Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 sierpnia 2025 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie, I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący: Sędzia del. Agnieszka Onichimowska

Protokolant: Sekretarz sądowy Zuzanna Kurek

po rozpoznaniu w dniu 21 sierpnia 2025 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa T. J.

przeciwko I. J.

o zapłatę

I.  oddala powództwo w całości;

II.  zasądza od powoda T. J. na rzecz pozwanej I. J. tytułem zwrotu kosztów procesu kwotę 5.417,00 (pięć tysięcy czterysta siedemnaście i 00/100) wraz z odsetkami, w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

Sędzia del. Agnieszka Onichimowska

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 29 sierpnia 2023 r. (data stempla pocztowego, k. 17) powód T. J. wniósł o zasądzenie od pozwanej I. J. kwoty 135.841,51 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 27 lutego 2023 r. do dnia zapłaty. Ponadto powód wniósł o zasądzenie od pozwanej na swoją rzecz kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych wraz z odsetkami ustawowymi od dnia orzeczenia do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu powód wskazał, że żąda zasądzenia kwoty dochodzonej pozwem tytułem zwrotu przedmiotu darowizny dokonanej na rzecz pozwanej. Wyjaśniono jednocześnie, iż w dniu 04 października 2021 r. powód darował I. J. środki pieniężne w wysokości 135.841,51 zł. Zdaniem powoda mimo iż w tytule przelewu wskazał, że jest to kwota wynikająca z podziału majątku wspólnego, środki te należy uznać za darowiznę, co potwierdza sposób działania pozwanej w postacie zgłoszenia ww. kwoty do Urzędu Skarbowego, jako darowizna uzyskana od małżonka. Powód podkreślił, że przekazane środki pieniężne uznawał za votum zaufania, wobec występujących nieporozumień, czego wyrazem była sprzedaż mieszkania w W. i plan zamieszkania w Ł.. Powód zaznaczył, że jego nadzieje na poprawę relacji i kontynuowanie małżeństwa okazały się iluzoryczne, bowiem po otrzymaniu darowizny, negatywne i rażąco niewdzięczne zachowanie pozwanej przybrało na sile, wyrażając się m. in. w nie okazywaniu należytego wsparcia, oskarżaniu o brak należytej uwagi, używaniu słów obraźliwych, braku wsparcia w czasie choroby, grożeniem sprawami karnymi. Zdaniem powoda zachowanie oraz postawa pozwanej świadczy o rażącej niewdzięczności, co doprowadziło do złożenia przez powoda oświadczenia o odwołaniu darowizny z dnia 4 października 2021 r. (pozew k. 3-4)

W odpowiedzi na pozew pozwana I. J. wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda na swoją rzecz zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych oraz kwoty 17,00 złotych z tytułu zwrotu kosztów opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

W uzasadnieniu pozwana wskazała, że przez okres kilku lat pozostawała z powodem w związku konkubenckim, w trakcie którego w dniu (...) urodził się ich syn J. J. (1). Strony po zawarciu związku małżeńskiego (w dniu 23 lutego 2013 r.), w marcu 2013 r. wyjechały do K., gdzie zamieszkały z synem stron J. oraz synem pozwanej z poprzedniego związku (M.). Pozwana zaznaczyła, że wraz z wybuchem pandemii COVID-19 i obniżeniem pensji powoda, nastąpiło pogorszenie relacji między stronami. Powód zaczął nadużywać alkoholu i wywoływać częste awantury, kompletnie nie bacząc na stan zdrowia pozwanej, u której w maju 2021 r. wykryto raka piersi. Pozwana mimo krzywd doznanych od powoda, nadal starała się mu pomóc, zaś powód pomimo obietnic nie udał się na terapię. Wobec braku wsparcia w chorobie ze strony powoda, pozwana zdecydowała się na przeprowadzkę. Podkreślono, iż powód w krótkim czasie po przeprowadzce pozwanej do W., oznajmił jej, że pozostaje w związku z inną kobietą i oczekuje rozwiązania małżeństwa przez rozwód. Pozwana zauważyła, że mimo rozstania z powodem, wielokrotnie oferowała mu swoją pomoc i ze względu na wspólne małoletnie dziecko, starała się utrzymywać kontakt z powodem. Pozwana zaznaczyła także, że powód na handlu kryptowalutami stracił wszystkie pieniądze przeznaczone na zakup mieszkania w Ł., które strony planowały kupić. Pozwana natomiast mimo tego wszystkiego i woli uwolnienia się od męża, zdecydowała się na rozwód bez orzekania o winie, gdyż wobec jej stanu zdrowia, nie była w stanie stoczyć długotrwałego procesu, celem udowodnienia winy powoda za rozpad ich małżeństwa. Co więcej, wobec stosowanej przez powoda przemocy psychicznej, nadużywania alkoholu oraz innych środków, szukała wsparcia psychologicznego. Jednocześnie pozwana zwróciła uwagę na fakt, że powód powołuje się na okoliczności które miały miejsce przed dokonaniem darowizny, gdzie tymczasem odwołanie darowizny nie jest możliwie z powołaniem się na okoliczności, które miały miejsce przed oświadczeniem o darowiźnie czy towarzyszyły zawarciu takiej umowy. Ponadto o niewdzięczności obdarowanego można jedynie mówić dopiero po obdarowaniu go, a nie przed takim aktem. Co więcej, pozwana podkreśliła, że przyczyną odwołania darowizny nie mogą być okoliczności, które nie zostały wskazane w oświadczeniu o odwołaniu darowizny, tymczasem w oświadczeniu o odwołaniu darowizny z dnia 23 listopada 2022 r. brak jest przyczyn odwołania darowizny z powodu „wyzywania powoda przez pozwaną od narkomanów, wyśmiewania jego uzębienia, twierdząc, że to od zażywania narkotyków”, które to zostały wskazane w pozwie. Pozwana jednoczenie zaprzeczyła twierdzeniom powoda, mającym świadczyć o jej rażącym zachowaniu względem niego, zaznaczając, że o niewdzięczności nie mogą świadczyć incydentalne sprzeczki czy też sytuacje gdy obdarowany dopuszcza się wobec darczyńcy działań godzących w jego dobra, ale czyni to nieumyślnie, a nawet umyślnie, lecz działania te nie wykraczają poza ramy zwykłych konfliktów życiowych (rodzinnych) w określonym środowisku. (odpowiedź na pozew k. 46-49v)

W dalszym toku postępowania strony podtrzymały swoje stanowiska procesowe.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

T. J. od 2003 r. pozostawał w związku konkubenckim z I. P. (obecnie J.), która posiadała dwójkę dzieci z poprzednich związków, w osobie M. P. i M. S.. W dniu 21 stycznia 2008 r. w ich związku urodził się syn J. J. (1).

W dniu 23 lutego 2013 r. T. J. i I. P. zawarli związek małżeński.

Dowód: okoliczność bezsporna, a ponadto: zeznania powoda T. J. – k. 131-131v, zeznania pozwanej I. J. - k– 131v-132, Wyrok Sądu Okręgowego w Łodzi sygn. akt IIC 281/22 – k. 8-9,

W 2013 r. małżonkowie wyjechali do K., gdzie T. J. pracował natomiast I. J. zajmowała się domem i dziećmi. Wobec pojawiających się problemów zawodowych i finansowych, relacje pomiędzy małżonkami zaczęły się pogarszać, a T. J. popadł w uzależnienie od alkoholu. Pomiędzy małżonkami dochodziło do częstych awantur.

Dowód: zeznania powoda T. J. – k. 131-131v, zeznania pozwanej I. J. - k– 131v-132

W kwietniu 2021 r. małżonkowie powrócili do Polski, zaś w maju 2021 roku u I. J. zdiagnozowano raka piersi. W lipcu 2021 roku I. J. przeszła operację usunięcia guza, a następnie podjęła dalsze leczenie onkologiczne.

Dowód: okoliczność bezsporna, a ponadto: dokumentacja medyczka – k. 52-63

W 2021 r. następowało dalsze pogorszenie relacji pomiędzy małżonkami. W celu ratowania łączącej relacji małżonkowie J. planowali nabycie wspólnego mieszkania w Ł., na którego zakup miały być przeznaczone pieniądze uzyskane ze sprzedaży mieszkania położonego w W., a stanowiącego własność T. J..

Dowód: okoliczność bezsporna, a ponadto: zeznania D. J. – k. 111v-112v, zeznania świadka M. P. – k. 130v-131

W dniu 04 października 2021 r. T. J. dokonał na rzecz I. J. przelewu środków pieniężnych w kwocie 135.841,51 zł, pochodzących ze sprzedaży należącego do niego mieszkania.

Dowód: okoliczność bezsporna, a ponadto: zeznania D. J. – k. 111v-112v, zeznania świadka M. P. – k. 130v-131

W dniu 24 grudnia 2021 r. pomiędzy małżonkami doszło do awantury w trakcie, której M. S. wezwał policję. W wyniku interwencji policji T. J. opuścił wspólne mieszkanie, zaś kilka dni po zdarzeniu podjął próbę samobójczą.

Dowód: zeznania świadka M. S. – k. 112v-113, zeznania świadka M. P. – k. 130v-131, zeznania powoda T. J. – k. 131-131v, zeznania pozwanej I. J. - k– 131v-132

Na początku lutego 2022 roku I. J. wyprowadziła się wraz z synem do W..

Po wyprowadzce I. J., T. J. zachorował na Covid. T. J. nie informował I. J. o swoich dolegliwościach.

Dowód: zeznania pozwanej I. J. - k– 131v-132

W okresie od 29 kwietnia 2022 r. do 08 lipca 2022 r. I. J. korzystała z pomocy psychologicznej związanej z doświadczeniem przemocy i konsekwencjami trwania w toksycznym związku w Centrum (...) w W..

Dowód zaświadczenie z dnia 07 lipca 2022 r. – k. 64

Na skutek pozwu złożonego przez I. J., wyrokiem z dnia 20 lipca 2022 roku Sąd Okręgowy w Łodzi rozwiązał związek małżeński zawarty pomiędzy T. J., a I. J..

Dowód: Wyrok Sądu Okręgowego w Łodzi sygn. akt IIC 281/22 – k. 8-9

Pismem z dnia 23 listopada 2022 r. T. J. skierował do I. J. oświadczenie o odwołaniu darowizny pieniężnej w wysokości 135.841,51 zł z dnia 04 października 2021 r. oraz wezwał do zwrotu ww. kwoty w terminie 7 dni od dnia doręczenia pisma. W uzasadnieniu pisma wskazano, że po otrzymaniu darowizny nastawienie obdarowanej względem darczyńcy znacznie się pogorszyło i wyrażało się w:

⚫

nie okazywaniu należytego wsparcia - nieustannym oskarżaniu o brak należytej uwagi, co nie znajdowało potwierdzenia w rzeczywistości;

⚫

braku podejmowania prób poprawienia relacji w związku, co sprowadzało się do licznych kłótni, które powstawały z inicjatywy obdarowanej;

⚫

używaniu słów obraźliwych w stosunku do darczyńcy, które miały na celu umniejszenie jego pozycji w związku tj. kurwo, szmato jebana, które doprowadziły darczyńcę do załamania nerwowego, spowodowały konieczność spędzania czasu poza domem oraz konieczność nocowania w aucie a w konsekwencji doprowadziły do próby samobójczej;

⚫

braku wsparcia w czasie choroby kiedy od lutego do marca 2021 r. darczyńca chorował na chorobę zakaźną i w tym okresie kontakt obdarowanej z mężem był znikomy, gdzie mimo pozostawania w separacji obdarowana nie wspierała męża w trudnych chwilach, nie wykazywała zainteresowania jego stanem zdrowia zarówno fizycznego jak i psychicznego;

⚫

wielokrotnego zarzucania darczyńcy w okresie wspólnego zamieszkiwania nadużywania alkoholu i mimo tego nie podjęcia żadnych działań celem pomocy mężowi w trudnych dla niego chwilach oraz obarczania winą darczyńcy za pogorszenie sytuacji finansowej oraz rzekome pogorszenie standardu życia;

Dowód: oświadczenie o odwołaniu darowizny – k. 10-12

W odpowiedzi na powyższe pismem z dnia 12 grudnia 2022 r. I. J., zaprzeczyła twierdzeniom T. J..

Dowód: odpowiedź na oświadczenie o odwołaniu darowizny – k. 14

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie okoliczności bezspornych, a w pozostałym zakresie na dowodach zgromadzonych w aktach sprawy, w postaci dokumentów urzędowych i prywatnych, których prawdziwości ani autentyczności nie kwestionowała żadna ze stron, a Sąd nie dostrzegł żadnych okoliczności uzasadniających podważenie ich autentyczności.

Podstawę ustaleń faktycznych stanowiły również zeznania powoda T. J. (k. 131-131v), pozwanej I. J. (k. 131v-132), świadków M. S. (k. 112v-113), M. P. (k. 130v-131) oraz D. J. (k. 111v-112v), jednakże tylko w takim zakresie w jakim korespondowały ze sobą oraz pozostałym zgromadzonym materiałem dowodowym.

Zdaniem Sądu zarówno zeznania powódki jak i jej synów M. S. i M. P. nie odpowiadają prawdzie w zakresie w jakim wskazują, że do awantur dochodziło z wyłącznie z przyczyn leżących po stronie powoda, który miał dopuszczać się przemocy (w tym fizycznej, psychicznej i finansowej). W tym względzie, znacznie bardziej prawdopodobnym wydaje się być obustronne inicjowanie awantur, na co wskazuje nie tylko zestawienie ze sobą zeznań powoda i pozwanej, ale również fakt, iż zeznaniach dzieci pozwanej, pomimo wyraźnie odznaczającej się ich stronniczości co do okoliczności sprawy, przyznawano, że w związek stron zawsze był burzliwy i wielokrotnie dochodziło do kłótni, w trakcie których pozwana również krzyczała (vide: zeznania M. P. k. 130v-131). Nie sposób tym samym dać wiarę, nawet przy uwzględnieniu niewątpliwego uzależnienia powoda od alkoholu, że inicjatorem kłótni zawsze był powód.

W ocenie Sądu zeznania powoda T. J. (k. 131-131v) oraz świadka D. J. (k. 111v-112v), również zasługiwały jedynie na częściowe uznanie.

W ocenie Sądu zupełnie niewiarygodna była relacja świadka D. J. w zakresie w jakim wskazywała ona, że pozwana chciała doprowadzić do śmierci powoda poprzez świadome opóźnianie udzielenia mu pomocy przy próbie samobójczej. Tego rodzaju twierdzenia nie znalazły żadnego potwierdzenia w pozostałym zgromadzonym materiale dowodowym. Tym samym jawią się one jako subiektywna opinia świadka, co do okoliczności zdarzenia oraz motywów postępowania pozwanej. W ocenie Sądu zeznania świadka co do przyczyn rozpadu pożycia małżeńskiego oraz problemów psychicznych i alkoholowych powoda również nie zasługiwała na uwzględnienie. Pomijając już bowiem oczywistą stronniczość świadka, jako najbliższego krewnego powoda, zauważyć należy, że świadek sama przyznała, że z synem widywała się raz w roku. W tych warunkach świadek nie mogła poczynić żadnych bezpośrednich obserwacji, co do tych okoliczności, a jej wiedza co najwyżej stanowi zasłyszaną od samego powoda relację co do tych kwestii.

Co zaś się tyczy zeznań samego powoda T. J., to w ocenie Sądu jego relacja na temat stosowanych przez pozwaną rzekomych gróźb wszczęcia postępowania karnego, gróźb pobicia i zabójstwa, czy też stosowania przemocy (uderzenie metalowym koszem), nie znalazły odpowiedniego potwierdzenia w zgromadzonym materiale dowodowym. Powód nie przedstawił bowiem dowodów, które potwierdzałyby, że doznał obrażeń ciała (np. obdukcja) czy też że określone słowa pozwanej wywołały u niego obawę o własne życie i zdrowie (np. zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa z art. 190 kk). Za nieudowodnione oraz bez znaczenia Sąd uznał zaś relacje powoda co do braku wsparcia ze strony pozwanej w czasie kiedy przechodził on Covid w lutym 2022 r. Jak wynika bowiem z samych zeznań powoda, w tym czasie nie mieszkał on już z pozwaną i kontaktował się jedynie z lekarzem i kolegami, którzy udzielali mu wsparcia.

Pozostałe zalegające w aktach sprawy, a nie wymienione wyżej dowody Sąd uznał za nieprzydatne dla poczynienia istotnych ustaleń faktycznych.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Materialnoprawną podstawę roszczenia strony powodowej stanowił art. 898 k.c. W myśl paragrafu pierwszego tego przepisu darczyńca może odwołać darowiznę nawet już wykonaną, jeżeli obdarowany dopuścił się względem niego rażącej niewdzięczności. Zgodnie zaś z paragrafem drugim tej regulacji, zwrot przedmiotu odwołanej darowizny powinien nastąpić stosownie do przepisów o bezpodstawnym wzbogaceniu. Od chwili zdarzenia uzasadniającego odwołanie obdarowany ponosi odpowiedzialność na równi z bezpodstawnie wzbogaconym, który powinien się liczyć z obowiązkiem zwrotu.

W przedmiotowej sprawie powód domagał się zwrotu uczynionej na rzecz pozwanej, w formie przelewu, darowizny w kwocie 135.841,51 zł, której dokonał w dniu 04 października 2021 r.. Pomimo, że strony odmiennie relacjonowały powody, dla których doszło do przysporzenia majątkowego po stronie pozwanej, sam fakt jego dokonania, ani też jego charakteru (jako darowizny) nie budził kontrowersji. Z resztą, wobec braku odpowiedniej inicjatyw dowodowej ze strony pozwanej, Sąd nie podzielił jej stanowiska, jakoby kwota ta w rzeczywistości stanowiła jej wkład w posiadane przez powoda mieszkanie w W..

Kluczowe znaczenie w przedmiotowej sprawie miała jednak kwestia podnoszonej przez powoda rażącej niewdzięczności, jakiej miał on doświadczyć ze strony pozwanej już po dokonaniu darowizny.

Jak wskazuje się w orzecznictwie Sądu Najwyższego zachowanie obdarowanego nosi znamiona rażącej niewdzięczności, jeżeli podjęte zostało świadomie, w nieprzyjaznym wobec darczyńcy zamiarze, ze znacznym nasileniem złej woli i nie daje się pogodzić z wymogiem szacunku i pozytywnego stosunku wobec darczyńcy ze względu na dokonaną darowiznę. Oceny zachowania obdarowanego należy zawsze dokonywać przy uwzględnieniu towarzyszących mu okoliczności. Nie uzasadnia odwołania darowizny zachowanie obdarowanego, które nie wykracza poza granice zwykłych przypadków życiowych konfliktów, choćby nawet było umyślne ( A. Sylwestrzak [w:] Kodeks cywilny. Komentarz, wyd. II, red. M. Balwicka-Szczyrba, Warszawa 2024, art. 898; a także cytowane tam: postanowienie SN z 9.05.2019 r., III CSK 315/18, LEX nr 2673054; wyrok SN z 13.06.2018 r., IV CSK 295/17, LEX nr 2511950; postanowienie SN z 22.09.2023 r., I CSK 4647/22, LEX nr 3606655; wyrok SN z 23.11.2018 r., II CSK 646/17, LEX nr 2581769; wyrok SN z 9.10.2014 r., I CSK 556/13, LEX nr 1541042; wyrok SN z 17.06.2021 r., I CSKP 68/21, LEX nr 3317015).

Co więcej Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 09 października 2014 roku (sygn. I CSK 556/13) podkreślił, że jako rażącą niewdzięczność uważa się dopiero takie zachowanie się obdarowanego, które w świetle istniejących reguł moralnych i prawnych świadczy nie tylko o niewdzięczności, ale o kwalifikowanym jej stopniu, zaś zwykłe konflikty rodzinne pomiędzy darczyńcą, a obdarowanym nie wyczerpują tej przesłanki.

Przenosząc powyższe na grunt przedmiotowej sprawy wskazać należy, iż szczególne znaczenie mają wzajemne relacje stron już po dokonaniu przez powoda w październiku 2021 r. przedmiotowej darowizny. Z poczynionych ustaleń wynika zaś, że w tym czasie doszło do zaostrzenia istniejącego konfliktu. W realiach przedmiotowej sprawy mamy bowiem do czynienia z konfliktem małżonków (byłych już obecnie), których wzajemna relacja w czasie wielu lat trwania ich związku, w świetle zgodnych w zasadzie twierdzeń stron i świadków, miała burzliwy charakter. Strony były również zgodne co do tego, że do znacznego pogorszenia relacji doszło w 2021 r., kiedy to małżeńskie awantury stały się częstsze i przybrały na sile. Nie sposób więc mówić tu o zmianie w zachowaniu pozwanej po dokonaniu darowizny, ale o dalszej degradacji wzajemnych relacji.

O ile interwencja policji, następnie podjęta przez powoda próba samobójcza, a w konsekwencji wyprowadzka pozwanej ze wspólnie zajmowanego mieszkania, mają niewątpliwie charakter zdarzeń istotnych i dotkliwych dla powoda, to nie sposób obciążać pozwanej wyłączną odpowiedzialnością za ich zaistnienie. Podnoszone przez stronę powodową argumenty o negatywnym wpływie postawy pozwanej na zdrowie psychiczne powoda, rzekomych groźbach karalnych, braku wsparcia w chorobie zakaźnej oraz leczeniu od uzależnienia (co można by hipotetycznie wiązać z podjętą próbą samobójczą), nie zyskały aprobaty Sądu.

Jak już wyżej wskazano, powód nie wykazał aby stosowano wobec niego groźby karalne. Nie sposób również zrozumieć na czym powód opiera zarzuty co do braku wsparcia w chorobie. Nawet bowiem jeśli przyjąć hipotetycznie, że powód rzeczywiście ciężko przeszedł w lutym 2022 r. infekcję COVID, to w sytuacji gdy nie mieszkał już z pozwaną i kontaktował się jedynie z lekarzem i kolegami (którzy udzielali mu wsparcia), trudno oczekiwać, aby pozwana - nie będąc nawet poinformowaną przez powoda o tym fakcie - udzielała mu wsparcia.

Zdaniem Sądu za rażąco niewdzięczne zachowanie nie może być również uznany brak należytego wsparcia ze strony pozwanej w leczeniu uzależnienia alkoholowego powoda. Strona pozwana przeczyła tym oskarżeniom, wskazując na nieustanną chęć udzielenia powodowe wsparcia. Nawet jednak przyjmując, że pozwana nie podejmowała istotnych działań nakierowanych na leczenie powoda z uzależnienia, nie sposób pominąć całego kontekstu zdarzeń. Pozwana zmagała się bowiem ciężką chorobą onkologiczną, która realnie zagrażała jej życiu, a jednocześnie pozostawała bez pracy. W tych warunkach oczekiwanie, że zajmie się ona leczeniem od uzależnienia męża, z którym prowadzi zaogniony konflikt, w ocenie Sądu nie znajduje absolutnie żadnego moralnego i prawnego uzasadnienia.

Nakreślony kontekst sytuacyjny pozwala stwierdzić, że także pozostałe zarzuty powoda (którym dał on wyraz w oświadczeniu o odwołaniu darowizny), w postaci oskarżania o brak należytej uwagi, nie okazywania należytego wsparcia czy też używania słów obraźliwych, nie mogły stanowić podstawy do odwołania darowizny. Stanowiły one bowiem typowe przejawy konfliktu rodzinnego pomiędzy darczyńcą (powodem), a obdarowanym (pozwaną), a takowe - w świetle przywołanych orzeczeń Sądu Najwyższego - nie mogą być poczytane za przejaw rażącej niewdzięczności, a tym samym podstawy do odwołania darowizny.

Mając powyższe na uwadze, Sąd oddalił powództwo w całości, o czym orzekł jak w punkcie I sentencji wyroku.

O kosztach procesu (punkt II sentencji wyroku) Sąd orzekł zgodnie z art. 98§1 i §3 k.p.c. Na koszty procesu poniesione po stronie pozwanej w łącznej wysokości 5 417 zł składają się: kwota 5.400 zł z tytułu kosztów zastępstwa procesowego (§2 pkt 6 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie) oraz 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

Sędzia del. Agnieszka Onichimowska