Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 lutego 2021 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie, I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący:	Sędzia Jacek Bajak
Protokolant:	Maciej Suwiński

po rozpoznaniu w dniu 15 lutego 2021 r. w Warszawie

na rozprawie sprawy z powództwa (...) Bank S.A. z siedzibą w W.

przeciwko A. K.

o zapłatę

oddala powództwo.

Sygn. akt I C 814/19

UZASADNIENIE

W dniu 25 maja 2019 r. powód (...) Bank S.A. z siedzibą w W., reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, wniósł pozew w elektronicznym postępowaniu upominawczym do Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie domagając się zasądzenia na rzecz powoda od pozwanego A. K. kwoty 174.880,70zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Ponadto powód wniósł o zasądzenie zwrotu kosztów sądowych w wysokości 2.187,00 zł tytułem uiszczonej opłaty sądowej od pozwu oraz o zasądzenie zwrotu kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych. W treści pozwu powód wskazał listę dowodów na poparcie swoich twierdzeń.

Powód jako podstawę swojego żądania wskazał na fakt zawarcia przez strony w dniu 16 sierpnia 2017 r. umowy pożyczki nr (...), która nie była należycie spłacana przez pozwanego. W związku z nienależytym wykonywaniem przez pozwanego zaciągniętego zobowiązania, skutkującym naruszeniem warunków powyższej umowy, w dniu 8 maja 2019 r. pozwany została wezwany do spłaty wymagalnego zadłużenia pod rygorem skierowania sprawy na drogę postępowania sądowego. Wezwanie do zapłaty nie odniosło oczekiwanego skutku, gdyż zadłużenie nie zostało przez pozwanego spłacone (pozew, k. 37).

Postanowieniem z dnia 26 czerwca 2019 r., sygn. akt VI Nc-e 936597/19 Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie postanowił przekazać sprawę do Sądu Okręgowego w Warszawie. W uzasadnieniu ww. orzeczenia sąd stwierdził brak podstaw do wydania nakazu zapłaty (postanowienie, k. 8).

Zarządzeniem z dnia 18 lipca 2019 r. sędzia referent na podstawie art. 505 ³⁷ § 1 k.p.c. wezwał pełnomocnika powoda, będącego radcą prawnym, do uzupełnienia braków fiskalnych i formalnych pozwu poprzez uiszczenie opłaty uzupełniającej od pozwu w kwocie 6558 zł oraz wykazanie, że pozew podpisała osoba umocowana do składania oświadczeń woli w imieniu powoda w terminie dwóch tygodni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem umorzenia postępowania (zarządzenie, k. 9).

Pismem z dnia 20 sierpnia 2019 r. (data stempla pocztowego, k. 27) powód uzupełnił ww. braki pozwu w zakreślonym terminie (pismo, k. 13).

W dniu 22 października 2019 r. zarządzono doręczenie pozwanemu odpisu pozwu, zobowiązując do złożenia odpowiedzi na pozew wraz z powołaniem wszelkich twierdzeń i dowodów w terminie 30 dni (zarządzenie, k. 27v). Przesyłka zawierająca pozew została uznana za doręczoną z dniem 20 listopada 2019 r. oraz pozostawiona w aktach sprawy (koperta, k. 31); pozwany nie zajał stanowiska w sprawie.

W dniu 15 lutego 2021 r. w niniejszej sprawie odbyła się rozprawa, na którą pomimo prawidłowego doręczenia zawiadomień zarówno pełnomocnikowi powoda, jak i pozwanemu (epo, k. 42), nikt się nie stawił (protokół rozprawy, k. 43).

Sąd zważył, co następuje: powództwo podlegało oddaleniu, bowiem powód nie wykazał żadnych faktów i okoliczności, jakie podnosił w swoim pozwie.

Stosownie do treści art. 11 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 4 lipca 2019 r. o zmianie ustawy kodeks postępowania cywilnego oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z dnia 8.08.2019., poz. 1469) sprawy wszczęte przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy rozpoznawane w elektronicznym postępowaniu upominawczym do czasu zakończenia postępowania w danej instancji podlegają rozpoznaniu zgodnie z przepisami, w brzmieniu dotychczasowym – wobec czego sprawa niniejsza podlegała rozpoznaniu na podstawie przepisów obowiązujących w brzmieniu sprzed wejścia w życie ww. ustawy w dniu 7 listopada 2019 roku.

Stosownie do art. 339 § 1 k.p.c. jeżeli pozwany nie stawił się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę albo mimo stawienia się nie bierze udziału w rozprawie, sąd wyda wyrok zaoczny. W tym wypadku przyjmuje się za prawdziwe twierdzenie powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa (§ 2).

Zgodnie z art. 505 ³² § 1 k.p.c. w pozwie powód powinien wskazać dowody na poparcie swoich twierdzeń. Dowodów nie dołącza się do pozwu. Przepisu art. 128 nie stosuje się.

W pierwszej kolejności Sąd stwierdził, iż występując z pozwem w elektronicznym postępowaniu upominawczym powód wymienił listę dowodów (k. 6-7), nie dołączając tych dowodów, postępując zgodnie z ww. przepisem.

Należy jednak wskazać, iż wobec stwierdzenia przez Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie braku podstaw do rozpoznania sprawy w elektronicznym postępowaniu upominawczym oraz przekazania sprawy do tutejszego Sądu, Sąd rozpoznawał sprawę w trybie procesowym, zatem w niniejszej sprawie od tego momentu, w celu przeprowadzenia odpowiedniego postępowania dowodowego, poprzedzającego wydanie orzeczenia kończącego, winny mieć zastosowanie zasady przewidziane w art. 6 § 2 k.p.c. – w myśl którego strony obowiązane są przytaczać wszystkie okoliczności faktyczne i dowody bez zwłoki, aby postępowanie mogło być przeprowadzone sprawnie i szybko.

Zgodnie z art. 126 § 1 pkt 3 k.p.c. każde pismo procesowe, a niewątpliwie do takich należy pozew powinno zawierać między innymi osnowę wniosku lub oświadczenia oraz dowody na poparcie przytoczonych okoliczności. Art. 6 k.c. wprowadza również elementarną zasadę procesu, w myśl której ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne.

Należy wskazać, iż pełnomocnik powoda pomimo wyznaczenia terminu rozprawy nie tylko nie stawił się w Sądzie, ale również nie złożył do sprawy jakichkolwiek pism procesowych oraz dowodów, ograniczając się jedynie do przedłożenia na wstępnym etapie postępowania na żądanie Sądu odpisu pełnomocnictwa, odpisu Krajowego Rejestru Sądowego dotyczącego powoda, a także potwierdzeń uiszczenia opłaty skarbowej od pełnomocnictwa i uzupełniającej opłaty od pozwu.

W ocenie Sądu rozpoznającego niniejszą sprawę, dowody zaprezentowane jedynie w formie listy, wymienione w pozwie złożonym w elektronicznym postępowaniu upominawczym, w żaden sposób nie czynią zadość wyżej wymienionym wymogom i zasadom, bowiem same twierdzenia strony powodowej nie mogą być uznane za wystarczającą podstawę i dowód dla oceny zasadności zgłoszonego roszczenia i ewentualnie zasądzenia tego roszczenia. Okoliczności przedstawione w treści pozwu, stanowiące jedynie twierdzenia powoda, w dodatku niczym nieudowodnione, nie są wystarczające do przyjęcia ich wiarygodności; twierdzenia strony muszą być poparte źródłami.

W powyższym zakresie należy wskazać na jednoznaczne stanowisko Sądu Najwyższego, w całości podzielane przez Sąd rozpoznający niniejszą sprawę, zgodnie z którym po przekazaniu sprawy przez sąd prowadzący elektroniczne postępowanie upominawcze do sądu właściwości ogólnej na podstawie art. 505 ³³ § 1 k.p.c. nie wzywa się powoda na podstawie art. 130 § 1 k.p.c. do usunięcia braków formalnych pozwu przez przedłożenie odpisu pozwu wraz z załącznikami oraz gdy sprawa rozpoznawana jest w postępowaniu uproszczonym przez złożenie pozwu na urzędowym formularzu. To w interesie strony leży uzupełnienie wcześniej złożonego wcześniej pozwu przez dołączenie wymienionych w nim dowodów służących osiągnięciu celu procesu w postaci uwzględnienia powództwa. Powinność ta nie jest jednak obłożona rygorem zwrotu pozwu, lub umorzenia postępowania. Powód powinien dołączyć wskazane wcześniej dowody, mając na względzie skutki procesowe wynikające z tzw. ciężaru wspierania postępowania (art. 6 § 2 k.p.c.) i sankcje przewidziane w art. 207 i 217 k.p.c., których stosowanie wiąże się z rygorem pomijania spóźnionych twierdzeń i dowodów oraz konsekwencje związane z nieudowodnieniem swoich twierdzeń w postaci oddalenia powództwa. Wzywanie strony do uzupełnienia braków w postaci przedłożenia odpisu pozwu wraz z załącznikami, lub do złożenia pozwu na urzędowym formularzu nie byłoby uzasadnione również z tego względu, że wymagania te nie były aktualne w chwili składania pozwu w elektronicznym postępowaniu upominawczym. Trzeba wskazać, że niezłożenie pozwu na urzędowym formularzu wymaganym w postępowaniu uproszczonym, niedołączenie odpisu pozwu i odpisu powołanych w nim dowodów (dokumentów) nie stanowi braku uniemożliwiającego nadanie sprawie biegu (vide: Uchwała Sądu Najwyższego z dnia 25 czerwca 2015 r., sygn. akt III CZP 33/15, OSNC 2016/6/68).

Podkreślić należy, iż obowiązek wykazania i udowodnienia faktów oraz okoliczności podnoszonych powoda, obciążał go od momentu przekazania sprawy do sądu właściwości ogólnej, wobec czego to właśnie z tym momentem powód z własnej inicjatywy winien liczyć się z koniecznością zadośćuczynienia obowiązkowi udowodnienia swoich twierdzeń; należy przyjąć przy tym, że powinnością powoda było zaprezentowanie dowodów najpóźniej do momentu przeprowadzenia pierwszej rozprawy. Skoro pełnomocnik powoda pomimo prawidłowego zawiadomienia nie stawił się na rozprawie oraz nie złożył stosownych dowodów na piśmie, należy uznać, iż strona powodowa nie sprostała ciążącemu na niej obowiązkowi.

Pozwany nie stawił się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę, zaszły więc przesłanki dla wydania wyroku zaocznego w rozumieniu art. 339 § 1 k.p.c.

Stosownie do art. 339 § 2 k.p.c. wydanie wyroku zaocznego oznacza, że sąd przyjmuje za prawdziwe twierdzenia powoda o faktach zawarte w pozwie lub pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed posiedzeniem, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa. W doktrynie oraz orzecznictwie sądów powszechnych wskazuje się, że przewidziane w ww. przepisie domniemanie prawdziwości twierdzeń powoda dotyczy wyłącznie strony faktycznej wyroku i nie obowiązuje w zakresie prawa materialnego. Domniemanie to zastępuje jedynie postępowanie dowodowe i to tylko wówczas, gdy twierdzenia powoda nie budzą uzasadnionych wątpliwości. Zaistnienie przesłanek wskazanych w art. 339 § 2 k.p.c. pozostawione jest swobodnej ocenie sądu, dokonywanej w okolicznościach konkretnego przypadku. Sąd nie jest jednak zwolniony z obowiązku dokonania prawidłowej oceny materialnoprawnej zasadności żądania pozwu opartego na tych twierdzeniach. Sąd Najwyższy również zajął stanowisko w niniejszej sprawie, stwierdzając m.in., że działanie art. 339 § 2 k.p.c. nie rozciąga się na dziedzinę prawa materialnego, obowiązkiem Sądu rozpoznającego sprawę w warunkach zaoczności jest rozważenie czy w świetle przepisów prawa materialnego twierdzenie strony powodowej uzasadniają uwzględnienie żądania (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 31 marca 1999 r., sygn. akt I CKU 176/97, LEX nr 37430). W ocenie sądu twierdzeń powoda zaprezentowanych w pozwie złożonym w niniejszej sprawie nie można było zatem przyjąć za wiarygodne, bowiem wobec braku jakichkolwiek dowodów budziły one uzasadnione wątpliwości.

Mając na uwadze powyższe rozważania oraz na podstawie powołanych przepisów, Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.

sędzia Jacek Bajak