardziej należy dopuścić możliwość określenia w statucie spółdzielni zakończenia kadencji zdarzeniem przyszłym i pewnym, jakim jest zakończenie likwidacji.

Kolejnym zagadnieniem wymagającym analizy w kontekście zgodności zmian statutu z ustawą jest kwestia czasu trwania przedstawicielstwa. Zgodnie z art. 37 § 1 zdanie drugie ustawy – Prawo spółdzielcze: „Czas trwania przedstawicielstwa powinien określać statut”. Przepis ten, podobnie jak art. 45 § 4 odnoszący się do kadencji rady nadzorczej, przyznaje statutowi spółdzielni kompetencję do samodzielnego uregulowania okresu, przez jaki przedstawiciele wybrani przez członków spółdzielni mają sprawować swój mandat. W tym zakresie ustawodawca nie narzuca żadnych ram czasowych ani sztywnych pozostawiając tę materię do uznania osobom ustanawiającym statut.

Analiza systemowa przepisów prowadzi do wniosku, że zakres swobody w kształtowaniu długości trwania przedstawicielstwa jest co najmniej równy, a nawet szerszy niż w odniesieniu do kadencji rady nadzorczej. Kluczową różnicą legislacyjną pomiędzy art. 45 § 4 a art. 37 § 1 zdanie drugie jest bowiem użyte w tym drugim przepisie określenie „czas trwania przedstawicielstwa”, a nie „kadencja”. Termin „czas trwania” ma charakter bardziej otwarty semantycznie i – w odróżnieniu od pojęcia „kadencji”, które w języku potocznym bywa interpretowane jako okres ograniczony czasowo – nie musi być utożsamiany wyłącznie z jednostkami czasu (takimi jak lata czy miesiące). Użycie pojęcia „czas trwania” dopuszcza możliwość określenia końca mandatu również poprzez wskazanie na zdarzenie przyszłe i pewne, bez konieczności jego kalendarzowego oznaczenia.

Tym samym należy przyjąć, że skoro ustawodawca pozostawił statutowi swobodę w określeniu długości trwania przedstawicielstwa, nie ograniczając tej swobody w sposób wyraźny, to statut może prawidłowo przewidywać, że przedstawicielstwo trwa do momentu zakończenia likwidacji spółdzielni. Takie rozwiązanie mieści się w granicach przewidzianych przez ustawę. Ukształtowanie czasu trwania mandatu przedstawiciela w sposób powiązany z trwaniem bytu prawnego spółdzielni należy uznać za logiczne, racjonalne i zgodne z systemem prawa.

Z tych względów Sąd nie znalazł podstaw do zakwestionowania zgodności ze wskazanymi przepisami ustawowymi zapisów statutu, zgodnie z którymi mandat Przedstawicieli oraz kadencja Rady Nadzorczej trwa do momentu zakończenia likwidacji spółdzielni. Tego rodzaju regulacja mieści się w zakresie dopuszczalnej autonomii statutowej oraz realizuje zasady racjonalnego gospodarowania strukturą organizacyjną spółdzielni w jej końcowej fazie działalności. Z założenia likwidacja ma na celu wygaszanie działalności podmiotu, którego dotyczy. Zatem uzasadnione jest w jej przypadku ograniczenie nakładów i czynności związanych z funkcjonowaniem spółdzielni, w niniejszym postępowaniu związanych z odnawianiem mandatów przedstawicieli i rady. Ocena prawna przyjętych zapisów statutu powinna mieć charakter abstrakcyjny, oderwany od, co najmniej nietypowej sytuacji, jaka istnieje w pozwanej Spółdzielni, a polegającej na tym, że od jej powstania do rozpoczęcia likwidacji upłynęło 5 lat, a likwidacja trwa już 18 lat.

Legalność uchwał Rady Nadzorczej.

Skoro dokonane uchwałami nr (...) z dnia 25 czerwca 2005 r. oraz nr (...)z dnia 26 czerwca 2014 r. zmiany statutu – polegające na przedłużeniu kadencji członków Rady Nadzorczej oraz czasu trwania Przedstawicielstwa do momentu zakończenia likwidacji – zostały uznane za zgodne z ustawą, to nie sposób kwestionować legalności uchwał Rady Nadzorczej nr (...) z dnia 20 kwietnia 2018 r. oraz nr (...) z dnia 31 sierpnia 2018 r.

Uchwały te zostały bowiem podjęte przez organ, którego skład osobowy – w świetle prawidłowo zmienionego statutu – zachował ciągłość legitymacji do działania. Nie można mówić o braku umocowania tego organu do podejmowania uchwał w dacie ich uchwalenia.

W konsekwencji, Rada Nadzorcza działała w granicach przyznanych jej kompetencji, a podejmowane przez nią uchwały zachowują moc obowiązującą.

Wobec powyższego, brak jest podstaw do uznania, że uchwały nr (...) i nr (...)są dotknięte nieważnością. Skoro podstawy statutowe zachowania mandatu członków Rady Nadzorczej do czasu zakończenia likwidacji są zgodne z ustawą, to również czynności podejmowane przez Radę w tym okresie – w tym wskazane uchwały – należy uznać za ważne i skuteczne.

Wobec powyższego Sąd oddalił powództwo zarówno o stwierdzenie nieważności uchwał jak i ustalenie ich nieistnienia. Konsekwencją tego rozstrzygnięcia było również oddalenie powództwa dotyczącego ustalenia wygaśnięcia mandatów przedstawicieli i kadencji Rady Nadzorczej.

Rozstrzygnięcia o wynagrodzeniu kuratora i wydatkach.

Na podstawie art. 91a ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych Sąd przyznał kuratorowi ustanowionemu dla pozwanej wynagrodzenie podwyższone o kwotę podatku od towarów i usług. Kwotę wynagrodzenia ustalono na 144 zł, przyjmując za podstawę § 8 ust. 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie w zw. z § 1 ust. 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 9 marca 2018 r., w sprawie określenia wysokość wynagrodzenia i zwrotu wydatków poniesionych przez kuratorów ustanowionych dla strony w sprawie cywilnej.

W związku z tym, że powództwo zostało oddalone w całości, a kuratorowi zostało przyznane ze środków Skarbu Państwa wynagrodzenie, Sąd obciążył powoda obowiązkiem zapłaty na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Warszawie kosztów wynagrodzenia kuratora na podstawie art. 83 § 2 i 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych.

sędzia Rafał Wagner