Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 lutego 2016 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący:	SSO Bożena Chłopecka
Protokolant:	Protokolant sądowy Karolina Ostasiuk

po rozpoznaniu w dniu 23 lutego 2016 r. w Warszawie

na rozprawie sprawy z powództwa S. G. (1)

przeciwko Skarbowi Państwa - Ministrowi Skarbu Państwa

o zapłatę

I.  oddala powództwo;

II.  odstępuje od obciążania powoda S. G. (1) obowiązkiem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego na rzecz Skarbu Państwa – Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa;

III.  nieuiszczone przez powoda S. G. (1) koszty sądowe przejmuje na rachunek Skarbu Państwa.

Sygn. akt: IC 1076/15

UZASADNIENIE

W pozwie wniesionym w dniu 12 lutego 2015 roku, ostatecznie sprecyzowanym w dniu 2 listopada 2015 roku powód S. G. (1) wniósł o zasądzenie na swoją rzecz od pozwanego Skarbu Państwa reprezentowanego przez Ministra Skarbu Państwa kwoty 405.100 zł tytułem zadośćuczynienia, za ,,haniebne łamania prawa przez sędziów z powodu łapownictwa biernego, którzy wydali sfałszowane wyroki i ukradli spadek po rodzicach Z. G. zasądzony przez Sąd Amerykański’’ /pozew k. 2/.

W odpowiedzi na pozew z dnia 21 grudnia 2015 roku pozwany Skarb Państwa reprezentowany przez Ministra Skarbu Państwa wniósł o oddalenie powództwa w całości jako bezzasadnego i niezasługującego na uwzględnienie. Ponadto pozwany wniósł o zasądzenie na jego rzecz od pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego na rzecz Skarbu Państwa – Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa, według norm przepisanych. W uzasadnieniu swojego stanowiska pozwany wskazał, iż wysokość żądanego przez powoda zadośćuczynienia pozostaje bez związku z doznaną przez niego krzywdą, a ponadto zdaniem pozwanego zastała przez powoda określona w sposób zupełnie dowolny, niemający odniesienia do rzeczywistości /odpowiedź na pozew k. 82-85/.

W dalszym toku postępowania strony podtrzymywały swoje stanowiska w sprawie /pismo k. 95-96, protokół rozprawy kk. 99/.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Z udziałem S. G. (1) toczyły się liczne sprawy karne i cywilne na tle inicjowanych przez niego sporów. Postępowania te toczyły się przed Sądami Okręgowymi w Białymstoku, w S. i w W., a także przed Sądem Apelacyjnym w Warszawie Wobec niekorzystnych rozstrzygnięć w tych sprawach S. G. (1) składał środki odwoławcze do sądów wyższej instancji, do Sądu Najwyższego oraz wniósł skargę do Trybunału Konstytucyjnego. W toku tych spraw S. G. (1) korzystał z pomocy różnych pełnomocników, w tym pełnomocników ustanowionych z urzędu. Składał również skargi do Rzecznika Praw Obywatelskich.

Na skutek pobicia S. G. (1) cierpi na różne schorzenia, mieszka sam i utrzymuje się z emerytury w kwocie 800 zł.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie zeznań powoda S. G. (2) /k. 99-100/.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Roszczenie jest niezasadne i podlega oddaleniu.

Zgodnie z art. 417 ¹ § 2 k.c. jeżeli szkoda została wyrządzona przez wydanie prawomocnego orzeczenia lub ostatecznej decyzji, jej naprawienia można żądać po stwierdzeniu we właściwym postępowaniu ich niezgodności z prawem, chyba że przepisy odrębne stanowią inaczej. Odnosi się to również do wypadku, gdy prawomocne orzeczenie lub ostateczna decyzja zostały wydane na podstawie aktu normatywnego niezgodnego z Konstytucją, ratyfikowaną umową międzynarodową lub ustawą. Termin na wniesie skargi zgodnie z art. 424 ⁶ § 1 k.p.c. wynosi dwa lata od uprawomocnienia się zaskarżonego wyroku.

Poszkodowany, występując z powództwem do sądu cywilnego o naprawienie szkody wyrządzonej wydaniem niezgodnego z prawem prawomocnego orzeczenia – musi legitymować się dowodem jego niezgodności z prawem. To na nim bowiem zgodnie z treścią art. 6 k.c. spoczywa udowodnienie faktu, na który się powołuje. Nie mogą więc to być wyłącznie gołosłowne twierdzenia powoda. Stwierdzenie niezgodności z prawem orzeczenia sądowego lub decyzji administracyjnej we właściwym postępowaniu jest przesłanką odpowiedzialności odszkodowawczej za szkodę wyrządzoną przez wydanie niezgodnego z prawem orzeczenia lub decyzji. Sąd rozpoznający roszczenie odszkodowawcze nie może więc samodzielnie ustalić czy wydanie takiego prawomocnego orzeczenia nastąpiło niezgodnie z prawem. Środkiem prawnym, który służy kontroli orzeczeń sądów powszechnych z punktu widzenia ich legalności jest skarga kasacyjna, która przysługuje do Sądu Najwyższego od wyroków i niektórych postanowień wydanych przez sąd drugiej instancji. Skargę tę można oprzeć na podstawach naruszenia prawa materialnego lub procesowego, czyli na zarzutach zmierzających do wykazania niezgodności zaskarżonego orzeczenia z prawem (zob. A. Rzetecka Gil, Komentarz do art. 417 ¹ k.c., [w:] Kodeks cywilny. Komentarz. Zobowiązania - część ogólna LEX).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy należy stwierdzić, że powód w niczym nie uprawdopodobnił swojego roszczenia, które oparł wyłącznie na gołosłownych twierdzeniach. W wyroku Sądu Najwyższego – Izby Cywilnej, z dnia 31 stycznia 2008 r. stwierdzono, że „Nie da się ogólnej reguły odpowiedzialności odszkodowawczej Skarbu Państwa za działanie (zaniechanie) obiektywnie niezgodne z prawem odnieść wprost do orzeczeń wydanych przez niezawisły sąd. Uznawanie za niezgodne z prawem każdego orzeczenia sądowego jako wadliwe, niesie zagrożenie dla porządku prawnego oraz stabilności obrotu prawnego, nie mówiąc o zagrożeniu swobody sądu w zakresie stosowania prawa i oceny dowodów” (sygn. akt. II CNP 178/2007, LexPolonica nr 2134315).

Powód nie zrealizował podstawowej przesłanki odpowiedzialności Skarbu Państwa, gdyż nie wykazał bezprawności powoływany przez siebie orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie o sygn. I C 791/07, IC 1166/11 i Sądu Apelacyjnego w Warszawie o sygn. akt I ACa 534/08. Powód nie wskazał bowiem podstawy swojego roszczenia odszkodowawczego w postaci decyzji stwierdzającej niezgodność z prawem kwestionowanych przez niego orzeczeń. Ponadto powód nie wskazał w toku procesu, kiedy zapadły te orzeczenia. Z treści pozwu wynika także, że powód ma żal, pretensję do działań jego brata F. G., sędziów orzekających w zainicjowanych przez niego sprawach takich jak (...), zaś za postępowania tych osób, które ewentualne mogłyby rodzić uzasadnione roszczenia odszkodowawcze powoda, nie możne odpowiadać pozwany Skarb Państwa reprezentowany Ministra Skarbu Państwa. Podnieść przy tym należy, że już sama podstawa faktyczna przytaczana przez powoda na uzasadnienie zgłoszonych żądań nie posiadała jakichkolwiek ram czasowych i przedmiotowych, gdyż powód spontanicznie i chaotycznie wskazywał na co raz to nowe zachowania różnych osób świadczące o korupcji w organach władzy.

W każdym razie nie zostało w mniejszej sprawie przez powoda udowodnione, że jakikolwiek funkcjonariusz publiczny, swoim działaniem naruszył prawo – tak w zakresie prawa stanowionego, jak również norm konstruowanych w oparciu o szeroko rozumiane zasady współżycia społecznego.

Także pozwany słusznie wskazał, że treść pozwu odzwierciedla jedynie subiektywne przekonanie powoda o bezprawnym działaniu pozwanego, które nie znajdują oparcia w okolicznościach faktycznych. Niewskazanie przez powoda odpowiednich okoliczności, nie przedstawienie przez niego żadnych dowodów i oparcie się jedynie na gołosłownych twierdzeniach decyduje o bezpodstawności jego powództwa.

Dochodzenie odszkodowania na podstawie art. 424 ^1b k.p.c. za szkodę wyrządzoną prawomocnym orzeczeniem, od którego skarga nie przysługuje, możliwe jest bez uprzedniego stwierdzenia niezgodności orzeczenia z prawem w postępowaniu ze skargi. W tym przypadku niezgodność orzeczenia z prawem może być stwierdzona w ramach postępowania toczącego się w sprawie o odszkodowanie. Prawomocne orzeczenia, o których mówi ten przepis, to w szczególności orzeczenia wydane w sprawach egzekucyjnych (art. 767 ⁴ § 3 k.p.c.) i w postępowaniu upadłościowym (art. 33 ust. 3 p.u.n. i art. 223 ust. 2 p.u.n.), orzeczenia niemerytoryczne (m.in. postanowienia wydawane w procesie) zarówno kończące, jak i niekończące postępowania w sprawie (cały katalog postanowień rozstrzygających kwestie wpadkowe). Jednak wskazane przez pozwanego wyroki nie są takimi orzeczeniami.

Mając na uwadze powyższe, na podstawie przywołanych przepisów, Sąd orzekł jak w pkt I wyroku.

O kosztach procesu Sąd orzekł w oparciu o art. 102 k.p.c., mając na uwadze przede wszystkim względy natury podmiotowej związane z sytuacja finansową, zdrowotną i rodzinną powoda, które zadecydowały o wcześniejszym zwolnieniu go od kosztów sądowych w całości. Zgodzić należy się przy tym z pozwanym, cytującym pogląd Sądu Najwyższego wyrażony w wyroku z dnia 26 listopada 2003 roku /IPK 585/02/, że prawo do sądu nie oznacza przyzwolenia na konstruowanie wszelkich możliwych roszczeń i woluntarystyczne określanie ich wysokości, gdyż strona winna mieć świadomość tak formułowanych roszczeń, także w zakresie kosztów postępowania. Jednakże w sprawie niniejszej opisane wyżej względy podmiotowe związane przede wszystkim ze stanem zdrowia powoda i jego trudną sytuacją życiową miały decydujące znaczenie przy rozstrzyganiu o kosztach procesu i przesądziły o nieobciążaniu nimi powoda /pkt. II wyroku/.

Na podstawie art. 113 ust. 4 u.k.s.c., Sąd odstąpił od obciążania powoda nieuiszczonymi kosztami sądowymi, przejmując je na rachunek Skarbu Państwa /pkt III. wyroku/.