Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 listopada 2024 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie, I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący: SSO Ewa Ligoń-Krawczyk

Protokolant: starszy sekretarz sądowy Ewa Kocielnik

po rozpoznaniu w dniu 22 października 2024 r. w Warszawie

na rozprawie sprawy z powództwa Stowarzyszenia (...)

przeciwko (...) S.A. z siedzibą w W.

o ochronę praw autorskich

I.  umarza postępowanie w sprawie co do żądania zapłaty odsetek ustawowych za opóźnienie od kwoty 78.427,37 (siedemdziesiąt osiem tysięcy czterysta dwadzieścia siedem 37/100) złotych za dzień 11 marca 2017 roku,

II.  zasądza od (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz Stowarzyszenia (...) z siedzibą w W. kwotę 1.682.124,37 (jeden milion sześćset osiemdziesiąt dwa tysiące sto dwadzieścia cztery i 37/100) złotych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty 1.603.697 ( jeden milion sześćset trzy tysiące sześćset dziewięćdziesiąt siedem) złotych od dnia 11 marca 2017 roku do dnia zapłaty oraz od kwoty 78.427,37 (siedemdziesiąt osiem tysięcy czterysta dwadzieścia siedem 37/100) złotych od dnia 12 marca 2017 roku do dnia zapłaty,

III.  ustala, że powód wygrał proces w 100% i pozostawia rozliczenie kosztów postępowania referendarzowi sądowemu po uprawomocnieniu się niniejszego wyroku.

Sygn. akt I C 919/23

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 19 listopada 2024 r.

Pozwem z dnia 10 marca 2017 r. Stowarzyszenie (...) z siedzibą w W., zastępowane przez profesjonalnego pełnomocnika, wniosło przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W. o:

1. zasądzenie nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym od pozwanej na rzecz powoda kwoty 1 682 124,37 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 11 marca 2017 r. do dnia zapłaty;

2. zasądzenie od strony pozwanej na rzecz powoda kosztów procesu według norm przepisanych.

W przypadku wniesienia sprzeciwu lub skierowania pozwu do rozpoznania na rozprawie strona powodowa wniosła o:

1. zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kwoty 1 682 124,37 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 11 marca 2017 r. do dnia zapłaty;

2. zasądzenie od strony pozwanej na rzecz powoda kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu strona powodowa wskazała, iż dochodzi zapłaty od pozwanego wynagrodzenia należnego autorom scenariusza i dialogów z tytułu nadawania utworów audiowizualnych w programach telewizyjnych za rok 2015, które to wynagrodzenie regulowane jest umową zawartą między powodem, a pozwanym. Powód dochodzi wynagrodzenia w kwocie 1 603 697 zł na które składa się kwota (...) powiększona o podatek VAT wg stawki 23%. Za 2015 r. pozwany wpłacił powodowi wg stawki (...) kwotę (...) zł netto. Zatem przychody pozwanego można ustalić na poziomie (...) zł. Po zastosowaniu do ww. kwoty stawki (...) przychodów wynikającej z punktu 1,5 umowy z dnia 28 sierpnia 2009 r. w brzmieniu obowiązującym w 2015 r. oraz odjęciu kwoty wpłaconej przez pozwaną do powoda za rok 2015 otrzymujemy kwotę (...)zł. Powód wezwał pozwaną do zapłaty pismem z dnia 16 czerwca 2016 r. wyznaczając termin 7 dni od otrzymania wezwania. Pozwany odebrał wezwanie w dniu 21 czerwca 2016 r., zaś termin na realizację wezwania upłynął w dniu 28 czerwca 2016 r. Roszczenie z tytułu odsetek wyliczone zostało na dzień 10 marca 2017 r. wynosi 78 427,37 zł (pozew – k. 2-24, uzupełnienie braków formalnych – k. 1145).

Zarządzeniem z dnia 28 sierpnia 2017 r. sprawę skierowano do rozpoznania w trybie zwykłym (zarządzenie – k. 1142).

W odpowiedzi na pozew pismem z dnia 30 maja 2017 r. (...) S.A. z siedzibą w W., zastępowany przez profesjonalnego pełnomocnika, wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od strony powodowej na rzecz strony pozwanej obowiązku zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych, powiększonych czterokrotnie ze względu na znaczny stopień skomplikowania sprawy.

W uzasadnieniu strona pozwana wskazała, że spełniła w całości świadczenie wynikające z art. 70 ust. 2 ¹ pkt 3 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, poprzez zapłatę na rzecz (...), zgodnie z wyraźną wolą strony powodowej, w konsekwencji obowiązek świadczenia wygasł. Niezależnie od powyższego, sama treść umowy z dnia 28 sierpnia 2009 r. prowadzi do wniosku, że pozwany został zwolniony z długu zgodnie z treścią 1.5 umowy. Nadto na mocy § 3 ust. 6 umowy z dnia 10 marca 2010 r. zawartej między (...) i (...), za zgodą (...) doszło do przejęcia długu (...) w zakresie wynagrodzenia wynikającego z art. 70 ust. 2 ¹ pkt 3 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych przez nowego dłużnika, którym jest (...). W ocenie pozwanego, w stanie faktycznym sprawy nie doszło do spełnienia przesłanek aktualizujących obowiązek podjęcia negocjacji przez (...) z (...), w sprawie zapłaty objętej żądaniem pozwu, ponieważ nie doszło do rozwiązania umowy między (...) i (...), ani też nie doszło do sytuacji, w której (...) nie mogłoby wyegzekwować wynagrodzenia od (...). Ponad to zdaniem pozwanego strona powodowa nie jest uprawniona do reprezentowania osób, które rzekomo powierzyły jej zbiorowy zarząd prawami autorskimi na mocy indywidualnie zawieranych umów. Co więcej, wysokość żądanego wynagrodzenia nie jest zgodna z zasadami wynikającymi z art. 70 ust. 2 ¹ pkt 3 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Pozwany zarzucił, że strona powodowa nie wykazała swojego uprawnienia do reprezentacji twórców zagranicznych, jak również żąda wynagrodzenia ryczałtowego, choć brak podstaw do tego, aby taki sposób wynagrodzenia zastosować (odpowiedź na pozew – k. 1181-1201).

Powód w replice na odpowiedź na pozew z dnia 9 lipca 2019 r. podtrzymał wszelkie twierdzenia oraz wnioski (replika na odpowiedź na pozew – k. 1280-1295).

Pozwany w piśmie przygotowawczym z dnia 2 września 2019 r. podtrzymał dotychczasowe stanowisko w sprawie (pismo przygotowawcze – k. 1303-1307).

Do zamknięcia rozprawy strony nie zmieniły stanowisk w sprawie (protokół – k. 1479-1480).

Wyrokiem z dnia 15 marca 2022 r. wydanym w sprawie o sygn. akt I C 650/19 Sąd Okręgowy w Warszawie:

I. zasądził od (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz Stowarzyszenia (...) z siedzibą w W. kwotę 1.682.124,37 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty 1.603.697 zł od dnia 11 marca 2017 roku do dnia zapłaty oraz od kwoty 78.427,37 zł od dnia 12 marca 2017 roku do dnia zapłaty,

II. oddalił powództwo w pozostałym zakresie,

III. zasądził od (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz Stowarzyszenia (...) z siedzibą w W. kwotę 94.924 zł tytułem zwrotu kosztów procesu (wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 15 marca 2022 r., sygn. akt I C 650/19 – k. 1482).

Apelację od powyższego wyroku złożył pozwany zaskarżając go w całości. Pozwany zarzucił zaskarżonemu orzeczeniu:

1. Mające istotny wpływ na wynik sprawy naruszenie przepisów postępowania, tj.:

1.1.Nierozpoznanie istotny sprawy, przez wydanie orzeczenia bez zbadania merytorycznego zarzutów Strony Pozwanej dotyczących elementarnych zasada wynagrodzenia inkasowanego przez organizacje zbiorowego zarządzania prawami autorskimi, w postaci ustalenia sposobu i zakres korzystania z repertuaru reprezentowanego przez organizację;

1.2 Nieważność postępowania na skutek naruszenia art. 214 § 1 k.p.c. w zw. z art. 15zzsx ustawy o zwalczaniu Coyid-191, czego konsekwencją jest pozbawienia Strony Pozwanej możliwości jej praw (art. 379 pkt 5 k.p.c.) na skutek braku możliwości udziału w rozprawie w dniu 6 listopada 2020 r. i braku możliwości przesłuchania świadków, których zeznania Sąd I instancji uznał za podstawę do wydania wyroku w niniejszej sprawie;

1.3 Naruszenie art. 233 § 1 k.p.c.;

1.4 Naruszenie art. 235 k.p.c. w zw. z art. 227 k.p.c.;

1.5 Naruszenie art. 237 k.p.c. w związku z art. 214 k.p.c.;

1.6 Naruszenie art. 245 k.p.c.;

2. Naruszenie prawa materialnego, to jest:

2.1. Naruszenie art. 110 pr. aut.;

2.2 Naruszenie prawa materialnego, art. 65 k.c. w zw. z art. 3531 k.c.;

2.3 Naruszenie prawa materialnego, art. 65 k.c. w zw. z art. 3531 k.c.;

2.4 Naruszenie art. 38 k.c. w związku z art. 11 ustawy Prawo o stowarzyszeniach;

2.5 Naruszenie art. 39 pkt 1) ustawy o Krajowym Rejestrze Sądowy.

Podnosząc powyższe zarzuty pozwana wniosła o uchylenie wyroku w całości, zniesienie postępowanie w całości i przekazanie sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania na skutek nieważności zgodnie z art. 386 § 2 k.p.c.; ewentualnie, w przypadku uznania, iż Sąd I instancji nie rozpoznał istoty sprawy lub w razie uznania, że wydanie wyroku wymaga przeprowadzenia postępowania dowodowego wniosła o uchylenie wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji, zgodnie z art. 386 § 4 k.p.c.

Z najdalej posuniętej ostrożności procesowej, w przypadku nieuwzględnienia powyższych wniosków, strona pozwana wniosła ewentualnie o zmianę wyroku i oddalenie powództwa w całości. Strona pozwana wniosła o zasądzenie od Strony Powodowej na rzecz Strony Pozwanej kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych, za I i II instancję (apelacja strony pozwanej od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 15 marca 2022 r., sygn. akt I C 650/19 – k. 1510-1525).

W odpowiedzi na apelację strona powodowa wniosła o jej oddalenie i zasądzenie kosztów postępowania apelacyjnego (odpowiedź na apelację – k. 1546-1554v).

Wyrokiem z dnia 5 czerwca 2023 r. wydanym w sprawie o sygn. akt I ACa 753/22 Sąd Apelacyjny w Warszawie uchylił zaskarżony wyrok, zniósł postępowanie dnia 6 listopada 2020 r. i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Warszawie, pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach postępowania apelacyjnego.

W uzasadnieniu ww. wyrok Sąd II instancji wskazał, iż apelacja pozwanego okazała się uzasadniona w zakresie w jakim zarzuciła nieważność postępowania z powodu pozbawienia pozwanego możliwości obrony swych praw poprzez pozbawienie pełnomocnika pozwanego udziału w rozprawie z dnia 6 listopada 2020 r., na której odbyło się przesłuchanie istotnych w sprawie świadków.

Sąd Apelacyjny przyznał rację pozwanemu, iż w okresie, gdy Sąd Okręgowy przeprowadził dnia 6 listopada 2020 r. rozprawę występowała od połowy października 2020 r. sytuacja wzmożonych zachorowań na COVID-19 (fakty powszechnie znane, wynikające też z doświadczenia życiowego), gdy od 23 października 2020 r. całe terytorium kraju zostało ogłoszone tzw. „czerwoną strefą”, a na mocy kolejnych rozporządzeń wprowadzano od 24 października 2020 r. ograniczenia w swobodnym dostępie do usług, gastronomii, dóbr kultury, ograniczono działalność sklepów itp., w tym m.in. na mocy rozporządzenia z 6 listopada 2020 r. (Dz. U. 2020, poz. 1972) ponownie zamknięto hotele, restauracje, i placówki gastronomiczne, centra kultury, baseny, kluby, centra handlowe oraz limitowano ilość osób mogących przebywać w sklepach. Podał również, że pomimo powyższego Sąd Okręgowy nie uwzględnił wniosku strony pozwanej o odroczenie rozprawy, zaś pełnomocnik powoda nie oponował przesłuchaniu świadków. Na rozprawie pod nieobecność pełnomocnika strony pozwanej, którą Sąd II instancji ocenił jako usprawiedliwioną w opisanych okolicznościach, przeprowadzone zostały istotne dowody w postaci zeznań świadków zgłoszonych przez stronę powodową i Sąd I instancji czynił w oparciu o te dowody istotne w sprawie ustalenia faktyczne, a strona pozwana, nie tylko wobec nieobecności w czasie ich przesłuchania, ale wskutek dalszych decyzji procesowych sądu orzekającego nie miała możliwości udziału w przesłuchaniu świadków i wykazywania swych racji.

Nadto, Sąd Odwoławczy stwierdził, iż wobec uniemożliwienia stronie pozwanej (w następstwie naruszenia art. 214 k.p.c.) udziału w rozprawie, na której przeprowadzono istotne w sprawie dowody, a także nieuwzględnienia jej wniosku o uzupełniające przesłuchanie świadków, doszło do pozbawienie strony pozwanej możliwości osobistej realizacji wynikającego z art. 45 Konstytucji RP oraz przepisów Kodeksu postępowania cywilnego w procesie cywilnym prawa do udziału strony w rozprawie – prawa do bycia wysłuchanym przez Sąd.

Przyjmując, że doszło do pozbawienia pozwanego możności obrony jego praw Sąd Apelacyjny stwierdził nieważność postępowania w zakresie rozprawy przeprowadzonej w dniu 6 listopada 2020 r. oraz uchylił zaskarżony wyrok, a sprawę przekazał do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu (wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 5 czerwca 2023 r., sygn. akt I ACa 753/22 – k. 1576; uzasadnienie wyroku z dnia 5 czerwca 2023 r., sygn. akt I ACa 753/22 – k. 1577-1584v).

Po przekazaniu sprawy do ponownego rozpoznania tut. Sądowi pismem z dnia 27 września 2023 r. (data stempla pocztowego) strona powodowa zmodyfikowała żądanie pozwu w ten sposób, że cofnęła pozew ze zrzeczeniem się roszczenia w zakresie odsetek od kwoty 78 427,37 zł za dzień 11 marca 2017 r., a w pozostałym zakresie podtrzymała żądanie pozwu oraz wniosła o zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów postępowania apelacyjnego (pismo procesowe powoda z dnia 27 września 2023 r. – k. 1603-1604v).

Strona pozwana w piśmie z dnia 9 października 2023 r. (data stempla pocztowego) podtrzymała w całości swoje dotychczasowe stanowisko w sprawie wnosząc o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych, za I i II instancję, w szczególności w konsekwencji uchylenia wyroku Sądu I instancji na skutek nieważności postępowania (stanowisko procesowe strony pozwanej z dnia 9 października 2023 r. – k. 1606-1613).

Postanowieniem z dnia 14 marca 2024 r. wydanym pod sygn. akt I Co 77/24 tut. Sąd oddalił wniosek pozwanego z dnia 19 lutego 2024 r. (data stempla pocztowego) o wyłączenie Sędziego Ewy Ligoń-Krawczyk od rozpoznawania sprawy (wniosek o wyłączenie Sędziego – k. 1658-1662; oświadczenie Sędziego Ewy Ligoń-Krawczyk – k. 1664; postanowienie z dnia 14 marca 2024 r., sygn. akt I Co 77/24 – k. 1667).

Wniesione przez pozwanego w dniu 14 maja 2024 r. (data stempla pocztowego) zażalenie na powyższe orzeczenie zostało oddalone postanowieniem Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 26 sierpnia 2024 r. wydanym pod sygn. akt I Cz 19/24 (zażalenie strony pozwanej z dnia 14 maja 2024 r. – k. 1691-1698; postanowienie z dnia 26 sierpnia 2024 r., sygn. akt I Cz 19/24 – k. 1714).

Do czasu zamknięcia rozprawy stanowiska stron nie uległy zmianie (pismo procesowe powoda z dnia 20 lutego 2024 r. (data stempla pocztowego) – k. 1623-1626; pismo procesowe strony pozwanej z wnioskami dowodowymi z dnia 20 lutego 2024 r. (data stempla pocztowego) – k. 1635-1637v; protokół z rozprawy z dnia 22 października 2024 r. – k. 1722-1723).

Ponownie rozpoznając sprawę Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Stowarzyszenie (...) jest organizacją twórców filmowych oraz innych podmiotów, których działalność związana jest z twórczością filmową, powstałą w celu reprezentowania ich interesów zawodowych, twórczych i wynikających z ochrony w zakresie prawa autorskiego i praw pokrewnych, a także w celu udzielenia członkom stowarzyszenia różnorakiej pomocy prawnej, socjalnej i organizacyjnej. Zgodnie z § 17 ust. 3 statutu w sprawach dotyczących zbiorowego zarządu prawami autorskimi lub pokrewnymi dyrektor (...) jest upoważniony do reprezentowania stowarzyszenia. Ponadto stosownie do § 50 ust. 3 do dokonywania czynności prawnych we wszystkich sprawach związanych ze sprawowaniem przez stowarzyszenie zbiorowego zarządu prawami autorskimi i prawami pokrewnymi upoważniony jest dyrektor (...).

(dowód: statut k. 37-51)

Decyzją Ministra Kultury z dnia 28 lutego 2003 r. Stowarzyszeniu (...) zezwolono na zbiorowe zarządzanie: (I) prawami autorskimi do utworów audiowizualnych na polach eksploatacji: utrwalanie, zwielokrotnianie określoną techniką, w tym techniką zapisu magnetycznego oraz techniką cyfrową, wprowadzanie do obrotu, wprowadzanie do pamięci komputera, publiczne odtwarzanie, wyświetlanie, najem, użyczenie, nadawanie za pomocą wizji lub fonii przewodowej albo bezprzewodowej przez stację naziemną oraz nadawanie za pośrednictwem satelity, reemitowanie, publiczne udostępnianie utworu w taki sposób, aby każdy mógł mieć do niego dostęp w miejscu i w czasie przez siebie wybranym; (II) prawami pokrewnymi przysługującymi producentom utworów audiowizualnych do wideogramów na następujących polach eksploatacji: zwielokrotnianie określoną techniką, wprowadzanie do obrotu, najem, użyczenie, odtwarzanie, nadawanie za pomocą wizji lub fonii przewodowej albo bezprzewodowej przez stację naziemną oraz nadawanie za pośrednictwem satelity, reemitowanie, reemitowanie, publiczne udostępnianie utworu w taki sposób, aby każdy mógł mieć do niego dostęp w miejscu i w czasie przez siebie wybranym.

(dowód: decyzja k. 54-55)

(...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. rozpowszechnia programy telewizyjne pod nazwą: (...), (...) (...)

(dowód: koncesje k. 57-131)

W dniu 28 sierpnia 2009 r. (...) S.A. z siedzibą w W. zawarła ze Stowarzyszeniem (...) umowę generalną. Umowa obejmowała m.in. wszystkich twórców audiowizualnych, za wyjątkiem twórców utworów słownych, muzycznych, słowno-muzycznych i choreograficznych w utworze audiowizualnym, jak również tłumaczy dialogów (pkt 1.4). W umowie strony postanowiły, iż z uwagi na to, że twórcy scenariusza utworu audiowizualnego są reprezentowani w części przez (...), a w części przez Stowarzyszenie (...), z którym (...) łączy umowa, na mocy której (...) pobiera wynagrodzenie dla twórców scenariusza utworu audiowizualnego, (...) będzie pobierać wynagrodzenie z części wynagrodzenia przekazywanego przez (...) do (...). (...) oświadczyło, że wiąże go pisemne porozumienie w tym przedmiocie z (...), które określa zasady wyodrębnienia tego wynagrodzenia z całości wynagrodzeń przekazywanych przez (...) do (...) za nadania i zasady jego wypłaty do (...). W przypadku wygaśnięcia umowy pomiędzy (...) a (...) lub gdy (...) nie będzie mogło wyegzekwować wskazanej wyżej należności od (...), strony podejmą negocjacje umowy, przy czym łączne wynagrodzenie obejmujące także scenarzystów reprezentowanych przez (...), o którym mowa w punkcie 2.1. nie przekroczy (...) przychodów (...), o których mowa w pkt 2.1 (pkt 1.5 umowy). Stosownie do pkt 2.1. umowy wynagrodzenie dla współtwórców utworów audiowizualnych objętych umową z tytułu nadawania określonego w pkt 1.1 i 1.2 umowy, strony ustaliły w formie ryczałtu w wysokości (...) wszystkich przychodów (...) związanych z działalnością nadawcy, w tym reklam, uzyskanych środków publicznych, ogłoszeń, sprzedaży czasu antenowego, komunikatów, umów barterowych, programów sponsorowanych, usług audiotekstowych oraz innych przychodów związanych bezpośrednio z działalnością nadawczą (...).

(dowód: umowa generalna k. 134-139)

Aneksem z dnia 9 lutego 2010 r. do umowy generalnej z dnia 28 sierpnia 2009 r. strony zmieniły treść punktu 4.2 umowy generalnej w ten sposób, że wynagrodzenie wskazane w pkt 2 oraz 4.3 nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, nie zawiera podatku VAT, zaś wynagrodzenie ulegnie podwyższeniu o kwotę podatku VAT wedle właściwe stawki, jeżeli uprawniony organ wyda na wniosek (...) w trybie przepisów ustawy Ordynacja Podatkowa interpretację indywidualną, z której wynikać będzie, że udzielenie przez (...) licencji z niniejszej umowy podlega opodatkowaniu podatkiem VAT i interpretacja ta zostanie zastosowana przez organ podatkowy lub też organ podatkowy wyda decyzję lub inny dokument urzędowy w toku toczącego się postępowania podatkowego, w której przyjmie, że udzielenie przez (...) licencji z niniejszej umowy podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

(dowód: aneks do umowy k. 140-141)

Aneksem nr (...) z dnia 12 lutego 2016 r. do umowy generalnej z dnia 28 sierpnia 2009 r. strony zmieniły brzmienie pkt 1.4 umowy na: „Niniejsza umowa obejmuje wszystkich twórców utworów audiowizualnych, za wyjątkiem twórców utworów słownych, muzycznych, słowno-muzycznych i choreograficznych w utworze audiowizualnym, jak również nie obejmuje tłumaczy dialogów, z zastrzeżeniem, że (...) na podstawie niniejszej umowy – pobiera jednak wynagrodzenia na rzecz twórców utworów słownych będących współautorami utworu audiowizualnego (autorów scenariusza i dialogów), których (...) reprezentuje na mocy powierzenia praw w zarząd lub umów dotyczących reprezentacji z zagranicznymi organizacjami oraz twórców nie mających obywatelstwa polskiego, którzy nie powierzyli swoich praw żadnej organizacji zbiorowego zarządzania”. Na mocy aneksu uchylono pkt 1.5 umowy generalnej.

(dowód: aneks k. 142-144)

Pismem z dnia 8 kwietnia 2016 r. (...) zwróciło się do (...) z pytaniem czy umowa (...) z (...) obecna bądź poprzednio obowiązująca obejmuje wynagrodzenie dla scenarzystów polskich, którzy powierzyli swoje prawa (...) oraz scenarzystów zagranicznych z tytułu nadań utworów audiowizualnych w programach (...) w okresie od 1 stycznia 2015 r., a także czy (...) przekazał wynagrodzenie do (...) z tytułu i za okres o którym mowa powyżej.

(dowód: pismo k. 147)

(...) w odpowiedzi z dnia 19 kwietnia 2016 r. na pismo (...) z dnia 8 kwietnia 2016 r. wskazało, że umowa łącząca (...) z (...) S.A. począwszy od 1 stycznia 2015 r. obejmuje wyłącznie prawa (...)

(dowód: pismo k. 149)

Pismem z dnia 16 czerwca 2016 r. Stowarzyszenie (...) wezwało (...) S.A. z siedzibą w W. do zapłaty kwoty 2 726 284,91 zł w terminie 7 dni od otrzymania pisma, tytułem wynagrodzenia o którym mowa w art. 70 ust. 2 ¹ pkt 3 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych dla twórców utworów słownych będących współtwórcami utworu audiowizualnego (autorów scenariusza i dialogów), których (...) reprezentuje na mocy powierzenia praw w zarząd lub umów dotyczących reprezentacji z zagranicznymi organizacjami oraz twórców nie mających obywatelstwa polskiego, którzy nie powierzyli swoich praw żadnej organizacji zbiorowego zarządzania, za korzystanie z utworów audiowizualnych na polu nadawania w programach (...) S.A. w 2015 r. Pismo doręczone zostało (...) S.A. w dniu 21 czerwca 2016 r.

(dowód: wezwanie do zapłaty k. 156-157, potwierdzenie odbioru k. 159-160)

Aneksem nr (...) z dnia 29 czerwca 2015 r. do umowy licencyjnej zawartej w dniu 10 marca 2010 r. pomiędzy Stowarzyszeniem (...) a (...) S.A., ze skutkiem od 1 stycznia 2015 r. dodano w § 2 ustęp 3 o treści „ W odniesieniu do utworów słownych (scenariuszy i innych utworów literackich) w utworach audiowizualnych (...) reprezentuje prawa autorskie wszystkich twórców mających polskie obywatelstwo, z wyłączeniem praw twórców, którzy powierzyli prawa autorskie w zarząd innej organizacji zbiorowo zarządzającej tymi prawami”.

(dowód: aneks k. 1228-1229)

W odpowiedzi z dnia 14 września 2016 r. na wezwanie do zapłaty, (...) S.A. wskazało, iż nie widzi żadnych podstaw prawnych do zapłaty na rzecz (...) kwoty w wysokości 2 726 284,91 zł tytułem wynagrodzenia na rzecz scenarzystów reprezentowanych przez (...) za rok 2015.

(dowód: pismo k. 162-163)

Do końca roku 2014 (...) pobierał od (...) S.A. wynagrodzenie na rzecz scenarzystów, których nie reprezentował, które to wynagrodzenie następnie rozliczał z (...) na podstawie porozumienia zawartego na okres nieoznaczony z możliwością wypowiedzenia, z zachowaniem półrocznego okresu wypowiedzenia i skutkiem na koniec roku kalendarzowego. Porozumienie przestało obowiązywać od roku 2015 r., a (...) S.A. został poinformowany w październiku 2015 roku o rozwiązaniu porozumienia oraz konieczności rozliczenia się z wynagrodzenia także z (...).

(dowód: porozumienie k. 1432-1433, zeznania świadka H. S. protokół k. 1360-1361v – 00:02:54-00:47:59, zeznania świadka S. B. protokół k. 1620v-1621v – 00:15:23-00:44:28, zeznania świadka P. C. protokół k. 1621v-1622 – 00:00:38-00:37:46; zeznania świadka J. P. protokół k. 1404-1406 – 00:12:37-01:10:20, zeznania świadka M. C. protokół k. 1406-1407 – 01:10:20-01:31:51)

W 2015 r. (...) pobierał od (...) S.A wynagrodzenie na rzecz scenarzystów reprezentowanych tylko przez siebie.

(dowód: pismo k. 149, zeznania świadka S. B. protokół k. 1620v-1621v – 00:15:23-00:44:28, zeznania świadka P. C. protokół k. 1621v-1622 – 00:00:38-00:37:46; K. S. protokół .k. 1360-1361v – 00:02:54-00:47:59)

(...) nie pobrał od (...) S.A. wynagrodzenia na rzecz scenarzystów reprezentowanych przez (...) za rok 2015.

(dowód: pismo k. 149, zeznania świadka H. S. protokół .k. 1360-1361v – 00:02:54-00:47:59, zeznania świadka S. B. protokół k. 1620v-1621v – 00:15:23-00:44:28, zeznania świadka P. C. protokół k. 1621v-1622 – 00:00:38-00:37:46)

(...) S.A. nie uregulował wynagrodzeń dla scenarzystów reprezentowanych przez (...) za nadania w 2015 r.

(dowód: zeznania świadka P. C. protokół k. 1621v-1622 – 00:00:38-00:37:46;)

W okresie od 1 stycznia 2015 r. do 31 grudnia 2015 r. (...) S.A. eksploatował prawa przysługujące autorom scenariusza i dialogów reprezentowanym przez powoda na polu nagrań.

(bezsporne, nadto dowód: raporty emisyjne k. 132, zestawienie utworów audiowizualnych nadawanych przez (...) k. 896-1140)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie okoliczności między stronami bezspornych, jak również złożonych do akt sprawy dokumentów. Sąd w całości dał wiarę dokumentom wymienionym w stanie faktycznym, bowiem żadna ze stron nie kwestionowała ich autentyczności, a Sąd nie miał podstaw do kwestionowania ich wiarygodności bądź zawartej w nich treści z urzędu.

Sąd ustalając stan faktyczny oparł się również na zeznaniach świadków H. S., J. P., M. C. oraz ponownie przesłuchanych świadków S. B. i P. C.. W ocenie Sądu należało dać wiarę zeznaniom ww. świadków w całości. Zeznania świadków H. S., S. B., P. C. oraz M. C. pozostają ze sobą w zgodzie jak również korespondują z pozostałym zgormadzonym w sprawie materiałem dowodowym w postaci dokumentów. Jednocześnie w ocenie sądu ponowne przesłuchanie świadków S. B. i P. C. nie dały podstaw do poczynienia nowych, odmiennych niż ustaleń faktycznych niż te, które legły u podstaw uchylonego rozstrzygnięcia. Co kluczowe, pełnomocnik strony pozwanej nie tylko uczestniczył w przesłuchaniu tychże świadków, co również zadawał im liczne pytania. W rezultacie powyższego zeznania ponownie przesłuchiwanych świadków, którzy odpowiadali na pytania pełnomocnika strony pozwanej trwały w przypadku pierwszego świadka – S. B., około 20 minut, a w przypadku drugiego świadka – P. C., około 30 minut. Dyscyplinowanie pełnomocnika pozwanego w czasie rozprawy w dniu 7 lutego 2024 r. przez Przewodniczącego – co zostało przez pełnomocnika pozwanego błędnie odczytane jako uniemożliwienie mu zadawania pytań świadkowi S. B. w związku z czym na kolejnej rozprawie, w dniu 22 października 2024 r., złożył zastrzeżenie do protokołu w trybie art. 162 k.p.c. (k. 1722) – stanowiło w istocie korzystanie przez sąd z uprawnienia wynikającego z art. 212 § 1 k.p.c. Nie powinno przy tym umknąć uwadze, że skoro postępowanie w tej sprawie toczy się ponad 7 lat, materiał dowodowy stanowią głównie dowody z dokumentów, a jedna ze stron postępowania systematycznie składa nowe i ponawia już rozpoznane wnioski dowodowe to sąd podejmował działania zmierzające do nieprzedłużania postępowania dowodowego, a w szczególności dbał o to, aby zadawane świadkom pytania były merytoryczne, związane z istotą sporu i niepowielane, a dopuszczane i przeprowadzane w sprawie dowody istotne dla rozstrzygnięcia sprawy, a w konsekwencji niezmierzające jedynie do przedłużenia postępowania. W tym miejscu należy również wskazać, iż stanowisko strony pozwanej, jakoby przesłuchanie świadka S. B. zostało przerwane, a zadawanie pytań uniemożliwione stanowi de facto jedynie umyślne wykorzystywanie uprawnień procesowych przez pełnomocnika strony pozwanej celem uniemożliwienia prawidłowego – sprawnego, toku procesu. Nie może bowiem umknąć uwadze, że pełnomocnik ten ani nie wnosił o dalsze przesłuchanie świadka S. B. ani nie zgłaszał zastrzeżeń do protokołu na rozprawie w dniu 7 lutego 2024 r. Dokonał tego dopiero na rozprawie w dniu 22 października 2024 r. próbując stworzyć tym samym – w ocenie Sądu kategorycznie bezzasadną – podstawę do formułowania zarzutów apelacji. Takie postępowanie jest w istocie nieuczciwe i stanowi nadużycie w rozumieniu art. 4 ¹ k.p.c. nie tylko wobec Sądu, ale również i przede wszystkim wobec przeciwnika procesowego pozwanego – powoda, który od ponad 7 lat próbuje odzyskać należne mu środki.

Sąd jedynie częściowo uwzględnił zeznania świadka J. P.. Sąd nie dał wiary zeznaniom świadka J. P. w zakresie w jakim ten relacjonował, iż wynagrodzenie na rzecz scenarzystów reprezentowanych przez (...) za rok 2015 zostało przez (...) uiszczone. Zeznania takie pozostają w sprzeczności z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, w szczególności zeznaniami świadków i dowodami z dokumentów.

Na rozprawie w dniu 18 lutego 2022 r. Sąd na podstawie art. 235 ² § 1 pkt 2 k.p.c. oddalił wniosek strony pozwanej o zobowiązanie strony powodowej do złożenia oświadczenia o wysokości pobranych od (...) jako repartycji od (...) na rzecz scenarzystów reprezentowanych przez stronę powodową za lata 2014, 2013, 2012 oraz przedłożenia dokumentów potwierdzających wysokość pobranych należności, wraz z podstawą jej obliczenia. W ocenie Sądu wniosek ten i okoliczności mające zostać nim wykazane pozostają bez znaczenia dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy, która dotyczy wynagrodzenia należnego (...) od (...) S.A. za rok 2015 r. i nie jest w żaden sposób powiązana z wynagrodzeniem za lata 2012-2014 r. będącym w zasadzie rozliczeniem między (...), a (...). Wniosek taki w ocenie Sądu jest nieistotny dla rozstrzygnięcia sprawy. Taką samą decyzję tut. Sąd podjął na rozprawie w dniu 22 października 2024 r. co do tożsamych wniosków zawartych w punktach 4.2. oraz 4.3. (k. 1607) w piśmie strony pozwanej z dnia 9 października 2023 r. (data stempla pocztowego). Ponadto, Sąd oddalił na podstawie art. 235 ² § 1 pkt 5 k.p.c. zawarty w punkcie 4.1. tegoż pisma wniosek strony pozwanej o dopuszczenie dowodu z zeznań świadków M. C. i J. P.. Sąd Apelacyjny w Warszawie zniósł bowiem postępowanie jedynie w zakresie rozprawy przeprowadzonej w dniu 6 listopada 2020 r., na której Sąd dopuścił i przeprowadził dowód z zeznań świadków S. B. i P. C.. Tym samym koniecznym było ponowne przesłuchanie wyłącznie tychże świadków. W pozostałym zakresie zaś Sąd mógł korzystać z już znajdującego się w aktach sprawy materiału dowodowego, a co za tym idzie ponowne jego dopuszczanie i przeprowadzanie – tak jak właśnie w przypadku zeznań świadka M. C. i J. P., zmierzałoby jedynie do przedłużenia postępowania.

Po ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Po skierowaniu sprawy do ponownego rozpoznania strona powodowa pismem z dnia 27 września 2023 r. (data stempla pocztowego) cofnęła pozew ze zrzeczeniem się roszczenia w zakresie odsetek od kwoty 78 427,37 zł za dzień 11 marca 2017 r., a w pozostałym zakresie podtrzymała żądanie pozwu oraz wniosła o zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów postępowania apelacyjnego (k. 1603-1604v).

Wobec powyższego w pierwszej kolejności Sąd badał zasadność i dopuszczalność cofnięcia powództwa w ww. zakresie.

Zgodnie z art. 355 § 1 k.p.c. Sąd wydaje postanowienie o umorzeniu postępowania, jeżeli powód cofnął ze skutkiem prawnym pozew lub jeżeli wydanie wyroku stało się z innych przyczyn zbędne lub niedopuszczalne. Stosownie do treści art. 203 § 1 k.p.c. pozew może być cofnięty bez zezwolenia pozwanego aż do rozpoczęcia rozprawy, a jeżeli z cofnięciem połączone jest zrzeczenie się roszczenia – aż do wydania wyroku, zaś zgodnie z § 4 przywołanego przepisu Sąd może uznać za niedopuszczalne cofnięcie pozwu, zrzeczenie się lub ograniczenie roszczenia tylko wtedy, gdy okoliczności sprawy wskazują, że wymienione czynności są sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierzają do obejścia prawa.

Oceniając częściowe cofnięcie pozwu ze zrzeczeniem się roszczenia dokonane przez powoda z punktu widzenia przesłanek zawartych w art. 203 § 1 - 4 k.p.c. tut. Sąd nie dopatrzył się, aby czynność ta była sprzeczna z prawem lub zasadami współżycia społecznego lub by zmierzała do obejścia prawa – zostało ono dokonane zaraz po przekazaniu sprawy Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania i odnosiło się do części roszczenia oddalonego uchylonym rozstrzygnięciem. Wobec powyższego postępowanie podlegało umorzeniu co do żądania zapłaty odsetek ustawowych za opóźnienie od kwoty 78 427,37 zł za dzień 11 marca 2017 r. – o czym orzeczono w punkcie I. sentencji wyroku.

Wskutek częściowego cofnięcia powództwa strona powodowa ostatecznie domagała się zasądzenia od pozwanej spółki wynagrodzenia należnego autorom scenariusza i dialogów z tytułu nadawania utworów audiowizualnych w programach telewizyjnych za rok 2015 w kwocie 1 603 697 zł oraz skapitalizowanych odsetek w kwocie 78 427,37 zł.

Zgodnie z art. 70 ust. 2 ¹ ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (t.j. Dz. U. z 2016 r. poz. 666 z późn. zm., dalej: prawo autorskie) współtwórcy utworu audiowizualnego oraz artyści wykonawcy są uprawnieni do: 1) wynagrodzenia proporcjonalnego do wpływów z tytułu wyświetlania utworu audiowizualnego w kinach; 2) stosownego wynagrodzenia z tytułu najmu egzemplarzy utworów audiowizualnych i ich publicznego odtwarzania; 3) stosownego wynagrodzenia z tytułu nadawania utworu w telewizji lub poprzez inne środki publicznego udostępniania utworów; 4) stosownego wynagrodzenia z tytułu reprodukowania utworu audiowizualnego na egzemplarzu przeznaczonym do własnego użytku osobistego. Jak stanowi ust. 3 art. 70 ww. ustawy korzystający z utworu audiowizualnego wypłaca wynagrodzenie, o którym mowa w ust. 2 ¹ , za pośrednictwem właściwej organizacji zbiorowego zarządzania prawami autorskimi lub prawami pokrewnymi.

Przeprowadzone w niniejszej sprawie postępowanie dowodowe i ustalony stan faktyczny wskazują, że Stowarzyszenie (...) posiada zezwolenie na zbiorowe zarządzanie prawami autorskimi do utworów audiowizualnych. Strony niniejszego postępowania łączy umowa generalna z dnia 28 sierpnia 2009 r., w której strony postanowiły, iż z uwagi na to, że twórcy scenariusza utworu audiowizualnego są reprezentowani w części przez (...), a w części przez Stowarzyszenie (...), z którym (...) łączy umowa, na mocy której (...) pobiera wynagrodzenie dla twórców scenariusza utworu audiowizualnego, (...) będzie pobierać wynagrodzenie z części wynagrodzenia przekazywanego przez (...) do (...), na mocy pisemnego porozumienia z (...). Umowa zastrzegała, że w przypadku wygaśnięcia umowy pomiędzy (...) a (...) lub gdy (...) nie będzie mogło wyegzekwować wskazanej wyżej należności od (...), strony podejmą negocjacje umowy, przy czym łączne wynagrodzenie obejmujące także scenarzystów reprezentowanych przez (...), nie przekroczy (...) przychodów (...). Wynagrodzenie dla współtwórców utworów audiowizualnych objętych umową strony ustaliły w formie ryczałtu w wysokości (...) wszystkich przychodów (...) związanych z działalnością nadawcy.

W wykonaniu postanowień powyższej umowy oraz porozumienia łączącego (...) oraz (...), do końca roku 2014 (...) pobierał od (...) S.A. wynagrodzenie na rzecz scenarzystów, których nie reprezentował, które to wynagrodzenie następnie rozliczał z (...). Porozumienie przestało obowiązywać od roku 2015 r., o czym (...) S.A. został poinformowany, dlatego też z tytułu eksploatacji praw przysługujących autorom scenariusza i dialogów reprezentowanym przez powoda powinien rozliczyć się z powodowym stowarzyszeniem, które nie mogło – stosownie do postanowień umowy – wyegzekwować wskazanej należności od (...). W sprawie udowodnione ponadto zostało, że (...) nie pobrał od (...) S.A. wynagrodzenia na rzecz scenarzystów reprezentowanych przez (...) za rok 2015, a jedynie wynagrodzenie na rzecz scenarzystów reprezentowanych tylko przez siebie. W powyższych okolicznościach nie ulega wątpliwości, że (...) S.A. nie uregulował wynagrodzeń dla scenarzystów reprezentowanych przez (...) za nadania w 2015 r. pomimo, że w okresie od 1 stycznia 2015 r. do 31 grudnia 2015 r. eksploatował prawa przysługujące autorom scenariusza i dialogów reprezentowanym przez powoda na polu nagrań.

Na podstawie art. 70 ust. 2 ^{( 1)} i 3 prawa autorskiego oraz postanowień umowy generalnej z dnia 28 sierpnia 2009 r. powodowemu stowarzyszeniu przysługuje od pozwanej spółki wynagrodzenie dla scenarzystów reprezentowanych przez (...) za nadania w 2015 r. Powyższe wynagrodzenie, stosownie do postanowień umowy należało ustalić jako(...) (różnica pomiędzy stawką (...), a (...)) przychodów ((...) zł) powiększonych o 23% stawkę VAT, tj. na kwotę 1 603 697 zł. Wskazać przy tym należało, że strona pozwana nie kwestionowała przyjętej przez powodowe stowarzyszenie dochodu pozwanej za rok 2015 oraz dokonanych wyliczeń. Odsetki od powyższej kwoty obliczone za okres od dnia 29 czerwca 2016 r. (dnia następnego po ostatnim dniu, w którym strona pozwana po wezwaniu do zapłaty mogła uiścić wynagrodzenie) do dnia 10 marca 2017 r. wyniosły 78 427,37 zł.

Z tych wszystkich względów sąd zasądził w punkcie II. sentencji wyroku od (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz Stowarzyszenia (...) z siedzibą w W. kwotę 1 682 124,37 zł (suma kwot 1 603 697 zł oraz 78 427,37 zł) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty 1 603 697 zł od dnia 11 marca 2017 r. do dnia zapłaty oraz od kwoty 78 427,37 zł od dnia 12 marca 2017 r. do dnia zapłaty.

Zarzuty strony pozwanej formułowane w odpowiedzi na pozew i dalszych pismach procesowych w ocenie sądu nie zasługiwały na uwzględnienie.

Pozwany nie wykazał w przedmiotowym postępowaniu, iż spełnił w całości świadczenie, o którym mowa w art. 70 ust. 2 ¹ pkt 3 prawa autorskiego, bowiem dokonał zapłaty na rzecz (...). Strona pozwana zdaje się nie dostrzegać, że (...) jedynie do końca roku 2014 pobierał od (...) S.A. wynagrodzenie na rzecz scenarzystów, których nie reprezentował, a które to wynagrodzenie następnie rozliczał z (...). Na skutek wypowiedzenia porozumienia zawartego pomiędzy (...) i (...), przestało ono obowiązywać od roku 2015 r., o czym (...) S.A. został poinformowany i co potwierdzili świadkowie zawnioskowani przez stronę pozwaną. Zatem od początku roku 2015 r. wynagrodzenie na rzecz (...) nie mogło zostać uiszczone za pośrednictwem (...), a świadczenie powinno zostać spełnione na rachunek powodowego stowarzyszenia. Ponadto jak już wyżej wskazano, w sprawie udowodnione zostało, że (...) nie pobrał od (...) S.A. wynagrodzenia na rzecz scenarzystów reprezentowanych przez (...) za rok 2015, a jedynie wynagrodzenie na rzecz scenarzystów reprezentowanych tylko przez siebie. Nie bez znaczenia jest również fakt, że na skutek zawarcia aneksu nr (...) z dnia 29 czerwca 2015 r. do umowy licencyjnej z dnia 10 marca 2010 r. zawartej pomiędzy (...) a (...) S.A., od 1 stycznia 2015 r. na skutek dodania w § 2 ustępu 3 wyłączono z zakresu inkasa (...) wynagrodzeń dla twórców scenariuszy, którzy powierzyli prawa autorskie w zarząd innej organizacji.

Wbrew twierdzeniom pozwanego wykładnia punktu 1.5 umowy generalnej z dnia 28 sierpnia 2009 r. nie wskazuje, że strona pozwana została zwolniona z długu, czy też doszło do przejęcia długu (...) przez (...). Zgodnie z umową, wobec faktu, że twórcy scenariusza utworu audiowizualnego byli reprezentowani w części przez (...), a w części przez (...), z którym (...) łączyła umowa, na mocy której (...) pobierał wynagrodzenie dla twórców scenariusza utworu audiowizualnego, (...) pobierało wynagrodzenie z części wynagrodzenia przekazywanego przez (...) do (...), na mocy pisemnego porozumienia z (...). Umowa stanowiła również, że w przypadku wygaśnięcia umowy pomiędzy (...), a (...) lub gdy (...) nie będzie mogło wyegzekwować wskazanej wyżej należności od (...), strony podejmą negocjacje umowy, przy czym łączne wynagrodzenie ryczałtowe wynikające z umowy obejmujące także scenarzystów reprezentowanych przez (...), nie przekroczy (...) przychodów (...) związanych z działalnością nadawcy. Wykładnia postanowień umowy nie wskazuje, aby w sprawie doszło do zwolnienia z długu, czy jego przejęcia. Wyraźnie za to przewiduje, że w przypadku gdy (...) nie będzie mogło wyegzekwować wskazanej wyżej należności od (...) (co stało się faktem na skutek wypowiedzenia porozumienia, a także zawarcia aneksu nr (...) z dnia 29 czerwca 2015 r. do umowy licencyjnej z dnia 10 marca 2010 r., na mocy którego wyłączono z zakresu inkasa (...) wynagrodzeń dla twórców scenariuszy, którzy powierzyli prawa autorskie w zarząd innej organizacji) wynagrodzenie za korzystanie z praw nie przekroczy (...) przychodów (...) związanych z działalnością nadawcy. Tym samym na ww. wypadki strony ustaliły dla twórców scenariusza utworu audiowizualnego wynagrodzenie ryczałtowe w wysokości (...) przychodów, które należało uiścić na rachunek (...), wobec braku możliwości rozliczenia go z (...).

W świetle powyższego, nie ma również racji pozwany, twierdząc, że nie spełniły się przesłanki do negocjacji umowy generalnej. Fakt ziszczenia się przesłanek stanowi okoliczność zawarcia przez strony aneksu nr (...) z dnia 12 lutego 2016 r. do umowy generalnej z dnia 28 sierpnia 2009 r. ma mocy którego strony zmieniły brzmienie pkt 1.4 oraz uchyliły pkt 1.5 umowy generalnej.

Strona pozwana kwestionowała legitymację procesową czynną po stronie powodowej. W ocenie sądu legitymacja (...) wynika z art. 105 ust. 1 prawa autorskiego, w brzmieniu obowiązującym na datę wniesienia pozwu, który stanowi, że domniemywa się, że organizacja zbiorowego zarządzania jest uprawniona do zarządzania i ochrony w odniesieniu do pól eksploatacji objętych zbiorowym zarządzaniem oraz że ma legitymację procesową w tym zakresie. Na domniemanie to nie można się powołać, gdy do tego samego utworu lub artystycznego wykonania rości sobie tytuł więcej niż jedna organizacja zbiorowego zarządzania. Strona pozwana nie zdołała obalić powyższego domniemania. Co więcej nie zostało wykazane, że do tego samego utworu lub artystycznego wykonania rości sobie tytuł więcej niż jedna organizacja zbiorowego zarządzania. Niezależnie od powyższego powód dołączył do akt umowy o powierzenie w zarząd autorskich praw majątkowych dla autora, potwierdzające uprawnienie do wystąpienia z żądaniem o zapłatę wynagrodzenia. Zaznaczyć też przy tym należy, że nie ma racji pozwany twierdząc, że umowy te nie zostały zawarte, na skutek niewłaściwej reprezentacji (...) przez dyrektora (...). W świetle § 17 ust. 3 oraz § 50 ust. 3 statutu (...), w sprawach dotyczących zbiorowego zarządu prawami autorskimi lub pokrewnymi dyrektor (...) upoważniony był do reprezentowania (...) i dokonywania w tym zakresie wszelkich czynności prawnych. Umowy o powierzenie w zarząd autorskich praw majątkowych dla autora zostały zatem podpisane zgodnie z zasadami reprezentacji (...).

Ostatecznie strona pozwana kwestionowała prawo powoda do żądania wynagrodzenia w formie ryczałtu. Wynagrodzenie takie wprost ustalone zostało w umowie łączącej strony i pozostało aktualne po zawarciu aneksu nr (...) z dnia 12 lutego 2016 r. i w ocenie sądu odpowiada wymogom z art. 110 prawa autorskiego. Brak jest przy tym w ocenie sądu przepisu, który zobowiązywałby strony do określenia wynagrodzenia za zakres rzeczywiście wykorzystanych utworów.

O kosztach postępowania w punkcie III. sentencji wyroku Sąd rozstrzygnął na podstawie art. 100 zd. 2 k.p.c. Powództwo uwzględnione zostało w przeważającej części, dlatego też pozwaną spółkę należało obciążyć obowiązkiem zwrotu wszystkich kosztów poniesionych przez powodowe stowarzyszenie. Stosownie do art. 108 § 1 k.p.c. szczegółowe wyliczenie kosztów postępowania Sąd pozostawił Referendarzowi Sądowemu.

Mając na uwadze powyższe sąd orzekł jak w sentencji.

Sędzia Ewa Ligoń-Krawczyk