Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Warszawa, dnia 5 maja 2025 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie I Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący:sędzia Piotr Królikowski

po rozpoznaniu w dniu 5 maja 2025 r. w Warszawie

na podstawie art. 326 ¹ k.p.c. na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa W. P. i T. P. (1)

przeciwko (...) S.A. z siedzibą w W. i Ubezpieczeniowemu Funduszowi Gwarancyjnemu z siedzibą w W.

o zapłatę zadośćuczynienia i odszkodowania

1.  zasądza od pozwanego (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz powódki W. P. kwotę 105.000 zł (sto pięć tysięcy złotych 00/100) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 16 czerwca 2016 r. do dnia zapłaty – tytułem zadośćuczynienia za śmierć P. P.;

2.  zasądza od pozwanego (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz powódki W. P. kwotę 45.000 zł (czterdzieści pięć tysięcy złotych 00/100) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 16 czerwca 2016 r. do dnia zapłaty – tytułem odszkodowania za pogorszenie sytuacji życiowej po śmierci P. P.;

3.  zasądza od pozwanego (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz powoda T. P. (1) kwotę 35.000 zł (trzydzieści pięć tysięcy złotych 00/100) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 16 czerwca 2016 r. do dnia zapłaty – tytułem zadośćuczynienia za śmierć P. P.;

4.  zasądza od pozwanego (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz powoda T. P. (1) kwotę 15.000 zł (piętnaście tysięcy złotych 00/100) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 16 czerwca 2016 r. do dnia zapłaty – tytułem odszkodowania za pogorszenie sytuacji życiowej po śmierci P. P.;

5.  dalej idące powództwo oddala;

6.  zasądza od pozwanego (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz powodów W. P. i T. P. (1) kwotę 15.451,00 zł (piętnaście tysięcy czterysta pięćdziesiąt jeden złotych 00/100) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku do dnia zapłaty – tytułem zwrotu kosztów procesu;

7.  zasądza powodów W. P. i T. P. (1) na rzecz pozwanego Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego z siedzibą w W. kwotę 5.417,00 zł (pięć tysięcy czterysta siedemnaście złotych 00/100) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku do dnia zapłaty – tytułem zwrotu kosztów procesu;

8.  nakazuje pobrać od pozwanego (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Warszawie kwotę 6.697,84 zł (sześć tysięcy sześćset dziewięćdziesiąt siedem złotych 84/100) tytułem zwrotu wydatków poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa.

sędzia Piotr Królikowski

Sygn. akt I C 1787/21

UZASADNIENIE WYROKU

z 5 maja 2025 r. (k. 980)

Pozwem skierowanym do Sądu Okręgowego w Warszawie 19.03.2020 r. (prezentata k. 3) W. P. i Z. P. domagali się zasądzenia in solidum od Towarzystwa (...) z siedzibą w W. oraz Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego:

1.  na rzecz W. P. kwoty 70.000 zł z tytułu zadośćuczynienia za krzywdę związaną ze śmiercią P. P., z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 16 czerwca 2016 r. do dnia zapłaty,

2.  na rzecz W. P. kwoty 30.000 zł z tytułu odszkodowania za pogorszenie sytuacji życiowej po śmierci P. P., wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 16 czerwca 2016 r. do dnia zapłaty,

3.  na rzecz Z. P. kwoty 70.000 zł z tytułu zadośćuczynienia za krzywdę doznaną w związku ze śmiercią P. P. wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 16 czerwca 2016 r. do dnia zapłaty,

4.  na rzecz Z. P. kwoty 30.000 zł z tytułu odszkodowania za pogorszenie sytuacji życiowej po śmierci P. P. wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 16 czerwca 2016 r. do dnia zapłaty

oraz o zasądzenia in solidum kosztów procesu wraz z kosztami zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych. Powodowie objęli pozwem również Ubezpieczeniowy Fundusz Gwarancyjny, wnosząc o połączenie sprawy do rozpoznania łącznie ze sprawą XXIV C 1009/16 (pozew k. 3 – 67, replika k. 129 – 247, pismo procesowe k. 946 – 967).

Powodowie wskazali że w dniu 20.10.2013 r. Ł. S. (1) czołowo zderzył się z samochodem prowadzonym prawidłowo przez P. P., powodując jego śmierć. Sąd Rejonowy w Toruniu wyrokiem z 30.11.2015 r. uniewinnił Ł. S. (1) od zarzutu naruszenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym – wyrok jest prawomocny. Ł. S. (1) w dacie zdarzenia poruszał się pojazdem służbowym należącym do (...) sp. z o.o. w ramach podróży służbowej – był zatem jego dzierżycielem zaś odpowiedzialność za pracownika na mocy art. 120 §1 k.p. spoczywa na pracodawcy. Pojazd należący do (...) sp. z o.o. był ubezpieczony w zakresie OC na podstawie umowy zawartej z (...). Powództwo przeciwko UFG zaś powodowie uzasadniali nadrzędnym celem działalności jakim jest ochrona osób ubezpieczonych, bowiem do zadań UFG należy zaspokajanie roszczeń z tytułu obowiązkowych ubezpieczeń za szkody powstałe w związku z ruchem pojazdów. Powodowie wskazywali bliski i silny związek P. P. z rodzicami, w związku z czym jego śmierć spowodowała u niech nie tylko silne ujemne przeżycia psychiczne ale także drastyczne pogorszenie się stanu zdrowia powodów, których syn wspierał nie tylko emocjonalnie ale także materialnie.

W odpowiedzi na pozew (...) S.A. z siedzibą w W. (dalej: Ubezpieczyciel) wnosiło o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie kosztów procesu (odpowiedź na pozew k. 97 – 170).

Pozwany podniósł w pierwszej kolejności zarzut przedawnienia w terminie trzech lat tj. w lipcu 2019 r., zaprzeczał aby bieg terminu został przerwany poprzez zawezwanie do próby ugodowej jako sprzecznego z art. 917 k.c. i miała na celu wyłącznie obejście przepisów ustawowych o terminie przedawnienia. Dalej Ubezpieczyciel zarzucał brak wykazania odpowiedzialności co do zasady ze względu na niewykazanie zawinienia – Ł. S. (1) nie mógł przewidzieć ani zapobiec atakowi padaczki, który spowodował u niego wyłączenie świadomości w czasie kierowania samochodem feralnego dnia. Jako że w świetle powyższego Ł. S. (1) nie sposób przypisać odpowiedzialności za spowodowanie wypadku co potwierdza wyrok sądu karnego, nie ma podstaw o przypisania odpowiedzialności także Ubezpieczycielowi. Także w trakcie procesu karnego ustalono, że wada wzroku występująca u Ł. S. (1) nie uniemożliwia bezpiecznego prowadzenia pojazdów. Pozwany kwestionował argumentację powoda odnośnie do wykładni art. 436 §1 k.c. wskazując że osoba władająca pojazdem w chwili zdarzenia odpowiada w stosunku do poszkodowanego przez ruch tego pojazdu na zasadzie winy, której nie sposób przypisać Ł. S. (1). Ubezpieczyciel kwestionował wysokość roszczenia dochodzonego przez powodów jako nieuzasadnionego i rażąco zawyżonego. Dodatkowo wskazał, iż roszczenie odszkodowawcze pozostało w całości niewykazane, poszkodowany nie prowadził z rodzicami wspólnego gospodarstwa domowego a najprawdopodobniej założyłby swoją rodzinę i to jej poświęcałby czas i środki na utrzymanie. Ubezpieczyciel zarzucił także, że zasądzenie odsetek ustawowych od odszkodowania obliczonego wg cen z daty jego ustalenia powinno nastąpić od daty orzekania przez Sąd a nie od daty wcześniejszej.

Pozwany Ubezpieczeniowy Fundusz Gwarancyjny (dalej: UFG) wnosił także o oddalenie powództwa w całości, oddalenie roszczenia o zasądzenie odsetek od dnia wcześniejszego niż data wyrokowania w sprawie a także o zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych wraz z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty zgodnie z art. 98 §1 ¹ k.p.c. (odpowiedź na pozew k. 112 – 127).

Pozwany kwestionował swoją legitymację bierną w postępowaniu, bowiem brak jest luki w stanie faktycznym, która by statuowała udział UFG w sprawie – znany jest zarówno sprawca zdarzenia jak i brak jest podstaw do stwierdzenia że brała w nim udział jeszcze inna nieustalona osoba trzecia lub powinien występować nieustalony podmiot zobowiązany z ubezpieczenia OC. W przypadku zaś gdy istnieje odpowiedzialność ubezpieczyciela z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia OC posiadacza pojazdu brak jest przesłanek do odpowiedzialności UFG. W sprawie doszło do zderzenia dwóch ubezpieczonych pojazdów, zatem wzajemna odpowiedzialność kierujących kształtuje się na zasadzie winy. Pozwany wskazywał, że pomimo istnienia prawomocnego wyroku sądu karnego to nie stanowi przesłanki do odmówienia istnienia odpowiedzialności Ubezpieczyciela. Przy tym nawet najmniejszy stopień winy uzasadnia nałożenie na sprawcę obowiązku naprawienia szkody. UFG kwestionował, że Ł. S. (1) przed zdarzeniem dostał ataku padaczkowego podczas gdy dopiero na skutek zdarzenia z pojazdem mogło dojść do ataku padaczki, aby sprawca w stanie nieświadomości kierował pojazdem i w tym stanie właśnie zjechał na przeciwny pas oraz nie miał wpływy na zjechanie pojazdem na przeciwny pas i zderzenie się z autem poszkodowanego. UFG podniósł zarzut przedawnienia roszczenia powodów, kwestionował także aby powodów łączyła z poszkodowanym szczególna więź emocjonalna bowiem nie wykazali jej w sposób obiektywny, okoliczność iż życie powodów uległo diametralnej zmianie po śmierci poszkodowanego bowiem brak jest na to dowodów, by więź i krzywda były objęte domniemaniem, że emocje u powodów po śmierci poszkodowanego miały charakter patologiczny i ponadnormatywny, bowiem powodowie tego nie wykazali a wymaga to wiadomości specjalnych, iż powodowie w sposób intensywny przeżywali żałobę, by powodowie wraz z poszkodowanym wspólnie spędzali czas i dzielili pasje i aby doszło do pogorszenia ich zdrowia na skutek zdarzenia z 2013 r. i śmierci ich syna, bowiem brak jest jakiejkolwiek dokumentacji na te okoliczności. Również w zakresie roszczenia o odszkodowanie UFG wnosił o jego oddalenie. W zakresie roszczenia odsetkowego UFG podnosił przedawnienie odsetek od dnia 16.06.2016 r. na zasadzie art. 118 k.c. bowiem możliwość zasądzenia odsetek w przypadku zadośćuczynienia powstaje w dacie wyrokowania.

W toku postępowania w dn. 04.01.2021 r. zmarł powód Z. P. a jego następcami prawnymi są W. P. i T. P. (1) w udziale po 1/2 spadku (akt poświadczenia dziedziczenia k. 315 – 316, postanowienie o podjęciu postępowania z 13.01.2023 r. k. 535).

W toku postępowania strony podtrzymywały swoje stanowiska.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 20.10.2013 r. Ł. S. (1) będący w podróży służbowej z B. do W. na piątym km trasy S-10 zjechał na przeciwległy pas ruchu w wyniku czego prowadzony przez niego samochód F. (...) należący do jego pracodawcy – firmy (...) sp. z o.o. uderzył w prawidłowo jadący samochód S. (...), prowadzony przez P. P.. Kierowca S. nie miał możliwości uniknięcia tego zderzenia. Na skutek wypadku P. P. doznał obrażeń wielonarządowych, prowadzących do wstrząsu pourazowego, w następstwie którego w dniu 21.10.2013 r. zmarł (bezsporne, wyrok VIII K 754/14 k. 16 – 31, wyrok IX Ka 129/16 k. 32 – 43, zeznania Ł. S. (1) k. 528 – 530 znacznik 00:15:21 – 00:44:34). Samochód którym kierował Ł. S. (1) tj. F. (...) nr rej (...) w okresie od 28.09.2013 r. do 27.10.2013 r. był objęty polisą (...) nr (...) w ramach umowy zawartej z (...) S.A. (bezsporne, dokumenty z akt szkody k. 278, dokumenty z akt karnych k. 320 – 337, 372 - 394).

Ł. S. (1) od dzieciństwa (6-7 r. ż) ma problemy ze wzrokiem - z powodu nieodwracalnego niedowidzenia oka lewego zakwalifikowany został do kategorii D w zakresie służby wojskowej. Stan ten odpowiada praktycznie całkowitej ślepocie tego oka, wada ta jakkolwiek ogranicza u kierującego pole widzenia i praktycznie znosi zdolność widzenia przestrzennego nie stanowi przeciwskazania do prowadzenia pojazdów mechanicznych. W wywiadzie medycznym przy przyjęciu do (...) Szpital (...) w dniu 27.12.2013 r. Ł. S. (1) wskazał, iż od około 3 miesięcy cierpiał na incydenty podwójnego widzenia, w październiku zaś od momentu wypadku dodatkowo utrzymują się u niego niestałe bóle głowy oraz okresowe niewielkie zaburzenia równowagi. W badaniach obrazowych CT i MR uwidoczniono olbrzymią okołosiodłową torbiel rozpychającą komorę III i uwypuklającą się do otworów M., blokującą odpływ płynu mózgowo rdzeniowego z towarzyszącym poszerzeniem komór bocznych. W dniu 30.12.2013 r. Ł. S. (1) zoperowano – przeprowadzono endoskopową fenestrację ściany torbieli w części uwypuklającej się do lewej komory mózgu oraz w okolicy zbiornika międzykonarowego. W pierwszej dobie po operacji utrzymywały się zaburzenia pamięci świeżej i wysokie wartości ciśnienia tętniczego oraz wystąpił jeden uogólniony napad padaczkowy, w pozostałym zakresie obyło się bez powikłań (dokumentacja medyczna Ł. S. (1) k. 139 – 247, dokumentacja powypadkowa k. 338 – 371, protokół przesłuchania w postępowaniu karnym z 19.02.2014 r. k. 389 – 394, dokumentacja leczenia medycznego k. 396 – 452, dokumenty postępowania karnego k. 453 – 518, zaświadczenie NFZ k. 559 – 561v, dokumentacja medyczna k. 602 – 608, 611 – 616, 621 – 625, 627 – 629, 632 – 654, 657, 660 – 690a, 694 – 732, 736 – 800, 807-808, płyta z wynikami badania k. 809, 812 - 832).

Torbiel komory III jest wadą wrodzona powstałą w życiu płodowym i stopniowo powiększającą się w miarę starzenia się organizmu i może powodować w różnych okresach życia napadową utratę przytomności, zaburzenia widzenia, równowagi i zawroty głowy. Nie można wykluczyć że do zdarzenia z 20.10.2013 r. doszło na skutek napadu padaczkowego, który ujawnił się pierwszy raz w życiu. Ewentualna zdolność Ł. S. (2) do kierowania pojazdem na odcinku kilku kilometrów przy utracie świadomości lecz zachowanej przytomności jest przy obecnym stanie wiedzy neurofizjologicznej nie możliwa do zweryfikowania (opinia k. 863 – 880).

Ł. S. (1) jest z wykształcenia jest technikiem elektronikiem po studiach wyższych, w dacie wypadku pracował jako konsultant/manager IT w (...) firmie z filią w B. wykonującej projekty dla energetyki, w 2014 r. posiadał samochód osobowy marki F. (...) rocznik 2004, mieszkanie w B. o wartości (...) zł. Na datę 13.01.2023 r. Ł. S. (1) jest żonaty, ma jedno dziecko, jest kierownikiem projektu informatycznego z wynagrodzeniem brutto (...) zł. Jest właścicielem domu, którego zakup sfinansowany został z kredytu oraz mieszkania, które jest przedmiotem wynajmu – również zakupionego na kredyt, posiada samochód O. (...) a ponadto posiada akcje firmy w której jest zatrudniony – o wartości ok (...). zł (zaświadczenie o ubezpieczeniu k. 283, protokół przesłuchania w postępowaniu karnym z 19.02.2014 r. k. 389 – 394, karta obserwacji k. 439 – 440v, dokumenty postępowania karnego k. 453 – 518, zeznania Ł. S. (1) k. 528 – 530 znacznik 00:15:21 – 00:44:34).

P. P. w chwili śmierci miał lat (...), pełniącym służbę (...) zaś w chwili śmierci – w Agencji (...) w B.. Miał lecieć do N. na szkolenie związane z nowym stanowiskiem pracy – w związku z awansem w strukturach (...). Nie pozostawał w związku, nie miał dzieci, co skutkowało tym iż jego więź z rodzicami była silniejsza niż w przypadku przeciętnej osoby w jego wieku - pozostawali w stałym kontakcie telefonicznym, jeździli razem na wakacje, syn finansował rodzicom wyjazdy zagraniczne w których też uczestniczył, wspierał rodziców finansowo kwotami po ok. 500 zł oraz ich leczenie, kupował paliwo do samochodu oraz sprzęty do domu. Często do siebie dzwonili. Do chwili obecnej powódka korzysta ze sprzętów zakupionych jej przez syna.

O wypadku policja poinformowała Z. P., zaś o jego śmierci rodzice zostali poinformowani o godz. 4 nad ranem następnego dnia. Informacje te były dla powodów ogromnym szokiem. Po śmierci P. P. do rodziców napłynęło szereg kondolencji i wyrazów wsparcia, wskazujących jak był wysoko cenionym (...). Rodzice ogromnie przeżyli syna, korzystali z pomocy psychologa, mieli problemy ze snem. Powódka do chwili obecnej wspomina i nawiązuje do wspomnień o zmarłym synu. Rodzice nie wyjeżdżali po śmierci syna zagranicę, także wsparcie drugiego z synów T. nie było w stanie zrekompensować straty P. P. (kondolencje i korespondencja k. 55 – 66, zdjęcia rodzinne k. 67, zeznania W. P. k. 530 – 532 znacznik 00:51:37 – 01:27:22, zeznania T. P. (1) 532 – 534 znacznik 01:30:32 – 01:56:35).

Wyrokiem z 30.11.2015 r. sygn. akt VIII K 754/14 Sąd Rejonowy w Toruniu uniewinnił Ł. S. (1) od zarzutu naruszenia art. 177 §2 k.k. tj. zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób że zjechał na przeciwny pas ruchu i doprowadził do zderzenia czołowego z jadącym z przeciwnego kierunku jazdy samochodem S. (...) nr rej (...) H kierowanym przez P. P., w wyniku którego doznał on obrażeń wielonarządowych, wskutek których nastąpił wstrząs pourazowy konsekwencją czego był zgon P. P. w dniu 21.10.2013 r. w T. - orzeczenie to zostało utrzymane w mocy wyrokiem Sądu Okręgowego w Toruniu z 22.09.2016 r. sygn. akt IX Ka 129/16 (wyrok VIII K 754/14 k. 16 – 31, wyrok IX Ka 129/16 k. 32 – 42).

Pismem datowanym na 3.06.2016 r., nadanym 11.03.2016 r. powodowie zgłosili pozwanemu szkodę w zakresie:

1.  na rzecz W. P. 250.000 zł z tytułu zadośćuczynienia za doznaną krzywdę wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wymagalności do dnia zapłaty,

2.  na rzecz Z. P. 250.000 zł z tytułu zadośćuczynienia za doznaną krzywdę wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wymagalności do dnia zapłaty,

3.  na rzecz W. P. 100.000 zł z tytułu odszkodowania za pogorszenie sytuacji życiowej po śmierci jej syna P. P. wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wymagalności roszczenia do dnia zapłaty,

4.  na rzecz Z. P. 100.000 zł z tytułu odszkodowania za pogorszenie sytuacji życiowej po śmierci jej syna P. P. wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wymagalności roszczenia do dnia zapłaty (kopia pisma wraz potwierdzeniem nadania k. 43 – 47).

Decyzją z 16.06.2016 r. (...) S.A. odmówiło uznania żądań powodów (pismo k. 18 – 49, akta szkody k. 278).

Powodowie skierowali do Sądu Rejonowego dla Warszawy – Mokotowa w Warszawie wniosek o zawezwanie (...) do próby ugodowej z 18.10.2016 r. sygn. akt I Co 1804/16 – na terminie 24.03.2017 r. nie doszło do zawarcia ugody (dokumentacja ze sprawy I Co 1804/16 k. 50 – 54)

Pismem datowanym na 16.05.2017 r. powodowie poprzez (...) S.A. zgłosili szkodę do Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego w kwotach analogicznych jak w stosunku do (...). UFG pismem datowanym na 04.09.2017 r. odmówił wypłaty, wskazując że nie jest legitymowany jako zobowiązany (dokumentacja likwidacji szkody k. 278).

Powodowie nie zyskali żadnego odszykowania lub zadośćuczynienia w związku ze śmiercią P. P. z jego miejsca służby (pismo (...) k. 553).

Powyższy stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił w pierwszej kolejności na podstawie dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy, których autentyczności i rzetelności nie kwestionowały strony, a i Sąd nie znalazł podstaw dla odmówienia im mocy dowodowej. Sąd oparł się na dokumentacji medycznej przedstawionej w wykonaniu zobowiązań Sądu przez właściwe podmioty jak również na dokumentacji z postępowania karnego w sprawach VIII K 754/14 i IX Ka 129/16.

Sąd oparł się także na zeznaniach świadkach Ł. S. (1) (protokół k. 528 – 530 znacznik 00:15:21 – 00:44:34) dając im wiarę w zakresie w jakim zeznawał on zgodnie z dokumentacją zgromadzoną w sprawie, w tym swoimi własnymi zeznaniami z postępowania karnego oraz w zakresie w jakim pokrywały się z tym informacje odnotowane przez lekarzy jako przekazane przez samego świadka. Świadek wiarygodnie zeznał na temat tego, że nie leczył się przed wypadkiem, również co do zasady odnośnie do zdarzeń sprzed wypadku oraz po, w szczególności przebiegu leczenia operacyjnego oraz aktualnej sytuacji materialnej i zdrowotnej świadka. Sąd nie dał wiary zeznaniom świadka w odniesieniu do kwestii jego prawidłowego stanu zdrowia w okresie dwóch miesięcy przed wypadkiem, bowiem były one sprzeczne z dokumentacją lekarską zgromadzoną w sprawie, w tym odnotowującą udzielane przez niego samego informacje, której rzetelności nie zakwestionowano. Biorąc pod uwagę upływ czasu od dnia zdarzenia w ocenie Sądu bardziej wiarygodne są jego wypowiedzi z okresu poprzedzającego wypadek i tuż po nim.

Sąd przesłuchał i oparł się na zeznaniach w charakterze strony:

1)  W. P. (protokół k. 530 – 532 znacznik 00:51:37 – 01:27:22), którym dał wiarę w zakresie w jakim powódka opisała spójnie z pozostałym materiałem dowodowym jakie stosunki łączyły ją, męża i tragicznie zmarłego syna, wzajemnie świadczoną sobie pomoc i wsparcie którego rodzice najpierw udzielali P. P. oraz to którego on udzielał rodzicom zarówno w zakresie życia codziennego jak i w związku ze wspólnymi wyjazdami zagranicznymi, wiarygodnie powódka zeznawała o poczuciu krzywdy ze względu na orzeczenie sądu karnego który uniewinnił Ł. S. (1), jakkolwiek są to jej subiektywne odczucia wskazujące na nieprzeciętny rozmiar krzywdy, wiarygodnie powódka zeznała odnośnie pogorszenia się jej stopy życiowej po śmierci P. P., także w związku z chorobą jej męża. Powódka odmówiła zeznań na temat swojego stanu majątkowego, co skutkowało uznaniem jej twierdzeń w tym zakresie za niewykazane;

2)  T. P. (1) (protokół k. 532 – 534 znacznik 01:30:32 – 01:56:35) którego zeznaniom dał wiarę w całości, powód zeznawał bowiem w sposób mniej emocjonalny niż jego matka, spójny z pozostałymi dokumentami zgormadzonymi w sprawie a także w sposób logiczny i rzeczowy. Wiarygodnie zatem powód zeznał na temat sytuacji finansowej zmarłego P. P., relacji i więzów rodzinnych łączących rodziców i braci, zakres wsparcia emocjonalnego i finansowego udzielanego przez syna rodzicom i żywe oraz bliskie więzi pomiędzy nimi, skutki śmierci P. P. dla jego rodziny, w szczególności rodziców, ich stopy życiowej, kondycji fizycznej i psychicznej.

Ze względu na konieczność zasięgnięcia wiedzy specjalistycznej Sąd Okręgowy dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych z zakresu neurologii, medycyny sądowej i chorób oczu (postanowienie k. 845, opinia k. 863 - 880). W ocenie Sądu opinia sporządzona prze biegłych jest rzetelna, wyczerpująca i przekonująca, oparta i ściśle związana z dokumentacja znajdującą się w aktach sprawy a ponadto spójna co do zasady w swoich wnioskach zarówno wewnętrznie jak i koreluje z opiniami z postępowania karnego jak i postepowania cywilnego ze sprawy XXIV C 1009/16, co w ocenie Sądu dodatkowo potwierdza jej przydatność w niniejszej sprawie.

Sąd Okręgowy pominął wnioski strony powodowej o dopuszczenie dowodu z uzupełniającej opinii biegłych z zakresu medycyny sądowej i neurologii oraz o dopuszczenie opinii biegłych z zakresu psychiatrii i psychologii – w ocenie Sądu ustalony w sprawie stan faktyczny był wystarczający dla wyrokowania, zaś prowadzenie wnioskowanych dowodów niecelowe, z racji upływu czasu od daty zdarzenia jak również ze względu na śmierć powoda Z. P.. Podkreślić wypadnie, iż opinię biegłych zakresu medycyny sądowej i neurologii zaakceptował pozwany ubezpieczyciel, na którym to spoczywał ciężar przesłanki wyłączającej winę Ł. S. (2), w konsekwencji zarzuty powodów nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Roszczenie w zakresie w jakim było podtrzymywane w stosunku do (...) S.A. przez powódkę i następców prawnych powoda Z. P. podlegało uwzględnieniu.

W sprawie bezsporny był przebieg kolizji z dnia 20.10.2013 r. oraz fakt, że na jej skutek nastąpiła śmierć poszkodowanego P. P., fakt iż w dacie zdarzenia pojazd F. (...) kierowany przez Ł. S. (1) odbywającego podróż służbową był ochroną ubezpieczeniową (...) S.A. z siedzibą w W., nr polisy (...). Sporna była odpowiedzialność Ubezpieczyciela i jej podstawa, bierna legitymacja procesowa UFG, przedawnienie roszczeń, ustalenie odpowiedzialności pozwanego Ubezpieczyciela w zakresie winy Ł. S. (1) lub odpowiedzialności na podstawie art. 428 k.c., zarzucana była także nadmierna wysokość roszczeń powodów.

Strona powodowa wywodziła odpowiedzialność Ł. S. (1) - sprawcy wypadku, w wyniku którego śmierć poniósł P. P. - w pierwszej kolejności z art. 436 k.c. w oparciu o stwierdzenie, że wyłączenie odpowiedzialności na zasadzie ryzyka dotyczy wyłącznie podmiotów bezpośrednio uczestniczących w wypadku, co oznacza, że (...) sp. z o.o., tj. ówczesny pracodawca Ł. S. (1) odpowiada za skutki wypadku na zasadzie ryzyka (art. 436 § 2 k.c.).

W realiach sprawy odpowiedzialność pozwanego (...) S.A. aktualizuje się jako odpowiedzialność gwarancyjna za odpowiedzialność cywilną kierującego pojazdem mechanicznym (art. 35 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym, Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych), której zasadę – w pierwszym rzędzie – określa art. 436 § 1–2 k.c. (odpowiedzialność na zasadzie ryzyka), a subsydiarnie – art. 415 k.c. (zasada winy), stosownie do art. 822 § 1 k.c.

Odpowiedzialność z art. 436 k.c. powstaje, gdy szkoda pozostaje w adekwatnym związku przyczynowym z ruchem pojazdu, a pozwany nie wykaże jednej z przesłanek egzoneracyjnych (siła wyższa, wyłączna wina poszkodowanego, wyłączna wina osoby trzeciej, za którą nie odpowiada). Konstrukcja ta jest utrwalona w judykaturze i doktrynie (por. wyrok SN z 11.07.1969 r., II CR 165/69). W niniejszej sprawie pozwany ubezpieczyciel nie wykazał żadnej z tych przesłanek, jednakże Sąd nie podziela stanowiska pozwanego o braku podstaw do zastosowania art. 436 § 2 k.c. Ubezpieczyciel zgodnie z przytoczonym powyżej przepisem odpowiada za kierującego, P. P. także kierował drugim pojazdem uczestniczącym w zderzeniu więc o zgłoszonych żądaniach należy rozstrzygać na zasadach ogólnych w art. 415 k.c. Podkreślić w tym miejscu wypadnie, iż uniewinnienie w postępowaniu karnym nie wyłącza ustaleń sądu cywilnego co do naruszenia reguł ostrożności i zawinienia (art. 11 k.p.c.).

Wobec zebranego materiału (naruszenie zasad ruchu, zjechanie na przeciwny pas, ignorowanie wcześniejszych objawów neurologicznych) możliwe jest przypisanie winy w rozumieniu art. 415 k.c. – niezależnie od rozstrzygnięcia karnego (vide - wyrok SO w Lublinie z 5.03.2013 r., I C 162/12). W ocenie Sądu strona powodowa w niniejszej sprawie sprostała wykazaniu wystąpienia przesłanek z art. 415 k.c., niewątpliwie to Ł. S. (2) naruszył przepisy regulujące ruch drogowy zjeżdżając na przeciwny pas ruchu, co skutkowało śmiercią kierującego P. P. do szkody doszło więc wskutek niezachowania przez sprawcę należytej staranności wymaganej w trakcie kierowaniem pojazdem. Art. 425 § 1 k.c. przewiduje, iż osoba, która z jakichkolwiek powodów znajduje się w stanie wyłączającym świadome albo swobodne powzięcie decyzji i wyrażenie woli, nie jest odpowiedzialna za szkodę w tym stanie wyrządzoną. Jest to więc przesłanka wyłączająca odpowiedzialność pozwanego, a w konsekwencji winna zostać wykazana przez pozwaną. W modelu odpowiedzialności ryzyka to pozwany (ubezpieczyciel) musi wykazać wystąpienie przesłanki egzoneracyjnej.

W ocenie Sądu pozwany ubezpieczyciel nie wykazał wystąpienia przesłanki wskazanej w art. 425 k.c., sporządzona w sprawie opinia wskazuje, że obecny stan wiedzy nie pozwala jednoznacznie wykluczyć iż kierujący Ł. S. (2) znajdował się w takim stanie ani potwierdzić tej okoliczności . Nadto Sąd doszedł do przekonania iż Ł. S. (1) miał możliwość przewidzenia choroby – należy mieć na względzie że od dzieciństwa jego widzenie w lewym oku było praktycznie znikome, zaś w drugim oku od ok dwóch miesięcy wcześniej pojawiło się „podwójne widzenie”, co świadczy o możliwych zaburzeniach i chorobie w organizmie. Rozsądnie myślący człowiek przy takich ograniczeniach jakie występowały u Ł. S. (1) mógł i powinien był podjąć diagnostykę w związku a takimi objawami, a na pewno bez jej przeprowadzenia nie podejmować decyzji o wsiadaniu za kierownicę - czego Ł. S. (1) zaniechał, bagatelizując swoje objawy. Nie sposób stwierdzić w obecnej chwili czy tego konkretnie dnia tj. 20.10.2013 r., kiedy Ł. S. (1) wyruszył w drogę z B. do W. również występowały u niego zaburzenia widzenia, czy świadomości. Jak wynika z dokumentacji szpitalnej informował on psychologa że wyjechał w niedzielę, ponieważ miał odebrać klucze do mieszkania służbowego, nie wskazywał aby w tym konkretnie dniu przed wyruszeniem w drogę nastąpiło istotne pogorszenie jego stanu zdrowia. Niemniej w niniejszej sprawie pozwany nie wykazał – przy wymaganym stopniu pewności – wystąpienia stanu niepoczytalności u pozwanego.

Reasumując pozwany Ubezpieczyciel nie udźwignął ciężaru dowodu żadnej z przesłanek egzoneracyjnych ( gdyby przyjąć odpowiedzialność na zasadzie ryzyka), oraz nie wykazał wystąpienia przesłanki wyłączającej winę kierującego wynikającej z art. 425 k.c.

Na marginesie wypadnie wskazać, iż gdyby przyjąć iż kierującemu nie sposób przypisać winy to w ocenie Sądu zachodziłyby przesłanki do odpowiedzialności ubezpieczyciela na podstawie art. 428 k.c. i to pomimo braku wykazania przez powódkę jej sytuacji majątkowej – bowiem jej sytuacja majątkowa jest niewątpliwie gorsza od sytuacji ubezpieczyciela, a okoliczność zawarcia umowy OC winna być brana pod uwagę przez Sąd przy ustalaniu sytuacji majątkowej sprawcy. Zgodnie z tym przepisem gdy sprawca z powodu stanu psychicznego lub cielesnego nie jest odpowiedzialny za szkodę, a brak jest osób zobowiązanych do nadzoru albo gdy nie można od nich uzyskać naprawienia szkody, poszkodowany może żądać całkowitego lub częściowego naprawienia szkody od samego sprawcy, jeżeli z okoliczności, a zwłaszcza z porównania stanu majątkowego poszkodowanego i sprawcy, wynika, że wymagają tego zasady współżycia społecznego. W niniejszej sprawie wskutek działania sprawcy za którego odpowiada pozwany zginął najbliższy członek rodziny powodów, który wspierał ich majątkowo i był ważną osobą w ich życiu, co biorąc pod uwagę ich wiek, to że sprawca podjął lekkomyślnie decyzję o kierowaniu pojazdem w wątpliwym stanie zdrowia uzasadnia przyjęcie, że zasady współżycia społecznego wymagają naprawienia ich szkody i krzywdy.

Oceniając wysokość zadośćuczynienia objętego roszczeniem Sąd miał na względzie iż świadczenie to ma charakter kompensacyjny – ma łagodzić krzywdę i powinno przedstawiać ekonomicznie odczuwalną wartość, adekwatną do rozmiaru cierpień i następstw zdarzenia. Pogląd ten konsekwentnie potwierdza Sąd Najwyższy (wyrok SN z 3.06.2011 r., III CSK 279/10).

Analizując przyjęte w doktrynie kryteria oceny wysokości zadośćuczynienia w przypadku śmierci osoby najbliższej Sąd miał względzie iż w orzecznictwie SN akcentuje się m.in.: intensywność i trwałość więzi rodzinnej, nagłość i dramatyzm zdarzenia, wiek zmarłego i uprawnionych, wpływ zdarzenia na dalsze życie (w tym zdrowie psychiczne), a także potrzebę zachowania porównywalności orzeczeń w podobnych sytuacjach (wyrok SN z 16.04.2014 r., IV CSK 112/14). W judykaturze podnoszono, że młody wiek zmarłego oraz skala planów i perspektyw życiowych – których realizacja została definitywnie zniweczona – zwiększają rozmiar krzywdy rodziców/rodzeństwa i uzasadniają wyższy poziom kompensacji (wyrok SN z 14.01.2016 r., V CSK 493/14). Przy podobnym stopniu więzi, wieku uprawnionych i porównywalnym wpływie śmierci na ich życie, powinny być zasądzane podobne kwoty – co służy stabilności orzecznictwa i równości stron wobec prawa (wyrok SN z 27.03.2019 r., II CSK 1/18).

Śmierć młodego, aktywnego życiowo i zawodowo P. P., o wyjątkowo silnych więziach z rodzicami jak na jego wiek nastąpiła nagle i w dramatycznych okolicznościach. Była ogromnym szokiem dla jego rodziców, którzy razem z synem snuli plany na przyszłość, pozostawali w szczególnie bliskich relacjach osobistych, emocjonalnych a także poszkodowany udzielał rodzicom wsparcia finansowego. U rodziców poszkodowanego utrzymywała się długotrwała i dotkliwa żałoba, pogorszenie funkcjonowania i zdrowia, a także poczucie bezradności wobec utraty kluczowego oparcia, jakiego udzielał im syn. Wskutek nagłej, nieprzewidzianej śmierci P. P., co samo w sobie jest szczególną traumą dla rodziców naruszona została szczególna więź łącząca rodziców z dzieckiem. Stan zdrowia rodziców poszkodowanego pogorszył się, musieli korzystać ze wsparcia psychologa, dodatkowo ich sytuacja majątkowa pogorszyła się na skutek choroby Z. P.. Powodowie pozostają z silnym subiektywnym poczuciem niesprawiedliwości i krzywdy wobec braku ukarania sprawcy wypadku – Ł. S. (1) – w postępowaniu karnym. Dodatkowo Ubezpieczyciel nie wypłacił im żadnych kwot wskazując jako przyczynę odmowy m.in. fakt, że sprawca wypadku nie poczuwa się do winy, co jest stwierdzeniem nader niefortunnym w świetle utraty przez rodziców kochanego syna.

W świetle przytoczonych dyrektyw orzeczniczych i funkcji kompensacyjnej świadczenia, suma zadośćuczynienia powinna być pełna i ekonomicznie odczuwalna. Z tego względu Sąd uznał iż roszczenie o zadośćuczynienie uwzględnił żądania powodów w pełnej wskazanej przez nich wysokości, uznając że w okolicznościach sprawy odpowiednią sumą byłaby kwota 70.000 zł w stosunku do każdego z pierwotnych powodów. Biorąc pod uwagę wysokość roszczeń w zbliżonych sprawach ta wysokość zadośćuczynienia nie może zostać uznana za wygórowaną.

W ocenie Sądu zasadne było także roszczenie odszkodowawcze. Sąd może ponadto na podstawie art. 446 § 3 k.c. przyznać najbliższym członkom rodziny zmarłego stosowne odszkodowanie, jeżeli wskutek jego śmierci nastąpiło znaczne pogorszenie ich sytuacji życiowej. Śmierć poszkodowanego powoduje, że jego bliscy nie mogą liczyć na pomoc i wsparcie z jego strony. W polskim społeczeństwie pomoc ze strony rodziny (nie tylko finansowa) odgrywa bardzo istotną rolę, w szczególności dotyczy to pomocy osobom w podeszłym wieku oraz osobom chorym lub niepełnosprawnym. Celem odszkodowania przyznawanego na podstawie art. 446 § 3 KC jest naprawienie szkód majątkowych, związanych z pogorszeniem się sytuacji życiowej rodziny zmarłego (wyr. SN z 4.9.1967 r., I PR 23/67, OSPiKA 1969, Nr 1, poz. 5). Znaczne pogorszenie sytuacji życiowej polegać może na utracie możliwości uzyskania pomocy przy prowadzeniu gospodarstwa domowego, wychowaniu dzieci itp. (por. wyr. SN z 16.12.1986 r., IV CR 442/86, OSNCP 1988, Nr 4, poz. 49, w którym SN uznał spowodowanie śmierci rodziców i pozbawienie możliwości wychowania w rodzinie za istotne pogorszenie sytuacji życiowej dzieci). Roszczenie to ma charakter majątkowy ale obejmuje szkody trudne do wycenienia rynkowo w związku z czym nie wymaga ścisłego wykazania wysokości uszczerbku majątkowego. Niewątpliwie sytuacja majątkowa powodów po śmierci P. P. istotnie się pogorszyła, nie korzystali już z wyjazdów zagranicznych które fundował jej syn, nie mogli liczyć na pomoc finansową z jego strony jak i pomoc w gospodarstwie domowym, która z uwagi na ich wiek stawała się coraz bardziej potrzebna. Maja wprawdzie drugiego syna, ale to zmarły nie założył rodziny, był (...) któremu przysługuje emerytura w niższym wieku w związku z czym można przypuszczać że mógłby poświęcić się ich opiece w większym wymiarze niż drugi z synów.

Powodowie W. i Z. P. wnosili o zasądzenie na rzecz każdego z nich po 70.000 zł zadośćuczynienia oraz po 30.000 zł odszkodowania. W toku postępowania Z. P. zmarł, a spadek po nim odziedziczyli W. P. i syn T. P. (2) w udziale po 1/2. Jako że powodowie nie modyfikowali roszczenia a podlegało ono uwzględnieniu w całości Sąd zasądził na rzecz W. P. kwotę przez nią dochodzoną w pozwie oraz zgodnie z udziałem spadkowym 1/2 z kwot żądanych pierwotnie przez Z. P., zaś pozostałą część – na rzecz T. P. (1).

O odsetkach Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 481 §1 k.c. w zw. z art. 455 k.c. Co do zasady dłużnik popada w opóźnienie, jeśli nie spełnia świadczenia w terminie, w którym stało się ono wymagalne. Przepis ten doznaje jednak modyfikacji w odniesieniu do ubezpieczyciela. W myśl art. 817 § 2 k.c. ubezpieczyciel obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie trzydziestu dni, licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku. Do lat 80-tych XX wieku odsetki od zadośćuczynienia były przyznawane z uwzględnieniem daty wezwania dłużnika do zapłaty. W latach 90-tych, z uwagi na hiperinflację, pojawiły się poglądy odstępujące od powyższej reguły. Wówczas powstało zagrożenie, że przy znacznie podwyższonej wysokości odsetek ustawowych, przyznanie świadczenia z ustawowymi odsetkami już od dnia wezwania do zapłaty, doprowadzałoby do nieuzasadnionego uprzywilejowania wierzyciela kosztem dłużnika. Dlatego też zaczęto przyjmować, że zasądzenie odszkodowania według cen z daty wyrokowania lub zadośćuczynienia w wysokości według stanu rzeczy istniejącego w chwili zamknięcia rozprawy, może uzasadniać przyznanie odsetek dopiero od tej daty. Względy te z czasem utraciły jednak aktualność, ponieważ wysokość odsetek ustawowych uległa znacznemu obniżeniu. W aktualnym orzecznictwie SN dominuje pogląd, że obowiązek zapłaty zadośćuczynienia powstaje po wezwaniu dłużnika i już od tej chwili należą się wierzycielowi odsetki za opóźnienie. Przed procesem powodowie skierowali do pozwanego wezwanie do zapłaty, na które decyzją z 16.06.2016 t. (...) odmówiło wypłaty jakichkolwiek kwot. Jak należy podkreślić to na ubezpieczycielu (profesjonaliście) spoczywał ciężar ustalenia przed procesem podstaw odpowiedzialności względem powodów i samodzielne dokonanie analizy w tym zakresie. Powołanie się na wyrok uniewinniający w postępowaniu karnym oraz brak poczucia odpowiedzialności ze strony Ł. S. (1), nie jest w ocenie sądu dochowaniem należytej staranności i zawodowego charakteru działalności Ubezpieczyciela. Z tych przyczyn należało uwzględnić roszczenie odsetkowe zgodnie z żądaniem pozwu przyjmując za termin wymagalności datę decyzji odmownej w sprawie tj. 16.06.2016 r. do dnia zapłaty.

Konkludując skoro szkoda pozostaje w adekwatnym związku z ruchem pojazdu, a pozwany ubezpieczyciel nie wykazał żadnej z przesłanek egzoneracyjnych – przy jednoczesnym istnieniu wyjątkowo doniosłej krzywdy powodów po śmierci młodego człowieka – powództwo zasługuje na uwzględnienie co do zasady i co do wysokości, przyznając pełne, odczuwalne zadośćuczynienie zgodne z linią Sądu Najwyższego. Z tych przyczyn Sąd Okręgowy orzekł jak w sentencji w punkcie 1, 2, 3, 4.

Roszczenie pozostaje nieprzedawnione z uwagi na uprzednie skuteczne zawezwanie do próby ugodowej, które przerwało bieg przedawnienia (art. 123 § 1 pkt 1 k.c.). Ustalony porządek czynności procesowych i dokumentacja sprawy I Co 1804/16 potwierdzają skutek w postaci przerwania biegu i jego ponownego rozpoczęcia po zakończeniu postępowania pojednawczego. Chybione były argumenty pozwanych o tym, że zawezwanie do próby ugodowej miało na celu jedynie przerwanie biegu przedawnienia i nie zmieszało w swej istocie do polubownego rozwiązania sporu – argumentację tę sąd potratował jako linie procesową, nie mającą odzwierciedlenia w okolicznościach sprawy.

Roszczenie nie podlegało uwzględnieniu w stosunku do UFG – Sąd w tym względzie podzielił w całości argumentację pozwanego zawartą w odpowiedzi na pozew z 18.08.2021 r. (k. 113 – 114v) a dotyczącą braku legitymacji biernej ze względu na niewypełnienie w sprawie przesłanek z art. 98 ust. 1 ustawy z 22.05.2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (t.j. Dz. U. z 2025 r. poz. 367 z późn. zm.). Z tych przyczyn orzeczono jak w sentencji w punkcie 5.

O kosztach Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 108 §1 k.p.c. w zw. z art. 98 §1 i 1 ¹ k.p.c. stosownie do tego w jakim zakresie strony wygrały swoje roszczenia – jako, że w stosunku do (...) roszczenia powodów zostały uwzględnione w całości to Ubezpieczyciel jako przegrywający ponosi koszty procesu. Składają się na nie opłata od pozwu 10.000 zł (k. 73) koszty zastępstwa adwokackiego w wysokości 5.400 zł obliczone na podstawie §2 pkt 6 Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1964 z późn. zm.) opłata skarbowa od 3 pełnomocnictw 51 zł na podstawie art. 1 ust. 1 pkt 2 ustawy z 16.11.2006 r. o opłacie skarbowej (t.j. Dz. U. z 2025 r. poz. 1154). Z tych względów Sąd postanowił jak w sentencji w punkcie 6.

Wobec oddalenia powództwa w całość w stosunku do UFG powodowie przegrali to roszczenie zatem koszty postępowania w tym zakresie obciążyły stronę powodową. Składają się na nie koszty zastępstwa adwokackiego w wysokości 5.400 zł obliczone na podstawie §2 pkt 6 Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1964 z późn. zm.) opłata skarbowa od pełnomocnictwa 17 zł na podstawie art. 1 ust. 1 pkt 2 ustawy z 16.11.2006 r. o opłacie skarbowej (t.j. Dz. U. z 2025 r. poz. 1154) – w związku z tym Sad postanowił jak w sentencji w punkcie 7.

Jako że sprawie pozostawały nieuiszczone koszty sądowe Sąd na podstawie art. 108 §1 k.p.c. w zw. z art. 98 §1 k.p.c. i art. 113 ust. 1 u.k.s.c. obciążył nimi przegrywającego Ubezpieczyciela – złożyły się na nie kwoty wypłacone placówkom zdrowotnym za kopię dokumentacji medycznej: 24,46 zł (k. 836), 29,46 zł (k. 837), 12,36 zł (k. 838) i 45,80 (k. 839) a także wynagrodzenie za opinię biegłych w wysokości 6.585,76 zł przyznane prawomocnym postanowieniem referendarza z 19.11.2024 r. (k. 899). Z tych przyczyn postanowiono jak w sentencji w punkcie 8.

sędzia Piotr Królikowski