Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 czerwca 2024 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie, I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący: SSO Bożena Chłopecka

Protokolant: sekretarz sądowy Oliwia Goliszewska

po rozpoznaniu w dniu 4 czerwca 2024 r. w Warszawie

na rozprawie sprawy z powództwa V. D.

przeciwko (...) S.A. z siedzibą w W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 77.186,50 zł (siedemdziesiąt siedem tysięcy sto osiemdziesiąt sześć złotych i pięćdziesiąt groszy) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 30 marca 2020r. do dnia zapłaty,

II.  ustala, że pozwany w całości ponosi koszty postępowania, z tym, że ich wyliczenie pozostawia referendarzowi sądowemu.

Sygn. akt I C 2205/20

UZASADNIENIE

Pozwem z 23 kwietnia 2020 roku V. D. wniósł o zasądzenie na jego rzecz kwoty 77 186,50 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 30 marca 2020 roku do dnia zapłaty tytułem naprawienia szkody oraz zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu, wraz z kosztami zastępstwa procesowego. Jako podstawę swojego roszczenia powód wskazywał szkodę majątkową poniesioną w wyniku wynajmu pojazdu zastępczego na czas naprawy uszkodzeń należącego do niego pojazdu, powstałych w wyniku zdarzenia drogowego z 23 września 2017 roku oraz kosztów specjalistycznych badań lekarskich. (pozew k. 2-7)

W odpowiedzi na pozew z 30 października 2020 roku pozwana (...) S.A z siedzibą w W. wniosła o oddalenie powództwa w całości, kwestionując przy tym wysokość kwoty dochodzonej przez powoda z tytułu najmu pojazdu zastępczego, jako nieuzasadnionej ekonomicznie oraz wyższej niż koszty najmu pojazdu zastępczego tej samej klasy oferowanego przez pozwaną, jak również kwestionując zasadność najmu pojazdu zastępczego wraz z kierowcą. Podniosła przy tym, że szkoda pozwanego została w tym aspekcie uznana do wysokości 8 500 zł a kwota ta została przelana na konto wypożyczalni. W stosunku do roszczenia o odszkodowanie za koszt wykonanych badań, pozwana zakwestionowała je co do zasady i co do wysokości, wskazując że powód w żaden sposób nie udowodnił by badania te miały związek ze zdarzeniem z 23 września 2017 roku. Ponadto pozwana wniosła o zasądzenie na jej rzecz kosztów procesu. (odpowiedź na pozew k. 106-110)

W dalszych pismach procesowych strony podtrzymały swoje stanowiska w sprawie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

V. D. 23 września 2017 roku prowadził pojazd marki P. (...) o nr rej. (...), kiedy to doszło do kolizji drogowej z pojazdem marki O. (...) o nr rej. (...), kierowanym przez R. K., który posiadał obowiązkowe ubezpieczenie OC u pozwanej, potwierdzone polisą (...). Sprawca kolizji uderzył w lewe przednie drzwi samochodu powoda. Powód bezpośrednio po kolizji trafił do szpitala Klinicznego w W. na oddział ratunkowy. U powoda stwierdzono uraz kręgosłupa na odcinku szyjnym, zalecono powodowi stosowanie kołnierza ortopedycznego. Od momentu kolizji ze względu na noszenie kołnierza ortopedycznego i zalecenia lekarskie, powód nie prowadził samochodu. W wyniku kolizji pojazd P. użytkowany przez powoda w ramach umowy leasingu operacyjnego NR: (...) uległ uszkodzeniu, w związku z którym wszczęte zostało postępowanie likwidacyjne przez pozwaną. W jego ramach pojazd został poddany naprawie. Pierwsze oględziny pojazdu przeprowadzono 26 września 2017 roku, natomiast postępowanie likwidacyjne zakończone zostało 22 czerwca 2018 roku uznaniem przez pozwaną kosztów naprawy pojazdu powoda, przedstawionych przez serwis samochodowy. Technologicznie uzasadniony czas naprawy pojazdu powoda powinien wynieść 39 dni roboczych. (W zakresie uzasadnionego czasu naprawy pojazdu dowód opinia biegłego k. 193-200, 223-225, w pozostały zakresie okoliczności bezsporne, ponadto dowody: notatka informacyjna o zdarzeniu drogowym k. 8, informacja z (...) k. 9, umowa leasingu k. 14 akta szkodowe k. 121, zeznania świadek K. K. k. 181-182, zeznania powoda k. 181-182, 251-252)

W związku z uszkodzeniami i prowadzoną naprawą pojazd powoda był wykluczony z dalszego użytkowania, w związku z czym powód podjął decyzję o wynajmie pojazdu zastępczego. Pozwana zaoferowała powodowi możliwość wynajmu pojazdu od firmy współpracującej z pozwaną, tj. (...), jednakże wobec tego, że oferowane pojazdy nie były samochodami tej samej klasy i segmentu co P. (...), powód wynajął od (...) M. K. w okresie od 2 października 2017 roku do 11 października 2017 roku pojazd M. (...) wraz z kierowcą za dobową stawkę netto 2 000 zł, w okresie od 12 października 2017 roku do15 października 2017 roku pojazd M. klasa (...) za dobową stawkę 1 100 zł oraz w okresie od 17 października 2017 roku do 23 listopada 2017 roku pojazd M. klasa (...) za dobową stawkę 1100 zł. Pojazd uszkodzony oraz pojazdy wynajmowane były porównywalne w zakresie techniczno-użytkowym, należały do tego samego segmentu, a dobowe stawki za najem pojazdu zastępczego nie odbiegały od stawek występujących na rynku. Łączny koszt najmu wyniósł 77 073 zł (dowody: umowy najmu wraz z fakturami vat (...), potwierdzenie przelewu k.33, opinia biegłego k. 193-200, 223-225, zeznania świadek K. K. k. 181-182, zeznania powoda k. 181-182, 251-252)

W trakcie badań przeprowadzonych przez lekarzy orzeczników 22 marca 2018 roku stwierdzono, że u powoda występuje zniesiona lordoza szyjna oraz występowanie w obrębie kręgów szyjnych po stronie lewej naczyniaka o średnicy ok 9 mm, brak pełnej sprawności kręgosłupa szyjnego oraz występowanie bólów okolicy karkowej. U powoda stwierdzono także stłuczenie brzucha w wyniku kompresji o pas bezpieczeństwa, badanie usg jamy brzusznej nie ujawniło patologii pourazowej. Po kolizji powód odczuwał bóle głowy, szyi, stałe zmęczenie, zaburzenia koncentracji. W związku z powyższym oraz w celu dokładnej analizy stanu zdrowia po wypadku powód wykonał w placówce medycznej (...) sp. z o.o. badania związane z poniesionymi urazami, na które składały się m. in. Rezonans magnetyczny, USG jamy brzusznej, kolonoskopia ze znieczuleniem, RTG klatki piersiowej. Łączny koszt badań wyniósł 6 900 zł. ( k. 22 karta informacyjna ze szpitala, faktura vat k.23, opinie lekarskie k. 137-142, k. 181-182 zeznania powoda)

Powód skierował do pozwanej przedsądowe wezwanie do zapłaty kwoty 77 186,50 zł z 26 lutego 2020 roku, nadane w placówce pocztowej tego samego dnia i doręczone pozwane 28 lutego 2020 roku. W odpowiedzi na wezwanie pozwana pismem z 13 marca 2020 roku nie uwzględniła roszczeń powoda (przedsądowe wezwanie od zapłaty k. 71-73, potwierdzenie nadania i informacja z systemu Poczty Polskiej k. 74-75, pismo pozwanej z 13 marca 2020 roku k.76)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wskazanych powyżej dokumentów, wydruków komputerowych i kserokopii dokumentów złożonych przez strony postępowania. W ocenie Sądu dowody te, tworzą zasadniczo spójny i niebudzący wątpliwości w świetle wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, a przez to zasługujący na wiarę materiał dowodowy. Sąd nie dopatrzył się w nich niczego, co uzasadniałoby powzięcie wątpliwości co do ich wiarygodności i mocy dowodowej z urzędu. Również zeznania świadek i powoda Sąd uznał za wiarygodny dowód w sprawie, gdyż ich treść tworzyła spójny i logiczny obraz stanu faktycznego, jak również korespondowała z pozostałymi dowodami złożonymi w sprawie. W sprawie przeprowadzono również dowód z opinii pisemnej i opinii uzupełniającej biegłego z zakresu ruchu drogowego, techniki samochodowej, rekonstrukcji wypadków i kolizji drogowych, które Sąd podzielił w całości. Opinie te odpowiadały wymaganiom określonym w Kodeksie Postępowania Cywilnego, a nadto nie zachodziły żadne powody osłabiające zaufanie do wiedzy, kompetencji, doświadczenia czy bezstronności sporządzającego je biegłego, zatem Sąd uznał je za wiarygodny dowód w sprawie.

Czyniąc ustalenia faktyczne w sprawie Sąd kierował się również regułami art. 229 i art. 230 k.p.c. uznając za ustalone okoliczności faktyczne przyznane lub niekwestionowane przez stronę przeciwną.

Sąd zważył co następuje:

Strony w niniejszej sprawie przedstawiły w większości zgodny obraz stanu faktycznego, nie kwestionując faktu wystąpienia szkody po stronie powoda, jak również przebiegu zdarzenia, w wyniku którego szkoda powstała. Sporna między stronami była kwestia odpowiedzialności i wysokości kosztów wykonanych przez powoda badań oraz wysokość szkody polegającej na kosztach wynajmu pojazdu zastępczego.

W pierwszej kolejności należy zwrócić uwagę na treść art. 822 § 4 k.c., zgodnie z którą uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela. Pozwaną oraz sprawcę kolizji drogowej z 23 września 2017 roku, łączy umowa ubezpieczenia O.C., udokumentowania polisą o nr (...). Z powyższego wynika, że powód miał możliwość dochodzenia swojego roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela, tj. Pozwanej.

Zgodnie z treścią art. 415 k.c. kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia. Przepis ten formułuję zasadę odpowiedzialności za czyny niedozwolone. Czyn taki obejmuje zarówno działanie sprawcy, jak i zaniechanie i musi stanowić czyn bezprawny, to jest niezgodny z prawem stanowionym, jakkolwiek może on także naruszać zakazy wynikające z norm moralnych i obyczajowych, określanych jako „zasady współżycia społecznego” lub „dobre obyczaje”. Czyn taki musi również być zawiniony przez sprawcę, a więc sprawca czyni z zamiarem wyrządzenia szkody innej osobie lub też godzi się na to, że jego zachowanie może do niej doprowadzić, bądź też nie dokłada należytej staranności w swoim zachowaniu i w efekcie tego doprowadza do szkody.

Zgodnie z treścią art. 436 § 2 k.c. w razie zderzenia się mechanicznych środków komunikacji poruszanych za pomocą sił przyrody wymienione osoby mogą wzajemnie żądać naprawienia poniesionych szkód tylko na zasadach ogólnych. Również tylko na zasadach ogólnych osoby te są odpowiedzialne za szkody wyrządzone tym, których przewożą z grzeczności. W niniejszej sprawie doszło do zderzenia dwóch samochodów, a zatem zastosowanie znajduje przepis art. 415 k.c.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt przedmiotowej sprawy, w pierwszej kolejności należy zwrócić uwagę na kwestię kosztów wynajmu pojazdu zastępczego. W niniejszej sprawie nie ma wątpliwości, że pozwana uznała swoją odpowiedzialność za szkody poniesione przez powoda w wyniku zdarzenia z 23 września 2017 roku. Pozwana nie kwestionowała również swojej odpowiedzialności za szkodę majątkową wynikającą z konieczności wynajmu przez powoda pojazdu zastępczego, kwestionując jedynie wysokość tej szkody. Swoje stanowisko oparła ona na dyspozycji art. 354 k.c., zgodnie z którym poszkodowany ma obowiązek minimalizacji wartości szkody, którego to powód nie dopełnił, wynajmując pojazd zastępczy za cenę wyższą niż zaproponowana przez firmę współpracująca z pozwaną. W ocenie Sądu nie sposób zgodzić się z twierdzeniami pozwanej w tym zakresie. Faktem jest, że koszt wynajmu pojazdu z oferty pozwanej był niższy, aczkolwiek zaoferowane pojazdy nie spełniały warunków techniczno-użytkowych, które cechowały pojazd powoda, w przeciwieństwie do pojazdu, który został wynajęty przez powoda. Również opłacona przez powoda stawka za najem pojazdu nie przekraczała cen przyjętych w obrocie rynkowym za najem pojazdów tej klasy, zatem działanie powoda nie sprzeciwiało się rachunkowi ekonomicznemu i zasadom współżycia społecznego i nie miało na celu sztucznego zawyżenia wysokości szkody. Sąd nie podzielił również twierdzeń pozwanej dotyczących niezasadności najmu przez powoda pojazdu z kierowcą, gdyż powód przedstawił dokumentację medyczną, wskazująca na poniesienie w wyniku zdarzenia obrażeń, uniemożliwiających mu prowadzenie pojazdu samodzielnie w okresie korzystania z kołnierza ortopedycznego. Mając na uwadze powyższe Sąd uwzględnił roszczenie powoda w powyższym zakresie.

W zakresie roszczenia zwrotu kosztów wykonanych badań lekarskich, należy wziąć pod uwagę treść art. 444 § 1 k.c., zgodnie z którą w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Na żądanie poszkodowanego zobowiązany do naprawienia szkody powinien wyłożyć z góry sumę potrzebną na koszty leczenia, a jeżeli poszkodowany stał się inwalidą, także sumę potrzebną na koszty przygotowania do innego zawodu. W niniejszej sprawie powód poniósł w wyniku zdarzenia z 23 września 2017 roku obrażenia ciała, w szczególności kręgosłupa oraz brzucha. Zgodnie z przedłożonymi przez powoda wynikami badań lekarzy orzeczników uszkodzenia te powstały w wyniku kolizji drogowej. Badania wykonane przez powoda miały bezpośredni związek z poniesioną szkodą niemajątkową i miały na celu umożliwienie usunięcia skutków wypadku, a zatem w ocenie Sądu stanowią one potrzebne koszty leczenia. Sąd nie przychylił się do twierdzeń pozwanej dotyczących niewykazania przez powoda niemożliwości skorzystania z leczenia w ramach NFZ. Okoliczność refundacji kosztów leczenia przez NFZ nie warunkuje odpowiedzialności sprawcy szkody oraz ubezpieczyciela za szkodę na osobie, która obejmuje również uzasadnione i celowe koszy leczenia niefinansowane ze środków publicznych. Mając na uwadze szeroki zakres oraz skomplikowanie badań wykonanych przez powoda należało stwierdzić, że uzasadnionym i celowym było skorzystanie z prywatnej opieki zdrowotnej w celu uzyskania diagnozy szybkiej i umożliwiającej powrót do pełnej sprawności fizycznej.

Z uwagi na powyższe Sąd uwzględnił roszczenie powoda w całości i zasądził na rzecz powoda od pozwanej kwotę 77 186,50,00 zł.

Jako podstawę prawną rozstrzygnięcia o żądaniu zapłaty odsetek Sąd przyjął art. 481 k.c. Roszczenie powoda w stosunku do pozwanej stały się wymagalne z upływem terminu wskazanego w art. 817 § 2 k.c., tj. 14 dni od momentu gdy ustalenie wysokości świadczenia ubezpieczyciela stało się możliwe, tj. 14 marca 2020 roku. Biorąc pod uwagę powyższe, w tym treść art. 321 §1 k.p.c., sąd zasądził odsetki ustawowe za opóźnienie od zasądzonej na rzecz powoda kwoty od 30 marca 2020 roku, zgodnie z żądaniem pozwu.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 k.p.c., zgodnie z treścią którego strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Pozwana przegrała niniejszą sprawę w całości, zatem Sąd ustalił, że ponosi ona w całości koszty postępowania, których szczegółowe rozliczenie pozostawił na podstawie art. 108 § 1 k.p.c. referendarzowi sądowemu.

Z tych wszystkich względów orzeczono jak w sentencji wyroku.