Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 kwietnia 2024 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie, I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący: sędzia Piotr Królikowski

Protokolant: Agata Chmielewska

po rozpoznaniu w dniu 12 kwietnia 2024 r. w Warszawie

na rozprawie sprawy z powództwa (...) S.A. z siedzibą w W.

przeciwko L. D. (1)

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego L. D. (1) na rzecz powódki (...) S.A. z siedzibą w W. kwotę 354.553,71 zł (trzysta pięćdziesiąt cztery tysiące pięćset pięćdziesiąt trzy złote 71/100) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od 23 czerwca 2020 r. do dnia zapłaty;

2.  zasądza od pozwanego L. D. (1) na rzecz powódki (...) S.A. z siedzibą w W. kwotę 28.545,00 zł (dwadzieścia osiem tysięcy pięćset czterdzieści pięć złotych 00/100) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku do dnia zapłaty – tytułem zwrotu kosztów procesu.

sędzia Piotr Królikowski

Sygn. akt: I C 1883/20

UZASADNIENIE WYROKU

z 26 kwietnia 2024 r. (k. 167)

Pozwem skierowanym 20.07.2020 r. (data prezentaty) do Sądu Okręgowego w Warszawie (...) S.A. w W. domagała się wydania nakazu zapłaty w postepowaniu nakazowym i zasądzenia na jej rzecz od pozwanego L. D. (1) kwoty 354.553,71 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od 23 czerwca 2020 r. do dnia zapłaty, a także o zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego (pozew k. 3 – 41).

Powodowa Spółka wskazała, iż na mocy przelewu weszła w prawa poprzedniego wierzyciela (...) sp. z o.o. w W., która nabyła wierzytelności od pożyczkodawcy (...) S.A. z siedzibą w W.. Umowa pożyczki z 29 listopada 2017 r. została zabezpieczona wekslem wraz z deklaracją wekslową – dłużnik pożyczki nie spłacił a pomimo wezwania do wykupu weksla również nie zaspokoił roszczenia wierzyciela.

W odpowiedzi na pozew L. D. (1) domagał się oddalenia powództwa w całości i zasądzenie od powodowej Spółki na jego rzecz kosztów procesu (odpowiedź na pozew k. 60 – 87). Pozwany zarzucił uzupełnienie weksla niezgodnie z deklaracją, brak indosu wekslowego a tym samym brak legitymacji czynnej powoda w zakresie powództwa o zapłatę z weksla oraz nieważność umowy pożyczki z powodu jej pozorności.

Pozwany wskazywał, iż do zawarcia umowy pomiędzy stornami doszło z inicjatywy J. K., których chciał zainwestować środki w produkcję poduszek powietrznych z folii trójwarstwowej, używanych do zabezpieczania przesyłek. Pozwany opracował i przekazał J. K. całą dokumentację niezbędną do rozpoczęcia produkcji. Zgodnie z uzgodnieniami w styczniu 2018 r. J. K. miał przekazać pozwanemu pierwszą ratę środków w kwocie 50.000 dolarów amerykańskich jednakże wskazał, iż musi zrobić to poprzez firmę a pozwany musi podpisać umowę pożyczki. Pozwany działał w zaufaniu do J. K., z którym znał się od 25 lat. Pozwany przyznał podpisanie umowy wraz z zabezpieczeniem wekslowym w kształcie zobrazowanym dołączonymi do pozwu kopiami. Pozwany stał na stanowisku, że wprawdzie otrzymał 170.000 zł, jednakże była to zapłata wynagrodzenia za przekazaną technologię, zaś dochodzenie kwoty objętej pozwem traktował jako próbę uzyskania przekazanej dokumentacji za darmo. Z tego też względu rzeczywistą treścią stosunku miedzy stronami było rozliczenie praw przekazanych przez pozwanego a nie pożyczka. Niezależnie od powyższego umowa jest nieważna z racji rażąco wygórowanej prowizji stanowiącej aż 26% całej pożyczki – jest ona niepowiązana z rzeczywistym kosztem umowy i jako taka narusza interesy konsumenta, którym jest pozwany. Ponadto weksel został wypełniony niezgodnie z deklaracją wekslową, co spełnia wymogi rażącego niedbalstwa, a także brak jest indosu przenoszącego weksel na powoda – z tego względu powód nie powinien być brany za posiadacza prawnego weksla. Weksel także nie był przedmiotem cesji a jedynie wierzytelność z umowy pożyczki.

W toku postępowania strony podtrzymywały swoje stanowiska.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

L. D. (1) przygotował koncepcję rozmieszczenia ciągu technologicznego (...) i zaproponował uruchomienie takiej linii produkcyjnej swojemu znajomemu J. K. – prezesowi (...), który był zainteresowany inwestowaniem w nowe przedsięwzięcia. Prace związane z koncepcją ciągu technologicznego L. D. (1) realizował ze środków własnych a także ze środków firmy (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (...) (KRS (...)). Pozwany zakupił domenę internetową a także opracowania, uzyskując także do nich pozytywną opinię rzecznika patentowego (korespondencja email k. k. 69 – 80). Pozwany informował J. K. – prezesa zarządu powodowej spółki (...), A. J. – prezesa zarządu (...) sp. z o.o. (która procedowała wniosek o zmianę firmy na (...) sp. z o.o.” - KRS nr (...)) oraz P. B. o konieczności zabezpieczania praw wynikających z prowadzonych badań i analiz na spółkę docelową prowadzącą powyższe projekty należy dokonać cesji poniesionych wydatków i praw – koszty na 21.11.2017 r. wyniosły (...) zł (korespondencja e-mail k. 81). Stosowne porozumienie L. D. (2) zawarł ze (...) (KRS (...)) 05 grudnia 2017 r. przenosząc na spółkę prawa do domeny (...).pl oraz wyników analiz, w szczególności do ich wykorzystania gospodarczego lub ich dalszej odsprzedaży ze cenę (...) zł. Pozwany także planował uruchomienie przedsięwzięcia produkcji kostek poprzez spółkę (...) S.A. ale również nie doszło ono do skutku (porozumienie z załącznikiem k. 81v – 85, korespondencja email k. 86 – 87v, zeznania P. B. k. 133 – 134 znacznik 00:07:10 – 00:20:42)).

L. D. (1) zawarł 29 listopada 2017 r. z (...) Finanse sp. z o.o. w W. umowę pożyczki, której przedmiotem było udzielenie oprocentowanej pożyczki pieniężnej w kwocie 298.000 zł (§1 ust. 1). Prowizja z tytułu udzielonej pożyczki wynosiła 78.000 zł, stanowiąc wynagrodzenie pożyczkodawcy z tytułu udzielonej pożyczki i nie podlegała zwrotowi na rzecz pożyczkobiorcy, a pożyczkobiorca wyrażał zgodę na zapłatę określonej powyżej prowizji (§1 ust. 2 i 3). Pożyczkobiorca zobowiązał się kwotę pożyczki na rachunek bankowy pożyczkobiorcy w terminie do 01 grudnia 2017 r. a kwota wypłacona miała zostać pomniejszona o prowizję określoną w ust. 2 (§1 ust. 4 i 5). Spłata zobowiązania miała nastąpić od 30.07.2019 r. (§2 ust. 1 umowy). Pożyczkobiorca miał zapłacić odsetki umowne w wysokości 10% w stosunku rocznym od kwoty pożyczki określonej w §1 ust. 1 umowy, za okres od dnia wypłaty pożyczki do momentu jej zwrotu przez pożyczkobiorcę (§2 ust. 2 umowy). W przypadku niespłacenia pożyczki lub spłacenia jej w niepełnej wysokości, pożyczkodawca miał naliczać dziennie odsetki od przeterminowanego zadłużenia (odsetki za opóźnienie (§2 ust. 6 umowy) obliczone wg stopy procentowej stanowiącej w stosunku rocznym kwotę równą kwocie odsetek maksymalnych za opóźnienie o których mowa w art. 481 §2 ¹ k.c. (§2 ust 6 umowy). Zabezpieczeniem realizacji zobowiązań wynikających z umowy były:

1)  weksel in blanco wraz z deklaracją wekslową stanowiącą załącznik nr 1 do umowy,

2)  poręczenie wekslowe J. G., s. L. i H., zam. W W. ((...)) przy ul. (...), PESEL (...), stanowiące załącznik nr 2 do umowy,

3)  poręczenie (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. ((...)) ul (...), KRS (...) (§3 umowy).

W przypadku wypowiedzenia umowy pożyczkobiorca był zobowiązany do zwrotu pożyczki wraz z należnymi odsetkami w terminie 7 dni od dnia złożenia oświadczenia o wypowiedzeniu umowy (§4 ust. 3 umowy). (umowa pożyczki z załącznikiem nr 2 k. 18-19 weksel z deklaracją k. 16 - 17).

Powód nie kwestionował treści umowy przygotowanej przez (...) Finanse sp. z o.o. Konto bankowe podane w umowie należało do P. B., który następnie przekazał ją pozwanemu – ten przeznaczył pieniądze na inwestycje prowadzone przez siebie w U.. Za część środków uzyskanych z pożyczki – 20.000 zł - pozwany spłacił zadłużenie, które miał wobec (...) z racji nabycia przez ten podmiot wierzytelności zasądzonej prawomocnym nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z 27.01.2015 r. na rzecz (...) Bank (...) S.A. w W. sygn. akt: VI Nc-c 1767332/14 (nakaz zapłaty wraz z postanowieniami dot. klauzuli wykonalności k. 107 – 110, polecenie wypłaty środków k. 111 112, wyciąg z konta bankowego k. 113 – 114, zeznania P. B. k. 133 – 134 znacznik 00:07:10 – 00:20:42, zeznania L. D. (1) k. 161v – 162 znacznik 00:09:54 – 00:28:12).

(...) S.A. zawarło z (...) sp. z o.o. umowę przelewu wierzytelności z 20 grudnia 2018 r. wraz z aneksem nr (...) z 28 grudnia 2018 r. oświadczając, że posiada wymagalne wierzytelności pieniężne w stosunku do dłużników wymienionych w załącznikach, które stanowią integralną część umowy (§1 ust. 1 umowy). Zbywca oświadczył przy tym że jest wyłącznie uprawniony w zakresie rozporządzania wierzytelnością i między nim a dłużnikami nie ma zastrzeżenia umownego wyłączającego lub ograniczającego możliwość cesji wierzytelności objętych umową (§1 ust. 3 umowy). Przedmiotem umowy była cesja wierzytelności wraz ze wszystkimi prawami należnymi sprzedającemu jako wierzycielowi, związanymi z tymi wierzytelnościami w tym prawami kształtującymi związanymi z każdą wierzytelnością, kosztami sądowymi i egzekucyjnymi a także roszczeniami o przyszłe odsetki, tak umowne jak i karne, jakie przysługują zbywcy w stosunku do dłużników – zbywca oświadczał, że przenosi na nabywcę wierzytelności określone w załącznikach do umowy a nabywca oświadczał, że ten przelew przyjmuje (§2 ust. 1 i 2 umowy). Wierzytelności przechodziły na nabywcę z dniem zawarcia umowy (§2 ust. 5 umowy). Zbywca przekazywał Nabywcy w dniu zawarcia umowy dokumenty dotyczące sprzedawanych wierzytelności niezbędne do celowego dochodzenia należności w szczególności w odniesieniu do wierzytelności zasądzonych tytułami wykonawczymi oryginały tytułów wykonawczych (§3 umowy). W załączniku do umowy wskazano wierzytelność wobec L. D. (1) na kwotę 300.204,38 zł wynikającą z umowy pożyczki z 29.11.2017 r. Własnoręczność podpisów pod umową została poświadczona przez A. P., notariusza w W. dnia 09.01.2019 r. rep A nr (...) (umowa z aneksem i załącznikiem k. 20-28).

(...) sp. z o.o. w W. przelała 27 grudnia 2018 r. na rzecz (...) S.A. w W. wierzytelności – w tym wierzytelność w stosunku do pozwanego L. D. (2) na kwotę 300.204,38 zł wynikającą z umowy pożyczki z 29.11.2017 r. – zapisy umowy w zakresie §1 ust 1, §1 ust 3, §2 ust 1,2 i 5, oraz §3 są tożsame jak w umowie z 20 grudnia 2018 r. Do umowy zawarto aneks z 31 grudnia 2018 r. Własnoręczność podpisów pod umową została poświadczona przez A. P. notariusza w W. w dniu 09.01.2019 r. rep A nr (...) (umowa z aneksem i załącznikiem k. 29 – 36).

Wobec braku spłaty zadłużenia wynikającego z umowy pożyczki weksel wystawiony 29 listopada 2014 r. tytułem jej zabezpieczenia i poręczony przez (...) S.A. w W. został wypełniony przez wierzyciela na kwotę 354.553,71 zł z terminem zapłaty 22 czerwca 2020 r. (weksel z deklaracją k. 16 – 17).

Pismem z 08 czerwca 2020 r. powodowa spółka wezwała L. D. (1) do wykupu weksla w kwocie 354.553,71 zł w terminie do 22 czerwca 2020 r. informując o nabyciu wierzytelności poprzez przelew (wezwanie do wykupu weksla z załącznikami i potwierdzeniem nadania k. 37 – 41).

Sąd Okręgowy ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy których autentyczności nie kwestionowały strony, a i Sąd nie znalazł podstaw aby odmówić im mocy dowodowej.

Sąd Okręgowy pominął dowód z zeznań świadka P. B. na podstawie art. 242 ¹ k.p.c.

Sąd Okręgowy oparł się na zeznaniach świadków słuchanych w sprawie:



P. B. (protokół k. 133 – 134 znacznik 00:07:10 – 00:20:42) którego zeznaniom dał wiarę w zakresie w jakim świadek posiadał bezpośrednią wiedzę na temat relacji J. K. i L. D. (1), projektu wspólnego przedsiębiorstwa oraz faktu, że to zamierzenie się ostatecznie nie powiodło, że dokumentacja patentowa związana z przedsięwzięciem dotyczyła (...) S.A. oraz, że kwota tytułem pożyczki została przekazana na konto bankowe świadka, który następnie zwrócił ją L. D. (1);



S. L. (protokół k. 134 – 134v znacznik 00:23:40 – 00:32:13), aczkolwiek zeznania świadka nie były przydatne dla rozstrzygnięcia, bowiem nie posiadał on żadnej bezpośredniej ani szczegółowej wiedzy na temat rozliczeń pomiędzy powodem a J. K., potwierdził jedynie że panowie planowali wspólne przedsięwzięcia biznesowe.

Sąd przesłuchał w charakterze stron:



za powódkę – A. Z., członka zarządu (protokół k. znacznik 00:) którego zeznania Sąd Okręgowy ocenił jako wiarygodne, logiczne i spójne z wiarygodnymi dokumentami w sprawie,



pozwanego – L. D. (1) (protokół k. 161v – 162 znacznik 00:09:54 – 00:28:12) którym nie dał wiary w zakresie w jakim pozwany wskazywał, że istniało jakiekolwiek porozumienie pomiędzy nim a J. K. przekładające się na uprawnienia powodowej spółki co do wzajemnego rozliczenia pożyczki, jako wynagrodzenia pozwanego z racji wspólnego zamierzenia gospodarczego – zeznania pozwanego stanowiły wprawdzie poparcie jego stanowiska procesowego ale nie były zgodne ani z dokumentacją zgromadzoną w aktach sprawy, ani też wiarygodnymi zeznaniami innych świadków przesłuchanych w sprawie. Podkreślić wypadnie, że pozwany prowadził działalność gospodarczą, wynalazczą i patentową. Nie sposób więc przyjąć, że podpisał umowę pożyczki i weksel, zamiast umowy zbycia dokumentacji i to z innym podmiotem niż ten z którym prowadził negocjacje.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Roszczenie zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Pomiędzy stronami niesporny był fakt wypłaty środków objętych umową, także sama treść dokumentów złożonych przy pozwie oraz replice. Pozwany podniósł zarzuty nieprawidłowego wypełnienia weksla, niezgodnie z deklaracją wekslową, a także zarzuty wynikające z jego – jak podnosił – statusu konsumenta jako strony umowy.

W ocenie Sądu Okręgowego pozwanemu nie udało się wykazać, że przeprowadził negocjacje, w wyniku których miało dojść do porozumienia pomiędzy J. K., pozwanym oraz spółką (...), odnośnie do rozliczenia umowy pożyczki, jako wynagrodzenia za dokumentację techniczną produkcji poduszek powietrznych, pozwany nie wykazał też, aby przysługiwał mu status konsumenta w sprawie ani by weksel został wypełniony w sposób nieprawidłowy.

Odnosząc się do kwestii ważności weksla trzeba wskazać, że weksel własny jest nieważny, jeżeli w momencie przedstawienia go do zapłaty brak mu chociażby jednego elementu wymienionego w art. 101 Prawa wekslowego, a więc jeżeli brak jest nazwy „weksel” w samym tekście dokumentu, w języku, w jakim go wystawiono, przyrzeczenia bezwarunkowego zapłacenia oznaczonej sumy pieniężnej, oznaczenia terminu płatności, oznaczenia miejsca płatności, nazwiska osoby, na której rzecz lub na której zlecenie zapłata ma być dokonana, oznaczenia daty i miejsca wystawienia weksla, podpisu wystawcy weksla, przy czym stosownie do art. 102 Prawa wekslowego, weksel własny bez oznaczenia terminu płatności uważa się za płatny za okazaniem, zaś w braku osobnego oznaczenia, miejsce wystawienia weksla uważa się za miejsce płatności, a także za miejsce zamieszkania wystawcy, a weksel własny, w którym nie oznaczono miejsca wystawienia, uważa się za wystawiony w miejscu, podanym obok nazwiska wystawcy. Data wystawienia weksla powinna zawierać oznaczenie dnia, miesiąca i roku. Brak jednego z tych elementów, w tym roku wystawienia, powoduje, że należy uznać, iż data wystawienia weksla nie została wskazana, a zatem weksel jest nieważny, chyba że możliwe okaże się usuniecie tego braku w drodze wykładni weksla. W literaturze i orzecznictwie przyjmuje się, że usunięcie braków formalnych weksla w drodze wykładni nie jest wykluczone, jednakże, z uwagi na szczególny rygoryzm odpowiedzialności wekslowej i formalizm prawa wekslowego, uzasadniony koniecznością zapewnienia szybkiego i bezpiecznego obrotu wekslami, zakres wykładni weksla jest znacznie zawężony i ogranicza się do wykładni obiektywnej, dokonywanej wyłącznie na podstawie tekstu weksla. Jak wskazał Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 23 kwietnia 1993 r. III CZP 7/93 (OSNCP 1993/12/199) oraz w uchwale składu siedmiu sędziów z dnia 29 czerwca 1995 r. III CZP 66/95 (OSNC 1995/12/168) formalny charakter weksla wprawdzie nie wyłącza możliwości wykładni, czyli ustalenia jego właściwej treści, jednak wyjaśnienia tego można dokonać tylko na podstawie tekstu weksla, gdyż ze względu na obiegowość weksli i konieczność zapewnienia ochrony nabywcy, dla ustalenia treści zobowiązania wekslowego miarodajna może być tylko treść oświadczenia woli zawarta w dokumencie wekslowym. Dokonana w oparciu o tekst weksla wykładnia może zmierzać do uściślenia znaczenia poszczególnych zwrotów, usunięcia oczywistych pomyłek oraz błędów językowych, czy gramatycznych.

Dokonując oceny zasadności żądania Sąd uznał, że weksel będący przedmiotem niniejszego postępowania pozostaje ważny w świetle wymogów formalnych wskazanych w treści art. 101 pr. weksl., albowiem zawiera nazwę weksel w samym tekście dokumentu, przyrzeczenie bezwarunkowe zapłacenia oznaczonej sumy pieniężnej, nazwę podmiotu, na którego rzecz zapłata ma być dokonana, oznaczenie miejsca i terminu płatności, oznaczenie daty i miejsca wystawienia weksla, podpis wystawcy weksla. W świetle art. 102 pr. wekslowego, nie będzie uważany za weksel własny dokument, któremu brak jednej z cech, wskazanych w artykule poprzedzającym, wyjąwszy przypadki, określone w ustępach następujących. Weksel własny bez oznaczenia terminu płatności uważa się za płatny za okazaniem. W braku osobnego oznaczenia, miejsce wystawienia wekslu uważa się za miejsce płatności, a także za miejsce zamieszkania wystawcy. Weksel własny, w którym nie oznaczono miejsca wystawienia, uważa się za wystawiony w miejscu, podaniem obok nazwiska wystawcy.

Zgodnie z utrwalonym stanowiskiem judykatury (vide wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 września 1996 r., II CKU 1/96, Prok. i Pr.-wkł. 1997/2/32), jeśli weksel własny będący podstawą powództwa nie został całkowicie wypełniony w chwili wystawienia, to jest to weksel niezupełny (art. 10 prawa wekslowego), tzw. weksel in blanco. Weksel taki pełni rolę zabezpieczenia zwrotu pożyczki udzielonego wystawcy przez remitenta.

Przy realizacji praw z weksla przez stronę umowy zawartej przy jego wystawieniu obowiązuje i wiąże strony treść tej umowy, tzw. deklaracji wekslowej. Deklaracja wekslowa, zwana także porozumieniem wekslowym, z jednej strony upoważnia remitenta do wypełnienia weksla, z drugiej zaś określa przesłanki i sposób jego wypełnienia. A zatem weksel in blanco jest uzupełniony zgodnie z zawartą deklaracją wekslową, gdy umieszczono w nim elementy odpowiadające umowie osoby na nim podpisanej z osobą, której wręczyła ona weksel in blanco.

O wypełnieniu weksla powód zawiadomił wystawcę pismem z 08 czerwca 2020 r. w terminie zgodnym z deklaracją wekslową, wzywając go do zapłaty - wszystko to przesądza o odpowiedzialności pozwanego.

Z art. 10 Prawa wekslowego wynika, że jeżeli weksel in blanco, został uzupełniony niezgodnie z zawartym porozumieniem, dłużnik wekslowy nie może wobec posiadacza weksla zasłaniać się zarzutem, iż nie zastosowano się do tego porozumienia, chyba że posiadacz nabył weksel w złej wierze albo przy nabyciu dopuścił się rażącego niedbalstwa. Ten przepis dotyczy zgodności uzupełnienia weksla in blanco z treścią porozumienia wekslowego zawartego między wystawcą a remitentem weksla. Nie odnosi się natomiast do ustalenia wysokości zobowiązania ze stosunku podstawowego, które zgodnie z treścią porozumienia wekslowego określa dopuszczalną wysokość sumy wekslowej, na jaką weksel in blanco może zostać uzupełniony. W niniejszej sprawie o tym, na jaką kwotę weksel in blanco mógł być wypełniony przez powoda, nie decydowała więc bezpośrednio treść art. 10 Prawa wekslowego, lecz treść stosunku podstawowego.

Nie ulega wątpliwości, że ciężar dowodu przeciwko domniemaniu istnienia zobowiązania wekslowego (ciężar dowodu przeciwnego), obciąża dłużnika, a więc wystawcę weksla. To na pozwanym spoczywa również ciężar udowodnienia niezasadności dochodzonych przez wierzyciela wekslowego roszczeń (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 21 października 2010 r. IV CSK 109/10 – Lex nr 898262 oraz Sąd Apelacyjny w Warszawie w wyroku z dnia 27 września 2012 r. VI ACa 383/12 – Lex nr 1223497). W ocenie Sądu strona pozwana poza samym podniesieniem zarzutów przeciwko prawidłowości wypełnienia weksla oraz w zakresie braku legitymacji czynnej, nie podjęła w tym zakresie relewantnej inicjatywy dowodowej, a przedstawione argumenty były chybione.

Sąd Okręgowy podziela przy tym podnoszone przez powoda w replice stanowisko odnośnie do dopuszczalności przelewu wierzytelności zabezpieczonych wekslem in blanco, co znajduje potwierdzenie w szeregu orzeczeń Sądu Najwyższego przywołanych w ww. piśmie. Ani w treści samego weksla ani w treści deklaracji wekslowej nie było zastrzeżeń, wskazujących na zasadność zarzutu braku legitymacji czynnej podniesionego przez pozwanego, wobec skutecznego przelewu pomiędzy pożyczkodawcą a kolejnymi nabywcami wierzytelności. Analiza treści umów przelewów wierzytelności z 20 grudnia 2018 r. i 27 grudnia 2018 r. nie doprowadziła Sądu Okręgowego do uwzględnienia stanowiska pozwanego.

Wprawdzie posiadacz weksla, który drogą indosu nabył weksel niewypełniony i następnie weksel ten wypełnił w sposób wskazany przez indosanta, nie może się zasłaniać dobrą wiarą wobec zarzutów wystawcy, że weksel wypełniono niezgodnie z jego wolą (orzeczenie SN z dnia 10 lipca 1931 r. C. III 227/31), jednakże same sformułowane przez pozwanego zarzuty i podniesione twierdzenia przeciwko zgodności weksla z deklaracja wekslową nie były wystarczające do skutecznego zakwestionowania prawidłowości działania powodowej spółki.

Pozwany w swoim stanowisku procesowym wskazywał też, że zawierając umowę pożyczki działał z jednej strony jako konsument a z drugiej że umowa ta miała charakter pozorny, przenosząc spór pomiędzy stronami na płaszczyznę stosunku podstawowego.

W ocenie Sądu stanowisko to nie znalazło potwierdzenia w materialne dowodowym. Ogólną definicję konsumenta prezentuje art. 22 ^{( 1)} Kodeksu cywilnego. Zgodnie z jego treścią, za konsumenta uważa się osobę fizyczną dokonującą czynności prawnej niezwiązanej bezpośrednio z jej działalnością gospodarczą lub zawodową. Pozwany jednak nie zaprzeczył faktowi wynikającemu z dokumentów, że kwota pożyczki która została udzielona mu przez poprzednika prawnego wierzyciela została wypłacona w części na pokrycie zadłużenia pozwanego względem (...) z racji zakupionej przez powoda wierzytelności względem pozwanego od (...) Banku (...) S.A. zaś pozostała część wypłacona została na konto świadka P. B., który następnie przekazał ją pozwanemu. Sam pozwany wskazywał, że przeznaczył te pieniądze na inwestycje prowadzone przez siebie zagranicą, zatem na cele biznesowe. Również badane przez Sąd okoliczności nawiązania współpracy przez L. D. (1) z J. K. świadczą o tym, że cały proces z tym związany – który finalnie zakończył się fiaskiem – był działalnością zawodową pozwanego, który usiłował znaleźć inwestora do swoich pomysłów biznesowych. Pozwany finansował badania częściowo ze środków własnych, częściowo poprzez spółkę (...), jak wynika z korespondencji złożonej przy odpowiedzi na pozew od początku z myślą o uruchomieniu przedsiębiorstwa produkcyjnego. To, że powód dość swobodnie i jednostronnie, szczególnie wobec niepowodzenia przedsięwzięcia gospodarczego i powstałe w związku z tym pretensje, utożsamia ustalenia czynione z J. K. jako wiążące dla spółki (...) i przenosi ich ewentualne skutki na relacje z podmiotem prawnym, jest irrelewantne z punktu widzenia zasadności powództwa. Nie dowiedziono bowiem powstania innego konsensusu pomiędzy wskazanymi podmiotami, co do treści czynności prawnej niż to, co wynika z dokumentów. Z tego też względu całkowicie niezasadne były twierdzenia pozwanego o pozorności umowy pożyczki, której treści - jak wskazywali wiarygodni świadkowie – pozwany nie kwestionował do momentu zażądania przez Spółkę spłaty zadłużenia. Brak statusu konsumenta wyklucza zaś zastosowanie w niniejszej sprawie postanowień o kredycie konsumenckim i ocenę postanowień dotyczących prowizji stosownie do postanowień tej ustawy.

Z powyższych względów Sąd Okręgowy orzekł jak w wyroku w punkcie 1.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 108 §1 k.p.c. w zw. z art. 98 §1 k.p.c. uznając iż wobec uwzględnienia powództwa w całości należy nimi obciążyć pozwanego jako stronę przegrywającą. Złożyły się na nie opłata od pozwu w wysokości 4.432 zł (kwit k. 43), oraz opłata uzupełniająca 13.296 zł (kwita k. 49) a także koszty zastępstwa procesowego radcy prawnego w wysokości 10.800 zł obliczone na podstawie §2 pkt 7 rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych (tj. z dnia 24 sierpnia 2023 r. Dz.U. z 2023 r. poz. 1935) i 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa (k. 9). Z tych względów postanowiono jak w sentencji w punkcie 2.

Sędzia Piotr Królikowski