Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 czerwca 2024 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie, I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący: sędzia Piotr Królikowski

Protokolant: Agata Chmielewska

po rozpoznaniu w dniu 6 maja 2024 r. w Warszawie

na rozprawie sprawy z powództwa M. Z. (1)

przeciwko D. D.

o zapłatę odszkodowania, zadośćuczynienia i zwrot bezpodstawnego wzbogacenia’

1.  oddala wniosek o odrzucenie pozwu;

2.  oddala powództwo;

3.  zasądza od powódki M. Z. (1) na rzecz pozwanej D. D. kwotę 5.417,00 zł (pięć tysięcy czterysta siedemnaście złotych 00/100) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku do dnia zapłaty.

sędzia Piotr Królikowski

Sygn. akt: I C 1774/21

UZASADNIENIE WYROKU

z 04 czerwca 2024 (k. 201)

Pozwem skierowanym do Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy i przekazanym do Sądu Okręgowego w Warszawie postanowieniem z 18.06.2017 r. M. Z. (1) domagała się zasądzenia do D. D. jako członka zarządu Wspólnoty Mieszkaniowej (...) (...) w W. kwoty:

1)  odszkodowania - 11.703,32 zł wraz z odsetkami ustawowymi od 18 września 2009 r. oraz 708,75 zł wraz z odsetkami ustawowymi od 23.09.2009 r., tytułem bezpodstawnego wzbogacenia pozwanej,

2)  zadośćuczynienia - 30.000 zł, z tytułu naruszenia dóbr osobistych powódki: zdrowia, czci, nazwiska, wizerunku, nietykalności mienia, odebranie prawa do spokojnego i godnego życia,

3)  odszkodowania - 144.000 zł za utracone zarobki w latach 2009 – 2015 (pozew k. 2 – 15, pismo uzupełniające k. 65 - 67).

Powódka wskazała, że pozwana jest licencjonowanym zarządcą nieruchomości, od 2006 r. jako Członek Zarządu wspólnoty i pracownik firmy administrującej budynkiem (...) kierowała i wystawiała wobec powódki wezwania do zapłaty, podczas gdy – prawdziwy dłużnik był przez nią chroniony. Powódka informowała o zawyżonych opłatach, pomimo tego były one od niej egzekwowane, wraz odsetkami. Pozwana podpisywała upoważnienia dla Kancelarii Adwokackiej – opłacanej ze środków wspólnoty – a zatem i samej powódki – o kierowaniu spraw do sądu oraz komornika. Powódka była dwukrotnie straszona licytacją mieszkania, Zarząd nie reagował na kierowane do niego pisma powódki. Powódka zarzucała, że pozwana usiłowała trzykrotnie przejąć jej mieszkanie. Powódka w okresie 29.07.2005 r. – 18.06.2014 r. była właścicielką udziałów 5/6 w lokalu (...) w W.. W marcu 2009 r. Administracja przeprowadziła remont w lokalu powódki, polegający na wymianie rur kanalizacyjnych, po którym ściana w przedpokoju jest stale wilgotna, rozchodzi się od niej swąd, bakterie i grzyby, co uniemożliwia praktycznie korzystanie z mieszkania. Pomimo zgłaszanego problemu pozwana miała drwić z powódki, zalecać jej wietrzenie mieszkania. Ponadto M. Z. (1) była obciążana opłatami za mieszkanie w całości pomimo, że było jej własnością w 5/6. Powódka zarzucała chłonkom zarządu wspólnoty nękanie i dręczenie psychiczne, które miało skutkować tym, że nie była w stanie podjąć oferowanej jej intratnej posady we Francji. Zarząd wytoczył proces również matce powódki, której przekazała ona własność 5/6 udziałów w nieruchomości. Powódka uważała, że celem tego postępowania było w istocie dręczenie jej samej.

W odpowiedzi na pozew D. D. wnosiła o odrzucenie pozwu w zakresie żądania zadośćuczynienia, zaś w pozostałym zakresie o oddalenie pozwu i zasądzenie kosztów procesu. (odpowiedź na pozew k. 113 – 136).

Pozwana wskazywała, że M. Z. (1) pozwała przed Sąd Okręgowy ją i pozostałych członków zarządu Wspólnoty – K. A. i P. D. o zadośćuczynienie w kwocie 30.000 zł za poniesione straty psychiczne i emocjonalne – sprawa zawisła pod sygn. akt XXIV C 162/19. W tej części pozew powinien zatem zostać odrzucony.

Pozwana przyznała, że w okresie 2004 – 2016 pełniła społecznie funkcję Członka Zarządu Wspólnoty Mieszkaniowej przy ul (...), jednakże zaprzeczyła aby swoim działaniem wyrządziła powódce jakąkolwiek szkodę majątkową lub niemajątkową. Pozwana zarzucała brak odpowiedzialności osobistej za opisane przez powódkę zdarzenia – bowiem działała jako organ Wspólnoty, a w takim przypadku legitymację bierną posiada Wspólnota a nie osoba pełniąca funkcję członka organu. Ponadto wszelkie działania pozwanej mieściły się w granicach prawa – wszystkie postępowania sądowe przeciwko powódce zostały zakończone orzeczeniami na korzyść Wspólnoty Mieszkaniowej. Powódka miała możliwość występowania w tych procesach i obrony swoich praw oraz przedstawiania racji. W zakresie jakości remontu przeprowadzonego w mieszkaniu powódki również to nie pozwana ponosi odpowiedzialność a przedsiębiorca, któremu go zlecono. W zakresie żądania zasądzenia kwoty 12.412,07 zł pozwana podkreśliła, że kwoty które zostały przez powódkę wpłacone nie stanowiły wzbogacenia pozwanej ale stanowiły opłaty należne Wspólnocie. Jako, że powódka nie wywiązywała się z płatności względem Wspólnoty ta dochodziła ich na drodze sądowej. Pozwana zaprzeczyła także aby próbowała przejąć lokal powódki, w szczególności – aby podejmowała jakiekolwiek bezprawne działania w tym kierunku. Za stan lokalu odpowiada powódka - zaś obecnie jej matka - ze względu na posiadanie lokalu z wyłączeniem drugiego współwłaściciela. Brak naprawy rury w mieszkaniu powódki wynikał zaś z faktu, że nie udostępniła ona lokalu do przeprowadzenia prac remontowych. Pozwana zaprzeczyła aby ze względu na jej działania powódka doznała szkody w postaci utraty pracy, zarzuciła brak wskazania w jaki sposób powódka wyliczyła kwotę 144.000 zł objętą pozwem. Ponadto wszystkie zdarzenia, które opisała powódka miały miejsce ok. 2009 r. zatem stosownie do art. 117 k.c. i 442 ¹ k.c. są one przedawnione.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwana pełniła funkcję członka zarządu Wspólnoty Mieszkaniowej (...) przy ul (...) na podstawie uchwały nr (...) z 25.03.2004 r. (uchwała k. 122, 186). Pozwana pełniła tę funkcję do 2016 r. Pomiędzy powódką a pozwaną nie było relacji osobistych, panie miały ze sobą do czynienia wyłącznie na gruncie lokator – zarząd wspólnoty. Nikt z zarządu nie ingerował w prywatne życie powódki (zeznania pozwanej k. 164 – 166 znacznik 00:14:44 - 01:00:54).

Na podstawie umowy darowizny z 29.07.2005 r. zaprotokołowanej przez B. Ł. – notariusza w W. za (...) M. Z. (1) stała się właścicielem 5/6 udziałów w nieruchomości lokalu nr (...) przy ul. (...) w W., dla którego Sąd Rejonowy dla Warszawy M. w W. prowadzi KW nr (...), zarazem ustanawiając na rzecz A. O. (1) służebność mieszkania. Wydanie przedmiotu darowizny nastąpiło z dniem podpisania umowy i z tym dniem przeszły na obradowaną wszystkie korzyści i ciężary związane z nabytymi prawami a A. O. (1) otrzymał lokal w posiadanie zależne. (§7 umowy).(akta notarialny k. 6 – 10).

Powódka zalegała z opłatami za lokal, na zebraniach wspólnoty kwestionowała wysokość ustalonych opłat, m.in. wysokość zaliczek na fundusz remontowy, opłatę remontowy i czynsz. Powódka była przekonana, że ich zawyżona wysokość wynika z faktu, iż współwłaściciel lokalu nie płaci opłat przypadających jego części. (pismo powódki k. 65, zeznania pozwanej k. 164 – 166 znacznik 00:14:44 - 01:00:54).

Powódka przychodziła do administracji z wnioskami o przedłużenie terminów płatności, mówiła, że nie ma pracy. Wspólnota początkowo uwzględniała prośby powódki. Jednak na skutek narastających zaległości Wspólnota zaczęła kierować do sądów pozwy o zapłatę. Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z 23.12.2008 r. Sąd Rejonowy dla m.st. Warszawy w Warszawie zasądził na rzecz Wspólnoty Mieszkaniowej (...) od M. Z. (1) kwotę 2.375,65 zł z odsetkami ustawowymi od 12 listopada 2008 r. do dnia zapłaty oraz 30 zł tytułem kosztów postępowania (sygn. akt I Nc 54430/08, nakaz zapłaty k. 123, zeznania pozwanej k. 164 – 166 znacznik 00:14:44 - 01:00:54).

Pismem z 09.09.2009 r. Wspólnota poinformowała powódkę o projekcie podjęcia uchwały o przymusowej licytacji lokalu ul. (...) ze względu na zaległości w opłatach, w tym potwierdzone nakazem zapłaty, oraz ze względu na brak jakiejkolwiek współpracy ze strony powódki i dalej narastające zadłużenie lokalu. Zadłużenie na dzień pisma wynosiło 5.871,99 zł (pismo nr (...) z 09.09.2009 k. 11). Powódka spłaciła tę zaległość po otrzymaniu pisma w dniu 18.09.2009 (potwierdzenie przekazu pocztowego k. 12).

Powódka zarzucała, że z zaliczek na fundusz eksploatacyjny i remontowy ustalonych przez Administrację dla jej mieszkania w okresie 01.08.2005 do 09.09.2009 r. kwota 2.522,12 zł powinna obciążać właściciela 1/6 lokalu p. A. O. (2) (zestawienie powódki k. 13).

Wspólnota pismem z 22.09.2009 r. wskazała kwotę odsetek od nieterminowych wpłat w wysokości 448,26 zł i objęła je notą odsetkową (pismo Wspólnoty z 22.09.2009 r. k. 14). Wspólnota w związku ze spłatą długu objętego pismem z 09.09.2009 przez powódkę zawnioskowała komornika sądowego przy Sądzie Rejonowym dla m.st. Warszawy w sprawie (...) o zakończenie postępowania egzekucyjnego (pismo z 28.09.2009 r. k. 15).

Powódka w dalszym ciągu zalegała z płatnościami za lokal, zaś Wspólnota dochodziła ich na drodze postępowania sądowego. Kolejnym nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z 25.08.2010 r. Sąd Rejonowy dla m.st. Warszawy w W. zasądził na rzecz Wspólnoty Mieszkaniowej (...) od M. Z. (1) kwotę 2.913,64 zł wraz z odsetkami ustawowymi od 18 czerwca 2010 r. do dnia zapłaty oraz kwotą 37 zł tytułem kosztów procesu (sygn. akt I Nc 42313/10, nakaz zapłaty k. 124). Następnym nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z 06.12.2011 r. Sąd Rejonowy dla m.st. Warszawy w W. zasądził na rzecz Wspólnoty Mieszkaniowej (...) od M. Z. (1) kwotę 6.468,76 zł wraz z odsetkami ustawowymi od 29.11.2011 r. do dnia zapłaty oraz kwotę 1.298 zł tytułem kosztów procesu (sygn. akt I Nc 7926/11, nakaz zapłaty k. 125).

W sprawie II Nc 7815/14 nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym Sąd Rejonowy dla m.st. Warszawy w Warszawie zasądził na rzecz Wspólnoty Mieszkaniowej (...) od M. Z. (1) kwotę 4.653,37 zł wraz z odsetkami ustawowymi do kwot: 3.667,50 zł od 22 października 2014 r. do dnia zapłaty i 985,87 zł od 30 października 2014 r. do dnia zapłaty oraz kwotę 676 zł tytułem kosztów procesu (nakaz k. 46) Na skutek sprzeciwu wniesionego przez M. Z. (1) Sąd Rejonowy wyrokiem z 10.09.2015 r. sygn. akt II C 345/15 zasądził na rzecz Wspólnoty Mieszkaniowej (...) od M. Z. (1) kwotę 4.018,49 zł wraz z odsetkami ustawowymi do kwot 3.667,50 zł od 22 października 2014 r. do dnia zapłaty i 350,99 zł od 30 października 2014 r. do dnia zapłaty, zaś w pozostałym zakresie oddalił powództwo (wyrok k. 126). Kwota objęta pozwem dotyczyła zaległości w opłatach za lokal w okresie 01.10.2013 – 18.06.2014 r. – zaliczek na opłaty eksploatacyjne, opłat na fundusz remontowy, zaliczek na koszty mediów. Sąd Rejonowy w uzasadnieniu wskazał, iż odpowiedzialność współwłaścicieli za zadłużenie związane z lokalem ma charakter solidarny, niezależnie od udziału w częściach wspólnych. Powództwo zostało oddalone w części w której Wspólnota nieprawidłowo skapitalizowała odsetki obliczone od całości zaliczki a nie od 5/6 zaliczki. (uzasadnienie wyroku k. 110 – 117).

Sąd Okręgowy w Warszawie wyrokiem z 21.03.2017 r. na skutek apelacji powódki zmienił wyrok Sądu Rejonowego w ten sposób, że zasądził od M. Z. (1) na rzecz Wspólnoty kwotę 1.288,10 zł wraz z ustawowymi odsetkami od kwoty 1.218,79 zł od 22.10.2014 r. do dnia zapłaty oraz 69,31 zł wraz z ustawowymi odsetkami od 30.10.2014 r. do dnia zapłaty (sygn. akt XXVII Ca 2602/16 k. 180). Sąd Okręgowy wskazał, że odpowiedzialność współwłaścicieli nie ma charakteru solidarnego obciąża współwłaścicieli stosownie do wielkości ich udziałów w nieruchomości – art. 12 ust. 2 oraz art. 3 ust. 3 i art. 15, 17 ustawy o własności lokali określają zakres obowiązków właścicieli lokali nie regulując kwestii współwłasności, zatem zastosowanie ma art. 207 k.c. Sąd w związku z tym rozliczył należności między stronami stosowanie do udziału powódki w lokalu, nie kwestionując faktu że zadłużenie fatycznie istniało, jedynie nie w takiej wysokości, w jakiej wskazywała Wspólnota. Na wyrok ten nadano klauzulę wykonalności przeciwko powódce. (kopia wyroku z klauzula wykonalności k. 116 – 116v).

W dniu 26.03.2015 r. na skutek skargi M. Z. (2) odbyła się wizja lokalna przy jej lokalu – komisja nie została wpuszczona do lokalu przez właścicielkę – stwierdzono, że lokal jest od lat nieużytkowany, znajduje się w nim pęknięta rura kanalizacyjna wymagająca wymiany podobnie jak i niesprawna wentylacja, którą należy przeczyścić – jednak ze względu na brak dostępu do lokalu nie było możliwości przeprowadzenia jakichkolwiek napraw wewnątrz mieszkania. Wspólnota wielokrotnie kierowała do M. Z. (2) pisma o udostępnienie lokalu do przeprowadzenia niezbędnych napraw - bezskutecznie (dokumenty k. 128 – 136).

Powódka wniosła przeciwko D. D., K. A. i P. D. pozew z 05.11.2018 r. domagając się zasądzenia na rzecz:



wspólnoty Mieszkaniowej (...) (...) w W. kwoty 9.043 zł wraz z odsetkami ustawowymi od 28.11.2011 r.,



powódki kwoty 4.914,40 zł wraz z odsetkami ustawowymi od lipca 2012 r,,



Powódki 100.000 zł tytułem zadośćuczynienia – za poniesione przez powódkę od 2009 r. w wyniku ciągłego nękania (mobbingu) szkody zdrowotne, wizerunkowe oraz uniemożliwienie jej normalnego życia (przez 9 lat).

Powódka pozwała ww. osoby jako członków zarządu Wspólnoty Mieszkaniowej (...) (...) w związku ze wznowionym w stosunku do powódki postępowaniem egzekucyjnym na podstawie nakazu zapłaty w sprawie I Nc 7926/11. Powódka powołała się na fragment uzasadnienia z wyroku Sądu Okręgowego w sprawie XXVII Ca 2602/16, który na skutek jej apelacji zmienił zaskarżone orzeczenie wskazując, że odpowiedzialność współwłaścicieli lokali wobec Wspólnoty nie jest solidarna i obciąża poszczególnych współwłaścicieli lokali stosownie do wielkości ich udziałów w przedmiotowej nieruchomości. Powódka była zaś obciążana całością opłat, w związku z czym zarzucała pozwanym zaniedbania i nieprawidłowe wykonywanie przez pozwanych obowiązków członków zarządu. (pozew z 05.11.2018 r. k. 120 – 121, 184 - 185).

Powyższy stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił na podstawie dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy których autentyczności i rzetelności nie kwestionowały strony a i Sąd nie znalazł podstaw dla odmówienia im mocy dowodowej.

Sąd oparł się częściowo na zeznaniach pozwanej D. D. (protokół k. 164 – 166 znacznik 00:14:44 - 01:00:54), dając im wiarę w zakresie, w jakim były one spójne z dokumentacją w aktach sprawy. Pozwana potwierdziła, że pomiędzy stronami nie było relacji innych niż wynikające z funkcji członka Zarządu pełnionej przez pozwaną w tym zakresie Sąd dał wiarę pozwanej, wobec braku przeciwdowodów strony powodowej.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Powództwo w całości podlegało oddaleniu.

W sprawie bezsporne było, że w okresie 2005 – 2014 powódka była członkiem Wspólnoty Mieszkaniowej zaś pozwana w okresie 2004- 2016 pełniła we Wspólnocie funkcję Członka Zarządu. Sporna w sprawie była legitymacja bierna pozwanej jako naruszyciela praw powódki, kwestia częściowej zawisłości sprawy w stosunku do postępowania XXIV C 162/19, wykazanie wysokości żądań powódki oraz winy pozwanej w zarzucanych naruszeniach a także przedawnienie roszczeń strony powodowej.

Roszczenie o bezpodstawne wzbogacenie znajduje oparcie art. 405 k.c. Do powstania roszczenia z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia konieczne jest wystąpienie czterech przesłanek: zubożenia jednego podmiotu, wzbogacenia innego podmiotu, związku między zubożeniem a wzbogaceniem oraz braku podstawy prawnej wzbogacenia. O ile przyjąć że powódka została „zubożona” na skutek wpłaty kwot naliczonych jej przez Wspólnotę z tytułu lokalu przy (...) w piśmie z 09.09.2009 r. o tyle to nie pozwana jest osobą wzbogaconą tą czynnością. Powódka wpłaciła kwoty dochodzone przez Wspólnotę na rachunek Wspólnoty (potwierdzenie przekazu pocztowego k. 12) a nie na rachunek pozwanej. Powódka nie wykazała, aby pieniądze te zostały podjęte przez pozwaną jako osobę fizyczną.

Zarazem powódka nie wykazała, aby wpłaty przez nią dokonane pozostawały bez podstawy prawnej, ani też istnienia bezprawnego przymusu, na który się powoływała. Fakt, że Wspólnota planowała podjęcie uchwały o przymusowej sprzedaży nieruchomości w drodze licytacji nie może być poczytywany za bezprawny przymus w sytuacji, gdy bezspornie lokal powódki pozostawał zadłużony – w takich sytuacjach koszty bieżące musi pokrywać Wspólnota (czyli de facto pozostali mieszkańcy), a zadłużenie windykować od nierzetelnego właściciela. Podkreślić wypadnie, iż Wspólnota posiadała przeciw M. Z. (1) prawomocny nakaz zapłaty opatrzony klauzulą wykonalności.Do podjęcia uchwały nie doszło na skutek wpłaty, Wspólnota nie kontynuowała także postępowania egzekucyjnego. M. Z. (1) z chwilą zawarcia umowy była zobowiązana do ponoszenia ciężarów związanych z nieruchomością (§7 umowy darowizny). Podkreślić należy że nie jest usprawiedliwieniem dla braku uiszczania opłat tylko to, że mogły być naliczone w sposób zawyżony. Powódka nie płaciła bowiem nawet bezspornie przypadającej na nią części, co potwierdza także wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie w sprawie XXVII Ca 2602/16, który wprawdzie uwzględnił częściowo zarzuty powódki co do wysokości ale nie co do zasady. Ponadto powódka nie wykazała ani zaciągnięcia ani poniesienia kosztów kredytu na spłatę zaległości, co winna uczynić stosownie do art. 6 k.c. Okoliczność ta pozostaje w sferze niewykazanych twierdzeń powódki.

Roszczenie powódki gdyby rozpatrywać je w kategoriach odszkodowania podlegało oddaleniu także ze względu na brak legitymacji biernej pozwanej. Bezsporne było między stronami, że pozwana pełniła funkcję członka Zarządu Wspólnoty i w jej ramach inicjowała postępowania sądowe przeciwko powódce, udzielała także pełnomocnictw kancelarii prawnej do reprezentowania Wspólnoty. Jednolicie przyjmuje orzecznictwo, że ani Zarząd, ani tym bardziej jego poszczególni członkowie, nie ponoszą odpowiedzialności za działania organu, który reprezentują. Działanie zarządu jest więc w zasadzie działaniem samej Wspólnoty. Zważywszy na podstawę faktyczną żądania pozwu legitymacja bierna przysługuje jedynie Wspólnocie Mieszkaniowej. Wspólnota Mieszkaniowa, nie będąc osobą prawną, jest jednostką organizacyjną w rozumieniu art. 33 ¹ k.c. i posiada zdolność sądową oraz zdolność prawną, ograniczoną jednak do spraw związanych z zarządem rzeczą wspólną, wobec czego Wspólnota Mieszkaniowa może być podmiotem praw i obowiązków związanych z zarządzaniem nieruchomością wspólną (por. wyrok Sądu Okręgowego w Olsztynie z 03.03.2023 r., I C 639/22 i przywołane tam orzecznictwo). Zatem to Wspólnota Mieszkaniowa posiada legitymację bierną przy roszczeniach wskazanych przez powódkę a nie D. D..

Ponadto co do zasady działania pozwanej nie miały charakteru bezprawnego – w okresie kiedy powódka pozostawała właścicielem 5/6 udziałów w nieruchomości toczyło się przeciwko niej szereg postepowań sądowych, wygranych przez Wspólnotę, która na podstawie uzyskanych orzeczeń prowadziła egzekucję w stosunku do powódki. Nie można zatem twierdzić o bezprawności działań pozwanej. Jeśli zaś powódka kwestionowała prawidłowość wyliczeń kwot zasądzonych powinna była to uczynić na etapie postępowań wówczas prowadzonych, a nie w ramach niniejszego procesu. Odnośnie zaś do kwestii związanych z pękniętą rurą kanalizacyjną i złym stanem technicznym lokalu przy ul (...) to z dokumentów wynika, że Wspólnota byłą gotowa do usunięcia awarii, jednak to matka powódki uniemożliwiła naprawy w lokalu, nie dopuszczając do wejścia komisji. Brak jest zatem zawinienia po stronie pozwanej w tej kwestii. Powódka nie powołała także żadnych dowodów na okoliczność przywołanych przez nią wypowiedzi, które miały naruszać jej dobra osobiste

Z tego też względu nie było podstaw dalszego roztrząsania podniesionych przez powódkę twierdzeń oraz zarzutów pozwanej odnośnie do kwestii merytorycznych i kwestii przedawnienia, zaś powództwo podlegało oddaleniu o czym orzeczono jak w sentencji w punkcie 2.

Powódka nie wykazała także roszczenia o zapłatę kwoty 144.000 zł jako odszkodowania, które na gruncie ustalonego stanu faktycznego należałoby jako roszczenia z art. 415 k.c. w zw. z art. 361 §2 k.c. tj. utraconych korzyści. Powódka twierdziła, że na skutek działań pozwanej musiała zrezygnować z wyjazdu za granicę w celu podjęcia ciekawej i dobrze płatnej pracy. Zgodnie z treścią art. 6 k.c. i 232 k.p.c., to na powodzie spoczywa obowiązek udowodnienia wszystkich okoliczności, z których wywodzi swoje roszczenia, a zatem wykazania, że to pozwana swoim bezprawnym działaniem uniemożliwiła powódce wyjazd zagranicę, oraz że powódka uzyskałaby wskazaną przez siebie kwotę w zakreślonej wysokości – do stopnia prawdopodobieństwa graniczącego z pewnością. Tymczasem roszczenie w tej części stanowi jedynie szereg twierdzeń powódki, w żaden sposób nie udowodnionych - co do zasady, jak i co do wysokości. Z tego względu orzeczono jak w sentencji w punkcie 2.

W zakresie roszczenia o zadośćuczynienie za naruszenie dóbr osobistych w wysokości 30.000 zł należało uznać, iż nie ma podstaw do odrzucenia pozwu w stosunku do pozwanej na podstawie art. 379 pkt 3 k.p.c. Powódka wywodziła swoje roszczenia na nieco innych przesłankach niż w sprawie XXIV C 162/19, wskazała w niniejszym postępowaniu również inne dobra osobiste, które miały zostać naruszone działaniem pozwanej i inne fakty, z których to roszczenie wywiodła. Nie można było dojść do jednoznacznego przekonania iż roszczenia w obu sprawach są identyczne. Z tego względu Sąd Okręgowy odmówił odrzucenia pozwu, o czym orzeczono jak w sentencji w punkcie 1.

O kosztach postępowania Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 98 §1 k.p.c., uznając wobec oddalenia powództwa w całości, że to powódka powinna ponieść koszty procesu przez siebie wywołanego. Na koszty te złożyła się opłata za czynności radcy prawnego obliczona na podstawie §2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22.10.2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (tj. z dnia 24 sierpnia 2023 r. (Dz.U. z 2023 r. poz. 1935) oraz 17 zł opłaty skarbowej od pełnomocnictwa na podstawie art. 1 ust. 1 pkt 2 ustawy z 16.11.2006 r. o opłacie skarbowej (t.j. Dz.U. 2023 poz. 2111 ze zm.). O odsetkach od kosztów orzeczono na podstawie art. 98 §1 ¹ k.p.c.

Powódka nie wnosiła o zastosowanie wobec niej dobrodziejstwa z art. 102 k.p.c. a Sąd nie znalazł podstaw do zastosowania go z urzędu. Sąd miał na względzie, że powódka uzyskała zwolnienie od opłaty sądowej, jednak niniejsze postępowanie nie jest pierwszym procesem pomiędzy stronami. Sąd zważył, iż roszczenie w niniejszej sprawie okazało się oczywiście bezzasadne zaś żądania powódki pozostają w związku z faktem, że przez wiele lat nie regulowała należności względem Wspólnoty, do czego była zobowiązana. W świetle powyższego uznać należało że nie zachodzą szczególne okoliczności przewidziane ww. przepisem, uzasadniające nieobciążanie powódki kosztami procesu, zwłaszcza, iż Sad nie zna aktualnej sytuacji majątkowej powódki.

Z tego względu postanowiono jak w sentencji w punkcie 3.

Sędzia Piotr Królikowski