Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 czerwca 2025 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie I Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący: SSO Bożena Chłopecka

Protokolant: Oliwia Goliszewska

po rozpoznaniu w dniu 20 maja 2025r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) (...) Fundusz (...) z siedzibą w W.

przeciwko G. B.

o zapłatę (124854.00 PLN)

I.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 124.853,44 zł (sto dwadzieścia cztery tysiące osiemset pięćdziesiąt trzy złote i czterdzieści cztery grosze) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 10 grudnia 2021r. do dnia zapłaty,

II.  ustala, że pozwany w całości ponosi koszty postępowania, z tym, że ich wyliczenie pozostawia referendarzowi sądowemu.

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 24 czerwca 2025 r.

(...) Fundusz (...) z siedzibą w W. pozwem z dnia 9 grudnia 2021 r. wniósł o zasądzenie od pozwanego G. B. kwoty 124.853,44 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia następnego po dniu wniesienia pozwu do dnia zapłaty.

Na uzasadnienie pozwu powód podał, że dochodzona pozwem wierzytelność wynika
z umowy o kredyt gotówkowy nr (...) zawartej w dniu 2 listopada 2016 r. pomiędzy wierzycielem pierwotnym Bankiem (...) S.A a pozwanym. Wobec braku wywiązywania się przez pozwanego z obowiązku spłaty rat kredytu zgodnie z umową, wierzyciel pierwotny wypowiedział umowę pismem z dnia 16 sierpnia 2018 r., z zachowaniem 30-dniowego okresu wypowiedzenia. Następnie, na mocy umowy przelewu wierzytelności z dnia 22 czerwca 2020 r. wierzyciel pierwotny dokonał przelewu przysługującej mu od pozwanego wierzytelności na rzecz (...)Funduszu (...). Pismem z dnia 20 lipca 2020 r. powód wezwał pozwanego do dobrowolnej spłaty zadłużenia, jednocześnie informując go o cesji wierzytelności, lecz pozwany nie dokonał spłaty zobowiązania. Na roszczenie powoda składają się należność główna (kapitał) w wysokości 97.278,66 zł, niespłacone odsetki kapitałowe (umowne) w wysokości 4706,71 zł, odsetki ustawowe za opóźnienie naliczone przez zbywcę od kwoty niespłaconego kapitału od dnia następnego po dniu wymagalności do dnia cesji w wysokości 14.761,03 zł, odsetki ustawowe za opóźnienie naliczone przez powoda od kwoty niespłaconego kapitału od dnia następnego po dniu cesji do dnia wniesienia powództwa w wysokości 8.107,04 zł /pozew k. 3-7/.

W odpowiedzi na pozew z dnia 8 marca 2023 roku pozwany G. B. wniósł o

o oddalenie powództwa w całości. Pozwany zakwestionował powództwo co do zasady jak i co do wysokości i zaprzeczył wszelkim twierdzeniom, które nie zostały przez pozwanego wprost przyznane. Podniósł zarzut zastosowania przez Bank w umowie kredytowej niedozwolonych postanowień umownych, a także zarzut nieprawidłowego naliczenia dochodzonych należności. Podniósł, że dokonał kilkukrotnej nadpłaty kredytu. Ponadto w piśmie z dnia 16 października 2024 roku zakwestionował legitymację czynną powoda /odpowiedź na pozew k. 277-278, pismo k. 286-287, pismo k. 299-300/.

Do dnia zamknięcia rozprawy stanowisko stron nie uległo zmianie /protokół rozprawy k. 313/.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 2 listopada 2016 r. Bank (...) S.A. oraz G. B. (jako kredytobiorca) zawarli umowę o kredyt gotówkowy nr (...). Na mocy tej umowy Bank udzielił kredytobiorcy na jego wniosek kredytu w wysokości 120.000 zł do dnia 24 października 2022 r. z przeznaczeniem na: a) finansowanie bieżących potrzeb konsumpcyjnych lub inny dowolny zadeklarowany cel, w tym na spłatę posiadanych zobowiązań kredytowych w Banku lub innych bankach, b) finansowanie prowizji z tytułu udzielenia kredytu na zasadach ustalonych w Umowie, Regulaminie kredytowania, Regulaminie określającym warunki promocji, ustawie z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim, ustawie z dnia 29 sierpnia 1997 roku prawo bankowe (§ 1 umowy).

W umowie postanowiono, że kwota kredytu zostanie udostępniona kredytobiorcy
w ciągu trzech dni roboczych od dnia zawarcia umowy w następujący sposób: 1) kwota 120.000 zł na wskazany w umowie rachunek bankowy, 2) kwota 0 zł stanowiąca prowizję z tytułu udzielenia kredytu w formie przelewu na rachunek banku (§ 2 ust. 1 umowy). Od udzielonego kredytu bank pobiera odsetki według stawki stałej w wysokości 10 % w stosunku rocznym. (§ 3 ust. 1 umowy).

Zgodnie z umową, kredyt i odsetki spłacone zostaną w 72 miesięcznych ratach równych. Kredytobiorca zobowiązuje się do terminowego dokonywania spłat kredytu
i odsetek zgodnie z umową i harmonogramem spłat stanowiącym jej integralną część (§ 6 ust. 1 i 2 umowy). Spłaty kredytu i odsetek będą dokonywane na konto osobiste nr (...) (§ 6 ust. 4 umowy). W przypadku powstania zaległości w spłacie raty kredytu lub odsetek kredytobiorca jest zobowiązany do ich niezwłocznego uregulowania.
O powstaniu zaległości w spłacie kredytu lub odsetek bank zawiadomi pisemnie kredytobiorcę wyznaczając w zawiadomieniu termin do dobrowolnej spłaty wymagalnego zadłużenia. Spłaty należności banku zaliczane są w następującej kolejności na poczet: opłat
i prowizji, odsetek, w tym odsetek od należności przeterminowanych oraz raty kredytu (§ 8 ust. 1-3 umowy).

Kredytobiorca zobowiązał się pokryć odsetki od należności przeterminowanych. Oprocentowanie należności przeterminowanych równe jest czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP. Na dzień zawarcia umowy powyższe oprocentowanie wynosi 10%
w stosunku rocznym (§ 9 ust. 1 i 2 umowy).

W umowie przewidziano, że bank może wypowiedzieć umowę z zachowaniem
30-dniowego terminu wypowiedzenia i zażądać spłaty całej należności banku z tytułu umowy w przypadku: 1) ujawnienia, iż złożone bankowi informacje nie odpowiadają stanowi faktycznemu, b) naruszenia warunków umowy (§10 umowy) / dowód: umowa o kredyt gotówkowy Nr (...) z dnia 2 listopada 2016 r. – k. 8-12, pełnomocnictwo do obciążania konta k. 13/.

Pozwany G. B. początkowo spłacał raty kredytu regularnie. W dniu 22 czerwca 2018 r. Bank (...) S.A. w związku z brakiem terminowej obsługi wierzytelności wezwał pozwanego do natychmiastowego uregulowania całego zadłużenia przeterminowanego. Według stanu na dzień 22 czerwca 2018 r. zadłużenie wynosiło 5.600,55 zł / dowód: ostateczne wezwanie do zapłaty – k. 14-15/.

Bank (...) S.A pismem z 16 sierpnia 2018 r. wypowiedział pozwanemu G. B. przedmiotową umowę kredytu z dnia 2 listopada 2016 r., w związku z brakiem uregulowania w wyznaczonym terminie wymagalnej wierzytelności Banku. Jednocześnie Bank wezwał pozwanego do spłaty całej wierzytelności Banku w ciągu 30 dni od otrzymania niniejszego wypowiedzenia. W piśmie wskazano, że według stanu na dzień 16 sierpnia 2018 r. zadłużenie pozwanego wynosi 100.369,94 zł, w tym: 91.867,80 zł z tytułu nieprzeterminowanego kapitału, 604,29 zł z tytułu nieprzeterminowanych odsetek, 5410,86 zł z tytułu przeterminowanego kapitału, 2394,66 zł z tytułu przeterminowanych odsetek, 92,33 zł z tytułu odsetek karnych. Pismo powyższe zostało doręczone pozwanemu w dniu 10 września 2018 roku / dowód: pismo banku z 16 sierpnia 2018 r. – k. 16, zwrotne potwierdzenie odbioru k. 17-18/.

Bank (...) S.A od 7 września 2018 r. zmienił nazwę na (...) Bank (...) S.A ( okoliczności bezsporne).

Umową przelewu wierzytelności w ramach transakcji sekurytyzacji z 22 czerwca 2020 r. (...) Bank (...) S.A przelał na (...)Funduszu (...) (nabywcy wierzytelności) wymagalne wierzytelności opisane w Załączniku nr 2 w stosunku do wszystkich dłużników zobowiązanych do spłaty roszczenia Banku, a nabywca nabył te wierzytelności od Banku na zasadach i warunkach określonych w umowie oraz w przepisach Kodeksu cywilnego,
a w szczególności art. 509 k.c. – w tym także wierzytelności przeciwko G. B. z tytułu umowy kredytu nr (...) z 2 listopada 2016 r. / dowód: umowa przelewu wierzytelności w ramach sekurytyzacji z 22 czerwca 2020 r. wraz z załącznikami – k. 19-103/.

(...) Bank (...) pismem z 20 lipca 2020 r. zawiadomił G. B., że dokonał przelewu przysługującej mu wierzytelności z tytułu umowy kredytu nr (...) zawartej w dniu 2 czerwca 2016 r. wraz ze wszelkimi prawami związanymi z tą wierzytelnością oraz przypisanymi jej zabezpieczeniami na rzecz (...) Fundusz (...), i że wszelkich wpłat na poczet tej wierzytelności lub związanych z nią należności należy odtąd dokonywać wyłącznie na rachunek i w sposób wskazany przez nabywcę wierzytelności / dowód: zawiadomienie o cesji wierzytelności z 20 lipca 2020 r. – k. 106-108/.

(...) Sp. z o.o., działając na podstawie pełnomocnictwa udzielonego przez (...) Fundusz (...), pismem z 20 lipca 2020 r. wezwała G. B. do uregulowania zadłużenia wynikającego z umowy nr (...) w kwocie 118439,30 zł do dnia 30 lipca 2020 r. / dowód: wezwanie do zapłaty z 20.lipca 2007 r. – k. 104-105/.

Do dnia dzisiejszego pozwany G. B. nie uregulował należności z tytułu zawartej przez niego umowy kredytu.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie powołanych dowodów
z dokumentów, które nie budziły wątpliwości co do ich autentyczności, korespondowały wzajemnie ze sobą, składając się na spójną i logiczną całość tworzącą opisany wyżej stan faktyczny sprawy.

Sąd zważył, co następuje:

Roszczenia dochodzone pozwem wywodzone były z umowy kredytu bankowego zawartej przez poprzednika prawnego powoda z pozwanym. W myśl art. 69 ust. 1 ustawy
z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe, w brzmieniu obowiązującym w dacie zawarcia przedmiotowej umowy przez strony postępowania (tekst jedn.: Dz.U. z 2016 r., poz. 1988), przez umowę kredytu bankowego bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu.

Oceniając roszczenia dochodzone pozwem na gruncie materiału dowodowego niniejszej sprawy, należy zwrócić uwagę na reguły rozkładu ciężaru dowodowego, które implikują merytoryczną ocenę żądań pozwu w kontekście dostarczonego sądowi przez strony materiału dowodowego (art. 232 k.p.c.). Zgodnie z ogólną zasadą z art. 6 k.c., ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Na powodzie spoczywa ciężar udowodnienia faktów uzasadniających jego roszczenie (tak: SN
w orz. z 03.10.1969 r., II PR 313/69, OSNCP 1970/9/147), a na stronie pozwanej obowiązek udowodnienia okoliczności uzasadniających jej wniosek o oddalenie powództwa (tak: SN
w orz. z 20.04.1982 r., I CR 79/82, LEX nr 8416 i z 13.10.2004r., III CK 41/04, LEX nr 182092).

Po pierwsze, w rozpatrywanej sprawie nie budziła wątpliwości legitymacja czynna powoda do dochodzenia roszczeń objętych pozwem. Powód wykazał dokumentami w postaci umowy przelewu wierzytelności w ramach transakcji sekurytyzacji z dnia 22 czerwca 2020 r., wraz z załącznikami, w tym wyciągu z Załącznika 2 – „Wykazu wierzytelności wchodzących
w skład (...)”, że nabył od (...) Bank (...) S.A. wierzytelności przeciwko G. B., wynikające z przedmiotowej umowy kredytu z dnia 2 listopada 2016 r. Z żadnego dowodu nie wynikało, żeby wierzyciel pierwotny (...) Bank (...) S.A. kwestionował kiedykolwiek uprawnienie powodowego Funduszu do dochodzenia przeciwko pozwanemu roszczeń z przedmiotowej umowy o kredyt, zaś po przelewie wierzytelności Bank zawiadomił pozwanego o cesji wierzytelności. Oznacza to, że doszło do skutecznego przelewu na powoda wierzytelności wynikających z przedmiotowej umowy kredytu, stosownie do art. 509 § 1 i 2 k.c.

Po drugie, ze złożonych do akt sprawy dowodów wynika istnienie i wysokość wierzytelności względem pozwanego z tytułu umowy kredytu gotówkowego objętego pozwem. Prawdziwość danych stwierdzonych w powyższych dokumentach nie została skutecznie zakwestionowana przez pozwanego, który nie przedstawił żadnych dowodów (a nawet żadnych konkretnych twierdzeń) przydatnych do podważenia faktów stwierdzonych dokumentami. Wskazane dokumenty to wydruki z systemu bankowego i mają charakter dokumentów prywatnych, niemniej jednak są wystarczające do ustalenia warunków udzielonego kredytu (w tym wysokości i terminów spłaty rat), wysokości świadczenia wypłaconego kredytobiorcy przez bank oraz wysokości świadczeń spełnionych przez kredytobiorcę na rzecz banku w wykonaniu umowy kredytu. Pozwany nie wykazał, zgodnie ze spoczywającym na nim ciężarem dowodu, żeby spłacił zobowiązanie wynikające z umowy kredytu w wyższym zakresie niż podał powód, w szczególności by wpłacił inne jeszcze kwoty niż wynikające z zawartej z Bankiem umowy kredytu. Nie było więc przeszkód, żeby na podstawie przywołanych dokumentów złożonych do akt sprawy przez stronę powodową dokonać ustaleń faktycznych w zakresie wysokości środków wypłaconych pozwanemu, wysokości należnych rat kredytowych, wysokości środków spłaconych przez pozwanego z tytułu przedmiotowego kredytu.

Zgodnie zaś z art. 75 ust. 1 ww. ustawy w przypadku niedotrzymania przez kredytobiorcę warunków udzielenia kredytu albo w razie utraty przez kredytobiorcę zdolności kredytowej bank może obniżyć kwotę przyznanego kredytu albo wypowiedzieć umowę kredytu.

Skorzystanie z prawa do wypowiedzenia kredytu przez bank powoduje, że po upływie terminu wypowiedzenia stosunek prawny kredytu ulega rozwiązaniu, a kredytobiorca ma obowiązek spłaty kredytu, wraz z odsetkami i innymi kosztami (w tym prowizją), w dniu rozwiązania umowy (upływu terminu wypowiedzenia), jeśli kredyt został mu już wypłacony.

Zastosowanie przez bank uprawnień wskazanych w art. 75 Prawa bankowego, w tym uprawnienia do wypowiedzenia umowy kredytowej, nie jest obligatoryjne. Bank nie musi wypowiadać umowy kredytu ani obniżać jego kwoty. Jednakże z uwagi na bezpieczeństwo zgromadzonych środków ma obowiązek podjąć działania zmierzające do ochrony swojego interesu. Może więc zastosować w porozumieniu z kredytobiorcą inne formy restrukturyzacji zadłużenia (np. zmniejszyć wysokość rat spłaty kredytu, odroczyć terminy płatności). Takie rozwiązania mogą być stosowane także po dokonanym wypowiedzeniu umowy lub obniżeniu kwoty przyznanego kredytu ( R. Sikorski (red.), Prawo Bankowe. Komentarz, wyd. 1, Warszawa 2015).

W pierwszej kolejności należało podkreślić, iż wypowiedzenie umowy kredytowej wyrażone w piśmie datowanym na dzień 16 sierpnia 2018 r. miało oparcie tak w przepisach prawa jak i zapisach umowy kredytowej zawartej w dniu 2 listopada 2016 r. Strona pozwana nie kwestionowała okoliczności, iż przedmiotowe wypowiedzenia w ogóle dostała.

Nie budziło zatem wątpliwości, iż kredytobiorca nie dotrzymał warunków udzielenia kredytu i nie wywiązał się z głównego zobowiązania wynikającego z umowy kredytowej, tj. z terminowej spłaty zadłużenia.

Dodatkowo, pozwany został poinformowany o wypowiedzeniu umowy w formie listownej przesyłki poleconej. Bank skierował wypowiedzenie na poprawny adres pozwanego, który sam wskazał w formularzu jako jego adres do kontaktu tj. adres (...), (...)-(...) B., pod którym to adresem wypowiedzenie umowy zostało przez pozwanego odebrane osobiście (k. 17-18).

Co więcej na podstawie § 10 ust. umowy, tj. wobec naruszenia postanowień umowy Bank miał prawo wypowiedzenia tej umowy kredytowej.

Bank, w przesłanym wypowiedzeniu umowy kredytu, wyznaczył przy tym termin spłaty zadłużenia odpowiadający okresowi wypowiedzenia umowy kredytowej, tj. 30 dni i tym samym spełnił wymóg doręczenia wypowiedzenia w formie listu poleconego oraz wyznaczenia terminu do spłaty zobowiązania.

Sąd dokonał również zarzutu pozwanej dotyczącego braku udowodnienia wysokości roszczenia.

W ocenie Sądu dłużnik nie może poprzestać wyłącznie na zakwestionowaniu wysokości roszczenia. Powinien wyjaśnić, dlaczego wierzyciel nie może żądać od niego zapłaty w określonej wysokości. Przykładowo dłużnik może podnosić zarzuty, że spłacił więcej niż twierdzi wierzyciel (np. z tytułu zawartej umowy kredytu), doszło do popełnienia konkretnych omyłek matematycznych bądź dokonano wyliczeń sprzecznie z postanowieniami umownymi. Jeżeli strona pozwana nie zgadza się z wyliczeniami dokonanymi przez powoda, to powinna wskazać konkretne uchybienia po stronie banku, które doprowadziły do zawyżenia jej zadłużenia. Samo zakwestionowanie wysokości roszczenia przez dłużnika nie powoduje, że ciężar dowodu przechodzi na stronę powodową. Reguła dotycząca ciężaru dowodu nie może być pojmowana w ten sposób, że ciąży on zawsze na stronie powodowej. Zasada kontradyktoryjności rządząca procesem cywilnym oznacza, że strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne, co oznacza obowiązek wyraźnego powołania konkretnego środka dowodowego. Ciężar udowodnienia twierdzenia o istnieniu określonego faktu spoczywa na tej stronie, która podnosi takie twierdzenia, a nie na tej, która im zaprzecza.

Sąd Apelacyjny w Katowicach w uzasadnieniu wyroku z dnia 7 lutego 2019 r. (I ACa 793/18, LEX nr 2669676) wskazał, że abstrakcyjne kwestionowanie rozmiaru zadłużenia przy braku wskazania nieprawidłowości wyliczeń matematycznych, czy sprzeczności rozliczeń z wiążącymi postanowieniami umownymi, a także brak wykazania przez skarżącego jakichkolwiek wpłat rat, które nie zostałyby rozliczone przez powoda, skutkować musi przyjęciem przez Sąd zarzutów strony pozwanej za nieuzasadnione i niewykazane.

W niniejszej sprawie, jeżeli pozwany twierdzi, że stan rozliczeń między stronami jest inny aniżeli przedstawiony przez stronę powodową, to powinien to udowodnić. Jak już wyżej wskazano, oprócz podniesienia zarzutu nieudowodnienia wysokości roszczenia, pozwany nie wyjaśnił, dlaczego kwestionuje wysokość roszczenia, nie wskazał też żadnych okoliczności faktycznych podważających zasadność domagania się przez bank zapłaty oraz nie powołał konkretnych środków dowodowych. Sąd uznał zatem, że pozwany nie wykazał, aby powodowi nie należała się zapłata w kwocie żądanej w pozwie.

Ostatecznie pozwany odwołał się do art. 385 ¹ § 1 k.c. wskazując, że stosowane przez poprzednika prawnego w umowie niedozwolone klauzule umowne nie wiążą pozwanego ze skutkiem ex tunc. Strona pozwana wskazała przy tym, że postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Jako przykład klauzuli abuzywnej pozwany wskazała pobranie przez powoda od pozwanego prowizji oraz zapisy umowy stanowiące o odsetkach.

W pierwszej kolejności podnieść należy, że dla wszystkich umów kredytu – niezależnie od tego, czy są kredytami konsumenckimi, czy też nie – obowiązuje zasada określenia w umowie całkowitej kwoty kredytu, oprocentowania, wysokości prowizji oraz opłat jak i okres kredytowania.

Zdaniem Sądu, łącząca strony umowa o kredyt została zawarta zgodnie z dobrymi obyczajami i poszanowaniem praw konsumenta. Kwota kredytu wraz z prowizją, jako przedmiot głównego świadczenia udzielanego przez Bank i podlegającego zwrotowi przez kredytobiorcę G. B., została określona w sposób jasny i precyzyjny. Zrozumiałość postanowień umowy, w zakresie obliczenia wysokości zobowiązania dla przeciętnego konsumenta nie budzi wątpliwości . Wskazane w umowie koszty kredytu, stanowiące pozaodsetkowe koszty kredytu w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 6a ustawy o kredycie konsumenckim (tj. wszystkie koszty, które konsument ponosi w związku z umową o kredyt konsumencki, z wyłączeniem odsetek), zostały ustalone na właściwym poziomie, mając na uwadze, że zgodnie z art. 36a ust. 2 tej ustawy, pozaodsetkowe koszty kredytu w całym okresie kredytowania nie mogą być wyższe od całkowitej kwoty kredytu w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 6 w/w ustawy. Umowa prawidłowo też wskazuje wysokości oprocentowania istniejącego w dniu zawarcia umowy oraz określa warunki jego zmiany. W ocenie Sądu, treść umowy kredytu nie zawiera klauzul niedozwolonych w zakresie postanowień niemających charakteru postanowień określających główne świadczenia stron, w tym kształtujących prawa i obowiązki konsumentów w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami lub rażąco naruszający ich interesy. Umowa nie zawiera także postanowień objętych katalogiem z art. 385 ³ k.c.

Z ustalonego w sprawie stanu faktycznego wynika, iż poprzednik prawny powoda tj. Bank zawarł z pozwanym ważną umowę o kredyt, na podstawie której udzielił G. B. kredytu w wysokości 120.000 zł. Spłata kredytu miała następować w ratach. Kredytobiorca w początkowym okresie trwania umowy wywiązywał się z obowiązku spłaty rat kredytu, jednakże w i kwartale 2018 roku zaprzestał uiszczania rat. W związku z brakiem spłaty zobowiązania bank najpierw wezwał do spłaty wymagalnego zadłużenia, informując o możliwości restrukturyzacji zadłużenia (ostateczne wezwanie do zapłaty z 22 czerwca 2018r., k. 14), następnie pismem z dnia 16 sierpnia 2018 r., z powodu niedotrzymania warunków umowy i nieuregulowania zaległości pomimo wezwania do zapłaty, wypowiedział G. B. umowę nr (...) z zachowaniem 30-dniowego okresu wypowiedzenia (wypowiedzenie umowy z 16 sierpnia 2018 r., k. 16).

W powyższych okolicznościach Sąd uznał, iż powództwo było zasadne i jako takie zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Mając to wszystko na uwadze, Sąd w pkt. I sentencji wyroku zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 124.853,44 zł wraz z odsetkami za opóźnienie od dnia 10 grudnia 2021 r. tj. od dnia następnego po wniesieniu powództwa.

W punkcie II sentencji wyroku Sąd ustalił, że strony ponoszą koszty procesu według zasady odpowiedzialności za jego wynik, opisanej w art. 98 k.p.c., wskazując, że pozwany przegrał sprawę w całości i ponosi koszty postępowania, pozostawiając szczegółowe wyliczenie tych kosztów referendarzowi sądowemu na podstawie art. 108 § 1 k.p.c.