Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 grudnia 2024 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie, I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący: SSO Bożena Chłopecka

Protokolant: starszy sekretarz sądowy Monika Górczak

po rozpoznaniu w dniu 24 października 2024 r. w Warszawie

na rozprawie sprawy z powództwa A. W.

przeciwko (...) z siedzibą w W.

o zapłatę renty, zadośćuczynienia i odszkodowanie

I.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda:

1.  kwotę 45.000 zł (czterdzieści pięć tysięcy złotych) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 3 grudnia 2024 r. do dnia zapłaty z tytułu zadośćuczynienia,

2.  kwotę 1.517,37 zł (tysiąc pięćset siedemnaście złotych trzydzieści siedem groszy) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 26 lutego 2018 r. do dnia zapłaty z tytułu odszkodowania,

II.  w pozostałym zakresie powództwo oddala,

III.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2.325,73 zł (dwa tysiące trzysta dwadzieścia pięć złotych siedemdziesiąt trzy grosze) z tytułu zwrotu opłaty od pozwu,

IV.  nieopłacone koszty opinii biegłych przejmuje na rachunek Skarbu Państwa Sądu Okręgowego w Warszawie,

V.  nie obciąża powoda obowiązkiem zwrotu kosztów na rzecz pozwanego z tytułu wynagrodzenia pełnomocnika.

Sygn. akt I C 1599/21

UZASADNIENIE

Pozwem złożonym 23 kwietnia 2019 (data prezentaty Biura Podawczego tut. Sądu) powód A. W. wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) z siedzibą w W. na swoją rzecz kwoty w łącznej wysokości 121.464,25 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 26 lutego 2018 roku do dnia zapłaty, na którą to należność składają się:

- 70.000 zł tytułem renty wyrównawczej,

- 45.000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę fizyczną i psychiczną,

- 4.946,88 zł tytułem odszkodowania za naprawienie szkody,

- 1.517,37 zł tytułem odszkodowania na osobie.

W uzasadnieniu powód wskazał, że w skutek wypadku z dnia 20 października 2016 roku doznał obrażeń ciała w postaci urazu skrętnego kręgosłupa szyjnego i urazu skrętnego nadgarstka prawego. Ponadto powód wskazał, iż pojazd sprawcy w chwili zdarzenia był ubezpieczony w zakresie OC u pozwanego (...) z siedzibą w W.. Ponadto podniósł, iż musiał poddać się leczeniu i długotrwałej rehabilitacji, utracił możliwość zarobkowania, zaś pozwany w toku postępowania likwidacyjnego nie uwzględnił zdaniem powoda samego rodzaju szkód (obrażeń) ciała jakie powód poniósł w wyniku wypadku /pozew k. 3-8/.

W odpowiedzi na pozew z dnia 17 września 2019 roku (...) z siedzibą w W. wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie na swoją rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu pozwany wskazał, że nie uznaje powództwa co do zasady, jak i co do wysokości. Pozwany wskazał, iż w toku postępowania likwidacyjnego uznał swoją odpowiedzialność wobec powoda i wypłacił powodowi kwotę 524 zł z tytułu zadośćuczynienia i nie kwestionuje samej zasady odpowiedzialności, jednakże kwestionuje zakres jak i wysokość dochodzonych przez powoda roszczeń. Ponadto dodał, iż konsekwencje urazów powoda doznanych w wyniku przedmiotowego wypadku należy oceniać biorąc pod uwagę jego stan zdrowia przed wypadkiem. Pozwany dodał, iż zgodnie z danymi zawartymi w aktach szkody dolegliwości powoda opisane przez niego w pozwie nie są następstwem obrażeń powypadkowych, lecz zaawansowanych zmian zwyrodnieniowo-dyskopatycznych kręgosłupa szyjnego, najpewniej wynikających z trybu pracy powoda (zawodowy kierowca). Po wypadku natomiast te dolegliwości mogły być oczywiście przez pewien okres nasilone, jednak nie można kategorycznie stwierdzić, iż obecny stan zdrowia powoda związany jest z urazami doznanymi w wyniku wypadku będącego źródłem szkody /odpowiedź na pozew k. 173-181/.

W dalszym toku postępowania strony podtrzymywały swoje stanowiska w sprawie /protokół rozprawy k. 795-796/.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 20 października 2016 roku w W. przy ul. (...) w rejonie skrzyżowania z Al. (...) II doszło do wypadku komunikacyjnego. Powód prowadząc pojazd marki (...) na lewym pasie ruchu podczas jazdy wprost został uderzony przez pojazd (...) o nr rej. (...) prowadzony przez T. I., który wykonywał manewr zmiany pasa ruchu z prawego na lewy. Sprawca został uznany winnym spowodowania przedmiotowego zdarzenia, za co został nałożony na niego mandat karny / dowody: notatka informacyjna o zdarzeniu drogowym k. 10, notatka urzędowa i dane sprawcy kolizji k. 11-12, dokumentacja fotograficzna k. 13-15, zeznania powoda A. W. k. 553 i k. 795-796v /.

Bezpośrednio po wypadku powód został przetransportowany przez Pogotowie (...) do Szpitala (...) w W. przy ul. (...), gdzie po przeprowadzeniu badań stwierdzono u niego uraz skrętny kręgosłupa szyjnego oraz uraz skrętny nadgarstka prawego. W trakcie leczenia szpitalnego u powoda wykonano niezbędne badania, w tym tomografię komputerową głowy i kręgosłupa szyjnego. Kręgosłup szyjny powoda został unieruchomiony za pomocą kołnierza ortopedycznego, zaś na rękę założono longetę przedramienną. Po stwierdzeniu braku wskazań do hospitalizacji i wypisaniu zwolnienia lekarskiego od 20 października 2016 roku do 27 listopada 2016 roku powód został zwolniony do domu z zaleceniem oszczędzającego trybu życia i kontynuacji leczenia w trybie ambulatoryjnym / dowód: karta informacyjna leczenia szpitalnego k.102/.

Z powodu braku poprawy i utrzymujących się dolegliwości bólowych powodowi w Szpitalu (...) w W. przedłużano zwolnienie lekarskie od 28 listopada 2016 roku do 19 grudnia 2016 roku, od 20 grudnia 2016 roku do 18 stycznia 2017 roku oraz od 19 stycznia 2016 roku do 16 lutego 2017 roku / dowody: zaświadczenia lekarskie (...) k. 16-16v./.

Po zakończeniu leczenia stan zdrowia powoda nie ulegał poprawie. Bolała go głowa, brał silne leki przeciwbólowe, drętwiały mu kończyny górne. Na kolejnej konsultacji w dniu 15 marca 2017 roku wykonano u powoda rezonans magnetyczny odcinka szyjnego. Po wykonaniu rezonansu powód w dniu 25 kwietnia 2017 roku udał się na konsultację do neurochirurga, który zalecił leczenie operacyjne, aby nie dopuścić do mielopatii / dowody: dokumentacja medyczna k. 122, k. 130, k. 146/.

W dniu 25 maja 2017 roku lekarz neurochirurg skierował powoda na operację odcinka szyjnego z rozpoznaniem: choroby kręgów szyjnych – Choroba krążka międzykręgowego szyjnego z uszkodzeniem rdzenia kręgowego (G99.2) i wyznaczył termin przyjęcia do szpitala na dzień 17 sierpnia 2022 roku /dowód: skierowanie k. 143/.

W związku z nieustępującymi dolegliwościami bólowymi powód nie był w stanie samodzielnie funkcjonować i w grudniu 2017 roku dostał pilne skierowanie na operację, która została przeprowadzona w dniu 12 stycznia 2018 roku w Szpitalu w S. / dowody: dokumentacja medyczna k. 91 i k. 135-136, zeznania świadka K. D. k. 531-531v./.

Po opuszczeniu szpitala powód przebywał na zwolnieniu lekarskim do 28 lutego 2018 roku. Przeszedł rehabilitację / dowody: zaświadczenie (...) k. 108/

Po wypadku z powodu nadal utrzymującego się bólu powód załamał się nerwowo i popadł w depresję. Kilka razy konsultował się z psychiatrą z uwagi na lęki po wypadku. W czasie kiedy wydarzył się wypadek powód prowadził działalność gospodarczą. Był kierowcą taksówki, ponadto powód zatrudniał kilku kierowców, przy czym to powód generował największe dochody w firmie. Ze względu na wypadek i długotrwałą niezdolność do pracy nie mógł pracować. W tym też czasie jego sytuacja życiowa, a szczególnie finansowa uległa znacznemu pogorszeniu. Pogorszeniu uległy również jego stosunki z żoną. To na żonę powoda spadło wówczas wiele obowiązków zarówno domowych (chociażby samodzielna opieka nad dziećmi) jak i finansowych / dowody: zeznania powoda A. W. k. 553 i k. 795-796v, zeznania świadka P. W. k. 534-535v./.

W związku z zaistniałym zdarzeniem drogowym z dnia 20 października 2016 roku powód zgłosił do pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. roszczenia z tytułu obowiązkowego ubezpieczenia komunikacyjnego OC sprawcy wypadku. Pozwany uznał swoją odpowiedzialność i w dniu 21 lipca 2017 roku przyznał powodowi kwotę 524 zł tytułem zadośćuczynienia. Powód dwukrotnie pismami z dnia 27 marca 2017 roku oraz dnia 29 stycznia 2018 roku zgłaszał żądania wobec pozwanego Towarzystwa (...), pozwany jednak za każdym razem konsekwentnie odmawiał wypłaty należności wobec A. W. uznając, iż wypłacona należność w wysokości 524 zł wyczerpuje wszelkie roszczenia powoda z tytułu zdarzenia z dnia 20 października 2016 roku. Wobec pogarszającego się stanu zdrowia powód nie wyraził zgody na propozycję pozwanego / dowód: akta szkody k. 195-487/.

W chwili wypadku powód miał 37 lat. Do dnia wypadku prowadził aktywne życie zawodowe i towarzyskie. Był zawodowym kierowcą- jeździł taksówką osobową i prowadził w tym zakresie działalność gospodarczą. Zatrudniał również kierowców, którzy jeździli jego samochodami. W 2017 roku z prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej osiągnął przychód w wysokości 297.602,10 zł, w 2017 roku245.407,66 zł, zaś w 2018 roku -231.685,38 zł / dowody: zeznania świadka K. M. k. 531v.-533, zeznania świadka P. W. k. 534-535v., zeznania powoda A. W. k. 553 i k. 795-796v., zeznania świadka R. B. k. 552, deklaracje podatkowe PIT-36 k. 149165v./.

Po wypadku, powoda życie zmieniło się diametralnie. W wyniku wypadku powód został skazany na ból i cierpienie, nie tylko fizyczne, ale i psychiczne. Parokrotnie poddawany był rehabilitacji. Przeszedł zabieg operacyjny. Miał ograniczenia ruchowe spowodowane operacją, a także długotrwałą rehabilitacją. Miało to wpływ na życie codzienne powoda. Z przyczyn zdrowotnych powód często przebywał na zwolnieniach lekarskich, co miało bezpośrednie przełożenie na poziom jego zarobków, czy też rozwój kariery zawodowej. Po wypadku poniósł wydatki na prywatne wizyty lekarskie w wysokości 860 zł, opłatę za parking – 10 zł, leki -78,37 zł, zakup kołnierza stabilizującego – 100 zł, zakup ortezy stawu nadgarstkowego – 100 zł, konsultację ortopedyczną – 130 zł, zakup kołnierza Campa -80 zł, zakup poduszki szwedki -159 zł w łącznej wysokości 1517,37 zł / dowody: zeznania powoda A. W. k. 553 i k. 795-796v., faktury i paragony k. 83-95 /.

Kontuzja jakiej powód doznał w wyniku wypadku do chwili obecnej ogranicza jego możliwości w czynnościach związanych z życiem codziennym i zawodowym. Powód nie może długo siedzieć w jednej pozycji. Bóle kręgosłupa powodują problemy ze spaniem. Nie może dźwigać ciężarów. Rano drętwieją mu ręce / dowody: zeznania powoda A. W. k. 553 i k. 795-796v /.

A. W. po wypadku miał problemy z poradzeniem sobie z zaistniałą sytuacją, miewał chwile zwątpienia i załamania. Nie mógł pracować, czuł się niezdolny do pracy. Miał trudności w pomocy żonie przy dzieciach. Korzystał z pomocy psychiatry. Zmieniło się jego nastawienie do życia. Obecnie nasilenie większości objawów u powoda obniżyło się, co spowodowało zaprzestanie leczenia psychiatrycznego. Powód podjął pracę, choć nadal ma poczucie nie pełnej sprawności, co wpływa niekorzystnie na jego motywację do działania i codzienne funkcjonowanie / dowody: zeznania powoda A. W. k. 553 i k. 795-796v., zeznania świadka P. W. k. 534-535v., zeznania świadka K. K. k. 533-534/.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o dokumenty zawarte w aktach sprawy, które nie pozostawały ze sobą w sprzeczności i których autentyczności i zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy nie kwestionowała żadna ze stron niniejszego postępowania oraz na podstawie zeznań świadków: P. W. k. 534-535v., K. K. (K.), R. B. (k. 552), K. M. k. 531v.-533, K. D. k. 531-531v. i zeznań powoda A. W. k. 533 i k. 795-796v./.

W konsekwencji ustalenia dotyczące obrażeń, jakich doznał powód, przebiegu ich leczenia oraz zakresu i natężenia cierpień, Sąd poczynił w oparciu o w pełni zgodne ze sobą dokumenty medyczne i zeznania przesłuchanego w charakterze strony A. W. i świadków, a także opinie sądowe sporządzone przez biegłych: lekarza neurochirurga M. S. (1) /k. 566-577 i k. 603-608/, ortopedy R. K. /k. 615-616, k. 642 i ustna uzupełniająca opinia tego biegłego k. 795-795v./, psychologa/psychiatry Z. S. k. 651-679 i k. 704-705/, lekarza medycyny pracy B. J. k. 723-730, k. 769-770 i ustna uzupełniająca opinia tej biegłej k. 795v./. Opinie te oraz ich pisemne uzupełnienie zostały sporządzone przez osoby posiadające odpowiednie kwalifikacje na podstawie dokumentacji lekarskiej oraz badań podmiotowego i przedmiotowych powoda. Opinie te są precyzyjne i rzeczowe oraz w sposób dokładny i wyczerpujący odpowiadają na zadane biegłym pytania. Z tych też względów Sąd uznał sporządzone w sprawie opinie za pełnowartościowy materiał dowodowy. W takim zaś stanie rzeczy nie było żadnych podstaw do kwestionowania opinii biegłych i płynących z nich wniosków.

Dokonując oceny opinii, Sąd wziął pod uwagę stanowisko biegłego lekarza neurochirurga M. S. (2), który w związku z wypadkiem z dnia 20 października 2016 roku stwierdził 15 % uszczerbek na zdrowiu powoda i wskazał, że u powoda doszło do uszkodzenia odcinka C kręgosłupa głównie w mechanizmie odgięciowym, a stwierdzone objawy i stany pozostają w większości w związku przyczynowym z przedmiotowym wypadkiem. Biegły dodał, iż ,,oddzielenie widocznych w MR uszkodzeń od schorzeń samoistnych jest mało prawdopodobne, o ile powód nie dostarczy jakichkolwiek badań diagnostycznych sprzed wypadku’’. Biorąc pod uwagę, że powód jest kierowcą zawodowym zdaniem biegłego byłoby trudno wykonywać wówczas zawód taksówkarza. Według biegłego u powoda doszło do typowego urazu określanego jako ,,whiplash injury’’ – urazu kręgosłupa szyjnego typu smagnięcie biczem. Biegły wskazał, iż w przypadku takiego urazu początek dolegliwości może być opóźniony, zaś w badaniu RTG w ponad 90% nie wykrywa się żadnych zmian patologicznych.

Z kolei biegły lekarz ortopeda traumatolog R. K. w swojej pisemnej opinii stwierdził, iż na skutek urazu z dnia 20 października 2016 roku u A. W. nie wystąpił stały ani długotrwały uszczerbek na zdrowiu w postaci istotnych ograniczeń ruchomości kręgosłupa szyjnego, złamań kręgów szyjnych, pourazowych niestabilności z zakresu ortopedii i traumatologii. U powoda obecnie nie występują obiektywne dolegliwości ortopedyczne będące następstwem urazu. Zdaniem biegłego uraz był niewielki i okres 4 miesięcy niezdolności do pracy to zdecydowanie za długo. Biegły wskazał, iż czas niezdolności do pracy wynosił kilka (5-6) tygodni. Biegły dodał, iż zmiany zwyrodnieniowe istniały u powoda przed wypadkiem (choć brak jest w tym zakresie jakiejkolwiek dokumentacji medycznej), a uraz był niewielki czyli nie spowodował ich progresji.

Biegły psycholog i psychiatra Z. S. w swojej pisemnej opinii również wskazał brak podstaw, do stwierdzenia, że wskutek kolizji w dniu 20 października 2016 roku powód doznał trwałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu w zakresie specjalizacji biegłego. Biegły dodał, iż po wypadku powód odczuwał silne lęki i bóle głowy. W trakcie badania wskazał, iż 2 tygodnie po wypadku odczuwał stałe przygnębienie, rozdrażnienie, wahania nastroju, lęki. Zdaniem biegłego daje to podstawy do rozpoznania ostrej reakcji na stres.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w części.

W ocenie Sądu powództwo w niniejszej sprawie zasługiwało na uwzględnienie jedynie w części, natomiast w pozostałym zakresie podlegało oddaleniu jako bezpodstawne.

W myśl art. 435 k.c., prowadzący na własny rachunek przedsiębiorstwo lub zakład wprawiany w ruch za pomocą sił przyrody (pary, gazu, elektryczności, paliw płynnych itp.) ponosi odpowiedzialność za szkodę na osobie lub mieniu, wyrządzoną komukolwiek przez ruch przedsiębiorstwa lub zakładu, chyba że szkoda nastąpiła wskutek siły wyższej albo wyłącznie z winy poszkodowanego lub osoby trzeciej, za którą nie ponosi odpowiedzialności. Stosownie zaś do art. 436 § 1 k.c., odpowiedzialność przewidzianą w artykule poprzedzającym ponosi również samoistny posiadacz mechanicznego środka komunikacji poruszanego za pomocą sił przyrody.

Podstawową przesłanką odpowiedzialności samoistnego posiadacza środka komunikacji określoną w art. 436 § 1 k.c. jest wymaganie, aby szkoda wyrządzona została przez ruch mechanicznego środka komunikacji poruszanego za pomocą sił przyrody.

Niezaprzeczalnie kierujący samochodem marki (...) o nr rej. (...), wyrządził powodowi A. W. szkodę przez ruch pojazdu. Odpowiedzialność samoistnego posiadacza środka komunikacji oparta na zasadzie ryzyka oznacza, że posiadacz taki nie może uwolnić się od niej w drodze ekskulpacji, jedyną bowiem podstawą uchylenia tej odpowiedzialności może być tylko wykazanie jednej z okoliczności, a mianowicie, że szkoda nastąpiła wskutek siły wyższej, z wyłącznej winy poszkodowanego lub z wyłącznej winy osoby trzeciej, za którą posiadacz nie ponosi odpowiedzialności.

Powstanie odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierowcy pojazdu za szkodę wyrządzoną ruchem pojazdu innym podmiotom pociąga za sobą obowiązek wypłaty przez zakład ubezpieczeń świadczeń z tytułu ubezpieczenia OC w granicach odpowiedzialności posiadacza lub kierowcy pojazdu mechanicznego. Zgodnie z art. 822 § 4 k.c., uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela.

Pozwany (...) z siedzibą w W. w niniejszej sprawie nie kwestionował swojej odpowiedzialności z tytułu zawartej umowy obowiązkowego ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych w związku z wypadkiem z dnia 20 października 2016 roku, w którym powód doznał obrażeń ciała/rozstroju zdrowia.

Przechodząc do rozważenia meritum, uznając odpowiedzialność pozwanego (...) S.A. wskazać trzeba, że w przedmiotowej sprawie powód A. W. domagał się zasądzenia na swoją rzecz zadośćuczynienia, odszkodowania, a nadto renty wyrównawczej. Między stronami, spór także dotyczył rozmiaru szkody i krzywdy doznanej w jego wyniku przez poszkodowanego, a w konsekwencji wysokości świadczeń należnych mu z tego tytułu.

Zgodnie z art. 445 § 1 k.c. w wypadkach przewidzianych w art. 444 k.c., tj. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia, sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Ustalenie wysokości zadośćuczynienia przewidzianego w art. 445 § 1 k.c. wymaga uwzględnienia wszystkich okoliczności istotnych dla określenia rozmiaru doznanej krzywdy, takich jak wiek poszkodowanego, stopień cierpień fizycznych i psychicznych, ich intensywność i czas trwania, nieodwracalność następstw uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia (kalectwo, oszpecenie), rodzaj wykonywanej pracy, szanse na przyszłość, poczucie nieprzydatności społecznej, bezradność życiowa oraz inne czynniki podobnej natury (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 listopada 2007 r., sygn. akt V CSK 245/07, LEX nr 369691).

Tytułem zadośćuczynienia powód otrzymał od pozwanego (...) w W. kwotę w łącznej wysokości 524 zł. Niewątpliwie kwota ta w żadnej mierze nie zaspokaja roszczenia powoda w tym zakresie. Na skutek wypadku strona powodowa doznała urazu kręgosłupa szyjnego, a chociaż od wypadku minęło już ponad 8 lat do chwili obecnej nie odzyskał on pełnej sprawności. Cały czas odczuwa dolegliwości bólowe, zaś skutki wypadku znacznie ograniczyły ponadto powoda w życiu osobistym i codziennych czynnościach.

Oceniając zgłoszone roszczenie o zadośćuczynienie, Sąd miał na uwadze, iż celem zadośćuczynienia jest naprawienie szkody niemajątkowej wyrażającej się krzywdą w postaci cierpień fizycznych i psychicznych. Dlatego też, ustalając kwotę zadośćuczynienia należy mieć na uwadze rozmiar cierpień związanych z zaistnieniem wypadku, jak i dolegliwości bólowe powstałe w następstwie urazu oraz długotrwałego leczenia. Wśród innych okoliczności wpływających na wysokość zadośćuczynienia jest wymóg ustalenia go w rozsądnych granicach, adekwatnych do aktualnych stosunków majątkowych, albowiem jego celem jest pokrycie szkody majątkowej, a nie wzbogacenie poszkodowanej. Niewątpliwie rozmiar cierpień, zarówno fizycznych jak i psychicznych, doznanych przez powoda jest duży. Uległ on wypadkowi jako osoba młoda i sprawna fizycznie. Ponadto miał szereg planów na przyszłość. Pracował zawodowo. Wypadek spowodował, iż powód w jednej chwili utracił chwilową możliwość samodzielnego funkcjonowania w sferze społecznej. Ponadto należy wskazać, iż na skutek wypadku doznał trwałego 15 % uszczerbku na zdrowiu, co w chwili obecnej przekłada się na ograniczenie zatrudnienia. Powód co prawda obecnie pracuje jako kierowca, ale z uwagi na dolegliwości bólowe ma problemy z wykonywaniem wszystkich czynności.

Wszystkie te okoliczności zdaniem Sądu przemawiają za zasądzeniem od pozwanego (...) w W. na rzecz powoda dodatkowej kwoty w wysokości 45.000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. Kwota ta odpowiada doznanej krzywdzie – przeprowadzony zabieg operacyjny wymagał ingerencji w organizm powoda, a który wymagał po tym zabiegu dalszej rekonwalescencji i usprawniania. Łączna kwota zadośćuczynienia, tj. 45.524 zł w pełni zdaniem Sądu zaspokaja roszczenie strony powodowej. Zdaniem Sądu kwota ta odpowiada rozmiarowi i intensywności negatywnych doznań A. W. spowodowanych wypadkiem, uwzględnia skutki zdarzenia w jego obecnym życiu i nie prowadzi do nieuzasadnionego wzbogacenia powoda. Ponadto przyznane zadośćuczynienie ma charakter kompensacyjny i ma wynagrodzić jego dalsze cierpienia.

Powód w chwili obecnej ma 45 lat. Pracuje jako kierowca. Z uwagi na dolegliwości bólowe kręgosłupa szyjnego ma problemy z wykonywaniem niektórych czynności, jak też podnoszeniem ciężkich przedmiotów. Dlatego też Sąd uznał za zasadne żądanie powoda co do wysokości dodatkowej kwoty z tytułu zadośćuczynienia. Co do odsetek, to należy wskazać, że odsetki ustawowe z uwagi na charakter roszczenia i ustalenie rozmiaru krzywdy na datę zamknięcia rozprawy po przeprowadzeniu postępowania dowodowego (art. 363 § 2 k.c.) zostały zasądzone od daty wydania wyroku. Dlatego też kwoty przekraczające wskazane w pkt I. wyroku kwoty z tytułu zadośćuczynienia oraz w zakresie odsetek mając na uwadze powyższe rozważania, należało uznać za nieuzasadnione, wobec czego podlegało ono oddaleniu (pkt I.1 i II wyroku).

Przechodząc do żądania odszkodowania należy wskazać, na dyspozycję art. 444 § 1 k.c., w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Na żądanie poszkodowanego zobowiązany do naprawienia szkody powinien wyłożyć z góry sumę potrzebną na koszty leczenia. Odszkodowanie przewidziane w art. 444 § 1 k.c. obejmuje wszelkie wydatki (koszty) pozostające w związku z uszkodzeniem ciała lub rozstrojem zdrowia, jeżeli są konieczne (niezbędne) i celowe (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 stycznia 2008 r., sygn. akt II CSK 425/07, M. Praw. 2008, nr 3, s. 116). Pojęcie „wszelkie koszty” oznacza koszty różnego rodzaju, których nie da się z góry określić, a których ocena, na podstawie okoliczności sprawy, należy do sądu (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 stycznia 2008 r., sygn. akt II CSK 425/07, LEX nr 378025). Jednak, jak słusznie się zauważa, celowość ponoszenia wszelkich wydatków może być związana nie tylko z możliwością uzyskania poprawy stanu zdrowia, ale też z potrzebą utrzymania tego stanu, jego niepogarszania (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26 stycznia 2011 r., sygn. akt IV CSK 308/10, LEX nr 738127). Zawsze jednak obowiązek zwrotu dotyczy wydatków rzeczywiście poniesionych i nie wystarczy wykazanie, że były one obiektywnie potrzebne (zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 8 lutego 2006 r., sygn. akt I ACa 1131/05, LEX nr 194522).

W grupie wydatków celowych i koniecznych, pozostających w związku z uszkodzeniem ciała lub rozstrojem zdrowia tradycyjnie wymienia się koszty leczenia (pobytu w szpitalu, pomocy pielęgniarskiej, koszty lekarstw), specjalnego odżywiania się, nabycia protez i innych specjalistycznych aparatów i urządzeń (np. protez, kul, aparatu słuchowego, wózka inwalidzkiego).

Stosunek ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ma charakter odszkodowawczy. Świadczenie ubezpieczyciela nie powinno więc przewyższać wysokości szkody poniesionej przez ubezpieczonego (Zdzisław Gawlik, Komentarz do art. 822 Kodeksu cywilnego, w: Andrzej Kidyba (red.), Kodeks cywilny. Komentarz. Tom III. Zobowiązania - część szczególna, LEX nr 84167). Wobec tego należy wskazać, co składa się na szkodę, którą poniósł powód w niniejszej sprawie.

Powód domagał się zasądzenia kwoty 70.000 zł z tytułu renty wyrównawczej, 4946,88 zł z tytułu odszkodowania za naprawienie szkody i 1.517,37 zł.

Sąd uwzględnił wydatki powoda poniesione przez niego na zakup leków, ortez i wizyty lekarskie w wysokości 1.517,37 zł co znajduje potwierdzenie w aktach o wydatkowaniu tej kwoty. Z kolei dalsze żądania odszkodowawcze podlegały oddaleniu jako bezzasadne. O odsetkach od powyżej kwoty orzeczono od dnia 28 lutego 2018 roku do dnia zapłaty.

Nie zasługiwały natomiast na uwzględnienie roszczenia powoda dotyczące odszkodowania z tytułu renty wyrównawczej w wysokości 70.000 zł oraz zapłaty kwoty 4.946,88 zł z tytułu naprawienia szkody. Według Sądu żądane przez powoda kwoty nie zostały przez niego udowodnione. Przede wszystkim należy wskazać, iż powód nie wskazał w jaki sposób zostały wyliczone te kwoty i co się na nie składa. Ponadto powód nie udowodnił wysokości zarobków. Nie złożył żadnej dokumentacji księgowej z prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, ani nie wskazał jaką kwotę świadczeń otrzymał z ZUS-u przebywając na zwolnieniu lekarskim. Co prawda powód wniósł o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu rachunkowości na okoliczność wyliczenia renty wyrównawczej, jednak teza wskazana przez powoda jest zbyt ogólnikowa i Sąd ją pominął na podstawie art. 235 ² §1 pkt. 4 i 5k.p.c. Dlatego też, domniemane i niepewne dochody nie mogą stanowić podstawy do zasądzenia dla powoda odszkodowania z tego tytułu. Podkreśla się, że szkoda polegająca na utracie lub zmniejszeniu się dochodów powstaje z chwilą, gdy poszkodowany został po raz pierwszy pozbawiony możności uzyskania zarobków i innych korzyści, które mógł osiągnąć, gdyby nie doznał uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia. Orzecznictwo przyjmuje, że w sytuacji zachowanej częściowej zdolności do pracy poszkodowany jest obowiązany do wykorzystania zachowanej zdolności do pracy. Nieuzasadniona odmowa podjęcia pracy pozwala zmniejszyć wysokość odszkodowania o kwotę, którą uzyskiwałby on w wyniku pracy (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 02 marca 1966 roku, II PR 18/66, NP 1966, nr 10, s. (...)). W konsekwencji wysokość renty powinna odpowiadać różnicy między zarobkami, jakie poszkodowany mógłby osiągać, gdyby nie uległ wypadkowi, a wynagrodzeniem, jakie – w konkretnych warunkach – jest w stanie uzyskać przy wykorzystaniu swej uszczuplonej zdolności do pracy, z tym zastrzeżeniem, że poszkodowany nie ma obowiązku podjęcia się każdej pracy (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 08 czerwca 2005 roku, V CK 710/2004, LEX nr 183607). Nadto przyjmuje się, że należy brać pod uwagę realną, praktyczną możliwość podjęcia przez poszkodowanego pracy w granicach zachowanej zdolności do pracy, a nie możliwość teoretyczną.

W okolicznościach niniejszej sprawy, Sąd doszedł bowiem do przekonania, że po powrocie ze zwolnienia lekarskiego powód podjął zatrudnienie, a z zeznań podatkowych PIT-36 złożonych przez powoda za lata 2016 -2018 wynika, iż przychody z tytułu działalności gospodarczej powoda były na tym samym poziomie. W tej sytuacji Sąd nie znalazł podstaw do uwzględnienia odszkodowania z tytułu renty wyrównawczej.

Odnośnie żądania zapłaty kwoty 4.946,88 zł z tytułu odszkodowania za naprawienie szkody należy wskazać, iż powód nie wyjaśnił Sądowi co składa się na to roszczenie lub w jaki sposób została wyliczona ta kwota. Nie znajduje również pokrycia w założonych do pozwu fakturach VAT, obejmujących wydatki nie mające związku z wypadkiem z dnia 20 października 2016 roku np. abonament za internet, koszty obsługi księgowej, abonament za telefon, abonament za radio do taksówek, raty umowy z (...) Sp. z o.o. Zdaniem Sądu brak jest podstaw do obciążenia tymi wydatkami pozwanego, bo nie wiadomo czego kwota 4.946,88 zł dotyczy (pkt. II wyroku).

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 100 k.p.c. ustalając, że powód wygrał proces w 38,29 %. Na tej podstawie Sąd uznał, iż zasadne jest zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 2.325,73 zł stanowiącej 38,29 % z uiszczonej przez powoda opłaty od pozwu (pkt III wyroku)

O kosztach zastępstwa procesowego Sąd postanowił na podstawie art. 102 k.p.c. uznając, że ze względu na podstawę faktyczną powództwa i charakter zgłoszonego żądania zasadne jest nieobciążanie powoda tymi kosztami, które w normalnym toku rzeczy powinien on ponieść, jako strona przegrywająca proces. Sąd zważył, że dopiero wskutek przeprowadzenia postępowania dowodowego jasne stało się, że ubezpieczyciela nie można obciążyć kosztami żądanego przez powoda odszkodowania. Przed procesem zaś powód miał jednak prawo sądzić, że te żądania są zasadne. To przekonuje Sąd o tym, aby przypadek powoda potraktować jako szczególny i uzasadniający zastosowanie dobrodziejstwa wynikającego z treści art. 102 k.p.c. o czym postanowiono w pkt V wyroku.

Z tych samych względów, stosownie do dyspozycji przepisu art. 113 ust. 4 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (t. jedn. Dz. U. z 2014 r., poz. 1025 ze zm.), nieuiszczone koszty sądowe, w tym koszty sporządzenia opinii przez biegłych, należało przejąć na rachunek Skarbu Państwa (punkt IV wyroku).