Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Warszawa, dnia 7 maja 2025 roku

Sąd Okręgowy w Warszawie I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący sędzia Marcin Polit

Protokolant stażysta Zuzanna Kurek

po rozpoznaniu w dniu 17 kwietnia 2025 roku w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa R. T.

przeciwko Ubezpieczeniowemu Funduszowi Gwarancyjnemu w W.

o podwyższenie renty

I.  podwyższa rentę zasądzoną w punkcie II wyroku Sądu Wojewódzkiego w Warszawie z dnia 17 października 1997 roku w sprawie I C 1710/93 do kwoty 4 255,04 zł (cztery tysiące dwieście pięćdziesiąt pięć złotych i cztery grosze) miesięcznie, poczynając od marca 2025 roku i na przyszłość, płatnej z góry do dziesiątego dnia każdego miesiąca, z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w razie uchybienia terminowi płatności;

II.  podwyższa rentę, zasądzoną wyrokiem opisanym w punkcie I niniejszego orzeczenia za okres od września 2017 roku do grudnia 2017 roku oraz za okres od grudnia 2021 roku do lutego 2025 roku i z tego tytułu zasądza od pozwanego Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego na rzecz powoda R. T. kwotę 128 332,81 zł (sto dwadzieścia osiem tysięcy trzysta trzydzieści dwa złote i osiemdziesiąt jeden groszy) skapitalizowanej renty za te okresy;

III.  ustala, że na poczet renty opisanej w punkcie I niniejszego orzeczenia pozwany Ubezpieczeniowy Fundusz Gwarancyjny w W. wypłacał powodowi rentę w obowiązującej dotychczas wysokości, wynoszącej 584 (pięćset osiemdziesiąt cztery) złote miesięcznie, zaś na poczet świadczeń opisanych w punkcie I i II dodatkowo kwotę 978,65 zł (dziewięćset siedemdziesiąt osiem złotych i sześćdziesiąt pięć groszy) miesięcznie, poczynając od sierpnia 2022 roku, przy czym jej wypłata następowała na podstawie postanowienia o udzieleniu zabezpieczenia, wydanego przez Sąd Okręgowy w Warszawie w dniu 15 lipca 2022 roku w sprawie XXV C 1777/21;

IV.  oddala powództwo w pozostałej części;

V.  zasądza od pozwanego Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego na rzecz powoda R. T. kwotę 735,76 zł (siedemset trzydzieści pięć złotych i siedemdziesiąt sześć groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu – z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się niniejszego orzeczenia do dnia zapłaty;

VI.  nakazuje pobranie na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Warszawie tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych:

1.  od powoda R. T. kwoty 15 953,40 zł (piętnaście tysięcy dziewięćset pięćdziesiąt trzy złote i czterdzieści groszy), w tym kwoty 9 449,46 zł (dziewięć tysięcy czterysta czterdzieści dziewięć złotych i czterdzieści sześć groszy) wyłącznie z roszczeń, zasądzonych na jego rzecz w punktach I i II niniejszego orzeczenia;

2.  od pozwanego Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego kwoty 15 144,84 zł (piętnaście tysięcy sto czterdzieści cztery złote i osiemdziesiąt cztery grosze).

Sygn. akt I C 898/22

UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym do tut. Sądu w dniu 7 września 2020 roku (data stempla pocztowego – k. 38) przeciwko Ubezpieczeniowemu Funduszowi Gwarancyjnemu w W. (dalej: (...)) R. T. wniósł o:

I.  dokonanie waloryzacji renty z kwoty 584 zł ustalonej wyrokiem Sądu Wojewódzkiego w Warszawie z dnia 17 października 1997 roku, sygn. akt I C 1710/93 do kwoty 3 517,14 zł od października 2020 roku na przyszłość, tj. kwoty przeciętnego wynagrodzenia ogłaszanego przez GUS pomniejszonego o uwzględnienie 30% stopnia przyczynienia się powoda do wypadku,

II.  dokonanie waloryzacji renty z kwoty 584 zł ustalonej wyrokiem Sądu Wojewódzkiego w Warszawie z dnia 17 października 1997 roku, sygn. akt I C 1710/93, za okres od września 2017 roku do września 2020 roku pomniejszonej o uwzględnienie 30% stopnia przyczynienia się powoda do wypadku, tj.:

a)  3 517,14 zł za okres od kwietnia 2020 roku do września 2020 roku,

b)  3 732,03 zł za okres od stycznia 2020 roku do marca 2020 roku,

c)  3 639,01 zł za okres od października 2019 roku do grudnia 2019 roku,

d)  3 452,11 zł za okres od lipca 2019 roku do września 2019 roku,

e)  3 387,47 zł za okres od kwietnia 2019 roku do czerwca 2019 roku,

f)  3 465,66 zł za okres od stycznia 2019 roku do marca 2019 roku,

g)  3 404,62 zł za okres od października do grudnia 2018 roku,

h)  3 206,14 zł za okres od lipca do września 2018 roku,

i)  3 164,76 zł za okres od kwietnia do czerwca 2018 roku,

j)  3 235,99 zł za okres od stycznia do marca 2018 roku,

k)  3 161,68 zł za okres od października do grudnia 2017 roku,

l)  2 978,91 zł za okres wrzesień 2017 r.,

a w związku z dokonaniem waloryzacji jak wyżej oraz uiszczaniem przez pozwanego na rzecz powoda co miesiąc kwoty 584 zł, zasądzenie na jego rzecz kwoty 82 414,10 zł stanowiącej różnicę pomiędzy uiszczoną kwotą na rzecz powoda, a kwotą, która powinna zostać wypłacona z uwzględnieniem ww. waloryzacji świadczenia;

III.  zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych (pozew – kk. 4-7).

Zarządzeniem z dnia 7 października 2020 roku przewodniczący składu w XXV Wydziale Cywilnym tut. Sądu (sygn. XXV C 3447/20) zwrócił pozew (zarządzenie – k. 39) z uwagi na brak precyzyjnego określenia żądania, tj. brak spójności między pkt II petitum pozwu (żądanie zasądzenia kwoty 82 414,10 zł), a uzasadnieniem pozwu (wynika z niego, że powód domaga się wyższej kwoty aniżeli 82 414,10 zł).

W ramach pisma przewodniego z dnia 12 listopada 2020 roku, stanowiącego ponownie wniesiony pozew wywołujący skutek od daty pierwotnego wniesienia pozwu, powód wniósł o:

I.  dokonanie waloryzacji renty z kwoty 584 zł ustalonej wyrokiem Sądu Wojewódzkiego w Warszawie z dnia 17 października 1997 roku, sygn. akt I C 1710/93 do kwoty 3 517,14 zł od października 2020 roku na przyszłość, tj. kwoty przeciętnego wynagrodzenia ogłaszanego przez GUS pomniejszonego o uwzględnienie 30% stopnia przyczynienia się powoda do wypadku,

II.  dokonanie waloryzacji renty z kwoty 584 zł ustalonej wyrokiem Sądu Wojewódzkiego w Warszawie z dnia 17 października 1997 roku, sygn. akt I C 1710/93, za okres od września 2017 roku do września 2020 roku pomniejszonej o uwzględnienie 30% stopnia przyczynienia się powoda do wypadku, tj.:

a)  3 517,14 zł za okres od kwietnia 2020 roku do września 2020 roku,

b)  3 732,03 zł za okres od stycznia 2020 roku do marca 2020 roku,

c)  3 639,01 zł za okres od października 2019 roku do grudnia 2019 roku,

d)  3 452,11 zł za okres od lipca 2019 roku do września 2019 roku,

e)  3 387,47 zł za okres od kwietnia 2019 roku do czerwca 2019 roku,

f)  3 465,66 zł za okres od stycznia 2019 roku do marca 2019 roku,

g)  3 404,62 zł za okres od października do grudnia 2018 roku,

h)  3 206,14 zł za okres od lipca do września 2018 roku,

i)  3 164,76 zł za okres od kwietnia do czerwca 2018 roku,

j)  3 235,99 zł za okres od stycznia do marca 2018 roku,

k)  3 161,68 zł za okres od października do grudnia 2017 roku,

l)  2 978,91 zł za okres wrzesień 2017 r.,

a w związku z dokonaniem waloryzacji jak wyżej oraz uiszczaniem przez pozwanego na rzecz powoda co miesiąc kwoty 584 zł, zasądzenie na jego rzecz kwoty 104 022,16 zł stanowiącej różnicę pomiędzy uiszczoną kwotą na rzecz powoda, a kwotą, która powinna zostać wypłacona z uwzględnieniem ww. waloryzacji świadczenia;

III.  zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych (pozew – kk. 44-45).

W odpowiedzi na pozew wniesionej w dniu 24 czerwca 2022 roku (data stempla pocztowego – k. 150) Ubezpieczeniowy Fundusz Gwarancyjny wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Pozwany oparł swoją argumentację na tym, że:

­

błędnym jest twierdzenie, jakoby roszczenie rentowe powinno być waloryzowane z urzędu – takie roszczenie może zostać zwaloryzowane jedynie na wniosek strony,

­

powód zataił, że w latach 2012-2017 wykonywał pracę zarobkową – osiągał dochody z tytułu działalności gospodarczej, co kwestionuje uznanie, by powód był niezdolny do pracy; w konsekwencji pozwany zweryfikował wysokość przyznawanej renty, zmniejszył jej wysokość do pierwotnie wypłacanej kwoty 584 zł, wzywając do zapłaty nadpłaconej kwoty 105 720 zł z uwagi na fakt, że świadczenie zostało pobrane nienależnie; nadto powód nie przedstawił żadnej dokumentacji, która by potwierdzała jego niezdolność do pracy (odpowiedź na pozew – kk. 274-275v.).

Na skutek wniosku R. T. z 25 maja 2022 roku (kk. 93-96), postanowieniem z dnia 15 lipca 2022 roku (sygn. XXV C 1777/21) tut. Sąd udzielił zabezpieczenia roszczenia R. T. o zmianę wysokości renty w ten sposób, że na czas trwania niniejszego postępowania, poczynając od sierpnia 2022 r., zobowiązał Ubezpieczeniowy Fundusz Gwarancyjny z siedzibą w W. do zapłaty na rzecz R. T. - ponad wypłacaną obecnie kwotę 584 zł - dodatkowo kwoty 978,65 zł miesięcznie (postanowienie z 15.07.2022 – k. 163). Postanowienie to uprawomocniło się na skutek oddalenia zażalenia wniesionego przez powoda postanowieniem z dnia 29 listopada 2022 roku (sygn. XXVI Cz 294/22 – k. 292).

Postanowieniem z dnia 9 marca 2023 roku tut. Sąd rozstrzygnął wątpliwości co do treści postanowienia z dnia 15 lipca 2022 roku wyjaśniając, że wskazana w tym orzeczeniu dodatkowa kwota 978,65 zł ma być wpłacana powodowi miesięcznie, do dziesiątego dnia każdego miesiąca, a zatem tak, jak kwota renty zasądzonej w punkcie II wyroku Sądu Wojewódzkiego w Warszawie z dnia 17 października 1997 roku w sprawie I C 1710/90 (postanowienie z 9.03.2023 – k. 339).

Pismem z dnia 4 marca 2025 roku (data prezentaty – k. 586) stanowiącym modyfikację pozwu o waloryzację renty wyrównawczej i zapłatę, powód wniósł o:

I.  dokonanie waloryzacji renty z kwoty 584 zł ustalonej wyrokiem Sądu Wojewódzkiego w Warszawie z dnia 17 października 1997 roku, sygn. akt I C 1710/93 do kwoty 5 934,04 zł od stycznia 2025 roku na przyszłość, tj. kwoty przeciętnego wynagrodzenia ogłaszanego przez GUS pomniejszonego o uwzględnienie 30% stopnia przyczynienia się powoda do wypadku,

II.  dokonanie waloryzacji renty z kwoty 584 zł ustalonej wyrokiem Sądu Wojewódzkiego w Warszawie z dnia 17 października 1997 roku, sygn. akt I C 1710/93, za okres od września 2017 roku do lutego 2025 roku pomniejszonej o uwzględnienie 30% stopnia przyczynienia się powoda do wypadku, tj.:

a)  5 934,04 zł za okres od października 2024 roku do lutego 2025 roku,

b)  5 713,13 zł za okres od lipca 2024 roku do września 2024 roku,

c)  5 626,88 zł za okres od kwietnia 2024 roku do czerwca 2024 roku,

d)  5 703,16 zł za okres od stycznia 2024 roku do marca 2024 roku,

e)  5 278,25 zł za okres od października 2023 roku do grudnia 2023 roku,

f)  5 036,46 zł za okres od lipca 2023 roku do września 2023 roku,

g)  4 904,03 zł za okres od kwietnia 2023 roku do czerwca 2023 roku,

h)  4 986,98 zł za okres od stycznia 2023 roku do marca 2023 roku,

i)  4 713,44 zł za okres od października 2022 roku do grudnia 2022 roku,

j)  4 536,46 zł za okres od lipca 2022 roku do września 2022 roku,

k)  4 309,37 zł za okres od kwietnia 2022 roku do czerwca 2022 roku,

l)  4 364,57 zł za okres od stycznia 2022 roku do marca 2022 roku,

m)  4 196,56 zł za okres od października 2021 roku do grudnia 2021 roku

n)  3 960,11 zł za okres od lipca 2021 roku do września 2021 roku,

o)  3 853,16 zł za okres od kwietnia 2021 roku do czerwca 2021 roku,

p)  3 977,09 zł za okres od stycznia 2021 roku do marca 2021 roku,

q)  3 820,58 zł za okres od października 2020 roku do grudnia 2020 roku,

r)  3 618,25 zł za okres od lipca 2020 roku do września 2020 roku,

s)  3 517,14 zł za okres od kwietnia 2020 roku do września 2020 roku,

t)  3 732,03 zł za okres od stycznia 2020 roku do marca 2020 roku,

u)  3 639,01 zł za okres od października 2019 roku do grudnia 2019 roku,

v)  3 452,11 zł za okres od lipca 2019 roku do września 2019 roku,

w)  3 387,47 zł za okres od kwietnia 2019 roku do czerwca 2019 roku,

x)  3 465,66 zł za okres od stycznia 2019 roku do marca 2019 roku,

y)  3 404,62 zł za okres od października do grudnia 2018 roku,

z)  3 206,14 zł za okres od lipca do września 2018 roku,

aa)  3 164,76 zł za okres od kwietnia do czerwca 2018 roku,

bb)  3 235,99 zł za okres od stycznia do marca 2018 roku,

cc)  3 161,68 zł za okres od października do grudnia 2017 roku,

dd)  2 978,91 zł za okres wrzesień 2017 r.,

a w związku z dokonaniem waloryzacji jak wyżej oraz uiszczaniem przez pozwanego na rzecz powoda co miesiąc kwoty 584 zł do lipca 2022 roku oraz od sierpnia 2022 roku co miesiąc kwoty 1 562,65 zł, zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kwoty 297 184,90 zł stanowiącej różnicę pomiędzy uiszczoną kwotą na rzecz powoda, a kwotą, która powinna zostać wypłacona z uwzględnieniem ww. waloryzacji świadczenia (modyfikacja pozwu – kk. 586-588).

Pismem z dnia 31 marca 2025 roku (data stempla pocztowego – k. 607) pozwany wniósł o zwrot pisma z dnia 4 marca 2025 roku stanowiącego modyfikację powództwa, z uwagi na wadliwie wskazaną w jego ocenie wartość przedmiotu sporu, a w przypadku nieuwzględnienia tego wniosku – wniósł o oddalenie powództwa także w rozszerzonej części oraz o zasądzenie kosztów procesu od powoda na rzecz pozwanego wg norm przepisanych (pismo pozwanego z 31.03.2025 – kk. 606-606v.).

W piśmie z dnia 4 kwietnia 2025 roku powód sprecyzował zmodyfikowaną wartość przedmiotu sporu, określając ją na kwotę 368 393,38 zł, wyliczoną jako sumę różnicy w rencie wyrównawczej za dochodzone lata wstecz (od września 2017 roku do lutego 2025 roku) pomiędzy kwotą wypłaconą a należną zgodnie z waloryzacją (co odpowiada 297 184,90 zł) oraz równowartość 12 miesięcy waloryzowanej renty wyrównawczej na przyszłość (co odpowiada 71 208,48 zł). Podtrzymał jednocześnie roszczenie sformułowane w piśmie z dnia 4 marca 2025 roku (pismo powoda z 4.04.2025 – kk. 608-610).

Strony podtrzymały dotychczasowe stanowiska na rozprawie w dniu 17 kwietnia 2025 roku (protokół – k. 615).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

Wyrokiem z dnia 17 października 1997 roku w sprawie o sygn. I C 1710/93 Sąd Wojewódzki w Warszawie Wydział I Cywilny zasądził od Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego w W. na rzecz R. T. rentę, poczynając od 1 stycznia 1997 roku i na przyszłość w kwocie po 584 zł do 10-go dnia każdego miesiąca wraz z ustawowymi odsetkami w przypadku uchybienia terminowi płatności, ustalając, iż na poczet tak orzeczonej renty pozwany Fundusz wypłacił powodowi za rok 1997 kwoty po 735 zł kwartalnie (pkt II). W uzasadnieniu wyroku Sąd stwierdził m.in., że:



dnia 28 września 1991 roku powód R. T. uległ wypadkowi komunikacyjnemu – na trasie szybkiego ruchu W.-K. doszło do zderzenia pojazdu kierowanego przez powoda z ciągnikiem; kierujący ciągnikiem był pod wpływem alkoholu, z kolei R. T. prowadził samochód z niedozwoloną w tym miejscu prędkością – 130 km/h, przez co przyczynił się w 30% do wypadku, powstania szkody i jej rozmiarów,



w wyniku zderzenia powód doznał szeregu bardzo poważnych obrażeń: złamania otwartego kości czołowej, stłuczenia brzucha i pęknięcia wielomiejscowego śledziony, stłuczenia lewej nerki, złamania lewych żeber, krwawienia wewnętrznego, złamania otwartego kości udowej lewej, rany ramienia lewego oraz wstrząsu pourazowego; następnie był hospitalizowany i leczony zachowawczo,



decyzją KIZ-u z dnia 19 października 1993 roku powód został zaliczony do II grupy inwalidzkiej i grupę tę utrzymano również w orzeczeniu z dnia 24 marca 1997 roku,



pozwany wypłaca powodowi rentę przyjmując za podstawę jej wyliczenia najniższe miesięczne wynagrodzenie, pomniejszając wypłatę o przyjęty 30% stopień przyczynienia,



Sąd uznał za uzasadnione żądanie zasądzenia renty wyrównawczej w wysokości odpowiadającej średniemu miesięcznemu wynagrodzeniu netto,



dochody powoda sprzed wypadku uzasadniają przyjęcie, iż gdyby nie wypadek, byłyby one równe średniemu miesięcznemu wynagrodzeniu (kopia wyroku z 17.10.1997 wraz z uzasadnieniem – kk. 16-25).

Pismami z dnia 1 grudnia 2011 i 1 lutego 2012 roku pełnomocnik R. T. wnosił do Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego o urealnienie kwoty wypłacanego świadczenia i waloryzację do wskazanego przez Sąd średniego miesięcznego wynagrodzenia z przyjęciem 30% przyczynienia się pokrzywdzonego, w oparciu o wskaźniki GUS oraz dokonywanie stosownej waloryzacji w przyszłości bez ponownych wezwań (pismo z 1.12.2011 – k. 26; pismo z 1.02.2012 – k. 27).

Pismem z dnia 17 października 2012 roku Fundusz zawiadomił R. T., że podwyższając mu rentę wyrównawczą zastosował tą samą zasadę naliczenia renty jaką przyjął Sąd Wojewódzki w Warszawie, tj. przyjmując dochód równy średniemu miesięcznemu wynagrodzeniu netto z danego roku, pomniejszonemu o 30% przyczynienia się. Naliczając wyrównanie renty od dnia 1 stycznia 2011 roku do 30 czerwca 2012 roku od podstawy wynagrodzenia odjęto rentę, którą w tym czasie wypłacił Fundusz. I tak przyznał rentę w wysokości 1 705 zł za okres 01.01.2011-31.12.2011 oraz w wysokości 1 762 zł za okres 01.01.2012-30.06.2011 i na dalszy okres, uwzględniając przy wypłacie stosowne wyrównanie. Oświadczono, że renty odszkodowawcze nie są waloryzowane z urzędu bo podstawą ich bytu jest przepis art. 444§2 k.c. (pismo z 17.10.2012 – kk. 28-29).

Orzeczeniem o stopniu niepełnosprawności z dnia 7 kwietnia 2015 roku R. T. został uznany za osobę niepełnosprawną w stopniu umiarkowanym na stałe, z jednoczesnym wskazaniem dotyczącym odpowiedniego zatrudnienia: „praca na stanowisku przystosowanym do niepełnosprawności” (orzeczenie o stopniu niepełnosprawności – kk. 134v.-135).

Pismem z dnia 30 października 2017 roku Fundusz zawiadomił R. T., że po dokonaniu weryfikacji świadczenia w zakresie renty uzupełniającej z tytułu utraty możliwości zarobkowych od dnia 1 października 2017 roku renta zostaje obniżona do kwoty zasądzonej wyrokiem Sądu Wojewódzkiego w Warszawie z 17 października 1997 roku, tj. 584 zł miesięcznie. W latach 2012-2016 R. T. uzyskiwał dochód z prowadzonej działalności gospodarczej, o czym Fundusz nie został poinformowany, a dochody przewyższały średnie wynagrodzenie za pracę. W tym czasie pobierał również rentę w wysokości 1 762 zł miesięcznie, mimo iż nie istniały przesłanki do jej wypłacania. Doszło zatem do nienależnej wypłaty świadczenia w łącznej wysokości 105 720 zł (60 miesięcy razy 1 762 zł). Jednocześnie Fundusz wezwał do zwrotu nadpłaconej kwoty, dopuszczając możliwość jej rozliczenia w ramach potrąceń z bieżącej renty, co wymaga złożenia oświadczenia, że R. T. zgadza się na takie rozwiązanie – hipotetyczny okres zakończenia potrącenia to 7 lat i 8 miesięcy (pismo Funduszu z 30.10.2017 – kk. 30-31).

Reklamacją z dnia 18 grudnia 2017 roku pełnomocnik R. T. wniósł do Funduszu o zweryfikowanie stanowiska żądającego zwrotu 105 720 zł i odstąpienie od tego roszczenia, uzasadniając, że R. T. nadal pozostaje nie w pełni zdolny do pracy (więc pozostaje nadal pod ochroną art. 444§2 k.c.) i jedynie orzeczenie uprawnionego lekarza mogłoby wpłynąć na rewizję zasadności wypłacania renty. W sentencji wyroku z 17 października 1997 roku nie zostało zawarte, iż jest to renta wyrównawcza odnoszona przez cały okres jej wypłacania do średniego miesięcznego wynagrodzenia i uzależniona od dochodów osiąganych przez uprawnionego (reklamacja z 18.12.2017 – k. 32).

Pismem z dnia 8 stycznia 2018 roku Fundusz podtrzymał swoje stanowisko w zakresie weryfikacji renty (pismo z 8.01.2018 – kk. 33-34).

Na skutek wypadku R. T. doznał licznych obrażeń, których skutki odczuwa aż do chwil obecnych: złamanie otwarte kości czołowej, pęknięcie śledziony, stłuczenie nerki lewej, złamanie żeber, otwarte złamanie kości udowej lewej, złamanie kostki przyśrodkowej lewej, rana szarpana ramienia lewego. Ponadto następczo (samoistnie): przepuklina w bliźnie po laparotomii, przepuklina mięśniowa uda lewego pourazowa, przepuklina pooperacyjna po operacji wycięcia śledziony, przewlekła niewydolność żylna, WZW typu C. Leczenie obrażeń i urazów, które były bezpośrednim skutkiem wypadku, zostało zakończone. W ocenie biegłego z zakresu medycyny pracy P. R. (1) rokowania są raczej dobre pod warunkiem systematycznych wizyt i kontroli lekarskich ze względu na schodzenia samoistne (niezwiązane z przedmiotowym zdarzeniem). R. T. posiada wykształcenie średnie ogólne z maturą, tym samym posiada III poziom wykształcenia oraz kwalifikacji zawodowych. Tego rodzaju poziom wykształcenia w ocenie biegłego uprawnia i pozwala wykonywać prace o charakterze biurowym, lekką pracę siedzącą (dokumentacja medyczna – k. 207; opinia biegłego z zakresu medycyny pracy – kk. 348-357).

W ocenie biegłego z zakresu chirurgii urazowo-ortopedycznej R. K. narząd ruchu R. T. jest statycznie i dynamicznie niewydolny, choć ma on zachowaną pełną zdolność chwytną i manipulacyjną kończyn górnych. Miejscowy stan zdrowia w zakresie ortopedii, w odniesieniu do schorzeń kręgosłupa i prawego stawu kolanowego, jest zły pod względem funkcjonalnym i strukturalnym. Rokowania są niepewne i zależą od wielu czynników: leczenia ortopedycznego, w tym podjęcia leczenia prawego stawu kolanowego (leczenia ortopedycznego, rewizji i operacji rekonstrukcyjno-naprawczej, do czego są wskazania), rodzaju wykonywanej pracy, istnienia innych schorzeń somatycznych, diety, przestrzegania zaleceń lekarzy. Występują też ograniczenia w wykonywaniu codziennych czynności w zakresie korzystania z obu kończyn dolnych z ich pełnym dociążeniem, np. noszenie ciężkich zakupów, odkurzanie mieszkania, trzepanie dywanu, praca w ogrodzie, przenoszenie ciężkich przedmiotów itp. Może wykonywać pracę w warunkach Zakładu Pracy Chronionej, niewymagającą długiego chodzenia czy stania (opinia biegłego z zakresu chirurgii urazowo-ortopedycznej – kk. 372-374).

Aktualnie R. T. jest osobą chodzącą, wykonującą wszystkie czynności dnia codziennego związane z egzystencją w domu. Wymaga jednak wsparcia psychiatry i psychologa. Nie należy się spodziewać progresji ani poprawy stanu zdrowia pod względem objawów pourazowych po wypadku. Może jednak wystąpić regresja w zakresie funkcjonowania egzystencjalnego w domu oraz w kontaktach towarzyskich. Pod względem neurologicznym nie powinien pracować przy maszynach w ruchu, na wysokości, w zespole o dynamicznym procesie pracy. Konieczna jest eliminacja stroboskopu. Wymaga częściowej pomocy usługowej (opinia biegłego neurologa – kk. 205-206).

R. T. prezentuje objawy organicznych zaburzeń nastroju. Opiniowany ma wyraźnie widoczne cechy organicznego uszkodzenia ośrodkowego układu nerwowego wraz z rozwiniętymi na jego podłożu objawami depresyjnymi. Rokowanie pod względem psychologicznym jest niekorzystne – zmiany organiczne powstałe na skutek uszkodzenia mózgu są nieodwracalne. Zaburzenia nastroju powstałe na skutek OUN leczy się ciężko, często nawracają, jest większe narażenie na szybsze pojawienie się zaburzeń poznawczych i otępienia. Może on wykonywać pracę zarobkową, która nie wymaga od niego szybkiego podejmowania decyzji, wykonywania skomplikowanych zadań, zapamiętywania wielu informacji. Stan zdrowia wymaga podjęcia leczenia psychiatrycznego – konieczne jest wyrównanie nastroju, zmniejszenie nasilenia drażliwości (opinia biegłego psychiatry – kk. 391-393).

R. T. ma obecnie 61 lat i z uwagi na skutki doznanego wypadku ma niewielkie doświadczenie zawodowe. Przez opisanym zdarzeniem, które miało miejsce gdy miał 28 lat, ukończył liceum ogólnokształcące i rozpoczął studia prawnicze, które przerwał w pierwszych latach. Następnie pracował jako kierowca – konwojent. Natomiast już po wypadku, przed 2012 rokiem pracował dorywczo, a następnie w latach 2012-2017 prowadził działalność gospodarczą – w rzeczywistości jednak w ramach tej działalności, polegającej na handlu (prowadzenie sklepu spożywczego), osobą organizującą i finansującą ten proces była jego matka (z zawodu radca prawny), ponadto czynności w zakresie handlu bezpośredniego były wykonywane przez zatrudnionych pracowników, natomiast sam R. T. pełnił jedynie funkcje kontrolne. W 2017 roku działalność został zlikwidowana.

R. T. od 2018 roku do 23 listopada 2021 roku przebywał w Areszcie Śledczym w L., w ramach wykonania kary za przestępstwo w postaci udziału w zorganizowanej grupie przestępczej (w związku z wyłudzaniem kredytów – sam R. T. utrzymuje, że jest niewinny i został wykorzystany, jednak sądy nie uwzględniły jego argumentów).

R. T. zmaga się z dolegliwościami bólowymi – kręgosłupa, stawów biodrowych, ma problemy z chodzeniem, ma jedną nogę krótszą. Podjął leczenie psychiatryczne, przyjmuje leki przeciwdepresyjne i nasenne. Uczęszczał na zajęcia rehabilitacyjne, masaże, jednak nie spowodowało to znacznej poprawy (zeznania powoda – protokół kk. 160v.-161, kk. 593v.-594; zeznania świadek K. T. – protokół kk. 190-191).

Sąd ustalił stan faktyczny na podstawie wymienionych wyżej dokumentów złożonych w niniejszej sprawie, które Sąd uznał za wiarygodne, tworzące spójną i logiczną całość. Ponadto Sąd uznał co do zasady za wiarygodne zeznania powołanego w sprawie świadka (matki powoda K. T.) oraz powoda. Sąd nie dał jednak wiary zeznaniom powoda oraz świadka w zakresie, w jakim podnosili, że powód jest zarejestrowany w urzędzie pracy jako bezrobotny, albowiem celem udowodnienia tej okoliczności powód powinien przedłożyć zaświadczenie z tego urzędu, co nie nastąpiło. Powód nie wnosił również wniosku o zwrócenie się przez Sąd do tego urzędu celem ustalenia, czy proponowano mu jakąkolwiek pracę odpowiednią dla niego w świetle jego sytuacji zdrowotnej i czy w ogóle tego typu praca na rynku jest, w związku z czym tę okoliczność w świetle art. 6 k.c. w zw. z art. 232 k.p.c. należało uznać za nieudowodnioną.

Z uwagi na charakter sprawy, koniecznym było dopuszczenie dowodu z opinii biegłych z zakresu neurologii, medycyny pracy, chirurgii urazowo-ortopedycznej oraz psychiatrii celem ustalenia stanu zdrowia powoda. Opinie te należało uznać co do zasady za wiarygodne i prawidłowe, choć w pewnym zakresie Sąd dokonał oceny odmiennej od biegłego z zakresu medycyny pracy – lek. P. R. (1) i przyznał rację stronie powodowej, wnoszącej zastrzeżenia w zakresie braku spójności niektórych dokonanych ustaleń. Biegły bowiem uznał, że powód może wykonywać lekkie prace o charakterze biurowym oraz nawet „lekką pracę fizyczną”, w tym może samodzielnie prowadzić działalność gospodarczą. Z drugiej jednak strony powód przecież ma orzeczony umiarkowany stopień niepełnosprawności na stałe, z jednoczesnym wskazaniem dotyczącym odpowiedniego zatrudnienia: „praca na stanowisku przystosowanym do niepełnosprawności”. Jak stwierdził biegły z zakresu chirurgii urazowo-ortopedycznej, powód posiada liczne ograniczenia w zakresie możliwej pracy – nie może zbyt długo chodzić, stać, dźwigać ciężarów, może wykonywać pracę w warunkach Zakładu Pracy Chronionej. To poddaje w wątpliwość stwierdzenie, jakoby mógł on wykonywać „lekką pracę fizyczną”. Sąd nie zgadza się ze stwierdzeniami biegłego P. R., że powód może wykonywać cały szereg prac fizycznych, jak: portier, szatniarz, pracownik ochrony, parkingowy, osoba sprzątająca, osoba obsługi w muzeach czy galeriach, monter drobnych elementów (opinia uzupełniająca – k. 505). Trudno sobie wyobrazić, żeby powód pracował np. jako pracownik ochrony, skoro praca ta wymaga przecież czujnego patrolowania, chodzenia, posiadania sprawności fizycznej itp. Również wiele innych prac fizycznych (np. w zakresie sprzątania) wymaga bycia w ciągłym ruchu, podczas gdy powód przecież powinien unikać zbyt długiego chodzenia. Z kolei jeśli chodzi o pracę biurową – specjalista z zakresu psychiatrii stwierdził, że może on wykonywać pracę zarobkową, która jednak nie wymaga od niego szybkiego podejmowania decyzji, wykonywania skomplikowanych zadań, zapamiętywania wielu informacji. To znacznie ogranicza te możliwości, albowiem oczywistym jest, że praca biurowa z reguły wymaga podjęcia wysiłku intelektualnego, podejmowania różnego rodzaju decyzji, nawet jeżeli niektóre czynności – jak wskazała biegła psychiatra w opinii uzupełniającej (k. 492) – można wykonywać przy wsparciu programów komputerowych, jak również w ramach ew. prowadzenia działalności gospodarczej można korzystać z usług biura księgowego.

Sąd pominął dowód z kolejnej opinii biegłych (postanowienie – k. 594), uznając dotychczas wydane opinie za w pełni wystarczające i wyjaśniające fakty mające dla sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.).

Sąd zważył, co następuje.

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w części.

Sąd orzekł o podwyższeniu renty co do zasady na podstawie art. 907§2 k.c. (zgodnie z którym jeżeli obowiązek płacenia renty wynika z ustawy, każda ze stron może w razie zmiany stosunków żądać zmiany wysokości lub czasu trwania renty, chociażby wysokość renty i czas jej trwania były ustalone w orzeczeniu sądowym lub w umowie), jednak z wyłączeniem waloryzacji sądowej, która byłaby możliwa na podstawie art. 358 ¹§3 k.c., przy czym jak wskazuje się w doktrynie i orzecznictwie, sąd jest związany zasadą i stopniem odpowiedzialności pozwanego ustalonymi w wyroku orzekającym o obowiązku płacenia renty, ale nie wiąże sądu sposób obliczenia renty zastosowany w tym wyroku ani też ustalona w tym wyroku wysokość doznanej przez powoda szkody. Jak stwierdzał wielokrotnie Sąd Najwyższy, określając wysokość przyznawanej renty, rozmiary doznanej szkody sąd oznacza już samodzielnie (wyrok SN z 10.04.2014 r., II PK 191/13, OSNP 2015, nr 7, poz. 91; wyrok SN z 11.03.2021 r., I PSKP 11/21, OSNP 2022, nr 1, poz. 3; wyrok SN z 13.12.1999 r., I CKN 832/99, LEX nr 1001268; wyrok SN z 13.10.1987 r., IV CR 265/87, LEX nr 8842). W orzecznictwie przyjmuje się ponadto, że spadek siły nabywczej pieniądza jest jedną z okoliczności uzasadniających podwyższenie renty (orzeczenie SN z 14.04.1923 r., Rw 2639/22, LEX nr 1638963; orzeczenie SN z 15.10.1946 r., C.III. 595/46, OSN 1947, nr 2, poz. 47), podobnie jak wzrost wynagrodzeń (Uchwała SN(7z) z 26.06.1960 r., 1 CO 10/60, OSNCK 1961, nr 1, poz. 4; uchwała SN z 18.12.1970 r., III PZP 36/70, OSNC 1971, nr 5, poz. 82; wyrok SN z 28.09.1971 r., III PRN 60/71, LEX nr 14142; wyrok SN z 19.11.1971 r., II PR 338/71, OSNC 1972, nr 5, poz. 93). Z kolei jako przykłady relewantnych zmian stosunków w przypadku renty uzasadniających zmianę rozmiaru szkody wymienia się np. zmianę zdolności do pracy zarobkowej uprawnionego, zmianę zakresu jego potrzeb, zmianę wartości pieniądza (M. Gutowski [red.], Kodeks cywilny. Tom III. Komentarz. Art. 627–1088, Warszawa 2022), przy czym omawiana zmiana stosunków nie musi być istotna. Renta ma wyrównywać szkodę przyszłą o charakterze trwałym, a zatem jej rozmiar jest ustalany przez sąd na podstawie danych aktualnych albo hipotetycznych, które mogą ulec zmianie bądź się nie potwierdzić wraz z upływem czasu po wydaniu orzeczenia (wyrok SN z 24.08.2017 r., III CSK 271/16).

W niniejszej sprawie spoczywający na obowiązanym obowiązek płacenia renty wynika z art. 444§2 k.c., w myśl którego przesłanką zasądzenia renty wyrównawczej jest utracenie przez poszkodowanego w całości lub w części zdolności do wykonywania pracy zarobkowej. Obowiązek ten został stwierdzony prawomocnym wyrokiem Sądu Wojewódzkiego w Warszawie z 17 października 1997 r. i nie jest co do zasady przez obowiązanego kwestionowany. Poza sporem pozostaje też to, że powód został uznany na stałe za niezdolnego do pracy w stopniu umiarkowanym, a wyłączną tego przyczyną był doznany przez niego wypadek. R. T. ma obecnie 61 lat i z uwagi na skutki doznanego wypadku ma niewielkie doświadczenie zawodowe. Przez opisanym zdarzeniem, które miało miejsce gdy miał 28 lat, ukończył liceum ogólnokształcące i rozpoczął studia prawnicze, które przerwał w pierwszych latach. Następnie pracował jako kierowca – konwojent. Już po wypadku, przed 2012 rokiem pracował dorywczo, a następnie w latach 2012-2017 prowadził działalność gospodarczą – w rzeczywistości jednak w ramach tej działalności, polegającej na handlu, osobą organizującą i finansującą ten proces była jego matka (z zawodu radca prawny), zaś czynności w zakresie handlu bezpośredniego były wykonywane przez zatrudnionych pracowników, natomiast sam powód pełnił jedynie funkcje kontrolne. Powołany w toku postępowania biegły z zakresu medycyny pracy co prawda stwierdził, że powód może wykonywać pracę biurową lub pracę poniżej jego kwalifikacji (np. pracownika ochrony, portiera, montera elementów w zakładzie produkcyjnym), ale biorąc pod uwagę całokształt sprawy, w ocenie Sądu realne możliwości podjęcia przez niego pracy są znikome – R. T. ma 61 lat, znikome doświadczenie zawodowe, efektem wypadku są liczne schorzenia, dolegliwości bólowe, problemy z chodzeniem oraz problemy natury psychicznej, w wyniku których nie może on wykonywać całego szeregu prac: nie może wykonywać pracy wymagającej szybkiego podejmowania decyzji, pracy skomplikowanej, nie wskazana jest też praca na wysokościach. Trudno wyobrazić sobie wykonywanie przez niego pracy biurowej, która przecież jest z reguły skomplikowana, wymaga analitycznego myślenia i szybkiego podejmowania złożonych decyzji. Trudno też sobie wyobrazić, żeby powód pracował jako pracownik ochrony, skoro praca ta wymaga przecież czujnego patrolowania, chodzenia, posiadania sprawności fizycznej itp.

Konkludując, aktualny stan zdrowia powoda, w powiązaniu ze zmianą wysokości średniego miesięcznego wynagrodzenia i istotną zmianą wartości nabywczej pieniądza (co jest faktem powszechnie znanym), uzasadnia uwzględnienie co do zasady roszczenia o waloryzację renty. Powód, jako osoba niepełnosprawna na stałe w stopniu umiarkowanym, mająca znikome możliwości podjęcia pracy, w ocenie Sądu powinien otrzymywać rentę wyliczaną w taki sposób, jak zrobił to Sąd Wojewódzki, choć nie za cały okres i nie w takiej wysokości, w jakiej wnioskował w ramach powództwa.

Powód domagał się bowiem podwyższenia renty w oparciu o wartości średniego przeciętnego wynagrodzenia opublikowane w komunikatach Prezesa GUS (dostępne w formie zestawień na stronie internetowej GUS). Wartości te jednak są wartościami brutto, zaś z uzasadnienia wyroku z 17 października 1997 roku w sprawie I C 1710/93 wynika, że Sąd Wojewódzki uznał za uzasadnione zasądzenie renty wyrównawczej w wysokości „odpowiadającej średniemu miesięcznemu wynagrodzeniu netto”. Powoda ponadto nie obciąża przecież obowiązek zapłaty składek na ubezpieczenie zdrowotne, ubezpieczenie społeczne oraz zaliczki na podatek dochodowy PIT. Nie mógł podlegać również uwzględnieniu przy wyliczaniu należnej renty okres od 2018 roku do listopada 2021 roku – w tym okresie powód odbywał karę pozbawienia wolności, a zatem brak możliwości uzyskania wyższych dochodów nie jest w tym okresie związany z wypadkiem, któremu uległ, lecz spowodowany jest jego własnymi działaniami.

Rentę należało zatem wyliczyć osobno na każdy miesiąc, który był objęty żądaniem pozwu (z pominięciem okresu, w którym powód przebywał w zakładzie penitencjarnym), biorąc pod uwagę przeciętne wynagrodzenie netto dla każdego kwartału w tym okresie. Przeciętne wynagrodzenie miesięczne brutto, wyliczone na podstawie art. 20 ust. 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz. U. z 2024 r. poz. 1631 z późn. zm.) przez Prezesa GUS, zgodnie z komunikatami Prezesa GUS opublikowanymi na stronie internetowej GUS (fakty notoryjne), wraz z wyliczonymi odpowiednio przez Sąd kwotami netto, wynosi:

­

IV kwartał 2024 – 8 477,21 zł (6 078,63 zł netto)

­

III kwartał 2024 – 8 161,62 zł (5 863,83 zł netto)

­

II kwartał 2024 – 8 038,41 zł (5 780,07 zł netto)

­

I kwartał 2024 – 8 147,38 zł (5 853,65 zł netto)

­

IV kwartał 2023 – 7 540,36 zł (5 439,98 zł netto)

­

III kwartał 2023 – 7 194,95 zł (5 204,75 zł netto)

­

II kwartał 2023 – 7 005,76 zł (5 076,20 zł netto)

­

I kwartał 2023 – 7 124,26 zł (5 156,25 zł netto)

­

IV kwartał 2022 – 6 733,49 zł (4 890,40 zł netto)

­

III kwartał 2022 – 6 480,67 zł (4 717,87 zł netto)

­

II kwartał 2022 – 6 156,25 zł (4 497,13 zł netto)

­

I kwartał 2022 – 6 235,22 zł (4 550,14 zł netto)

­

IV kwartał 2021 – 5 995,09 zł (4 386,58 zł netto)

­

III kwartał 2021 – 5 657,30 zł (4 156,34 zł netto)

­

IV kwartał 2017 – 4 516,69 zł (3 378,68 zł netto)

­

III kwartał 2017 – 4 255,59 zł (3 200,66 zł netto)

Z kolei uwzględniając wiążący Sąd w niniejszej sprawie 30% stopień przyczynienia się uprawnionego do powstania szkody, ustalony prawomocnym wyrokiem Sądu Wojewódzkiego w Warszawie, należy stwierdzić, że 70% kwot średniego miesięcznego wynagrodzenia netto wyliczonych dla ww. kwartałów, wynosi odpowiednio:

­

IV kwartał 2024 – 4 255,04 zł

­

III kwartał 2024 – 4 104,68 zł

­

II kwartał 2024 – 4 046,05 zł

­

I kwartał 2024 – 4 097,56 zł

­

IV kwartał 2023 – 3 807,98 zł

­

III kwartał 2023 – 3 643,33 zł

­

II kwartał 2023 – 3 553,34 zł

­

I kwartał 2023 – 3 609,38 zł

­

IV kwartał 2022 – 3 423,28 zł

­

III kwartał 2022 – 3 302,51 zł

­

II kwartał 2022 – 3 147,99 zł

­

I kwartał 2022 – 3 185,10 zł

­

IV kwartał 2021 – 3 070,61 zł

­

III kwartał 2021 – 2 909,44 zł

­

IV kwartał 2017 – 2 365,08 zł

­

III kwartał 2017 – 2 240,46 zł

W konsekwencji należna powodowi skapitalizowana renta za poszczególne miesiące wynosi:

­

wrzesień 2017 – 2 240,46 zł

­

październik, listopad, grudzień 2017 – 3 x 2 365,08 = 7 095,24 zł

­

grudzień 2021 – 3 070,61 zł

­

styczeń, luty, marzec 2022 – 3 x 3 185,10 = 9 555,30 zł

­

kwiecień, maj, czerwiec 2022 – 3 x 3 147,99 = 9 443,97 zł

­

lipiec, sierpień, wrzesień 2022 – 3 x 3 302,51 = 9 907,53 zł

­

październik, listopad, grudzień 2022 – 3 x 3 423,18 = 10 269,54 zł

­

styczeń, luty, marzec 2023 – 3 x 3 609,38 = 10 808,14 zł

­

kwiecień, maj, czerwiec 2023 – 3 x 3 553,34 = 10 660,02 zł

­

lipiec, sierpień, wrzesień 2023 – 3 x 3 643,33 = 10 929,99 zł

­

październik, listopad, grudzień 2023 – 3 x 3 807,98 = 11 423,94 zł

­

styczeń, luty, marzec 2024 – 3 x 4 097,56 = 12 292,68 zł

­

kwiecień, maj, czerwiec 2024 – 3 x 4 046,05 = 12 138,15 zł

­

lipiec, sierpień, wrzesień 2024 – 3 x 4 104,68 = 12 314,04 zł

­

październik, listopad, grudzień 2024, styczeń i luty 2025 – 5 x 4 255,04 = 21 275,20 zł

Suma ww. kwot wynosi 153 444,81 zł. Odejmując zaś otrzymane już świadczenia rentowe za ten okres w łącznej kwocie 25 112 zł (43 x 584 zł), należna powodowi kwota z tego tytułu to 128 332,81 zł (153 444,81 – 25 112).

W nawiązaniu do powyższego należna powodowi miesięczna renta od marca 2025 roku wynosi 4 255,04 zł, jako że na dzień modyfikacji powództwa nie została jeszcze opublikowana wysokość przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego brutto za I kwartał 2025 roku.

W tym miejscu należy zaznaczyć, że na podstawie postanowienia z dnia 15 lipca 2022 roku w przedmiocie zabezpieczenia (sygn. XXV C 1777/21), poczynając od sierpnia 2022 roku pozwany wypłacał – ponad kwotę 584 zł – dodatkowo jeszcze kwotę 978,65 zł miesięcznie (k. 163). W konsekwencji na etapie ew. nadawania klauzuli wykonalności niniejszemu wyrokowi, w zakresie renty zasądzonej od marca 2025 roku w kwocie 4 255,04 zł, będzie podlegała odliczeniu każdorazowo za dany miesiąc kwota 1 562,65 zł (584 zł płaconej dotychczas przez pozwanego renty + zasądzona w postanowieniu z 15 lipca 2022 roku kwota 978,65 zł). Natomiast od kwoty 128 331,81 zł tytułem skapitalizowanej renty odliczeniu będą podlegały jedynie świadczenia wypłacane na podstawie postanowienia o zabezpieczeniu, tj. od sierpnia 2022 roku w kwotach miesięcznych 978,65 zł.

Jednocześnie roszczenie w pozostałym, nieuwzględnionym wyżej zakresie podlegało oddaleniu jako nieudowodnione w oparciu o art. 6 k.c. w zw. z art. 232 k.c.

W konsekwencji, w oparciu o ww. rozważania oraz na podstawie powołanych przepisów, orzeczono jak w punktach I-IV sentencji wyroku.

O kosztach procesu (punkt V sentencji wyroku) Sąd orzekł na podstawie art. 98§1, §1 ¹, §3 i art. 100 k.p.c. Na koszty poniesione przez powoda, który wygrał sprawę w wymiarze 48,7% (wartość przedmiotu sporu, wyliczona w oparciu o art. 19§1 i art. 22 k.p.c., wynosiła 368 393,38 zł, zaś wartość zasądzonego na rzecz powoda roszczenia stanowi kwotę 179 393,29 zł), w wysokości łącznej 7 217 zł złożyły się koszty zastępstwa procesowego w wysokości jednej stawki minimalnej zgodnie z wartością przedmiotu sporu w kwocie 5 400 zł (w myśl §2 pkt 6 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie, zgodnie z pierwotną wartością przedmiotu sporu w myśl §19 Rozporządzenia), koszty zastępstwa procesowego w postępowaniu zażaleniowym w kwocie 900 zł (§10 ust. 2 pkt 1 w zw. z §2 pkt 5 Rozporządzenia), opłata skarbowa od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł oraz uiszczone opłaty sądowe w łącznej kwocie 900 zł (k. 173, k. 464, k. 528). Koszty poniesione przez pozwanego, który wygrał sprawę w wymiarze 51,3%, stanowiła kwota 5 417 zł obejmująca odpowiednio wynagrodzenie profesjonalnego pełnomocnika będącego adwokatem w kwocie 5 400 zł oraz opłatę skarbową od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł. Koszty należne powódce to kwota 3 514,68 zł (48,7% x 7 217), natomiast koszty należne pozwanemu to kwota 2 778,92 zł (51,3% x 5 417). Po kompensacie należne powódce koszty procesu stanowią 732,76 zł (3 514,68 – 2 778,92).

W przedmiocie nieuiszczonych kosztów sądowych (punkt VI sentencji wyroku) Sąd orzekł na podstawie art. 98§1 k.p.c., art. 100 k.p.c. i art. 113 ust. 1 u.k.s.c. Na nieuiszczone koszty sądowe w wysokości 31 098,24 zł złożyły się kwoty:

1.  18 420 zł tytułem nieuiszczonej opłaty od pozwu, od której uiszczenia powód został zwolniony (postanowienie – k. 84),

2.  1 221,65 zł (wynagrodzenie biegłego za sporządzoną opinię pokryte tymczasowo ze środków Skarbu Państwa, postanowienie – k. 212),

3.  7 520,32 zł (j.w., postanowienia – k. 404, k. 474),

4.  3 936,27 zł (j.w., postanowienie – k. 514).

Z uwagi zaś na wynik sprawy oraz zwolnienie powódki od kosztów sądowych w całości, należało zasądzić od pozwanego kwotę 15 144,84 zł (48,7 x 31 098,24), zaś od powoda kwotę 15 953,40 zł, przy czym należną od niego stosownie do wyniku sprawy część nieuiszczonej opłaty od pozwu w kwocie 9 449,46 zł (51,3% x 18 420) należało zasądzić wyłącznie z roszczeń zasądzonych na jego rzecz w punktach I i II niniejszego orzeczenia, na podstawie art. 113 ust. 2 pkt 1 u.k.s.c.