Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 września 2019 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie, I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący: sędzia (del.) Tadeusz Bulanda

Protokolant: Karolina Stańczuk

po rozpoznaniu w dniu 16 września 2019 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa J. J.

przeciwko Skarbowi Państwa - Ministrowi Sprawiedliwości

o zapłatę

1.  oddala powództwo;

2.  przyznaje adwokatowi A. N. z funduszu Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Warszawie kwotę 1 000 zł (jeden tysiąc złotych), powiększoną o stawkę podatku od towarów i usług, tytułem wynagrodzenia za pełnienie funkcji pełnomocnika z urzędu ustanowionego na rzecz powoda i odmawia przyznania wynagrodzenia w pozostałym zakresie.

Sygn. akt I C 1197/18

UZASADNIENIE

Pozwem z 4 czerwca 2018 roku, zmodyfikowanym 27 sierpnia 2018 roku, J. J. wniósł o zasądzenie na jego rzecz od Skarbu Państwa – Ministra Sprawiedliwości kwoty 150 000 zł, a także o zasądzenie od pozwanego na rzecz Akademii (...) w G. kwoty 70 000 zł. Uzasadniając żądanie powód podniósł, że domaga się rekompensaty za krzywdę, jakiej doznał w wyniku naruszenia prawa do sądu. Podniósł, że w jego sprawach czynności prowadzono opieszale, a także nie zwalniano go od kosztów sądowych i nie przyznawano mu pełnomocnika z urzędu. Podniósł, że odczuwana przez niego krzywda związana jest z rozstrojem zdrowia oraz poczuciem lekceważenia i poniżenia przez państwo polskie (pozew – k. 2-5, pisma – k. 327, 347).

Skarb Państwa wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie na swoją rzecz kosztów postępowania według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego na rzecz Skarbu Państwa – Prokuratorii Generalnej Rzeczypospolitej Polskiej. Pozwany zakwestionował bezprawność działania sądów oraz istnienie krzywdy, a także wysokość zadośćuczynienia (odpowiedź na pozew – k. 356-363).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

J. J. odbywa karę pozbawienia wolności (okoliczność bezsporna).

Na skutek wniosków i skarg J. J., w okresie od lutego do maja 2018 r. zostało wydane przeszło 200 orzeczeń sądów i referendarzy sądowych oraz zarządzeń w przedmiocie zwolnienia od kosztów sądowych, przyznania pełnomocnika z urzędu, skarg na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki, w następujących sprawach toczących się w:

a)  Sądzie Rejonowym Gdańsk-Południe w Gdańsku: I C 1096/10, I C 1647/17, IX Co 694/16, IX Co 673/17,

b)  Sądzie Rejonowym Gdańsk-Północ w Gdańsku: I Co 569/13, I Co 631/17, I Co 401/14, I Co 425/10, I Co 188/13, I Co 149/15, I C 36/15,

c)  Sądzie Rejonowym w Starogardzie Gdańskim: I C 816/16,

d)  Sądzie Rejonowym w Słubicach: I Co 264/14,

e)  Sądzie Rejonowym Szczecin-Centrum w Szczecinie: I Co 107/15,

f)  Sądzie Rejonowym w Krośnie: I C 1581/12, I C 581/12, I Co 1040/13,

g)  Sądzie Rejonowym w Wieluniu: I C 795/16,

h)  Sądzie Rejonowym dla Krakowa-Śródmieścia w Krakowie (I Co 48/13/S,

i)  Sądzie Rejonowym w Otwocku: I C 496/17,

j)  Sądzie Rejonowym w Wołominie: I C 1897/16,

k)  Sądzie Rejonowym dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie: I Co 1271/12,

l)  Sądzie Okręgowym w Gdańsku: III Cz 296/18, III S 220/18, XVI S 271/18, XVI S 277/18, XVI S 284/18, XVI S 387/18, XVI S 389/18, XVI S 391/18, XVI S 393/18, XVI S 395/18, XVI S 401/18, XVI S 404/18, XVI S 412/18, XVI Cz 1609/17, XVI Cz 1669/17,

m)  Sądzie Apelacyjnym w Gdańsku: I S 41/18, I S 44/18, I S 51/18, I S 76/18, I S 82/18, I S 88/18, I S 90/18, I S 95/18, I S 99/18, I S 38/18, I S 92/18, I ACa 661/14, II S 13/18,

n)  Sądzie Okręgowym w Bielsku-Białej: II S 48/18,

o)  Sądzie Okręgowym w Krośnie: I S 3/16, I S 10/17, I S 19/17, I S 35/17, I S 36/17, I S 40/17,

p)  Sądzie Okręgowym w Gliwicach: III S 76/18,

q)  Sądzie Okręgowym w Katowicach: II C 906/17,

r)  Sądzie Apelacyjnym w Katowicach: I Sk. 7/18, I S 43/18,

s)  Sądzie Okręgowym w Toruniu: VIII Ca 139/18,

t)  Sądzie Okręgowym w Nowym Sączu: III S 25/18, III S 16/18, III S 28/18,

u)  Sądzie Okręgowym w Sieradzu: I S 45/18,

v)  Sądzie Okręgowym w Świdnicy: II S 2/18,

w)  Sądzie Okręgowym w Opolu: II S 46/18, II S 77/18, II S 85/18, II S 70/18, II S 183/18, II S 45/18,

x)  Sądzie Okręgowym w Zielonej Górze: VI S 83/18, VI S 84/18, VI S 90/18,

y)  Sądzie Okręgowym w Elblągu: I S 33/18,

z)  Sądzie Okręgowym w Słupsku: IV S 76/18,

aa)  Sądzie Okręgowym w Przemyślu: I S 24/18, I S 47/17, I S 18/18, I S 28/18

bb)  Sądzie Okręgowym w Tarnobrzegu: I S 5/18, I S 7/18,

cc)  Sądzie Okręgowym we Włocławku: I S 58/17,

dd)  Sądzie Okręgowym w Gorzowie Wlkp.: V S 12/18, V S 17/18,

ee)  Sądzie Okręgowym w Szczecinie: II Ca 204/15, II Ca 1505/15, II Ca 910/14,

ff)  Sądzie Apelacyjnym w Szczecinie: I S 95/18, I S 77/18, I S 100/18, I S 122/18, I S 109/18,

gg)  Sądzie Apelacyjnym w Rzeszowie: I S 63/18, I Acz 201/18, I S 49/18, II S 25/18, II S 28/18, II S 30/18, II S 33/18, II S 42/18, II S 48/18, II S 50/18, II S 53/18, II S 55/18, II S 57/18,

hh)  Sądzie Apelacyjnym we Wrocławiu: I S 46/18,

ii)  Sądzie Okręgowym w Krakowie: I Co 528/17, I C 389/12, II Ca 2021/17, II S 104/18,

jj)  Sądzie Apelacyjnym w Krakowie: I Acz 688/17, I S 66/18,

kk)  Sądzie Okręgowym w Poznaniu: XV S 63/18, XV S 249/17, XV S 275/17, I A Sk. 23/18, I ACa 1346/17, I A S 29/18, I A Sk. 25/18,

ll)  Sądzie Okręgowym w Płocku: I Co 71/16, I Co 190/17, I C 2628/14, IV S 22/18,

mm)  Sądzie Apelacyjnym w Białymstoku: I AS 1/18, I AS 6/18, I AS 34/17,

nn)  Sądzie Okręgowym w Łodzi: I Co 89/18,

oo)  Sądzie Apelacyjnym w Łodzi: I As 207/18, I As 209/18, I As 211/18, I As 213/18, I As 215/18, I As 217/18, I As 219/18, I As 223/18, I As 226/18, I As 229/18, I As 231/18, I As 233/18, I As 235/18, I As 237/18, I As 239/18, I As 241/18, I As 243/18, I As 245/18, I As 247/18, I As 249/18, I As 251/18, I As 253/18, I As 256/18, I As 258/18, I As 260/18, I As 262/18, I As 265/18, I As 268/18, I As 270/18, I As 272/18, I As 274/18, I As 276/18, I As 278/18, I As 280/18, I As 282/18, I As 284/18, I As 286/18, I As 288/18, I As 298/18, I As 300/18, I As 378/18, I Acz 458/18, , I ACo 14/16,

pp)  Sądzie Okręgowym w Warszawie: V S 79/18, XXV Co 71/16, XXVII S 121/18, XXVII S 124/18, XXVII S 155/18, XXVII S 336/17,

qq)  Sądzie Okręgowym Warszawa-Praga w Warszawie: II Co 70/17, IV S 178/18,

rr)  Sądzie Apelacyjnym w Warszawie: I S 65/18, I S 83/18, I S 85/18, I S 95/18, I ACa 473/13, I S 113/18, V S 74/18, V ACz 442/18, VI ACz 2323/17.

Zarządzeniami i orzeczeniami wydanymi we wskazanych wyżej sprawach zwracano, oddalano lub odrzucano wnioski J. J. o zwolnienie od kosztów sądowych lub ustanowienie pełnomocnika z urzędu, bądź umarzano postępowania wywołane wnioskami w tym przedmiocie. Nadto sądy odrzucały i oddalały zażalenia J. J. oraz oddalały i odrzucały skargi J. J. na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki. Sądy obciążały J. J. kosztami postępowania. Przewodniczący odmawiali przyjęcia skarg J. J. na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki (postanowienia i zarządzenia – k. 6-313).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie materiału procesowego, obejmującego dokumenty, których prawdziwość nie była kwestionowana. Były to dokumenty urzędowe, stanowiące dowód tego, co zostało w nich urzędowo zaświadczone (art. 244 § 1 k.p.c.).

Sąd pominął wniosek powoda o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego lekarza jako nieistotny dla rozstrzygnięcia sprawy. Podnieść przy tym należy, że pełnomocnik powoda nie wskazał, jakie dokładnie okoliczności miałyby wyjaśnić wnioskowany dowód i na jakiej dokumentacji medycznej biegły miałby się oprzeć.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Powództwo okazało się niezasadne.

J. J. domagał się rekompensaty za krzywdę (dla siebie i na cel społeczny), której rzekomo doznał na skutek opieszałego prowadzenia postępowań przez sądy I i II instancji, referendarzy sądowych i przewodniczących, a także na skutek niezasadnego odmawiania mu przyznania zwolnienia od kosztów sądowych lub pełnomocnika z urzędu.

Zgodnie z art. 417 § 1 k.c. za szkodę wyrządzoną przez niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu władzy publicznej ponosi odpowiedzialność Skarb Państwa lub jednostka samorządu terytorialnego lub inna osoba prawna wykonująca tę władzę z mocy prawa.

Wynikający z art. 417 k.c. obowiązek naprawienia szkody wyrządzonej przez niezgodne z prawem działanie władzy publicznej obejmuje także szkodę niemajątkową (krzywdę) w ujęciu art. 448 k.c. Gdy przedmiotem roszczenia jest ochrona dóbr osobistych, art. 417 k.c. powinien znaleźć zastosowanie łącznie z przepisami regulującymi skutki naruszenia dóbr osobistych, tj. art. 24, 445, 446 § 4 i art. 448 k.c.

Co do zasady konieczną przesłanką odpowiedzialności na gruncie art. 445, 446 § 4 i 448 k.c. jest wina sprawcy, jednakże przesłanka ta nie jest konieczna, gdy w grę wchodzi odpowiedzialność za szkodę lub krzywdę wyrządzoną przy wykonywaniu władzy publicznej, bowiem w tym wypadku wystarczające jest wykazanie obiektywnej bezprawności działania lub zaniechania.

Do odpowiedzialności Skarbu Państwa mają zastosowanie także dalsze, ogólne przesłanki odpowiedzialności deliktowej, takie istnienie szkoda (w tym szkody niemajątkowej – krzywdy) oraz normalny związek przyczynowy między bezprawnym zachowaniem przy wykonywaniu władzy publicznej a szkodą (patrz: komentarz do art. 417 k.c. w: M. Gutowski (red.), Kodeks cywilny. Tom II. Komentarz. Art. 353–626. Wyd. 2, Warszawa 2019).

Szczególny przypadek odpowiedzialności Skarbu Państwa został uregulowany w art. 417 ¹ § 2 k.c. Zgodnie z tym przepisem, jeżeli szkoda została wyrządzona przez wydanie prawomocnego orzeczenia lub ostatecznej decyzji, jej naprawienia można żądać po stwierdzeniu we właściwym postępowaniu ich niezgodności z prawem, chyba że przepisy odrębne stanowią inaczej. Odnosi się to również do wypadku, gdy prawomocne orzeczenie lub ostateczna decyzja zostały wydane na podstawie aktu normatywnego niezgodnego z Konstytucją, ratyfikowaną umową międzynarodową lub ustawą.

Norma zawarta w art. 417 ¹ § 2 k.c. ogranicza odpowiedzialność określoną w art. 417 k.c. przez to, że wprowadza kwalifikowany sposób stwierdzania bezprawności w przypadku określonych rodzajów aktów władczych. Właściwymi postępowaniami w rozumieniu art. 417 ¹ § 2 k.c., w ramach których może dojść do wydania prejudykatu, są: postępowanie ze skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia wszczęte na podstawie art. 424 ¹ k.p.c., a w sprawach nieprocesowych na podstawie art. 519 ² k.p.c.; postępowanie ze skargi kasacyjnej wniesione do SN (art. 398 ¹ -398 ²¹, art. 424 ^1a § 1 i 2 k.p.c.) oraz postępowanie ze skargi o wznowienie postępowania, które zostało zakończone prawomocnym wyrokiem (art. 399-416 ¹ k.p.c.) (patrz: komentarz do art. 417 ¹ k.c. w: M. Gutowski (red.), Kodeks cywilny. Tom II. Komentarz. Art. 353–626. Wyd. 2, Warszawa 2019).

Przepisem odrębnym w rozumieniu art. 417 ¹ § 2 k.c. jest art. 424 ^1b k.c., zgodnie z którym w wypadku prawomocnych orzeczeń, od których skarga nie przysługuje, odszkodowania z tytułu szkody wyrządzonej przez wydanie prawomocnego orzeczenia niezgodnego z prawem można domagać się bez uprzedniego stwierdzenia niezgodności orzeczenia z prawem w postępowaniu ze skargi, chyba że strona nie skorzystała z przysługujących jej środków prawnych.

W myśl art. 24 k.c. ten, czyje dobro osobiste zostaje zagrożone cudzym działaniem, może żądać zaniechania tego działania chyba, że nie jest ono bezprawne. W razie dokonanego naruszenia może on także żądać, ażeby osoba, która dopuściła się naruszenia, dopełniła czynności potrzebnych do usunięcia jego skutków, w szczególności ażeby złożyła oświadczenie odpowiedniej treści i w odpowiedniej formie. Na zasadach przewidzianych w kodeksie może on również żądać zadośćuczynienia pieniężnego lub zapłaty odpowiedniej sumy pieniężnej na wskazany cel społeczny.

Zgodnie z art. 448 k.c. w razie naruszenia dobra osobistego sąd może przyznać temu, czyje dobro osobiste zostało naruszone, odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę lub na jego żądanie zasądzić odpowiednią sumę pieniężną na wskazany przez niego cel społeczny, niezależnie od innych środków potrzebnych do usunięcia skutków naruszenia.

Zgodnie z art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c. na powodzie ciążył obowiązek wykazania przesłanek odpowiedzialności deliktowej Skarbu Państwa za krzywdę, której rzekomo doznał na skutek bezprawnego wykonywania władzy sądowniczej. Zważyć przy tym trzeba, że w postępowaniu dotyczącym ochrony dóbr osobistych, w którym po stronie pozwanej występuje Skarb Państwa niezbędne jest wykazanie przesłanek jego odpowiedzialności statuowanych przepisami art. 24 § 1 k.c. w zw. z art. 417 § 1 k.c., przy czym w pierwszej kolejności powód powinien wykazać okoliczność naruszenia konkretnego dobra osobistego w rozumieniu art. 23 k.c. Dopiero w razie pozytywnego przesądzenia tej kwestii sąd orzekający dokona oceny bezprawności działania bądź zaniechania prowadzącego do naruszenia dóbr osobistych powoda, a także oceny w zakresie wystąpienia szkody i związku przyczynowego między inkryminowanym zachowaniem pozwanego a ową szkodą. Ocena, czy działanie naruszyło dobro osobiste, dokonywana jest na podstawie obiektywnego kryterium, a sąd powinien rozważyć, czy typowa, przeciętna osoba na miejscu pokrzywdzonego uznałaby określone działanie za naruszenie dobra osobistego oraz czy w odczuciu społecznym określone zachowanie zakwalifikowane może być jako naruszające dobra osobiste (patrz: wyrok SA w Łodzi z dnia 9 września 2016 r., sygn. I ACa 280/16).

W świetle powyższych rozważań prawnych należało ocenić aktywność dowodową strony powodowej jako niewystarczającą, a w konsekwencji żądanie pozwu jako bezzasadne. Powód załączył do pozwu kilkadziesiąt orzeczeń sądów, referendarzy sądowych i zarządzeń przewodniczących. Powód cofnął wniosek o przesłuchanie świadków, a wobec nieuzupełnienia braków formalnych wniosku dowodowego, Sąd pominął dowód z przesłuchania powoda oraz z opinii biegłych. W tej sytuacji, opierając się jedynie na materiale zgromadzonym w aktach sprawy stwierdzić należało, że powód nie wykazał żadnej przesłanki odpowiedzialności Skarbu Państwa.

Po pierwsze powód nie wykazał, czy doszło do naruszenie jego dobra osobistego w postaci zdrowia fizycznego i psychicznego, czy też innych dóbr osobistych.

Po drugie, gdyby założyć, że dobra osobiste powoda zostały naruszone, to nie zostało wykazane, w związku z jakim konkretnie zachowaniem się organów państwa przy wykonywaniu władzy sadowniczej miałoby dojść do naruszenia dóbr osobistych powoda (powód nie wykazał, z którym z ponad 200 postępowań skutkujących wydaniem załączonych do pozwu zarządzeń i postanowień miałoby wiązać się naruszenie jego dóbr osobistych).

Po trzecie, złożone przez powoda zarządzenia i orzeczenia nie mogą być uznane same w sobie za formę bezprawnego działania sądów, referendarzy sądowych i przewodniczących, a powód nie wykazał, iżby przy ich wydaniu dopuszczono się naruszenia prawa procesowego, materialnego lub prawa powoda do rozpoznania sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki. Zaznaczyć przy tym trzeba, że jeżeli źródłem szkody (krzywdy) miałyby być orzeczenia i zarządzenia załączone do pozwu, to nie stanowią one rozstrzygnięć, co do których konieczne jest wydanie prejudykatu, wymaganego przez art. 417 ¹ § 3 k.c., bowiem nie stanowią one wyroków, postanowień co do istoty sprawy lub innych orzeczeń kończących postępowanie w sprawie, od których przysługują nadzwyczajne środki zaskarżenia.

Sądom, referendarzom sądowym i przewodniczącym zostały przypisane określone kompetencje orzecznicze, a w szczególności w myśl stosownych przepisów proceduralnych organy te są uprawnione do wydania postanowień i zarządzeń w przedmiocie zwolnienia od kosztów sądowych, przyznania pełnomocnika z urzędu lub stwierdzenia przewlekłości postępowania. W ramach tych kompetencji, przy uwzględnieniu właściwych przepisów i okoliczności faktycznych, organy wymiaru sprawiedliwości uprawnione są do wydania rozstrzygnięć tak pozytywnych, jak i negatywnych z punktu widzenia inicjatora danego postępowania (strony wnoszącej o zwolnienie od kosztów sądowych, przyznanie pełnomocnika z urzędu lub wnoszącej skargę na przewlekłość). Skoro w sprawach tego rodzaju sądy, referendarze sądowi lub przewodniczący podejmują decyzje w granicach prawa i przyznanych im kompetencji, to nie można uznać, iżby decyzje te były bezprawne tylko dlatego, że nie są zgodne z wolą inicjatora postępowania. Na powodzie ciążył obowiązek wykazania, że w każdym z postępowań, z którym wiąże on naruszenie jego dóbr osobistych, doszło do wydania rozstrzygnięcia bezprawnego, a więc rozstrzygnięcia stanowiącego przejaw wadliwego zastosowania przepisów, wadliwego ustalenia stanu faktycznego lub wyjścia poza kompetencję orzeczniczą. Składając jedynie ponad 200 odpisów różnych postanowień i zarządzeń i nie prowadząc jakiegokolwiek dodatkowego dowodu, powód nie podołał obowiązkowi wykazania przesłanki odpowiedzialności Skarbu Państwa w postaci bezprawności przy wykonywaniu władzy sądowniczej.

Wobec powyższego, Sąd orzekł jak w punkcie I wyroku.

Orzekając o wynagrodzeniu pełnomocnika z urzędu Sąd w pierwszej rozważył potrzebę zastosowania § 4 ust. 1 i 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia z dnia 3 października 2016 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (tj. Dz.U. z 2019 r. poz. 18), zgodnie z którym opłatę ustala się w wysokości określonej w rozdziałach 2-4, przy czym nie może ona przekraczać wartości przedmiotu sprawy; opłatę podwyższa się o kwotę podatku od towarów i usług wyliczoną według stawki podatku obowiązującej dla tego rodzaju czynności na podstawie przepisów o podatku od towarów i usług. Wartość przedmiotu sporu wynosiła ostatecznie 210 000 zł, a zatem zgodnie z § 8 pkt 7 rozporządzenia opłata w tym wypadku powinna wynieść 7200 zł.

W ocenie Sądu należało następnie do określenia wysokości wynagrodzenia należnego pełnomocnikowi z urzędu ustanowionemu dla powoda zastosować przez analogię art. 102 k.p.c., zgodnie z którym w wypadkach szczególnie uzasadnionych sąd może zasądzić od strony przegrywającej tylko część kosztów albo nie obciążać jej w ogóle kosztami.

Za „wypadek szczególnie uzasadniony” w rozumieniu art. 102 k.p.c. mogą być poczytane między innymi sytuacje, gdy: sprawa dotyczy stosunku prawnego, który może zostać ukształtowany tylko mocą wyroku sądu (choćby strony były całkowicie zgodne), miało miejsce niesłuszne lub oczywiście niewłaściwe postępowanie strony wywołujące koszty, doszło do oddalenia powództwa na podstawie art. 5 k.c. albo z powodu prekluzji, sprawa miała precedensowy charakter, rozstrzygnięcie sporu nastąpiło wyłącznie na podstawie okoliczności uwzględnionej przez sąd z urzędu, sprawa nie była zawiła i znikomy był nakład pracy pełnomocnika, strona wytaczająca powództwo znajduje się w trudnej sytuacji majątkowej, a wytaczając powództwo była subiektywnie przeświadczona o słuszności dochodzonego roszczenia. Katalog ten nie ma charakteru zamkniętego, a stanowi jedynie wymienienie przykładowych okoliczności uzasadniających zastosowanie normy art. 102 k.p.c. Zaniechanie obciążenia strony kosztami postępowania z uwagi na zastosowanie zasady słuszności musi zależeć od okoliczności określonej sprawy (patrz: wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 27 kwietnia 2016 r., sygn. I ACa 1129/15).

W ocenie Sądu w niniejszej sprawie zachodzi wypadek szczególnie uzasadniony, przemawiający za przyznaniem pełnomocnikowi z urzędu jedynie części wynagrodzenia, jakie powinno być przyznane w oparciu o rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia z dnia 3 października 2016 roku.

Zważyć trzeba, że zawarte w pozwie żądanie zapłaty okazało się oczywiście gołosłowne, a powód nie wykazał, iżby ustalając kwotę roszczenia kierował się jakimikolwiek racjonalnymi motywami. Zważyć też trzeba, że aktywność procesowa pełnomocnika z urzędu ograniczyła się w istocie do poparcia powództwa wniesionego osobiście przez J. J. oraz części wniosków dowodowych złożonych przez powoda i cofnięcia wniosku o przesłuchanie świadków. Pełnomocnik powoda nie uzupełnił braków formalnych wniosku o przesłuchanie powoda i o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego. Pełnomocnik powoda nie przedstawił jakiegokolwiek umotywowanego wywodu prawnego wskazującego na istnienie przesłanek odpowiedzialności Skarbu Państwa, zaś na pierwszej i równocześnie ostatniej ograniczył się do stwierdzenia, że popiera pozew i wnosi o przyznanie mu kosztów zastępstwa. W tych okolicznościach, skoro wysokość żądania pozwu stanowiąca wartość przedmiotu sporu nie została w jakikolwiek sposób umotywowana, zaś nakład pracy pełnomocnika z urzędu był znikomy, należało przyznać pełnomocnikowi z urzędu jedynie symboliczne wynagrodzenie w kwocie 1000 zł, powiększonej o stawkę podatku od towarów i usług (pkt II wyroku).