Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 maja 2025r.

Sąd Okręgowy w Warszawie I Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący: SSO Bożena Chłopecka

Protokolant: Oliwia Goliszewska

po rozpoznaniu w dniu 4 kwietnia 2025r. w Warszawie

na rozprawie sprawy z powództwa G. F.

przeciwko (...) S.A. z siedzibą w W.

o zadośćuczynienie, odszkodowanie, rentę i ustalenie

I.  zasądza od (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz G. F. kwotę 180.000 zł (sto osiemdziesiąt tysięcy złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 10 czerwca 2014r. do dnia zapłaty, tytułem zadośćuczynienia,

II.  zasądza od (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz G. F. kwotę 20.416 zł (dwadzieścia tysięcy czterysta czternaście złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 10 czerwca 2014r. do dnia zapłaty, tytułem odszkodowania za koszty opieki,

III.  zasądza od (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz G. F. kwotę 266.301,09 zł (dwieście sześćdziesiąt sześć tysięcy trzysta jeden złoty i 9/100) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwoty:

1)  253.524,41 zł od dnia 10 czerwca 2014r. do dnia zapłaty,

2)  1.750 zł od dnia 7 listopada 2015r. do dnia zapłaty,

3)  11.026,68 zł od dnia 14 czerwca 2016r. do dnia zapłaty, tytułem odszkodowania za poniesione koszty rehabilitacji i leczenia,

IV.  zasądza od (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz G. F. kwotę 35.809,69 zł (trzydzieści pięć tysięcy osiemset dziewięć złotych i 99/100) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwoty:

1)  4.892,28 zł od dnia 10 czerwca 2014r. do dnia zapłaty,

2)  3.562,50 zł od dnia 1 lipca 2014r. do dnia zapłaty,

3)  3.562,50 zł od dnia 1 sierpnia 2014r. do dnia zapłaty,

4)  3.562,50 zł od dnia 1 września 2014r. do dnia zapłaty,

5)  3.562,50 zł od dnia 1 października 2014r. do dnia zapłaty,

6)  3.562,50 zł od dnia 1 listopada 2014r. do dnia zapłaty,

7)  3.562,50 zł od dnia 1 grudnia 2014r. do dnia zapłaty,

8)  3.562,50 zł od dnia 1 stycznia 2015r. do dnia zapłaty,

9)  3.562,50 zł od dnia 1 lutego 2015r. do dnia zapłaty,

10)  2.417,41 zł od dnia 1 marca 2015r. do dnia zapłaty, tytułem renty z tytułu utraty zdolności do pracy zarobkowej,

V.  zasądza od (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz G. F. kwotę:

1)  po 1.000 zł (jeden tysiąc) za każdy miesiąc, począwszy od sierpnia 2015r., płatne do dnia 10-tego każdego miesiąca z góry do stycznia 2025r.,

2)  po 1.503 zł (jeden tysiąc pięćset trzy złote) za każdy miesiąc, począwszy od lutego 2025r., płatne do dnia 10-tego każdego miesiąca z góry, wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za każdy dzień zwłoki tytułem renty z tytułu zwiększonych potrzeb,

VI.  zasądza od (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz G. F. kwotę 18.742,12 zł (osiemnaście tysięcy siedemset czterdzieści dwa złote i 12/100) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 15 lutego 2016r. do dnia zapłaty, tytułem odsetek ustawowych od wypłaconej kwoty 129.000,13 zł.,

VII.  ustala odpowiedzialność pozwanego na przyszłość za skutki wypadku, jakiemu powód uległ w dniu 27 sierpnia 2013r.,

VIII.  w pozostałym zakresie powództwo oddala,

IX.  ustala, że pozwany w całości ponosi koszty postępowania, z tym, że ich wyliczenie pozostawia referendarzowi sądowemu.

Sygn. akt: IC 876/15

UZASADNIENIE

W pozwie wniesionym w dniu 30 lipca 2015 roku (data prezentaty Biura Podawczego tut. Sądu) przeciwko (...) S.A. z siedzibą w W. powód G. F. domagał się zasądzenia od pozwanego:

1)  kwoty 500.000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w zapłacie od dnia 10 czerwca 2014 roku do dnia zapłaty;

2)  kwoty 22.672 zł tytułem odszkodowania z tytułu pokrycia kosztów opieki za okres od dnia 19 grudnia 2013 roku do dnia 31 stycznia 2015 roku wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w zapłacie od dnia 10 czerwca 2014 roku do dnia zapłaty;

3)  kwoty 262.018,54 zł tytułem odszkodowania z tytułu pokrycia kosztów rehabilitacji, leczenia wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od kwoty:

a)  260.268,54 zł od dnia 10 czerwca 2014 roku do dnia zapłaty;

b)  1750 zł od dnia doręczenia pozwanemu odpisu pozwu do dnia zapłaty;

4)  kwoty 35.809,69 zł tytułem renty z tytułu utraty zdolności do pracy zarobkowej na mocy art. 444$1 k.c. wraz z odsetkami ustawowymi od kwoty:

a)  4892,28 zł od dnia 10 czerwca 2014 roku do dnia zapłaty;

b)  3562,50 zł od dnia 1 lipca 2014 roku do dnia zapłaty;

c)  3562,50 zł od dnia 1 sierpnia 2014 roku do dnia zapłaty;

d)  3562,50 zł od dnia 1 września 2014 roku do dnia zapłaty;

e)  3562,50 zł od dnia 1 października 2014 roku do dnia zapłaty;

f)  3562,50 zł od dnia 1 listopada 2014 roku do dnia zapłaty;

g)  3562,50 zł od dnia 1 grudnia 2014 roku do dnia zapłaty;

h)  3562,50 zł od dnia 1 stycznia 2015 roku do dnia zapłaty;

i)  3562,50 zł od dnia 1 lutego 2015 roku do dnia zapłaty;

j)  2417,41 zł od dnia 1 marca 2015 roku do dnia zapłaty;

5)  kwoty po 1000 złotych za każdy miesiąc począwszy od sierpnia 2015 roku, płatne do dnia 10 każdego miesiąca z góry wraz z ustawowymi odsetkami za każdy dzień zwłoki tytułem odszkodowania tj. renty tytułu zwiększonych potrzeb na mocy art. 444 §1 k.c..

Ponadto powód domagał się zasadzenia od pozwanego na swoją rzecz zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu swojego stanowiska wskazał, iż w dniu 27 sierpnia 2013 roku został poszkodowany w wypadku komunikacyjnym, w wyniku, którego doznał poważnych obrażeń ciała. Ponadto podniósł, iż musiał poddać się skomplikowanemu leczeniu i długotrwałej rehabilitacji, zaś pozwany w toku postępowania likwidacyjnego odmówił wypłaty odszkodowania uzasadniając swoją decyzję brakiem udowodnienia winy kierującego pojazdem marki V. (...) o nr rej. (...) za spowodowanie wypadku oraz nie uwzględnił zdaniem powoda samego rodzaju szkód (obrażeń) ciała jakie powód poniósł w wyniku wypadku /pozew k. 4-31/.

Pozwany (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. w odpowiedzi na pozew z dnia 5 grudnia 2015 roku wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu swojego stanowiska pozwany wskazał, iż kwestionuje powództwo co do zasady, jak i co do wysokości. Dodał, iż G. T. wskazany przez powoda jako sprawca wypadku został prawomocnie uniewinniony od zarzutu spowodowania przedmiotowego wypadku, zaś w sprawie doszło do zderzenia się pojazdów mechanicznych, zatem odpowiedzialność uczestników wypadku oparta jest na zasadach ogólnych. Pozwany podniósł również zarzut przyczynienia się powoda do szkody z uwagi na brak zapiętych pasów bezpieczeństwa. Wskazał również, iż po otrzymaniu odpisu pozwu wypłacił na rzecz powoda zadośćuczynienie w kwocie 200.000 zł pomniejszoną o 40% przyczynienia się z tytułu braku zapiętych pasów bezpieczeństwa w chwili wypadku. Ponadto pozwany dokonał też zwrotu poniesionych i udokumentowanych przez powoda kosztów leczenia i opieki, pomniejszając je o w/w stopień przyczynienia się do skutków wypadku. Łącznie pozwany wypłacił na rzecz powoda kwotę 129.000,13 zł /odpowiedź na pozew k. 257-263/.

W piśmie z dnia 10 lutego 2016 roku powód cofnął powództwo co do kwoty 129.000,13 zł /pismo k. 496/.

Postanowieniem z dnia 23 lutego 2016 roku Sąd Okręgowy w Warszawie umorzył postępowanie co do kwoty 129.000,13 zł /postanowienie k. 520/.

W trakcie postępowania powód kilkakrotnie modyfikował powództwo. Ostateczne sprecyzowanie powództwa nastąpiło w piśmie z dnia 5 lutego 2025 roku (złożone na rozprawie w dniu 6 lutego 2025 roku), w którym powód wniósł o:

1) zasądzenie od pozwanego (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. na rzecz powoda G. F.:

a) kwoty 380.000 złotych tytułem zadośćuczynienia na mocy art. 445 § 1 k.c. wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 10 czerwca 2014 roku do dnia zapłaty;

b) kwoty 200.000 złotych tytułem zadośćuczynienia na mocy art. 445 § 1 k.c. wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia złożenia pisma zawierającego modyfikację powództwa (tj. od dnia 6 lutego 2025 roku) do dnia zapłaty;

2) zasądzenie od pozwanego (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. na rzecz powoda G. F. kwoty 20.416 złotych odszkodowania z tytułu pokrycia kosztów opieki na mocy art. 444 § 1 k.c. za okres od dnia 19 grudnia 2013 roku do dnia 31 stycznia 2015 roku wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 10 czerwca 2014 roku do dnia zapłaty;

3) zasądzenie od pozwanego (...) Spółka Akcyjna na rzecz powoda G. F. kwoty 266 301,09 złotych (odszkodowania tytułem pokrycia kosztów rehabilitacji, leczenia na mocy art. 444 § 1 k.c. wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty:

a) 253.524,41 zł od dnia 10 czerwca 2014 roku do dnia zapłaty;

b) 1750 zł od dnia doręczenia pozwanemu pozwu do dnia zapłaty;

c)11.026,68 zł od dnia 14 czerwca 2016 roku (doręczenie pozwanemu pisma z dnia 9 czerwca 2016) do dnia zapłaty;

4) zasądzenie od pozwanego (...) Spółka Akcyjna na rzecz G. F. kwoty 35.809,69 złotych tytułem renty z tytułu utraty zdolności do pracy zarobkowej na mocy art. 444 §1 k.c. wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwoty:

a) 4.892, 28 zł od dnia 10 czerwca 2014 roku do dnia zapłaty;

b) 3562,50 zł od dnia 1 lipca 2014 roku do dnia zapłaty;

c) 3562,50 zł od dnia 1 sierpnia 2014 roku do dnia zapłaty;

d) 3562,50 zł od dnia 1 września 2014 roku do dnia zapłaty;

e) 3562,50 zł od dnia 1 października 2014 roku do dnia zapłaty;

f) 3562,50 zł od dnia 1 listopada 2014 roku do dnia zapłaty;

g) 3562,50 zł od dnia 1 grudnia 2014 roku do dnia zapłaty;

h) 3562,50 zł od dnia 1 stycznia 2015 roku do dnia zapłaty;

i) 3562,50 zł od dnia 1 lutego 2015 roku do dnia zapłaty;

j) 2.417,41 zł od dnia 1 marca 2015 roku do dnia zapłaty;

5) zasądzenie od pozwanego (...) Spółka Akcyjna na rzecz powoda G. F. kwoty:

a) po 1000 złotych za każdy miesiąc począwszy od sierpnia 2015
roku, płatne do dnia 10 każdego miesiąca z góry do stycznia 2025 roku ;

b) po 1503 złotych (zwaloryzowanej renty) za każdy miesiąc począwszy od lutego 2025 roku płatne do dnia 10 każdego miesiąca z góry

wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie za każdy dzień zwłoki tytułem odszkodowania tj. renty z tytułu zwiększonych potrzeb na mocy art. 444 § 1 k.c.;

6. zasądzenie od pozwanej (...) Spółka Akcyjna na rzecz powoda G. F. kwoty 18 742, 12 zł tytułem odsetek ustawowych od spełnionej z naruszeniem terminu przewidzianego w art. 817 § 1 k.c. i 14 ust. 2 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych dotychczasowej wypłaty kwoty 129 000, 13 zł z tytułu zadośćuczynienia, kosztów opieki i kosztów leczenia za okres od dnia 10 czerwca 2014 roku (31 dzień od zgłoszenia szkody) do dnia wypłaty, tj. dnia 3 grudnia 2015 roku wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 15 lutego 2016 roku (data wniesienia pisma z dnia 10 lutego 2016 roku) do dnia zapłaty;

7. Ustalenie odpowiedzialności na przyszłość (...) Spółka Akcyjna za skutki wypadku jakiemu uległ w dniu 27 sierpnia 2013 roku G. F.;

8. Zasądzenie od Pozwanego (...) Spółka Akcyjna na rzecz Powoda G. F. kosztów procesu w całości (również od części cofniętego
powództwa), w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz kwoty 51 złotych tytułem opłat skarbowych od pełnomocnictw.

W dalszym toku postępowania strony podtrzymywały swoje stanowiska w sprawie /protokół rozprawy k. 1436, załącznik do protokołu rozprawy k. 1440-1452/.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 27 sierpnia 2013r. około godziny 12.05 w K. na (...) km autostrady (...) kierunek K. G. T. kierując samochodem marki V. (...) nr rej. (...) poruszając się lewym pasem ruchu, w trakcie wykonywania manewru wyprzedzania gwałtownie skręcił w prawo i zderzył się z pojazdem marki P. (...) nr rej. (...) kierowanym przez powoda G. F.. W wyniku przedmiotowego zderzenia samochód marki P. (...) zjechał do przydrożnego rowu i kilkakrotnie dachował. Na skutek zaistniałego wypadku poszkodowany G. F. doznał uszczerbku na zdrowiu. W chwili wypadku powód miał zapięte pasy bezpieczeństwa /okoliczności bezsporne, zeznania świadka D. M. k. 690-690v., zeznania świadka G. T. k. 814-816, zeznania świadka J. B. k. 728-730/.

Bezpośrednio po wypadku powód został przewieziony lotniczym pogotowiem ratunkowym do Szpitala (...) w K. przy ul. (...).

Prokuratura Rejonowa K. dnia 13 grudnia 2013r., skierowała do sądu akt oskarżenia przeciwko sprawcy wypadku (...)

Sąd Rejonowy dla Krakowa-Podgórza w Krakowie, II Wydział Karny wyrokiem z dnia 27 stycznia 2015 roku, sygn. akt II K 1198/13 na podstawie art. 17 §1 pkt 1 kpk uniewinnił G. T. od zarzucanego mu czynu z art. 177 § 1 kk w zw. z art. 177 § 2 kk w zw. zart. 11 § 2 kk. Od ww. wyroku powód złożył apelację. Sąd Okręgowy w Krakowie, IV Wydział Karny Odwoławczy, sygn. akt IV Ka 414/15 po rozpatrzeniu apelacji pełnomocnika G. F., w dniu 28 maja 2015 roku utrzymał w mocy wyrok Sądu I instancji, opierając się na zasadzie z art. 5 § 2 kpk, tj. niedające się usunąć wątpliwości rozstrzyga się na korzyść oskarżonego. Sprawca zdarzenia został uniewinniony, wobec nie możności rozstrzygnięcia, czy podana przez niego wersja zdarzenia jest
prawdziwa / dowód: wyrok w sprawie IIK 1198/13 P Sądu Rejonowego dla Krakowa-Podgórza w Krakowie k. 34-44v./.

Samochód marki V. (...) nr rej. (...) w dacie zdarzenia posiadał polisę OC w (...) S.A. nr polisy (...), właścicielem ww. samochodu był R. G. /okoliczność bezsporna, zeznania świadka R. G. k. 730-732/.

Powód G. F. był hospitalizowany w Szpitalu (...) w K. na oddziale Chirurgii Ogólnej i Obrażeń Wielonarządowych w okresie od dnia 27 sierpnia 2013r. do dnia 4września 2013r. w trakcie hospitalizacji rozpoznano u niego otwarte zwichnięcie stawu kolanowego z rozległą raną szarpaną dołu podkolanowego, złamanie kłykcia bocznego i przyśrodkowego kości piszczelowej prawej, uszkodzenie MCL kolana prawego, wstrząśnienie mózgu, złamanie wieloodłamowe strzałki prawej, złamanie kostki bocznej prawej, podprzydankowe uszkodzenie tętnicy podkolanowej lewej, narastające objawy niedokrwienia podudzia lewego, infekcja rany w dole podkolanowym., ranę tłuczoną głowy, brody oraz łokcia lewego, jak i ranę jamy ustnej. W dniu 27 sierpnia 2013r. zastosowano wobec poszkodowanego leczenie - zabieg w postaci zszycia rozległej rany śluzówki przedsionka jamy ustnej, założenie zewnętrznego stabilizatora kości — kość piszczelowa/kość strzałkowa, otwartą repozycję złamania kostki bocznej z zespoleniem płytką AIO i odtworzeniem więzozrostu strzałkowo-piszczelowego, otwarte nastawienie zwichnięcia kolana. W dniu 4 września 2013r. zaobserwowano u powoda znaczne zaburzenia ukrwienia obwodu kończyny dolnej lewej. Z tego powodu poszkodowany w trybie natychmiastowym został przeniesiony na oddział chirurgii naczyniowej / dowód: karta informacyjna leczenia szpitalnego k. 99-102/.

Następnie poszkodowany był hospitalizowany w (...) Szpitalu (...)przy ul. (...) w K. na oddziale Klinicznym Chirurgii Serca, Naczyń i Transplantologii w okresie od dnia 4 września 2013r. do dnia 10 września 2013r. U powoda rozpoznano tam uszkodzenie lewej tętnicy podkolanowej (pęknięcie podprzydankowe), krytyczne niedokrwienie lewego podudzia i stopy, uraz wielonarządowy. Zastosowano leczenie operacyjne rewizję rany w lewym dole podkolanowym, fasciotomię podudzia i kontr nacięcia uda, rekonstrukcja tętnicy podkolanowej wstawką z żyły własnej (VSM z prawego uda) / dowód: karta informacyjna leczenia szpitalnego k. 103-105/.

Poszkodowany został przeniesiony do dalszego leczenia ortopedycznego do oddziału klinicznego (...) Szpitala (...) w K., na którym przebywał w okresie od dnia 10 września 2013r. do dnia 12 listopada 2013r. Tam rozpoznano u niego dodatkowo podejrzenie urazu splotu barkowego, podejrzenie urazu przyczepu dalszego mięśnia trójgłowego ramienia lewego, bliznę pourazową w okolicy przyczepu, niedokrwienie kończyny dolnej lewej, skręcenie i naderwanie stawu łokciowego, otwarta rana kolana. W dniu 12 września 2013r. zastosowano leczenie w postaci przetoczenia koncentratu krwinek czerwonych, następnie w dniu 13 września 2013r. oczyszczono ranę podudzia lewego resekcją martwych tkanek/ dowód: karta informacyjna leczenia szpitalnego k. 106-108/.

W dniu16 września 2013r. amputowano kończynę dolną lewą na poziomie uda. W dniu 26 września 2013r. nastawiono poszkodowanemu otwarte złamanie awulsyjnego przyczepu piszczelowego MCL z zespoleniem śrubą i płytką tytanową, nastawiono otwarte złamanie kłykcia przyśrodkowego piszczeli z otworzeniem powierzchni stawowej piszczeli i uzupełnieniem ubytku kości. Tego samego dnia poszkodowanemu nastawiono również otwarte złamanie z zastosowaniem wewnętrznej stabilizacji — kość piszczelowa/kość strzałkowa. W dniu 27 września 2013r. po raz kolejny przetoczono G. F. koncentrat krwinek czerwonych. W dniu 1 października 2013r. zastosowano leczenie w postaci wycięcia odleżyny okolicy krzyżowej /dowód: karta informacyjna leczenia szpitalnego k. 106-108/.

W okresie od dnia 12 listopada 2013r. do dnia 18 grudnia 2013r. G. F. był hospitalizowany (...) na oddziale Rehabilitacji przy ul. (...). Dwukrotnie wykonano oczyszczanie chirurgiczne odleżyny kości krzyżowej. Prowadzono usprawnienie ukierunkowane głównie na naukę czynności lokomocyjnych, wzmacnianie tułowia, poprawę siły mięśniowej kończyn górnych, kończyny dolnej prawej, kikuta, zapobieganie przykurczom mięśniowym. Poszkodowany został również objęty opieką psychologa. Prowadzono naukę chodu w protezie kończyny dolnej lewej na zablokowanym stawie kolanowym, o wysokim balkoniku. G. F. został wypisany z oddziału z zaleceniami kontynuacji wyuczonych ćwiczeń, wskazaniem dalszej rehabilitacji, kontynuacji leczeniem Biseptolem, zmianą opatrunku na odleżynę kości krzyżowej oraz systematycznym zażywaniem wskazanego leczenia farmakologicznego / dowód: karta informacyjna leczenia szpitalnego k. 109-110/.

Następnie w okresie od dnia 24 stycznia 2014r. do dnia 28 lutego 2014r. poszkodowany przebywał w (...) na oddziale dziennym rehabilitacji. Zastosowano leczenie w postaci fizykoterapii i kinezyterapii. Zalecono dalsze leczenie pod kontrolą poradni rehabilitacyjnej /dowód: karta informacyjna leczenia szpitalnego k. 111-112v./.

W dniu 15 stycznia 2014r. zostało wydane orzeczenie o stopniu niepełnosprawności G. F., określając go jako znaczny. Poszkodowany był całkowicie niezdolny do pracy, wymaga zaopatrzenia w przedmioty ortopedyczne, środki pomocnicze oraz pomoce techniczne, ułatwiające jego funkcjonowanie. Wymagał również stałej opieki lub pomocy w związku ze znaczną ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji. W okresie do listopada/grudnia 2014 roku trwało leczenie odleżyny okolic krzyżowych. Do powoda przychodziła pielęgniarka środowiskowa, która sprawdzała przebieg leczenia. Żona D. F. zmieniała powodowi opatrunki. Z uwagi na nie gojenie się rany odleżynowej w dniu 14 października 2014 roku powód odbył wizytę u chirurga w (...) przy ul. (...) w K. / dowody: orzeczenie o stopniu niepełnosprawności k. 115-116, orzeczenie lekarza orzecznika ZUS k. 117-118, faktura VAT k.113/.

W lutym 2015 roku powód przebywał przez dwa tygodnie w centrum rehabilitacyjnym w K.. Następnie rehabilitacja odbywała się indywidulanie w domu powoda (2-3 razy w tygodniu). Powód do dnia dzisiejszego poddawany jest rehabilitacji prywatnej / dowód: karta informacyjna k. 114/.

Powód oczekuje również na wstawienie implanta zęba, którego stracił podczas wypadku. Dodatkowo przez bardzo długi okres leczył się z uwagi na zakażenia dróg moczowych, które spowodowane były bardzo długim okresem cewnikowania /dowody: zeznania świadka B. C. k. 663v.-665v. , zeznania świadka D. F. k. 665v.-668v./.

Poza amputowaną nogą lewą, noga prawa była poddana operacji i do dnia dzisiejszego nie powróciła do pełnej sprawności jak sprzed wypadku. Jednocześnie powód do dnia dzisiejszego nie ma w pełni sprawnej lewej ręki.

W dniu 18 lutego 2015 roku lekarz orzecznik ZUS stwierdził, iż powód jest całkowicie niezdolny do pracy do dnia 31 marca 2016 roku. Niezdolność wywołana jest stanem narządu ruchu / dowód: orzeczenie lekarza orzecznika ZUS k. 117-118/.

W dniu 6 marca 2015 roku powodowi zostało wydane orzeczenie o stopniu niepełnosprawności. Stopień niepełnosprawności G. F. został zaliczony do umiarkowanego. Orzeczenie zostało wydane na stałe. Zgodnie z wydanym orzeczeniem powód wymaga m. in. pracy w warunkach pracy chronionej, zaopatrzenia w przedmioty ortopedyczne.

W dniu 25 marca 2025 roku orzeczeniem lekarza orzecznika ZUS ustalono, iż powód G. F. jest całkowicie niezdolny do pracy / dowód: orzeczenie lekarza ZUS k. 1434/.

Powód do dnia dzisiejszego, jak i do końca swego życia będzie odczuwał skutki wypadku. Jest zobowiązany do końca życia pozostawać pod stałą opieką lekarską. G. F. do dnia dzisiejszego poddawany jest również rehabilitacji / dowody: zeznania świadka D. F. k. 665v.-668v./ .

W związku z zaistniałym zdarzeniem drogowym w dniu 30 kwietnia 2014 roku (odebranym w dniu 9 maja 2014 roku) powód za pośrednictwem swego pełnomocnika zgłosił

szkodę do (...) S.A. wnioskując o wypłatę odszkodowania tytułem zadośćuczynienia oraz odszkodowania z innych tytułów pozostających w bezpośrednim związku ze szkodą. Pozwany pismem z dnia 29 maja 2014 roku odmówił wypłaty odszkodowania z uwagi na brak prawomocnego wyroku skazującego sprawcę zdarzenia z dnia 27 sierpnia 2013r. Pełnomocnik powoda w odpowiedzi na ww. pismo podniósł, iż błędnym jest stanowisko pozwanego tj. uwarunkowywanie wypłaty wnioskowanego odszkodowania, w tym zadośćuczynienia po zapadnięciu prawomocnego wyroku karnego / dowód: zgłoszenie szkody wraz z dowodem nadania i odbioru k. 119-133, odpowiedź pozwanego na zgłoszenie szkody k. 134, pismo powoda k. 135/.

W odpowiedzi na skierowane pismo, pozwany pismem z dnia 8 sierpnia 2014 roku ponownie odmówił wypłaty odszkodowania, stwierdzając, że na obecnym etapie sprawy brak jest podstaw do przyjęcia odpowiedzialności w ramach obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza samochodu V. (...). W uzasadnieniu pozwany wskazał, że oczekuje na dokumenty wyjaśniające okoliczności zdarzenia (akta sprawy sygn. akt II K 1198/13). Stwierdził również, że zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 415 k.c. „odpowiedzialnym do naprawienia jest ten kto z winy swojej wyrządził osobie trzeciej szkodę.” oraz „... w aktualnym stanie sprawy brak jest podstaw do wypłaty odszkodowania. O winie wskazywanego sprawcy zdarzenia rozstrzygnie prowadzone postępowanie...” / dowód: pismo k. 387/.

W dniu 28 maja 2015 roku Sąd Okręgowy w Krakowie utrzymał w mocy uniewinniający wyrok Sądu Rejonowego dla Karkowa Podgórza sygn., akt II K 1198/13/P / dowód: wyrok k. 491v.-492/

Mailem z dnia 27 maja 2015 roku (...) Sp. z o.o. działając w imieniu pozwanego poinformowała pełnomocnika powoda, iż będzie organizowała komisję lekarską dla poszkodowanego G. F.. W odpowiedzi na ww. maila pełnomocnik powoda skierował do (...) S.A. pismo z dnia 11 czerwca 2015 r. z prośbą o zajęcie przez pozwanego ostatecznego stanowiska w sprawie / dowód: mail k. 137, pismo powoda k. 138/.

Pozwany decyzją z dnia 16 lipca 2015 roku odmówił wypłaty odszkodowania, w tym
zadośćuczynienia poszkodowanemu. W uzasadnieniu decyzji wskazał na art. 34 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach Obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, art. 436 § 2 kc i art. 415 kc. Pozwany podniósł, iż w sytuacji braku udowodnienia winy kierującego pojazdem marki V. (...) o nr rej. (...) za spowodowanie wypadku nie może on ponosić (w jego imieniu ubezpieczyciel) odpowiedzialności za szkodę / dowód: decyzja k. 140/.

Decyzją z dnia 2 grudnia 2015 roku pozwany (...) S.A. w W. przyznał powodowi odszkodowanie w wysokości 215.000,22 zł. Na powyższą kwotę składały się: zadośćuczynienie w wysokości 200.000, koszty opieki w wysokości k. 3760 zł oraz koszty leczenia w wysokości 11.240,22 zł. Pozwany wskazał, iż ustalone powyżej odszkodowanie i zadośćuczynienie zostało pomniejszone o 40% z tytułu przyczynienia się poszkodowanego do zwiększenia szkody poprzez brak zapiętych pasów bezpieczeństwa / dowód: decyzja k. 509, potwierdzenie wpływu na konto k. 511/.

W chwili wypadku powód miał 43 lata. Od 2004 roku był żonaty z D. F.. Z zawodu jest technikiem budowlanym wykształconym we W.. 9 lat przed wypadkiem prowadził aktywne życie zawodowe w Polsce początkowo w firmie (...) Sp. z o.o., w której właścicielami są Włosi prowadzący w Polsce inwestycje budowlane. W tej firmie pracował do lipca 2013 roku. W dniu 15 lipca 2013 roku rozpoczął pracę w firmie (...) (która prowadziła min. rozbudowę lotniska B.), na stanowisku kierownika robót budowlanych i instalacyjnych. Zajmował się kontrolą jakości robót na placu budowy, kontrolą podwykonawców i dostawców bezpośrednio przy i na placu budowy. Jego wynagrodzenie wynosiło wówczas 14. 200 zł. Umowa o pracę była zawarta na okres próbny 3 miesiące, która została przedłużona na rok (do 15 października 2014 roku ), a następnie została zawarta na czas nieokreślony mimo wypadku i dalszych perspektyw nieobecności. W dniu 20 lutego 2015 roku podjął pracę na zmienionym stanowisku tj. jako koordynator ds. kontroli kosztów. Od 1 marca 2015 roku zawarto z powodem umowę na czas nieokreślony / dowody: świadectwo pracy k. 157-158, umowa o pracę k. 154-156, umowa o pracę k. 163-165, zeznania powoda G. F. k. 638-641 i k. 1396-1398v., zeznania świadka A. C. k. 661v.-663v./.

Po wypadku, jego życie zmieniło się diametralnie. W wyniku wypadku powód został skazany na ból i cierpienie, nie tylko fizyczne, ale i psychiczne. W ciągu czterech miesięcy sześciokrotnie poddawany był operacjom lekarskim. Miał ograniczenia ruchowe spowodowane tymi operacjami, a także długotrwałą rehabilitacją. Cały czas istniało ryzyko odnowienia się urazów, co miało wpływ w życie codzienne powoda. Z przyczyn zdrowotnych powód początkowo przebywał w szpitalu, a później na zwolnieniu lekarskim, co miało bezpośrednie przełożenie na jego karierę zawodową. W okresie od opuszczenia szpitala tj. od dnia 19 grudnia 2013 roku do dnia 23 stycznia 2014r. powód wymagał opieki w wymiarze 6 godzin dziennie. W tym czasie powód musiał nauczyć się własnego mieszkania, nie poruszał się samodzielnie, jak i nie był w stanie przemieszczać się swobodnie po nieprzystosowanym mieszkaniu na wózku inwalidzkim. Pomoc polegała na przygotowywaniu posiłków, pomocy w myciu, toalety, ubieraniu, wykonywaniu przy nim wszystkich prac domowych, pomocy przy poruszaniu się / dowody: zeznania świadka A. C. k. 661v.-663v., zeznania świadka B. C. k. 663v.-665v., zeznania świadka D. F. k. 665v.-668v./.

Następnie w okresie od dnia 24 stycznia 2014r. do dnia 28 lutego 2014r. powód przebywał na oddziale rehabilitacyjnym-oddział dzienny i potrzebował pomocy w wymiarze 5 godzin dziennie. Konieczne było dowożenie i odwożenie każdego dnia powoda do oddziału. Budynek mieszkalny, w którym mieszka G. F. nie posiada windy, zaś mieszkanie usytuowane jest na czwartej kondygnacji (akt notarialny k. 141-145). Nadto powód potrzebował pomocy przy wykonywaniu posiłków, pomocy w myciu, toalety, ubieraniu, wykonywaniu przy nim wszystkich prac domowych, pomocy przy poruszaniu się, pomocy przy przemieszczaniu się.

Od dnia 1 marca 2014r. do dnia 31 stycznia 2015 roku G. F. potrzebował pomocy osób trzecich w wymiarze 4 godzin dziennie, przy czynnościach dnia codziennego jak wyżej oraz wyjścia z domu, transportu do lekarza na rehabilitację. Załatwienia wszystkich spraw urzędowych, robienie zakupów. Do dnia 31 stycznia 2015 roku lekarz orzecznik ZUS orzekł o konieczności sprawowania nad powodem opieki.

Powód po dzień dzisiejszy wymaga opieki, ponieważ nie może sam robić zakupów, trudności sprawia mu jakiekolwiek załatwienie sprawy urzędowej. Potrafi samodzielnie przejść bez kul z nałożoną protezą elektroniczną nie więcej niż 2-3 metry. Przy pomocy dwóch kul łokciowych porusza się dosuwając kończynę dolną lewą z protezą do prawej, krokiem dosuwnym. Jest w stanie przejść 100-150 metrów. Czynności związane z pielęgnacją kikuta, jak i noszeniem protezy również wymagają pomocy osób trzecich po dzień dzisiejszy / dowód: pisemna opinia biegłego ortopedy J. D. k. 1272-1304, /.

G. F. po wypadku miał problemy z poradzeniem sobie z zaistniałą sytuacją, miewał chwile zwątpienia i załamania. W chwili obecnej jest bardziej zdystansowany. Powyższe okoliczności sprawiły, że miewa wahania nastroju, ma uczucie lęku o przyszłość. We wczesnym okresie leczenia był pozytywnie nastawiony do procesu leczenia, wierzył że będzie zdrowy. Z upływem czasu, kiedy okazało się, że istnieje u niego istotny uszczerbek na zdrowiu, nie wróci do pełnej sprawności fizycznej, jego proces leczenia wydłużał się jego cierpienia psychiczne przyjęły zmienny charakter. Zaczął wykazywać cechy lękowe, trudności adaptacyjne, z tego też powodu podjął leczenie psychiatryczne. Podjął leczenie farmakologiczne. Odczuwał lęk, drażliwość, uczucie smutku, przygnębienia. W następstwie wypadku istotnie zmienił się komfort życia powoda. Dokonał przewartościowania swoich planów, zmieniły się powodowi priorytety. Najbardziej boi się pogorszenia stanu zdrowia. Cały czas myśli o wypadku, próbuje robić wszystko, aby zapomnieć o wypadku. Ukrywa ten stan przed żoną. Jest bardzo szczegółowy do przesady. Często skarży się na bóle nogi, a właściwie na bóle obu nóg / dowody: zeznania świadka A. C. k. 661v.-663v., zeznania świadka D. F. k. 665v.-668v. , zeznania świadka A. B. k. 690v.-692v./.

Powód na skutek wypadku znacznie ograniczył częstotliwość kontaktów interpersonalnych i towarzyskich. Obecnie ceni sobie spokój. Przed wypadkiem był aktywny fizycznie, obecnie znacznie ograniczyła się jego sprawność fizyczną, nie może jeździć na nartach, na rowerze, pływać, biegać, grać w piłkę, tańczyć. Czuje się samotny z żoną. Przed wypadkiem planowali adoptować dziecko, w chwili obecnej jest to nie możliwe. Ma wyrzuty sumienia, że nie może pomóc żonie w codziennych obowiązkach. Nie może opiekować się rodzicami mieszkającymi we Włoszech / dowody: opinia biegłej psycholog E. W. (1) k. 1306-1333, zeznania powoda zeznania powoda G. F. k. 638-641 i k. 1396-1398v, zeznania świadka A. C. k. 661v.-663v., zeznania świadka D. F. k. 665v.-668v. ,zeznania świadka A. B. k. 690v.-692v., zeznania świadka P. C. 692v.-694/.

Na skutek wypadku powód poniósł koszty leczenia, rehabilitacji, przejazdów. Niezbędny był dla powoda zakup specjalistycznej protezy kończyny dolnej dla amputacji na wysokości uda. Koszt zakupu protezy, a także leja kształtującego do protezy był w niewielkiej części finansowany w ramach refundacji NFZ. Ostatecznie z tego tytułu powód poniósł koszty w wysokości 266.301,09 zł / dowody: kosztorys k . 185-186, faktura k. 184, faktura k. 187, faktury k. 190-191 /.

Bezpośrednio po wypadku powód przebywał na zwolnieniu lekarskim. Decyzją z dnia 7 lutego 2014 roku powodowi przyznano świadczenie rehabilitacyjne w wysokości:

-za okres od dnia 25 lutego 2014 roku do dnia 25 maja 2014 roku w wysokości 90% podstawy wymiaru;

- za okres od dnia 26 maja 2014 roku do dnia 19 lutego 2015 roku w wysokości 75% podstawy wymiaru

/ dowody: orzeczenie lekarza orzecznika ZUS k. 188-189/.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o dokumenty zawarte w aktach sprawy, dołączonych aktach szkody numer (...), dołączonych akt postępowania karnego toczącego się przed Sądem Rejonowym w dla Krakowa-Podgórze pod sygn. akt II K 1198/13/P, które nie pozostawały ze sobą w sprzeczności i których autentyczności i zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy nie kwestionowała żadna ze stron niniejszego postępowania oraz na podstawie zeznań powoda /przesłuchanie informacyjne powoda G. F. k. 638-641, przesłuchanie powoda k. 1396-1398v./ i zeznań świadków: D. F. k. 665v.-668v., A. C. k. 661-663v., B. C. k. 663v.-665v., P. C. k. 662v.-694, A. B. k. 660-662v., J. B. k. 728-730, G. T. k. 814-816, R. G. k. 730-732, D. M. k. 690-690v./.

W konsekwencji ustalenia dotyczące obrażeń, jakich doznał powód, przebiegu ich leczenia oraz zakresu i natężenia cierpień, Sąd poczynił w oparciu o w pełni zgodne ze sobą dokumenty medyczne i zeznania przesłuchanego w charakterze strony powoda G. F. k. 638-641 i k. 1396-1398v , a także opinie sądowe sporządzone przez biegłych: lekarza ortopedę J. D. /k. 1272-1304/, psychologa E. W. (2) /k. 1306-1333/, Opinie te zostały sporządzone przez osoby posiadające odpowiednie kwalifikacje na podstawie dokumentacji lekarskiej oraz badań podmiotowego i przedmiotowych powoda. Opinie te są precyzyjne i rzeczowe oraz w sposób dokładny i wyczerpujący odpowiadają na zadane biegłym pytania. Z tych też względów Sąd uznał sporządzone w sprawie opinie za pełnowartościowy materiał dowodowy. W takim zaś stanie rzeczy nie było żadnych podstaw do kwestionowania opinii biegłych i płynących z nich wniosków.

Dokonując oceny opinii, Sąd wziął pod uwagę stanowisko biegłego lekarza ortopedy J. D., który potwierdził, że wszystkie dolegliwości zdrowotne u powoda G. F. mają związek z przedmiotowym wypadkiem. Biegły stwierdził, że uszczerbek na zdrowiu w zakresie ocenianym przez biegłego z zakresu ortopedii należy ustalić na:

a)  kikut uda lewego -60 % stałego uszczerbku na zdrowiu;

b)  blizny na twarzy- 5 % stałego uszczerbku na zdrowiu;

c)  blizna głowy-15 % stałego uszczerbku na zdrowiu;

d)  blizny stawu łokciowego lewego – 6% długotrwałego uszczerbku na zdrowiu;

e)  odleżyna okolicy krzyżowej – 5% stałego uszczerbku na zdrowiu;

f)  blizna grzbietu po ranie szarpanej okolicy lędźwiowo-piersiowej- 2% stałego uszczerbku na zdrowiu;

g)  staw kolanowy prawy- 15% stałego uszczerbku na zdrowiu;

h)  staw skokowo-goleniowy prawy -8% stałego uszczerbku na zdrowiu.

Biegły stwierdził, że charakter obrażeń jakich powód doznał w wyniku wypadku jest poważny. Ich rozległość powoduje, że po ponad 10 latach od zdarzenia powód nie opanował w miarę sprawnego poruszania się i pomimo leczenia usprawniającego jego zdolność lokomocyjna pozostaje ograniczona. Powód porusza się tylko przy pomocy kul łokciowych, co wpływa na znaczne ograniczenia w życiu codziennym. Wymaga opieki w wymiarze ok. 2 godzin dziennie. Pomoc dotyczy niektórych codziennych czynności tj. zakupy, sprzątanie, załatwianie spraw poza domem oraz prowadzenie gospodarstwa domowego.

Z kolei biegła psycholog E. W. (2) stwierdziła, iż na skutek wypadku powód doznał rozstroju zdrowia psychicznego w postaci stanu porównywalnego do wystąpienia choroby psychicznej. Biegła psycholog potwierdziła, iż istnieje związek przyczynowy pomiędzy objawami psychologicznymi występującymi u powoda-zaburzenia adaptacyjne, lękowe, zaburzenia stresowe pourazowe a wypadkiem jakiemu uległ powód w dniu 27 sierpnia 2013 roku. Biegła stwierdziła, iż występujące u powoda objawy psychologiczne mają negatywny wpływ na życie powoda, a po ponad 10 latach od wypadku zdiagnozowano u niego obsesyjno-kompulsyjne zaburzenia osobowości. Biegła dodała, iż w sytuacji pogorszenia stanu fizycznego powoda, utraty pracy czy też braku psychoterapii możliwy jest dalszy rozstrój zdrowia psychicznego.

Co do samych przyczyn samego wypadku to zarówno biegły T. D. (k. 857-874, k. 898-912, k. 925-929, k. 957-959v., k. 968-971) jak i biegły D. S. ( (...)- (...) i k. 1063-1065) jednoznacznie stwierdzili, że przyczyną wypadku z dnia 27 sierpnia 2013 roku było zjechanie samochodu V. (...) na prawy pas ruchu, po którym poruszał się ze znacznie mniejszą prędkością samochód marki P. kierowany przez powoda G. F.. Pojazd V. (...) uderzył prawą częścią przodu w lewą tylną część samochodu P. (...). W wyniku tego samochód marki P. zjechał z drogi i jezdni w ruchu obrotowym i ,,koziołkował na poboczu (w rowie przydrożnym). Biegli wskazali, iż powód G. F. nie miał wpływu na zaistnienie wypadku i na jego uniknięcie.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

W ocenie Sądu powództwo w niniejszej sprawie zasługiwało na uwzględnienie jedynie w części, natomiast w pozostałym zakresie podlegało oddaleniu jako bezpodstawne.

W myśl art. 435 k.c., prowadzący na własny rachunek przedsiębiorstwo lub zakład wprawiany w ruch za pomocą sił przyrody (pary, gazu, elektryczności, paliw płynnych itp.) ponosi odpowiedzialność za szkodę na osobie lub mieniu, wyrządzoną komukolwiek przez ruch przedsiębiorstwa lub zakładu, chyba że szkoda nastąpiła wskutek siły wyższej albo wyłącznie z winy poszkodowanego lub osoby trzeciej, za którą nie ponosi odpowiedzialności. Stosownie zaś do art. 436 § 1 k.c., odpowiedzialność przewidzianą w artykule poprzedzającym ponosi również samoistny posiadacz mechanicznego środka komunikacji poruszanego za pomocą sił przyrody.

Podstawową przesłanką odpowiedzialności samoistnego posiadacza środka komunikacji określoną w art. 436 § 1 k.c. jest wymaganie, aby szkoda wyrządzona została przez ruch mechanicznego środka komunikacji poruszanego za pomocą sił przyrody. Niezaprzeczalnie kierujący samochodem marki V. (...) nr rej. (...) G. T., wyrządził powodowi G. F. szkodę przez ruch pojazdu. Odpowiedzialność samoistnego posiadacza środka komunikacji oparta na zasadzie ryzyka oznacza, że posiadacz taki nie może uwolnić się od niej w drodze ekskulpacji, jedyną bowiem podstawą uchylenia tej odpowiedzialności może być tylko wykazanie jednej z okoliczności, a mianowicie, że szkoda nastąpiła wskutek siły wyższej, z wyłącznej winy poszkodowanego lub z wyłącznej winy osoby trzeciej, za którą posiadacz nie ponosi odpowiedzialności.

Powstanie odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierowcy pojazdu za szkodę wyrządzoną ruchem pojazdu innym podmiotom pociąga za sobą obowiązek wypłaty przez zakład ubezpieczeń świadczeń z tytułu ubezpieczenia OC w granicach odpowiedzialności posiadacza lub kierowcy pojazdu mechanicznego. Zgodnie z art. 822 § 4 k.c., uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela.

Pozwany (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. w niniejszej sprawie początkowo kwestionował swoją odpowiedzialność z tytułu zawartej z właścicielem pojazdu marki V. (...) nr rej. (...) umowy ubezpieczenia. Po doręczeniu pozwanemu odpisu pozwu pozwany przyznał powodowi kwotę 215.000,22 zł tj. z tytułu zadośćuczynienia -200.000 zł oraz odszkodowania z tytułu kosztów opieki i kosztów leczenia -15.000,22 zł. Kwoty te zostały pomniejszone o 40 % przyczynienie się powoda do skutków wypadku jakim było zdaniem pozwanego brak zapiętych pasów. Pozwany w związku z tym wypłacił powodowi kwotę 129.000,13 zł. Sąd uznał, iż pozwany wypłacając powodowi zadośćuczynienie i odszkodowanie z tytułu wypadku z dnia 27 sierpnia 2013 roku ponosi odpowiedzialność za przedmiotowy wypadek.

Przechodząc do rozważenia meritum, uznając odpowiedzialność pozwanego (...) S.A. wskazać trzeba, że w przedmiotowej sprawie powód G. F. domagał się zasądzenia na swoją rzecz zadośćuczynienia, odszkodowania i renty, a nadto ustalenia odpowiedzialności pozwanego na przyszłość za skutki wypadku komunikacyjnego z dnia 27 sierpnia 2013 roku. Między stronami, spór także dotyczył rozmiaru szkody i krzywdy doznanej w jego wyniku przez poszkodowanego, a w konsekwencji wysokości świadczeń należnych mu z tego tytułu.

Zgodnie z art. 445 § 1 k.c. w wypadkach przewidzianych w art. 444 k.c., tj. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia, sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Ustalenie wysokości zadośćuczynienia przewidzianego w art. 445 § 1 k.c. wymaga uwzględnienia wszystkich okoliczności istotnych dla określenia rozmiaru doznanej krzywdy, takich jak wiek poszkodowanego, stopień cierpień fizycznych i psychicznych, ich intensywność i czas trwania, nieodwracalność następstw uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia (kalectwo, oszpecenie), rodzaj wykonywanej pracy, szanse na przyszłość, poczucie nieprzydatności społecznej, bezradność życiowa oraz inne czynniki podobnej natury (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 listopada 2007 r., sygn. akt V CSK 245/07, LEX nr 369691).

Tytułem zadośćuczynienia powód otrzymał od pozwanego (...) S.A. w W. kwotę w łącznej wysokości 120.000 zł. Niewątpliwie kwota ta w pewnej mierze zaspokaja roszczenie powoda w tym zakresie. Na skutek wypadku strona powodowa doznała szeregu obrażeń ciała, w tym poważnych uszkodzeń kończyn, a chociaż od wypadku minęło już ponad 10 lat do chwili obecnej nie odzyska on nigdy pełnej sprawności. Skutki wypadku znacznie ograniczyły ponadto powoda w życiu osobistym i codziennych czynnościach.

Oceniając zgłoszone roszczenie o zadośćuczynienie, Sąd miał na uwadze, iż celem zadośćuczynienia jest naprawienie szkody niemajątkowej wyrażającej się krzywdą w postaci cierpień fizycznych i psychicznych. Dlatego też, ustalając kwotę zadośćuczynienia należy mieć na uwadze rozmiar cierpień związanych z zaistnieniem wypadku, jak i dolegliwości bólowe powstałe w następstwie urazu oraz długotrwałego leczenia. Wśród innych okoliczności wpływających na wysokość zadośćuczynienia jest wymóg ustalenia go w rozsądnych granicach, adekwatnych do aktualnych stosunków majątkowych, albowiem jego celem jest pokrycie szkody majątkowej, a nie wzbogacenie poszkodowanej. Niewątpliwie rozmiar cierpień, zarówno fizycznych jak i psychicznych, doznanych przez powoda jest duży. Uległ on wypadkowi jako osoba młoda i sprawna fizycznie.

Ponadto miał szereg planów na przyszłość (chciał z żoną adoptować potomstwo). Wypadek spowodował, iż powód w jednej chwili utracił czasową możliwość samodzielnego funkcjonowania w sferze społecznej. Ponadto należy wskazać, iż na skutek wypadku doznał trwałego uszczerbku na zdrowiu zarówno fizycznym i psychicznym, co rzutuje na jego funkcjonowanie w społeczeństwie. Jego życie musiało zostać przorganizowane w całości. Wraz z upływem czasu jego krzywda osiąga coraz większe rozmiary. Powód każdego dnia jest skazany na toczenie walki przy wykonywaniu czynności dnia codziennego, przy opuszczaniu mieszkania. Codziennie zmaga się z przewlekłym bólem, który nie ustępuje. W chwili obecnej powód jest trwale niezdolny do wykonywania pracy z uwagi na brak szybkiego i sprawnego przemieszczania się. W okresie 2 miesięcy powód został poddany 6 operacjom, w zwiazku z dolegliwościami bólowymi przyjmował morfinę, co wiązało się potem z negatywnymi skutkami odstawienia. Przeszedł amputację kończyny dolnej, cały czas boryka się z bólami fantomowymi. W jednej chwili utracił samodzielność i stracił poczucie własnej wartości. Zrezygnował z życia towarzyskiego, z rekreacji ruchowej, z wcześniejszego hobby jakim były jazda na rowerze czy na nartach.

Wszystkie te okoliczności zdaniem Sądu przemawiają za zasądzeniem od pozwanego (...) Zakładu (...) na rzecz powoda dodatkowej kwoty w wysokości 180.000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. Kwota ta odpowiada doznanej krzywdzie – przeprowadzane zabiegi operacyjne wymagały ingerencji w organizm powoda, a który wymagał po tych zabiegach dalszej rekonwalescencji i usprawniania. Łączna kwota zadośćuczynienia, tj. 400.000 zł – przy uwzględnieniu ustalonego przez biegłych uszczerbku na zdrowiu powoda w pełni zdaniem Sądu zaspokaja roszczenie strony powodowej. Zdaniem Sądu kwota ta odpowiada rozmiarowi i intensywności negatywnych doznań G. F. spowodowanych wypadkiem, uwzględnia skutki zdarzenia w jego obecnym życiu i nie prowadzi do nieuzasadnionego wzbogacenia powoda. Ponadto przyznane zadośćuczynienie ma charakter kompensacyjny i ma wynagrodzić jego dalsze cierpienia. Powód w dniu 23 marca 2025 roku został uznany za całkowicie niezdolnego do pracy. Nie wiadomo, czy będzie mógł świadczyć pracę po zakończeniu się projektu, przy którym pracował przed wypadkiem.

Dlatego też Sąd uznał za zasadne żądanie powoda dodatkowej kwoty z tytułu zadośćuczynienia w wysokości 180.000 zł.

Jest zasadą, że zarówno odszkodowanie, jak i zadośćuczynienie za krzywdę stają się wymagalne po wezwaniu ubezpieczyciela przez poszkodowanego (pokrzywdzonego) do spełnienia świadczenia odszkodowawczego (art. 455 k.c.). Od tej zatem chwili biegnie termin naliczania odsetek za opóźnienie (art. 481 § 1 k.c.). Zgodnie z art. 14 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczeń Komunikacyjnych (t. j. Dz. U. z 2013 roku, Nr 392,) zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni, licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. W przypadku zaś gdyby wyjaśnienie w terminie, o którym mowa w ust. 1, okoliczności niezbędnych do ustalenia odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania okazało się niemożliwe, odszkodowanie wypłaca się w terminie 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe, nie później jednak niż w terminie 90 dni od dnia złożenia zawiadomienia o szkodzie, chyba że ustalenie odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania zależy od toczącego się postępowania karnego lub cywilnego.

W niniejszej sprawie uwzględniając zadośćuczynienie Sąd zasądził odsetki ustawowe od zasądzonej kwoty tj. 180.000 zł od dnia 10 czerwca 2014 roku do dnia zapłaty tj. od 30 dnia następnego po zgłoszeniu szkody (k. 119-133) (pkt I. ).

Dalej idące żądanie w zakresie zadośćuczynienia podlegało oddaleniu jako bezzasadne (pkt VIII wyroku).

Przechodząc do żądania odszkodowania należy wskazać, na dyspozycję art. 444 § 1 k.c., w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Na żądanie poszkodowanego zobowiązany do naprawienia szkody powinien wyłożyć z góry sumę potrzebną na koszty leczenia. Odszkodowanie przewidziane w art. 444 § 1 k.c. obejmuje wszelkie wydatki (koszty) pozostające w związku z uszkodzeniem ciała lub rozstrojem zdrowia, jeżeli są konieczne (niezbędne) i celowe (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 stycznia 2008 r., sygn. akt II CSK 425/07, M. Praw. 2008, nr 3, s. 116). Pojęcie „wszelkie koszty” oznacza koszty różnego rodzaju, których nie da się z góry określić, a których ocena, na podstawie okoliczności sprawy, należy do sądu (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 stycznia 2008 r., sygn. akt II CSK 425/07, LEX nr 378025). Jednak, jak słusznie się zauważa, celowość ponoszenia wszelkich wydatków może być związana nie tylko z możliwością uzyskania poprawy stanu zdrowia, ale też z potrzebą utrzymania tego stanu, jego niepogarszania (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26 stycznia 2011 r., sygn. akt IV CSK 308/10, LEX nr 738127). Zawsze jednak obowiązek zwrotu dotyczy wydatków rzeczywiście poniesionych i nie wystarczy wykazanie, że były one obiektywnie potrzebne (zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 8 lutego 2006 r., sygn. akt I ACa 1131/05, LEX nr 194522).

W grupie wydatków celowych i koniecznych, pozostających w związku z uszkodzeniem ciała lub rozstrojem zdrowia tradycyjnie wymienia się koszty leczenia (pobytu w szpitalu, pomocy pielęgniarskiej, koszty lekarstw), specjalnego odżywiania się, nabycia protez i innych specjalistycznych aparatów i urządzeń (np. protez, kul, aparatu słuchowego, wózka inwalidzkiego).

Stosunek ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ma charakter odszkodowawczy. Świadczenie ubezpieczyciela nie powinno więc przewyższać wysokości szkody poniesionej przez ubezpieczonego (Zdzisław Gawlik, Komentarz do art. 822 Kodeksu cywilnego, w: Andrzej Kidyba (red.), Kodeks cywilny. Komentarz. Tom III. Zobowiązania - część szczególna, LEX nr 84167). Wobec tego należy wskazać, co składa się na szkodę, którą poniósł powód w niniejszej sprawie.

Powód domagał się zasądzenia kwoty 20.416 zł odszkodowania z tytułu pokrycia kosztów opieki. Jak zostało ustalone w stanie faktycznym na skutek wypadku i odniesionych obrażeń powód wymagał opieki osób trzecich. Pomoc ta jest sprawowana do dnia dzisiejszego. Uwzględniając żądanie powoda Sąd przyjął średnią kosztów opieki wypłacanych za godzinę pracy w ośrodkach pomocy społecznej. W K. w 2013, 2014 roku stawka ta wynosiła średnio 13-14 złotych za godzinę i taką też stawkę wzięto pod uwagę na potrzeby prawidłowego wyliczenia kosztów opieki.

W pierwszym okresie tj. od 19 grudnia 2013r. do 23 stycznia 2014r. (czyli 36 dni) powód wymagał opieki po 6 godzin dziennie - co daje 216 godzin. Przy przyjęciu stawki 13 zł za godzinę koszty wynoszą 2 808 zł.

W kolejnym okresie od 24 stycznia 2014r. do 28 lutego 2014r. (również 36 dni) powód wymagał opieki po 5 godzin dziennie - co daje 180 godzin. Przy przyjęciu stawki 13 zł za godzinę koszty wynoszą 2 340 zł.

W okresie od 1 marca 2014r. do 25 kwietnia 2014r. (56 dni ) powód wymagał opieki po 4 godziny dziennie - co daje 224 godzin. Przy przyjęciu stawki 13 zł za godzinę koszty te wynoszą 2912 zł.

W okresie od 26 kwietnia 2014 r. do 31 stycznia 2015 r. (281 dni) powód wymagał opieki po 4 godzin dziennie - co daje 1124 godzin. Przy przyjęciu stawki 13 zł za godzinę koszty wynoszą 14 612 zł.

Biorąc pod uwagę stawkę godzinową w wysokości 13 złotych za godzinę opieki poszkodowanego winna należne powodowi z tego tytułu wynosi kwota 22 672 złotych (1 744 godziny x13 zł).

Powód domagał się również zapłaty kwoty 266.301,09 zł z tytułu pokrycia kosztów rehabilitacji, leczenia i przejazdów. Powód wykazał, iż niezbędne były wydatki na pokrycie zakupu protezy (której zakup był w niewielkiej części zrefundowany w ramach NFZ), rehabilitację oraz przejazdy na wizyty lekarskie składając do akt sprawy faktury dokumentujące wysokość poniesionych wydatków.

Powód domagał się także przyznania mu renty z tytułu utraconych dochodów, wynikających z utraconej zdolności do pracy w wysokości 35.809,69 zł. Podstawę zasądzenia renty stanowi art. 444 § 2 k.c., zgodnie z którym, jeżeli poszkodowany utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość, może on żądać od zobowiązanego do naprawienia szkody odpowiedniej renty.

Renta z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy zarobkowej ma wyrównać różnicę między dochodami, jakie poszkodowany mógłby uzyskać, gdyby zdarzenie szkodzące nie miało miejsca, a dochodami, jakie może on uzyskać po zdarzeniu szkodzącym (wyr. SN z 21.5.2009 r., V CSK 432/08, Legalis). Kalkulując zarobek, jaki poszkodowany osiągałby, gdyby nie doznał szkody, należy brać pod uwagę nie tylko zarobki uzyskiwane w chwili zajścia zdarzenia szkodzącego, ale także zarobki, jakie mógłby uzyskiwać, jeśli kontynuowałby pracę, w szczególności uwzględnić należy możliwości uzyskania awansu, premii za staż pracy itd.. Mając na uwadze, że powód przed wypadkiem pracował na umowę o pracę z wynagrodzeniem 14.250 zł. Z chwilą wypadku należało uznać, że zaktualizowała się przesłanka zasądzenia renty z tego tytułu, z uwagi na zmniejszenie dochodów powoda po wypadku. Sąd ustalił, iż decyzją z dnia 7 lutego 2014 roku powodowi zostało przyznane świadczenie rehabilitacyjne w wysokości:

-za okres od dnia 25 lutego 2014 roku do dnia 25 maja 2014 roku w wysokości 90% podstawy wymiaru;

- za okres od dnia 26 maja 2014 roku do dnia 19 lutego 2015 roku w wysokości 75% podstawy wymiaru.

Zasadne jest zatem żądanie dopłaty 10% podstawy wymiaru za okres :

- od dnia 25 lutego do dnia 28 lutego 2014r. w wysokości 203,57 zł,

- od dnia 1 marca do dnia 31 marca 2014r. w wysokości 1425 zł ;

- od dnia 1 kwietnia do dnia 30 kwietnia 2014r. w wysokości 1425 zł;

- od dnia 1 maja do dnia 25 maja 2014r. w wysokości 1149,19 zł,

oraz żądanie dopłaty 25% podstawy wymiaru za okres:

- od dnia 26 maja do dnia 31 maja 2014r. w wysokości 689,52 zł;

- od dnia 1 czerwca do dnia 30 czerwca 2014r. w wysokości 3 562,50 zł;

- od dnia 1 lipca do dnia 31 lipca 2014r. w wysokości 3 562,50 zł;

- od dnia 1 sierpnia do dnia 31 sierpnia 2014r. w wysokości 3 562,50 zł;

- od dnia 1 września do dnia 30 września 2014r. w wysokości 3 562,50 zł;

- od dnia 1 października do dnia 31 października 2014r. w wysokości 3 562,50 zł;

- od dnia 1 listopada do dnia 30 listopada 2014r. w wysokości 3 562,50 zł;

- od dnia 1 grudnia do dnia 31 grudnia 2014r. w wysokości 3 562,50 zł;

- od dnia 1 stycznia do dnia 30 stycznia 2015r. w wysokości 3 562,50 zł;

- od dnia 1 lutego do dnia 19 lutego 2014r. w wysokości 2 417,41 zł.

Odnosząc się do żądania zasądzenia renty z tytułu zwiększonych potrzeb, przywołać należy art. 444 § 2 k.c., zgodnie z którym, jeżeli poszkodowany utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość, może on żądać od zobowiązanego do naprawienia szkody odpowiedniej renty.

W zakresie dochodzonej przez powoda renty z tytułu zwiększonych potrzeb z uwagi na konieczność zażywania leków i wizyt lekarskich, Sąd uznał, że powstanie tak rozumianej szkody w świetle zgromadzonego materiału dowodowego nie budzi wątpliwości.

Należało bowiem podzielić pogląd wyrażony w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 11 marca 1976 roku /IV CR 50/76 OSNCP z 1977 r., z. 1 poz. 11/, że przyznanie renty z tytułu zwiększonych potrzeb na podstawie art. 444 § 2 kc nie jest uzależnione od wykazania, że poszkodowany te potrzeby faktycznie zaspokaja i ponosi związane z tym wydatki, gdyż do przyznania renty z tego tytułu wystarcza samo istnienie zwiększonych potrzeb jako następstwa czynu niedozwolonego, to jednakże niezaprzeczalnie podstawą przyznania renty z tego tytułu jest konieczność ponoszenia stałych wydatków / tak Adam Szpunar w: Odszkodowanie za szkodę majątkową, Oficyna Wydawnicza Branta, Bydgoszcz 1998, s. 152/.

Na skutek obrażeń jakie powód poniósł w przedmiotowym wypadku powód był poddawany rehabilitacji. Ćwiczeń usprawniających ponadto będzie wymagał do końca swojego życia. Początkowo koszty z tego tytułu wynosiły miesięcznie ok. 1000 zł, a obecnie wynoszą 1503 zł. Miesięczny koszt prywatnej rehabilitacji/usług fizjoterapeutycznych oscyluj pomiędzy 600-1500 zł miesięcznie. Ponadto powód zmuszony jest w dalszym ciągu do korzystania z wizyt lekarskich, zaś z uwagi na odległość od miejsca zamieszkania korzysta również z transportu. Kwota dochodzona w niniejszym postępowaniu w wysokości 1000 zł została wyliczona w oparciu o średnie koszty leczenia powoda w okresie sierpień 2015 roku-styczeń 2025 roku , zaś od lutego 2025 i na przyszłość renta wynosić będzie 1503 zł. Renta ta dotycząca wyłącznie świadczeń w tym okresie oraz na przyszłość podlegała zasądzeniu wraz z odsetkami ustawowymi począwszy od miesiąca, w którym zgłoszono żądanie.

Sąd uwzględnił ponadto żądanie powoda w zakresie kwoty 18.742,2 zł tytułem zwrotu odsetek od wypłaconej kwoty 129.000,13 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 15 lutego 2016 roku do dnia zapłaty, bowiem nie wszystkie okresy za jakie należą się powodowi odsetki od poszczególnych kwot zostały poprawnie wyliczone przez pozwanego w postępowaniu likwidacyjnym.

Odnosząc się zaś do żądania ustalenia odpowiedzialności pozwanego za szkody mogące powstać w przyszłości z tego samego zdarzenia, to wskazać należy, że za możliwością takiego rozstrzygnięcia opowiedział się Sąd Najwyższy w uchwale składu siedmiu sędziów z dnia 12 kwietnia 1970 roku (III PZP 34/69, OSNCP z 1970 roku, nr 12, poz. 217), opierając się na konstatacji, że szkody na osobie nie zawsze powstają jednocześnie ze zdarzeniem, które wywołało uszkodzenie ciała i są one z istoty swej rozwojowe. Poszkodowany z reguły nie może w chwili wszczęcia procesu dochodzić wszystkich roszczeń, jakie mogą mu przysługiwać z określonego stosunku prawnego. Następstwa bowiem uszkodzenia ciała są z reguły wielorakie i zwłaszcza w wypadkach cięższych uszkodzeń wywołują niekiedy skutki, których dokładnie nie można określić ani przewidzieć, gdyż są one zależne od indywidualnych właściwości organizmu, osobniczej wrażliwości, przebiegu leczenia i rehabilitacji oraz wielu innych czynników. Ponadto obserwowane w praktyce zjawisko znacznego rozmijania się w czasie daty wystąpienia szkody z datą zdarzenia, które szkodę tę wyrządziło, może występować coraz częściej, zwłaszcza wobec rozwoju nauk biologicznych i medycznych, zmieniającego stale i pogłębiającego wiedzę o źródłach szkodliwego oddziaływania na organizm ludzki szeregu czynników. W konsekwencji przy uszkodzeniu ciała lub doznaniu rozstroju zdrowia poszkodowany może określić podstawę żądanego odszkodowania jedynie w zakresie tych skutków, które już wystąpiły, natomiast nie może określić dalszych skutków jeszcze nieujawnionych, których jednak wystąpienie jest prawdopodobne. Ponadto w uchwale z dnia 24 lutego 2009 roku Sąd Najwyższy (III CZP 2/09, Biuletyn Sądu Najwyższego z 2009 roku, nr 2, poz. 10) stwierdził, że także pod rządami art. 442 ¹ k.c. poszkodowany dochodzący naprawienia szkody na osobie może mieć interes prawny w ustaleniu odpowiedzialności pozwanego za szkody mogące się ujawnić w przyszłości.

Przenosząc powyższe poglądy na grunt niniejszej sprawy, stwierdzić należy, że omawiane żądanie, zasługuje na uwzględnienie. Podkreślić bowiem trzeba, że doznane w wypadku obrażenia wywołały u powoda G. F. długotrwałe i negatywne skutki zdrowotne. Poszkodowany nadal odczuwa bóle wywołane obrażeniami wypadkowymi, a także inne skutki wypadku, w postaci chociażby ograniczenia aktywności fizycznej i psychicznej. Nie może zatem budzić wątpliwości, że będzie on odczuwać skutki wypadku jeszcze przed długi czas, a ponadto mogą u niego wystąpić skutki wypadku, jeszcze nieujawnione. Za uwzględnieniem tego żądania przemawiał także fakt, że pozwany nie zakwestionował twierdzeń, które legły u podstaw jego zgłoszenia, a zatem twierdzenia te należało uznać za przyznane (pkt VII wyroku).

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. ustalając, że pozwany jako przegrywający proces, w całości ponosi koszty procesu i na podstawie art. 108 § 1 zdanie drugie k.p.c. pozostawiając szczegółowe ich wyliczenie referendarzowi sądowemu (pkt IX wyroku).