Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 marca 2024 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie, I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący: sędzia Rafał Wagner

Protokolant: Maksymilian Obrębski

po rozpoznaniu w dniu 4 marca 2024 r. w Warszawie

na rozprawie sprawy z powództwa Dyrektora Wojewódzkiego Urzędu Pracy w W.

przeciwko (...)sp. z o.o. sp. j. z siedzibą w W.

o zapłatę

I.  oddala powództwo;

II.  zasądza od Dyrektora Wojewódzkiego Urzędu Pracy w W. na rzecz (...) sp. z o.o. sp. j. z siedzibą w W. tytułem kosztów procesu 5 417 (pięć tysięcy czterysta siedemnaście) zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

Sygn. akt: I C 876/23

UZASADNIENIE

Pozwem z 11 lipca 2023 roku (data złożenia w urzędzie pocztowym) powód Dyrektor Wojewódzkiego Urzędu Pracy w W. wniósł o:

1)  zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kwoty 189.002,21 zł wraz z odsetkami:

- umownymi w wysokości określonej jak dla zaległości podatkowych liczonymi od kwoty 164.081,10 zł od dnia 1 sierpnia 2020 r. do dnia zapłaty,

- ustawowymi za opóźnienie liczonymi od kwoty 24.921,11 zł od dnia 1 sierpnia 2020 r. do dnia zapłaty;

2) zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych wraz ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.

( pozew – k. 3-10, koperta - k. 39)

W odpowiedzi na pozew pozwany „(...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością” spółka jawna z siedzibą w W. wniósł o:

1)  oddalenie powództwa w całości;

2)  zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, wg norm przepisanych.

( odpowiedź na pozew – k. 52-58)

W dalszym toku postępowania strony podtrzymały swoje stanowiska.

( pismo powoda z 8 grudnia 2023 r. – k. 73-79, protokół rozprawy - k. 87).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwany „(...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością” spółka jawna z siedzibą w W., wnioskiem z dnia 27 kwietnia 2020 r. wystąpił o przyznanie świadczeń na rzecz ochrony miejsc pracy, o których mowa w art. 15g ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem (...)19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (zwana dalej „ustawą o (...)19”). Pozwany we wniosku złożył oświadczenie, iż nie ubiegał się i nie będzie ubiegał się o pomoc w odniesieniu do tych samych pracowników w zakresie takich samych tytułów wypłaty na rzecz ochrony miejsc pracy. Pozwany złożył również oświadczenie, iż nie zamierza skorzystać ze zwolnień w opłacaniu składek na ZUS, o których mowa w ustawie (...)19 ( wniosek – k. 12-14).

Wniosek pozwanego został pozytywnie rozpatrzony, wobec czego strony zawarły umowę o wypłatę świadczeń na rzecz ochrony miejsc pracy ze środków Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych na dofinansowanie wynagrodzenia pracowników objętych przestojem ekonomicznym albo obniżonym wymiarem czasu pracy, w następstwie (...)19. Na podstawie zawartej między stronami umowy powód, za pośrednictwem Wojewódzkiego Urzędu Pracy, zgodnie z przepisami art. 15g ustawy o (...)19, przekazał pozwanej środki określone szczegółowo we wniosku.

Pozwana otrzymała wskazane środki w następujących transzach:

- I transza 204.614,37 zł, przelew wykonany dnia 4 maja 2020 r.,

- II transza 204.614,37 zł, przelew wykonany dnia 26 maja 2020 r.,

- III transza 204.614,37 zł, przelew wykonany dnia 1 lipca 2020 r.

Pozwany otrzymał łącznie kwotę w wysokości 613.843,11 zł. Dofinansowanie zostało przyznane na okres 3 miesięcy – od 1 kwietnia 2020 r. do 30 czerwca 2020 r. ( umowa – k. 15-16, potwierdzenie operacji bankowych – k. 17)

Na mocy decyzji Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 21 kwietnia 2021 r. pozwany został zwolniony z obowiązku opłacania należności z tytułu składek ZUS za okres od 1 grudnia 2020 r. do 28 lutego 2021 r. Zwolnienie zostało przyznane na podstawie art. 31zy ustawy o (...)19 oraz wydanych na jego podstawie przepisów wykonawczych ( pismo z 21 kwietnia 2021 r. - k. 61).

Zgodnie z § 3 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 2 ust. 2 umowy o wypłatę świadczeń, pozwany był zobowiązany do złożenia powodowi dokumentów potwierdzających prawidłowość wykorzystania środków w terminie 30 dni po upływie okresu pobierania przyznanych świadczeń na rzecz ochrony miejsc pracy. Okres pobierania świadczeń upływał 30 czerwca 2020 r. Stosowne rozliczenie powinno zostać złożone do dnia 30 lipca 2020 r. dotrzymał niniejszego terminu i w dniu 30 lipca 2020 r. złożył przez portal.gov.pl rozliczenie otrzymanych środków. Do wyliczenia kwoty należnej do zwrotu na rzecz powoda, w związku z częściowym niewykorzystaniem otrzymanego dofinansowania, pozwany skorzystał z kalkulatora rozliczeniowego. Pozwany dokonał na rzecz powoda zwrotu kwoty 41.175,52 zł ( rozliczenie wniosku – k. 63-65).

Powód zaliczył kwotę 38.452,87 zł na poczet należności głównej, zaś kwota 2.722,65 zł zarachowana została na poczet zaległych odsetek umownych ( przedsądowe wezwanie do zapłaty z 16 maja 2023 r. - k. 32-33).

Powyższy niesporny stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie przedłożonych do akt sprawy dowodów z dokumentów przedłożonych przez strony, w tym umowy o wypłatę świadczeń, zawartej przez strony, potwierdzeń przelewu środków, dokonanych przez powoda na rzecz pozwanego, a także rozliczenia wniosku w zakresie otrzymanych środków na ochronę miejsc pracy z Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych nr (...) z dnia 30 lipca 2020 r. Spór pomiędzy stronami dotyczył możliwości uzyskania łącznego wsparcia na podstawie art. 15g i 31zy ustawy o (...)19.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo podlegało oddaleniu w całości.

Powód domagał się w zasądzenia od pozwanego kwoty 189.002,21 zł wraz z odsetkami, z uwagi na, jak twierdził, wykorzystanie części dotacji niezgodnie z warunkami określonymi w umowie oraz koniecznością zwrotu na rzecz powoda tej części dotacji wraz z należnymi odsetkami. Zdaniem powoda, pozwany nie dokonał pełnego rozliczenia otrzymanych środków na poczet wynagrodzenia pracowników objętych przestojem ekonomicznym albo obniżonym wymiarem czasu pracy, w następstwie (...)19. Strona powodowa podniosła, iż pozwany wnioskował i otrzymał na podstawie art. 15g ustawy o (...)19 dofinansowanie na wynagrodzenie oraz opłacenie składek ZUS na 3 miesiące, a następnie skorzystał ze zwolnienia, o którym mowa w art. 31zy ustawy o (...)19 również na okres 3 miesięcy. Ponadto, zdaniem strony powodowej, pozwany nie dokonał zwrotu niewykorzystanych środków, zgodnie z umową wraz z należnymi odsetkami.

Zdaniem Sądu, należy przychylić się do argumentacji przedstawionej w pismach procesowych pozwanego o dopuszczalności uzyskania wsparcia na podstawie art. 15g i art. 31zy ustawy o COVID-19, w przypadku, gdy pomoc ta dotyczyła różnych okresów. W tym zakresie należy przywołać wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 2 marca 2022 r. (I GSK 21/22, Legalis nr 2683419) oraz wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 27 kwietnia 2022 r. (I GSK 251/22, Legalis nr 2706422).

NSA w wyroku z dnia 2 marca 2022 r., I GSK 21/22 rozważał zagadnienie kumulacji wniosków o przyznanie dofinansowania wynagrodzeń pracowniczych z ustawy o COVID. Uznał przy tym, iż nietrafne jest stanowisko, że przyznanie dofinansowania na podstawie art. 15g ustawy COVID na tych samych pracowników przez okres 3 miesięcy eliminuje możliwość przyznania świadczenia na innej podstawie, w tym w szczególności na podstawie przepisu art. 15zzb ustawy COVID. Żaden z przepisów ustawy COVID nie wskazuje, że omawiane przepisy (art. 15g i 15 zzb) wzajemnie się wykluczają, co oznaczałoby, że przyznanie świadczenia na podstawie jednego z nich eliminuje możliwość jego udzielenia na podstawie drugiego. NSA podniósł również, iż […] kluczowe znaczenie w sprawie ma interpretacja art. 15zzb ust. 12 tego aktu prawnego. Jak już wskazano, zgodnie z tym przepisem przedsiębiorca nie może otrzymać dofinansowania w części, w której te same koszty zostały albo zostaną sfinansowane z innych środków publicznych. Według Naczelnego Sadu Administracyjnego użyty w art. 15zzb ust. 12 ustawy o COVID zwrot "te same koszty" dotyczy kosztów wynagrodzeń pracowników w rozumieniu art. 15g ust. 4 zdanie pierwsze ustawy o COVID oraz należnych od tych wynagrodzeń składek na ubezpieczenia społeczne należnych za te same okresy rozliczeniowe oraz odnoszących się do tych samych pracowników. Z kosztami tożsamymi (tymi samymi) mamy bowiem do czynienia na gruncie art. 15zzb ust. 12 ustawy o COVID wyłączenie w przypadku, gdy odnoszą się one do tych samych pracowników i tego samego okresu rozliczeniowego. Takie stanowisko Naczelnego Sądu Administracyjnego jest konsekwencją zastosowania w pierwszej kolejności wykładni językowej spornej regulacji. NSA doszedł do przekonania, iż w konsekwencji trafne jest stanowisko Sądu I instancji, zgodnie z którym nie można zatem zgodzić się z organem, że przyznanie dofinansowania na podstawie art. 15g ustawy COVID na tych samych pracowników przez okres 3 miesięcy eliminuje możliwość przyznania świadczenia na innej podstawie, w tym w szczególności na podstawie przepisu art. 15zzb ustawy COVID.

Ponadto, NSA w wyroku z dnia 27 kwietnia 2022 r. (I GSK 251/22) stanął na stanowisku, iż art. 15g ust. 18 ustawy o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych nie stoi na przeszkodzie do uzyskania przez przedsiębiorcę dofinansowania wynagrodzeń i składek ZUS pracowników na podstawie art. 15g tej ustawy, w sytuacji otrzymania już przez tego przedsiębiorcę dofinansowania wynagrodzeń i składek ZUS tych samych pracowników na podstawie art. 15zzb tej ustawy, jeżeli dofinasowanie to dotyczyło innego okresu. Z żadnego przepisu ustawy nie wynika, aby przyznanie pomocy na podstawie jednego przepisu ww. ustawy eliminowało możliwość uzyskania dofinansowania na podstawie innej regulacji tego aktu, oczywiście w przypadku spełnienia wskazanych w przepisach warunków przyznawania takiej pomocy. Podczas interpretacji przepisów ww. ustawy nie można pomijać celu ustawy, jakim jest ochrona miejsc pracy i pomoc przedsiębiorcom w tym zakresie, w tym zachowanie zasady sprawiedliwości podziału środków publicznych w szczególnym okresie pandemicznym.

Przytoczone powyżej orzeczenia NSA odnoszą się do instrumentów pomocowych określonych w art. 15g oraz art. 15zzb, dotyczących dofinansowania części kosztów wynagrodzeń pracowników oraz należnych od tych wynagrodzeń składek ZUS przyznawanych przez starostę, niemniej zdaniem Sądu, rację należy przyznać pozwanemu, że odpowiednio należy przyjąć zasadę braku konkurencyjnego charakteru środków pomocowych z art. 15g oraz art. 31zy ustawy o (...)19. Pozwany skorzystał ze środków pomocowych, które nie dotyczyły takich samych tytułów wypłat, bowiem obejmowały one inne okresy rozliczeniowe. Świadczenia na podstawie art. 15g ustawy o (...)19, pozwany uzyskał w okresie od kwietnia 2020 roku do czerwca 2020 roku. Zwolnienie ze składek ZUS przysługiwało pozwanemu w okresie od grudnia 2020 roku do lutego 2021 roku.

Sąd podziela stanowisko pozwanego, iż w niniejszym stanie faktycznym świadczenia z art. 15g ustawy o (...)19 zostały przyznane na okres, w którym były one należne. Jedynie w sytuacji, gdyby pozwany został zwolniony w obowiązku opłacania składek ZUS w danym okresie i za ten sam okres otrzymał dofinansowanie do tychże składek świadczenie by mu nie przysługiwało. Taka sytuacja w przedmiotowym stanie faktycznym nie miała jednak miejsca.

Wobec powyższego, powództwo podlegało oddaleniu.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. i zasądzono od powoda na rzecz pozwanego kwotę 5.417 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego (§ 2 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych) i opłaty skarbowej od pełnomocnictwa (17 zł).