Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Warszawie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 marca 2024 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie, I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący: sędzia Tadeusz Bulanda

Protokolant: sekretarz sądowy Karolina Stańczuk

po rozpoznaniu w dniu 5 lutego 2024 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa K. G. i B. G.

przeciwko (...) Bankowi (...) S.A. z siedzibą w W.

o zapłatę, ewentualnie zapłatę

I.  Oddala powództwo w zakresie roszczenia głównego;

II.  Zasądza od (...) Banku (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz K. G. i B. G. łącznie (do niepodzielnej ręki) kwotę 99 485,32 zł (dziewięćdziesiąt dziewięć tysięcy czterysta osiemdziesiąt pięć złotych i trzydzieści dwa grosze) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 16 czerwca 2020 r. do dnia zapłaty;

III.  Zasądza od (...) Banku (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz K. G. i B. G. łącznie (do niepodzielnej ręki) kwotę 6417 zł (sześć tysięcy czterysta siedemnaście złotych) tytułem zwrotu procesu.

Sygn. akt I C 2428/20

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 13 października 2020 r., skierowanym przeciwko (...) Bankowi (...) S.A. z siedzibą w W., K. G. i B. G. wnieśli o zasądzenie od pozwanego na rzecz powodów łącznie (do niepodzielnej ręki) do majątku objętego ustawową wspólnością majątkową małżeńską kwoty 105 937,56 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 16 czerwca 2020 r. do dnia zapłaty, a ewentualnie o zasądzenie od pozwanego na rzecz powodów łącznie (do niepodzielnej ręki) do majątku objętego ustawową wspólnością majątkową małżeńską kwoty 99 485,32 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 16 czerwca 2020 r. do dnia zapłaty.

Ponadto powodowie wnieśli o zasądzenie od pozwanego na rzecz powodów łącznie (do niepodzielnej ręki) do majątku objętego wspólnością majątkową małżeńską kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz kosztów opłaty skarbowej od udzielonego pełnomocnictwa wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.

Powodowie podnieśli, że w przedmiotowej umowie zostały zawarte postanowienia abuzywne w rozumieniu art. 385 ¹ k.c., w szczególności dotyczące indeksacji kredytu kursem CHF, które nie wiążą ich jako konsumentów, a ponadto mogą być ocenione w świetle art. 58 k.c. jako przesłanki nieważności tej umowy. Wyjaśnili, że dochodzona kwota 105 937,56 złotych stanowi sumę rat spełnionych w okresie od 2 listopada 2011 r. do 3 czerwca 2013 r. przy założeniu, że umowa jest nieważna, a ewentualnie dochodzona kwota 99 485.32 zł stanowi różnicę pomiędzy świadczeniem spełnionym w wykonaniu umowy w okresie od 2 listopada 2010 r. do 15 kwietnia 2014 r. a świadczeniem, które by spełnili w razie wyeliminowania z umowy klauzul abuzywnych. Szczegółowe wyjaśnienie żądań pozwu i podniesionych dla jego poparcia twierdzeń powodowie przedstawili uzasadnieniu pozwu i repliki na odpowiedź na pozew ( pozew – k. 3-48, replika na odpowiedź na pozew – k. 208-233).

(...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W. wniósł
o oddalenie powództwa w całości, kwestionując roszczenie co do zasady i wysokości,
a z ostrożności zarzut przedawnienia roszczeń powodów. Pozwany wniósł o zasądzenie solidarnie od powodów na rzecz pozwanego zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Szczegółowe wyjaśnienie swojego stanowiska pozwany przedstawił w uzasadnieniu odpowiedzi na pozew (odpowiedź na pozew – k. 133-153).

Do czasu zamknięcia rozprawy stanowiska stron nie uległy zmianie (protokół z rozprawy z dnia 5 lutego 2024 r. – k. 338-338v).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 23 września 2008 r. K. G. i B. G. złożyli do (...) Banku (...) S.A. z siedzibą w W. wniosek o udzielenie kredytu w wysokości 99 384 CHF. W trakcie procedury kredytowej K. G. i B. G. zostali poinformowani przez pracownika banku o ryzyku zmiany kursu waluty obcej, którego wzrost powoduje wzrost raty i kwoty zadłużenia wyrażonego w walucie polskiej oraz ryzyku zmiany stopy procentowej, której wzrost może spowodować wzrost raty spłaty kredytu oraz oświadczyli że poniosą te ryzyka (wnioski o udzielenie kredytu – k. 156-157v, 158-159v, zeznania świadka A. A. – k. 315-316v).

W dniu 24 września 2008 r. K. G. i B. G. zawarli z (...) Bankiem (...) S.A. z siedzibą w W. umowę kredytu gotówkowego (...), na mocy której bank udzielił im kredytu w kwocie 99 384 CHF na okres do dnia 1 października 2014 r.

W § 3 umowy wskazano, że kredyt zostanie wypłacony przelewem na rachunek bankowy w walucie polskiej, po przeliczeniu kwoty kredytu wyrażonej w walucie kredytu według kursu kupna dewiz, zgodnie z aktualną Tabelą kursów (...) SA, obowiązującą w dniu wypłaty kredytu.

Kredyt został oprocentowany według obowiązującej w (...) SA zmiennej stopy procentowej, w stosunku rocznym, której wysokość miała być ustalana jako suma stawki referencyjnej dla kredytów walutach wymienialnych i stałej w okresie kredytowania marży (...) SA., wynoszącej 3,30 punktów procentowych. Stawkę referencyjną dla kredytów udzielanych w frankach szwajcarskich stanowiła zmienna stopa procentowa odpowiadająca stopie procentowej LIBOR oferowanej na międzybankowym rynku pieniężnym dla franków szwajcarskich, dla międzybankowych depozytów 1‑miesięcznych. Stawka referencyjną na pierwszy i kolejne okresy obrachunkowe miała być ustalana na podstawie notowania z dnia poprzedzającego dzień rozpoczęcia tego okresu. Przez stopę LIBOR rozumiano stopę procentową depozytów oferowanych na londyńskim rynku międzybankowym dla franków szwajcarskich, opublikowaną na stronie informacyjnej (...). (§5 ust.1-3 umowy).

Kredyt miał być spłacony w 72 równych ratach miesięcznych (§ 8 ust. 1 umowy).

Zgodnie z § 9 ust. 2 umowy, jeżeli spłata rat kredytu i odsetek miała następować w walucie polskiej, a nie walucie kredytu:

1)  w formie gotówkowej – przeliczenie kwoty raty kredytu i odsetek wyrażonych w walucie kredytu na walutę polską miało następować według kursu sprzedaży pieniędzy,

2)  w formie bezgotówkowej – przeliczanie kwoty raty kredytu i odsetek wyrażonych w walucie kredytu na walutę polską miało następować według kursu sprzedaży dewiz – zgodnie z aktualną Tabelą kursów (...) SA, obowiązują w (...) SA w dniu spłaty.

W § 28 ust. 2 na ostatniej stronie umowy zostało zamieszczone oświadczenie kredytobiorców, że (...) SA wyjaśnił im ryzyko związane z zaciągnięciem kredytu w walucie wymienialnej, wynikające z możliwości wystąpienia wahań kursowych i są świadomi ewentualnego poniesienia dodatkowych kosztów z tego tytułu, a nadto, że rozumieją i przyjmują na siebie to ryzyko.

Kredyt został wypłacony w dniu 24 września 2008 r. w kwocie 199 811,53 złotych stanowiącej równowartość 99 384 CHF.

W dniu 15 kwietnia 2014 r. K. G. i B. G. spłacili kredyt w całości, przy czym raty kapitałowo-odsetkowe spłacali w złotych polskich (umowa kredytu – k. 54-59, zaświadczenie banku z dnia 15 maja 2020 r. – k. 60-65, zeznania świadka W. S. – k. 255-257, zeznania świadka K. M. – k. 298-300v).

W dniu 2 czerwca 2020 r. B. G. i K. G. skierowali do (...) SA z siedziba w W. reklamację połączoną z przedsądowym wezwaniem do zapłaty kwoty 361.922,28 złotych w nieprzekraczalnym terminie 7 dni od dnia otrzymania wezwania. Bank, po otrzymaniu reklamacji/wezwania w dniu 8 czerwca 2020 r., odmówił ich uwzględnienia (reklamacja / przedsądowe wezwanie do zapłaty wraz pełnomocnictwem i potwierdzeniem nadania – k. 102-105, pismo z dnia 6 lipca 2020 r. – k. 107).

Podstawę ustaleń faktycznych stanowiły wskazane wyżej dowody z dokumentów, których treść i autentyczność nie była przez strony kwestionowane i również Sąd nie znalazł podstaw do podważenia waloru dowodowego tych materiałów.

Ustalając wysokość należnego powodom świadczenia nienależnego Sąd zważył, że zgodnie z art. 229 k.p.c. nie wymagają dowodu fakty przyznane w toku postępowania przez stronę przeciwną, jeżeli przyznanie nie budzi wątpliwości, a zgodnie z art. 230 k.p.c. gdy strona nie wypowie się co do twierdzeń strony przeciwnej o faktach, sąd, mając na uwadze wyniki całej rozprawy, może fakty te uznać za przyznane.

Podkreślić należy, że w tabeli stanowiącej załącznik pozwu jednoznacznie i szczegółowo przedstawiono sposób wyliczenia żądania ewentualnego. W odpowiedzi na pozew pozwany jedynie zakwestionował wyliczenia przedstawione przez stronę powodową, nie wskazując jednak, jakiego rodzaju błąd w zakresie metody wyliczeń lub ich rachunkowej poprawności zawiera kalkulacja przedstawiona przez powodów. Zważyć trzeba, że pozwany jest bankiem, który, co naturalne, posługuje się stale w swojej działalności stosownymi narzędziami rachunkowymi, które pozwalają na sporządzenie harmonogramów, historii rachunków i różnego rodzaju zestawień transakcji, uznać zatem trzeba, że pozwany miał możliwość sprawdzenia poprawności kalkulacji złożonej przez powodów. Podkreślić trzeba, że skoro sporządzenie kalkulacji przez powodów wymagało określonego nakładu pracy i kosztu, a pozwany ma możliwość samodzielnego zweryfikowania poprawności rachunkowej kalkulacji, brak jest racjonalnego i ekonomicznego uzasadnienia dla nałożenia na powodów obowiązku poniesienia dodatkowego, liczonego w tysiącach złotych, kosztu opinii biegłego, którego czynności mogłyby polegać w istocie na ponownym wykonania tych samych czynności rachunkowych, które poczynili powodowie.

Mając powyższe na uwadze przyjąć trzeba, że samo zakwestionowanie przez pozwanego wysokości żądania ewentualnego bez choćby zdawkowego odniesienia się do przedstawionej przez powodów szczegółowej kalkulacji nie mogło być uznane za skuteczne zaprzeczenie twierdzeń powodów.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w zakresie roszczenia ewentualnego.

Podstawę prawną żądania pozwu stanowią art. 410 § 1 k.c. w zw. z art. 405 k.c.

W myśl art. 58 § 1-3 k.c. czynność prawna sprzeczna z ustawą albo mająca na celu obejście ustawy jest nieważna, chyba że właściwy przepis przewiduje inny skutek, w szczególności ten, iż na miejsce nieważnych postanowień czynności prawnej wchodzą odpowiednie przepisy ustawy. Nieważna jest też czynność prawna sprzeczna z zasadami współżycia społecznego. Jeżeli nieważnością jest dotknięta tylko część czynności prawnej, czynność pozostaje w mocy co do pozostałych części, chyba że z okoliczności wynika, iż bez postanowień dotkniętych nieważnością czynność nie zostałaby dokonana.

Umowa kredytu bankowego jest umową nazwaną uregulowaną w art. 69 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe. Zgodnie z art. 69 ust. 1 tej ustawy w brzmieniu obowiązującym w dacie zawarcia przez powodów umowy kredytowej, przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu. Stosownie do ust. 2 cytowanego przepisu, umowa kredytu powinna być zawarta na piśmie i określać w szczególności: strony umowy, kwotę i walutę kredytu, cel, na który kredyt został udzielony, zasady i termin spłaty kredytu, wysokość oprocentowania kredytu i warunki jego zmiany, sposób zabezpieczenia spłaty kredytu, zakres uprawnień banku związanych z kontrolą wykorzystania i spłaty kredytu, terminy i sposób postawienia do dyspozycji kredytobiorcy środków pieniężnych, wysokość prowizji, jeżeli umowa ją przewiduje, warunki dokonywania zmian i rozwiązania umowy.

Zawarta przez powodów umowa kredytu zawiera elementy wskazane w art. 69 ust. 1 i 2 Prawa bankowego, w szczególności określa kwotę udzielonego kredytu (99 384 CHF), zasady i termin spłaty kredytu (spłata w okresie do 20 października 2035 r.), wysokość oprocentowania kredytu i warunki jego zmiany (oprocentowanie stanowiące sumę stawki bazowej LIBOR i marży banku).

Do przedmiotowej umowy strony wprowadziły modyfikację ustawowego typu umowy, która nie sprzeciwia się właściwości (naturze) umowy kredytu, ustawie ani zasadom współżycia społecznego (art. 353 ¹ k.c.), ustalając, że w przypadku kredytu denominowanego w walucie obcej, bank dokona wypłaty po przeliczeniu na złote kwoty wyrażonej w walucie, w której kredyt jest denominowany, według kursu kupna tej waluty z tabeli banku, zaś przy spłacie z rachunku prowadzonego w PLN przy zastosowaniu kursu sprzedaży danej waluty z tabeli banku.

W dacie zawarcia przedmiotowej umowy obowiązywały art. 3 ust 3 i art. 9 ust. 1 pkt 15 Prawa dewizowego z dnia 27 lipca 2002 r. (tj. Dz.U. z 2017 r. poz. 679), zgodnie z którymi ograniczenie w zawieraniu umów oraz dokonywaniu innych czynności prawnych, powodujących lub mogących powodować dokonywanie w kraju rozliczeń w walutach obcych, a także dokonywaniu w kraju takich rozliczeń określonych, nie stosuje się do obrotu dewizowego dokonywanego z udziałem banków lub innych podmiotów mających siedzibę w kraju, w zakresie działalności podlegającej nadzorom: bankowemu, ubezpieczeniowemu, emerytalnemu lub nad rynkiem kapitałowym, sprawowanym na podstawie odrębnych przepisów, prowadzonej przez te podmioty na rachunek własny lub rachunek osób trzecich uprawnionych na podstawie ustawy lub zezwolenia dewizowego do dokonania obrotu dewizowego podlegającego tym ograniczeniom.

W świetle przytoczonych przepisów dopuszczalne było zawarcie z bankiem umowy o kredyt wyrażony w walucie obcej i skutkujący koniecznością spłaty zobowiązania wyrażonego w walucie obcej, bowiem nie wykluczają one takiego zastrzeżenia w umowie kredytu. Zawarciu w umowie takich postanowień nie sprzeciwiały się przepisy prawa, a przyjęcie takiego rozwiązania uzasadnione było celem umowy kredytu, który miał sfinansować budowę domu jednorodzinnego w Polsce i miał być spłacany przez kredytobiorców osiągających dochody w PLN.

Brak jest również podstaw, by uznać przedmiotową umową za zawartą w celu obejścia ustawy, skoro była dopuszczalną w granicach swobody umów modyfikacją ustawowego typu umowy kredytu, i nie są znane Sądowi przepisy bezwzględnie obowiązujące, które przedmiotowa umowa miałaby obchodzić.

Nie zachodzi podstawa do uznania umowy za sprzeczną z zasadami współżycia społecznego. W kontekście stosunków prawnych łączących bank z jego klientami (stosunków umownych o charakterze ekonomicznym) przyjąć trzeba, że zasady współżycia społecznego wymagają od stron tych stosunków uczciwości (uczciwego obrotu) oraz lojalności. Skoro zaś powodowie wiedzieli, że z umową związane jest ryzyko kursowe i ryzyko zmiany stopy procentowej, brak jest podstaw dla twierdzenia, że umowa ta narusza zasady współżycia społecznego.

Z okoliczności sprawy nie wynika, iżby pozwany w zamian za swoje świadczenie przyjął albo zastrzegł dla siebie lub dla osoby trzeciej świadczenie, którego wartość w chwili zawarcia umowy przewyższa w rażącym stopniu wartość jego własnego świadczenia. Powodowie nie wykazali też, iżby pozwany w zamiarze ich pokrzywdzenia zawarł z nimi umowę kredytu mając świadomość realnej groźby nieuniknionego znacznego wzrostu kursu waluty, a nawet, iżby znaczny wzrost kursu waluty przyniósł pozwanemu korzyść rażąco przewyższającą korzyści uzyskane przez powodów na skutek zawarcia przedmiotowej umowy kredytu.

Brak jest podstaw do czynienia pozwanemu zarzutu, że nie udzielił powodom informacji o ryzyku kursowym w określonej formie, a w szczególności w postaci scenariusza prezentującego znaną obecnie skalę ryzyka, bowiem regulacje zawarte w prawie powszechnym i rekomendacjach KNF obowiązujące w dacie zawarcia umowy nie nakładały na bank obowiązku udzielania informacji o ryzyku kursowym w ściśle określonej formie i treści.

Zważyć nadto trzeba, mając na uwadze stanowiący element wiedzy powszechnej fakt, że po wejściu Polski do Unii Europejskiej w 2004 r. kredyty hipoteczne powiązane z walutą obcą były udzielane na masową skalę, iż wg stanu na dzień zawarcia przedmiotowej umowy za dyskryminujące (sprzeczne z zasadami obrotu) można by uznać zachowanie banku polegające na tym, że kredytobiorcom świadomym ryzyka kursowego (a z okoliczności tej sprawy jednoznacznie wynika, że powodowie byli świadomi ryzyka kursowego) odmawia udzielenia kredytu denominowanego w CHF, którego oprocentowanie, a zatem i obciążenie wynikające z comiesięcznej raty było znacząco niższe od obciążenia związanego z kredytem złotówkowym niepowiązanym z CHF – oprocentowanym w oparciu o wyższą stopę bazową WIBOR.

Mając powyższe na uwadze, brak było podstaw do przesłankowego ustalenia, że umowa jest nieważna, a w konsekwencji uwzględnienia roszczenia głównego o zapłatę (pkt I wyroku).

Przechodząc do rozważań dotyczących zarzutu abuzywności klauzul zawartych w umowie kredytu podkreślić należy, że zgodnie z art. 385 ¹ § 1 i 2 k.c. postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. Jeżeli postanowienie umowy zgodnie z § 1 nie wiąże konsumenta, strony są związane umową w pozostałym zakresie.

Przyjąć należy, że zawierając umowę kredytu, której dotyczy niniejsze postępowanie, B. G. i K. G. działali jako konsumenci, bowiem takiemu twierdzeniu zawartemu w pozwie pozwany nie zaprzeczył i nie przedstawił dowodów przeczących konsumenckiemu charakterowi umowy.

W ocenie Sądu abuzywne w rozumieniu art. 385 ^{( 1)} § 1 k.c. są te postanowienia umowne, które prowadziły przy wypłacie kwoty kredytu denominowanego w walucie obcej do przeliczenia na złote kwoty wyrażonej w walucie zgodnie z kursem kupna CHF opublikowanym w tabeli banku oraz ustalenia w PLN równowartości raty wyrażonej w CHF przy zastosowaniu kursy sprzedaży CHF z tabeli banku.

Kredytobiorcy nie mieli wpływu na sposób ustalania przez bank kursu CHF, a czynniki obiektywne, sprawdzalne, jak wysokość rynkowych kursów wymiany CHF jedynie częściowo wpływały na wysokość kursu, bowiem kurs określony w tabeli banku zawierał także marżę, której wartość była zależna wyłącznie od woli banku. Taka regulacja stanowi, co do zasady, o naruszeniu dobrych obyczajów, bowiem daje jednej stronie umowy – bankowi dowolność w zakresie określania sytuacji prawnej i faktycznej drugiej strony – kredytobiorcy.

Powodowie zawarli przedmiotową umowę na podstawie wzorca sporządzonego przez pozwany bank, na którego treść nie mieli wpływu. W tych okolicznościach klauzule opierające przeliczenia świadczeń stron na kursie z tabeli banku nie wiążą powodów, skoro zaś, zgodnie z ugruntowanym orzecznictwem sądów powszechnych, Sądu Najwyższego i TSUE, brak jest podstaw do zastąpienia kursu ustalanego przez bank innym kursem, należy przyjąć, że powodów nie wiążą w całości postanowienia umowne dotyczące denominacji kredytu w walucie obcej CHF.

Mając na uwadze treść art. 65 k.c., zgodnie z którym oświadczenie woli należy tak tłumaczyć, jak tego wymagają ze względu na okoliczności, w których złożone zostało, zasady współżycia społecznego oraz ustalone zwyczaje, a w umowach należy raczej badać, jaki był zgodny zamiar stron i cel umowy, aniżeli opierać się na jej dosłownym brzmieniu, a także biorąc pod uwagę fakt, że we wniosku o kredyt powodowie wnioskowali o wypłacenie kredytu na rachunek w PLN i kredyt został wypłacony PLN, przyjąć należało, że zgodny zamiar stron obejmował udzielenie kredytu w PLN, zaś denominacja kredytu w walucie CHF miała na celu jedynie obniżenie kosztów jego obsługi.

Umowa kredytu może być wykonywana z pominięciem denominacji, a przy zachowaniu pozostałych postanowień umownych (w tym opierających zmienne oprocentowanie na stawce LIBOR), bowiem kontrakt ten zachowuje istotne warunki umowy kredytu, zgodnie z którymi bank oddaje kredytobiorcy określony kapitał za wynagrodzeniem w postaci odsetek. Wprawdzie w obrocie gospodarczym zasadniczo nie występują umowy o kredyt złotowy oprocentowany w oparciu o stopę bazową ustalaną dla waluty obcej, w tym CHF, jednakże funkcją instytucji prawnej uregulowanej w art. 385 ¹ k.c. nie jest przekształcenie umowy zawierającej postanowienia abuzywne w występującą w obrocie gospodarczym umowę pozbawioną tych postanowień, lecz eliminacja postanowień tego typu, co stanowi pewnego rodzaju dolegliwość dla przedsiębiorcy stosującego postanowienia abuzywne.

W ocenie Sądu wykładania i zastosowanie instytucji prawnej uregulowanej w art. 385 ¹ § 2 k.c. w sposób prowadzący do nieważności umowy kredytu nie znajdują uzasadnienia w treści tego przepisu i jego funkcji. Przepis ten jednoznacznie wskazuje na potrzebę utrzymania umowy z pominięciem klauzul abuzywnych, jeżeli umowa oczyszczona z postanowień niedozwolonych nadal zawiera istotne elementy umowy, którą strony zawarły. Jak wcześniej zaznaczono, umowa o kredyt złotowy oprocentowany wg stawki LIBOR nadal odpowiada typowi umowy uregulowanej w art. 69 ustawy – Prawo bankowe, a zatem nie ma przeszkód, aby utrzymać w mocy umowę na takich okrojonych warunkach.

Z powyższych względów Sąd oddalił powództwo w zakresie roszczenia głównego, o czym orzekł w pkt I wyroku, natomiast uznał za zasadne roszczenie ewentualne o zapłatę świadczenia nienależnego w kwocie 99 485,32 złotych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 16 czerwca 2020 r. do dnia zapłaty. O odsetkach za opóźnienie Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c. w zw. z art. 455 k.c., przyjmując jako początek naliczania odsetek dzień następny po upływie 7-dniowego terminu zakreślonego w przedsądowym wezwaniu do zapłaty.

Jako niezasadny ocenić należało zarzut przedawnienia roszczenia objętego pozwem. Przedmiotem żądania było spełnienie świadczenia polegającego na zwrocie spełnionego ratalnie świadczenia nienależnego (art. 405 k.c. w związku z art. 410 k.c.), a w tej sytuacji termin przedawnienia wynosi 10 lat [patrz: art. 118 k.c. w zw. z art. 5 ust. 3 ustawy o zmianie ustawy - Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw z dnia 13 kwietnia 2018 r. (Dz.U. z 2018 r. poz. 1104)]. Podnieść przy tym należy, że za początek biegu przedawnienia uznać należy nie datę zawarcia umowy, czy też uiszczenia przez kredytobiorcę pierwszej raty kapitałowo-odsetkowej, lecz dzień, w którym konsument powziął wiedzę lub powinien był racjonalnie rzecz biorąc powziąć wiedzę o abuzywnym charakterze klauzuli, mającym uzasadniać jego roszczenie restytucyjne ( patrz: uchwała Sądu Najwyższego z dnia 7 maja 2021 r., sygn. akt III CZP 6/21 oraz przywołane tam orzecznictwo TSUE).

W ocenie Sądu pozwany nie wykazał, iżby powodowie już w dacie zawarcia przedmiotowej umowy lub spełnienia pierwszej raty mieli świadomość abuzywności odesłania do tabeli kursowej banku.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 i k.p.c. i art. 100 k.p.c. Powodowie wygrali sprawę niemalże w całości, a zatem pozwany obowiązany jest zwrócić powodom poniesione przez nich koszty niezbędne do celowego dochodzenia ich praw, tj. koszty zastępstwa procesowego w kwocie 5 400 zł (§ 2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie), koszt opłaty sądowej od pozwu w wysokości – 1000 zł i koszt opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w wysokości 17 złotych.