Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 20 czerwca 2013 roku powodowie M. B., H. B. (1), I. B. i A. B. (1) wnieśli przeciwko (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W. o nakazanie, na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu nieuczciwym praktykom rynkowym oraz art. 3-6 i 13 ww. ustawy oraz na podstawie Dyrektywy 2005/29/WE Parlamentu Europejskiego i Rady Europejskiej z dnia 11 maja 2005 roku dotyczącej nieuczciwych praktyk handlowych stosownych przez przedsiębiorstwa wobec konsumentów na rynku wewnętrznym oraz zmieniająca Dyrektywę Rady 84/450/EWG, dyrektywy 97/7/WE, 98/27/WE i 2002/65/WE Parlamentu Europejskiego i Rady oraz rozporządzenie (WE) nr 2006/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady (pkt 1.1-1.7 pozwu), zaniechania praktyki polegającej na wzywaniu powodów i ich ewentualnych następców prawnych do spłaty zadłużenia oraz polegającej na podejmowaniu wobec nich jakichkolwiek czynności zmierzających do windykacji lub egzekucji zadłużenia – z pominięciem uprzedniego lub równoczesnego udzielenia im wszelkich istotnych informacji potrzebnych przeciętnemu konsumentowi do podjęcia jakiejkolwiek czynności dotyczącej stosunku prawnego łączącego pozwanego z zobowiązanymi do zapłaty, co powoduje lub może powodować podjęcie przez przeciętnego konsumenta decyzji dotyczącej tego stosunku prawnego, której ten by nie podjął. Zaniechania praktyki polegającej na pomijaniu udzielania powodom pełnej rzetelnej i prawdziwej informacji, co do zobowiązań i wierzytelności powodów, w szczególności informacji o treści stosunku prawnego powstałego na tle Umowy o Kredyt (...)zawartej przez poprzednika prawnego powodów P. B. oraz umowy ubezpieczenia przez niego zawartej. Zaniechania praktyki polegającej na informowaniu powodów o tym że każdy z nich jest zobowiązany do zapłaty pełnej kwoty zadłużenia z pominięciem jednoczesnego udzielania im pełnej, rzetelnej i prawdziwej informacji o istnieniu solidarnej odpowiedzialności za spłatę zobowiązania oraz o skutkach z tego wynikających, o ograniczeniu odpowiedzialności do ustalonego w inwentarzu stanu czynnego spadku, o istnieniu możliwości ograniczenia odpowiedzialności do wysokości wartości udziału spadkowego w przypadku dokonania działu spadku, o skutkach przyjęcia spadku z dobrodziejstwem inwentarza, o zakresie przedawnienia roszczenia, o wysokości roszczenia wymagalnego. Nakazanie zaniechania praktyki polegającej na wszelkich działaniach lub zaniechaniach będących następstwem traktowania przez pozwanego jako wymagalnego w całości roszczenia, wyłącznie na skutek śmierci i już z chwilą śmierci P. B. – bez skutecznego wypowiedzenia Umowy Kredytu (...). Nakazanie zaniechania praktyki polegającej na pominięciu udzielania powodom informacji, iż oświadczenie o poddaniu się egzekucji nie wiąże konsumenta, a tym samym powodów. Nakazanie zaniechania praktyki polegającej na podjęciu jakiejkolwiek czynności egzekucyjnej lub windykacyjnej lub innej czynności – zmierzających do windykacji lub egzekucji wierzytelności, w szczególności polegającej na wystawieniu bankowego tytułu egzekucyjnego lub na podjęciu jakiejkolwiek czynności procesowej w postępowaniu egzekucyjnym zmierzającej do egzekucji wierzytelności do czasu udostępnienia powodom na piśmie lub w inny sposób pozwalający przeciętnemu konsumentowi na utrwalenie treści pełnej, rzetelnej i prawdziwej informacji dotyczącej kredytu. Zaniechanie praktyki polegającej na wystawieniu bankowego tytułu egzekucyjnego lub wniosku o nadanie mu klauzuli wykonalności lub złożenia go do sądu lub podjęciu jakichkolwiek innych czynności zmierzających do egzekucji na podstawie tego tytułu, jeśli podstawę do wystawienia bankowego tytułu egzekucyjnego stanowi oświadczenie P. B. o poddaniu się egzekucji zawarte w umowie. Jednocześnie powodowie wnieśli o zaniechanie stosowania podobnych praktyk w przyszłości. (pkt 1.1-1.7 pozwu)

Powodowie wnieśli również o nakazanie pozwanemu usunięcia skutków praktyk o których nakazanie zaniechania wnosi poprzez nakazanie pozwanemu udostępnienia na piśmie powodom pełnej, rzetelnej i prawdziwej informacji dotyczącej stosunku prawnego łączącego ich z pozwanym oraz ubezpieczycielem kredytu, w tym informacji o harmonogramie spłat kredytu z podziałem na raty kapitałowe, raty odsetkowe, ubezpieczenie kredytu i wszelkie inne należności. Nakazanie usunięcia skutków praktyk poprzez nakazanie pozwanemu powtrzymania się od jakichkolwiek działań mających na celu dochodzenie roszczeń, windykację bądź egzekucję zobowiązań powstałych na tle umowy zawartej przez poprzednika prawnego powoda. Usunięcia skutków praktyki poprzez nakazanie pozwanemu niezwłocznego podjęcia wszelkich czynności obiektywnie niezbędnych do uchylenia dotychczasowych czynności niezbędnych do uchylenia czynności egzekucyjnych i umorzenia postępowania egzekucyjnego prowadzonego przeciwko powodom. Nakazanie usunięcia skutków praktyk poprzez nakazanie pozwanemu naprawienia szkód wynikłych z wszczęcia dotychczasowego postępowania egzekucyjnego, jeśli postępowanie egzekucyjne zostało wszczęte oraz poprzez złożenia oświadczenia o treści sprecyzowanej w pozwie. Powodowie sformułowali również żądanie pozbawienia wykonalności tytułu wykonawczego w postaci bankowego tytułu egzekucyjnego któremu Sąd Rejonowy w Otwocku nadał postanowieniem z dnia 4 marca 2013 roku klauzulę wykonalności.

Ponad to powodowie wnieśli również o nakazanie pozwanemu naprawienia wyrządzonej szkody poprzez zwrot kosztów niniejszego postępowania.

Dodatkowo z ostrożności procesowej powodowie wnieśli o zmianę warunków płatności zobowiązania orzeczonego postanowieniem Sadu Rejonowego w Otwocku o nadaniu bankowemu tytułowi egzekucyjnemu klauzuli wykonalności poprzez rozłożenie zobowiązania na miesięczne raty, na podstawie art. 320 kpc oraz art. 357 ^{( 1 )}kc i art. 5 kc. Zdaniem powodów nadzwyczajna zmiana stosunków wynika ze śmierci P. B. oraz okoliczności, iż poprzednicy prawni pozwanego nie powiadomili powodów, wbrew dobrym obyczajom, w tym H. B. (1) poręczycielki kredytu, o istnieniu domniemanego zobowiązania i nie żądali jego spłaty, przez co dali do zrozumienia , że zobowiązanie to wygasło i nie istnieje. Ponad to poprzednicy prawni pozwanego informowali powodów, iż zobowiązanie wygasło z uwagi na to, iż kredyt był objęty ubezpieczeniem i bank nie będzie dochodził spłaty. Zdaniem powodów integralna częścią umowy wiążącej kredytobiorcę z bankiem była umowa Ubezpieczenia (...)w (...) zawarta pomiędzy (...) a (...)S.A.. Zdaniem powodów umowa ta została zawarta na rzecz kredytobiorców, zaś świadczenia z tej umowy obejmują spłatę kredytu przez zakład ubezpieczeń na wypadek śmierci kredytobiorcy. W wyniku ewentualnej spłaty kredytu przez zakład ubezpieczeń zobowiązanie kredytowe wygasa.

Powodowie wraz z pozwem wnieśli również o jego zabezpieczenie poprzez zawieszenie wykonalności tytułu wykonawczego, zakazanie pozwanemu podejmowania wobec powodów czynności mających na celu dochodzenie roszczeń oraz zawieszenie postępowania egzekucyjnego.

Jednocześnie powodowie wnieśli o obciążenie pozwanego kosztami postępowania bez względu na wynik procesu. (pozew k. 1 – 70 akt sprawy)

Postanowieniem z dnia 28 czerwca 2013 roku Sąd Rejonowy dla Warszawy Śródmieścia w Warszawie przekazał sprawę do Sądu Okręgowego w zakresie nakazania, zapłaty i ukształtowania. (postanowienie k. 71 akt sprawy) Zarządzeniem z dnia 14 października 2013 roku Sąd Rejonowy dla Warszawy Śródmieścia w Warszawie wyłączył z przedmiotowej sprawy powództwo o pozbawienie wykonalności tytułu wykonawczego. (zarządzenie k. 91 akt sprawy)

W odpowiedzi na pozew pismem z dnia 10 lutego 2014 roku pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości (odpowiedź na pozew k. 110-168 akt sprawy) Pozwany podniósł, iż brak legitymacji procesowej czynnej po stronie powodów w odniesieniu do powództwa opartego na przepisie art. 12 ustawy o przeciwdziałaniu nieuczciwym praktykom rynkowym, wskazując iż nie przysługuje im status konsumenta. Pozwany podniósł, iż zgodę na zawarcie umowy podpisała również powódka H. B. (2). Kredyt nie był ubezpieczony co wynika z treści umowy załączonej do pozwu. Od 14 marca 2007 roku, to jest po zawarciu umowy z przez poprzedników prawnych stron, bank oferował możliwość ubezpieczenia kredytu. Ponad to strona pozwana podniosła, iż działania windykacyjne zostały podjęte dopiero kilka miesięcy po uzyskaniu klauzuli wykonalności, na pozwanym nie ciążył obowiązek poinformowania powodów o przedawnieniu roszczenia. Zdaniem pozwanego nieuzasadnione są twierdzenia powodów, iż zobowiązania wynikające z umowy nie są wymagalne z powodu udzielonej przez bank zwłoki. Strona pozwana podniosła, iż oświadczenie o poddaniu się egzekucji złożone przez kredytobiorcę nie było dotknięte nieważnością tym samym wiązało powodów i dało podstawę do nadania bankowemu tytułowi egzekucyjnemu klauzuli wykonalności. W ocenie pozwanego postanowienia § 8 ust. 1 i 2 oraz § 10 ust. 2 umowy kredytu nie są postanowieniami abuzywnymi i abuzywności tej powodowie nie dowiedli. Nad to wpisana do rejestru klauzul abuzywnych klauzula oświadczenia o poddaniu się egzekucji uznanego za nieważne w postępowaniu zakończonym wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Warszawie w sprawie VI ACa 544/12 nie jest tożsama z oświadczeniem o poddaniu się egzekucji zawartym w § 8 umowy kredytu. Pozwany wystąpił o nadanie klauzuli wykonalności na bankowy tytuł egzekucyjny przeciwko powodom w okresie, gdy roszczenie z umowy kredytu nie uległo przedawnieniu. Ponadto w bankowym tytule egzekucyjnym została ujęta jedynie kwota niespłaconego przez zmarłego kapitału kredytu. Brak tym samym podstaw do przyjęcia by praktyka pozwanego banku w zakresie wystawienia tytułu egzekucyjnego jak również opatrzenia go klauzulą wykonalności była sprzeczna z prawem, dobrymi obyczajami i naruszała interesy powodów. Zdaniem pozwanego nie mają znaczenia dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy załączone do pozwu decyzje Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów albowiem odnoszą się one do innych produktów bankowych niż zawarta przez P. B. umowa kredytowa (...)Odnośnie wniosku o zabezpieczenie powództwa pozwany wskazał, iż wniosek ten został rozpoznany przez Sąd Rejonowy dla Warszawy Śródmieścia w Warszawie w sprawie I C 2889/13 o pozbawienie tytułu egzekucyjnego wykonalności.

Odnosząc się do powyższych zarzutów powodowie M. B. i H. B. (1) w piśmie z dnia 21 marca 2014 roku podtrzymali dotychczasowe stanowisko w sprawie i zgłosili dalsze wnioski dowodowe. Jednocześnie powodowie zmodyfikowali i sprecyzowali żądanie pozwu w ten sposób, iż zamiast dotychczasowych żądań o nakazanie pozwanemu zaniechania nieuczciwych praktyk rynkowych (pkt 1.1-1.7 pozwu) wnieśli o nakazanie pozwanemu zaniechania, ewentualnie o nakazanie pozwanemu zaniechania tylko w obrocie konsumenckim lub tylko wobec każdego z powodów następujących praktyk: wzywania do zapłaty wierzytelności z tytułu umowy o kredyt po rozwiązaniu umowy o kredyt niezawierającej postanowień co do spłaty niespłaconej części wypłaconego kredytu po rozwiązaniu umowy, ewentualnie wzywania do zapłaty wierzytelności z tytułu umowy o kredyt obejmujących niespłacony kapitał – przed terminem spłaty wynikającym z harmonogramu spłat według umowy kredytu lub bez uprzedniego wypowiedzenia umowy kredytu, ewentualnie wzywania spadkobierców kredytobiorcy do zapłaty niespłaconego, na dzień śmierci kredytobiorcy, kapitału kredytu udzielonego umową o kredyt na miarę bez wypowiedzenia umowy kredytu. Praktyki polegającej na wzywaniu do zapłaty wierzytelności stanowiącej zwrot bezpodstawnego wzbogacenia i składania propozycji ustalenia indywidulanych warunków spłaty z pominięciem prawdziwej informacji o tytule prawnym wierzytelności, z podaniem informacji nieprawdziwej co do tego tytułu, w szczególności, iż wierzytelność wynika z umowy lub z czynności bankowej, o przesłankach zwolnienia lub ograniczenia zobowiązania do zapłaty wynikających z art. 407 i art. 409 kc. Praktyki polegającej na wzywaniu do zapłaty długu spadkowego spadkobiercy dłużnika z pominięciem udzielania informacji o ograniczeniu odpowiedzialności spadkobiercy dziedziczącego z dobrodziejstwem inwentarza, o skutkach solidarnej odpowiedzialności spadkobierców, nieudzielenia spadkobiercom w wyznaczonym terminie pełnej, rzetelnej i prawdziwej informacji o treści stosunku prawnego łączącego spadkodawcę z bankiem, o zmianach regulaminu mających wpływ na łączący kredytobiorcę z bankiem stosunek, dacie skutecznego wypowiedzenia umowy, o historii kredytu – spłat i opłat pobieranych przez pozwany bank, o sposobie obliczenia należności, które z postanowień umowy lub regulaminu nie wiążą konsumenta oraz w przedmiocie istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego ubezpieczenia kredytobiorcy na życie, a w przypadku jego istnienia o pełnej treści stosunku ubezpieczeniowego. Nakazanie zaniechania praktyki polegającej na pomijaniu wykazania, na żądanie osoby wezwanej do zapłaty, że osoba, która podpisała wezwanie do zapłaty była w dacie jego podpisania umocowana do reprezentowania pozwanego. Nakazanie zaniechania praktyk polegających na pomijaniu udostępnienia wzywanym do zapłaty, pomimo ich żądania informacji o treści dokumentów oraz wglądu do dokumentów z których wynikałoby istnienie i wysokość zobowiązania pieniężnego, którego zapłaty pozwany się domaga. Nakazanie zaniechania praktyki pomijania udzielania spadkobiercom kredytobiorcy informacji o tym, że jeśli zawiadomią pozwanego o tym, że chcą skorzystać z prawa do informacji i dokumentów, to do czasu ich udostępnienia wzywani do zapłaty nie są zobowiązani do zapłaty kwoty, zapłaty której pozwany się domaga. Nakazanie zaniechania praktyki posługiwania się bankowym tytułem egzekucyjnym i prowadzenia egzekucji na jego podstawie w odniesieniu do wierzytelności o zwrot bezpodstawnego wzbogacenia, przed udostępnieniem powodom dokumentów i informacji, jeśli podstawą wystawienia bankowego tytułu egzekucyjnego jest złożone przez konsumenta oświadczenie na podstawie art. 97 prawa bankowego. Jednocześnie powodowie dodatkowo wnieśli o nakazanie pozwanemu złożenia oprócz sprecyzowanego w pozwie dodatkowego oświadczenia. Powodowie podnieśli również, iż w niniejszym postępowaniu domagają się pozbawienia wykonalności bankowego tytułu egzekucyjnego na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 1 i 3 ustawy o przeciwdziałaniu nieuczciwym praktykom rynkowym, twierdząc iż posługiwanie się tytułem do egzekucji roszczeń nie wynikających z czynności bankowej lub do egzekucji roszczeń niewymagalnych (bez względu na to, czy wynikają one z czynności bankowej) – stanowi nieuczciwą praktykę rynkową, gdyż może wprowadzić w błąd co do istnienia wymagalnej wierzytelności z określonego tytułu prawnego i co do nieuchronnej konieczności spłaty. (pismo k. 178-212 akt sprawy)

W piśmie procesowym z dnia 28 kwietnia 2014 roku strona pozwana podtrzymała dotychczasowe stanowisko w sprawie. (pismo k. 225-230 akt sprawy)

Pismem z dnia 14 czerwca 2014 roku powodowie M. B. i H. B. (1) sprecyzowali ponownie żądanie pozwu wnosząc o nakazanie zaniechania nieuczciwej praktyki rynkowej wprowadzającej w błąd polegającej na wzywaniu do zapłaty wierzytelności z tytułu umowy o produkt bankowy (ewentualnie: po rozwiązaniu umowy o kredyt) niezawierającej postanowień co do rozliczenia wzajemnych świadczeń dokonanych w toku tej umowy (ewentualnie: co do spłaty niespłaconej części wypłaconego kredytu) po rozwiązaniu umowy, ewentualnie wzywania do zapłaty wierzytelności z tytułu umowy o produkt bankowy (ewentualnie: z tytułu umowy o kredyt) obejmujących niespłacone zobowiązania (ewentualnie: obejmujących niespłacony kapitał) – przed terminem spłaty wynikającym z harmonogramu spłat według umowy lub bez uprzedniego wypowiedzenia umowy, chyba że w wezwaniu dokonanym przed terminem spłaty lub bez wypowiedzenia umowy pozwany jednoznacznie oświadczy, że termin zapłaty zobowiązania jeszcze nie nadszedł lub wskaże ten termin, ewentualnie wzywania spadkobierców kredytobiorcy do zapłaty niespłaconego, na dzień śmierci kredytobiorcy, kapitału kredytu udzielonego umową o kredyt (ewentualnie: udzielonego Umową o (...)) – bez wypowiedzenia umowy kredytu. Dodatkowo powodowie precyzując żądanie pozwu wnieśli o nakazanie pozwanemu złożenia oświadczenia o sprecyzowanej przez powodów treści. (pismo k. 264-280 akt sprawy)

Pismem z dnia 11 lipca 2014 roku R. U. zgłosił swój udział w sprawie w charakterze interwenienta ubocznego po stronie powodowej powołując się na okoliczność, iż wynik postępowania będzie miał wpływ na jego ewentualną odpowiedzialność wobec powodów z uwagi na łączące ich pełnomocnictwo. Nad to interes ten uzasadnia fakt, iż jest on tak jak powodowie konsumentem związanym z pozwanym stosunkiem prawnym umowy o produkt bankowy. (pismo k. 292 – 298 akt sprawy) Sąd odmówił udziału w charakterze interwenienta ubocznego R. U. postanowieniem z dnia 15 lipca 2014 roku. (postanowienie k. 315 akt sprawy) W orzecznictwie Sądu Najwyższego przyjmuje się na ogół potrzebę szerokiego rozumienia interesu prawnego, o którym mowa w art. 76, 78 § 2, uzasadniającego interwencję uboczną (por. m.in. postanowienie z dnia 3 kwietnia 1973 r., I CZ 27/73, Lex nr 7241) z jednoczesnym wymaganiem, by interes ten był indywidualny i bezpośredni, tj. dotyczył podmiotu konkretnego stosunku prawnego. Zdaniem sądu R. U. interesu tego nie wykazał, albowiem z jednej strony nie został dopuszczony do udziału w sprawie w charakterze pełnomocnika stron, z drugiej strony okoliczność, iż jest on związany z pozwanym bankiem umową o produkt bankowy nie uzasadnia przyjęcia, iż wskazane w pozwie praktyki bankowe będą miały wpływ również na jego relacje z bankiem.

Kolejnym pismem dnia 14 lipca 2014 roku R. U. jako przedstawiciel Stowarzyszenia (...)wniósł o dopuszczenie go do udziału w sprawie w charakterze pełnomocnika powodów M. B. i H. B. (1). Sąd postanowieniem z dnia 15 lipca 2014 roku na podstawie art. 87 § 5 kpc dopuścił R. U. jako pełnomocnika powodów do udziału w sprawie. (zaświadczenie k. 311, regulamin k. 314, postanowienie k. 316 akt sprawy)

Jednocześnie ww. piśmie powodowie M. B. i H. B. (1) sprecyzowali żądanie pozwu polegające na nakazaniu pozwanemu usunięcia skutków praktyk przez udostępnienie na piśmie między innymi „informacji wskazanej w petitum w pkt 1.1. litery a-b, pkt 1.2” w ten sposób, iż domagali się by nakazać pozwanemu usunięcie skutków stosowanych przez niego praktyk rynkowych, określonych w pkt 1 petitum pozwu w brzmieniu pierwotnym to jest jak w pozwie poprzez nakazanie pozwanemu udostępnienia powodom na piśmie informacji wskazanej w petitum pozwu pkt 1.1. litery a-b oraz pkt 2 w brzmieniu jak w pozwie. Z tym, że w zakresie informacji z pkt 1.1. litera a pkt (vi) petitum pozwu to jest informacji o tym, czy zostało złożone oświadczenie o poddaniu się egzekucji oraz czy wiąże ono konsumenta i czy wiąże ono powodów, jak podnieśli powodowie pozwany przedstawił swoje stanowisko w tej sprawie i udostępnił informację w toku niniejszego postępowania, toteż w zakresie tego punktu należy postępowanie umorzyć. Powodowie ograniczyli powództwo również w ten sposób, iż zamiast żądania zasądzenia zapłaty domagali się aby ustalić, iż pozwany jest odpowiedzialny za szkodę to jest aby nakazać pozwanemu usunięcie skutków stosowanych przez niego praktyk rynkowych określonych w pkt 1 petitum pozwu poprzez nakazanie pozwanemu złożenia oświadczenia o treści jak w pkt 3.1 w petitum tj. (...) Bank (...) Spółka Akcyjna niniejszym uznaje, że jest (…) odpowiedzialna za ewentualne szkody wynikłe lub mogące wyniknąć w przyszłości bezpośrednio na skutek wszczęcia przez (...) Bank (...) S.A. postępowania windykacyjnego lub egzekucyjnego” ewentualnie ustalenie, że pozwany jest odpowiedzialny za szkody w majątku powodów pozostające w zwykłym związku przyczynowo-skutkowym wynikłe z wszczęciem przez pozwanego postępowania egzekucyjnego w tym klauzulowego. (pismo k. 299-314 akt sprawy)

Pismami z dnia 16 lipca 2014 roku powódki I. B. i A. B. (1) cofnęły pozew. (pisma k. 318, 32 akt sprawy) Zarządzeniem z dnia 17 lipca 2014 roku pozwany został zobowiązany do zajęcia stanowiska wobec oświadczenia powódek pod rygorem przyjęcia, iż wyraża zgodę na cofnięcie pozwu. (zarządzenie k. 318-318v akt sprawy)

Pismem z dnia 11 sierpnia 2014 roku pełnomocnik strony pozwanej podtrzymał dotychczasowe stanowisko w sprawie, wnosząc o oddalenie powództwa w kształcie sprecyzowanym w kolejnych pismach procesowych powodów M. B. i H. B. (1). (pismo k. 329-333 akt sprawy)

Pismem z dnia 19 września 2014 roku pełnomocnik powodów wniósł o wezwanie do udziału w sprawie w charakterze strony powodowej w trybie art. 196 kpc Fundusz Ochrony Konsumentów, w przypadku gdyby sąd ustalił, iż powodom nie służy legitymacja procesowa. (pismo k. 344-360 akt sprawy)

Na terminie rozprawy w dniu 23 września 2014 roku sąd oddalił wniosek strony powodowej o wezwanie do udziału w sprawie w trybie art. 196 kpc Funduszu Ochrony Konsumentów, albowiem po pierwsze wniosek ten był warunkowy, a z drugiej strony z uwagi na treść przepisu art. 12 ust 2 pkt 3 ustawy o przeciwdziałaniu nieuczciwym praktykom rynkowym bezpodstawny, bowiem przepis ten przewiduje legitymację czynną procesową organizacji krajowej lub regionalnej, a ww. fundusz taka organizacją nie jest. (postanowienie k. 362 akt sprawy) Ponad to na podstawie art. 207 § 7 kpc powyższe pismo pełnomocnika powodów datowane na dzień 17 września 2014 roku zostało zwrócone ponad wnioski dowodowe w tym piśmie zgłoszone.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

P. B. i (...) S.A. Oddział w Polsce w dniu 27 października 2006 roku zawarli umowę o Kredyt (...), zaciągniętego przez kredytobiorcę na spłatę kredytów zaciągniętych w (...) Bank S.A. i w (...) S.A.. (umowa k. 41-41v, 130-131, wniosek k. 132-133, oświadczenie k. 134, Regulamin k. 149-152 akt sprawy) Na zaciągnięcie kredytu wyraziła zgodę powódka H. B. (2). (okoliczność bezsporna)

P. B. zmarł 13 września 2010 roku. Spadek po nim z dobrodziejstwem inwentarza nabyli: żona H. B. (2), syna M. B. i wnuczki I. B. i A. B. (1). (postanowienie k. 45 akt spawy)

W chwili śmierci P. B. kredyt został spłacony jedynie w części. Zgodnie z 7 ust. 6 umowy z chwilą śmierci kredytobiorcy kredyt uległ rozwiązaniu. (regulamin k. 151 akt sprawy) Niespłacony kapitał wynosił 22.251,56 złotych. (bankowy tytuł egzekucyjny k. 59, k. 157 akt sprawy)

(...) S.A. Oddział w Polsce został przekształcony w (...) S.A..(pismo k. 46 akt sprawy)

Następcą prawnym (...) S.A. jest (...) Bank (...) S.A.. (okoliczność bezsporna)

Pismami z dnia 8 lutego 2013 roku pozwany skierował do powodów wezwanie do zapłaty. (pismo k. 51, k. 153-156 akt sprawy)

Pismem z dnia 18 lutego 2013 roku powodowie zwrócili się do pozwanego między innymi o udostępnienie dokumentów w postaci: umowy kredytowej, zgody kredytobiorcy na wystawienie(...), oświadczenia pozwanego czy wystawił(...), oświadczenia czy powodom służy prawo potrącenia w związku z zawartą umową kredytu. (pismo k. 53-58 akt sprawy)

W dniu 19 lutego 2013 roku (...) Bank (...) S.A. wystawił przeciwko powodom bankowy tytuł egzekucyjny z tytułu umowy o Kredyt (...)zawartej w dniu 27 października 2006 roku w O. na kwotę (...) złotych z tytułu niespłaconego kredytu. (bankowy tytuł egzekucyjny k. 59 akt sprawy)

Postanowieniem z dnia 4 marca 2013 roku Sąd Rejonowy w Otwocku nadał klauzule wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu przeciwko powodom. (wniosek, postanowienie k. 157-162 akt sprawy)

Pismem z dnia 18 kwietnia 2013 roku pozwany poinformował powodów, o podstawie żądania zapłaty roszczenia, o wystawieniu bankowego tytułu egzekucyjnego oraz o złożeniu do sądu wniosku o nadaniu klauzuli wykonalności. Pozwany zakwestionował status konsumentów powodów wskazując, iż umowa kredytu został zawarta przez ich zmarłego poprzednika prawnego, a nabycie spadku ex lege nie powoduje nabycie przez nich statusu konsumenta. Powodowie nie zawierali z nimi żadnych umów konsumenckich. Pozwany jednocześnie wskazał na możliwość polubownego załatwienia sprawy. (pismo k. 60-61 akt sprawy)

Pismem z dnia 30 lipca 2013 roku Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym wO. A. B. (2) powiadomiła powodów o wszczęciu egzekucji na podstawie bankowego tytułu egzekucyjnego z dnia 19 lutego 2013 roku zaopatrzonego w klauzulę wykonalności postanowieniem z dnia 13 marca 2013 roku. (zawiadomienie k. 85-87 akt sprawy)

Powyższy stan faktyczny sąd ustalił na podstawie dokumentów załączonych do akt sprawy których prawdziwości i wiarygodności nie kwestionowała żadna ze stron tym samym brak było podstaw do ich podważenia przez Sąd.

Sąd oddalił wniosek o dopuszczenie dowodu z zeznań świadków zawnioskowanych przez powodów albowiem okoliczność na jaką świadkowie Ci mieli zeznawać nie miały wpływu na rozstrzygnięcie sporu. Natomiast wniosek o dopuszczenie dowodu z przesłuchania stron nie został uwzględniony z uwagi na brak przesłanek uzasadniających przeprowadzenie tego dowodu wynikających z przepisu art. 299 kpc.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Powództwo M. B. i H. B. (1) podlegało oddaleniu w całości.

Powodowie formułując żądania pozwu co do zasady oparli je na przepisie art. 12 ustawy z dnia 23 sierpnia 2007 roku o przeciwdziałaniu nieuczciwym praktykom rynkowym. Ustawa ta określa zasady przeciwdziałania nieuczciwym praktykom rynkowym w interesie konsumentów i w interesie publicznym.

Po pierwsze pozwany, kwestionując żądanie pozwu, wskazywał na brak legitymacji czynnej powodów podnosząc, iż nie służy im status konsumenta, albowiem powodowie nie dokonali i nie dokonują z pozwanym jakiejkolwiek czynności prawnej i nie posiadają tego statusu poprzez nabycie spadku po zmarłym kredytobiorcy. Zdaniem sądu zarzut ten był chybiony. Ustawa określając definicje „konsumenta” w art. 2 ust. 2 odwołuje się do przepisów kodeksu cywilnego. Zgodnie z art. 22 ¹ kc - za konsumenta uważa się osobę fizyczną dokonującą czynności prawnej niezwiązanej bezpośrednio z jej działalnością gospodarczą lub zawodową. Jednocześnie zgodnie z art. 2 Dyrektywy 2005/29/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 maja 2005 r. dotycząca nieuczciwych praktyk handlowych stosowanych przez przedsiębiorstwa wobec konsumentów na rynku wewnętrznym oraz zmieniająca dyrektywę Rady 84/450/EWG, dyrektywy 97/7/WE, 98/27/WE i 2002/65/WE Parlamentu Europejskiego i Rady oraz rozporządzenie (WE) nr 2006/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady ("Dyrektywa o nieuczciwych praktykach handlowych") - "konsument" oznacza każdą osobę fizyczną, która w ramach praktyk handlowych objętych niniejszą dyrektywą działa w celu niezwiązanym z jej działalnością handlową, gospodarczą, rzemieślniczą lub wolnym zawodem. Mając powyższe na uwadze zdaniem sądu status taki powodom przysługuje, bowiem są oni związani z pozwanym bankiem stosunkiem zobowiązaniowym, a stosunek ten został zawarty przez ich poprzednika prawnego, któremu przymiot konsumenta bezsprzecznie przysługiwał. Tym samym powodowie wchodząc w ogół praw przysługujących kredytobiorcy, jak i obowiązków również nabyli uprawnienia wynikające z zawartej przez niego umowy konsumenckiej. Roszczenia powodów objęte pozwem wynikają ze stosunku zobowiązaniowego jaki łączył pozwany bank z poprzednikiem prawnym powodów, tym samym nieuzasadnione w świetle powyższego byłoby twierdzenie, iż nie mogą się oni na to uprawnienia wynikające z tego statusu się powołać. Tym bardziej, iż pozwany bank dochodzi od powodów należności wynikającej z umowy konsumenckiej, dlatego też w związku z realizacją tej umowy uzasadnione jest by byli uprawnieni do dochodzenia roszczeń wynikających z praw jakie przysługiwałyby ich poprzednikowi prawnemu, który był stroną tej umowy. W tym miejscu wybiegając przed dalsze rozważania należy wskazać, iż nieuczciwa praktyka rynkowa to nie tylko taka która może doprowadzić do zniekształcenia zachowania rynkowego przeciętnego konsumenta przed zawarciem umowy, ale w trakcie jej zawierania jak i po jej zawarciu, tym samym dotyczy ona czynności podejmowanych przez strony wynikających z realizacji postanowień umowy już zawartej.

Przechodząc do rozważań dotyczących zasadności formułowanych w pozwie roszczeń należy przywołać treść przepisu, który stanowił ich zasadnicze oparcie. Zgodnie z art. 12 ust. 1 ww. ustawy o przeciwdziałaniu nieuczciwym praktykom rynkowym, w razie dokonania nieuczciwej praktyki rynkowej konsument, którego interes został zagrożony lub naruszony, może żądać:

1)zaniechania tej praktyki;

2)usunięcia skutków tej praktyki;

3)złożenia jednokrotnego lub wielokrotnego oświadczenia odpowiedniej treści i w odpowiedniej formie;

4)naprawienia wyrządzonej szkody na zasadach ogólnych, w szczególności żądania unieważnienia umowy z obowiązkiem wzajemnego zwrotu świadczeń oraz zwrotu przez przedsiębiorcę kosztów związanych z nabyciem produktu;

5)zasądzenia odpowiedniej sumy pieniężnej na określony cel społeczny związany ze wspieraniem kultury polskiej, ochroną dziedzictwa narodowego lub ochroną konsumentów.

Zgodnie z art. 4 ww. ustawy praktyka rynkowa stosowana przez przedsiębiorców wobec konsumentów jest nieuczciwa, jeżeli jest sprzeczna z dobrymi obyczajami i w istotny sposób zniekształca lub może zniekształcić zachowanie rynkowe przeciętnego konsumenta przed zawarciem umowy dotyczącej produktu, w trakcie jej zawierania lub po jej zawarciu. Tym samym muszą być spełnione dwie nierozerwalnie powiązane ze sobą przesłanki to jest sprzeczność praktyki rynkowej z dobrymi obyczajami, a nad to istotne zniekształcenie decyzji gospodarczej konsumenta. Za nieuczciwą praktykę rynkową uznaje się w szczególności praktykę rynkową wprowadzającą w błąd oraz agresywną praktykę rynkową, a także stosowanie sprzecznego z prawem kodeksu dobrych praktyk, jeżeli działania te spełniają przesłanki określone w ust. 1. (ust. 2 art. 4 ustawy)

Na konsumencie, który dochodzi roszczenia o zaniechanie niedozwolonych działań, spoczywa obowiązek wykazania, że praktyka rynkowa stosowana przez przedsiębiorcę jest nieuczciwa. Natomiast w odniesieniu do praktyk rynkowych wprowadzających w błąd (przez działanie lub zaniechanie) to przedsiębiorca powinien udowodnić, że stosowana przez niego praktyka nie wprowadza w błąd.

Mając powyższe rozważania na uwadze, zdaniem sądu formułowane w pozwie jak i w dalszych pismach procesowych żądania uznania działań opisywanych przez stronę powodową jako nieuczciwe praktyki rynkowe, jak i dalsze roszczenia dotyczące usunięcia skutków praktyk, zobowiązanie do złożenia oświadczenia i naprawienia wyrządzonej szkody były bezpodstawne. Przede wszystkim działań tych nie można uznać za nieuczciwe, a nadto działania te nawet gdyby przyjąć że przesłankę tę spełniają nie mogły w sposób istotny wpłynąć na podjęcie decyzji przez powodów co do realizacji ich uprawnień konsumenckich. Nad to żadne z tych działań nie mogło wprowadzić ich w błąd.

Zdaniem powodów praktyki pozwanego i jego poprzedników prawnych były praktykami wprowadzającymi w błąd, a skierowanie roszczenia do egzekucji bez podjęcia próby wyjaśnienia konsumentowi z czego wynika roszczenie jego zasadność i wysokość oraz niewyjaśnienie kwestii związanych z ubezpieczeniem kredytu stanowi agresywną praktykę rynkową. Powodowie twierdzili, iż praktyka ta mogła wpłynąć na podjęcie przez nich decyzji o zawarciu ugody dotyczącej spłaty roszczenia, spłaty roszczenia czy podjęcia czynności procesowych. Nierzetelność działania pozwanego i nieudzielnie przez niego dostatecznych informacji polegała w ocenie powodów na niepoinformowaniu ich w wezwaniu do zapłaty o tym czy zadłużenie wynosi inną niż podaną w wezwaniu wysokość, czy wierzytelność jest wymagalna, że odpowiedzialność ich jest solidarna, że pominął informację czy roszczenie jest przedawnione, że umowa nie została skutecznie wypowiedziana ani rozwiązana, że bank udzielił im zwłoki. Ponad to zdaniem powodów pozwany pominął istotną dla konsumentów informację, iż oświadczenie o poddaniu się egzekucji na podstawie art. 97 ustawy Prawo bankowe w myśl art. 385 ¹kc nie wiąże konsumentów, gdyż treść ta nie została wynegocjowana indywidualnie. Zdaniem powodów brak tych informacji może doprowadzić do tego, że zastraszeni konsumenci nie występują z powództwem przeciwegzekucyjnym, lecz pod naciskiem uznają roszczenie nieistniejące i przedawnione. Jednocześnie powodowie twierdzili, iż egzekucja roszczenia na podstawie bte wystawionego na podstawie niewiążącego konsumenta oświadczenia o poddaniu się egzekucji stanowi nieuczciwą praktykę rynkową wprowadzającą w błąd.

W ocenie sądu wskazane w pozwie okoliczności: wzywania do zapłaty długu spadkowego spadkobierców nie informując ich o wymagalności roszczenia, przedawnieniu czy ograniczeniu ich odpowiedzialności w przypadku spadkobiercy dziedziczącego z dobrodziejstwem inwentarza czy o skutkach solidarnej odpowiedzialności spadkobierców, nie stanowiły praktyk sprzecznych z dobrymi obyczajami. Nie jest bowiem obowiązkiem wierzyciela, ani nie jest postrzegane jako dobra praktyka informowanie dłużnika o możliwości uchylenia się od spełnienia świadczenia czy to w całości czy w części.

Jednocześnie zdaniem sądu nieuzasadniony jest zarzut niedoinformowania powodów o podstawie roszczeń pozwanego, bowiem ten jak wynika z treści pisma z dnia 18 lutego 2013 roku, poinformował ich o podstawie żądania zapłaty i gotów był do podjęcia rozmów ugodowych. Na marginesie jedynie należy wskazać, iż powódka H. B. (1) wyraziła zgodę jako małżonek kredytobiorcy na zawarcie przedmiotowej umowy, tym samym należy przyjąć iż treść umowy kredytowej jak i jej warunki winny być jej znane.

W piśmie z dnia 21 marca 2014 roku precyzującym żądanie pozwu powodowie wnosili w pkt 1 o nakazanie zaniechania praktyki polegającej na wzywaniu powodów jako spadkobierców kredytobiorcy do zapłaty wierzytelności na podstawie umowy, która nie zawierała postanowień dotyczących spłaty niespłaconej części po rozwiązaniu umowy, przed terminem płatności poszczególnych rat wynikających z harmonogramu spłat, bez wypowiedzeniu umowy kredytu. Powyższych działań pozwanego banku nie można uznać za nieuczciwe praktyki rynkowe bowiem bank wzywając do zapłaty wykonywał swoje uprawnienia jako wierzyciel. Natomiast zarzuty bezpodstawnego czy niezgodnego z umową i nieprawidłowego określenia wysokości zobowiązania na które powołuje się strona powodowa, w przypadku ich zasadności stwarzają ryzyko dla wierzyciela podczas prowadzonego przeciwko dłużnikom postępowania egzekucyjnego i pzeciwegzekucyjnego, gdzie pozwani mogą podnieść zarzuty, iż roszczenie nie powstało, zostało zaspokojone, bądź iż jest przedawnione, czy też co do jego wysokości jest nieuzasadnione.

Również nieuzasadnione było twierdzenie stosowania nieuczciwych praktyk poprzez niepoinformowanie powodów o istnieniu ubezpieczenia na życie kredytobiorcy, bowiem kredyt ten nie był ubezpieczony i warunki umowy takiego ubezpieczenia nie przewidywały. Okoliczność tą potwierdza między innymi treść umowy załączonej do akt sprawy jak i pismo skierowane do (...) Towarzystwa (...), w którym ubezpieczyciel (...)S.A. informuje, iż w dniu 25 października 2006 roku ubezpieczyciel nie był stroną jakiejkolwiek umowy ubezpieczenia na rzecz kredytobiorców (...), natomiast było na podstawie umowy o współpracy zawartej w dniu 1 marca 2007 roku. (pismo k. 201 akt sprawy) Tym samym nieuzasadniony jest zarzut, iż pozwany miał informować czy kredyt jest ubezpieczony czy też nie, nad to obowiązek taki nie wynika ani z ustawy ani z umowy, ani nie jest dobrą praktyką.

Kolejno żądanie zaniechania praktyki polegającej na pomijaniu wykazania, na żądanie osoby wezwanej do zapłaty, że osoba, która podpisała wezwanie do zapłaty była w dacie jego podpisania umocowana do reprezentowania pozwanego, również nie zasługuje na uwzględnienie. Okoliczność ta w żaden sposób nie mogła wpłynąć na podjęcie decyzji powodów nad to nie miała wpływu na kształt ich zobowiązania wobec banku. Powodowie wnieśli również o nakazanie zaniechania praktyki pomijania udzielania spadkobiercom kredytobiorcy informacji o tym, że jeśli zawiadomią pozwanego o tym, że chcą skorzystać z prawa do informacji i dokumentów, to do czasu ich udostępnienia wzywani do zapłaty nie są zobowiązani do zapłaty kwoty, której pozwany się domaga. Zdaniem sądu po pierwsze pozwany nie jest zobowiązany do udzielania takich informacji, poza tym pozwany nie może zostać zobowiązany do zaniechania bądź wstrzymania się od kierowania do dłużnika żądania zapłaty bowiem jest to jego uprawnienie a nie obowiązek, tym samym zachowanie opisane powyżej nie może stanowić nieuczciwej praktyki. Również nakazanie zaniechania praktyki posługiwania się bankowym tytułem egzekucyjnym jest nieuzasadnione bowiem, w ocenie sądu za nieuczciwą praktykę nie może być uznane przewidziane prawem dochodzenie przez wierzyciela wierzytelności, takie działanie nie jest sprzeczne z prawem a przede wszystkim nie godzi w dobre obyczaje. Nie można bowiem traktować jako złego obyczaju podejmowania przez wierzycieli działań w celu egzekwowania roszczeń ani ich egzekwowanie, natomiast z pewnością nagannym zachowaniem jest nie spłacanie długów. Niezależnie od powyższego należy zwrócić uwagę na fakt, iż wniosek o wszczęcie egzekucji pozwany złożył dopiero kilka miesięcy od złożenia wniosku przez powodów o udzielenie informacji dotyczących kredytu.

Zarzuty strony powodowej co do bezpodstawności wystawienia bankowego tytułu co ich zdaniem także wskazywało na stosowanie nieuczciwych praktyk przez pozwanego również były nieuzasadnione. Zgodnie z uchwałą Sądu Najwyższego z dnia 7 maja 2010 r. w sprawie III CZP 18/10 - „ Bank jest uprawniony do wystawienia bankowego tytułu egzekucyjnego przeciwko spadkobiercom dłużnika będącego osobą wymienioną w art. 97 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe (jedn. tekst: Dz.U. z 2002 r. Nr 72, poz. 665 ze zm.). Takiemu bankowemu tytułowi egzekucyjnemu może zostać nadana sądowa klauzula wykonalności.” Realizowanie uprawnień pozwanego wynikających z przepisów ustawy nie jest zachowaniem nieuczciwym czy godzącym w prawa powodów jako dłużników.

Zarzuty odnoszące się do abuzywności niektórych postanowień umowy zwartej przez poprzednika prawnego powodów, nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia przedmiotowego sporu bowiem kwestionowały one istnienie zobowiązania i uzasadniały ewentualne żądanie pozwu oparte na podstawie art. 840 kpc. Dotyczy to również podnoszonego przez stronę powodową zarzutu umocowania pracownika banku prowadzącego rozmowę telefoniczną do dokonywania czynności prawnych w imieniu banku w szczególności do udzielenia zwłoki w spłacie domniemanego zobowiązania.

Na marginesie należy wskazać, iż jak zarzuciła strona pozwana klauzula na którą powodowie się powołali – wpisana w dniu 6 grudnia 2011 roku do rejestru klauzul niedozwolonych Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów pod nr 5604 nie odpowiada treści oświadczenia o poddaniu się egzekucji zastosowanej przez pozwanego. Nad to należy wskazać, iż zgodnie z orzeczeniem Sądu Najwyższego z dnia 19 maja 2010 r. I CZ 121/09 - „Sprawy o uznanie postanowień wzorca umowy za niedozwolone mają charakter majątkowy. Treść art. 922 k.c. nakazuje przyjąć, że uprawnienie do żądania stwierdzenia postanowień wzorca umowy za niedozwolone nie jest prawem w rozumieniu art. 922 § 1 k.c., które z chwilą śmierci przechodzi na spadkobierców”.

Formułując żądanie pozwu jako nieuczciwe praktyki w ocenie sądu powodowie potraktowali działania które nie miały miejsca, a nawet gdyby przyjąć, iż niektóre z tych zdarzeń wystąpiły to nie można ich potraktować jako nieuczciwe praktyki bowiem brak jest przesłanki istotności zniekształcenia decyzji gospodarczej konsumenta. Praktyki te nie mogły w sposób istotny wpłynąć na podjęcie decyzji przez powodów, którzy jako dłużnicy spadkowi są zobowiązani do spełnienia długu i ewentualny brak informacji czy wstrzymanie procesu dochodzenia roszczeń nie mógł wpłynąć na ich sytuację jako dłużników.

Mając powyższe okoliczności na względzie zdaniem sądu powodom w przypadku nieuzasadnionego dochodzenia roszczeń służyło prawo do wniesienia powództwa przeciwegzekucyjnego, a zachowania i działania pozwanego nie stanowiły nieuczciwych praktyk bowiem nie były niezgodne z dobrymi obyczajami ani nie miały istotnego wpływu na podjęcie decyzji przez powodów. Powodowie co do zasady kwestionują zasadność roszczeń pozwanego powołując się na nieistnienie zobowiązania opierając swe twierdzenia na różnych okolicznościach faktycznych i prawnych, tym samym nawet gdyby przyjąć, iż pozwany nie udzielił informacji co od szczegółowego wyliczenia roszczenia, w świetle powyższego nie miało to wpływu na podjęcie przez powodów decyzji co do spełnienia roszczenia.

Mając powyższe okoliczności na uwadze i brak wykazania, iż pozwany bank stosował nieuczciwe praktyki konsumenckie wskazywane w toku postępowania przez stronę powodową, dalsze żądania powodów formułowane w oparciu o przepis art. 12 ustawy o przeciwdziałaniu nieuczciwym praktykom rynkowym to jest żądanie usunięcia skutków praktyk, złożenia oświadczenia czy naprawienia wyrządzonej szkody również były bezpodstawne.

Ponad to w piśmie procesowym z dnia 11 lipca 2014 roku powodowie M. B. i H. B. (1) wnieśli o ustalenie, iż pozwany uznaje, że jest odpowiedzialny za ewentualne szkody wynikłe lub mogące wyniknąć w przyszłości bezpośrednio na skutek wszczęcia przez pozwany bank postępowania windykacyjnego lub egzekucyjnego. Powodowie formułując powyższe żądanie pozwu w oparciu o przepis art. 189 kpc nie wykazali interesu prawnego. „ Interes prawny w rozumieniu art. 189 k.p.c. jest to obiektywna (czyli rzeczywiście istniejąca), a nie tylko hipotetyczna (czyli w subiektywnym odczuciu strony) potrzeba prawna uzyskania wyroku odpowiedniej treści, występująca wówczas, gdy powstała sytuacja rzeczywistego naruszenia albo zagrożenia naruszenia określonej sfery prawnej. Praktycznie rzecz biorąc, interes prawny występuje wtedy, gdy sam skutek, jaki wywoła uprawomocnienie się wyroku ustalającego, zapewni powodowi ochronę jego prawnie chronionych interesów, czyli definitywnie zakończy spór istniejący lub prewencyjnie zapobiegnie powstaniu takiego sporu w przyszłości, a jednocześnie interes ten nie podlega ochronie w drodze innego środka. Z kolei brak interesu prawnego jako przesłanki powództwa z art. 189 k.p.c. zachodzi wówczas, gdy strona nie ma jakiejkolwiek potrzeby ustalania stosunku prawnego lub prawa, gdyż jego sfera prawna nie została ani naruszona, ani zagrożona przez pozwanego.” (Wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 23 maja 2014 r., sygn. akt I ACa 313/13) W ocenie sądu w toku postępowania powodowie nie wykazali, by wskutek wszczęcia postępowania egzekucyjnego ich prawa zostały naruszone lub zagrożone.

Z kolei formułując pierwotne żądanie zapłaty odszkodowania powodowie nie wykazali żadnej z przesłanek odpowiedzialności odszkodowawczej to jest by pozwany bank działaniem swoim wyrządził im jakąkolwiek szkodę. Z drugiej strony zdaniem sądu, żądanie naprawienia szkody z uwagi na brak wykazania przesłanek odpowiedzialności pozwanego w oparciu o przepisy ustawy o przeciwdziałaniu nieuczciwym praktykom rynkowym również jest całkowicie bezpodstawne.

Odnosząc się do żądania rozłożenia na raty roszczeń pozwanego banku wynikających z umowy kredytu, sformułowanego w pkt 5 pozwu z powołaniem się na przepisy art. 320 kpc i 357 ¹ kc oraz art. 5 kc jest nieuzasadnione z uwagi na brak podstaw orzekania w tym zakresie, albowiem rozłożenie należności na raty jest możliwe do uwzględnienia tylko wypadku roszczenia o zapłatę z drugiej strony, a z drugiej strony okoliczności na które powodowie powoływali się, to jest uprzednie udzielenie im przez poprzedników prawnych pozwanego banku informacji, iż roszczenie wygasło, niezależnie od prawdziwości tych twierdzeń, nie uzasadnia zastosowania tej instytucji w oparciu ani o przepis art. 357 ¹ kc, ani o przepis art. 5 kc, albowiem powodowie nie wykazali przesłanki nadzwyczajnej zmiany stosunków, a art. 5 kc nie może stanowić podstawy żądania pozwu.

Z tych wszystkich względów powództwo jako bezpodstawne podlegało oddaleniu w całości.

Na podstawie art. 203 kpc i art. 355 kpc, sąd orzekł jak w pkt I wyroku umarzając postępowanie w zakresie pozwu wniesionego przez powódki I. B. i A. B. (1) wobec jego skutecznego cofnięcia i braku sprzeciwu strony pozwanej w tym zakresie, jak również negatywnych przesłanek o których mowa w art. 203 § 4 kpc.

Sąd odmówił dopuszczenia do udziału w charakterze pełnomocnika procesowego powodów M. B. i H. B. (1)- R. U.podzielając stanowisko strony pozwanej w tym zakresie zawarte w piśmie procesowym z dnia 28 kwietnia 2014 roku. Zdaniem sądu powodowie nie wykazali przesłanek o którym mowa w rat. 87 kpc to jest pozostawania w stałym stosunku zlecenia ze wskazanym pełnomocnikiem, bowiem przedmiot zlecenia w umowie załączonej do pełnomocnictwa został zbyt ogólnikowo określony, a nadto zlecenia dotyczy tylko i wyłącznie spraw związanych ze spadkobraniem po P. B. a przeciwko pozwanemu. Z treści tego pełnomocnictwa jego ogólnikowych jak również szczegółowo określonych czynności nie wynika by obejmowało ono reprezentowanie powodów w sprawach z zakresu art. 12 ustawy o nieuczciwych praktykach rynkowych. Dodatkowo nie wynika z niego by strony pozostawały w stałym stosunku zlecenia. Czynności zdziałane przez tego pełnomocnika powodowie potwierdzili w piśmie z dnia 14 czerwca 2014 orku. (pismo k. 264 akt sprawy)

Na podstawie art. 102 kpc sąd z uwagi na sytuację materialną powodów jak i z uwagi na konsumencki charakter roszczenia postanowił nie obciążać ich kosztami postępowania w sprawie i z tych względów sąd orzekł jak w pkt III wyroku.