Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 stycznia 2024 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie, I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący: SSO Bożena Chłopecka

Protokolant: sekretarz sądowy Oliwia Goliszewska

po rozpoznaniu w dniu 23 listopada 2023 r. w Warszawie

na rozprawie sprawy z powództwa Miasta (...) W.

przeciwko T. M., J. F.

o zapłatę

I.  zasądza na rzecz Miasta (...) W. od T. M. i J. F. solidarnie 91.499,66 zł (dziewięćdziesiąt jeden tysięcy czterysta dziewięćdziesiąt dziewięć złotych sześćdziesiąt sześć groszy) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 31 sierpnia 2020 r. do dnia zapłaty,

II.  ustala, że pozwani solidarnie ponoszą koszty postepowania w całości z tym, że ich rozliczenie pozostawia referendarzowi sądowemu.

Sygn. akt IC 1081/21

UZASADNIENIE

W dniu 28 sierpnia 2020r. powód (...) W. - Zakład (...) w Dzielnicy W. (...) W. wniósł o orzeczenie nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym, że pozwani T. M. i J. F. mają solidarnie zapłacić na rzecz powoda kwotę 91.499,66 zł wraz z odsetkami za opóźnienie w wysokości ustawowej od daty złożenia pozwu do dnia zapłaty oraz koszty postępowania, w tym kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Ewentualnie powód wniósł o zasądzenie wskazanego wyżej roszczenia według zasad ogólnych w przypadku wniesienia sprzeciwu przez stronę pozwaną od wydanego orzeczenia w sprawie. W razie braku podstaw do wydania nakazu zapłaty powód wniósł ewentualnie o rozpoznanie sprawy w postępowaniu zwykłym /pozew k. 3-4v./.

Zarządzeniem z dnia 12 lutego 2021 roku Przewodniczący składu orzekającego stwierdził brak podstaw do wydania nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym.

Pozwany T. M. nie zajął merytorycznego stanowiska w sprawie pomimo prawidłowego doręczenia odpisu pozwu.

Pozwana J. F. w piśmie z dnia 2 lipca 2021 roku zakwestionowała roszczenie co do zasady oraz co do wysokości. Ponadto pozwana podniosła zarzut przedawnienia roszczenia / pismo k. 68-69/.

W dalszym toku postępowania strony podtrzymywały swoje stanowiska w sprawie / protokół rozprawy k. 98/.

Sąd ustalił co następuje:

Powód Miasto (...) W. dysponował czterema tytułami wykonawczymi przeciwko Stowarzyszeniu (...) z siedzibą w W. wydanymi przez właściwe miejscowo i rzeczowo Sądy. Były to następujące tytuły wykonawcze:

1)  wyrok z dnia 5 lutego 2013 roku wydany przez Sąd Rejonowy dla (...) Warszawy w Warszawie II Wydział Cywilny, w sprawie II C 1967/12;

2)  nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 31 marca 2015 roku wydany przez Sąd Rejonowy dla (...) Warszawy w Warszawie IX Wydział Gospodarczy, w sprawie IX GNc 2356/15;

3)  wyrok z dnia 23 czerwca 2013 roku wydany przez Sąd Rejonowy dla (...) Warszawy w Warszawie II Wydział Cywilny, w sprawie II C 182/13;

4)  wyrok z dnia 13 września 2013 roku wydany przez Sąd Rejonowy dla (...) Warszawy w Warszawie II Wydział Cywilny, w sprawie II C 652/12

/ dowody: wyrok k. 16, nakaz k. 18-19, wyrok k. 21, wyrok k. 23/.

Powód miasto (...) W. będąc w posiadaniu wskazanych powyżej tytułów wystąpił do Komornika Sądowego o przeprowadzenie egzekucji przeciwko Stowarzyszeniu. Wobec bezskuteczności egzekucji postępowania egzekucyjne zostały umorzone. Komornik ustalił również kwoty tytułem kosztów postępowań egzekucyjnych - zaliczek uiszczonych przez powoda, zobowiązując dłużnika do ich zwrotu na rzecz wierzyciela. Zapłata nie nastąpiła / dowody: postanowienie k.17, postanowienie k. 20, postanowienie k. 22, postanowienie k. 24/.

Pismami z dnia 23 maja 2019 roku skierowanymi do członków zarządu Stowarzyszenia (...) z siedzibą w W. widniejących w Krajowym Rejestrze Sądowym nr (...), czyli pozwanych T. M. i J. F., powód zwrócił się o udzielenie informacji, czy Stowarzyszenie nadal prowadzi działalność i czy podjęto jakiekolwiek działania mające na celu likwidację podmiotu /dowody: odpis KRS k. 11-13, pismo k. 9, zpo k. 9v., pismo k. 10, zpo k. 10v./.

W dniu 14 stycznia 2020 roku powód skierował do pozwanych wezwanie do zapłaty należności w terminie 30 dni w kwocie 87.189,19 zł jaka powstała na koncie finansowym lokalu użytkowego położonego w W. przy ul. (...), zajmowanego przez Stowarzyszenie (...) z siedzibą w W.. Ponadto poinformował pozwanych, iż niezastosowanie się do powyższego wezwania spowoduje wytoczenie powództwa z tytułu czynu niedozwolonego (deliktu) na podstawie przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 roku –Kodeks cywilny / dowody: pismo k. 7, zpo k.7v.pismo k. 8v., zpo k. 8/.

Do dnia dzisiejszego należności wynikające z posiadanych przez powoda tytułów wykonawczych nie zostały przez pozwanych uregulowane /okoliczności bezsporne/.

W piśmie z dnia 10 sierpnia 2012 roku kierowanym do Prezesa Stowarzyszenia (...) z siedzibą w W. –T. M. pozwana J. F. poinformowała, iż w trybie natychmiastowym wypisuje się z członkostwa w Stowarzyszeniu i prosi o zgłoszenie tego faktu w Krajowym Rejestrze Sądowym. Ponadto poinformowała, iż od daty sporządzonego pisma nie będzie odpowiadała za kolejne zobowiązania stowarzyszenia. Do dnia 23 maja 2019 roku dnie doszło do wykreślenia pozwanej J. F. z członka zarządu Stowarzyszenia (...) z siedzibą w W. / dowód: pismo k. 66, KRS k. 11-13/.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie złożonych do akt sprawy
i przywołanych powyżej dokumentów. Dowody z dokumentów Sąd uznał za całkowicie wiarygodne. Dodać należy, że dokumenty te tworzyły spójny obraz stanu faktycznego
i posłużyły do dokonania powyższych ustaleń.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie.

W toku postępowania pozwany T. M. nie zajął stanowiska co do roszczenia strony powodowej, dlatego też co do tego pozwanego uzasadnione było wydanie wyroku na podstawie art. 339 k.p.c.

Zgodnie z art. 339 § 1 i 2 k.p.c. Sąd może wydać wyrok zaoczny na posiedzeniu niejawnym, gdy pozwany w wyznaczonym terminie nie złożył odpowiedzi na pozew.
W przypadku, o którym mowa w § 1, przyjmuje się za prawdziwe twierdzenia powoda o faktach zawarte w pozwie lub pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed posiedzeniem, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa.

Wprowadzone przez art. 339 § 2 k.p.c. swoiste domniemanie zgodności twierdzeń powoda z rzeczywistym stanem rzeczy nie zwalnia powoda od przytoczenia faktów, które są niezbędne do dokonania subsumpcji materialnoprawnej, stanowiącej faktyczną
i materialnoprawną podstawę wyroku. Zatem w procesie cywilnym, który kończy się wydaniem wyroku zaocznego podstawa faktyczna wyroku, co do zasady jest konstruowana w oparciu o okoliczności faktyczne podane przez powoda (w pozwie lub dalszych pismach procesowych, pod warunkiem doręczenia ich pozwanemu przed rozprawą zaoczną) Domniemanie prawdziwości twierdzeń powoda o faktach zastępuje jedynie postępowanie dowodowe i to tylko wówczas, gdy twierdzenia powoda nie budzą uzasadnionych wątpliwości. Nie ulega też wątpliwości, że wobec treści art. 339 § 2 k.p.c. i objęcia domniemaniem prawdziwości jedynie sfery ustaleń faktycznych, obowiązkiem sądu rozpoznającego sprawę w warunkach zaoczności jest rozważenie, czy w świetle przepisów prawa materialnego twierdzenie strony powodowej uzasadniają uwzględnienie żądania. (Wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 2 czerwca 2020 r. I AGa 69/20)

Co oczywiste w świetle powyższego, przyjęcie za prawdziwe twierdzeń powoda oznacza jedynie, że stają się one podstawą faktyczną wyroku zaocznego. W konsekwencji, nie ma konieczności przeprowadzenia postępowania dowodowego co do okoliczności faktycznych, objętych tymi twierdzeniami. Nie oznacza to jednak, iż Sąd automatycznie uwzględnia powództwo. Przyjęcie twierdzeń pozwu za prawdziwe, stosownie do art. 339 § 2 k.p.c. nie zwalnia Sądu od merytorycznej oceny zasadności dochodzonych niniejszym powództwem roszczeń. Sąd dokonuje bowiem oceny zasadności powództwa w świetle obowiązujących przepisów.

Podkreślenia w tym miejscu również wymaga, iż zgodnie z treścią przepisu art. 6 k.c., ciężar udowodnienia twierdzenia faktycznego spoczywa na tej stronie, która z tego twierdzenia wywodzi skutki prawne. W przedmiotowej sprawie to powód winien udowodnić, że roszczenie wynikające z przedmiotowych tytułów wykonawczych jest zasadne i że pozwani powinni zapłacić mu należność w opisanej pozwem wysokości. Stosownie bowiem do treści art. 232 k.p.c. to strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Oznacza to, że obecnie Sąd nie jest odpowiedzialny za wynik postępowania dowodowego, a ryzyko nieudowodnienia podstawy faktycznej żądania ponosi powód.

Powód miasto (...) W. oparł swoje żądanie na artykule 299 K.s.h. w związku z art. 11ust. 3 ustawy Prawo o stowarzyszeniach z dnia 7 kwietnia 1989 roku (Dz.U. Nr 20, poz. 104 ze zm.), który mówi o odpowiedzialności odszkodowawczej członków zarządu stowarzyszenia. Odpowiedzialność przewidzianą w art. 299 K.s.h. ponoszą osoby, które były członkami zarządu stowarzyszenia, kiedy wierzytelność stała się wymagalna, a jednocześnie były członkami zarządu w czasie właściwym dla ogłoszenia upadłości tego podmiotu. Odpowiedzialność ta powstaje wówczas, gdy egzekucja prowadzona do majątku stowarzyszenia przez jej wierzycieli staje się bezskuteczna. Członkowie zarządu prowadzą sprawy stowarzyszenia, a więc skoro decydują o jej działaniach to, są uznawani za bezpośrednio odpowiedzialnych za stan rzeczy, który uniemożliwia egzekucję należności stowarzyszenia względem wierzyciela. Unormowanie to ma na celu wyrównanie uszczerbku poniesionego przez wierzycieli wskutek zawinionego działania członków zarządu. Powód przedstawił w niniejszym postępowaniu dokument świadczący o tym, że prowadzenie egzekucji wobec Stowarzyszenia stało się bezskuteczne. Natomiast pozwani członkowie zarządu nie wskazali, że we właściwym czasie zgłosili wniosek o ogłoszenie upadłości lub, że zostało wszczęte postępowanie układowe, albo, że nie zgłoszenie wniosku o ogłoszenie upadłości oraz nie wszczęcie postępowania układowego nastąpiło nie z ich winy albo, że pomimo nie zgłoszenia wniosku o ogłoszenie upadłości oraz nie wszczęcia postępowania powód nie poniósł szkody. Pozwana J. F. podniosła zaś, że złożyła w dniu 10 sierpnia 2012r. oświadczenie, że rezygnuje z członkostwa w Stowarzyszeniu. Jednakże ta okoliczność w żaden sposób nie wyłącza odpowiedzialności pozwanej za zobowiązania Stowarzyszenia wobec nie zgłoszenia tego faktu w Krajowym Rejestrze Sądowym.

Sąd nie podzielił zarzutu przedawnienia zgłoszonego przez pozwaną J. F.. Na wstępnie należy podnieść, iż odpowiedzialność z art. 299 k.s.h jest odpowiedzialnością deliktową. Zatem podstawę prawną co do przedawnienia roszczeń będzie stanowił w tym przypadku art. 442 ¹ k.c. (tak min. SN w wyroku z dnia II CSK 301/07, czy w uchwale 7 sędziów z dnia 7 listopada 2008 roku , III CZP 72/8), według którego roszczenie o naprawienie szkody wyrządzonej czynem niedozwolonym ulega przedawnieniu z upływem lat trzech od dnia, w którym poszkodowany dowiedział się albo przy zachowaniu należytej staranności mógł się dowiedzieć o szkodzie i o osobie obowiązanej do jej naprawienia. Jednakże termin ten nie może być dłuższy niż dziesięć lat od dnia, w którym nastąpiło zdarzenie wywołujące szkodę.

Należy więc w niniejszym przypadku ustalić moment, od którego przedawnienie rozpoczyna swój bieg. W tej sytuacji należy uznać, iż wobec odpowiedzialnych z art. 299 k.s.h. jest to moment, w którym wierzyciel dowiedział się o szkodzie wyrządzonej przez członków zarządu stowarzyszenia. Należy mieć tutaj na względzie pogląd wyrażony w treści wyroku SN z dnia 31 stycznia 2007 roku , II CSK 417/06, który moment ten wiąże z datą pozyskania przez wierzyciela świadomości, iż wyegzekwowanie długu od stowarzyszenia jest niemożliwe. Taką datę wyznacza także powzięcie wiedzy o bezskuteczności egzekucji.

Przenosząc powyższe na grunt rozpoznawanej sprawy należy wskazać, iż terminy umorzenia postępowań egzekucyjnych, z powodu bezskuteczności egzekucji nie przekraczają trzyletniego okresu przed wniesieniem przez powoda pozwu do Sądu. Tak więc roszczenie skierowane przeciwko pozwanym nie jest przedawnione.

Resumując, Sąd w realiach niniejszej sprawy w całej rozciągłości podzielił stanowisko strony powodowej w zakresie głównej kwoty żądania. Tym samym uznając, iż powstało wymagalne zobowiązanie pozwanych, którego wysokość została prawidłowo udowodniona
w niniejszym postępowaniu.

Mając na względzie powyższe Sąd Okręgowy w Warszawie zasądził od pozwanych T. M. i J. F. solidarnie na rzecz powoda (...) W. dochodzoną pozwem kwotę 91.499,66 zł wraz z odsetkami od dnia 31 sierpnia 2020 roku do dnia zapłaty.

Rozstrzygnięcie co do odsetek uzasadnione było treścią art. 481 k.c., zgodnie z którym jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi (§1).

O kosztach procesu Sąd orzekł w punkcie II sentencji wyroku, ustalając, że pozwani solidarnie ponoszą koszty procesu na podstawie art. 98 k.p.c., przy czym Sąd pozostawił szczegółowe ich wyliczenie referendarzowi sądowemu na podstawie art. 108 § 1 k.p.c.