Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 października 2017 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący:	SSO Rafał Wagner
Protokolant:	stażysta Justyna Chojecka

po rozpoznaniu w dniu 5 października 2017 r. w Warszawie

na rozprawie sprawy z powództwa J. J.

przeciwko Skarbowi Państwa - Prezesowi Sądu Rejonowego Gdańsk Południe, Prezesowi Sądu Okręgowego w Gdańsku, Prezesowi Sądu Apelacyjnego w Gdańsku, Prezesowi Sądu Rejonowego w Wejherowie, Prezesowi Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie, Prezesowi Sądu Rejonowego w Gdyni, Prezesowi Sądu Okręgowego w Warszawie, Prezesowi Sądu Apelacyjnego w Warszawie, Prezesowi Sądu Najwyższego, Prezesowi Sądu Rejonowego w Sopocie

o zapłatę

I.  oddala powództwo;

II.  odstępuje od obciążenia powoda kosztami zastępstwa procesowego poniesionymi przez pozwanego.

Sygn. akt I C 802/16

UZASADNIENIE

Pozwem datowanym na dzień 7 maja 2012 r. powód wnosił o zasądzenie na swoją rzecz od pozwanego Skarbu Państwa kwoty 80.000 zł tytułem zadośćuczynienia za wyrządzoną mu szkodę niemajątkową. Powód wskazywał, iż swoje roszczenie wiąże z działalnością:

a)  Sądu Rejonowego Gdańsk Południe w Gdańsku (sygn. akt I Co 1/08) oraz Sądu Rejonowego w Wejherowie (sygn. akt I Co 908/11) poprzez zbyt długie rozpoznawanie złożonych w powyższych postępowaniach wniosków o zwolnienie powoda z obowiązku ponoszenia kosztów postępowania oraz przyznania mu pełnomocnika z urzędu. Wskazanym Sądom powód postawił zarzut opieszałego prowadzenia postępowań;

b)  Sądu Rejonowego w Gdyni (sygn. akt I C 1377/09), Sądu Rejonowego dla Warszawy Śródmieścia w Warszawie (sygn. akt VI C 921/10), Sądu Okręgowego w Gdańsku (sygn. akt III Cz 1492/09) oraz Sądu Najwyższego w Warszawie (sygn. akt ds. III Cz 1492/09) poprzez zbyt długie prowadzenie postepowań we wskazanych wyżej sprawach, w okresie od wpływu pozwu i skargi na niezgodność z prawem prawomocnego orzeczenia do wydania wyroków. Wskazanym Sądom powód postawił zarzut opieszałego prowadzenia postępowań;

c)  Sądu Rejonowego w Wejherowie (sygn. akt I Co 848/11, I Co 989/11, I Co 891/11), Sądu Rejonowego w Gdyni (sygn. akt I C 1460/10) oraz Sądu Okręgowego w Warszawie (sygn. akt XXV C 404/11, I C 217/10, I C 77/11) poprzez bezpodstawne oddalenie składanych przez powoda w powyższych sprawach skarg na przewlekłość postępowania. Powód wniósł jednocześnie o ponowne rozpoznanie jego skarg;

d)  Sądu Rejonowego w Sopocie (sygn. akt I Co 819/11) poprzez bezpodstawne oddalenie skargi na przewlekłość postępowania w części w jakiej powód żądał zasądzenia kwoty 18.000 zł tytułem odszkodowania. Powód wniósł jednocześnie o zasądzenie na jego rzecz wskazanej powyżej kwoty.

Powód wnosił również o zasądzenie na jego rzecz od pozwanej I. G. kwoty 4.500 zł tytułem odszkodowania oraz o obciążenie pozwanych kosztami procesu.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, iż w związku z postępowaniami toczącymi się przed ww. Sądami doznał odczucia zlekceważenia, instrumentalnego traktowania i wykorzystania jego położenia życiowego jako osoby odbywającej karę pozbawienia wolności. Zdaniem powoda przerodziło się to znacznie na pogorszenie jego stanu zdrowia, tj. zwiększenie nadciśnienia, bóle i zawroty głowy, bóle wątroby i żołądka, depresję i stany depresyjne. W ocenie powoda, ww. schorzenia wpływają na fakt, iż nie może on właściwie funkcjonować w społeczeństwie.

Odnośnie pozwanej I. G. powód wskazał, iż pozwana ta będąc wyznaczonym dla powoda adwokatem z urzędu sporządziła opinię prawną o braku podstaw do wniesienia zażalenia w zakresie obciążenia powoda kosztami procesu w kwocie 4.500 zł. W ocenie powoda pozwana bez jego zgody sporządziła negatywną opinię prawną wykorzystując położenie osoby powoda będącej pozbawioną wolności. Zdaniem powoda, pozwana zlekceważyła go i pogorszyła jego sytuację życiową, a jej zachowanie stanowiło naruszenie zasady etyki wykonywania zawodu radcy prawnego i przepisów prawa powszechnie obowiązującego.

(pozew – k. 2-4)

Postanowieniem z 21 grudnia 2012 r. Sąd Okręgowy w Częstochowie stwierdził swą niewłaściwość rzeczową w części dotyczącej roszczenia powoda skierowanego przeciwko pozwanej I. G. i w tym zakresie sprawę przekazał do rozpoznania Sądowi Rejonowemu Gdańsk – Północ w Gdańsku jako rzeczowo i miejscowo właściwemu.

(postanowienie – k. 31)

W odpowiedzi na pozew z 27 czerwca 2013 r. (data stempla pocztowego – k. 90) pozwany Skarb Państwa podniósł zarzut niewłaściwości miejscowej Sądu Okręgowego w Częstochowie i wniósł o przekazanie niniejszej sprawie do rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Warszawie. Ponadto, pozwany wnosił o odrzucenie pozwu na podstawie art. 199 § 1 pkt 2 w zw. z art. 366 k.p.c., a z ostrożności procesowej o oddalenie powództwa w całości oraz oddalenie wniosków dowodowych powoda w przedmiocie dokumentów z akt wskazanych przez powoda spraw, opinii biegłego sądowego oraz zeznań powoda, jako niemających znaczenia dla rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie i jednocześnie zmierzających do przedłużenia postępowania.

W uzasadnieniu pozwany wskazał, iż dochodzenie odszkodowań za szkodę powstałą w związku z przewlekłością postępowania umożliwia instytucja skargi na przewlekłość postępowania. Podniósł, iż powód w zainicjowanych przez siebie postępowaniach miał nieograniczoną możliwość złożenia przedmiotowej skargi z czego niewątpliwie częściowo skorzystał. Ze względu na prawomocne zakończenie wskazanych przez niego postępowań, żądanie zasądzenia od Skarbu Państwa jakichkolwiek kwot tytułem zadośćuczynienia nie jest możliwe. W dalszej części pozwany zaprzeczył wszystkim twierdzeniom powoda poza wyraźnie przyznanymi oraz zakwestionował roszczenie zarówno co do zasady, jak i co do wysokości. Ponadto pozwany podniósł, iż powód nie wskazał naruszonego dobra osobistego, istnienia działania lub zaniechania sprawcy krzywdy niemajątkowej, istnienia tejże krzywdy wynikającej z naruszenia przez pozwanego dobra osobistego powoda, związku przyczynowego między krzywdą niemajątkową a działaniem lub zaniechaniem sprawcy krzywdy majątkowej.

(odpowiedź na pozew – k. 79-87)

Postanowieniem wydanym na rozprawie w dniu 16 lipca 2013 r. Sąd Okręgowy w Częstochowie stwierdził swą niewłaściwość miejscową i przekazał sprawę do rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Warszawie jako rzeczowo i miejscowo właściwemu.

(postanowienie – k. 100)

Wyrokiem z 29 stycznia 2015 r. Sąd Okręgowy w Warszawie oddalił powództwo J. J. w całości (pkt I), nie obciążył powoda obowiązkiem zwrotu kosztów postępowania na rzecz pozwanego (pkt II) oraz przejął opłatę od pozwu na rachunek Skarbu Państwa (pkt III).

Sąd II instancji uchylił wyrok Sądu Okręgowego. W uzasadnieniu swojego rozstrzygnięcia Sąd Apelacyjny w Warszawie wskazał, iż przy ponownym rozpoznawaniu sprawy Sąd Okręgowy powinien wystąpić o akta spraw: Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w sprawie I Co 1/08, Sądu Rejonowego w Wejherowie w sprawach I Co 908/11, I Co 989/11 i I Co 891/11, Sądu Rejonowego w Gdyni w sprawach I C 1377/09 i I C 1460/10, Sądu Rejonowego dla Warszawy – Śródmieścia w Warszawie w sprawie VI C 921/10, Sądu Rejonowego w Sopocie w sprawie I Co 819/11, Sądu Okręgowego w Gdańsku w sprawie III Cz 1492/09 i Sądu Okręgowego w Warszawie w sprawach XXV C 404/11, I C 7/11, I C 217/10 i I C 442/11. Na podstawie odzwierciedlonego w tych aktach sposobu rozpoznawania tych spraw, Sąd winien następnie ustalić, czy działania organów sądowych nie były podejmowane w sposób z góry ukierunkowany, nastawiony na potraktowanie powoda w sposób zmierzający do wytworzenia w powodzie uzasadnionego obiektywnie przekonania, że jest obywatelem gorszej kategorii, którego godność nie musi być szanowana przez organy prowadzące powołane sprawy.

(wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 29 stycznia 2015 r. wraz z uzasadnieniem – k. 204 oraz k. 343-352)

W dalszym toku postępowania strony podtrzymały swoje stanowiska w sprawie.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Z inicjatywy powoda J. J. wszczynane są liczne sprawy sądowe przeciwko jednostkom organizacyjnym Skarbu Państwa.

(okoliczność bezsporna)

W sprawie I C 217/10 toczącej się przed Sądem Okręgowym w Warszawie na skutek uchylenia wyroku Sądu Okręgowego z 5 maja 2009 r. w sprawie o sygn. akt I C 531/08, powód domagał się zasądzenia od pozwanego Skarbu Państwa reprezentowanego przez Ministra Sprawiedliwości, J. K. i A. K. kwot po 120.000.000 zł z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia za krzywdę wyrządzoną czynem niedozwolonym przez pełnomocników z urzędu oraz funkcjonariuszy państwowych, kwoty 30.000 zł na cel społeczny oraz zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych. Wyrokiem z 21 lipca 2010 r. Sąd Okręgowy w Warszawie oddalił powództwo i zasądził od J. J. na rzecz J. K. kwotę 6.300 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania. Postanowieniem z 27 października 2010 r. Sąd Apelacyjny w Warszawie oddalił skargę powoda na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki. Postanowieniem z 25 listopada 2011 r. Sąd Najwyższy odmówił przyjęcia skargi kasacyjnej powoda od wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 29 października 2009 r., sygn. akt I ACa 710/09.

(dowód: akta sprawy I C 217/10, I C 531/08, oraz I ACa 710/09 – k. 487-513)

W sprawie I C 77/11 toczącej się przed Sądem Okręgowym w Warszawie z powództwa J. J. przeciwko Skarbowi Państwa – Prezesowi Sądu Rejonowego dla Warszawy Śródmieścia, Sądowi Okręgowemu w Warszawie, Sądowi Apelacyjnemu w Gdańsku oraz Sądowi Najwyższemu w Warszawie powód domagał się zapłaty odszkodowania na swoją rzecz w wysokości 80.000 zł oraz zadośćuczynienia w kwocie 20.000 zł. Wyrokiem z 28 listopada 2011 r. Sąd Okręgowy w Warszawie oddalił powództwo oraz nie obciążył powoda kosztami postępowania. Wyrokiem z 5 grudnia 2012 r. Sąd Apelacyjny w Warszawie oddalił apelację powoda oraz zasądził od J. J. na rzecz Skarbu Państwa – Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa kwotę 2.700 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.

(dowód: akta sprawy I C 77/11)

W sprawie I C 442/11 toczącej się przed Sądem Okręgowym w Warszawie powód J. J. domagał się zasądzenia od pozwanego M. W. kwoty 486.000 zł tytułem zadośćuczynienia oraz kwoty 5.000 zł tytułem odszkodowania, a także zasądzenia kosztów procesu. Wyrokiem z 23 listopada 2011 r. Sąd Okręgowy w Warszawie oddalił powództwo i nie obciążył powoda J. J. kosztami sądowymi. Na skutek apelacji powoda od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie, Sąd Apelacyjny w Warszawie, wyrokiem z 7 sierpnia 2012 r. oddalił apelację powoda i oddalił wniosek pozwanego o zasądzenie kosztów procesu w postępowaniu apelacyjnym.

(dowód: akta sprawy I C 442/11)

W sprawie I C 1377/09 prowadzonej przez Sąd Rejonowy w Gdyni powód domagał się zasądzenia od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku kwoty 10.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty tytułem odszkodowania za szkodę polegającą na pogorszeniu się zdrowia fizycznego i psychicznego powoda, wynikającą z przewlekłości postępowania w sprawach o sygn. akt I C 1377/08 i XII Co 16/07 prowadzonych przez Sąd Rejonowy Gdańsk – Południe w Gdańsku. Powództwo w przedmiotowej sprawie zostało oddalone. Postanowieniem z 6 czerwca 2011 r. Sąd Okręgowy w Gdańsku oddalił skargę powoda za naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu sądowym bez uzasadnionej zwłoki. Postanowieniem z 6 grudnia 2011 r. Sąd Okręgowy w Gdańsku odrzucił skargę powoda na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki w postępowaniu sądowym.

(dowód: akta sprawy I C 1377/09)

W sprawach I Co 908/11, I Co 989/11 i I Co 891/11 toczących się przez Sądem Rejonowym w Wejherowie J. J. wnosił o zwolnienie go od kosztów sądowych i ustanowienie pełnomocnika z urzędu do wniesienia skargi konstytucyjnej. Postanowieniem z 31 stycznia 2012 r. Sąd Rejonowy w Wejherowie oddalił wnioski J. J. o zwolnienie go od kosztów sądowych i o ustanowienie pełnomocnika z urzędu. Postanowieniami z 25 kwietnia 2013 r., 30 maja 2014 r., 12 lutego 2015 r., 15 czerwca 2015 r., 18 sierpnia 2015 r. Sąd Okręgowy w Gdańsku, na skutek skarg J. J. za naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki, umorzył postępowania w zakresie wniosków o zwolnienie od kosztów sądowych, oddalił wnioski o ustanowienie pełnomocnika z urzędu oraz odrzucił skargi powoda.

(dowód: kserokopie akt spraw III S 189/13, III S 684/14, III S 93/15, III S 500/15, III S 683/15, III S 504/16, III S 723/16 – k. 591-602v. oraz k. 623-625)

W sprawie I Co 1/08 toczącej się przed Sądem Rejonowym Gdańsk – Południe w Gdańsku J. J. wnosił o zwolnienie od kosztów sądowych i ustanowienie pełnomocnika z urzędu celem złożenia skargi konstytucyjnej. Zarządzeniem z 4 stycznia 2008 r. Przewodniczący zarządził zwrot wniosku J. J. o ustanowienie pełnomocnika z urzędu. Postanowieniem z 16 lutego 2011 r. Sąd Rejonowy Gdańsk – Południe w Gdańsku oddalił wniosek J. J. o ustanowienie pełnomocnika z urzędu. Postanowieniem z 3 listopada 2011 r. Sąd Rejonowy Gdańsk – Południe w Gdańsku odrzucił ponowny wniosek J. J. o ustanowienie pełnomocnika z urzędu. Postanowieniem z 2 grudnia 2011 r. ww. Sąd odmówił sporządzenia uzasadnienia postanowienia z 2 listopada 2011 r. Postanowieniem z 13 marca 2012 r. Sąd Rejonowy Gdańsk – Południe w Gdańsku zwolnił J. J. od dopłaty od zażalenia na postanowienie z 2 grudnia 2011 r. Postanowieniem z 19 kwietnia 2012 r. Sąd Okręgowy w Gdańsku oddalił zażalenie powoda na postanowienie z 2 grudnia 2011 r. Postanowieniem z 7 września 2012 r. Sąd Rejonowy Gdańsk – Południe w Gdańsku odrzucił ponowne wnioski powoda o zwolnienie od kosztów sądowych oraz o ustanowienie pełnomocnika z urzędu.

(dowód: akta sprawy I Co 129/07)

W sprawie XXV C 404/11 powód J. J. wnosił o zasądzenie na swoją rzecz od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku, Sądu Okręgowego w Gdańsku, Sądu Okręgowego w Warszawie i Sądu Apelacyjnego w Warszawie kwoty 80.000 zł tytułem odszkodowania i kwoty 10.000 zł tytułem zadośćuczynienia. Zarządzeniem z 21 listopada 2011 r. Przewodniczący w XXV Wydziale Cywilnym Sądu Okręgowego w Warszawie zwrócił pozew na podstawie art. 130 § 2 k.p.c. w zw. z art. 112 ust. 4 u.k.s.c. Postanowieniem z 23 kwietnia 2012 r. Sąd Apelacyjny w Warszawie oddalił skargę powoda na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki. Postanowieniem z 11 maja 2012 r. Sąd Apelacyjny w Warszawie oddalił zażalenie powoda na zarządzenie Przewodniczącego z 21 listopada 2011 r.

(dowód: akta sprawy XXV C 404/11)

W sprawie VI C 921/10 prowadzonej przez Sąd Rejonowy dla Warszawy – Śródmieścia w Warszawie powód wnosił o zasądzenie od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Warszawy – Śródmieścia w Warszawie na jego rzecz tytułem odszkodowania i zadośćuczynienia kwoty 10.000 zł oraz obciążenie pozwanego kosztami procesu. Wyrokiem z 9 sierpnia 2011 r. Sąd Rejonowy dla Warszawy – Śródmieścia w Warszawie oddalił powództwo. Wyrokiem z 18 kwietnia 2012 r. Sąd Okręgowy w Warszawie oddalił apelację powoda.

(dowód: akta sprawy VI C 921/10)

Postępowanie w sprawie o sygn. akt III Cz 1492/09 toczyło się na skutek zażalenia J. J. na postanowienie Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z 19 czerwca 2009 r. (sygn. akt I C 733/07). Postanowieniem z 27 października 2009 r. Sąd Okręgowy w Gdańsku oddalił zażalenie powoda na ww. orzeczenie.

(dowód: akta sprawy III Cz 1492/09)

Postępowanie w sprawie I C 1460/10 prowadzonej przez Sąd Rejonowy w Gdyni toczyło się na skutek pozwu o zapłatę złożonego przez J. J., skierowanego przeciwko R. B.. Zarządzeniem z 7 marca 2013 r. Przewodniczący zarządził zwrot pozwu. Postanowieniem z 3 września 2013 r. Sąd Okręgowy w Gdańsku III Wydział Cywilny Odwoławczy odrzucił zażalenie J. J. na ww. zarządzenie.

(dowód: zarządzenie z 7 marca 2013 r. oraz postanowienie Sądu Okręgowego w Gdańsku z 3 września 2013 r. – k. 466-469)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów znajdujących się w aktach przedmiotowej sprawy, a pochodzących kolejno z akt postępowań prowadzonych przez: Sąd Rejonowy Gdańsk - Południe w sprawie I Co 1/08, Sąd Rejonowy w Wejherowie w sprawach I Co 98/11, I Co 989/11 i I Co 891/11, Sąd Rejonowy w Gdyni w sprawach I C 1377/09 i I C 1460/10, Sąd Rejonowy dla Warszawy – Śródmieścia w Warszawie w sprawie VI C C 921/10, Sąd Rejonowy w Sopocie w sprawie I Co 819/11, Sąd Okręgowy w Gdańsku w sprawie III Cz 1492/09 oraz Sąd Okręgowy w Warszawie w sprawach XXV C 404/11, I C 77/11, I C 217/10 i I C 442/11. Sąd uznał dowody te za wiarygodne, albowiem ich autentyczność nie została zakwestionowana przez żadną ze stron, a ponadto Sąd nie znalazł podstaw do ich podważenia z urzędu. Nadto orzeczenia sądowe, korzystając z materialnej mocy dowodowej wynikającej z treści art. 244 k.p.c., stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo zaświadczone.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

W ocenie Sądu powództwo było bezzasadne i nie zasługiwało na uwzględnienie.

Na wstępie należy wskazać, iż stosownie do treści art. 386 § 6 k.p.c. ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w uzasadnieniu wyroku sądu drugiej instancji wiążą sąd, któremu sprawa została przekazana. Tym samym, treść rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie jest pochodną postawy procesowej stron procesu oraz wytycznych Sądu Apelacyjnego, które są wiążące dla Sądu I instancji.

W wyroku z 4 marca 2016 r. w sprawie o sygn. akt I ACa 668/15 Sąd Apelacyjny w Warszawie wskazał, że w trakcie ponownego rozpoznania sprawy Sąd Okręgowy w Warszawie powinien wystąpić o akta spraw: Sądu Rejonowego Gdańsk Południe w sprawie I Co 1/08, Sądu Rejonowego w Wejherowie w sprawach I Co 908/11, I Co 989/11 i I Co 891/11, Sądu Rejonowego w Gdyni w sprawach I C 1377/09 i I C 1460/10, Sądu Rejonowego dla Warszawy – Śródmieścia w Warszawie w sprawie VI C 921/10, Sądu Rejonowego w Sopocie w sprawie I Co 819/11, Sądu Okręgowego w Gdańsku w sprawie III Cz 1492/09 oraz Sądu Okręgowego w Warszawie w sprawach XXV C 404/11, I C 77/11, I C 217/10 i I C 442/11 i na podstawie odzwierciedlonego w tych aktach sposobu rozpoznawania ww. spraw powinien ustalić, czy działania organów sądowych nie były podejmowane w sposób z góry ukierunkowany, nastawiony na potraktowanie powoda w sposób zmierzający do wytworzenia w powodzie uzasadnionego obiektywnie przekonania, że jest obywatelem gorszej kategorii, którego godność nie musi być szanowana przez organy prowadzące powołane sprawy. W ocenie Sądu Apelacyjnego w Warszawie dopiero przy potwierdzeniu tych zarzutów możliwe będzie ocenienie pozostałych przesłanek odpowiedzialności pozwanego Skarbu Państwa z art. 448 k.c.

Mając na względzie uzasadnienie pozwu przyjąć należało, że powód (w części skierowanej przeciwko Skarbowi Państwa) domagał się zasądzenia na swoją rzecz kwoty 80.000 zł tytułem zadośćuczynienia za krzywdę doznaną wskutek naruszenia przez pozwanego dóbr osobistych, w tym godności powoda, w wyniku przewlekłego prowadzenia licznych postępowań sądowych, w tym także bezpodstawnego odrzucenia lub oddalania skarg na przewlekłość tych postępowań, w którym powód był stroną lub uczestnikiem. Powód podnosił, że działania strony pozwanej świadczyły o lekceważącym oraz instrumentalnym traktowaniu powoda znajdującego się w trudnym położeniu; były więc przyczyną poczucia poniżenia ze strony powoda oraz pogorszenia stanu zdrowia, w tym odczuwania przez J. J. zawrotów głowy, dolegliwości układu pokarmowego i silnego stresu, który przechodził w depresję.

Zgodnie z art. 24 k.c., ten, czyje dobro osobiste zostaje zagrożone cudzym działaniem, może żądać zaniechania tego działania, chyba że nie jest ono bezprawne. W razie dokonanego naruszenia może on także żądać, ażeby osoba, która dopuściła się naruszenia, dopełniła czynności potrzebnych do usunięcia jego skutków, w szczególności ażeby złożyła oświadczenie odpowiedniej treści i w odpowiedniej formie. Na zasadach przewidzianych w kodeksie może on również żądać zadośćuczynienia pieniężnego lub zapłaty odpowiedniej sumy pieniężnej na wskazany cel społeczny.

Przepis art. 448 k.c. stanowi natomiast, iż w razie naruszenia dobra osobistego sąd może przyznać temu, czyje dobro osobiste zostało naruszone, odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę lub na jego żądanie zasądzić odpowiednią sumę pieniężną na wskazany przez niego cel społeczny, niezależnie od innych środków potrzebnych do usunięcia skutków naruszenia. Przesłanką odpowiedzialności z art. 448 k.c. jest nie tylko bezprawne ale i zawinione działanie sprawcy naruszenia dobra osobistego. Aby jednak mówić o tych przesłankach niezbędne jest wskazanie faktu, z którego może powstać szkoda w dobrach zgłaszającego żądanie. W ocenie Sądu powód nie wskazał takiego faktu, który mógłby skutkować odpowiedzialnością pozwanego w zakresie zadośćuczynienia w wysokości 80.000 zł.

Po przeprowadzeniu dowodu z akt postępowań na które powoływał się powód, tj. sprawy o sygn. akt I Co 1/08 toczącej się przed Sądem Rejonowym Gdańsk - Południe, I Co 98/11, I Co 989/11 i I Co 891/11 toczących się przed Sądem Rejonowym w Wejherowie, I C 1377/09 i I C 1460/10 toczących się przed Sądem Rejonowym w Gdyni, VI C 921/10 toczącej się przed Sądem Rejonowym dla Warszawy – Śródmieścia w Warszawie, I Co 819/11 toczącej się przed Sądem Rejonowym w Sopocie, III Cz 1492/09 toczącej się przed Sądem Okręgowym w Gdańsku oraz spraw o sygn. XXV C 404/11, I C 77/11, I C 217/10 i I C 442/11 toczących się przed Sądem Okręgowym w Warszawie, brak było podstaw do przyjęcia, ażeby kultura urzędowania, sprawność każdego z tych postępowań, jak również sposób traktowania powoda w ww. sprawach był odmienny od innych spraw rozpoznawanych przez ww. Sądy. Biorąc zatem pod uwagę sposób prowadzenia tych spraw nie było żadnych podstaw do przyjęcia, iż doszło do naruszenia dóbr osobistych powoda, co było niezbędną przesłanką do uwzględnienia powództwa. Uzasadnienie pozwu i wskazanie ww. okoliczności jako podstawy faktycznej żądania pozwu stanowią raczej wyraz niezadowolenia powoda z decyzji procesowych. Nie można tych twierdzeń przyjąć za podstawę odpowiedzialności pozwanego za naruszenie dóbr osobistych powoda.

Ponadto, ww. rozstrzygnięcia dla powoda – w tym zakresie – nie mogą stanowić podstawy odpowiedzialności pozwanego. Nie wyrządzają szkody ani w dobrach osobistych powoda, ani w sferze jego praw majątkowych. Podobne decyzje zapadają w innych sprawach dotyczących innych stron i wbrew twierdzeniom pozwu nie stanowią one naruszenia jego dóbr osobistych. Tym bardziej skutkiem takich decyzji nie może być pogorszenie się stanu zdrowia strony w postaci zwiększonego nadciśnienia, bólów i zawrotów głowy, stanów stresogennych, bólu wątroby i żołądka (k. 3v.). Brak adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy tymi faktami jest nader oczywisty.

Nie oznacza to, że w związku z prowadzonymi sprawami powód nie może mieć różnych dolegliwości, jednakże jest to w pełni naturalne u osoby, która prowadzi taką ilość spraw sądowych. Jednocześnie ilość spraw nie wynika z potrzeby ochrony praw, ale wolnego wyboru powoda, który decyduje się inicjować kolejne postępowania. Wymiar sprawiedliwości taką aktywność musi znosić, ale z całą pewnością nie może w stosunku do powoda za nią odpowiadać.

W tej sytuacji Sąd przyjął, że powództwo jest całkowicie nieuzasadnione. Okoliczności podnoszone przez powoda, a mianowicie poczucie zlekceważenia, instrumentalnego potraktowania, a także doznanie uszczerbku na zdrowiu oraz istnienie związku przyczynowego pomiędzy jego zdaniem długotrwałym prowadzeniem omawianych tu spraw a jego uszczerbkiem na zdrowiu, przy przyjęciu obiektywnych kryteriów nie mogły mieć miejsca. Podkreślić należy, że wiele trudności w rozpoznawaniu przedmiotowych spraw wynikło z przyczyn niezależnych od Sądu, a leżących po stronie samego powoda. Ponadto trudno przyjąć, iż sposób prowadzenia akurat tych konkretnych spraw z setek wytaczanych przez powoda, co jest faktem powszechnie znanym, spowodowało powstanie u niego dolegliwości zdrowotnych w postaci bóli głowy, wątroby, żołądka czy też stanów stresogennych.

Na marginesie Sąd uznał także, że roszczenie powoda nie może zostać uwzględnione z tego powodu, że J. J. zgłaszając je, nadużywa swego prawa podmiotowego. Mając powyższe na uwadze Sąd orzekł jak w pkt I wyroku.

Odstępując od obciążania powoda kosztami procesu (kosztami zastępstwa procesowego strony pozwanej wykonywanego przez Prokuratorię Generalną Skarbu Państwa), Sąd oparł się na treści art. 102 k.p.c., biorąc pod uwagę fakt długotrwałego osadzenia powoda w zakładzie karnym oraz związaną z tym sytuację materialną (pkt II wyroku).

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy na podstawie wskazanych przepisów orzekł jak w sentencji wyroku.